Maandag 30 April

Vandaag noem ik het mijn leesdag! Deze ochtend stond ik op om 6u, dat wel met een houten hoofd, want ik had de afgelopen nacht enorm weinig geslapen. Gisterenavond was het plots enorm hard beginnen waaien en stormen, en vermits ik in mijn kamer halfopen ramen heb was die storm wel weer heel erg te merken. Bijgevolg kon ik dus niet slapen! Om 7u besloot ik maar eens naar beneden te gaan en zette ik me in de zetel in de woonkamer. Het is de eerste dagen altijd wat wennen bij een nieuw gastgezin, je weet niet goed wat ze van je verwachten en wat hier zoal de gewoonte is in dit huis. Al vanaf de eerste dag moest ik alleen ontbijten, en raar maar waar, er zat vis in 1 van die potjes. Gelukkig kreeg ik een bord vol rijst en heb ik dat maar lekker opgesmikkeld. Om half 8 zijn we naar school vertrokken in de meest wankelende auto ooit! Mijn deur geraakte niet toe, dus moest ik ze gewoon maar onderweg met de hand toe houden. De avonturen zijn hier nog lang niet over hoor, hihi! Eenmaal aangekomen op de Surapin Pittaya, de school waar Sam en Nele lesgeven, was ik echt overdonderd. Wat een immens grote school, wat een propere school, wat een luxe! Ik snapte even helemaal niet hoe dit een ‘arme school’ zou kunnen zijn! De ochtend viel me echt helemaal tegen, ik werd gewoon ergens op school gedropt en er werd niet naar me omgekeken. Ik was blij dat ik een boek meehad zodat ik die 4u toch kon doden met mijn spannend boek! Na 4u begon ik me helaas wel te vervelen, want ik had thuis echt wel wat beters kunnen doen. Maar ik snap ook wel dat mijn gastvrouw me niet de eerste dag alleen thuis wil laten. Om 12u werd me een plastieken bakje met eten in in de handen gestoken. Ik had geen flauw besef van waar dat opgegeten moest worden en heb me dan maar buiten gezet naast een van de Thaise leerkrachten. Het was echt niet fijn om hier zo ‘ontvangen’ te worden. Gelukkig kwamen Sam en Nele om 1u op school aan en had ik eindelijk weer wat compagnie. Zij hebben mij een snelle rondleiding gegeven op hun school en ik bleef verbaasd van de vele gebouwen en de propere tuintjes. Al moet ik zeggen dat ik nu toch wel al mijn eigen schooltje begin te missen, het is dan wel 3 keer zo klein en het is dan wel helemaal niet mooi, maar het heeft me helemaal in de ban en ik kan niet uitleggen waarom! Waarschijnlijk is het een mix van lieve leerlingen, zalige collega’s en een super Nok (die nu mijn Thaise zus is geworden). Na een korte meeting met P’Mook over ons komend Engels kamp gaven we haar even een crisistoestand. We vroegen hoe dat geregeld moest worden in verband met onze visum. Blijkbaar was daar een papier voor nodig van een of ander bureau in Bangkok en kon dat bureau niet bereikt worden. Indien het bureau niet bereikt zou kunnen worden tot vrijdag, dan zouden we vrijdag weer helemaal naar Bangkok moeten rijden om 1 papier en dan weer helemaal terug. Dat zou een rit van 14u zijn om een papier te gaan halen, stel je voor! Het was even een crisis, en hierdoor leer je weer wat van de Thaise mentaliteit. Wanneer iets niet echt gaat zoals het moet, dan is het hier direct crisis, een heus drama! Gelukkig is er een goede oplossing gevonden, maar die ga ik nog niet verklappen zodat ik aanstaande zaterdag jullie weer kan verrassen! Na school werd ik door mijn gastvrouw meegesleurd naar het huis naast ons, dat blijkt het huis te zijn van haar schoonzus. Daarna werd ik meegesleurd naar het huis daarnaast, en dat bleek dan weer het huis te zijn van haar schoonmoeder. De hele familie in 1 straat, handig toch? Onwennig was dat toch wel weer hoor, al die mensen die geen Engels kunnen en wat Thais tegen je zitten te broebelen. Je voelt je op dat moment even het 5de wiel aan de wagen. Om 6u waren we weer thuis en werd ik als het ware achtergelaten met de 2 dochtertjes en de oma van de gastheer. De gastvrouw en –heer moesten blijkbaar naar een trouwfeest. Er lag een matje voor ons klaargelegd in de woonkamer waarop we ‘gezellig’ zouden kunnen dineren. Maar met een vrouwtje van rond de negentig die bloed ophoest en 2 meisjes die je zitten aan te staren bij elke hap die je neemt voel je al direct dat het diner toch niet zo gezellig is als gedacht. Ik was opgelucht toen ik het woordje ‘relax’ hoorde, wat betekent dat ik naar boven mag gaan en op mn eentje mag gaan zitten. Daar zat ik weer helemaal op mijn gemak en keek ik al uit naar de nieuwe dag, het begin van ons 2de Engels kamp!

Zondag 29 April

Oei, mijn excuses voor de erg late update van mijn blog. Door enkele blackouts (electriciteitspannes) en geen toegang tot het internet heb ik helaas mijn blog niet kunnen bijwerken. Ik zal er vanaf vandaag weer eens werk van maken, maar nu schrijf ik mijn bericht van vandaag, de oudere berichten volgen nog wel eens. Deze ochtend stonden we om 8u op, omdat we om 10u zouden opgehaald worden. Om nog maar weer eens te verhuizen. Terwijl ik mijn laatste douche nam in onze meidenkamer, viel nog maar eens de elektriciteit uit. Ik had het kunnen verwachten, hoe konden ze ook beter van ons afscheid nemen? Electriciteitspanne nummer 5, en dat in 3 weken. Schitterend, hihi! Het deed raar om deze kamer om 10u te verlaten. Ook al was dit echt een minimalistische kamer en waren we zo afgezonderd van alles, al bij al viel het hier nog wel goed mee. En uiteindelijk gaf het me toch weer een triest gevoel om te weten dat ik hier waarschijnlijk nooit meer zal komen. Al hoop ik natuurlijk nog altijd dat ik eens voor een langere periode mag terugkomen! Om 10u kwam Pi Ni ons halen, dat is de gastheer van Sam en Nele. Hij nam ons mee naar Lamduan, het dorpje waar Sam en Nele wonen en waar ik nu 2 weken zal verblijven. Ik verschoot toen ik Lamduan zag, ik had me echt voorgesteld dat het zoals bij mij zou zijn. Lamduan blijkt een dorp met veel bedrijvigheid te zijn, waar enorm veel winkeltjes zijn en waar je zelfs cafeetjes (op zn thais) hebt! Waaw, ik was aangenaam verrast. Sam en Nele wonen dan echt wel nog in de bewoonde wereld, al moet ik zeggen dat mijn buurt toch op nummer 1 blijft staan. Ook al zit ik dan echt wel in de onbewoonde wereld, en ook al moeten wij een half uur met de auto rijden om een dorpje tegen te komen, dat heeft toch net die charme van ‘ontwikkelingshulp’ en de rust daar doet me ook erg goed. Eenmaal aangekomen in het huis van Sam en Nele was er echter niet veel te doen, ik moest nog een hele dag daar wachten omdat ik nog niet naar mijn nieuw gastgezin kon gaan. We hebben dan maar wat gelezen, een wandelingetje gemaakt en wat lui geweest (ja, we worden echte Thaien!) Om 7u nam de gastheer van Sam en Nele me eindelijk mee naar mijn nieuwe thuis. Een eindje om de hoek en we waren er al. Waaw, wat een mooi huis! Een houten woning met 2 verdiepingen en balkonnetjes. Zeer mooi weeral! De gastvrouw zag er ook meteen heel lief uit. Toen Sam en Nele weg waren moest ik eerst nog wat bij hen in de zetel zitten en kennis maken met het gezinnetje. Vader, moeder en 2 dochtertjes van 10 en 14 jaar oud. De gastvrouw liet al meteen weten dat ze het graag zou hebben dat ik zoveel mogelijk met haar dochter van 14 in het Engels zou praten, zodat die direct nog wat haar Engels kon oefenen. Geen probleem! Dan toonde ze mijn kamer voor de volgende 2 weken, wat een mooie kamer!

