tag:blogger.com,1999:blog-64338328556100424992024-02-19T08:39:01.509-08:00The fabulous destination of Sally Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.comBlogger132125tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-51407920279312060742014-10-26T01:23:00.002-07:002014-10-26T01:23:25.800-07:00en weer een nieuw beginEnkele weken geleden stond plots de huisbazin hier op een zaterdagochtend, best wel vroeg. Dit deed ze, zoals gewoonlijk, zonder mij te verwittigen. Er waren mensen bij haar en die gaf ze een rondleiding in het huis. Ik, die nog niet gedoucht had, voelde me enorm ongemakkelijk. Het is allesbehalve fijn om vreemdelingen in je huis te hebben, en dan zeker wanneer die in je sofa gaan zitten. Dit is iets van de Thaise cultuur dat ik toch nooit gewoon zal worden. Toen de mensen vertrokken vroeg ik waarom ze een rondleiding kregen, 'I sell house' kreeg ik als antwoord. Ik kwam natuurlijk volledig uit de lucht, want was helemaal niet op de hoogte dat ze het huis ging verkopen. Ik vroeg haar om me te verwittigen wanneer ze het zou verkopen, zodat ik op tijd naar een nieuw huis kan zoeken, maar ze wimpelde dit weg en zei dat ik dan maar bij haar in haar huis moet wonen. De Thai verstaan soms niet dat wij niet zomaar ons boeletje kunnen oppakken en zomaar van de ene dag op de andere vertrekken, zo werkt dat natuurlijk niet. Dus, ben ik stilletjesaan maar op zoek gegaan naar een nieuw huis. Hier en daar kreeg ik van vrienden en collega's huizen om te bekijken. Maar dat viel best wel tegen. Het eerste huis had een mooie tuin, wat me echt aanstond, maar het huis zelf was zo klein dat ik op 3 stappen van de ene kant aan de andere kant stond. De Thai vinden dat blijkbaar groot genoeg, maar ik heb best wel wat spullen die ik kwijt moet (grote bureau, piano, sofa,...). Het tweede huis was eigenlijk geen huis in de ogen van een buitenlander. Het was een vierkant gebouw met nog niet eens een deur, dat was dus een dikke 'neen'. Het derde huis bevond zich vlak in de stad, maar had praktisch geen privacy. Ik gaf de zoektocht op. Maar dan plots bracht een vriendin van me naar een huis dat ik opslag goed vond, maar helaas, de prijs was enorm boven mijn budget. Voor mijn huidig huis betaal ik 6000 baht per maand, dat vind ik al ruim genoeg (in Belgie zou dat weinig zijn, maar ja, ik leef op een Thais loon natuurlijk). Dat huis kostte 8500 baht. Dat is natuurlijk een pak hoger. Ik vertelde de eigenares dat ik dat helaas niet kan betalen, en ging met hangende oren naar huis. Nog geen uur later kreeg ik een verrassend telefoontje. De eigenares vond het beter dat er toch iemand in het huis kwam wonen dan dat het leeg staat, dus ging ze akkoord met 6000 baht. Ja, ik moet toegeven, in Thailand heb ik het laatste jaar al veel geluk gehad! Bon, de dag erop ging ik al direct mijn nieuw contract gaan tekenen, en klaar was kees. Nu heb ik wel wat pech met de huidige huisbazin natuurlijk, die wou me nog voor volgende maand huur laten betalen, omdat ik zogezegd haar te laat heb verwittigd. In dit huis is er nooit een contract getekend, en zij heeft me ook nooit zoiets gezegd, dus kwam ik weer helemaal uit de lucht vallen. Ik versta het dat ze op tijd verwittigd wil worden, maar dan moet ze daar ook wel duidelijk over zijn, je kan niet verwachten dat anderen weten wat je wilt. Daarom ben ik dus nu mijn deposit van 6000 baht kwijt, dat vind ik natuurlijk wel enorm spijtig, want 6000 baht hier, gooh, daar zou ik al een hele maand veel mee kunnen eten. Zonde, maarja, dan ben ik wel van een niet zo toffe huisbazin af. 'eind goed, al goed' dacht ik. MAar dan enkele dagen later ging ik op zondag gaan lesgeven op de universiteit. Toen ik terug kwam waren er 3 personen het huis aan het schilderen. Ik verschoot mij een bult, want er hangen nieuwe sloten overal waar enkel ik de sleutels van heb (heb die ooit veranderd omdat de huisbazin kwam en ging wanneer ze maar wou, en ik wat meer privacy wou). Blijkbaar waren die mensen maar over het hek gesprongen. Zou je zoiets kunnen meemaken in België? Ik kon hier echt niet mee lachen. En dat was helaas nog niet alles. Mijn wasmachine staat buiten, waar ik een soort 'bache' over heb hangen. Ze waren maar zo slim geweest om die bache eraf te nemen en dat te gebruiken op de grond zodat de verf niet op de grond spettert, bijgevolg hangt mijn hele bache nu vol met verf. Respect voor andermands gerief, daar hebben ze in Thailand echt geen kaas van gevreten. En ook dat is iets waar ik nooit gewoon aan zal worden. Wat van mij is, daar heb ik hard voor gewerkt, en daar moet iemand anders dubbel zoveel respect voor zorgen. Maar zo denken de Thai dus niet. Zo zie je, het werd misschien tijd dat ik naar een ander huis vertrok, een huis waar ik waarschijnlijk helemaal tot rust kan komen (in de weinige vrije uren die ik heb).<br />
<br />
Nu wat meer info over mijn nieuwe huis. Ook in mijn nieuwe huis staan er nog meubels van de eigenares die ze niet wil weggooien, dus moet ik een kamer vrijhouden waar ze al die spullen in gaan zetten. Dat is gelukkig niet iets waar ik me aan erger. Het huis bevindt zich in een dorpje op een 10 kilometer van mijn universiteit. In het dorp is een zwembad waar ik voor 7€ in de maand zoveel mag zwemmen als ik wil. Leuk, want ik zwem super graag. In het dorpje is er ook een minimart, handig wanneer ik te lui ben om naar de winkel te gaan. Dan nu het huis. Aan het huis is een enorm stuk buitengedeelte, zeer positief, want ik zit niet zo graag binnen. Het huis heeft 2 verdiepingen. Op de gelijkvloers is er een kamer (waar al hun meubels in gaan staan), een toilet, de living en een keuken. Op de 1e verdieping zijn er 3 kamers en een badkamer. Aan de grote kamer is er een zeer groot balkon, waar ik al zeker mijn ligstoel op ga zetten. Het interieur is op dit moment nog heel kitsch en ouderwets (typisch thais dus), dus daar ga ik nog geen foto's van tonen. Die volgen wanneer ik het zelf helemaal heb ingericht. MAar hier zijn alvast enkele foto's van de buitenkant. Genieten, niet?<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ_weGM2EUa_KeGF2-qQJ4aJzsixbK4-nzWEBy1IZsy22o4NBpZOTQVF_eDZ26Bn2sLhqFoBzYHvdtFtjVSKEeua394cy2wNNz2R79YCQiM4d868VlQmphF34PrYK3wklxtVMx8FOWOTOX/s1600/58441.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ_weGM2EUa_KeGF2-qQJ4aJzsixbK4-nzWEBy1IZsy22o4NBpZOTQVF_eDZ26Bn2sLhqFoBzYHvdtFtjVSKEeua394cy2wNNz2R79YCQiM4d868VlQmphF34PrYK3wklxtVMx8FOWOTOX/s1600/58441.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">het buitengedeelte (linkerkant)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjflP4Sv3DWAqZigkcDOGjez4lndlhuwLTQIqz9fOVEg32Zshez10NvrJd81oJe_Msu0WQI_YyxNd40-HcxaYFUONZ-IrhdDBmVd6LUJkwfSAWVku8XbwrgspudNqgDey9sY7EqSFzdCJt5/s1600/58442.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjflP4Sv3DWAqZigkcDOGjez4lndlhuwLTQIqz9fOVEg32Zshez10NvrJd81oJe_Msu0WQI_YyxNd40-HcxaYFUONZ-IrhdDBmVd6LUJkwfSAWVku8XbwrgspudNqgDey9sY7EqSFzdCJt5/s1600/58442.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">het buitengedeelte (rechterkant)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS56OOVFMYLRLw0i_TSIv3C2mbjd-EwcsfDEaWaO6mqc8u22ofpRiNa2irMeLQPCFrtT3WAwKqzfsO26Sz4YocQvQHRCVIkc5ESRir2T56gRja-yrcBun766E1E6OIjI1D-Crn-CWsawUs/s1600/58445.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS56OOVFMYLRLw0i_TSIv3C2mbjd-EwcsfDEaWaO6mqc8u22ofpRiNa2irMeLQPCFrtT3WAwKqzfsO26Sz4YocQvQHRCVIkc5ESRir2T56gRja-yrcBun766E1E6OIjI1D-Crn-CWsawUs/s1600/58445.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">mijn balkon (dat nog gekuist moet worden)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk2_jQzlTUTHOANVonDyCHOoK_U4JS_q6uMPQA4_sMDC18bEWpbXRmrF2hnc4kCSh6klVhxDJ4keS9jMG-jbSiWSdp2r1ehpP5YhN5FoHA-3rexdUZ_uwF2nSkS6pp_NZpAbwQ_IbOZlk1/s1600/58451.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk2_jQzlTUTHOANVonDyCHOoK_U4JS_q6uMPQA4_sMDC18bEWpbXRmrF2hnc4kCSh6klVhxDJ4keS9jMG-jbSiWSdp2r1ehpP5YhN5FoHA-3rexdUZ_uwF2nSkS6pp_NZpAbwQ_IbOZlk1/s1600/58451.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de straat (waar veel rijkeluis wonen)</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiahyEE2pwh7muvwaBbufnDrwGsbLuqG2Nj2A8bjPzoNdKy7Rjg3_IH7fivOwvq-MgGOnQtFvzPCr7enpbJX4Ou7EKnK9Byg6TYFBvyyIT1G_1pyPtPeKjGt33ZElVfT4sP1qQ4rVHH_11x/s1600/10437509_10153281689309638_1372604174379023660_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiahyEE2pwh7muvwaBbufnDrwGsbLuqG2Nj2A8bjPzoNdKy7Rjg3_IH7fivOwvq-MgGOnQtFvzPCr7enpbJX4Ou7EKnK9Byg6TYFBvyyIT1G_1pyPtPeKjGt33ZElVfT4sP1qQ4rVHH_11x/s1600/10437509_10153281689309638_1372604174379023660_n.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">het huis</td></tr>
</tbody></table>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-8966781919374572242014-08-04T18:42:00.000-07:002014-08-04T18:42:10.916-07:00vuilnis, een luxe? Na bijna 2 jaar in Thailand kan ik zeggen dat ik Thailand nu echt wel goed begin te kennen, het positieve maar ook zeker het negatieve. Vuilnis bijvoorbeeld. Wij als Belgen denken daar nooit over na. We kopen vuilniszakken, steken daar ons vuilnis in (sorteren een beetje) en zetten die dan op het juiste tijdstip buiten zodat de vuilniskar die kan komen ophalen. Simpel, toch? In Thailand blijkt dit een groot probleem te zijn.<br />
<br />
De Thai (en ook ik) kopen nauwelijks vuilniszakken, dat omdat er zo'n overschot is aan plastiek zakjes. Bijna elk Thais gezin gebruikt dus die plastiek zakjes die je krijgt in de supermarkt als vuilniszak. Klinkt niet erg, en dat is het ook niet. Maar wat wordt er dan gedaan met die plastiek zakjes?<br />
<br />
Er is een vuilniskar in Thailand, maar die rijdt niet overal, en er is ook nergens een plaats om vuilnis te sorteren. Wat doen we dus? Iedereen smijt dan maar gewoon zijn vuilniszakjes aan de zijkant dan de straat. Dat zorgt op zich voor heel wat problemen. Ten eerste, er is een grote plaag aan ratten, overal waar je komt in Surin zijn er wel ratten, en ja, ook in plaatsen waar je eet. Sommige mensen grillen die ratten en eten die dan op. Dat zou ik zelf nooit doen, wie weet wat voor ziektes hebben die al opgelopen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.memock.com/wp-content/uploads/2012/11/eating-rats-in-thailand-5-e1354081671377.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.memock.com/wp-content/uploads/2012/11/eating-rats-in-thailand-5-e1354081671377.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
Ten tweede, er zijn veel te veel straathonden in Surin, en die voeden zich met al dat vuilnis. Die worden dan ziek of hondsdol en lopen je achterna wanneer je met je brommertje voorbij hen rijdt. Ten derde, dit zorgt ervoor dat alle straten vuil zijn. Eens het dan nog begint te regenen, liggen de straten vol vuil. Ten laatste, je ziet heel wat daklozen rond de vuilniszakken dolen op zoek naar plastiek (dat kunnen ze verkopen).<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://static.panoramio.com/photos/large/22063989.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://static.panoramio.com/photos/large/22063989.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Wat doe ik nu met mijn vuilnis? Er is in de straat naast mij een huis waar een grote blauwe ton staat, waar dat gezin hun vuilniszakjes in smijt. Wanneer ik naar school rijd in de ochtend moet ik voorbij die ton rijden, dus vaak smijt ik daar vlug mijn zakje in. Maar dat gaat natuurlijk niet als er daar dan net iemand staat, dus dan moet ik mijn vuilniszakje helemaal meenemen naar school en dan daar in een vuilnisbak gooien. Handig is dat toch niet hoor, maar ik weiger het gewoon op straat te smijten.<br />
<br />
Zo zie je maar dat niet alles zo vanzelfsprekend lijkt te zijn. Wij Belgen zijn verwend, maar we staan er nooit bij stil. De vuilniskar lijkt niet zo'n grote luxe te zijn, maar dat is het eigenlijk wel hoor. Denk allemaal nog maar eens goed na voor je zaagt over wat er allemaal fout is in België en bedenk jezelf dan eens wat er allemaal goed is in België, want dat is heel wat! Ik ben blij dat ik in België ben geboren, maar ik ben enorm blij dat ik ook in Thailand woon.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-27934095567746626782014-05-22T04:03:00.002-07:002014-05-22T04:03:57.940-07:0022 mei... mijn geboortedatumZo zo, het is vandaag mijn verjaardag. 27 jaar geleden werd ik op de wereld gezet. Ik werd op de wereld gedropt met een witte lei,zonder enige kennis van de wereld. Die lei is in die 27 jaar natuurlijk al heel wat veranderd. Maar het is toch vooral de laatste 2 jaren hier in Thailand dat ik enorm veranderd ben, en dat er dus in mijn lei heel wat geschrapt, herschreven en vastgelegd is. Over wat heb ik het dan precies? Dan gaat het vooral over mijn zelfkennis, mijn omgang met andere mensen, kennis over het omgaan met andere culturen, maar ook vooral gewoon kennis over het leven zelf. <br />
<br />
Ik begin met het omgaan met andere culturen. Zoals jullie weten leef ik in Thailand, hier is alles (maar dan ook alles!) een uitdaging. Maar niet alleen leer ik hier om te gaan met de Thaise cultuur, maar ook vooral met de Amerikaanse en de Koreaanse. Ik leef namelijk met een Amerikaanse samen, dit is nu mijn 2e Amerikaanse huisgenoot. Beiden hebben ze een heel ander karakter, maar van beiden kan ik zeggen dat ze enorm vuile meiden zijn. En dat is toch wat wij altijd over Amerikanen zeggen, is het niet? Wel, ik kan het bevestigen. 7 maanden en meer je lakens niet wassen, 7 maanden je badkamer niet kuisen en je gebruikt toiletpapier op de badkamervloer smijten,.... etc. Het is niet iets dat de meeste Belgen zich kunnen voorstellen. Tot daar mijn beklag over de Amerikanen. Daarnaast heb ik hier ook nog een hechte vriendin in Surin, een Koreaanse. Zij werkt hier 2 jaar als vrijwilligster. Zoals jullie weten ben ik nauw verbonden met de Koreaanse cultuur, dus het is fijn om dat hier ook een beetje tegen te komen. En zo bestaat mijn hechte vriendengroep dus ui 2 Thai, 1 belgische, 1 koreaanse en 2 Amerikanen. Een hoopje cultuurverschillen bijeen!<br />
<br />
Dan, mijn omgang met andere mensen. Ik weet niet hoe het komt, maar hier in Thailand ben ik enorm gegroeid. Ik kan met eender welke vreemde babbelen zonder me daarvoor te schamen. Wanneer er een nieuwe lading Belgische studentjes komt, dan kan ik direct met hen zeveren, dat zou ik vroeger nooit gekund hebben. Het komt misschien omdat ik me hier thuis voel, tussen de Thai. Tussen al die vorm van respect, wederzijds vertrouwen, naaste liefde. Misschien is dat iets dat ik nodig had om mezelf te kunnen ontpoppen. Naaste liefde, zei ik. Is dat iets wat jullie daar in Belgie nog kennen? Er zijn er zovelen die zo egoistisch zijn, en daar kan ik echt niet mee om. Ikzelf wil ook altijd helpen, maar in Belgie wordt dat niet meer op prijs gesteld. Hier in Thailand behandelen ze mij als een God wanneer ik iets goed doe voor een ander. En dat gevoel heb je nodig, anders stop je toch maar gewoon met anderen te helpen. Ik geef een voorbeeld. Gisteren ging ik naar het dierenhospitaal om mijn katje te laten kastreren. Ik was aan het verkeerde hospitaal geraakt (ja, ik zeg het, alles is hier een uitdaging), en vroeg met mn beste Thais waar dan dat andere hospitaal is. In Belgie zouden ze dat al vervelend vinden, want dat is concurrentie. Neen, hier niet hoor, weet je wat die vrouw deed? Ze startte haar brommertje en deed teken dat ik achterop moest komen zitten en voerde me gewoon naar dat ander ziekenhuis. Kan je je dat in Belgie inbeelden? Echt waar, ik kijk enorm op naar de mensen hier. Ik hoop dat dit gegeven hier niet al te snel verandert. Al moet ik eerlijk toegeven, wanneer ze geld ruiken (mijn baas bijvoorbeeld), dan zijn ze wel gulzig en egoistisch!<br />
<br />
In mijn korte, 27-jarige bestaan, heb ik dus geleerd dat elke dag je verandert. Elk moment, elke uitdaging, elke activiteit,.... alles verandert je. Soms in een positieve zin, soms in een negatieve. Thailand heeft mij alleen maar verandert in een enorme positieve zin! Dank je wel, lieve mensen in het land van de glimlach. Bedankt om van mij een beter mens te maken! Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-86331101462627461072014-05-11T23:53:00.002-07:002014-05-11T23:53:38.499-07:00websiteVanaf heden kunnen jullie voor nieuwe blogberichten terecht op mijn nieuwe website. Dit om alles een beetje mooi bijeen te houden.<br />
<br />
http://sallyphotographics.wix.com/ajarnsally#!home/mainPageAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-68106878416503439032014-02-23T19:11:00.002-08:002014-02-23T19:11:35.371-08:00werken,werken,... en ook een tripje naar Laos<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Tjonge,jonge,wat heb ik jullie weer even in de steek
gelaten! Om het goed te maken zal ik hier nog eens een uitgebreid verhaal
vertellen, of meer, een nieuw deel in mijn biografie,haha. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik werk nu 5 maanden op de universiteit en heb nog nooit
zoveel moeten lesgeven. In het begin was alles op het gemak, maar dat heeft
helaas niet lang geduurd. Er werken hier op school maar 3 buitenlanders,
waarvan er 2 zo’n oude mannen zijn die met een Thaise zijn getrouwd, ik moet er
geen tekening bij maken denk ik. Dus, ik ben de enigste (vrouwelijke en jonge)
leerkracht die ook een opleiding onderwijs heeft gehad. Ze vinden het hier dan
ook logisch om me te vragen bij alle evenementen en extra lessen die gebeuren.
In het begin is dat fijn, want je verdient er een centje mee. Maar de laatste
maanden werd het echt zwaar, we hebben hier geen vakantie tussendoor (zoals de
pietzakken in België) en ik werk dus 6/7 dagen in een week. Ja, werken doe ik
genoeg! Er zitten af en toe ook wel wat leuke werkgelegenheden bij. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Vorig
weekend bijvoorbeeld moesten we een kamp geven aan onze leerlingen Engels, het
was een soort kamp om hen te leren een kampleider te worden. Het was best fijn,
al was het ook enorm vermoeiend vermits we om 4u s’morgends al op school
moesten vertrekken. Het kamp was namelijk hier 4u vandaan. De dag erop moesten
we een universiteit in Laos gaan bezoeken om de banden wat te versterken, die
school had helaas die week afgezegd dus hadden we een hele dag om Laos te
verkennen. Voor mij ideaal, omdat ik zelf nog nooit naar Laos was geweest, en
ik dus nu op kosten van de school een tripje buiten Thailand kon maken. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Laos is in vele opzichten hetzelfde als het Isaan gebied in
Thailand. Voor diegenen die Isaan niet begrijpen, dat is het Noord-Oosten van
Thailand, ook wel gekend als het landbouwersgebied of de arme regio. Wat me in
Laos opviel is dat ze daar toch nog een pakje armer zijn dan in Thailand. Alle
huisjes zijn nog veel typischer en er is nog minder invloed van het Westen.
