Wat is er zoal in de
tussentijd gebeurd? Wel, ondertussen is het nieuwe schooljaar hier beginnen en
geef ik dus alweer 3 weekjes les. Ik had na de vakantie enorm veel nieuwe
energie, al was ik toch wat bang dat ik veel eerste jaartjes zou krijgen. In Belgie verkies ik het tweede en derde middelbaar. Maar hier ligt
dat helaas wat anders. In het eerste en tweede middelbaar is het enorm moeilijk
lesgeven, en dat vooral omdat ze echt niks verstaan van wat je zegt. Zelfs de
vraag ‘wat is je naam?’ is al iets teveel. Daarom moet je dus echt vanuit het
niks beginnen. En dat heb ik dan ook dit jaar gedaan, en tot hier toe heb ik me
al enorm geamuseerd met het eerste middelbaar. Het vierde middelbaar is echter
iets anders. Hier in Thailand krijgen de leerlingen in het 3de middelbaar een
nationale test. Wanneer ze erdoor zijn, dan mogen ze overgaan naar het 4de
middelbaar (en anders ook hoor, maar daar ga ik niet over uitweiden). Dus, na
het 3de middelbaar wordt er heel wat gewisseld van school. Daarom heb je in het
4de middelbaar heel wat leerlingen uit andere scholen, die waarschijnlijk nog
nooit een buitenlandse leerkrach hebben gehad, en die dus bijgevolg geen woord
Engels kennen. Het is heel moeilijk om in het vierde middelbaar les te geven.
Bij sommige klassen ben ik gewoon van nul begonnen, die geef ik dezelfde lessen
als het 1e middelbaar. Een beetje erg, niet? Maar beter zo, dan het te moeilijk
maken natuurlijk. Nu, op zich is het niet erg om van nul te beginnen, maar er
zijn natuurlijk leerlingen bij die ik vorig jaar wel had en die dan al een
zeker niveau hebben. Differentieren, zeg je? Dat is hier echt onmogelijk. Je
mag al blij zijn als je leerlingen opletten, laat staan antwoorden. Maar, er is
ook een enorm lichtpunt in het hele lesgeven. Ik heb echt het gevoel dat de
leerlingen enorm vooruit gaan, en ik zie dat ze ervan genieten ook. Gelukkig
kan ik net genoeg thais om ‘sanuk’ te verstaan, wat ‘leuk, plezant’ betekent. Dit semester heb ik daarnaast ook iets nieuws
ervaren. Er is een leerling van me redelijk goed in Engels, hij vertelde me dat
hij elke dag chat met vrienden in rusland en dergelijke. Na de les blijft hij
altijd nog wat met mij babbelen. Ik vertelde Paolo nog dat dat in Belgie wel
als ‘raar’ zou aanzien worden, maar hier is dat blijkbaar doodnormaal. Op een
dag kwam hij naar mijn bureau en vroeg of hij met me kon babbelen. Ik vond dat
natuurlijk geen probleem. Hij vertelde me dat zijn vriendinnetje het net had
uitgemaakt met hem, en dat hij niet wist wat doen. Ik voelde me wel wat vereerd
eigenlijk dat die jongen direct naar mij kwam. Over problemen praten doe je
normal liever in je moedertaal, niet? Ik heb hem dan wat advies gegeven, niet
dat ik zelf zo’n grote liefdeskenner ben, maar bon. Het was leuk om te voelen
dat je leerlingen je vertrouwen, en dat is nu net het gevoel dat ik hen wou
geven.
Maar later vertel ik meer verhaaltjes over
school, ik houd ondertussen wat anecdotes bij. Nu iets meer over mn
thuissituatie. Sinds mei is een vriendin van Amerika bij me komen inwonen, dat
drukt de kosten wat en er zijn toch 3 kamers in ons huis. In het begin verliep
alles vlotjes, het was leuk wat babbel te hebben wanneer je s’avonds thuiskomt.
Maar, Amerikanen blijven altijd Amerikanen, het zijn zo’n tame en slordige
mensen. In de maand en half dat ze bij me woont heeft ze nog nooit gepoetst,
nog nooit het vuilnis weggedaan. Ze gebruikt mijn bestek,borden en dergelijke
maar wast het niet op tijd af zodat ik mn eigen spullen niet kan gebruiken. Ik
voel me vaak een moeder, en het erge is dat ze 4 jaar ouder is dan mij. En dat
is helaas nog niet het enigste, ze kopieert alles wat ik doe. Koop ik een
printer, dan koopt ze ook plots een. Iedereen kent me als miss ‘hello kitty’,
plots moet zij ook alles hebben van hello kitty. Ik koop een brommer, zij koopt
er ook een. Ik besluit naar de
muziekschool te gaan, enkele weken later beslist ze ook te gaan en naar
dezelfde leerkracht te gaan. Ze kopieert mijn manier van lesgeven.
Verschrikkelijk! Ik weet het, ik zou me vereerd moeten voelen, ik hou van mijn
levensstijl, maar ik wil echt geen 2e Sally in mijn leven hoor. Gelukkig ben ik
er wel al zeker van dat zij in oktober alweer naar amerika vertrekt, dus prober
ik al dat ‘vervelende’ aan de kant te schuiven en te genieten van het
gezelschap. Al weet ik toch niet of ik 6 maanden het huis kan kuisen terwijl
madam ligt te ‘couch potato’en’ alsof zee en koningin is. We vinden er wel iets
op…