Ik had weeral eens geluk denk ik, ik kreeg een kamer met een tweepersoonsbed en een eigen balkon. Hier zal ik wel weer zalig kunnen verblijven, nu hoop ik dat het met het gezin zo vlot loopt als in Prasat! Na het intromoment heb ik mijn tijd vooral gespendeerd in mijn nieuwe kamer, want het is altijd onwennig om bij je nieuw gezin direct beneden te blijven. Dat hoort zo trouwens ook niet echt in de Thaise cultuur, dat hebben we ondertussen al gemerkt. De gast hoort zichzelf wat bezig te houden op zijn kamer. Helemaal anders dan hoe dat in België zou zijn natuurlijk, maar culturen verschillen, en dat maakt het hem net zo fijn en uitdagend! Met een goed gevoel wederom en met heel veel plaats in mijn nieuw bed keek ik weer uit naar de volgende dag!

Vrijdag 13 April (geen ongeluksdag!)

Gelukkig Nieuwjaar iedereen! Vandaag begint officieel het Boeddhistisch Nieuwjaar en dat wordt in Thailand uitbundig gevierd. Hier gaat dat natuurlijk helemaal anders dan in België, waar wij aftellen naar het nieuwe jaar. Hier duurt Nieuwjaar 3 dagen, iedereen komt dan op straat om met water te gooien om Boeddha gelukkig te maken zodat de oogst van de rijst dat jaar goed zal verlopen. Later meer over dat gooien met water! Deze ochtend, zoals elke andere ochtend, stonden we vroeg op om enorm te kunnen genieten van de dag. We namen de taxi naar het meest Zuidelijke punt van Ko Chang, wat iets langer dan een half uurtje rijden was. Op het meest Zuidelijke punt lag weer een vissersdorpje dat helemaal gebouwd was op palen, zoals we dat al eens in Phang Nga hadden gezien. Al vond ik dit minder spectaculair dan die in Phang Nga. Voor enkele souvenirs te kopen was het wel goed, zo heb ik daar een mooie lamp gekocht gemaakt van een kokosnoot omdat mijn thais mamaatje bijna verjaart. Het duurde echter niet lang of we waren daar al helemaal rond, dus gingen we naar het strandje iets verderop. We mochten daar op zalige ligzetels liggen en ik heb ook een lekker dutje gedaan! Zoals echte levensgenieters deden we nog een wandelingetje op het strand en zochten we naar speciale schelpjes. Het was alweer 4u toen we daar weggingen, en we besloten naar Pearl Bay te gaan, daar hadden we voor Nieuwjaar afgesproken met Mevrouw Vancauteren. Dat was nog eens de rit van ons leven! De taxi’s hier zijn niet zoals de taxi’s in België, hier zijn de taxi’s gemaakt van pick-ups. Achteraan op de pick-up is een klein afdakje gemaakt. Dus… wind, regen en al de rest zal je wel gevoeld hebben! En nu kom ik terug op het Thaise Nieuwjaar! Tijdens onze rit naar Pearl Bay stond overal aan de kant van de weg mensen met emmers, flessen, tuinslangen… om alle passagiers van de taxi’s nat te maken. Ok, niet zo erg denk je. Maar dan moet je er nog bijnemen dat alle taxichauffeurs speciaal stoppen zodat de Thaien je heel goed nat kunnen spuiten. Die rit van een half uur duurde nu een uur, en het was de tofste rit van ons leven (althans, bij mij toch). Elke keer je mensen aan de kant zag staan en je luide muziek hoorde hield je je al klaar voor een koude douche. Meestal was het water wel nog redelijk warm, maar af en toe was er toch eentje die ijskoud water wist te bemachtigen. Helaas konden we geen wraak nemen! Hihi. Al na 5 minuten waren we doorweekt, dan kan je je wel voorstellen wat dat na 1 uur was! Het grappige was ook dat iedereen ook nog eens op straat stond te dansen. Af en toe keek je daar wel van op, want er waren mannen die echt heel vrouwelijk dansten, en er waren veel vrouwen die echt een Go-Go Dance (zoals je rond een paal danst in een striptease bar) aan het dansen waren. Eenmaal aangekomen op Pearl Bay zagen we dat daar eigenlijk niks was, alleen maar rotsen. Niet echt de ideale plek om samen met Mevrouw Vancauteren Nieuwjaar te spenderen. We besloten dan maar om naar White Sand Beach te gaan, waar er altijd iets te beleven valt. Daar hadden we nog even rustig de tijd om al onze doorweekte kledij even uit te wringen, op de hoop dat we snel zouden drogen. Helaas wat dat bij mij niet het geval, want ik heb nog de hele avond met natte kledij rond moeten lopen. Toen Mevrouw Vancauteren en Ivan aankwamen waren ze ook helemaal doorweekt, ze had dat blijkbaar niet zo erg verwacht. Met natte kledij en natte haren zijn we toch lekker gezellig iets gaan eten op het strand. Als afsluiter kregen we er nog een warme vuur show bij, dat deed deugd om even de warmte van de vlammen te voelen. Na ons diner zijn we nog eentje gaan drinken in het barretje waar ik het al eerder over had, met de zalige zitzakken. Ik moet eerlijk zijn, het is fijn met je leerkracht op stap te zijn en niet die ‘drempel’ te moeten voelen tussen leerkracht-leerling! Het was zeer gezellig, maar om half 12 besloten we om maar weer naar ons hotel te gaan. Dit was dan ons allerlaatste moment met Mevrouw Vancauteren in Thailand. Ik hoop dat ze het fijn vond en dat we leuke herinneringen mogen horen als we weer terug in België zijn. Met een verzadigd gevoel kroop ik dus weer mijn bedje in!

Donderdag 12 April

Met volle moed stonden we lekker vroeg op om zoveel mogelijk te genieten van deze lekkere rustige dag. We besloten eerst een ontbijtje te nemen in ons ‘resort’. Voor 2,5€ hadden we een lekker Westers ontbijt, jammie! Daarna gingen we een nieuw strandje ontdekken, eentje waar helemaal niemand zat en we dus de koning ter rijk waren. Er viel daar heel weinig te beleven, maar dat bekoorde ons helemaal op dat moment. Na enkele frisse duiken en wat ‘getam’ zagen we alweer zo rood als een tomaat (en toch hadden we onze voorzorgen genomen en ons mooi in de schaduw van de bomen gelegd).