Voor allen die mij kennen, dit stond mij natuurlijk direct aan. </div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/t1/1962710_589510364477023_345258072_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/t1/1962710_589510364477023_345258072_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de typische huisjes in Laos en Isarn.</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/t1/1888462_589509251143801_1575300751_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/t1/1888462_589509251143801_1575300751_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de straatjes en huisjes</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Onze eerste stop was aan de Pha suwam waterval. Eerst
moesten we door een typisch dorpje lopen waar de vrouwtjes aan het ‘knutselen’
waren. Ik weet niet precies wat ze maakten, maar het was alleszinds iets
typisch. De huisjes waren enorm speciaal, ze gebruikten moeilijke ladders om in
hun huis te geraken. Kan je je voorstellen dat je dan een kilo boodschappen
moet naarboven sleuren? <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Eenmaal door het
dorpje kwamen we aan een nogal griezelige brug. De brug was helemaal gemaakt
van bamboo en bij iederen stap bengelde de hele brug. Leuk als avonturier, maar
niet leuk als er enorm wat mensen tegelijk op lopen. De waterval deed me denken
aan een of andere film, het leek artificieel, maar dat was het helemaal niet.
De avonturier die ik ben, wou ik natuurlijk even naar de bovenkant van de
waterval klauteren. Met niet voorziene kledij sprongen ik en mijn collega van
rots tot rots, tot ik natuurlijk zoals een marginaal in het vuile water viel.
Mijn collega lacht er nog altijd om. </div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/t1/1911656_589231191171607_1760631879_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/t1/1911656_589231191171607_1760631879_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">een typisch dorpje in Laos</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1966775_589232244504835_416129462_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1966775_589232244504835_416129462_n.jpg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de ladder die ze gebruiken om hun huis in te gaan</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1912044_589234214504638_1949566701_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1912044_589234214504638_1949566701_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de locale bevolking doet nog aan handcrafts</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1800472_589282251166501_1405833484_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1800472_589282251166501_1405833484_n.jpg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">een locale snack: bijenlarven (niet lekker trouwens)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1743660_589284511166275_829014539_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1743660_589284511166275_829014539_n.jpg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de bamboo brug die we over moesten om de waterval te bereiken</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1912363_589298004498259_1544064097_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1912363_589298004498259_1544064097_n.jpg" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de mooie waterval vanop de bamboo brug! Pha Suwam</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1622727_589402354487824_2125817280_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1622727_589402354487824_2125817280_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">bovenop de waterval</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
Onze tweede stop was een heel indrukwekkende waterval, de
Tad Neuang. We moesten eerst nogal wat trappen af om eindelijk de waterval te
bereiken, eenmaal daar had ik echt het gevoel dat ik direct het water in wou
springen en gewoon zalig wou zwemmen. We hadden daar helaas niet de tijd voor,
en dat vond ik echt enorm spijtig. Het is om die reden dat ik nooit opteer voor
reizen met tours, ik wil alles op mijn eigen tempo kunnen doen, en ik spendeer
liever wat meer tijd op 1 plaats dan van hier naar daar te springen en enkel
tijd te hebben om vluchtig een foto te nemen. Bon, mijn collega dacht er
blijkbaar anders over. Zij viel met kledij en al het water in, en besloot dan
maar om van haar ongeluk het geluk te maken en lekker te plonsen. De waterval
was zo adembenemend, zelfs op vele meters afstand kreeg je nog spetters in je
gezicht. De tocht terug naar boven was iets moeilijker, ik wist direct dat ik
al enkele jaren ouder wordt, niet echt een gevoel dat ik al te vaak wil
meemaken (al doen mn studenten me er dikwijls genoeg aan denken). Toen ik weer
boven was zag ik dat de meeste leerkrachten gewoon de poging niet hadden
gewaagd de waterval af te dalen, zij zaten gewoon lekker te lunchen,haha. Ik
ben blij dat ik toch ben gegaan, het was adembenemend!</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1620801_589403201154406_479741459_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1620801_589403201154406_479741459_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">de afdaling naar de waterval.</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1794524_589403477821045_1605006230_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1794524_589403477821045_1605006230_n.jpg" width="255" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tad Neuang waterval</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1900162_589496024478457_1506527363_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1900162_589496024478457_1506527363_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">eentje van mij,hihih</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nadien namen de gidsen
ons nog naar een lokaal marktje, maar dat sprak me ietsje minder aan, omdat de
marktjes daar net hetzelfde zijn als de marktjes in Thailand, en die ben ik al
zo gewoon. </div>
<div class="MsoNormal">
Dit tripje was niet alleen leuk omdat ik nieuwe dingen kon
zien, maar ook omdat het mijn banden met mijn collega’s alleen nog maar
versterkte. Ik voel me echt gezegend met de leuke collega’s die ik hier heb, ik
besef nu maar al te goed dat een goede werkomgeving enorm belangrijk is! Ik
kijk enorm uit naar de leuke kampen en dergelijke in de toekomst, dat er nog
veel tripjes mogen bijkomen! </div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1623657_589505327810860_814185091_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/1623657_589505327810860_814185091_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">het marktje in Pakse</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Zo, nu weten jullie wat meer over Laos en het lesgeven aan
het unief, ik hoop dat jullie nu even zoet zijn tot mijn volgende update, hihi.
Vele groetjes vanuit het warme Thailand! </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-84328477538025117972013-09-29T22:15:00.003-07:002013-09-29T22:51:10.949-07:00The end...<div style="text-align: left;">
Vorige vrijdag was het dan mijn laatste werkdag op Weerawatyothin school. Ik had verwacht dat ik me helemaal anders zou vielen, dat ik spontaan sentimenteel zou worden. Maar dat voelde ik helemaal niet, ik besefte het eigenlijk niet dat ik hier niet meer zou komen. Zelfs na het leegmaken van mijn bureau op school was er geen enkele emotie te bespeuren. Toen ik naar beneden ging en mijn leerlingen allemaal nog eens met mij op de foto wouden, toen drong het tot me door dat ik mijn schatjes van leerlingen moet achterlaten. Dat ik na zoveel gezweet en gezwoeg eindelijk een goed niveau met hen heb bereikt, en dat ik hen nu niks meer kan bijbrengen. Het doet me pijn, want ik weet zeker dat deze studenten heel wat in hun mars hebben en dat ik heel wat met hen zou kunnen doen moest ik ze nog een paar jaar hebben. Maar soms moet een mens ook aan zichzelf denken en aan zijn eigen toekomst, hoe graag je je studenten ook ziet. Soms vraag ik me af of ik diezelfde band ooit met studenten in België zou kunnen krijgen, alsof ze allemaal mijn kindjes zijn. Ik betwijfel of de leerlingen in België dat zouden toelaten. Toen ik dan eindelijk ‘byebye’ zei tegen de leerlingen, begon 1 van de jongens te wenen. Ja, je leest het goed, een jongen! Een jongen van 17 dan nog wel. Ik had het niet verwacht, want hij is de zot van de klas. Die tranen in zijn ogen waren echte krokodillentranen zoals ze dat zeggen. Deze eerlijke daad deed me beseffen dat ik toch enorm wat respect van mijn studenten heb en dat ik blij mag zijn met mezelf. <img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1381841_515068031921257_1256527574_n.jpg" width="240" />
<a href="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/994005_10152243652719638_589185710_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/994005_10152243652719638_589185710_n.jpg" width="240" /></a></div>
Veel tijd had ik echter niet om afscheid van hen te nemen, want ik werd verwacht op het afscheidsfeestje voor mezelf, Paolo en de Cambodiaanse leerkracht. Ik had verwacht dat dat iets miniems zou zijn met wat speeches en dergelijke. Maar ik kon niet fouter zijn. Op het podium hing er een grote banner met onze hoofden op gedrukt.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1233474_10152243402099638_255423414_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1233474_10152243402099638_255423414_n.jpg" width="320" /></a></div>
Dat voelde echt vreemd aan, alsof je zo wordt aanboden. Op de ‘speelplaats’ stonden dan een twintigtal tafels waar alle leerkrachten en de directeur (en nog een paar grote pieten die ik nog nooit had gezien) aan zaten. Ze serveerden eten, snacks en drinken. Ja, de Thai houden van hun typische thaise feestjes! Paolo, de Cambodiaanse leerkracht en ik werden op het podium geropen. Er werd een speech gehouden en toen kwam de directeur ons een geschenk overhandigen. Een envelop (met geld), een t-shirt met het logo van de school, en een poster. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/557855_10152243591084638_512795195_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/557855_10152243591084638_512795195_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
Daarna werd elke afdeling op het podium geropen en kregen we hooooopen geschenken. Ik denk dat ik mijn hele leven nog nooit zoveel cadeautjes heb ontvangen. Ook krijg ik van iedereen duizenden ‘congratulations’. Ze aanbidden mij nu een beetje omdat ik aan de universiteit ga werken, een job waar zij alleen maar van kunnen dromen. Daarna moesten Paolo en ik nog een liedje zingen op het podium, gelukkig ben ik dat al helemaal gewoon geworden, want op een podium zingen voor 100 man, dat moet je altijd even wennen hoor, hihi. Rond 2u was het feestje over en bracht mijn baas mijn cadeaus naar huis, want op mijn brommer kon ik die niet allemaal vervoeren. En dat was het dan, het einde van mijn jaar in Weerawatyothin. Het einde van hopelijk heel wat administratieve problemen, maar ook het einde van heel wat mooie momenten met mijn leerlingen. Maar ook het begin van iets nieuws, iets wat op zich ook heel wat mooie momenten met zich mee kan brengen. En zoals mijn baas me ooit zei: change is just a part of life, so all we can do is accept the changes in our life (boeddhistisch geloof). En met dat motto ben ik klaar voor een nieuwe start! </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-7001670761583942013-09-21T01:18:00.000-07:002013-09-21T01:18:35.019-07:00na regen komt.... nog meer regenNa het zovele ongeluk hier in Thailand denk ik dat de tijden zijn gekeerd en dat het geluk me stilletjesaan begint toe te lachen. Hoe? Wel, dat zal ik je nu eens in detail vertellen. Zoals enkelen onder jullie waarschijnlijk wel weten is het momenteel regenseizoen hier in Thailand. Veel stelt dat niet echt voor, overdag regent het praktisch niet, en s’avonds zijn er af en toe stortbuien. Tot enkele dagen geleden, vorige woensdag om precies te zijn. Het begon te storten rond 2u in de namiddag, en met ‘storten’ bedoel ik echt wel storten. Ik kon mijn leerlingen niet verstaan tijdens de les omdat het geluid van de regen zo oorverdovend was. Toen het dan eindelijk 4u was, en tijd was om naar huis te gaan, was dat gestort nog helemaal niet gestopt. Ik besloot een half uurtje te wachten, maar er was geen beterschap in zicht. Ik waagde me dan toch maar aan de rit. Mijn huis is op nog geen 10min van school, maar in die 10min was ik wel helemaal doorweekt. Erg vond ik dat toen niet, want dat koelde wel eventjes af. Al bleek dat ‘eventjes’ niet meer eventjes te zijn. De hele nacht door bleef het donderen, bliksemen en bleef de regen maar met bakken uit de hemel vallen. Toen ik dan eindelijk in de ochtend naar school moest vertrekken was het nog altijd even slecht. Ik zou nooit of te nimmer vrijwillig door zo’n weer rijden, maar ik heb een job, en ik laat mijn leerlingen niet in de steek. Die rit bleek toch iets moeilijkers te zijn dan verwacht. De straten begonnen onder te lopen, de weerstand van het water had heel wat grip op mijn bandjes. Sneller dan 20km/u was echt niet aangeraden. Wat er dan nog bijkwam was dat ik helemaal niet ver kon zien. Eenmaal op school was ik natuurlijk doorweekt. Helaas zijn er hier geen radiatoren waar ik mijn schoenen en dergelijke op kan leggen, waardoor ik de hele dag met natte schoenen moest lesgeven. Erg leuk was dat niet, want je hebt het gevoel dat je overal kou hebt. Die hele donderdag bleef het maar gieten. Er was geen enkel moment waarop de regen eens voor een paar seconden stopte. Een raar gevoel was dat! Ook waren er heel wat leerlingen afwezig, dat omdat zij niet door dit weer op school konden geraken. Het voelde net aan als een ‘sneeuwdag’ in België. Op het einde van de dag was er heel wat ‘serieus gebabbel’ in de leraarskamer en ik hoorde de woorden ‘nam’ ‘ban’ en ‘sally’ vallen, ‘nam’ betekent water, ‘ban’ betekent huis, en Sally… ja, dat ben ik. Ik vroeg hen direct wat er gaande was. Ze namen me mee naar de zijkant van ons gebouw, wij zitten op de 4e verdieping dus hebben we daar wel een mooi uitzicht. Net naast de school loopt een kanaal, dat kanaal loopt helemaal tot bij mij thuis, er is ook een straat die aangrensd met dit kanaal, en dat is de straat die ik volg om naar school te rijden. We namen me dus mee naar de zijkant van het gebouw met het uizicht over het kanaal, en lang hoefde ik echter niet te kijken. Het kanaal begon over te lopen en het water begon de straat al te bedekken. Ik voelde echter nog geen paniek, want ik zou het wel nog wagen om daardoor te rijden. Maar mijn collega raadde me aan dat niet te doen, omdat dit nog niet het ergste was van wat er nog ging komen. Mijn collega besloot me dan met haar pick-up naar huis te brengen, en de leerlingen parkeerden mijn brommer in een gesloten lokaal. Jawadde, dat was nog eens een rit! We moesten eerst Surin uitrijden om dan aan rajabhat university in te slaan, daar begon de hel. Het water stond tot net aan de deuren van de pick-up en de golven van het water zorgden ervoor dat het voelde alsof we in een boot zaten. Toen er een andere auto ons passeerde kwam de vloed helemaal over het dak. Op dat moment gaat er zoveel door je heen. Paniek, omdat je huis onder water zal staan en je niet weet wat te doen, maar tegelijkertijd voel je ook een gevoel van adrenaline, omdat je zoveel meemaakt in 1 dag en dit iets is dat je nog nooit hebt meegemaakt. De rit naar huis duurde 1u (dat normaal in de auto 5minuten zou duren). Toen ik eindelijk aankwam zuchtte ik enorm van opluchting. Ons huis staat op een verhoogd stuk, het water kon gelukkig net niet binnen. Wij zijn helaas 1 van de gelukkigen, want in Surin zijn er misschien 2 of 3 straten niet ondergelopen. Ik heb me nog nooit zo gezegend gevoeld in mijn leven. Die hele avond bleef het dan nog regenen, en mijn collega wist niet zeker of er de volgende dag school zou zijn of niet. Ik ging dus maar vroeg gaan slapen, want ik was doodop van de hele rompslomp. De volgende dag was ik heel vroeg wakker, het was muisstil. Ik hoorde geen enkele auto, geen honden, geen vogels, niks. En dat is wel bijzonder, want ik woon naast een bos waar heel wat dierengeluiden uit komen. Mijn collega zou me om 10 voor 8 komen ophalen, dus had ik nog een half uurtje tijd om even de straat uit te lopen en te zien wat er zo nog gaande was. Alles bleek nog mee te vallen, de buren waren om de hoek aan het vissen, er liepen krabben over de straat en de honden waren in het water aan het plonsen. Maar dat gelukzalig gevoel bleef niet lang duren, want toen ik aan het einde van de straat kwam zag ik wat er echt gaande was. Ik belde mijn collega en die wist me te zeggen dat de school ondergelopen was, dus dat er onmogelijk lessen waren. Ik besloot dan maar met Jess te gaan wandelen. Vrienden van ons verklaarden ons zot, om met zo’n tonnen water te gaan ‘wandelen’, maar hey, dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak, ik wil alles dan ook met eigen ogen zien. En ik kan je zeggen, wij hebben onze ogen nogal opengetrokken. We deden eerst een van onze kortste shorts aan en besloten niks nieuw of mooi aan te doen. Met onze slippers besloten we het water te trotseren. De eerste hoek om viel het nog mee, het water was tot iets boven de enkels, maar enkele honderden meters verder begon de echte ramp. Het water kwam tot boven onze knieën, we konden de bodem niet zien, er passeerden bomen en enorm veel vuil in het water en als dat nog niet alles was, zat er nog een enorme stroming op het water ook. Mensen probeerden met al hun laatste energie nog vanalles uit hun huizen te halen, honden werden op de schouders gedragen. Sommigen probeerden nog met een brommer er door te rijden, maar die brommer geraakte niet ver, want de uitlaat zat onder water, dus viel direct uit. Sommigen hadden een bootje, waar ze moedig al hun kinderen in plaatsen om ze zo te vervoeren. Ja, ik moet je eerlijk zeggen, die beelden zal ik nooit vergeten. Van zodra er een auto probeerde te passeren moest je enorm opletten, want die zorgde voor golven en je moest zien dat je je evenwicht kon behouden, anders werd je meegesleurd door de enorme stroming. Legervoertuigen passeerden met enorme zandzakken, maar daar was het al veel te laat voor. Alle huizen hadden al zo’n enorme schade. Halverwege onze ‘wandeltocht’ of eerder ‘zwemtocht’ passeerden we een winkel. Ik besloot om vlug nog wat eten te kopen, want het was vrijwel onmogelijk om ook maar 1 winkel te bereiken. Rantsoeneren is dus wel aangeraden. De winkel was helaas al bijna helemaal leeggekocht, rekken waar amper nog iets opstond, mensen die vluchtig binnen en buiten liepen. Rampscenario zoals je dat in de films ziet! Rond 12u was ik gelukkig weer veilig thuis, droog. 1 ding, daar ben ik zeker van, ik heb een overdosis van geluk gehad! En ik hoop dat alle mensen in Surin vanavond een warm dak boven hun hoofd hebben, want we zijn er zeker van dat dit water nog enkele dagen zal blijven staan. Nu weet ik weer waarom ik in Surin ben, het is en blijft een 3e wereld, een wereld vol armoede, een wereld vol pijn en leed, maar ook een wereld waar de mensen altijd zullen blijven glimlachen, een wereld met hun eigen soort ‘geluk’.
Hier enkele foto's die ik met mijn gsm heb genomen:
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYfO9LlwNpzzWo7Z8Wl4KcfkA6A2G2I8imjvu5orok5QG4LYWsgLTCXCjFXygnCuWyKF3pgROIkwZFLjVo4eM6x7uuTzQPTq1S6lVDFu3q3H6XxYkTylRDuVDLR2SzazQqWftuiQw9KuMk/s1600/20130920_074150_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYfO9LlwNpzzWo7Z8Wl4KcfkA6A2G2I8imjvu5orok5QG4LYWsgLTCXCjFXygnCuWyKF3pgROIkwZFLjVo4eM6x7uuTzQPTq1S6lVDFu3q3H6XxYkTylRDuVDLR2SzazQqWftuiQw9KuMk/s320/20130920_074150_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuu2KUYyOijQ7PdCib3w9LV2FHCBQv0G1nJWAoLlNVxtQXfVE86siqm4oO6jjWAprfM-8vo-TE7SWd12TICHs-gtHsC7Tnym-QP-U-nPum58X9MBTQZzV0nH4Y_UHY6bCz32pbEKwAHMYv/s1600/20130920_074244_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuu2KUYyOijQ7PdCib3w9LV2FHCBQv0G1nJWAoLlNVxtQXfVE86siqm4oO6jjWAprfM-8vo-TE7SWd12TICHs-gtHsC7Tnym-QP-U-nPum58X9MBTQZzV0nH4Y_UHY6bCz32pbEKwAHMYv/s320/20130920_074244_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTfLY8LtVe1OnAGjfgIF3LMuD6cXs1-HXAWSkIeek53sKtfN-U3cWdrmH_9HpCF5fiB65RF02Gd_Zfs8KhI-hjgGucNkJ1lNehh_CTfGRSK8FyfcKi5Sur9Vel10vIE9shcVhNVd_zm8nG/s1600/20130920_074653_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTfLY8LtVe1OnAGjfgIF3LMuD6cXs1-HXAWSkIeek53sKtfN-U3cWdrmH_9HpCF5fiB65RF02Gd_Zfs8KhI-hjgGucNkJ1lNehh_CTfGRSK8FyfcKi5Sur9Vel10vIE9shcVhNVd_zm8nG/s320/20130920_074653_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ53kWZCroppj29WF4lPn52lN5amDblUk4eEBs2psnFW61cDpe-8WTSJE-0nhqVBmZguUuv60C1gxrDvqtUp5tI1edRGeXEJG7nqJgdLkOL2vggaPB42yvBMukErEpsU1BHrLivaZTwGG0/s1600/20130920_103621_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ53kWZCroppj29WF4lPn52lN5amDblUk4eEBs2psnFW61cDpe-8WTSJE-0nhqVBmZguUuv60C1gxrDvqtUp5tI1edRGeXEJG7nqJgdLkOL2vggaPB42yvBMukErEpsU1BHrLivaZTwGG0/s320/20130920_103621_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv5IPfyWje7C5ZU2aL65OnTWA7Gs5vQsIQsN2QMNW_s1vyY8k5IjKpt7RHno-ZC5VSb2BBoEr5WDENtTQ0xP9NO4jYRkxisdkx8-IHxXXlXCvRr3yUVn2iNpnzF-dsbb-1d79Bq9B44wCe/s1600/20130920_104913_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv5IPfyWje7C5ZU2aL65OnTWA7Gs5vQsIQsN2QMNW_s1vyY8k5IjKpt7RHno-ZC5VSb2BBoEr5WDENtTQ0xP9NO4jYRkxisdkx8-IHxXXlXCvRr3yUVn2iNpnzF-dsbb-1d79Bq9B44wCe/s320/20130920_104913_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimYWAIY4Fk-lxL1zUzzWbr9wbIvd6nrUszhWgN1uPnkyC3NANPSQBlSZ6QWkHtl-08yJC9HdNlCKTTnN_lBg1oxyrMj7CiSguAjwvXZKP875wkllrMD5VO_5fqkeOaHbqHcN-7kP-Qepkx/s1600/20130920_110345_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimYWAIY4Fk-lxL1zUzzWbr9wbIvd6nrUszhWgN1uPnkyC3NANPSQBlSZ6QWkHtl-08yJC9HdNlCKTTnN_lBg1oxyrMj7CiSguAjwvXZKP875wkllrMD5VO_5fqkeOaHbqHcN-7kP-Qepkx/s320/20130920_110345_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikZVAbcwpSy6uW1zVq8MBoa_GaZpx7sMQpHx5CBhorf6XO7rwrUDnCU2stnPUe5SNQPPrxxBqShryQnqKMyJuo3iaOm2YyVdICfWkbJ6jZy8FDR_ZpSeDQuNpxq9uytlPEicFJ9Bkma_4O/s1600/20130920_110407_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikZVAbcwpSy6uW1zVq8MBoa_GaZpx7sMQpHx5CBhorf6XO7rwrUDnCU2stnPUe5SNQPPrxxBqShryQnqKMyJuo3iaOm2YyVdICfWkbJ6jZy8FDR_ZpSeDQuNpxq9uytlPEicFJ9Bkma_4O/s320/20130920_110407_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiZqwPCCPTImzbfDFORSq38PfrkSgOY43UV3tvi57RdG-LEyEeTKEHBusYVkXiYNc9nHrO8Ds2z3r1vpl9PPZSnxb2oZisLWpfEm6feRPcMSegqRfB9onAXS8-88sSBcbT7NEG9WSzP1F1/s1600/20130920_110523_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiZqwPCCPTImzbfDFORSq38PfrkSgOY43UV3tvi57RdG-LEyEeTKEHBusYVkXiYNc9nHrO8Ds2z3r1vpl9PPZSnxb2oZisLWpfEm6feRPcMSegqRfB9onAXS8-88sSBcbT7NEG9WSzP1F1/s320/20130920_110523_1.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjFJvTu7a-6n6I6jv2Dmfy8Kltvv2Ik7RYz99N251Ox-40OUD7WNhK-UO9G1nOsihSHD8zaaXksDXfMqsyvuhSa8tV9TTV82CBNT1ihyphenhyphenNqrHFVEk32ys0nkDlpALoHhSO3O5W3CxGn40Tw/s1600/IMG_2976039152503_1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjFJvTu7a-6n6I6jv2Dmfy8Kltvv2Ik7RYz99N251Ox-40OUD7WNhK-UO9G1nOsihSHD8zaaXksDXfMqsyvuhSa8tV9TTV82CBNT1ihyphenhyphenNqrHFVEk32ys0nkDlpALoHhSO3O5W3CxGn40Tw/s320/IMG_2976039152503_1.jpg" /></a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-57531053234528954702013-08-25T06:28:00.000-07:002013-08-25T06:29:30.184-07:00How to quickly get rich in SurinVandaag heb ik weer een nieuwe emotie ervaren, een gevoel van machteloosheid, een gevoel dat ik niet snel zal vergeten. Wat gaf me nu eigenlijk dat gevoel? Heb ik je al verteld hoe de relatie hier tussen leerkracht en leerling helemaal anders is dan in Belgie? In Belgie, eens je buiten de schoolmuren stapt, dan 'stopt' je rol als leerkracht. Hier ben en blijf ik leerkracht, zelfs wanneer mijn studenten al jaren zijn afgestudeerd, dan blijven zij mij aanzien als leerkracht, de persoon die hen wijsheid en moralen aanleerde. En daar blijft het niet bij, hier is het normaal dat ik met mijn leerlingen buiten school om ga, dat ik een vriendschapsband met ze opbouw. Ik vind dat net wat het zo zalig maakt aan het lesgeven hier. Ik heb wat aan mijn leerlingen, ze zijn echt, en ze respecteren je. Dat maakt dat ik zielsveel van mn leerlingen hou, en dat het op het einde van het semester moeilijk is om ze te laten gaan.
