Donderdag 10 Mei

Sally's pictionary:

De laatste dag bij mijn huidig gastgezin, een dag van afscheid nemen, maar eentje met een gemakkelijk afscheid. Deze ochtend nam ik eerst afscheid van Bobby, de gastheer. Toen ik hem bedankte voor de tijd die ik mocht spenderen in zijn huis keek hij me raar aan. Ik vond het eigenlijk wel bizar, want is het niet de gewoonte in elk land om iemand te bedanken? Ze hadden het misschien nog nooit met een buitenlander meegemaakt! In de school van Sam en Nele was het vandaag onze laatste dag van het kamp. We hadden nog wat nieuwe leerstof voorzien omdat het niveau hier echt wel hoger ligt dan in mijn school. Dat komt volgens mij vooral omdat er in Surapin altijd een buitenlander les geeft, en in mijn school zien ze bijna noot een buitenlander, tenzij het een vrijwilliger is en die blijven maar 6 weekjes. Het was interessant te merken dat de invloed van een buitenlander dan toch enorm is! Na de middag hadden we nog enkele herhalingsspelletjes voorzien en achteraf nog een kleine ‘ceremonie’. We deelden zoals vorig kamp een certificaat uit en ook werden er deze keer 3 prijzen uitgedeeld. Aan het einde van het kamp hadden we nog wat frisdrank en chips voorzien, en dat waren de leerlingen blijkbaar niet gewoon, want ze durfden eerst niks te nemen.

Aan het einde van het kamp was het zoals gewoonlijk ‘picture time’. Dan worden we even als VIP behandeld en wil iedereen met ons op de foto. In het begin was dat altijd wat wennen, maar we zijn dat nu al zo gewoon en het is eigenlijk wel leuk om zo in de belangstelling te staan. Het zal wennen zijn wanneer we terug in België zijn en deel uitmaken van een van de zovele Belgen en we niet meer ‘speciaal’ zijn. Bij deze heb ik een aanzoek: neem af en toe je camera boven en sta op de foto met mij, zo voel ik me toch nog even speciaal, hihi. Na het kamp ging ik normaal meerijden met P’Mook tot in Surin. Toen ik haar vroeg of ze me tot bij P’Eve kon brengen kreeg ik een diepe zucht als antwoord en een verveeld gezicht. Ik vroeg haar of dat veel omweg was voor haar en het was maar 2 kilometer. Ze vroeg me dan direct of P’Eve niet tot het midden kon komen zodat ze maar 1 kilometer moest omrijden. Waaw, ik was verbaasd van P’Mook haar reactie! Alles lijkt zo moeilijk voor haar, en alles moet met een diepe zucht. Ik ben blij dat ik niet de hele tijd met haar moet werken, want ik zou al niks meer durven vragen! Om 5u vertrokken we eindelijk vanuit Lamduan. Ik bedankte nog even mijn gastvrouw, en ook zij wist niet goed hoe te reageren toen ik mijn dank uitte. Misschien doen ze dat hier toch anders dan bij ons. In de auto bij P’Mook hadden we een klein gesprek over onze terugreis naar huis. Toen we werden opgehaald in Bangkok in het begin, dan zaten er 2 leerkrachten van mijn school in het busje en 3 mensen van de school van Sam en Nele in het busje. Ik was nogal nieuwsgierig naar wie er deze keer mee zou gaan. Ik weet niet of het om te lachen was, maar P’Mook vertelde me dat er niemand van mijn school zou meegaan, ook niet Nok. Ik vroeg ‘waarom’ en ze wist me te zeggen dat ze gewoon te lui zijn om Nok achteraf nog terug af te zetten hier in Prasat. Raar eigenlijk, want dat is nog geen half uurtje rijden! Ik voelde me plots triest, want als er iemand is waar ik goed afscheid van wil nemen, dan is het wel Nok. En als zij niet mee zou gaan naar de luchthaven, dan vertrek ik liever niet! Toen P’Mook mijn beteuterd gezicht zag begon ze gewoon te lachen met mij. Vriendelijk! Toen ik aankwam bij P’Eve begon P’Mook nog even te zagen over Nok, maar zoals je misschien al weet, zoiets moet je bij mij niet doen. P’Mook zaagde omdat ze vind dat Nok niet genoeg doet, maar als ik alles optel en vergelijk dan kan ik met volle overtuiging zeggen dat Nok altijd voor mij klaarstaat en alles voor me zou doen, en dat zonder enige zucht of gezaag. Geen reden voor gezaag dus, ik heb het dus maar helemaal genegeerd op dat moment. Om half 6 kwamen we aan bij P’Eve, die was nog niet thuis, dus moest ik nog even alleen voor de deur staan. P’Mook had duidelijk geen zin om even met mij te wachten. P’Eve liet me binnen en ging eten voor me kopen. Daarna liep ze me zoals gewoonlijk weer in de steek omdat ze had afgesproken met haar boyfriend. Gelukkig had ik daar snel internet, zodat ik me toch wat alleen kon bezig houden. Ik zou dat zelf toch niet vertrouwen hoor, een buitenlander die ik nog niet door en door ken zo alleen in mijn huis laten. Om 10u ging P’Eve terug zijn, om half 11 kreeg ik een telefoontje van haar zatte vriend, die wou duidelijk zijn Engels wat oefenen. Maar zoals je weet, een zatte persoon heeft weinig diepgang te bieden. Om half 12 was P’Eve eindelijk thuis en ik was al doodmoe. Maar vermits ik niks wist staan kon ik onmogelijk al gaan slapen. Vreemde gastvrijheid. Toen ze binnenkwam had ze duidelijk zelf ook wel wat gedronken, haar oogjes stonden nogal klein. Ze wou dan ook direct gaan slapen en zo kwam er weer een einde aan deze dag.