Op het strand was 1 strandhut waar we gezellig hebben geluncht. Het valt toch enorm op hoe verschillend de prijzen hier zijn van de prijzen in Surin. Ik denk dat je hier 3 keer zoveel betaalt, zeer duidelijk dat ze profiteren van de toeristen! In Surin kan je bijvoorbeeld eten voor 40baht, 1€. In het Zuiden van Thailand eet je aan 150baht, 3,75€. Klinkt nog enorm weinig, maar ik moet toegeven dat wij al aan onze prijzen in Surin gewoon zijn en dan kijk je toch nog eens op als je ineens een 150 baht moet gaan betalen! Na onze heerlijke lunch besloten we eens iets actiefs te gaan doen, onze gastheer van het hotel had ons verteld dat er een waterval hier in de buurt zeker de moeite was. De keuze was dus zeer snel gemaakt. We betaalden 100baht (waar het voor Thaien maar 20baht was) en begonnen aan een kleine klim, op slippers! Het eerste open watertje dat we vonden, daar wouden we toch even pootje baden om te zien of ook hier de vissen aan ons lichaam zouden komen knabbelen. We verschoten enorm van de frisheid van het water. De zee is hier altijd enorm warm, maar door de stroming van de waterval was dit water lekker verfrissend. Na enkele minuutjes hier te vertoeven, gingen we door naar het eindpunt van onze bestemming. En wat een eindpunt! De waterval bestond uit 1 straal, je zou denken, niet echt speciaal, maar wat erbij hoorde maakte het helemaal af. Onderaan de waterval was een natuurlijk zwembad omgeven door rotsen. Er zaten enkele Thaien in te zwemmen en de rotsen op te klauteren om dan weer het water in te springen. Zoals wij echte avonturiers zijn, waagden wij ook een kans. Op de natte, glibberige stenen deden we ook een sprong in het water, wat een friste! Het was heerlijk om daar te zwemmen, en ik wou er echt helemaal niet meer uitkomen.

Helaas moesten we dat op een gegeven moment wel! Na dat heerlijke gevoel besloten we te gaan dineren op het strand. Ik blijf het zo zalig vinden, eten op het strand! Het doet me altijd denken aan de setting van een film. Na ons heerlijke maaltijd bleven we nog gezellig in een barretje op het strand drinken. Echt wel gezellig weer, grote zitzakken waarin je je languit kon leggen. Gezellig! Zoals je wel begrijpt, na vandaag waren we helemaal relaxed en konden we met een zalig gevoel ons bedje in kruipen, klaar voor de grote dag in Thailand!

Woensdag 11 april

Opstaan om 5u, thuis is dat een probleem, maar in Thailand lijkt dat altijd van een leien dakje te lopen. Ook vandaag had ik er geen enkel probleem mee, behalve dan die ijskoude douche deze ochtend. Onze privé bus ging ons normaal gezien eerst Mevrouw Vancauteren en haar man ophalen in Surin, om daarna ons op te halen aan onze kamers en dan te vertrekken richting het Zuiden van Thailand. We hadden namelijk een kleine trip geboekt waar we Thais Nieuwjaar wouden doorbrengen. Door het gebrek aan Engels had ons busje enige vertraging (meer dan een uur), want ze verstonden echt niet dat ze Sam, Nele en mij nog moesten ophalen. Eind goed, al goed, want een uur later vertrokken we dan uiteindelijk naar de provincie Trat om daar de ferry te nemen naar Koh Chang. De rit leek minder langer dan voorheen, ik vermoed omdat we het al gewoon zijn dat alles in Thailand toch oh zo ver van elkaar ligt. Eenmaal aangekomen in Koh Chang was het al laat in de namiddag, we namen nog even een busje naar onze hotels. Al kun je dat niet echt een bus noemen, noem het eerder 4 ijzeren platen aan elkaar gelast. Het verwonderde hoe dat piepend ding op wielen de bergen van Koh Chang kon beklimmen. Na enkele beklimmingen kwamen we aan in het hotel waar Nele, Sam en ik zouden verblijven. Met open armen werden we erg vriendelijk ontvangen, wat een service! Onze kamers waren enorm mooi, en iedereen had zijn eigen ‘privé balkonnetje’. We besloten om geen tijd te verliezen en direct naar het zeetje te gaan, al bleek dat nog wel moeilijk bereikbaar te zijn. Daarom nam de vriendelijke baas van het hotel ons gratis mee naar ‘white sand beach’. Het deed deugd, na die eerste 2 saaie weken op het unief, uiteindelijk nog eens iets leuks te beleven. We keken al uit naar morgen, want dan gaan we eens lekker niks doen!

Dinsdag 10 April

Een dag met ergernissen, een dag met vreugde, een dag met regen, een dag met zonneschijn. Het was vandaag de dag van de tegenstellingen! Deze ochtend namen we de fiets naar de dichtstbijzijnde bushalte, om naar Surin city te gaan, waar we hadden afgesproken met Mevrouw Vancauteren. Ik had daar ook afgesproken met Nok om 10u om mijn werk visum in orde te gaan maken. Eenmaal aangekomen kreeg ik natuurlijk weer een telefoontje van Nok dat we maar later konden afspreken, omdat de directeur die mijn papieren moet ondertekenen nog in vergadering was. Plannen weer helemaal gewijzigd, de dag weer helemaal in de war. Sam en Nele besloten dan maar om een lekkere frisse duik te nemen in het zwembad van het hotel waar Mevrouw Vancauteren logeert. Om 1u werden zij allemaal opgehaald door ons privé busje, die ging hen eerst naar onze universiteit brengen waar Mevrouw Vancauteren onze collega’s zou ontmoeten. Ik kon er helaas niet bij zijn, want ik moest met Nok nog naar de fotograaf voor pasfoto’s. Jawadde, dat gaat hier ook helemaal anders dan bij ons. De fotograaf was een echte neuroot, want mijn haar lag een beetje in mijn gezicht, en blijkbaar mag er geen enkel deel van je gezicht hier bedekt zijn. Ik mocht ook absoluut niet lachen, en dat is voor mij wel een probleem. Na het nemen van de foto mag je meekijken hoe ze je foto bewerken met photoshop. Voor mij was dat natuurlijk heel fijn om te zien. Ze plakten een hemdje aan mij, omdat ik geen ‘formele’ kledij droeg. Wel grappig hoe je plots thaise armen krijgt. Ook mijn haar werd aangepast, mijn krulletjes werden wat weggegomd. Daarna gingen we dan eindelijk naar het bureau voor mijn werk visum, maar ook deze keer was er weer iets verkeerds. Ze hadden op het papier geschreven dat ik hier permanent zou werken, in plaats van enkele maanden. Ik was een beetje aangedaan toen ik hoorde dat heel het proces weer opnieuw zal moeten gestart worden. Wat een miserie, het lijkt alsof die mensen daar nog nooit in hun leven zoiets hebben gedaan, en het grappige is dat zij er elke dag mee bezig zijn. De tijd drong al, want ons privé busje was me al aan het opwachten om me mee te nemen naam mijn school, Saikaew. Ik had daar namelijk afgesproken met mijn Thais mamaatje, zodat ook Mevrouw Vancauteren haar eens kon zien. Nok was ook helemaal doorgedraaid en ik had ze nooit eerder zo ‘verveeld’ gezien. Het was best wel een beetje om schrik van te krijgen. Thaise vrouwen zijn soms echte furies hoor! De chauffeur van ons busje vlamde naar mijn school, dat toch nog wel een 3 kwartier rijden was. Eenmaal aangekomen op mijn school voelde ik me alweer helemaal thuis. Mijn bloed in mijn lichaam werd weer helemaal warm en op mijn gezicht kwam weer spontaan een glimlach. Daar stond ik dan, in mijn ‘thuis’. Het eerste wat ik deed was naar mijn bureau hollen om te zien of mijn mamaatje daar nog was, en ja, daar stond ze in het licht, dat kleine thaise vrouwtje. Ze nam me direct vast en het deed goed om zo een dikke knuffel te krijgen van haar. Ook Fork was aanwezig, maar die lag helaas nog even te slapen. Mevrouw Vancauteren was direct in de ban van Fork, en ik geef haar gelijk, het is echt een drommeltje. Daarna toonde ik Mevrouw Vancauteren mijn school. Ik verschoot even toen ze toch aangedaan was van de erbarmelijke staat van de leslokalen. Blijkbaar is het nog erger dan in Suriname, iets wat ik echt niet had verwacht. Voor mij is dit nu al helemaal normaal, je kijkt er al echt wel al over. Ik denk, eenmaal ik terug in België ben ik weer ga verschieten van onze mooi afgewerkte leslokalen. Daarna zijn we nog even naar mijn mamaatje thuis geweest, ik ben blij dat Mevrouw Vancauteren dat ook even heeft mogen bezichtigen. Ik vond het ook wel grappig hoe ze opmerkte dat ik me hier al enorm thuis voel en ze zei dat ik zelfs zonder problemen zou kunnen blijven, en daar sloeg ze de nagel op de kop. Daar eindigde helaas mijn tijd met mijn mamaatje en Fork, en na een dikke knuffel reden we weer naar huis. We besloten om vroeg het bedje in te gaan, want we hadden weer een zware dag voor de boeg!