Nu je zowat weet hoe leerling en leerkracht met elkaar omgaan, zal ik je het verhaal vertellen van mijn oud-leerling.Een heel tof meisje, eentje met een warm karakter, een mooie glimlach, maar helaas geboren in het arme Surin. Vandaag chatte ik met haar, dat doe ik dus ook af en toe, om zowat hun Engels up-to-date te houden nadat ze zijn afgestudeerd. Ze zag dat ik enkele foto's had upgeload op mijn facebook van mn trip naar Pattaya. Ze wist me te vertellen dat ze nu zelf in Pattaya werkt. Op slag kreeg ik een benauwd gevoel. Pattaya, daar ken ik maar 1 soort werk. Dus vroeg ik haar wat meer over haar werk. En ja, uit haar arme kindermondje vloeide de woorden 'bar girl'. Het gevoel dat ik op dat moment had was echt niet te omschrijven. Het is allombekend dat de meeste bar girls in Pattaya van Surin komen, maar als je dan hoort dat het een van je leerlingen is, dan doet dat iets raars met een mens. Je beeld jezelf direct in hoe je schat van een leerling daar een oude versleten man moet versieren. Hoe dat onschuldig kind plots een volwassen vrouw moet worden. Neen, dat wens je echt niemand toe, maar dan zeker niet iemand waar je zo voor hebt geprobeerd een mooie toekomst te geven. Al moet ik zeggen dat 1 ding me staande hield, ze is daar om een Westerling te verleiden, om snel geld te verdienen. Maar zonder Engels gaat dat natuurlijk helemaal niet. Het klinkt waarschijnlijk ongelooflijk bizar, maar ik ben blij dat ik haar daar dan toch een beetje heb bij kunnen helpen, dat ze nu genoeg Engels kan om er geld mee te verdienen, en daarmee waarschijnlijk haar hele familie in Surin mee kan onderhouden. Helaas doet dat kleine sprankeltje hoop niet veel aan de grote leegte die ik nu voel. Mensen, dit kan ik u zeggen, om in Surin te werken moet je sterk in je schoenen staan, want elke week is er wel iets nieuws dat je hartje doet schudden!!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-2481826078389371512013-08-18T18:09:00.000-07:002013-08-18T18:09:21.840-07:00Altijd zon na de regenNa de zovele problemen hier in thailand (brommer gestolen, dure visumproblemen, school die maar betaalt wanneer zij het willen) besloot ik dat het tijd was om het geluk op te zoeken. Ik hoorde dat er een jobopening was in Surindra rajabhat University in Surin. Een plaats op een unief is natuurlijk wel heel hoog gegrepen, want ik heb enkel een bachelor, en normaal heb je een doctoraat nodig. Desalniettemin vond ik het toch waard eens te proberen, je weet maat nooit natuurlijk. Ik stuurde dus mijn CV in en werd uitgenodigd op een interview met nog 2 andere kandidaten (een man van the UK, en een man van the USA). Hoe kan ik daar natuurlijk van winnen? Vorige week woensdag nam ik dan een ziektedag bij ons op school en ging ik naar het interview. In nog geen 15min. was ik alweer buiten. Stress had ik gelukkig niet, want ook al kreeg ik deze job niet, ik zou nog altijd mijn huidige job hebben natuurlijk. Gisteren kreeg ik dan uiteindelijk het goede nieuws, ik ben aangenomen!! Ik voelde ineens een zware blok van mijn been vallen. In oktober mag ik al beginnen, en dat komt goed uit, want dan eindigt mijn contract op mijn huidige school. Eindelijk geen zorgen meer over 3 maanden zonder inkomen die ik moet proberen door te komen. Dat zal deugd doen!! Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-80844157004721583882013-06-13T06:58:00.002-07:002013-06-13T06:59:17.446-07:00de maand ... Mei ...
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Wat is er zoal in de
tussentijd gebeurd? Wel, ondertussen is het nieuwe schooljaar hier beginnen en
geef ik dus alweer 3 weekjes les. Ik had na de vakantie enorm veel nieuwe
energie, al was ik toch wat bang dat ik veel eerste jaartjes zou krijgen. </span><span lang="EN-US">In Belgie verkies ik het tweede en derde middelbaar. Maar hier ligt
dat helaas wat anders. In het eerste en tweede middelbaar is het enorm moeilijk
lesgeven, en dat vooral omdat ze echt niks verstaan van wat je zegt. Zelfs de
vraag ‘wat is je naam?’ is al iets teveel. Daarom moet je dus echt vanuit het
niks beginnen. En dat heb ik dan ook dit jaar gedaan, en tot hier toe heb ik me
al enorm geamuseerd met het eerste middelbaar. Het vierde middelbaar is echter
iets anders. Hier in Thailand krijgen de leerlingen in het 3de middelbaar een
nationale test. Wanneer ze erdoor zijn, dan mogen ze overgaan naar het 4de
middelbaar (en anders ook hoor, maar daar ga ik niet over uitweiden). Dus, na
het 3de middelbaar wordt er heel wat gewisseld van school. Daarom heb je in het
4de middelbaar heel wat leerlingen uit andere scholen, die waarschijnlijk nog
nooit een buitenlandse leerkrach hebben gehad, en die dus bijgevolg geen woord
Engels kennen. Het is heel moeilijk om in het vierde middelbaar les te geven.
Bij sommige klassen ben ik gewoon van nul begonnen, die geef ik dezelfde lessen
als het 1e middelbaar. Een beetje erg, niet? Maar beter zo, dan het te moeilijk
maken natuurlijk. Nu, op zich is het niet erg om van nul te beginnen, maar er
zijn natuurlijk leerlingen bij die ik vorig jaar wel had en die dan al een
zeker niveau hebben. Differentieren, zeg je? Dat is hier echt onmogelijk. Je
mag al blij zijn als je leerlingen opletten, laat staan antwoorden. Maar, er is
ook een enorm lichtpunt in het hele lesgeven. Ik heb echt het gevoel dat de
leerlingen enorm vooruit gaan, en ik zie dat ze ervan genieten ook. Gelukkig
kan ik net genoeg thais om ‘sanuk’ te verstaan, wat ‘leuk, plezant’ betekent. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dit semester heb ik daarnaast ook iets nieuws
ervaren. Er is een leerling van me redelijk goed in Engels, hij vertelde me dat
hij elke dag chat met vrienden in rusland en dergelijke. Na de les blijft hij
altijd nog wat met mij babbelen. Ik vertelde Paolo nog dat dat in Belgie wel
als ‘raar’ zou aanzien worden, maar hier is dat blijkbaar doodnormaal. Op een
dag kwam hij naar mijn bureau en vroeg of hij met me kon babbelen. Ik vond dat
natuurlijk geen probleem. Hij vertelde me dat zijn vriendinnetje het net had
uitgemaakt met hem, en dat hij niet wist wat doen. Ik voelde me wel wat vereerd
eigenlijk dat die jongen direct naar mij kwam. Over problemen praten doe je
normal liever in je moedertaal, niet? Ik heb hem dan wat advies gegeven, niet
dat ik zelf zo’n grote liefdeskenner ben, maar bon. Het was leuk om te voelen
dat je leerlingen je vertrouwen, en dat is nu net het gevoel dat ik hen wou
geven. <o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="EN-US"><span style="font-family: Calibri;">Maar later vertel ik meer verhaaltjes over
school, ik houd ondertussen wat anecdotes bij. Nu iets meer over mn
thuissituatie. Sinds mei is een vriendin van Amerika bij me komen inwonen, dat
drukt de kosten wat en er zijn toch 3 kamers in ons huis. In het begin verliep
alles vlotjes, het was leuk wat babbel te hebben wanneer je s’avonds thuiskomt.
Maar, Amerikanen blijven altijd Amerikanen, het zijn zo’n tame en slordige
mensen. In de maand en half dat ze bij me woont heeft ze nog nooit gepoetst,
nog nooit het vuilnis weggedaan. Ze gebruikt mijn bestek,borden en dergelijke
maar wast het niet op tijd af zodat ik mn eigen spullen niet kan gebruiken. Ik
voel me vaak een moeder, en het erge is dat ze 4 jaar ouder is dan mij. En dat
is helaas nog niet het enigste, ze kopieert alles wat ik doe. Koop ik een
printer, dan koopt ze ook plots een. Iedereen kent me als miss ‘hello kitty’,
plots moet zij ook alles hebben van hello kitty. Ik koop een brommer, zij koopt
er<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ook een. Ik besluit naar de
muziekschool te gaan, enkele weken later beslist ze ook te gaan en naar
dezelfde leerkracht te gaan. Ze kopieert mijn manier van lesgeven.
Verschrikkelijk! Ik weet het, ik zou me vereerd moeten voelen, ik hou van mijn
levensstijl, maar ik wil echt geen 2e Sally in mijn leven hoor. Gelukkig ben ik
er wel al zeker van dat zij in oktober alweer naar amerika vertrekt, dus prober
ik al dat ‘vervelende’ aan de kant te schuiven en te genieten van het
gezelschap. Al weet ik toch niet of ik 6 maanden het huis kan kuisen terwijl
madam ligt te ‘couch potato’en’ alsof zee en koningin is. We vinden er wel iets
op… <o:p></o:p></span></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-69470585827849322902013-05-23T06:28:00.001-07:002013-05-23T06:40:12.629-07:00My first Thai wedding<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLjuXfawel_PNzq1NpR01U6Sy7-I-9tBacoWhNZmfX360dCZ2Mbgs4yTeeFodhZNqSgpEOJinYaHepjQEh7CYq96Nlw_3hfPEAT7PqCjzkfOJujvRHU2ILQ-dwknZf2GZWkwh-AwX2eodN/s1600/579023_10152673943220371_1382360875_n.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLjuXfawel_PNzq1NpR01U6Sy7-I-9tBacoWhNZmfX360dCZ2Mbgs4yTeeFodhZNqSgpEOJinYaHepjQEh7CYq96Nlw_3hfPEAT7PqCjzkfOJujvRHU2ILQ-dwknZf2GZWkwh-AwX2eodN/s400/579023_10152673943220371_1382360875_n.jpg" width="400" /></a><br />
Ik kan weer iets nieuws aan mijn lijst toevoegen van nieuwe dingen die ik heb meegemaakt in Thailand. Een echte thaise trouw! En niet zomaar een trouw, de trouw van mijn ‘broer’ in Thailand. ‘Broer?’ zegt u? Wel, in mijn laatste gastgezin, waar ik in september verbleef, had ik 1 zus en 1 broer. En die jongeheer is dus afgelopen zondag getrouwd met zijn eerste liefje. Schattig, toch? Ik keek er eigenlijk wel naar uit, want ik was er zeker van dat ik mijn ogen weer zou kunnen opentrekken, maar langs de andere kant keek ik er ook wel erg tegenop, en dat vooral omdat de trouw in Chanthaburi doorging. Om even een afstand te kunnen schetsen, Chanthaburi ligt in het Zuiden, en is een 7-8uur rijden vanuit Surin. Die afstand zou niet zo erg zijn moest ik daar kunnen overnachten, maar vermits de trouw op een zondag doorging, moesten we dezelfde dag nog terugkomen zodat we op maandag alweer konden lesgeven. Om half 5 ben ik dus op zondag moeten opstaan, en reed ik met mijn brommertje naar school. Ik heb nog nooit zo weinig auto’s op de baan zien rijden, en ik ben nog nooit zo snel op school geweest. Voor de schoolpoort stond een immens grote (en uitgebouwde) bus waar al enorm wat van mijn collega’s en andere mensen opzaten. Ik werd naast een oudere man gezet, die natuurlijk direct uitbundig deed omdat hij naast een ‘farang’ mocht zitten. Die man had duidelijk al wat gedronken, want ik rook de alcohol zo rond hem zweven. Ik had niet liever gedaan dan nog wat geslapen natuurlijk, maar elke keer ik mijn ogen dichtdeed begon die mens weer te broebelen. Plezant was dat natuurlijk niet echt. Gelukkig hadden mijn collega’s het snel door en wouden ze dat ik naast mn collega Engels ging zitten. VEEL beter! Na een half uurtje rijden zetten ondervond ik weer iets van de thaise cultuur, de thai nemen overal hun karaoke systemen mee naartoe. Deze bus was dus ook voorzien van grote flatscreens en een zestal microfoons. Dat is natuurlijk leuk, en ik zou mezelf ook enorm kunnen amuseren, maar beeld je in dat je geen enkel teken op het scherm kan lezen en dat alle muziek diezelfde monotone beat heeft. Een uurtje hou je dat vol, maar na 8u was ik dat gejangel toch wel wat beu! Mijn collega’s wouden dat ik ook een liedje zong in het Engels, helaas mocht ik niet kiezen het welkste, bijgevolg werd er een immens oud balladetje opgezet waar ik nog nooit van mijn leven van had gehoord. Tot daar dus mijn zangtalent. Rond 14u kwamen we eindelijk aan in het hotel. (ochja, een trouw wordt hier in een hotel gevierd). Blijkbaar is het hier de gewoonte dat er enkele verdiepingen van een hotel worden afgehuurd, zodat de mensen die van ver komen daar in alle rust even kunnen vertoeven en een douche zouden kunnen nemen. Ik vond dit natuurlijk fantastisch! Ik werd in de kamer gestoken met nog 5 andere collega’s. Gelijk een blok vielen zij allemaal in slaap (verdeeld over 2 bedden) en begonnen zij figuurlijk bomen door te zagen. Een uur en half later was het tijd om ons te fatsoeneren. Er werd me gezegd dat ik mijn zijden outfit moest dragen. Iets wat ik nu niet echt een aantrekkelijke outfit vind, maar vermits ik niet wist wat te verwachten deed ik maar zoals me gezegd werd. Dat heb ik me helaas achteraf wel wat beklaagd, want iedereen had de meest girly kleedjes aan, en ik zat daar met een ouderwets kostuum. Nuja; het is nu ook niet dat ik zo’n elegant kleed in mijn garderobe hier heb hangen, dus het had toch niet zoveel uitgemaakt. Bon, nu over de trouw. Cadeau’s worden hier niet gegeven. Hetgeen hier wordt gedaan is, wanneer je de uitnodiging ontvangt moet je de envelope bijhouden. Op die envelope staat je naam. Je steekt geld in die envelope en steekt hem tijdens de trouw in een daar voor voorziene doos. Op die manier kan het koppel exact weten van wie ze dat geld krijgen. Mijn gastvrouw wou niet dat ik iets gaf, maar omdat zij allemaal al zoveel voor mij hebben gedaan, wou ik hen toch uit respect een gul bedrag geven. Na het droppen van de geldevenlope moet je je begeven naar het koppel. Het koppel staat op een bepaalde plaats waar een soort fotoset is opgesteld. Een mooie achtergrond, wat bloemen en flitslampen. Je moet dan met het koppel op de foto (ik had direct medelijden met hen, want zij hebben daar 2u moeten staan). Daarna krijg je de nummer van je tafel meegedeeld en begeef je je naar de grote zaal. Toen ik daar binnenstapte waande ik me echt in een film. Kanjers van luchters die uit het plafond puilen en die glitteren zoals parels. Enorme bloemstukken. En een vijtig tal tafels. Het was IMMENS! Ik besefte direct dat ook deze keer alles weer om het ‘imago’ gaat en ze niet naar de centjes kijken bij een trouw. Dat moet fortuinen gekost hebben! Ik zat natuurlijk bij mijn vrouwelijke collega’s aan tafel, de mannen zaten aan een tafel apart. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji5G7IAHzCvrLXMu7_EYv7H2sVD2QoSRpUuUilpRkbR0o4TuX-vED2Ktq9A3QWtTpWXk5XkRLH7jJDfOFDz2Hoa0xi1vlBX0GtZu8NjYII8NRtpBKdcHwz-ePQDUHyz_cWN54uqAupXDdb/s1600/486708_539755669399525_1030489039_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji5G7IAHzCvrLXMu7_EYv7H2sVD2QoSRpUuUilpRkbR0o4TuX-vED2Ktq9A3QWtTpWXk5XkRLH7jJDfOFDz2Hoa0xi1vlBX0GtZu8NjYII8NRtpBKdcHwz-ePQDUHyz_cWN54uqAupXDdb/s320/486708_539755669399525_1030489039_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitIK4EUOCHI1bCCb4-J5ftWya6MWEF-mLmaGiXVXkgjcCYN4yHLqPsXfkAEpstFFwwfc8Ep79YdwaC4frIODzcdvqcICr-hDRaN-nbHNPs8obv1NuOBkSv303w-XLw5oA2gRFf277UZV8M/s1600/968929_483022758434577_1662086403_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitIK4EUOCHI1bCCb4-J5ftWya6MWEF-mLmaGiXVXkgjcCYN4yHLqPsXfkAEpstFFwwfc8Ep79YdwaC4frIODzcdvqcICr-hDRaN-nbHNPs8obv1NuOBkSv303w-XLw5oA2gRFf277UZV8M/s320/968929_483022758434577_1662086403_n.jpg" width="234" /></a></div>
Zodra we gingen zitten kregen we drinken en een snack. Het eten werd ietsje later geserveerd. Ik had natuurlijk wel wat pech, want van de 7 gangen was er slechts 1 zonder vis. Ik ben dus niet zonder honger van tafel gegaan. Tijdens het eten werd er eerst een cartoon filmpje getoond dat het verloop van de relatie tussen het koppel aantoonde. Dat was echt mooi en schattig gedaan. Daarna kwam de bruidegom op het podium en gaf hij een speech. Na zijn speech begon hij zoals een echte romanticus te zingen, en toen kwamen plots de bruid en haar vader binnen. Eenmaal ze beiden op het podium waren werden ook de ouders erbij geropen en toen werd er een typische boeddhistische bloemenketting over de nek van de bruid en bruidegom gehangen. Dit is om hen een gelukkig leven te wensen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKwxvbQg5ZLkMwU-Moz5tBypfgk09-mMJ18cOKvBFYuCDLV6w3qheSShH-tqVAITU-95T-KA1SQ6AL2RaDFHoouDnkC2pHGMtNnbHh-S5H32bEI7PGXMsOen9i8ak69QrSUrTDEJ8F30an/s1600/485639_539782982730127_1008810744_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKwxvbQg5ZLkMwU-Moz5tBypfgk09-mMJ18cOKvBFYuCDLV6w3qheSShH-tqVAITU-95T-KA1SQ6AL2RaDFHoouDnkC2pHGMtNnbHh-S5H32bEI7PGXMsOen9i8ak69QrSUrTDEJ8F30an/s320/485639_539782982730127_1008810744_n.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2CuFU7HmlaLqDlEO0bGbB1Wc25jtqD4SQ0uz0F_UnBBwBqlyL9wR5Tq-eK78eza1XvL2_q7mo8MA5xx5wZfKJOCLs6b9LYwWuT7861_WRmrqGk5BRHpvB7HoBAzyxQc4a7uRYKU6THDzG/s1600/923074_526129380779204_1315068902_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2CuFU7HmlaLqDlEO0bGbB1Wc25jtqD4SQ0uz0F_UnBBwBqlyL9wR5Tq-eK78eza1XvL2_q7mo8MA5xx5wZfKJOCLs6b9LYwWuT7861_WRmrqGk5BRHpvB7HoBAzyxQc4a7uRYKU6THDzG/s320/923074_526129380779204_1315068902_n.jpg" width="320" /></a></div>
Ik verschoot even toen de hele zaal plots allemaal iets begon te citeren. Daarna werd het glas gehoffen. Ik verwachtte een openingsdans of dergelijke, maar dat wordt hier blijkbaar niet gedaan. Zelfs dansen is hier niet gekend. Een trouwfeest bestaat hier enkel uit eten. Enorm formeel in mijn ogen, maar de thai zijn dan ook nog heel traditioneel (en wat ouderwets). Om 8u was het tijd voor ons om ons te gaan omkleden en te vertrekken. Om het kort even te schetsen, wij hebben zonet 8u gereden om hier 2u en half te verblijven en dan nog een 8u te rijden terug naar Surin. Verklaar je me zot? JA, ik geloof het zelf nog niet! Maar zoals ik eerder al zei, deze familie ligt me nauw aan het hart, en daar heb ik zoiets dan zeker wel voor over. Gelukkig was er op de terugrit geen karaoke, zodat ik toch een beetje heb kunnen slapen. Om 4u s’nachts kwamen we weer toe in Surin, dan moest ik nog met een groggy gevoel naar huis rijden, om na 2u weer op te staan en te gaan les geven. Wie ziet dat zitten? Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-29761074726600115242013-05-01T09:03:00.001-07:002013-05-01T09:08:44.875-07:00ukulele recitalVandaag moest ik, na slechts 6 lessen ukulele, al een optreden geven in de universiteit van Surin. Ik had wel wat zenuwen natuurlijk, want ik was natuurlijk weer de enigste 'farang.
hier het filmpje:
<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/qDCcXVfpAig" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-72152496956854390142013-05-01T08:56:00.002-07:002013-05-01T08:56:26.091-07:00een nieuw begin14 mei begint het nieuwe schooljaar weer. Wat kijk ik er enorm naar uit om weer bij mijn geliefde studentjes te zijn! Zodra het schooljaar start, begin ik weer met mijn verhaaltjes. Nog even geduld dus, maar ik ben er zeker van dat het geduld de moeite waard zal zijn!<br />
<br />
Groetjes!!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-50241898953612787652013-02-10T02:53:00.002-08:002013-02-10T02:53:36.959-08:0028 januari tem 3 februari 2013
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Oh oh, wat heb ik weer pikante verhalen! Maandagochtend
werden 2 van onze leerlingen al slapend gevonden in één van onze lokalen.
Blijkbaar waren ze zondagavond binnengeglipt omdat 1 van hen de sleutel van het
hek had, en de andere leerling de sleutel van een lokaal. Op zich vind ik dat
zelfs al iets grappigs, de school is nu niet echt een plaats waar je heen wilt
gaan buiten de uren om. Maar bon, het volgende verhaal gaat over een jongen uit
Matheyom siksa 1, eerste jaar middelbaar, en een meisje uit Matheyom siksa 4, 4<sup><span style="font-size: x-small;">e</span></sup>
middelbaar. Ze waren samen binnengeglipt en hebben gewoon in dat lokaal een
potje seks gehad. Na de ‘zware daad’ zijn ze gewoon in hun nakie in slaap
gevallen, en in die toestand vond de leerkracht hen maandagochtend. Je had
moeten zien hoe mijn thaise collega’s ermee lachen, ze maakten er zelfs grapjes
over. Blijkbaar was die jongen de hele dag enorm moe, en ze vonden dat wel
grappig. ‘ahja’, zeiden ze, ‘het was zijn eerste keer, hij zal dat nog niet
gewoon zijn he.’ En ‘waarom verkiest dat meisje een jongen die zoveel jaren
jonger is en nog geen ervaring heeft?’ Mijn baas zei dat de leerlingen hun
‘vreemde drang’ halen uit Korea. Het is wel gemakkelijk dit gedrag goed te
keuren door het op een ander land te steken, en ze zijn er nog niet eens
geweest. Ik heb die bewering natuurlijk wat tegengesproken, want uit ervaring
weet ik dat dat helemaal niet klopt. Ik vraag me toch soms af waar die jonge
kinderen het allemaal halen. Ik weet niet of ik het eerder al zei, maar een
leerling van 18 hier is zo volwassen als een leerling van 14 in België. Ze zijn
allemaal enorm kinds, maar op dat vlak willen ze precies wel heel snel
volwassen zijn. Onbegrijpelijk! Donderdag ben ik dan eindelijk verhuisd. Ik
verschoot ervan hoe veel gerief ik al had verzameld op die 4 maand in Thailand.
We hadden er een pick-up voor nodig, en dan lag die nog boordevol. Het deed
goed al dat materiaal in mijn huisje te plaatsen. Het voelde direct aan als een
thuis, en ik wist meteen dat ik me hier enorm gelukkig zal voelen. </span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/p206x206/269200_10151672029914638_1277526645_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/p206x206/269200_10151672029914638_1277526645_n.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">mijn living, of eerder 'balzaal' haha<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/150916_10151703063464638_1523904972_n.jpg" width="320" /></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Even later
belde een collega van me, ze zei dat ze op mij aan het wachten was in school om
me te helpen verhuizen. Een beetje bizar, want ik had nooit met haar het plan
gemaakt om me te helpen verhuizen. Soms zijn de Thai echt niet te doorgronden.
Ze was natuurlijk wat op haar tenen getrapt, maar ja, vernoem dan toch eerst
dat je gaat helpen natuurlijk! De volgende dag op school was er een raar
sfeertje. Toen ik aan het lesgeven vroeg mijn baas plots aan mijn collega (en goede
vriend) Paolo of ik wel nog graag op school werkte. Hij had namelijk gehoord
van iemand dat ik iets slechts had gezegd over school (over hem
waarschijnlijk). Mijn baas was duidelijk nogal aangedaan, maar ik had nooit
iets slechts over hem of school gezegd. Duidelijk een roddel natuurlijk! Dat is
iets dat je na een tijd wel merkt hoor, ze zeggen ‘Thailand, the land of smiles’.
Ja, dat is zeker zo, maar de Thai zijn enorm bezig met achterklap. Ze steken je
graag een mes in de rug wanneer ze jaloers op je zijn. Bon, ik had natuurlijk
wel wat stress, want ik wil echt mijn job hier niet verliezen. En zoals je weet
werk ik enorm graag op mijn school, ik zou het voor geen geld willen wisselen
met een andere school! Tijdens het weekend heb ik het er dan eens goed van
genomen. Er is hier een ‘farang restaurant’(uitgebaat door een Duitser) <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>waar je enorm lekkere pizza’s kan eten, daar
zijn we dan met de vrienden lekker gaan eten. De zondag had ik hen allen hier
bij mij thuis uitgenodigd en hebben we lekker gebarbecued. Het lijken zo’n
simpele dingen, maar het is dat samenzijn met mn vrienden dat me zo gelukkig
maakt. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/540002_10151706153594638_1830120303_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/540002_10151706153594638_1830120303_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/408552_10151706156989638_1304796585_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/408552_10151706156989638_1304796585_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Genieten van het leven, iets dat ik in Thailand zo veel meer kan doen. Het
doet me meer en meer beseffen dat het hard zal worden om ooit weer naar België
te gaan, en eerlijk gezegd, de laatste tijd weet ik niet meer of ik wel wil
terug keren… <o:p></o:p></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-52543153275761717782013-01-30T22:42:00.001-08:002013-01-30T22:42:50.870-08:0014 tem 27 januari 2013<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>NL-BE</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>KO</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>TH</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:ApplyBreakingRules/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
<w:UseFELayout/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-language:AR-SA;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
Ik heb zoveel nieuws, zo weinig tijd om te schrijven, en te
weinig plaats om mijn woorden neer te pennen. Maar, ik zal jullie toch mijn
hoogtepunten even neer kriebelen. Na mijn niet zo toffe ervaring met de
diefstallen hier in Thailand, voelde ik me natuurlijk wat triest. Op school
moest ik elke dag aanhoren dat ik in een slechte buurt woon, dat het onveilig
is hier te blijven. Maar ik ben echt verliefd op mijn appartement, ik wil er
voor geen geld weg. Maar, als volwassene, begin je je dan toch wel vragen te
stellen. Je maakt jezelf soms bang wanneer je s ’avonds in het donker rijdt. Al
die verhalen van mn collega’s doen er natuurlijk geen goed aan. Na een weekje
van gepreek en bezorgde gesprekken met mijn collega’s, begon ik toch in te zien
dat het misschien toch niet al te veilig is waar ik woon. Iedereen kan hier
zomaar op en af lopen, er is geen hekken, er zijn geen camera’s, niks! Ik
besloot dan maar om op huizenjacht te gaan, kijken kan nooit kwaad, en wie weet
vind ik wel een nieuwe droomplaats. Mijn collega nam me mee naar 2 plaatsen.
Neen,neen,neen, dat was het echt niet! Het gevoel was alsof je in een hotel
rondliep, en het ‘appartement’ bestond uit een ‘hotelkamer’ waar niks anders
instond dan een bed, tv en koelkast. Ja, moest ik student zijn zou ik het
misschien overwegen, maar ik begin te voelen dat ik me daar nu toch te oud voor
voel. Ik ben 25, ik wil dus een eigen stekje. Deze 2 plaatsen hadden me wat
ontmoedigd, want mn collega zei dat vele farang (buitenlanders) in zo’n
plaatsen wonen. Ik kreeg het gevoel alsof ik ‘moeilijk’ was, maar ik weet dat
ik na mn werk wil thuiskomen en me thuis wil voelen. Dat is 1 van de
belangrijkste dingen die ik nu voel, thuiskomen en alles van je werk achter je
kunnen laten. Tot daar dus mijn grote zoektocht naar een nieuwe plaats, ik gaf
het zoeken even op. Die week was er buiten mijn zoektocht dan nog iets gebeurd
op school. Toen ik aan mijn bureau zat (iedereen heeft zijn eigen bureau) zag
ik dat een leerling een andere gewoonweg in het gezicht sloeg. Vermits ik als
leerkracht ook een opvoeder ben ging ik direct naar die 2 leerlingen en nam ze
mee naar mijn bureau. Maar dan kwam het hijkelpunt, hoe kan ik opvoeden als de
leerling niet met me kan praten? Gelukkig kwam mn collega erbij en nam ze het
van me over. Ze sloeg de ene leerling op zijn blote benen met haar harde
bamboestok. Het blijft altijd een beetje wennen om dat te zien. Na enkele boze
woorden liet ze de leerlingen doorgaan. Achteraf vertelde ze me dat die
leerling blijkbaar slechte woorden over haar en mij zei, dat hij in het thais
tegensprak en ons dus probeerde te ondermijnen. Gelukkig versta ik nog niet
genoeg thais om die jongen te begrijpen, hij zou het anders hard te verduren
gekregen hebben. Leerkrachten worden hier aanzien als een soort God, je mag er
niks slechts over zeggen, en je moet steeds respect tonen aan de leerkracht.
Iets waar ik al helemaal aan gewend ben geraakt! De volgende dag zat ik
s’ochtends aan mn bureau, te babbelen met mijn collega Paolo. Plots komt er een
vrouw binnen en zet zich voor mijn bureau. Ik wist niet wat er gaande was, wie
is deze vrouw en waarom zet zij zich voor mijn bureau. Een beetje later kwam
haar zoon binnen, en dat was die jongen die had geslagen de dag voorheen en had
tegen gesproken. De moeder wou met mij babbelen, maar dat ging natuurlijk niet,
want ik versta geen Thais. Soms is het ECHT moeilijk om hier een echte
leerkracht te kunnen zijn. Mijn collega kwam gelukkig een beetje later ook
binnen, dus konden zij praten. Ik verloor er natuurlijk wel een lesuur door! Nadien
hoorde ik van mijn collega’s dat er 8 leerkrachten in onze school zijn die
problemen hebben met deze jongen. Hij is agressief en verstoort elke les. Hij
vecht met andere klassen en niemand vindt hem leuk. De leerkrachten in onze
school willen hem naar een andere school doen gaan, maar de moeder wou dat
helemaal niet. Ik was wel een beetje aangedaan, want mijn collega had de moeder
verteld dat ik ook wou dat hij wegging, maar dat wou ik helemaal niet. Ik wou
eerder dieper ingaan op de oorzaak van zijn problemen. Een jongen naar een
andere school sturen helpt de problemen in mijn school, maar dat verhelpt toch
helemaal niet zijn probleem? De Thai zijn soms veel te oppervlakkig, het is
gemakkelijk te zeggen dat hij agressief is, maar verder kijken dan hun neus
lang is kunnen ze niet. In plaats van eens naar hem te luisteren, maken ze het
nog erger door hem een pak rammel te geven. Oh, wat wou ik dat ik Thais kon
spreken op zo’n moment! Ik dacht dat alles geregeld was en dat ik niet meer
zo’n vervelende situaties zou moeten tegenkomen. Maar dan, de volgende dag,
toen ik aan het lesgeven was, kwam mijn baas me uit mijn les halen. Hij nam me
mee naar onze leraarskamer (enkel leerkrachten Engels zitten daar) en er
stonden 2 stoelen. Mijn collega en ik moesten daar gaan neerzitten. Dan kwam de
jongen binnen met zijn ouders. Zijn ouders gingen ook zitten, rechtover ons. De
jongen ging voor mij en mn collega knielen en hield een gouden kruik vast met
daarin 3 offers. Hij boog voor onze voeten, bad voor ons en offerde ons zijn
bloemen. Ik was wat onwennig, want ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Toen
mijn baas zei dat ik ‘het’ moest aannemen, wist ik niet wat ik precies moest
aannemen. De hele kruik of 1 van de bloemen. Interessant was het wel! Daarna moest
de jongen helemaal hetzelfde doen bij zn ouders. Ik kan je zeggen, ik zou niet
graag in zijn schoenen hebben gestaan. Dit is nu eens DE manier om beschaamd te
worden. Ikzelf zou door de grond zakken van schaamte! Na dit hele gebeuren ging
het schoolleven weer gewoon door. Het is en blijft nog altijd spannend,
lesgeven in Thailand! Het weekend van 19 en 20 januari was enorm druk. Ik en
mijn collega hebben een Engels kamp voor 200 leerlingen uit de grond moeten
stampen. Mijn baas had namelijk gezien dat mijn thesis daarover ging, en had
dan het fameuze idee om alles in mijn schoenen te schuiven. Enorm veel werk
natuurlijk, maar gelukkig stond er wel een centje tegenover. Het kamp zelf
verliep vlotjes, en ik heb er ook enorm van genoten. Mijn collega, ik en onze
vrienden (die meehielpen als trainers op het kamp) vonden het zelfs zo tof dat
we besloten onze eigen ‘organisatie’ op te richten. Andere scholen kunnen ons
nu huren voor Engelse kampen, en mijn baas heeft al goede reclame gemaakt bij 6
andere scholen. Het zou leuk zijn moest daar iets van komen!</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/149305_4538187325748_1868760498_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/149305_4538187325748_1868760498_n.jpg" width="320" /> </a></td><td style="text-align: center;"> </td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Van links naar rechts: Liza, ik, Paolo, mijn baas, Jessica </td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/74622_4538181525603_1864790084_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/74622_4538181525603_1864790084_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">een kleine speech</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/45499_4538168085267_1227725021_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/45499_4538168085267_1227725021_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">een variatie op het spel 'wie is het'</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maandag was ik
natuurlijk enorm moe, want lesgeven en geen weekend hebben is best wel
afmattend. Gelukkig had ik maandag maar 2u les, dus kon ik wat bekomen. Maar
toen kwam mijn baas met het toffe idee van nog wat huizen te gaan bezoeken. Hij
wist namelijk een perfect huis. Hij nam me mee naar een super locatie. Het was
er heel rustig, je had niet het gevoel dat je in een stad woont. Ze toonden me
eerst de ‘kleine kamer’, dat bestond uit een kleine woonkamer, 1 kamer en een
badkamer. Ik had niet een wow-reactie. Maar toen ze me de ‘grote’ kamer
toonden, was ik op slag verliefd. Het had 2 slaapkamers, een klein keukentje,
een kleine woonkamer, maar vooral een grote oprit waar ik gemakkelijk zou
kunnen ‘chillaxen’ met de vrienden. Het enige nadeel was, er was al iemand die
een optie op het appartement had, maar ze waren niet zeker of die persoon wel
zou opdagen. Een beetje later, toen we dan doorgingen kwam plots die persoon
met al zijn spullen. Oh, ik was echt triest, dan vind ik eindelijk een perfecte
plaats, dan wordt ze voor mn neus weggenomen. De eigenares van de appartementen
zei dat ze nog een andere optie had, maar dat het over een huis ging. Ze nam
ons mee naar een zijweg van de grote baan. Het was een zeer rustige omgeving
ook, omgeven door natuurlijk. Ze toonde me het huis, het had 3 slaapkamers, 2
badkamers, een grote woonkamer, een buitenkeuken en het allerbelangrijkste, het
was omgeven door hekkens en had een eigen overdekte garage. Heel veilig dus! Ik
was niet direct verkocht eigenlijk. De prijs lag wat boven mn budget, 7000
baht. En dan zou ik nog elektriciteit, water en internet erbovenop moeten
betalen. Dat zag ik niet echt zitten. Maar een vriendin van me wou ook
verhuizen, dus belde ik haar of we geen roommates zouden worden, dan zou de
prijs echt goed meevallen. Maar helaas kon ze dat nog niet omdat ze in haar
huidig appartement een contract had getekend van enkele maanden. Eenmaal terug
op school kreeg mijn baas een telefoontje, de eigenares wou de prijs van het
huis verlagen naar 6000 baht indien ik een jaar zou blijven. Ik wist echt niet
wat ik moest doen op dat moment, 6000 baht is echt een zeer goede prijs voor
zo’n huis, het is een perfecte buurt, maar iets hield me tegen. Na enkele uren
van gepieker en gepeins besefte ik dat ik me teveel liet leiden door het
interieur. Het huis is redelijk oud en alles, maar dan ook alles, is enorm
kitsch. Maar hey, dat zijn dingen die je kunt aanpassen. En daarom besloot ik
om ervoor te gaan. Muren kan ik schilderen, meubels kan ik veranderen, ik kan
er mijn eigen ding mee doen. Ik had wel een zeer tweestrijdig gevoel, want ik
zou volgende week al moeten verhuizen, ik zou dus nog maar een weekje hebben in
het appartement waar ik zo graag ben. Het is de eerste keer in mijn leven dat
ik het moeilijk vind om iets achter te laten, en het voelt nieuw en onzeker
aan. Mijn vrienden hier wouden dat natuurlijk direct ‘vieren’ met ‘delivered
food’ (oho, ik ben mijn Nederlands wat aan het vergeten) en een biertje (hier
is dat met ijs!). We lagen allemaal buiten op een matje in het gras, plots
haalde de moeder van de bende een soort muskietennet boven en hebben we gewoon
geslapen in de open lucht. Dat is ook weer een nieuwe ervaring voor mij, en ik
vond het echt zalig. Wakker worden door het gefluit van de vogeltjes, zo zou ik
wel elke ochtend willen wakker worden! En dat goed gevoel deed me enorm
genieten van het weekend! </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-25778529186404167202013-01-15T04:41:00.002-08:002013-01-15T04:41:53.118-08:002 tem 13 Januari 2013
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Het waren weer 2 weken met veel ups en downs. De eerste
dagen na Nieuwjaar was het heel rustig op school, en dat omdat ik mijn examens
moest geven. Ik was natuurlijk heel benieuwd naar hoe goed/slecht ze het zouden
doen op mijn eerste examen. Ik zal onze manier van examens even vergelijken met
de examens in Thailand. Eerst en vooral hebben de leerlingen hier per dag een
viertal examens, aan elk examen mogen ze maximum een uur werken. Ten tweede,
alle examens bestaan enkel uit meerkeuzevragen. Ikzelf geloof niet zo in
meerkeuzevragen, in mijn ogen is dat iets makkelijker omdat je dan het antwoord
voor je neus hebt staan. Bij een open vraag moet je nadenken en de kans is
minder dat je het juiste antwoord weet. Daarom besloot ik dus om mijn examen
toch volgens de Belgische manier te doen, met vragen waarop ze een antwoord
moeten schrijven. En ik deed dit vooral omdat ik een taal geef, en hoe kunnen
je leerlingen spelling en zinsstructuren leren als ze nooit een zin moeten
schrijven? Mijn examens zijn dan misschien wel wat moeilijker, maar ik ga het
hen ook niet te gemakkelijk maken hoor, dat ze maar eens wat studeren! <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">De 4<sup><span style="font-size: x-small;">e</span></sup> januari moesten we niet lesgeven, want er
was voor de leerlingen een soort Kerst/Nieuwjaarsfeest voorzien. De hele dag
werden er dansvoorstellingen gegeven en ja, ook Gangnam style ontbrak
natuurlijk niet! Paolo en ik besloten om niet op school te blijven, want wij
moesten dringend onze work permit gaan aanvragen. Toen we aankwamen zag ik dat
het nog steeds dezelfde secretaris was als mijn vorige keer, en daar had ik
niet bepaald goede ervaringen mee (die man had mij 3 keer laten terugkomen
omdat hij zelf fouten had gemaakt, en liet me 4u lang in zijn bureau zitten).