Maandag 9 April

Een goed gevulde dag vandaag, dat was het zeker en vast! Om 8u werden we opgehaald door ons privé busje. Het busje bracht ons naar Buriram, dat is een provincie naast de provincie Surin. De rit duurde ongeveer 2u en half. In Buriram zijn en nog veel overgebleven Khmer tempels, die komen nog van uit de tijd van Cambodja. We bezochten 2 van die tempels vandaag, samen met Mevrouw Vancauteren en haar man. Dichtbij Bangkok kan je ook enkele van die Khmer tempels bezoeken (Ayuthaya), maar ik raad je aan die in Buriram te doen. Zij overtreffend veruit die van Ayuthaya.

De perfecte plaats voor trouwfoto's:


Ook Mevrouw Vancauteren geniet er duidelijk van:


Op een halve dag waren we echter rond, we hadden eerder verwacht dat dat een hele dag in beslag zou nemen. Dus vroegen we onze chauffeur om ons naar het olifantendorp te brengen. Sam, Nele en ik waren daar al eens geweest met Pi Nok en Pi Eve, maar we vonden dat Vancauteren de plaatselijke activiteiten ook eens moest bezoeken. Zoals je van vorige keer misschien wel nog weet, tijdens de show zoeken ze altijd enkele ‘farangs’ die dan op de grond moeten liggen en waar de olifant overheen stapt. De mannen (Sam en Ivan) waren echter niet direct te overtuigen, maar 3 vrouwen hebben duidelijk nogal wat overtuigingskracht, want onder lichte dwang begaven ze zich dan toch naar het midden. De show was grappig om te zien, maar na 1 keer weet je wel al wat er gaat volgen en dat maakte het een beetje langdradig. Het was al laat toen we uiteindelijk bij het hotel van Mevrouw Vancauteren aankwamen, dus besloten we met hen nog eens lekker te gaan eten. We passeerden de bikini-bar (ja, waarvoor Thailand bekend is) en de mannen moesten wel eens lachen. Ik kreeg het voorrecht nog eens frietjes te eten, ook al ben ik eigenlijk geen frietjesmadam, het smaakte me enorm! Na een lange dag met veel tripjes waren we allemaal ontzettend moe, dus besloten we niet al te laat naar huis te gaan met de tuktuk. Een welverdiende rust wachtte ons op!

Zaterdag 7 en Zondag 8 April

Wat een fijn weekend. We besloten het weekend in Surin city dor te brengen, zodat we nog eens een beetje leven in de brouwerij kregen. Vroeg in de ochtend vertrokken we op zaterdag naar Surin. Zoals altijd nemen we dan eerst onze te kleine mountainbikejes en fietsen we naar de universiteit gelegen naast de onze. Van daaruit nemen we dan een busje naar Surin city. We wisten dat het Majestic Hotel dik in orde was, dus gingen we daar een nachtje slapen. Het eerste dat we natuurlijk wouden doen, was een lekkere duik nemen in het zwembad. Een verfrissing, een ontspanning, wat een beademing! Nadien liepen we maar wat te dolen in Surin, want eigenlijk valt daar toch wel bitter weinig te beleven. Al moet ik zeggen dat we ons goed hebben kunnen bezig houden, want ons plaatselijk bakkertje is altijd onze plaats van vertier. We kregen dan eindelijk een telefoontje van Mevrouw Vancauteren dat ze onderweg waren en zouden aankomen tussen 6 en 7 in Surin. Het klinkt misschien ongelooflijk dom, maar we keken er wel enorm naar uit. Iemand van onze school die ons komt bezoeken, dat is toch altijd iets heel speciaals omdat je aan de andere kant van de wereld zit! Om 7u besloten we op het balkon van ons hotel te wachten, daar had je een schitterend uitzicht op de haltes van de busterminal. Plots zag Sam hen lopen, en 2 schimmen wuifden naar ons in de verte. Met een warm ontvangstcomité waren ze eindelijk in Surin. Het eerste wat we kregen was natuurlijk een dikke knuffel, maar daarbovenop kregen we nog 2 pakken heerlijke Belgische koekjes. Jammie! Na een snelle douche namen we hen mee naar een restaurantje om de hoek. Al snel kwamen we erachter dat het pikante thaise eten toch niet echt iets voor hen bleek te zijn. We sloten de dag af met een thais biertje en gingen redelijk vroeg naar bed. Een geslaagde dag!
Zondag openden we de dag met een Westers ontbijt. Een aanslag op onze maag, die nu enkel nog Thais eten gewoon is. We namen in de ochtend weer een flinke duik vooraleer we moesten uitchecken. Het was een lange duik, want we hebben er meer dan 2u ingezeten. Mede ook omdat Vancauteren blijkbaar graag tettert en de tijd dus snel voorbij vloog! Hihi. Voor ons middageten namen we hen mee naar ‘the bowl’. Dat is een restaurantje in Surin uitgebaat door een Westerling, maar waar je wel typisch thais kan eten. Daarna sleurden we hen mee naar het plaatselijke shoppingcenter, Betchasem. Zeker niet te vergelijken met een shoppingcenter zoals in België hoor, allesbehalve! Ze moesten wel eens lachen toen we hen de plaatselijke outfits toonden. En onder plaatselijke outfits heb ik het dan vooral over de Hawaiiaanse hemdjes die onze leerkrachten dragen op school. Nadien gaven we een kleine toer rond Surin, we belandden zelfs in straatjes waar wij nog nooit geweest waren. Ze vonden het een gezellig stadje, en dat was leuk om te horen. We besloten hen ons plaatselijk bakkertje te tonen, want de drankjes daar zijn echt subliem. Ze verschoten nogal toen ze zagen wat voor een kuipen ze hadden besteld! Om 6u kwam Nok ons dan aan het hotel ophalen, zoals een echte Thai namen we de auto met 6 man. Dat was proppen op de achterbank, maar gelukkig krijg ik altijd de eer om vooraan te zitten. Nok nam ons, na even verloren te rijden, mee naar het grillrestaurant waar we eerder al eens heengingen. Het etentje, met veel geplaag en gezever, was eigenlijk wel fijn. Nok nam ons daarna mee naar het plaatselijk nachtmarktje, maar vermits dat niet echt groot was waren we daar ook snel door. Plots wou Nok vliegensvlug naar huis, dus zette ze Mevrouw Vancauteren en haar man af aan het hotel en nam ze ons mee naar ons ‘kot’. Daar eindigde dan heel plots ons gezellig avondje.