Deze keer had ik meer geluk, na een uur en half waren onze work permits
helemaal klaar. 3100 baht kostte me dat weeral. Ik besloot om daarna direct een
bankrekening te gaan openen, want dat kan enkel wanneer je een work permit kan
voorleggen. Het gaf me een voldaan gevoel toen alles eindelijk in orde was. Ik
kan me nu een legale burger van Thailand noemen, hihi! S’ Avonds was er op
school een feestje voor alle personeelsleden. In de grote hal stonden een
tiental tafels vol eten en drinken (ja, ook alcohol). Vooraan op het podium was
een karaokesysteem geïnstalleerd. Paolo en ik werden elk 1 Engels lied
opgelegd. Met trillende handen begon ik aan ‘my heart will go on’. Nadien bleek
dat niet de beste keuze te zijn, want ze begonnen verhalen te vertellen over
hoe ik ‘Kate’ zou zijn en Paolo ‘Jack’ uit de film ‘Titanic’. Aan fantasie
komen ze natuurlijk ook niks te kort. Maar bon, ik zal jullie even uitleggen
hoe dat hier werkt met de karaokecultuur. Wanneer de Thai vinden dat je goed
zingt, dan komen ze naar voren en offeren ze je geld of een bloem terwijl je
nog aan het zingen bent. Ik had 3 aanbidsters en had dus door 1 liedje even 300
baht verdient (waar ik hier 3 weken mee kan eten!). Ik was natuurlijk
euforisch! Daarna kregen alle leerkrachten nog een bonus in een envelop, ook
dat had ik niet zien aankomen, maar was natuurlijk zeer welkom na de dure maand
december! Na al het eten en drinken haalden ze ineens een bokaal boven waarin
allemaal nummers zaten. Aan de zijkant van de hal stond een enorme tafel vol
met cadeaus zoals ventilators, dekens, een grill,… We moesten dan allemaal één
voor één een nummertje trekken, en je raadt nooit welk geschenk ik had
gewonnen! Ik had een van de duurste cadeaus, een LG microgolfoven. Het was nog
een heus avontuur om die grote microgolf op mijn brommertje naar huis te
vervoeren. Maar ik was natuurlijk enorm blij met wat ik vanavond allemaal had bemachtigd!
<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Na het weekend begon ik aan het verbeterwerk, en er stonden
me nog vele hoofdpijnen te wachten. Een leerling met 0%, hoe doe je het in
godsnaam! Gelukkig zijn de meeste leerlingen er wel door, en ik heb zelfs een
leerling met 100% (die zelf uit het laagste niveau komt). Maar mijn hoofdpijn
kwam pas achteraf, toen ik hoorde hoe het punten geven hier aan toe gaat.
Blijkbaar is er een systeem dat geen enkele leerling op het einde van het jaar
kan buizen. Je moet als leerkracht dan een beetje kunnen toveren, een leerling
met 0 moet dan opeens 50% hebben. Ik heb er echt mijn hoofd over moeten breken!
Zeker omdat de meeste jongens gewoon niet willen leren. Ik dacht eerst aan een
soort taak ofzo, eentje waar ze goed op zouden scoren, maar blijkbaar mogen wij
gewoon punten veranderen. In plaats van een 0 geef je hen plots een 5 ofzo. Je kunt
echt niet geloven hoe slecht ik me daarbij voelde, het druist volledig in tegen
mijn principes. En ja, nu snap ik natuurlijk wel waarom de overgrote
meerderheid van de leerlingen zo lui en leermoe zijn, ze weten toch dat ze
overgaan naar het volgende jaar, dus waarom zou je dan studeren? Erg toch? <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Vrijdag was ik dan toch enorm blij toen ik thuis was en even
de schoolcultuur achter me kon laten, maar helaas was alle ramp nog niet
voorbij. Toen ik zaterdagochtend opstond en naar buiten keek vond ik mijn
brommer nergens. Ik raasde naar buiten en stond vastgenageld aan de grond. Mijn
brommer was weg, foetsie, spoorloos. Ik liep naar de achterkant van het gebouw,
maar ook daar was geen spoor van mijn brommertje. Ik begreep even niet wat er
gaande was, het drong helemaal niet tot me door, tot ik plots een donderslag
kreeg vanbinnen. ‘Mijn brommer is gestolen’. Het eerste wat ik deed was Nok
opbellen, die belde dan weer de eigenaar van mijn appartement. Nok besloot
direct om naar hier te komen, 50km verder omdat ze zich zo’n zorgen over me
maakte. Ik was nog steeds zielloos, er was geen manier om na te denken, het
enigste wat in me opkwam was ‘ik moet die brommer nog een maand afbetalen, ik
kan geen nieuwe brommer kopen, hoe geraak ik maandag op mijn werk? En hoe kan
ik ergens geraken in Surin zonder transport?’ Het was even moeilijk. Ik kan het
gevoel niet omschrijven, maar het voelt alsof je iemand dierbaar verliest. De
eigenaar kwam dan naar mijn appartement en vertelde dat mijn buur haar brommer
ook diezelfde nacht was gestolen, en dat die brommer hetzelfde type was als de
mijne. We gingen dan snel naar de politie. Politie, jouw vriend. Dat is echt
wel zo in Thailand. Wat een lieve mensen daar in het politiebureau, ze proberen
je terug warm te voelen vanbinnen, ze glimlachen naar je. Dat is echt een goed
gevoel op zo’n moment, en dat is zoveel beter dan het ‘koude onthaal’ dat je
krijgt in België. De politie had er een goed oog in, ze vermoedden mijn brommer
wel terug te vinden omdat ze deze dagen veel bendes gepakt hadden. Maar ikzelf
hoop op niks, ik wil rationeel blijven en besef dat ik 1100€ zomaar kwijt ben.
Leuk begin natuurlijk, als je weet dat je net bent beginnen met werken en dat
je net 4 maand hard hebt moeten werken om dat brommertje toch maar te kunnen
kopen. De rest van de dag voelde ik me enorm leeg, maar gelukkig waren Nok en
Eve hier om mij op te vangen en ze bleven dan ook de rest van de dag bij mij.
Het nieuws deed zich ook snel een ronde (zoals altijd in Thailand), want plots
wist iedereen van mijn vroegere school over mijn brommer en kreeg ik van
iedereen lieve berichtjes. Het is echt een fijn gevoel te weten dat er zoveel
mensen voor je klaarstaan. En dat is echt wel iets dat je nodig hebt als je in
een ver land woont!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nok is hier gebleven
tot maandagochtend, ze moest maandag toch in Surin zijn en besloot dan om me
niet alleen te laten. Ook zondagavond bracht P’Eve haar brommer, die ik zolang
mar gebruiken als ik wil. Ik ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar geweest,
en ik voelde me ook echt goed vanbinnen. Op zo’n moment leer je je echte
vrienden kennen, en ik zal bij P’Eve altijd in het krijt staan. Maar toch doet
het ook raar hoor, elke keer ik haar brommer voor mn deur zag staan had ik
enorme schrik dat die de volgende dag weg zou zijn. Het is alsof ik constant
door het raam zou willen kijken om zeker te zijn dat er niemand aan komt. Ik
ben daarom aan de huisbazin gaan vragen of ik P’Eve haar brommer niet bij haar
in de tuin mag zetten, hun tuin is namelijk met een heel groot hek afgeschermd,
en je kunt daar dan ook helemaal niet in. Gelukkig was dat voor onze huisbazin
helemaal geen probleem, en ze gaf me ook direct de sleutel. Ik voel me toch al
iets meer op mn gemak nu, wetende dat P’Eve haar brommer nu veilig staat. Maar dat
rotte, lege gevoel zal nog even blijven. En of ik nu in Thailand of in België
woon, beroofd worden doet altijd pijn! <o:p></o:p></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-50363682648372784462013-01-05T20:43:00.003-08:002013-01-05T20:43:43.041-08:00Mijn eerste oudejaar in Thailand
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Je vraagt je misschien af hoe oudejaar hier in Thailand
gevierd wordt, en daar kan ik je direct op antwoorden: heel passief. Wat je
misschien niet weet is dat het jaar 2012 hier eigenlijk al het jaar 2555 is, en
dat wanneer wij overgaan naar het jaar 2013, het hier nog steeds 2555 is. En
daar is een simpele verklaring voor. Thailand is een boeddhistisch land, en zij
hebben hier een andere jaartelling. In april hebben zij hun Thais Nieuwjaar, en
pas dan gaan zij over naar het volgend jaar. Daarom is het ook zo dat ‘ons
Nieuwjaar’ niet echt een groots gebeuren is hier. Maar! Je zult de Thai nu wel
al een beetje kennen van mijn verhaaltjes, ze vinden voor alles wel een reden
om niet te moeten werken, en ook daarom hadden wij op 31 december en 1 januari
vakantie. Ik had wat schrik eerst, want voor mij betekent oudejaar nog altijd
veel, de tijd die ik altijd doorbreng bij mn vast kliekje, en dat zou nu
helemaal anders zijn. Ik had schrik eenzaam weg te kwijnen en de overgang van
2012 naar 2013 te missen. Maar dat was helemaal niet het geval, ik heb namelijk
een zeer gemoedelijk feestje gehad. Ok, ik begin bij het begin. 31 januari ging
ik naar het huis van mn vrienden hier in Thailand. Mijn vrienden hier bestaat
uit Jessica (een 29-jarige vrouw uit Boston), Paolo (mijn 24jarige collega van
de Filippijnen) en Paolo’s familie (ook van de Filippijnen, maar wonen al 7jaar
in Thailand) dat bestaat uit Liza (de moeder), Tony (de vader), Kyla (de oudste
dochter), Angela (dochter van 13) en Ira (dochter van 10). Allemaal schatten
van patatten! We besloten van bij hen thuis te vertrekken naar Huai Saneng, dat
is een reservaat ongeveer 7 kilometer van mijn huisje. Je zult nu denken ‘een
reservaat, wat moeten we ons daar bij voorstellen’. Wel, dat zal je straks wel
duidelijk worden wanneer je de foto’s ziet. De familie zou per auto gaan, en ik
zou Jessica vervoeren met mn brommer. Helaas werd er wat roet in het eten
gegooid, want de auto wou helemaal niet starten. Gelukkig zijn er zo’n speciale
pick-up taxi’s die je voor enkele honderden bahts naar je locatie voeren. Ik
was versteld van de locatie, echt waar. Ik was al eerder naar Huai Senang
geweest, maar deze verblijfplaats overtrof mijn verbeelding. Voor slechts 80
baht (€2) kan je hier overnachten! </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/540778_10151611260934638_1679572359_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/540778_10151611260934638_1679572359_n.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Jessica en ik kregen een eigen hut, de hut
bestond uit een slaapgedeelte waar een muskietennet inhing, en dan een balkon
(dat eigenlijk groter was dan het slaapgedeelte). Het balkon was echt iets
heerlijks, je zit buiten op een houten ondergrond. Ik zou er uren kunnen zitten
met een goed boek!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/190770_10151611258394638_453428918_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/190770_10151611258394638_453428918_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/150655_10151611257699638_1482413830_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/150655_10151611257699638_1482413830_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"> Maar dat deden we niet, want we waren op stap als ‘familie’
en dan doe je dingen als een familie. We speelden ‘stronten’ (ken je dat spel
nog mama?) en een ander kaartspel dat ze ‘bluf’ noemden. Het was lang geleden
dat ik nog zo hard heb moeten lachen. Ik voelde me dan ook helemaal relaxt. Toen
het ongeveer etenstijd was, moesten we in onze hut op een soort bamboe slaan
met een stok, en dan kwamen de mensen in de hut om je bestelling op te nemen.
We besloten ons diner niet in de hut op te eten, maar in een van de drijvende
restaurantjes. Ik kan je zeggen, ik voelde me in een soort resort! Je zit echt
helemaal op het water, met goed gezelschap en enorm lekker eten. Dit is leven!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/207700_10151611259199638_1831697483_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/207700_10151611259199638_1831697483_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/421065_10151611255479638_1938929679_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/421065_10151611255479638_1938929679_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/148904_10151611334559638_449482780_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/148904_10151611334559638_449482780_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/p206x206/74531_10151611254524638_1539745150_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/p206x206/74531_10151611254524638_1539745150_n.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"> Na
heten eten was het tijd voor pakjes! We hadden de week ervoor allemaal een
naampje getrokken en moesten dan in het geheim voor die persoon een cadeautje
kopen. Ik had de naam van de oudste dochter getrokken, maar ik was ook heel
benieuwd wie mij had. Dit ‘spel’ deden we vanavond geheel volgens de Filipijnse
traditie. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/540862_10100099487164000_2091384865_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/540862_10100099487164000_2091384865_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/386614_10100099487323680_1071536432_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/386614_10100099487323680_1071536432_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Er werd gezongen en 1 van ons moest in het midden dansen en zijn
pakje dan afgeven aan de persoon waarvoor je het had gekocht. Toen iedereen
zijn pakje had mochten we het allemaal samen opendoen. Ik had van de oudste dochter
een soort klok gekregen voor in mijn huisje, en die klok was in de vorm van een
gitaar. Ze kennen me hier duidelijk al goed, ze weten al hoe erg ik met muziek
bezig ben. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/528513_10100099487827670_1386056760_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/528513_10100099487827670_1386056760_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">En dan was het tijd voor vuurwerk! We gingen naar de open ruimte bij
het meer en schoten ons vuurwerk af (dat deden de mannen natuurlijk). Maar ik
kan je zeggen, Thais vuurwerk stelt helaas echt niks voor. Het zijn geen grote
mooie vuurballen zoals je dat bij ons ziet, het is meer geluid dan effect. Maar
dat maakte het niet minder fijn. Eenmaal terug in onze hut was het tijd om af
te tellen en knuffelden we ons het nieuwe jaar in. Dit gebeuren was niet zo
overweldigend als we dat in België zouden doen, en daarom had ik niet echt het
gevoel dat er al een nieuw jaar was. Maar eigenlijk, het is ook maar een getal,
niet dat er echt veel veranderd. Na deze drukke dag besloten we om in ons bedje
te kruipen, gezellig kamperend onder het muskietennet. Maar jeetje, het besloot
een helse oudejaarsnacht te worden. Je zult het waarschijnlijk niet geloven,
maar Jessica en ik geraakten niet in slaap. We hadden het gevoel dat het aan
het vriezen was (ook al was het s ’nachts iets van een 15°). Onze voeten hadden
het ijskoud, onze lichamen waren aan het rillen, zelfs een trui aandoen hielp
niet. En daarom lagen we de hele nacht wakker, het deed dan ook zeer om op 1
januari uit bed te komen. Ik nam direct een douche en deze was heeeeerlijk
warm, ik voelde me direct een nieuwe mens. We dronken in de familiehut lekkere
warme chocomelk (kan je het geloven? Warme chocomelk?) en aten brood. We waren
allemaal nogal suf, dus besloten we een wandelingetje te maken in het ‘resort’
of hoe je dat ook moet noemen. Er was daar een speeltuin voor de kids, maar je
zou versteld staan van wat daar daadwerkelijk stond. Het gevoel dat we kregen
was het gevoel alsof je in Tsjernobil zou staan. Alles helemaal verroest,
onderkomen. Het had wel iets, en zelfs ik speelde mee. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/406574_10151611323309638_165350268_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/406574_10151611323309638_165350268_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">We kochten daarna wat
visvoer, want in het meer aan de drijvende eethutjes zaten enorme vissen. Mooie
vissen, tot ze ons helemaal nat spetterden met hun dikke vin. Ik rook helemaal
naar vis, en Jessica vroeg me ‘ben je nu allergisch aan jezelf?’ ^_^ </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/r270/538019_10151611337044638_2019040643_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/r270/538019_10151611337044638_2019040643_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">We aten
dan nog heel gezellig ons middageten in de familiehut en daarna vertrokken we
alweer naar huis. Eenmaal thuis was ik helaas uitgeteld, ik legde me even neer
en toen ik wakker werd was het 17u. Ik schrok even, want de dag was bijna om!
(ja, hier in Thailand is de dag om als het 18u is, dan is het donker en is alle
leven weg). Veel heb ik dus niet meer gedaan, maar ik kan met een verzadigd
gevoel terugkijken naar een gezellig en warm oudejaar. <o:p></o:p></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-3106492249385944452013-01-04T06:01:00.000-08:002013-01-04T06:01:03.271-08:00mijn excusesMijn excuses voor het LANGE wachten, ik weet dat er een aantal op hete kolen zitten. Maar ik beloof dat er zondag weer iets wordt gepost! :) <br />
Nog eventjes geduld dus...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-67691858610862473752012-12-14T02:59:00.002-08:002012-12-14T02:59:34.140-08:003 tem 7 december 2012
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Een niet zo ordinaire week deze week, zoals ik meestal wel
kan zeggen in Thailand ;) Zoals jullie misschien weten verjaarde de koning van
Thailand op woensdag 5 december. Aangezien alle scholen dan gesloten zijn,
hadden wij een uitgebreide ceremonie dinsdagochtend, wat ook nog eens ‘Vaderdag’
bleek te zijn. Onze ceremonie ging er dus geheel anders aan toe. Alle officiële
leerkrachten, en daarmee bedoel ik de leerkrachten die erkend zijn door de
staat, hadden vandaag een speciaal uniform aan. Het had wel iets, het straalde
macht uit! Ik had direct het gevoel dat ik ook wel zo’n uniform zou willen
dragen. Ja, ik ben een absolute voorstander van uniformen, vraag me niet
waarom. Alle leerkrachten moesten samen gaan staan voor het podium, waarop een
enorme foto van de koning was geïnstalleerd. Dan werd het volkslied zoals elke
morgen gezongen, maar vandaag was daar speciaal een soort fanfare-achtige band
voor voorzien. Ook dat had wel iets, want toen iedereen begon mee te zingen
voel je direct een soort uniformiteit, een sterke band.</span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/558776_508714292495954_1184961872_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="180" src="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/558776_508714292495954_1184961872_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kan je mij vinden tussen al dat wit? ^_^</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN0H8JfsxbhBafQ-aaRBEp8f1cBqhDgEJOz_m8lUwxlg0giGHxUNaExyN6g_Yi7Keb6Va-TRZniVBWwpqW7q_WPkkJ3YCRIOu1FSiKJTGEDRy_qmRBmbP0dFc78WglFZNcfSBhriSrKptp/s1600/20121214_174025%5B1%5D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: left;">
<span style="font-family: Calibri;"> Nu snap ik hoe het
moest gevoeld hebben toen de aanhangers van Hitler allemaal samen de groet
deden. Al vind ik dit wel iets menselijker, want de koning van Thailand is echt
wel een heel goed en medelevend persoon! Na dit hele tafereel van gezang,
werden één voor één mannelijke personen op het podium geroepen. Ze werden een
soort certificaat overhandigd (dat hier echt wel een alledaags iets is). Ik
wist eerst niet wie die onbekende personen waren, maar blijkbaar waren het de
vaders van de leerlingen met het beste resultaat (zowel punten als gedrag) van
elk jaar, en die kregen daarvoor op Vaderdag een soort beloning. Moest ik één
van die vaders zijn, ik zou met veel fierheid op dat podium stappen!! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>De rest van de dag verliep nagenoeg rustig,
zoals alle andere dagen. Zoals ik al zei, was het dus woensdag een vrije dag.
Overal waar je ging zag je posters hangen met het hoofd van de koning op, ze
zijn hier heel erg vaderlandslievend hoor, iets waar de Belgen alleen maar iets
van kunnen leren. Soms vraag ik me af wat de oorzaak is van die vreselijke haat
dat zoveel Belgen hebben tegenover hun vaderland, België is echt geen slecht
land hoor, er zijn zoveel adembenemende gebouwen! Maar daar ga ik natuurlijk
niet over uitweiden. Donderdag en vrijdag zouden een normale dag zijn, aan
brugdagen wordt hier niet gedaan. Maar voor mij en mijn collega Paolo was er
een heel ander gebeuren. We moesten namelijk naar Bangkok om daar een ‘leerkrachtenlicentie’
te gaan aanvragen. Ik was blij dat ik dat niet alleen moest doen, maar dat ‘alleen’
bleek al snel uit te draaien tot een groep van 8 man. Paolo zijn familie
(tante, nonkel en hun kinderen) wouden ook heel erg graag mee naar Bangkok en
onze vriendin Jessica wou ook mee. Dus zijn we met een hele knusse groep naar
Bangkok vertrokken om half 11 donderdagavond. Zoals gewoonlijk namen we
Nakhornchai Air, de beste busmaatschappij die je kunt vinden in heel Thailand.
Je reist voor 405 baht (dat is 10euro) naar Bangkok, je krijgt eten, snacks en
drinken. Het voordeel is dat je enooooorm veel benenruimte hebt en dat je zetel
nog eens een massagefunctie heeft. Daar kan je niet voor sukkelen, toch? Het
beloofde toch een lange rit te worden, want slapen op een bus is echt niet
comfortabel, zelfs al heb je enorm veel ruimte. We kwamen uiteindelijk aan om
4u s ’nachts en moesten dan nog een hotel gaan zoeken. Ik denk dat we rond 6u
eindelijk een soort motel hadden gevonden, waar we voor 300 baht (7,5 euro) konden
overnachten. We deden even een ochtenddutje van een uur en vertrokken dan naar
het ministerie van onderwijs. Daar stond me nog een koude douche te wachten,
want ik kon mijn licentie niet aanvragen zonder een TOEIC test. Dat is
natuurlijk even balen, want dat betekent dat ik een TOEIC test ga moeten
afleggen, en dus weer naar Bangkok zal moeten reizen. Ik besloot om dat nu even
helemaal te vergeten en van dit tripje te genieten. We gingen dan wat shoppen,
en je kunt misschien wel raden wat mijn eerste plaats was? De enorme
boekenwinkel!!! Er is in Bangkok een enorme boekenwinkel in ‘Paragon mall’ waar
ze een overdosis aan Engelse boeken hebben, en niet alleen voor volwassenen,
ook voor de kids. Ik vind het zalig daar te neuzen, want ik koop graag
Engelstalige boekjes die ik dan in de klas kon gebruiken. Deze keer vond ik er
echter geen die me interessant leken, maar ik heb wel een ander soort boek
gekocht, en ik ben zo blij dat ik dit in mijn bezit heb! De leerlingen gaan dol zijn op de afbeeldingen alleen al! <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN0H8JfsxbhBafQ-aaRBEp8f1cBqhDgEJOz_m8lUwxlg0giGHxUNaExyN6g_Yi7Keb6Va-TRZniVBWwpqW7q_WPkkJ3YCRIOu1FSiKJTGEDRy_qmRBmbP0dFc78WglFZNcfSBhriSrKptp/s1600/20121214_174025%5B1%5D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN0H8JfsxbhBafQ-aaRBEp8f1cBqhDgEJOz_m8lUwxlg0giGHxUNaExyN6g_Yi7Keb6Va-TRZniVBWwpqW7q_WPkkJ3YCRIOu1FSiKJTGEDRy_qmRBmbP0dFc78WglFZNcfSBhriSrKptp/s320/20121214_174025%5B1%5D.jpg" width="320" /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/401645_10151566895609638_883220308_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/45110_10151566620294638_2127737193_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">We bezochten nog
enkele andere shopping malls (dat is precies het enigste dat je in Bangkok kan
vinden) tot we het uiteindelijk begaven van de vermoeidheid. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/558830_10151564845484638_2087026587_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/558830_10151564845484638_2087026587_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">We besloten erg
vroeg in te kruipen, want zaterdag beloofde het weer een drukke dag te worden. En
dat was het zeker en vast! Om 8u stonden we met volle moed klaar om …. naar het
pretpark te vertrekken! Zoals een klein kind voelde ik mijn hartje racen, de
glimlach op mn gezicht ging maar niet weg, ik had er zin in, en dat was te merken!
Toen we eenmaal (na een zeer lange rit in de taxi) aankwamen, ging mijn hartje
nog sneller, want er was iets heel speciaals in dat pretpark waar ik enorm naar
uitkeek… Snow Town! En dat werd meteen ook onze eerste stop. Het was een soort
kerstsfeerachtig dorpje met kunstsneeuw. Je kunt echt niet geloven wat een
deugd het deed even in de kou te staan. Terwijl iedereen daar stond te
bibberen, deden Jessica en ik onze jassen uit en wreven de sneeuw over onze
armen. Het koelde zo geweldig af. Het doet nog deugd als ik eraan denk. Je gaat
het misschien raar vinden, maar je hebt echt eens nood aan verkoeling hoor! Aan
de linkerzijde van snow town was er een soort sneeuwglijbaan waar je met
rubberen banden van kon sleeën. In 1 woord: heerlijk! We kregen er niet genoeg
van.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><a href="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/401645_10151566895609638_883220308_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/401645_10151566895609638_883220308_n.jpg" width="240" /></a>Jessica, Liza en ik</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><a href="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/45110_10151566620294638_2127737193_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/45110_10151566620294638_2127737193_n.jpg" width="320" /></a> Tony en de kids, Jessica en ik </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Na 1u echter kregen onze Filipijnse vrienden het echter koud, en zijn we
naar buiten gegaan. Vandaag heb ik gemerkt hoe grappig het eigenlijk is wanneer
iemand voor de eerste keer de sneeuw ontmoet. Onze Filipijnse vrienden hadden
dit natuurlijk nooit eerder gevoeld. Daarbinnen was het een 2°, wat voor mij
nog best wel warm was eigenlijk. Maar onze vrienden beweerden dat hun neuzen
aan het bevriezen waren en dat het enorm pijn deed. Hun handen waren ook enorm
koud. Ze verschoten toen ze mij en Jessica’s handen voelden, die enorm warm
waren. Je hebt er misschien nog nooit over nagedacht, maar als je woont in een
land waar het sneeuwt, dan gaat je lichaam daar een soort afweermechanisme voor
bouwen, het gaat automatisch je handen verwarmen. En dat hebben de Filipijnen
en Thai niet, want die hebben nooit sneeuw, daarom dat hun handen enorm koud
waren. We hebben weer wat bijgeleerd. De rest van de dag hebben we de andere
coasters en dergelijke gedaan, maar ik kan je zeggen, de coasters in Thailand
zijn echt niet schrikwekkend! Het voelt aan alsof je op een kermis loopt uit de
jaren stillekes. Desondanks heb ik me enorm geamuseerd, zo zie je maar dat je
niet de nieuwste en coolste stuff moet hebben om ervan te genieten. Oh, er is
wel nog iets grappigs dat ik wil vertellen. Paolo is een jaartje jonger dan ik,
maar hij doet zich altijd voor als een man die wel wat aankan. Hij vroeg dan
ook met veel hoogmoed wie er met hem in de schommelboot wou, je weet wel, die
boot die van links naar rechts schommelt en waarin je buik zo kriebelt? Ik vind
dat een super attractie, dus ging ik er met veel plezier met hem in. Ik
overtuigde hem om helemaal aan het uiterste te gaan zitten, omdat je daar het
meeste kriebels voelt. Met veel machogedrag stapte hij in de boot, maar dat
machogedrag, dat bleek al snel weg te ebben. Na slechts 1 minuut in de boot
begon hij zich plots raar te gedragen. Hij kroop bijna onder de hendel heen, en
lag plat op de bank, hij krijste zoals een meisje en riep ‘stop,stop, I’m gonna
die’. Echt waar, ik wist niet wat ik moest doen. Langs een kant was het zooooooooooooo
lachwekkend, maar langs de andere kant wou ik hem ook helpen, maar hoe? Jonges
jonges, ik heb nog nooit een man zo horen gillen. Als ik terugdenk aan zijn
gezicht en gedrag, dan pis ik bijna in mijn broek van het lachen. Daar gaat
zijn overtuigend machogedrag! Om 7u sloot het park, dus gingen we maar weer
naar huis. We reden eerst nog even rond om ons avondeten te verorberen, om dan
met een goed gevoel te gaan slapen. Ook vandaag waren we zoals kleine kinderen
enorm moe. Die goede nachtrust deed wel goed, want de volgende dag, de zondag,
moesten we alweer naar huis en zat er weer een lange rit op ons te wachten. Zondagavond
viel ik dan ook als een roos in slaap toen ik eindelijk weer in mijn knus
huisje aankwam. <o:p></o:p></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-66749342822683291602012-12-05T01:31:00.000-08:002012-12-05T01:53:30.005-08:0026 november tem 2 december 2012<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Ook deze week was er weer vanalles te doen. Ik kan het nog
altijd niet geloven dat de Thai precies elke week wel een festival or
feestgelegenheid hebben. Het heeft zijn charmes, maar te veel moet dat voor mij
toch ook niet voorkomen hoor, want dan valt het speciale gevoel van dat hele
gebeuren weg. De 28<sup><span style="font-size: x-small;">ste</span></sup> november was het hier dus een festival, we
moesten maar een halve dag werken en rond 1u stopten alle leerkrachten. Dat
bleek uiteindelijk al wat vroeger te zijn, want toen ik na mijn lunch naar
boven wou gaan stonden alle leerkrachten al beneden (en het was nog maar 20 na
12!). Ze zijn toch allemaal liever lui dan moe hoor, haha. Al versta ik het ook
wel een beetje, de warmte (of beter hitte) maakt je eigenlijk wel lui. Deze
weet heb ik toch ook wat last gehad van de hitte. Ik geef les in mijn vast
lokaal 331, maar helaas zijn daar de ventilators kapot. Na slechts 2 minuten
voel je de druppels van je rug en benen lopen, ik snakte naar wat sneeuw, hihi.
Maar het heeft zijn charmes, mij hoor je echt niet klagen. Dat even geheel ter
zijde, nu even verder over dat festival. Woensdag was het hier dus Loy Kratong.
Rond 1u moesten we daarom ook allemaal (de hele school) naar de nabijgelegen
tempel. Ik zag er wat tegenop, want ik had echt niet de kracht om weer uren op
mijn knieën te gaan zitten. Ik denk dat een goede spirit mijn wens had gehoord,
want wonder bij wonder stonden er plastieken stoelen in de tempel. Er werd weer
veel gebeden, en ook deze keer kwam de monnik rond met zijn bamboestok om iedereen
nat te spetteren (ze noemen dat zegenen). Het bleek nog een grappige monnik te
zijn, want hij klopte enkele leerkrachten op het hoofd met zijn stok. Iedereen
lachte, ik vond het er eerder pijnlijk uitzien. Aan de rand van de tempel
stonden hele tafels vol met bloemstukken. Het waren echte kunststukken! Je kon
voor een zelf gekozen bedrag daar een bloemstukje uitnemen. Ik deed er even
over om mijn kratong te kiezen, tot ik een mooie kleurige zag liggen, toen wist
ik direct dat deze de mijne zou worden.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5FlpfSS0KUZkrvawLNVCwYxAwK1cCNCKlXTkFdHlyF8YxupUcvEVwmcrQPK4hWOx9J9A1JKfaNqQL_Pq31HQ_N8BaC2ulXK4zWryGmK2JpC_-23JgLeJpsbnZZ3HF7xN3Kd5_C9M-64YP/s1600/IMG_20121128_140816.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5FlpfSS0KUZkrvawLNVCwYxAwK1cCNCKlXTkFdHlyF8YxupUcvEVwmcrQPK4hWOx9J9A1JKfaNqQL_Pq31HQ_N8BaC2ulXK4zWryGmK2JpC_-23JgLeJpsbnZZ3HF7xN3Kd5_C9M-64YP/s320/IMG_20121128_140816.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"> Met alle leerkrachten gingen we dan
naar de rand van de aangrenzende straat, waar het grote meer van Surin is. Er
was een platform op gebouwd. Na een heuse fotoshoot waren we klaar om onze
kratongs te water te laten. Eerst nog even het kaarsje aansteken, en de
wierrookstokjes, daarna een wens maken vooraleer de kratongs te laten drijven. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmUAe4LrZSxb9lfeenBTW6aVUpBQvVj1qvEtEPplLmy4UDzxzI2SmD5DFI0SrvXUS8-6N-GnJveCLld_cLY9LKcXBrm9fr-Np3xQKlRRiJgdhSdh0nKd5NJ_BJukvky-1_rFOpwQLIgb5k/s1600/IMG_20121128_165727.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmUAe4LrZSxb9lfeenBTW6aVUpBQvVj1qvEtEPplLmy4UDzxzI2SmD5DFI0SrvXUS8-6N-GnJveCLld_cLY9LKcXBrm9fr-Np3xQKlRRiJgdhSdh0nKd5NJ_BJukvky-1_rFOpwQLIgb5k/s320/IMG_20121128_165727.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjhPo0wrvyglLc-pUT5Du7c1dwdpXtGqYx1TpEkxddV0tJmLQNbENBwjICNGsy1yd6eCoXiBUWtOJbILDoGjqTGbUvic7qxykZNS4yY1zlamQu0P7Cii_pxZo9ZI9LofCr8huZa9xl9m7R/s1600/IMG_20121128_142407.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjhPo0wrvyglLc-pUT5Du7c1dwdpXtGqYx1TpEkxddV0tJmLQNbENBwjICNGsy1yd6eCoXiBUWtOJbILDoGjqTGbUvic7qxykZNS4yY1zlamQu0P7Cii_pxZo9ZI9LofCr8huZa9xl9m7R/s320/IMG_20121128_142407.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJK4fgwKKBQVYNcSiWQbgnEq7C3tStbncvqxI3oBv7kV1kT1RjylpmqklU5B3BfwEP2hjZVCeWcRrKviuRuie7DwhGLZMOeK_kIzrK4sMXQAZaW9AEPJCaXqi0qE5WybTzY0XTB1XGb9oA/s1600/IMG_20121128_165631.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJK4fgwKKBQVYNcSiWQbgnEq7C3tStbncvqxI3oBv7kV1kT1RjylpmqklU5B3BfwEP2hjZVCeWcRrKviuRuie7DwhGLZMOeK_kIzrK4sMXQAZaW9AEPJCaXqi0qE5WybTzY0XTB1XGb9oA/s320/IMG_20121128_165631.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Het
was echt mooi om te zien! Het was nog maar 2u toen al dit gebeuren gedaan was,
dus vroegen we of we nog moesten lesgeven. Dat bleek een domme vraag te zijn,
want wie wil er nu nog lesgeven? Paolo en ik besloten dan samen nog maar een
koffietje (ik een ice chocolate zoals altijd) te drinken en om 16u terug naar
school te keren om ons uit te klokken.(ja, bizar he, wij moeten inklokken voor
07.50 en uitklokken na 16u). Dit was natuurlijk nog niet het hoofdgebeuren van
het festival, want s ’avonds kwam Surin helemaal tot leven. Het is vreemd hoor,
na 19u rijdt er in Surin bijna niemand meer op straat, het is griezelig doods,
maar als er dan eens iets te doen valt, dan waan je je in Bangkok, je kunt je
niet draaien of keren. Ik had s’avonds met Jessica afgesproken, want die wou
dit toch ook allemaal eens meemaken. Ik ging haar oppikken (lang leve mijn
brommertje!) en besefte plots hoe chaotisch het verkeer hier wel kan zijn. Uit
kleine steegjes komen soms brommers gevlamd zonder eens te kijken of er iemand
rijdt. Gelukkig heb ik al jaren ervaring in het rijden met een brommer, anders
zouden er gegarandeerd ongevallen gebeuren. Ik besloot mijn brommer niet te
parkeren tussen de mierennest van brommers, want de Thai parkeren zo verdomd
dicht dat als er 1 valt, alle andere honderden brommers zoals dominoblokjes
meevallen. Ik riskeer dat niet, ik stap dan liever een 200 meter. Ik moet toegeven,
ook dit festival was weer denderend mooi. Aan het meer zaten duizenden mensen
hun kaarsjes op hun boeket aan te steken, en lieten hun bloempjes op het water.
Het meer was dus vol met lichtjes, maar ook de hemel was gekleurd met lichtjes,
en dat was omdat ze hier wensballonnen verkochten. Voor diegene die me kennen,
ik ben verzot op wensballonnen en kon het dus niet laten om mee te doen (voor
enkel 40baht!). Jessica had dit nog nooit in haar leven gedaan, en was dus wel
helemaal in de wolken.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/2hfU6aXUSBk?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<span style="font-family: Calibri;"></span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/p206x206/6237_10151548993079638_2041364043_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/p206x206/6237_10151548993079638_2041364043_n.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/21716_10151549003649638_1710779211_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/21716_10151549003649638_1710779211_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"> Op dit festival liepen natuurlijk veel van onze
leerlingen, en het is echt enorm fijn als ze plots roepen ‘teacher, teacher!!!’.
Ze zijn zo blij wanneer ze je zien buiten school, en mijn hart voelt dan enorm
warm. Wat een verschil met België, waar de leerlingen van je gaan lopen als ze
je zien op straat (of waar ze je van kop tot teen bekijken alsof je een stuk
stront bent). Lang leve Thailand, echt waar! De rest van de week verliep heel
vlotjes, de meerderheid van mijn leerlingen hadden deze week een test en ik was
verbaasd over hoe goed ze het deden. Deze kinderen zijn echt niet dom hoor, ze
moeten gewoon op de juiste manier onderwezen worden. Het doet me soms wel wat
hoor, als ik bij ons departement door de gangen lopen. Alle lokalen zijn open
hier, dus wanneer een leerkracht lesgeeft kan je exact zien hoe en wat ze doen.
Alle leerkrachten hier zitten neer en doen bitter weinig, ofwel schrijven ze
hele conversaties op het bord die de leerlingen dan moeten overpennen. Echt
spreken (zonder na-apen) komt er totaal niet aan bod. En dat doet me soms wel
wat, Paolo en ik zeggen vaak dat ze de leerlingen dom houden. In ons bureau
zitten de leerkrachten ook vaak bezig over hoe slecht de leerlingen wel zijn en
dat ze niks snappen. Ze geloven niet in hun leerlingen, en dat verscheurt mijn
hart. Deze leerlingen kunnen veel, ze zijn niet dom en ze zijn goede mensen. Al
ben ik deze week toch ook eens goed kwaad geweest om mijn leerlingen van het 6<sup><span style="font-size: x-small;">e</span></sup>
middelbaar. Het is een klas dat je kunt vergelijken met een BSO klas in België,
ze hebben geen zin in school. Ze kwamen in mijn les 20 minuten te laat,
20minuten! Ik vroeg dus waarom het zo lang duurde, waarop ik als antwoord kreeg
‘drink water’. Ik heb hen goed laten voelen dat ze dat geen tweede keer moeten
doen, ik vertikte het dus om les te geven en gaf hen gewoon een taak. Je had
hun gezichtjes moeten zien, het was duidelijk dat dat niet hun doel was, want
plots kwamen ze met puppy oogjes af en zeiden ze allemaal ‘sorry’. Ik heb
gehoord van ons departementshoofd dat de leerlingen best wel genieten van mijn
lessen, omdat ze op een speelse manier de vrijheid krijgen om Engels te
spreken, en blijkbaar is dat de eerste keer dat ze dit ervaren. Het gaf me een
goeds gevoel dit te horen. Het weekend was eigenlijk wel nog druk voor mij, op
zaterdag heb ik moeten lesgeven. Ik geef bij ons op school 2 keer per maand op
zaterdag les, en dat is voor de ‘beste’ klassen. Ik krijg hiervoor van de
school extra geld, en ik doe dit ook met veel plezier. Al moet ik me daarna wel
haasten, want ik heb slechts een half uur om van onze school tot de
muziekschool te geraken (en ondertussen nog te eten). Maar je kent mij, ik houd
wel van druktes. Na de muziekschool had ik afgesproken met Jessica, we zouden
samen wat gaan shoppen, ze wou een gitaar kopen en daarom bracht ik haar dus
naar Siam music. En kijk eens wat ik daar vond ^_^</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/8778_10151554495494638_1021516670_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc6/8778_10151554495494638_1021516670_n.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span id="goog_411681039"></span><span id="goog_411681040"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">S ’avonds besloten we naar Paolo te gaan, en daar wat te ‘jammen’.
Paolo zelf speelt ook gitaar. Je had ons moeten zien rijden op mijn brommertje,
we leken wel echte Thai. Ik aan het stuur, Jessica achterop met een gitaar op
haar rug en tussen ons mijn ukelele. Het was een enorme fijne avond, en we
besloten een bandje op te richten, de ‘farangs’. Ik ben benieuwd wat daarvan
gaat komen, hihi. De tijd vloog razendsnel want toen we vertrokken was het al
half 1 s ’nachts (het ritme ligt hier anders, daarom is dit echt enorm laat).
Onderweg kwamen we nog iets grappigs tegen. Aan de kruispunten staan hier dus
bijna overal verkeerslichten met daaraan een soort teller geïnstalleerd, die
teller laat je zien hoeveel seconden er nog zijn vooraleer je kunt vertrekken.