Even geen posts

Vermits we het druk hebben met het bezoek van Mevrouw Vancauteren zullen jullie even op je honger moeten zitten.

Hier alvast een fotootje van Vancauteren met Fork. Ik ben blij dat ze mn gezinnetje heeft kunnen ontmoeten!

Vrijdag 6 April

Vandaag een kort verslag, dat omdat we niet veel hebben om over te schrijven! Deze ochtend was er voorzien dat we 2u zouden moeten lesgeven met Pi Eve, de beste vriendin van Nok. Zoals we wel weer konden verwachten, werd die les op het laatst afgezegd omdat het hier blijkbaar een ‘vakantiedag’ is. De nood om dat wat vroeger te melden hebben ze hier helemaal niet! Ik zag er wel het nuttige van in, want dan kon ik een boek lezen dat ik voor school (in België) nog moest lezen. Voilà, ons teveel aan tijd kwam me dan even goed te pas. Rond de middag was mijn boek helemaal uit en zijn we zalig lang gaan lunchen. We vonden een ‘restaurantje’ achter onze ‘bunkers’ waar het enorm stil en rustig was, daarom vertoefden we daar ook meer dan een uur. In de middag hebben we weer lekker gesport, we zijn enorm blij met onze bal want we kunnen er zoals kleine kinderen wel een paar uur mee spelen. Zalig toch, die kindertijd nog eens kunnen voelen? We deden niet veel vandaag, en daarom was het enorm moeilijk om s ’avonds in slaap te geraken. Nele en ik hebben daarom zoals echte ‘tetterwijven’ tot half 2 zitten babbelen. Uiteindelijk zijn we dan toch moe geworden, maar de vraag blijft, van wat werden we moe?


gsmfoto:
en dit is nu de vrouwenafdeling, op foto lijkt het natuurlijk altijd veel interessanter dan het in het echt is. Je ziet het misschien niet op de foto, maar rond ons gebouw staat een hoge omheining met griezelige prikkeldraad.

Engels Kamp - De smurfen :)

En dan hier het filmpje van ons Engels kamp. Schattig toch he? Let vooral op de details, de hond die bijvoorbeeld in de leslokalen lopen! :)

Donderdag 5 April

Deze ochtend stonden we op met, jawel, elektriciteit! We waren helemaal klaar voor vandaag, want deze dag moesten we een hele dag lesgeven. Om 9u begonnen we met lesgeven. Hier aan de universiteit geven we les aan 5 studenten die gebuisd waren voor Engels en dus nu bijles krijgen van ons. We kregen voor vandaag 2 onderwerpen (the noun, the article). We hadden wat moeite, want hoe kan je een hele dag lesgeven over maar 2 onderwerpen? Al snel beseften we waarom we maar 2 onderwerpen kregen, de leerlingen hadden weer moeite met Engels. Een doodsimpele zin konden ze niet maken, erg toch. In het begin vonden we het zelf redelijk saai, omdat we de hele dag grammatica moesten geven. Gelukkig hadden we enkele grammaticaspelletjes voorzien, en dat leken de leerlingen ook super te vinden, want opeens durfden ze wel te spreken en kwam er een glimlach op hun gezichtjes. Wat ook wel een beetje wennen was, was dat de leerlingen onze leeftijd hadden. De jongste was 20 jaar en de oudste 24. Het blijft bizar hoor, lesgeven aan iemand die even oud is als jezelf. Toen we om 1u, na onze lunch, terug aankwamen op school bleek alles op slot te zijn. Er had blijkbaar niemand rekening gehouden met het feit dat wij daar nog moesten lesgeven. Slim zijn ze hier niet echt hoor, want we hadden het voor de lunch nog eens gevraagd of alles open blijft. We konden er natuurlijk niet echt mee lachen, want al ons materiaal lag binnen (computer inbegrepen). Ik besloot dan maar te bellen naar Pi Eve (de beste vriendin van Nok), maar die verstond niks van wat ik zei. Plots gaf ze me door aan Nok, en ik was helemaal verward. Nok… dezelfde Nok die ons gisteren heeft afgebeld omdat ze zogezegd niet in Surin kon zijn? En die zit blijkbaar toch in Surin? Ik kon er echt niet mee lachen. Nok is hier verantwoordelijk voor ons, maar ze heeft nog geen 1 keer die verantwoordelijkheid gedragen. Het voelt echt raar om zo plots te beseffen dat iemand waar je zo close mee was, blijkt te leven in haar eigen leugens. Ik vroeg me dan plots wel even af of onze hechte vriendschap dan ook een leugen was. Ik hoop alvast van niet! Nu, Pi Eve is dan gelukkig ons lokaal komen opendoen en zo konden we uiteindelijk toch doorgaan met de les. Eenmaal thuis besloten we een beetje te sporten. Nele en ik hebben een uur gepingpongd, dat deed echt deugd! Ik voelde me weer helemaal herboren, en die koude douche achteraf deed nog meer deugd (al kreeg ik wel kippenvel, want warm water zou af en toe wel eens welkom zijn). In de avond hebben we zoals altijd een film bekeken, ik denk dat wij hier grote filmkenners gaan worden! Na de film was ik uitgeteld, en dat voelde goed, want dat betekent dat we vandaag actief bezig zijn geweest! Nu ben ik klaar voor de volgende dag!