Ik moest dus aan een rood licht stoppen en naast ons stond een auto met de
ramen open. Het rare was dat er niemand aan het stuur zat. Ik keek even rond en
zag dat de bestuurder even gezellig aan de kant van de weg aan het urineren
was. Ik zei tegen Jessica: ‘wel, hij heeft exact 45 seconden om zijn behoefte
te doen’. Dus begonnen we samen af te tellen en te wedden of hij het zou halen
in die tijd of niet. Blijkbaar niet, want plots sprong het licht op groen, en
stond zijn auto daar gewoon nog te midden van de weg, zonder bestuurder. Thailand,
het blijft me nog elke week verbazen! ^_^</span><br />
<span style="font-family: Calibri;"></span><br />
<span style="font-family: Calibri;">PS: Nog even dit, ik vond het volgende deze week in de computershop in Surin. Is dat nu niet het stadhuis van Brussel? </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc7/p206x206/401245_10151554495419638_1608111443_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc7/p206x206/401245_10151554495419638_1608111443_n.jpg" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-13106991632507592842012-11-24T18:45:00.003-08:002012-11-24T18:45:45.093-08:0019 tem 25 november 2012<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Ook over deze week heb ik weer enkele leuke anekdotes die ik
met jullie wil delen. Eerst en vooral heb ik een schokkend verhaal over de thaise
jeugd van tegenwoordig. Een van de vorige dagen was een van onze leerlingen nog
niet thuis om 8u s ’avonds. De zus van die leerling werd ongerust en kwam dan
maar naar school om die leerling hier te komen zoeken. Ze vond haar zus in een
van de eetstalletjes die op het grondgebied van onze school staan. Dat lijkt
niet zo erg op het eerste zicht, tot je hoort wat die leerling daar precies aan
het doen was. De leerling was daar duidelijk niet alleen, ze was daar met 15
klasgenoten (allemaal van het 2<sup><span style="font-size: x-small;">e</span></sup> en 3<sup><span style="font-size: x-small;">e</span></sup> middelbaar) en ze
hadden daar allemaal samen een orgie. Een orgie! 14 jaar! Kan je je dat
voorstellen? En het bizarre was dat onze leerkrachten over dit gebeuren
praatten alsof het elke dag gebeurt, alsof dat helemaal niet erg is. Ik en
Paolo echter hadden een shock. Moest dit in België gebeuren, dan zou de school
wel een moeilijke tijd tegemoet gaan. Maar hier is dat dus helemaal niet het
geval. Soms snap ik de thaise cultuur niet helemaal, ze zijn allemaal zo
preuts, geen decolleté, rokken tot onder de knie, maar dan vind je wel je jonge
leerlingetjes in een orgie. Het is allemaal zo tegenstrijdig! Maar ik denk dat
het vooral komt omdat de ouders hier niet echt ‘opvoeden’, de jongeren doen
maar wat ze willen en krijgen nooit een uitbrander van de ouders. Ze zijn niet
allemaal zo laks in de opvoeding, maar de overgrote meerderheid toch wel hoor. Woensdag
dan kwam er een monnik naar onze school. Ik wist eerst niet goed waarom, maar
achteraf hoorde ik dat hij onze school kwam zegenen. En dat wel om een goede
reden. Op onze ‘koer’ stonden er een aantal bomen die ze vorige week gewoon
uitgetrokken hebben omdat ze een dak willen bouwen. Maar ze hadden die bomen
zomaar ontworteld, zonder deze eerst te zegenen. Een paar dagen later had onze
directeur blijkbaar een nare ervaring met een ‘bad spirit’ die zijn keel zou
hebben afgesnoerd. Je weet misschien dat de Thai heel bijgelovig zijn, en dus
werd dit voorgeval toegeschreven aan het feit dat ze die bomen zomaar
ontworteld hadden. Daarom kwam er woensdag een monnik die onze school kwam
zegenen, hij ging witte draden in de overblijvende bomen en rond de school die
onze school zou behoeden van het ‘slechte’. Allemaal ok, maar dat ritueel
duurde wel 2u en was helemaal in het Thais. Best wel saai na een tijdje hoor. Daardoor
verloor ik weer een lesuur met mijn leerlingen, gelukkig was dat het enigste
lesuur dat wegviel deze week! Deze week gaf ik enkele van mijn klassen les over
voorzetsels (op, naast,…) en heb echt genoten van die les. Ik maakte er een
soort luisteroefening van, zodat mijn leerlingen van de eerste jaren moesten
doen wat ik zei, bijvoorbeeld ‘stand on the chair’, ‘put your hands in your
backpack’, de leerlingen vonden dat blijkbaar enorm tof. Ze zijn het dan ook
niet gewoon dat ze eens iets actiefs mogen doen in de les. Echter, tijdens die
les heb ik weer wat geleerd over de thaise cultuur. Toen ik zei ‘put your book
under your feet’ keken de leerlingen me allemaal raar aan. Ik was natuurlijk
helemaal vergeten dat de Thai niks onder hun voeten leggen omdat ze de voeten
zien als het vuilste deel van hun lichaam, iets ‘vies’. Haha, achteraf is het
altijd wel lachen om je eigen stommiteiten, maar dat is nu net het leuke aan
het leven in een andere cultuur, de confrontatie met nieuwe dingen elke dag. Ik
kreeg deze week ook heel wat complimentjes van mijn collega’s, ‘you are a good
teacher Sally’, en dat alleen omdat ik voortdurend lessen aan het voorbereiden ben
en ze mijn werkblaadjes ook willen gebruiken. Het hoofd van het Engels
departement nam bijvoorbeeld gewoon één van mijn kopijen en stak het in zijn
schuif, zonder eens te vragen of hij dat mocht gebruiken, typisch! Ik kreeg ook
een leuke mededeling vorige vrijdag. Binnenkort zouden er waarschijnlijk enkele
stagiairs komen, en ik zou hun mentor moeten worden. Ik was hier natuurlijk
dolenthousiast over, omdat dat weer een nieuwe uitdaging is en omdat ik zo de
toekomstige leerkrachtjes ook iets kan bijbrengen. (didactiek is hier niet echt
iets waar ze diep op ingaan en op deze manier hoop ik hen toch wat basis van
didactiek bij te brengen). Er staan me dus in de toekomst nog heel wat nieuwe
uitdagingen te wachten! Ik ben benieuwd. <o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="320" src="https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/67624_10151542134254638_1861819651_n.jpg" width="320" /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Mijn diner, pad thai geserveerd in een krant, slechts 25 baht ^_^</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/12849_10151538205259638_841115713_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/12849_10151538205259638_841115713_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Ik en mijn collega's van het departement talen, enkel Paolo ontbreekt. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0Changwat Surin, Thailand15.1696104 103.728916714.1888449 102.4654892 16.1503759 104.9923442tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-17213023805253656732012-11-20T03:03:00.001-08:002012-11-20T03:03:12.629-08:00Begin November
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Eindelijk vind ik eens wat tijd om jullie nog eens wat over
mezelf te vertellen. Ondertussen werk ik dus al 3 weekjes op mijn school. Het
begin was wat wennen, want het gevoel op mijn school is helemaal anders dan op
mijn klein schooltje vorige keer. Ik geef een voorbeeld. Saikaew was zo klein
dat iedereen echt iedereen kende, en dat was enorm prettig. Deze school is
misschien 5 keer zo groot, elke afdeling heeft dus een eigen verdieping. Wij, het
‘language department’ zitten op de vierde verdieping en komen dus weinig tot
nooit in contact met de leerkrachten van andere vakken. Dit is natuurlijk erg
spijtig, want je sociaal contact beperkt zich dan tot een tiental mensen. </span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO_7V6oNn2tlLToK62KE5oRH4cG8qqetMfNpO5vDyy_9AkZwy6LQYgagFxjEZNte5QwmOigMQg3nR-AeiqrZl1hXJPMDOAjFnQPp5r8uambooCZWppaIHbTPXsX3rYdTC5rIhOTf_AXzLo/s1600/IMG_20121105_152012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO_7V6oNn2tlLToK62KE5oRH4cG8qqetMfNpO5vDyy_9AkZwy6LQYgagFxjEZNte5QwmOigMQg3nR-AeiqrZl1hXJPMDOAjFnQPp5r8uambooCZWppaIHbTPXsX3rYdTC5rIhOTf_AXzLo/s320/IMG_20121105_152012.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">mijn vaste klas, 331</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_fjVEMA9f8oYLSmjW1k5-XioKvk_l75pNZ7wvvYt2MvDsuzRBsWJT54ulqS3h-xgudYhCqpM_pzQQHg-N6_IGDt2jhNBEjnRyMw-QozxuxT-jbKbUEmX1Hs4ghVBf7NLC84BdmtZdOZqT/s1600/IMG_20121110_101359.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_fjVEMA9f8oYLSmjW1k5-XioKvk_l75pNZ7wvvYt2MvDsuzRBsWJT54ulqS3h-xgudYhCqpM_pzQQHg-N6_IGDt2jhNBEjnRyMw-QozxuxT-jbKbUEmX1Hs4ghVBf7NLC84BdmtZdOZqT/s320/IMG_20121110_101359.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6TOsjV5dndLFMwU1s7rQM7KwWlTmlVfRVnNjO6hPOz_3Nz4oeZEN2E2apyCjsx2NShgyo4hP6kFR7HyqdpF9S8Y90qQ6LAUumQZ2uFpHMxTFql2O_gyeCIeCcNLIrvK8bJR3XTRTVtorX/s1600/IMG_20121110_101254.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6TOsjV5dndLFMwU1s7rQM7KwWlTmlVfRVnNjO6hPOz_3Nz4oeZEN2E2apyCjsx2NShgyo4hP6kFR7HyqdpF9S8Y90qQ6LAUumQZ2uFpHMxTFql2O_gyeCIeCcNLIrvK8bJR3XTRTVtorX/s320/IMG_20121110_101254.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">De
eerste week lesgeven was natuurlijk ook weer wennen, je moet je leerlingen
leren kennen, maar je moet vooral proberen nagaan wat hun niveau is. Als we al
van een niveau kunnen spreken natuurlijk, want ook hier kunnen de leerlingen
geen zinnen bouwen, hun woordenkennis beperkt zich tot ‘yes’ en ‘no’. Er is dus
werk aan de winkel! Maar, met deze reden ben ik ook terug naar Thailand
gekomen, omdat ik dit een hele uitdaging vind, en ik ben dol op uitdagingen! Na
mijn tweede week bij ons op school werd ik gevraagd of ik ook op zaterdagen wou
lesgeven, ik verwoord het verkeerd, werd ik ‘opgelegd’ om op zaterdagen ook les
te geven. Natuurlijk staat daar extra geld tegenover. Met veel plezier heb ik
dat aanvaard, want veel grootse plannen kan je hier in Surin toch niet maken in
het weekend. Onze activiteiten beperken zich meestal tot ‘shoppen in Surin
Plaza’ of ‘cinema in het Thais’ of gaan eten. Veel andere dingen kan je niet
doen in Surin, maar mij hoor je niet klagen, want tot hier toe heb ik me nog
niet echt verveeld. Mijn derde week op school was een enorm toffe week, mijn
leerlingen begonnen volledige zinnen voort te brengen, en daar was ik enorm
fier op. Ik heb ook het gevoel dat ze onze manier van lesgeven wel kunnen appreciëren.
En ergens kan ik dat wel begrijpen, als je dag in dag uit conversatietjes
vanbuiten moet leren waar je toch niks van begrijpt of voortdurend films moet
kijken waar je nog geen woord van snapt, dan is het natuurlijk een verademing
als je leerkracht eens met iets komt dat aangepast is aan je niveau! Maar, mijn
3<sup><span style="font-size: x-small;">de</span></sup> week op school was niet alleen fijn om die bepaalde reden, maar
ook om de reden dat onze lessen op donderdag en vrijdag werden afgeschaft omdat
het hier in Surin het jaarlijks olifantenfestival was. Enkele van onze
leerlingen namen Paolo en mij mee naar de show op donderdag, dat stelde voor
mij niet al te veel voor, want die show had ik al dikwijls gezien in het olifantendorp.
</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzlup-jqxMaUX-J_a-bkuoNoARHqY9SHOyIbFereY4Q6WN_ifxsmKzdLFACQz2MSRhfHnZR5XOqjSC7gvqblC9HQSR1m0AwEbGtO2wqtp08EZxgM2rVLE5mNvAv2hDfYbmfeLOo2wXleZC/s1600/IMG_20121115_100141.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzlup-jqxMaUX-J_a-bkuoNoARHqY9SHOyIbFereY4Q6WN_ifxsmKzdLFACQz2MSRhfHnZR5XOqjSC7gvqblC9HQSR1m0AwEbGtO2wqtp08EZxgM2rVLE5mNvAv2hDfYbmfeLOo2wXleZC/s320/IMG_20121115_100141.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">S ’avonds nam mijn vorige gastvrouw me mee naar de ‘voorstelling’. Alle
belangrijke straten van Surin waren afgezet en op die straten werden
voorstellingen gehouden door elke school. Elke school had zo een soort altaar
gebouwd voor de olifanten. De school met het mooiste altaar kreeg een prijs. Ook
dansten de leerlingen de typische thaise dans en stelden enkele leerlingen hun
altaar voor. Ook onze school deed daaraan mee, en ook mijn aanwezigheid was
vereist, omdat ik 2 van onze leerlingen had gecoacht om hun speech in het
Engels te geven. Jonges, jonges, daar heb ik nog eens werk in moeten steken! Maar
al bij al was ik fier op die 2 leerlingen, ze hebben het heel goed gedaan!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9-9GHJCJ6lmFfKJNQsm_zd9zi5zRPRQedUP-cvu8vW7L8wxtbqZFavSGxcha9g96vFNdVVEWN5PNXzo8A6sKuOlWW8cPV-N3M-5hzvHnbUKSB8yjduBSgVVcqggGsystOXCix731RgNTb/s1600/20121115_194354.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9-9GHJCJ6lmFfKJNQsm_zd9zi5zRPRQedUP-cvu8vW7L8wxtbqZFavSGxcha9g96vFNdVVEWN5PNXzo8A6sKuOlWW8cPV-N3M-5hzvHnbUKSB8yjduBSgVVcqggGsystOXCix731RgNTb/s320/20121115_194354.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">
Vrijdag was voor mij een iets spectaculairdere dag. In de ochtend waren de straten
nog altijd afgezet, de grootste straat niet zo ver van mijn huis was vol gezet
met een rij tafels, en die rij was 2km lang. Op die tafels lag eten voor de
olifanten, ik wist nog niet precies wat daarmee ging gedaan worden. En dan kwam
er een fanfare, gevolgd door een 200tal olifanten. Alle mensen liepen naar de
tafels met eten om daar allerlei eten van te halen en aan de olifanten te
voederen, ook ik deed met veel plezier mee. Het is wel een beetje
duizelingwekkend, zo’n massa olifanten te zien passeren op nog geen meter van
jezelf. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzJ7zheqBlJyak1dtoCwbG3Z-ZsLpWkVGcXq8zXO9RIo8LN7-vEC9HKp4QIMAep83EwNdfNey5IKMn89htakbiFrZGl5-2NWrBzDoT53yGTaDV07Q8PYVe1_2TAU6rEfbz-7no8Q7me2qH/s1600/IMG_20121116_124453.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzJ7zheqBlJyak1dtoCwbG3Z-ZsLpWkVGcXq8zXO9RIo8LN7-vEC9HKp4QIMAep83EwNdfNey5IKMn89htakbiFrZGl5-2NWrBzDoT53yGTaDV07Q8PYVe1_2TAU6rEfbz-7no8Q7me2qH/s320/IMG_20121116_124453.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLlu9vdS294YCd278Nfq-CBo0z210JL4norL_EaX3Ra-M-5_tu_DynTOFHAbUXXFxNa1f7S2k7FMxwm2sjHIYIfQkYbrRtxNytsmawGRXJs2lPtYeCC_qnBxWZT1sIKokcxfi56qD0S-eR/s1600/IMG_20121116_125200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLlu9vdS294YCd278Nfq-CBo0z210JL4norL_EaX3Ra-M-5_tu_DynTOFHAbUXXFxNa1f7S2k7FMxwm2sjHIYIfQkYbrRtxNytsmawGRXJs2lPtYeCC_qnBxWZT1sIKokcxfi56qD0S-eR/s320/IMG_20121116_125200.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Ik vond het machtig, enorm machtig!! Daarna besloten Paolo en ik nog
even op de olifant te rijden, want wie kan dat nu zeggen dat hij op een olifant
rijdt in zijn eigen straat! Wel, ik kan dat dus nu zeggen, hihi. De rit was
enorm duur, 200 baht, maar omdat ik gelukkig mijn leerkrachtenoutfit aanhad
zagen ze dat ik geen ordinaire farang (toerist) was, en daarom kregen we de rit
voor 100 baht. Het was fijn, door mn straat te rijden op een olifant, iets wat
ik nooit zal vergeten! Na dit olifantenbuffet mochten we gewoon naar huis gaan,
geen lessen meer dus. Dit is Thailand, hier vinden ze altijd een reden om geen
les te moeten geven! Je moet het toch gewoon worden hoor! Paolo en zijn familie
nodigden me dan uit om s’avonds naar de ‘fair’ te gaan, al wist ik niet bepaald
wat dat zou inhouden. We kwamen toe en het voelde wat aan als een kermis, maar
een markt tegelijkertijd. Ze verkochten er de zotste dingen, zo zag ik
bijvoorbeeld een stalletje met kleine schattige konijntjes, maar toen ik
dichter ging kijken zag ik dat die konijntjes een kleedje/rokje aanhadden. Jesus,
dat ging er echt wel wat over! Er stond ook een mini reuzenrad, maar ik zou er
zelf echt niet op durven gaan, het piepte langs alle kanten en het zag er echt
jaren stillekes uit. Het blijft zalig hoe alles hier zo middeleeuws aanvoelt,
en hoe blij die kinderen er toch mee zijn. Paolo en zijn nonkel wouden zoals
echte mannen toch eens met de pijltjes naar de ballonnen schieten, maar echte
mannen bleken het niet want ze konden de ballonnen zelfs nog niet raken. Het is
fijn om met Paolo en zijn familie op stap te zijn, zij komen van de Filippijnen
en kunnen dus enorm goed Engels. Ook heb ik er door hen een nieuwe vriendin
bij, een Amerikaanse die lesgeeft op Sirindhorn en die hier een jaar zou
blijven. Mijn vriendengroep wordt groter, en daarom had ik dus zo weinig tijd
om mijn blog bij te houden, hihi. Maar ik ben ook een vriend minder, want Nick,
de vorige volunteer van Funds Isaan is vorige zondag naar huis vertrokken. Vermits
ik nu mijn eigen vervoer heb, ben ik hem gaan uitwuiven aan de bushalte.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsSGww2iHeDCGp_99VbDCl4iL_FX-EbXt9r6uaqDVGl0j5w-d5eeLFL0cScbnohLu9VzEeydaELNxS8e0M-tr0kArKYzx2oNpS71nyV_gaueICQ2sEEx_RJH3tYsw3jOzklfGnz3o0unYN/s1600/IMG_20121118_101600.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsSGww2iHeDCGp_99VbDCl4iL_FX-EbXt9r6uaqDVGl0j5w-d5eeLFL0cScbnohLu9VzEeydaELNxS8e0M-tr0kArKYzx2oNpS71nyV_gaueICQ2sEEx_RJH3tYsw3jOzklfGnz3o0unYN/s320/IMG_20121118_101600.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"> Ik
wist exact hoe hij zich op dat moment voelde, en ik kreeg alweer een steek in
mijn hart als ik terugdenk aan het moment toen ik Thailand verliet. Het besef
dat ik Nok en alle andere lieve mensjes hier misschien nooit meer zou
terugzien, maar kijk wat de toekomst me heeft gebracht, een leven in Thailand
^_^ Voila, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn leven hier, ik
hoop dat ik jullie weer snel kan schrijven en geniet nog van het warme weer in
België! Tot snel. <o:p></o:p></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-20324545237386311802012-11-09T19:31:00.002-08:002012-11-09T19:31:46.578-08:00Wat een pareltjeEven een kleine update, ik ben eergisteren mijn brommertje gaan ophalen, voor diegenen die toch zo nieuwsgierig zijn, hier een fotootje ;)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfwTODUGKQ9ArnMBtOZGXsR-63Om98I-myXfiI7fKP0CUs7O7wB6Asl7bWc4uo5jaZeJlh9w3G2Nlt_fOzTSTsAnI-vnQ7zDtTWJawtwC5LQvTNEPUbztxQ0DXJf0-Q4ZE-iB66CZgxSjh/s1600/545515_10151514111879638_1975982367_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfwTODUGKQ9ArnMBtOZGXsR-63Om98I-myXfiI7fKP0CUs7O7wB6Asl7bWc4uo5jaZeJlh9w3G2Nlt_fOzTSTsAnI-vnQ7zDtTWJawtwC5LQvTNEPUbztxQ0DXJf0-Q4ZE-iB66CZgxSjh/s320/545515_10151514111879638_1975982367_n.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ3008A75LT21wckfiECnhwmWnm00TjbbVVF0OnZ1D4LWPILT5y3mZAtw0UpBWR6IJapQ3_sbAr7X6uPx3PWbbfu9hPa8LJpQj4sFCZtlnzKMl9yzH5yD5qLkJ9kJypyJTupH-QdBiXhLi/s1600/578949_10151514112329638_1355687451_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ3008A75LT21wckfiECnhwmWnm00TjbbVVF0OnZ1D4LWPILT5y3mZAtw0UpBWR6IJapQ3_sbAr7X6uPx3PWbbfu9hPa8LJpQj4sFCZtlnzKMl9yzH5yD5qLkJ9kJypyJTupH-QdBiXhLi/s320/578949_10151514112329638_1355687451_n.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
En, wat vind je ervan?<br />
<br />
ps: mijn verhaaltjes komen binnenkort wel weer online, maar vermits ik nu ook op zaterdagen moet lesgeven bij ons op school, is er eigenlijk bitterweinig tijd over om even tot adem te komen, laat staan een uitgebreid verslag te schrijven. Maar geen zorgen, ik heb al enkele leuke anecdotes die ik met jullie wil delen!<br />
Tot snel~<br />
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-42742056110876485812012-10-28T21:05:00.000-07:002012-10-28T21:05:05.726-07:00Zaterdag 27 en zondag 28 oktober 2012
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Zaterdag</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Vandaag moest mijn zusje Nok in Surin zijn om haar auto in
te zenden voor jaarlijks onderhoud. Daarom vroeg ze of ik zin had om de dag met
haar te spenderen, anders moest ze de hele dag in de garage wachten en daar had
ze precies geen zin in. Ze kwam me dus ophalen om half 10 om dan door te rijden
naar de Toyota garage. We deden haar auto binnen en blijkbaar is het hier de
service dat de klant dan ergens naartoe wordt gebracht in Surin, zodat zij hun
tijd nog nuttig kunnen besteden. We besloten dan eerst wat te ontbijten, een
typisch gerecht van Isaan. Erg lekker, en dat vooral omdat het al 11u was en ik
nog niet had ontbeten! Omdat de auto om 1u nog niet klaar was zijn we dan naar
de cinema gegaan. Raad eens wat een cinematicket hier kost? 80 baht, dat is 2€!