Woensdag 4 April

Ok, gisteren was een slechte dag, maar de tegenslagen van vandaag overtreffen toch echt wel die van gisteren! Ten eerste, we keken al enorm uit naar vandaag omdat we dan even weg konden uit deze achterbuurt. En ik spreek echt wel van een achterbuurt omdat je hier na 6u niet buiten mag komen omdat het te gevaarlijk is, hier zijn al meerdere verkrachtingen en dergelijke gebeurd. Dat even terzijde, we keken dus al enorm uit naar vandaag omdat Nok ons had beloofd om naar de Big C te gaan, waar we eindelijk een bal en pingpong balletjes zouden kunnen kopen. 2u voor de afspraak belde lieve Nok mij op om onze afspraak te annuleren. Zo typisch Nok he! Dus zaten we vol ergernis weer vast aan onze slaapkamers, die echt niet gezellig zijn (mede door die grote prikkeldraad die rond het vrouwengebouw staan, en Sam die helemaal niet in ons gebouw toegelaten is). Ze besloten om dan maar de avonturier uit te hangen en met de fiets een eindje te rijden om daar dan ergens een busje te nemen naar de Big C in Surin. Zoals kleine kinderen liepen we door de gangen van de grote supermarkt, uiteindelijk hebben we dan toch ons speelgoed kunnen kopen. Met een grote glimlach verlieten we Surin, hopend dat we deze avond ons nieuw speelgoed al eens zouden kunnen testen. Maar… ja, een maar had je waarschijnlijk wel kunnen verwachten,… toen we thuiskwamen na de rit met een tuktuk begon het enorm hard te regenen en te donderen. We waren blij dat we net op tijd binnen waren! Maar het was wel spijtig dat we dus nog niet konden buiten spelen, we moesten dus weer op zoek gaan naar alternatieve bezigheden. Rond 7u kregen we toch wat honger en besloten we het hutje aan de overkant van de weg te bezoeken, en hier komt weer een maar… maar de hutjes met eten waren allemaal gesloten. ‘Leuk, waar moeten we nu eten? Verder is er hier helemaal niks in de buurt, zullen we een beetje verhongeren?’ Gelukkig hadden we bij ons in de kamer wat brood liggen dat we gebruiken als ontbijt, en ik had ook gelukkig nog een knorsoepje waar je gewoon warm water bij moet gieten. We besloten dan maar met zn drieën gezellig op onze kamer te eten (ook al mag Sam hier eigenlijk helemaal niet binnen). Ik ging de kamer uit om in een of ander kotje warm water te gaan halen voor mijn soep. Ineens hoorde ik een enorme luide knal en zag ik het blauw licht van een bliksem. Plots was al het licht weg, en vermits het buiten ook al donker was zag ik helemaal niks. Daar stond ik dan, in dat donker gat, niet wetend waar naartoe. Gelukkig hoorde ik Nele naar me roepen en zag ik ergens het licht van haar gsm schijnen, dus ging ik met trage stapjes naar het licht toe. Eenmaal binnen was het daar ook pikkedonker, dus hadden we het briljante idee om beiden onze laptop aan te zetten en te leven van het licht dat onze laptop geeft. Gezellig seg! Na 40 minuutjes in het donker besloten Nele en ik om dan maar ons verhaal te typen voor onze blog, want buiten dat kan je echt niet veel doen zonder elektriciteit en zonder licht. Tijdens het typen van dit verhaal (in het donker) zie ik plots een donkere plek in onze donkere kamer. Ik vroeg aan Nele wat dat was. We hoopten allebei dat het niet was wat we dachten. Maar jawel, Nele hield haar laptop boven het zwarte ding om licht te geven zodat we toch zagen dat het een dikke vette kakkerlak was. Met deet en schoenen begonnen we aan onze ‘dodentocht’. Zonder enige vorm van licht is dat niet echt gemakkelijk, maar we hebben het beest dan uiteindelijk toch kunnen doden. Mission accomplished!



Ondertussen zitten we al een uur zonder elektriciteit en ergeren we ons meer en meer. Er is ondertussen ook weeral een tweede kakkerlak binnen komen walsen. Hopelijk blijft Bij deze eindig ik mijn blog voor vandaag, ik laat jullie morgen weten hoe lang we zonder enige vorm van licht hebben Adios amigos, tot morgen, hopelijk een goede dag~

Dinsdag 3 April

Ik kan vandaag eigenlijk in 1 zin samenvatten, want zoveel viel er echt niet te beleven. We werden verwacht om half 9 in het departement talen om onze schema’s te bekijken voor de volgende 4 weken. Om kwart na 7 stonden we op en om kwart voor 8 kreeg ik een telefoontje van P’Eve dat het plan veranderd was en we er dus maar moesten zijn om 1u in de middag. Wat een tegenvaller, we hadden gerust nog een uurtje kunnen slapen. We wouden al wat voor school beginnen werken (omdat er toch niks anders te doen valt), maar het internet werkte hier weeral niet, tegenvaller nummer 2. We gingen op zoek naar een nieuw eethutje om onze lunch te gaan eten, maar we stootten op een plaats waar ze zelfs ons Thais niet verstonden, dus werd het moeilijk om iets te bestellen. Om 1u waren we dan in het departement talen en kregen we onze schema’s, teleurstelling nummer 3. In de 30 dagen dat we hier zitten moeten we maar 10 dagen les geven. Wat gaan we dan doen tijdens al die andere verloren tijd? We hadden beter nog een weekje langer Engels kamp gegeven in mijn school, daar hadden de leerlingen veel meer baat bij gehad dan hier. Een tip voor de leerlingen die volgend jaar naar Thailand zouden komen. In de middag hebben we dan als 3 ijverige leerkrachten onze les voor donderdag voorbereid. Niet echt gemakkelijk wanneer het internet niet werkt en je af en toe wel eens iets moet opzoeken voor je les. Weet je, waar ik woon bij mijn thais mamaatje, daar valt ook niks te beleven, en dat is nog meer in ‘the middle of nowhere’. Maar daar heb ik wel een ‘huislijk gevoel’ en daar heb ik mijn collega’s. Hier zit je echt werkelijk afgesloten van de wereld omdat het hier ook vakantie is en er weinig of geen studenten zitten. Ik denk dat Sam, Nele en ik na een maand echt zot gaan worden, want we kunnen ons niet echt met iets nuttigs bezig houden. Maar geen zorgen, morgen krijgen we bezoek en zaterdag komt Mevrouw Vancauteren (leerkracht van in België) op bezoek. Het was een kort verslag van vandaag, maar als je niet veel doet kan je natuurlijk ook niet echt veel schrijven he! Ik hoop de volgende dagen wat meer te kunnen schrijven. Tot morgen~