Voor slechts 2 euro vind ik het niet zo erg dat ik niet de hele film versta,
want zoals je misschien nog niet weet, alle Engelstalige films hier zijn
gedubd. Al stond ik toch wat versteld van mezelf, omdat ik toch meer verstond
dat ik had gedacht. Ook was het een actiefilm, dus heb je vaak genoeg aan het
visuele. Er was toch iets wat ik minder leuk vond, en dat was de airco. Ik
voelde mezelf zowat bevriezen, en het was daar waarschijnlijk nog steeds 20°.
Mijn handen begonnen te verkleumen en ik kreeg kippenvlees. Opmerkelijk hoe
snel je toch gewoon bent aan de warmte hier! Na de film kwamen ze ons weer
ophalen in Surin om Nok haar auto te gaan ophalen. Haar auto had niet alleen
een onderhoud gekregen, maar was ook helemaal gewassen, vanbinnen en vanbuiten.
Ik plaagde haar ermee, want normaal heeft een auto slechts 3u nodig voor het
onderhoud, maar de hare had 5u nodig. Ik lachte dan en zei dat haar auto zoveel
tijd nodig had omdat ze al 2u nodig hadden om haar vuile auto te kunnen
opkuisen. We zijn dan nog even naar het vuilste marktje van Surin gegaan. Hier
mag je echt niet nadenken over de hygiëne, of je wordt al ziek van het gedacht.
Gelukkig zie je na een tijd al die dingen niet meer. Toen we dan hier thuis
aankwamen was alles op slot, en niemand was thuis. Dat is ook weer een van de
nadelen van het leven bij een gastgezin, je moet jezelf altijd aanpassen en
zien dat je thuiskomt wanneer er iemand thuis is. Je kunt hen wel bellen, maar
dat vind ik vaak nogal opdringerig. We gingen dan maar even eten in het
stalletje hier rechtover. Rond 6u kon ik eindelijk binnen. Het zal je verbazen,
maar om 9u viel ik al in slaap! <o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8VH26djIX51euOK6XgNeN3ch-LpE8LKV6d6wY3k5CIQBDGfEYDrvmQQncGxpCRCcVfl9igok0r-FTLiRIsMl25b-MdAIxPBwZbe3XUuNzYsA2u1obBoQ4aZgZYOAEoSrxkmOPr9u-y82M/s1600/20121027_115946.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8VH26djIX51euOK6XgNeN3ch-LpE8LKV6d6wY3k5CIQBDGfEYDrvmQQncGxpCRCcVfl9igok0r-FTLiRIsMl25b-MdAIxPBwZbe3XUuNzYsA2u1obBoQ4aZgZYOAEoSrxkmOPr9u-y82M/s320/20121027_115946.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<o:p><span style="font-family: Calibri;"> </span></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Zondag<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Het beloofde een rustige dag te worden. Niemand was thuis
omdat ze allemaal in het hospitaal waren bij ons omaatje. Ik kon dus eens
helemaal doen wat ik wou. Ik besloot een filmpje te zien, wat te lezen en wat
Thais te leren. Het deed deugd om zo eens echt niks te doen thuis. Al was ik
toch blij dat een vriendin van me hier me meenam om wat te gaan pingpongen in Sirindhorn
school. We waren met 3 en de verliezer moest het racket doorgeven aan de
volgende. De eerste keren verloor ik, omdat het alweer een tijd geleden was dat
ik had gepingpongd. Maar na een tijd stonden ze met hun mond vol tanden toen ik
punt na punt binnensloeg. De nicht van mn gastgezin zei dat ze niet zou kunnen
slapen als ze me niet versloeg, het was duidelijk dat zij niet tegen verliezen
kon, hihi. Je zou denken, pingpong is maar een gewone sport, maar ik voel elke
keer weer dat ik hier in Thailand blij ben met de kleinste dingen. Ik heb echt
enorm genoten van onze spelletjes. Na onze inspanning waren de andere 2
natuurlijk doodop en hadden ze een heuse honger. Het enigste Japans restaurant
in Surin bleek de juiste oplossing. Het voelde wat bizar voor mij, na het
sporten gaan eten in een restaurant zonder enige douche of zonder iets anders
aan te trekken. Hier kijken ze daar allemaal niet van op. En dat vind ik zo
mooi aan de Thaise cultuur. Hier maakt het niet uit hoe je eruit ziet, of wat
je aanhebt, de mensen zullen je daar niet op beoordelen. Iets waar ze in België
nog heel wat van kunnen leren! Ik nam mijn favoriete gerecht, donkatsu. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY5-HyoMrip5UShIfzk_TB-Sf_J38m_piJMzkJAklRRWaKRBoq-c2iSXXRU_30hIFuaBpgm_Z1WX2MrHLThLqDS_6yk5-8H2MyprkK0-BvDSlpF4ccm8bsbIZMOW0nCQ3IfGXhHWWmmk6Q/s1600/282218_10151493000129638_2136101444_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY5-HyoMrip5UShIfzk_TB-Sf_J38m_piJMzkJAklRRWaKRBoq-c2iSXXRU_30hIFuaBpgm_Z1WX2MrHLThLqDS_6yk5-8H2MyprkK0-BvDSlpF4ccm8bsbIZMOW0nCQ3IfGXhHWWmmk6Q/s320/282218_10151493000129638_2136101444_n.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Om 7u
was ik thuis, nam ik een heerlijke douche en besloot nog wat te lezen. Wat houd
ik toch nog steeds van mijn leven hier in Thailand, ik heb geen nood aan dure
dingen, ik geniet gewoon van alle liefde die hier wordt gegeven! <o:p></o:p></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6433832855610042499.post-45654141044047767612012-10-28T20:23:00.003-07:002012-10-28T20:23:45.955-07:00Woensdag 24, Donderdag 25 en Vrijdag 26 oktober 2012
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Woensdag<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">En vandaag was het alweer de laatste dag van ons Engels
Project. We hadden besloten om hen vandaag te leren hoe ze een goede vraag
moeten stellen in het Engels, want daar hebben ze allemaal toch echt problemen
mee. De hele voormiddag hebben we daaraan besteed, met enkele spelletjes
weliswaar. Moest je zoiets geven in België, dan heb je daar echt geen 3u voor
nodig! Wat me eigenlijk verbaasde is dat de leerlingen het na een tijdje
doorhadden wat de zinstructuur is van zo’n vraag. Toen ik dan op het einde nog
eens herhaalde, wisten ze me allemaal te zeggen wat die structuur is. Maar toen
we s'middags met onze leerlingen aan het lunchen waren, waren ze blijkbaar
allemaal alweer vergeten hoe een vraag wordt gemaakt. Het is dan natuurlijk
handig om te zeggen ‘question!’ en dan verbeteren ze zichzelf wel, ik denk dat
alles hier in Thailand heel veel herhaling en oefening vraagt. In de namiddag
leerden we hen hoe ze de weg moesten uitleggen, dat ging redelijk vlot, en
daarom zat onze lesdag er echt heel snel op! Na de les gingen we nog even naar
mijn zusje Nok, want ik had gevraagd of ik niet nog tot vrijdag zou kunnen
blijven, vermits ik toch geen plannen heb. We kregen dan de taak om de
mondelinge proeven af te nemen in Matheyom 4,5 en 6. Deze tests hebben we dan s
’avonds thuis nog wat voorbereid, dus veel heb ik hierover niet meer te vertellen,
hihi! <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Donderdag<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjureAt4b-s8zwqQXuCrs2bS8TQvqgy5HXJGcu-zsdXa3BO4mhMTJMg47sYOQheH_VvACTsGoZccGXKlY-XaUenHjGFtfFl5uP96wNqQu8O-q2yf6c9w_U7VkHU1QiMBPUgYtlOZgmqDmKl/s1600/IMG_20121025_171939.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglYxe9upuJYly_Vwng3SpYrVRGCX0PmchbzYiPuv_cw5H4WPYj4Hqx1HJ66Z1fWhFwS5m5RkJw7KQbuB3sFQZbPDKIGnn4RtwYiJ-O2I3pMLOnOd0JOtPgDQTr7v4Zx0Zl8C3drQczl-wZ/s1600/IMG_20121025_171832.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Jaikes, wat heb ik slecht geslapen. Het blijft toch nog
altijd wennen voor mn rug om hier op deze houten plank te slapen. Dat even
uitgesloten, de werkers hier begonnen al om 3u te werken en hun grote machines
van de tuin te halen. Maar dat mastodontisch machine maakt enorm veel lawaai.
Was dat nu het enigste geweest, dan had ik erna misschien nog goed kunnen
slapen, maar de Thai hier waren blijkbaar even vergeten dat er nog mensen
slapen om 3u s’ nachts en ze waren luidkeels aan het roepen en praten. Dit
getater duurde tot 6u, waardoor ik dus echt wel geen oog heb dichtgedaan. Ik
hoopte maar dat dit geen invloed zou hebben op mijn tests, want als ik te
weinig slaap heb durf ik wel eens minder geduld te hebben. Om half 9 begonnen
we eraan, al bleek het snel dat mijn schema alweer zou veranderen. Niet leuk
natuurlijk, want ik had voorzien dat matheyom 5/1 eerst zou komen, omdat dit 47
leerlingen zijn en ik die vandaag echt wel wou afwerken. Blijkbaar moesten zij
plots naar de test voor scheikunde, en moest ik daarom matheyom 5/2 doen, maar
dit zijn maar 20 leerlingen. Van structuur kennen ze hier op school toch nog
altijd niks hoor. Ik vraag me voortdurend af hoe die leerlingen goed voor hun
tests kunnen leren als ze nooit echt precies weten wanneer ze een test hebben. Van
een uurregeling hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Nuja, ik besloot dan maar
om Matheyom 5/2 te doen. De test die zij moesten doen was een conversatie met
mij maken over hun levensstijl, lievelingseten, hobby’s en dergelijke. Iets wat
echt wel veel te moeilijk was voor hen. Ik besloot dan maar om wat basisvragen
op te stellen over deze topics, om dan te zien hoeveel ze erover zouden kunnen
zeggen. En dat bleek al snel heel weinig te zijn. Het bleef me toch verbazen
hoor, omdat ze die papieren al een dag op voorhand hadden gekregen, en dit
eigenlijk krak vanbuiten zouden kunnen leren. En blijkbaar zijn ze daar zelfs
nog te lui voor. Het breekt mijn hart soms wel een beetje hoor. De overgrote
meerderheid van de leerlingen is dan ook wel enorm gebuisd. Al heb ik ook 1 student
met een 17/20! Na zo’n dagje testen waren Nick en ik doodop. Ik heb nog even genoten van de laatste avond hier door nog even naar de zonsondergang te kijken met een glaasje Spy (bubbelwijn). </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglYxe9upuJYly_Vwng3SpYrVRGCX0PmchbzYiPuv_cw5H4WPYj4Hqx1HJ66Z1fWhFwS5m5RkJw7KQbuB3sFQZbPDKIGnn4RtwYiJ-O2I3pMLOnOd0JOtPgDQTr7v4Zx0Zl8C3drQczl-wZ/s1600/IMG_20121025_171832.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglYxe9upuJYly_Vwng3SpYrVRGCX0PmchbzYiPuv_cw5H4WPYj4Hqx1HJ66Z1fWhFwS5m5RkJw7KQbuB3sFQZbPDKIGnn4RtwYiJ-O2I3pMLOnOd0JOtPgDQTr7v4Zx0Zl8C3drQczl-wZ/s320/IMG_20121025_171832.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjureAt4b-s8zwqQXuCrs2bS8TQvqgy5HXJGcu-zsdXa3BO4mhMTJMg47sYOQheH_VvACTsGoZccGXKlY-XaUenHjGFtfFl5uP96wNqQu8O-q2yf6c9w_U7VkHU1QiMBPUgYtlOZgmqDmKl/s1600/IMG_20121025_171939.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjureAt4b-s8zwqQXuCrs2bS8TQvqgy5HXJGcu-zsdXa3BO4mhMTJMg47sYOQheH_VvACTsGoZccGXKlY-XaUenHjGFtfFl5uP96wNqQu8O-q2yf6c9w_U7VkHU1QiMBPUgYtlOZgmqDmKl/s320/IMG_20121025_171939.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Vrijdag.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Het is alweer de laatste dag op mijn geliefd schooltje. Wat
ging de week weeral veel te snel! Ook vandaag moesten we nog enkele tests
afnemen. Maar eerst volgde nog de ochtendceremonie. Ik werd weer naar voren
geroepen en kreeg van de lieve directeur weer een bos bloemen. Ik moest zoals
altijd weer een kleine speech doen en die werd nadien vertaald door de
leerkracht Engels. De tests vandaag waren rampzalig. Matheyom 4 moest met mij
de weg beschrijven, of iets zeggen over hun familie, vrienden en huisdieren,
ofwel uitleggen hoe je koffie maakt. Ook deze klas had de papieren 2 dagen op
voorhand gekregen, ze hadden dit dus echt helemaal kunnen voorbereid. Wat me
opviel is dat ze allemaal de koffie wouden omschrijven en dat ze allemaal krak
hetzelfde zeiden. Dit viel vooral op omdat ze allemaal dezelfde fout maakten. ‘coffee
put in glass’. Na enkele leerlingen zei ik dat ze niet voor meer de koffie
mochten kiezen, dat ze dus iets anders moesten doen. Ik heb vandaag enorm wat
0/20 moeten geven, en dat verscheurt mijn hart. Je zou denken dat ik ook punten
moet geven op gedrag (volgens de criteria van mondelinge tests) en dat is ook
zo, maar er waren heel wat leerlingen die zelfs geen moeite deden en die de
hele tijd niks zeiden. Ik had een leerling die op elke vraag van mij ‘yes no’
antwoordde. Ik denk dat hij zelfs nog niet weet wat ‘yes no’ betekent, want je kunt
toch onmogelijk beide gebruiken als antwoord? Een beetje later had ik een
leerling en die wist echt niks te zeggen. Toen ik iets vroeg antwoordde ze ‘mai
lou’, wat betekent ‘ik weet het niet’. Maar ‘mai lou’ is eigenlijk iets wat je
gebruikt bij vrienden, maar tegen een leerkracht gebruik je de beleefdheidsvorm
‘mai saap ka’. Ik verschoot even toen die leerling ‘mai lou’ tegen me zei, en
ik keek even kwaad en verbeterde haar direct. Ik leef nu in een cultuur waar de
leerlingen een beleefdheidsvorm tegen mij moeten gebruiken, en ik verwacht dan
ook wel dat ze dat doen! Tegen de middag was ik klaar met mijn tests en ging ik
iets eten met mijn vrouwelijke collega’s waar ik zo close mee ben. Het was fijn
om nog even een laatste keer met hen samen te zitten, al weet ik dat ik nu geen
afscheid meer moet nemen omdat we slechts 50km van elkaar wonen. Er werd weer
heel wat geroddeld, zoals altijd! Ze vroegen me of ik nog altijd geen interesse
heb in Thaise mannen, en dat antwoord blijft ‘neen’! Toen we doorgingen begon
een collega me te plagen, ze vroeg aan de uitbaatster van het eetstalletje of
ze geen mooie schoondochter wou hebben en stelde me dan voor aan haar. Ik had
op dat moment natuurlijk niet door wat er gebeurde. Van plagen kennen ze hier
ook wel wat hoor! Om 2u moesten alle leerlingen van Matheyom 6 een schrijftoets
maken in het computerlokaal. Nick en ik waren daar aanwezig, dus deden wij maar
toezicht. Dat zijn ze hier blijkbaar niet gewoon, dat toezicht, want de
leerlingen wouden allemaal gaan samenwerken. Dat toont maar weer eens dat er
hier in Saikaew school echt wel geen discipline is. Ook hier was het duidelijk
dat deze test veel te moeilijk is voor hen, ze zouden kritisch moeten schrijven
en een formele brief moeten schrijven. Iets wat je zou verwachten in België,
maar toch echt wel niet hier? Toen we de tests ophaalden en deze even lazen
zagen we dat de meeste leerlingen ofwel niks hadden geschreven, ofwel slechts 1
zin waarbij je al eens goed moest nadenken over wat ze precies zouden willen
bedoelen. Zonde! Na school bracht Nok ons naar huis om onze valies te maken en
dan nam ze ons mee naar Prasat, waar Nick zijn valiezen zou achterlaten. Daarna
reden we door naar Surin, waar we nog even hebben geshopt en waar we dan een
snelle hap gingen eten vooraleer we Nick naar de bushalte brachten. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Calibri;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ-Z4uums2JlCtSWGe7j5xKDeeqGpjUI3YpIWjcAvZudgcAulfkVHU0PR9F9L_Rw3tmSJuwCtTphXSLZG-etoIH4s-pZynX6XqPVUd6X1b7DeARjn0uTc0iFK3OUOhSQeNj4hFrevGxHD5/s1600/2012-10-26+23.11.40.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ-Z4uums2JlCtSWGe7j5xKDeeqGpjUI3YpIWjcAvZudgcAulfkVHU0PR9F9L_Rw3tmSJuwCtTphXSLZG-etoIH4s-pZynX6XqPVUd6X1b7DeARjn0uTc0iFK3OUOhSQeNj4hFrevGxHD5/s320/2012-10-26+23.11.40.jpg" width="320" /></a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Toen we
Nick hadden uitgezwaaid gingen Nok en ik naar het hospitaal. Mijn omaatje hier
lag in het ziekenhuis en ik wou die toch eventjes gaan bezoeken. Daar kreeg ik
nog even een kleine shock, echt waar. Ik besefte al vlug dat wij in België in
het ziekenhuis echt wel worden behandeld als koningen! Hier kom je binnen en
liggen er oude zieke mensjes op de grond, je loopt dan door een gang waar
allemaal grote gezamenlijke zalen zijn waar er telkens een tiental mensen
liggen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik in een ziekenzaal zou liggen met
zoveel andere mensen. Ik hoopte al direct dat ik hier nooit ernstig ziek zou
worden! Na het bezoek aan ons omaatje bezocht ik nog een van mijn collega’s van
Saikaew, die enkele dagen geleden was bevallen. Die lag toevallig in hetzelfde
ziekenhuis, dus kon ik gemakkelijk beide bezoeken. Zij had gelukkig wel een
privé kamer, en dat komt omdat zij een ambtenaar is, die hebben hier heel wat
voordelen. Daarom denk ik dat er zoveel mensen kiezen om leerkracht te worden.
Al vond ik dat haar kamer er nog heel erbarmelijk uitzag, haar bed bestond uit
een houten plank, niet echt iets wat je wilt na een keizersnede, toch? Ook lag
haar dochtertje in een couveuse, omdat zij een maandje te vroeg werd geboren.
Maar een couveuse kon je dat ook niet echt noemen. Het was eerder een bedje dat
onder een verouderde lamp stond, waaraan oude lappen stof waren geplakt met
plakband. Ook toen verkoos ik snel om nooit een kind te baren in Thailand, haha!
Het was wel een heuse ervaring om eens een Thais baby’tje te zien dat net was
geboren, ik had niet verwacht dat zij zo ‘wit’ waren, het leek wel een Europees
baby’tje te zijn. Ik plaagde P’Lin er natuurlijk direct mee en vroeg of ze wel
zeker was dat haar man de vader was. Om 9u besloten we door te gaan, zodat onze
kersverse moeder nog wat kon rusten. Nok en ik besloten om nog even wat te gaan
drinken samen, want we wouden beiden nog niet naar huis. We gingen naar het
cafeetje waar ik af en toe naartoe ging met Sam en Nele. Ik voelde me opslag
rustig. Om 11u kwam ik thuis aan, het is raar, maar als je in Thailand
thuiskomt om 11u dan lijkt dat echt enorm laat te zijn. Dat komt vooral omdat
het hier om 6u al helemaal donker is, en je dus snel het gevoel krijgt dat het
heel laat is. Ook vandaag was ik dus lekker moe en stond me een goede nachtrust
te wachten, helemaal klaar voor het weekend. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ-Z4uums2JlCtSWGe7j5xKDeeqGpjUI3YpIWjcAvZudgcAulfkVHU0PR9F9L_Rw3tmSJuwCtTphXSLZG-etoIH4s-pZynX6XqPVUd6X1b7DeARjn0uTc0iFK3OUOhSQeNj4hFrevGxHD5/s1600/2012-10-26+23.11.40.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a> </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi49DmAr-dZFBhh8BYj7GtnDZyqtnRvZH1cuVpOR73ilKDJa48KidX77Hdkg1BE25ZkSMmAJIniQYYCYfMoHfqjiO20oZXOOxzARirciQjiJTxL9aiuBkI_uOZVUe8klXbtEeGICt-jur6K/s1600/2012-10-26+23.08.54.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi49DmAr-dZFBhh8BYj7GtnDZyqtnRvZH1cuVpOR73ilKDJa48KidX77Hdkg1BE25ZkSMmAJIniQYYCYfMoHfqjiO20oZXOOxzARirciQjiJTxL9aiuBkI_uOZVUe8klXbtEeGICt-jur6K/s320/2012-10-26+23.08.54.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"><o:p></o:p></span> </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08425743303043357605noreply@blogger.com0