Maandag 2 April

Het was niet echt een bijzondere dag vandaag, om eerlijk te zijn. Om half 9 werden we verwacht klaar te staan voor het basketbalplein, dat bevindt zich tussen het gebouw van Sam en het gebouw van Nele en ik. Er kwam een auto af met een thaise vrouw die ons blijkbaar kwam oppikken. Zij nam ons mee naar het gebouw van de ‘talen’. Best wel een mooi gebouw hoor! Pi Eve verwachtte ons daar, van daaruit moesten we toch nog een ‘eind’ (thaise normen), dus vroeg Pi Eve aan enkele studenten of we achterop mochten op de brommer. Altijd tof, die ritjes op een thaise brommer! We observeerden vandaag een 2u durende les van Pi Eve. Hier wordt niet echt lesgegeven zoals wij dat doen, hier zijn de lessen enkel ‘conversaties voor alle dagen’. In de praktijk wordt het dus zo gedaan dat de leerlingen een conversatie moeten vanbuiten kennen op 2u tijd. Na het ‘vanbuiten blokken’ van enkele zinnetjes moesten ze bij ons komen en die conversatie met ons maken. Sam, Nele en ik moesten dan de leerlingen beoordelen en hen punten geven. We beseften maar al te snel dat de leerlingen gewoon alles zoals een papegaai nazeggen en eigenlijk niet beseffen wat ze zeggen. Dat voelde je vooral in zinnen zoals ‘I’d like to pick you up in the evening, around 2pm.’ Na 2u zat onze lesdag er helaas al op, ik had wel wat meer verwacht van vandaag hoor. Met de scootertjes werden we weer naar huis gebracht. We besloten om onze fietsen eens te gebruiken en een ritje naar de bibliotheek van de campus te doen, gelukkig zijn we alle drie nogal boekenwurmen. Veel hebben we daar niet echt gevonden, er waren enkel studieboeken aanwezig (en in studeren hebben we niet echt veel zin). We namen dan weer onze veel te kleine fietsjes en begaven ons naar een hutje op de hoek om onze lunch binnen te spelen. Gelukkig begint ons thais al enorm te vorderen, zo konden we vandaag toch ons eten bestellen in het thais (no English hé). We waren enorm fier! Daarna hebben we nog een heuse fietstocht gedaan om de buurt eens wat te verkennen, dat deed enorm deugd, maar helaas niet aan de poep. Je moet echt zot zijn om hier te fietsen, en dat is waarschijnlijk waarom iedereen met een brommer rijdt. Wij zijn natuurlijk weer zotte farang en doen een fietstocht van een uur en half. Eenmaal terug in ons gebouw stak de verveling snel toe. Internet in de kamer hebben we niet, dus zijn we maar naar buiten moeten gaan om toch iets deftigs te kunnen opzoeken. Aan ons schoolwerk kunnen we nog niet beginnen, want we hebben geen deftige tafel. We besloten dan maar om woensdag de ‘big C’ (enorm grote supermarkt) te bezoeken en daar een bal en pingpong palletjes te gaan kopen. We beseffen dat we hier enorm zullen moeten gaan zoeken naar bezigheden, maar ik denk wel dat we ons goed zullen amuseren eens we die bal in handen zullen hebben. Ik denk dat we hier nog eens terug zullen voelen hoe het was voor de technologische revolutie. We zullen onze hersenen en lichaam nog eens ten volle kunnen gebruiken en nog eens lekker actief kunnen zijn. Wat kijk ik al uit naar woensdag, de dag dat we in het bezit zullen zijn van een domme bal. Een domme bal die ons zoals kleine kinderen dolgelukkig zal maken. Back to basics, en dat zal ons goed doen! En nu ga ik slapen, want morgen staat er weer een drukke dag voor de boeg (dat hoop ik althans). Tot morgen!

zondag 1 april

En het is weer zondag, wat vliegt de tijd weer veel te snel! Deze ochtend heb ik mijn rugzak gepakt, want vandaag vertrokken we naar Surin, waar we een maand zullen wonen. Toen mijn collega Pi Tukta ons kwam ophalen nam mijn mamaatje me nog eens goed vast, dat deed deugd, want ik ga haar enorm missen. Ook Fork ga ik verdomd missen, die staat nu met een mooi fotootje op de achtergrond van mijn gsm.



Pi Tukta en nog een andere collega kwamen ons ophalen met een pick-up, gelukkig maar, want het achterstuk lag helemaal geladen met onze rugzakken. Ze verstonden niet waarom wij zoveel bagage hadden, maar wanneer je 4 maand in het buitenland woont heb je toch wel wat kledij nodig, niet? De rit naar Surin voelde lang aan omdat de airco in de auto weer veel te hoog stond, ik voelde onmiddellijk dat mijn oog weer verslechterde. Ik denk niet dat ik het al gezegd heb, maar deze week heb ik mijn lenzen niet kunnen dragen omdat mijn ogen enorm veel pijn deden en veel te rood zagen. Het is duidelijk te wijten aan de airco. Rond 2u kwamen we aan in ons nieuwe huis, al voelt het niet echt huiselijk aan. Sam slaapt in de ‘mannenafdeling’ van de universiteit en Nele en ik delen een kamer in de ‘vrouwenafdeling’. In onze kamer staat het minimum van het minimum. Ons bed is zo hard als eens houten plank. Weet je wat een gevoel wij hier direct kregen? Het gevoel alsof we in een gevangenis verblijven. Al denken we wel dat een gevangenis in België waarschijnlijk veel meer luxe heeft.



Onze ‘badkamer’ bevindt zich buiten op het balkon, de mieren zijn er blijkbaar niet bang van het koude water, want warm water is hier niet te vinden. Ook de lavabo staat buiten op het balkon, dus iedereen die buiten loopt kan ons zien. Een frigo hebben we gelukkig wel, al moet ik toegeven dat ik er liever niks inleg. Toen ik de deur opentrok kwam er een verschrikkelijke geur op me af, en dan heb ik het nog niet over de vuilheid van de lades. Ik kreeg ineens een intense drang om te beginnen poetsen, maar helaas staat hier niks van poetsmateriaal. Van 4u tot 5u zaten we even in onze kamer, na 15 minuten verveelden we ons al rot. Het eerstvolgende wat we zullen doen wanneer we nog eens in Surin komen is een bal kopen, zodat we lekker actief kunnen zijn. Rond half 6 stond Pi Eve hier, dat is de beste vriendin van Pi Nok, mijn collega in Saekaew, en ook zij geeft Engelse les. Zij had ervoor gezorgd dat wij 3 fietsjes zouden krijgen, en ik gebruik het verkleinwoord fietsjes omdat die echt wel gemaakt zijn voor de grootte van een thai. Wanneer je als Westerling met zo een fietsje fietst dan draaien je knieën tot in je oren. We zijn met Pi Eve even gaan fietsen rond de campus. Je kan je niet inbeelden hoe groot de campus is, ongeveer 3 km². Ik voelde me goed na het fietstochtje, af en toe heb ik echt nood aan wat actiefs. Het was al donker toen we weer aankwamen in onze ‘cel’, we besloten dan maar om binnen te blijven, want in het donker ga je als ‘farang’ echt niet alleen op stap hoor. En zo zitten we hier weer, op onze houten plank, met een minimum aan entertainment. Gelukkig heb ik een stapel boeken mee, enkele taken voor school in België, en niet te vergeten: een boek om Thais te studeren! Ik kijk al uit naar morgen, onze eerste werkdag in de Rajamangala universiteit!

vrijdag 30 maart

Het was een toffe dag met een zielig begin en een hartverscheurend einde, van tegenstellingen gesproken! Deze ochtend wist mijn mamaatje te vertellen dat een van onze hondjes is gestorven, Dodo. Hij was al wel enkele weekjes ziek, dat zag je er echt wel aan. Ik vond het echt zielig voor mijn mamaatje, want het si zo’n emotioneel vrouwtje en ze heeft enkel har baby’tje en hondjes als gezelschap hier. Ik hoop dat ze er niet teveel hartzeer van heeft. Haar schoonbroer is deze ochtend een graf komen graven, het was een beeld dat ik liever niet zag eigenlijk, want hij stond te kokhalzen toen hij het dode lichaam met de schop omrolde. Ik kreeg pijn in mijn hart want ik besefte ineens dat dat lot me ook ooit te wachten staat, en plots dacht ik aan mijn eigen hondje. Echt tijd om te treuren hadden we niet, want we moesten deze ochtend nog naar het winkeltje (stalletje) om de hoek om onze voorraad ‘partydrank en –knabbels’. Het was vandaag de laatste dag van ons kamp in mijn school, Saekaew wittaya. We maakten samen met onze leerlingen een filmpje over de smurfen, en ik was echt verbaasd over hoe goed ze hun tekstje allemaal vanbuiten hadden geleerd. Echt waar, ik heb een thaise leerling nog nooit zo goed zijn best weten doen, onvoorstelbaar! Op het einde van de dag hadden we nog even een kleine party. De leerlingen zaten allemaal op de grond, helemaal anders dan een party bij ons dus. Ik nam er enkele studentjes uit om met mij te dansen. Ook mijn collega Pi Lin deed even een dansje, al was dat eerder een ‘Go-Go Dance’ (een dans die de thaise prostituees doen in zo een mannenbar). Op het einde van de dag was het een ontroerend moment. We namen afscheid van alle leerlingen en er waren een hoop leerlingen die naar ons kwamen en ons een dikke knuffel gaven. Dat gaf me echt een zalig gevoel, want zoiets verwacht je ook helemaal niet. Ik kan me niet inbeelden dat ik in België ooit een knuffel zou krijgen van mijn leerlingen!



Ja, die Thaien hier hebben mij helemaal in de ban, nu wil ik zeker niet meer vertrekken! En niet alleen voor de leerlingen, maar ook mijn toffe collega’s. Het klinkt misschien raar, maar bij mij voelt het alsof het voorbestemd was dat ik naar deze school ging. De leerkrachten zijn hier even zot als mij, even ‘tink tong (zoals ze dat in het thais zeggen). Ik denk niet dat ik ooit zo een goede band zal kunnen opbouwen met Belgische collega’s, in België is een collega meestal iemand die je op het werk ziet en daar blijft het bij. Hier is dat helemaal anders, collega’s zijn hier elkaars beste vrienden, en ik behoor nu tot die hechte groep van vrouwelijke, zotte babbelkousen. Dat ik hen ooit moet verlaten geeft me telkens een steek in het hart. Maar laten we even niet vooruit lopen op de feiten. Na school zijn we nog naar een marktje gegaan in Prasat met mijn mamaatje en mijn collega Pi Lin. Daar verkochten ze weer zowat vanalles, van elektriciteitskabels tot kledij, tot vliegen die je kunt opeten, en noem maar op. Mijn mamaatje is een echte shopaholic, maar ik zou het ook zijn moest ik haar figuurtje hebben, en de kledij maar 10 baht kostten! Ze kocht ook voor mij een T-shirtje, en ik ben er heel blij mee! We waren zo laat terug thuis dat we maar om half 9 konden eten. Mijn mamaatje wou in de woonkamer alleen gaan eten, dus ben ik haar gaan roepen zodat ze niet alleen moest zitten. Het is best wel grappig hoe zij mij als haar ‘baby’tje’ beschouwd, want elke keer ik hoest staat ze direct klaar met de hoestsiroop van haar zoontje. Een echt moedertje dus. Moest ik een man zijn, ik zou er direct mee willen trouwen, want zij heeft letterlijk alles! Het is een pracht van en vrouw, oprecht, knap, super lief, ze kookt lekker en is proper in huis. Wat wil je nog meer? Maar blijkbaar dacht haar domme ex daar anders over. Ik weet niet of ik over dat deel van de cultuur al gesproken heb, maar in Thailand bedriegen de meeste mannen hun vrouw. Gelukkig maar dat ik een trouwe Koreaan heb, en geen sluwe Thai :D

vrijdag 23 maart

Het was een bedrijvige dag vandaag, zoals je eigenlijk wel van een kamp kan verwachten. Zoals elke ochtend stonden wij klaar om half 8 om te vertrekken naar school, maar mijn mama vertelde ons plots dat we maar om half 9 zouden vertrekken. Dat was even wat minder prettig nieuws, want we hadden gerust nog een uurtje kunnen slapen. Om mij wat bezig te houden heb ik dan de trap maar een geveegd, want die ligt er hier altijd heel stoffig bij. Eenmaal op school vlogen we er meteen in. Het verbaasde me dat de meerderheid van de leerlingen deze keer wel op tijd waren, want voor een Thai is dat iets zeer moeilijks. Blijkbaar hebben onze ‘westerse regels’ toch effect. Ik wou eerst nog eens ‘het kloklezen’ herhalen, maar dat bleek al snel wat moeilijk te gaan. Gisteren snapten bijna alle leerlingen het, maar vandaag was de overgrote meerderheid het alweer vergeten. Misschien maar best dat we het nog eens opfristen, zo hangt het toch weer eventjes in hun geheugen, op de hoop dat het er ooit voorgoed in blijft zitten. Maar eerlijk gezegd, daarop mag je echt niet hopen wanneer je lesgeeft in Thailand. Als leerkracht hier moet je goed beseffen dat de leerlingen hun leerstof niet verwerken en dus na 1 dag alweer alles vergeten zijn. Dat is in het begin wel een grote aanpassing en kan voor vele leerkrachten (westerse leerkrachten) voor frustraties zorgen. Al moet ik zeggen dat ik daar niet echt frustraties bij heb gehad. In de voormiddag hadden we nog wat ‘pronunciation games’ (uitspraakspelletjes) voorzien, omdat we weten dat leerlingen echt slecht zijn in het uitspreken van eindklanken. Zo zeggen zij ‘oran’ tegen ‘Orange’ en ‘rai’ tegen ‘Rice’. Omdat wij dat de basis vinden voor het spreken van een taal proberen wij hen daarin zoveel mogelijk te begeleiden, en ik moet zeggen, de leerlingen appreciëren dat enorm en je ziet hoe zij opfleuren wanneer wij met hen de uitspraak drillen. Tijdens een van ons spelletjes moesten de leerlingen zo snel mogelijk een getypt woord kunnen uitspreken en spellen. Op het scherm hadden wij het woord ‘llama’ geprojecteerd en een van mijn beste studentjes steekt haar vinger op en zegt ‘lalama’. Het was enorm schattig hoe zij vol overtuiging het woord ‘lalama’ uitvond. Dat woord zal zij nu waarschijnlijk niet snel vergeten! Tijdens de lunch gingen we eten met Pi Lin, want Pi Nok is helaas deze week niet aanwezig op school. Pi Lin had voor ons een heel menu in het Engels uitgeschreven, maar we moesten toch even lachen toen er ergens ‘holy basil’ tussenstond. In plaats van ‘holy smokes’ zeg ik nu voortdurend ‘holy basil’ en dan liggen we weer allen plat. In de namiddag hadden wij hen aangeleerd hoe je ‘instructies’ geeft in het Engels. Wij hadden daarvoor een parcours klaargelegd met allerlei obstakels. 1 leerling was geblinddoekt en een andere leerling moest in het Engels via instructies uitleggen wat die leerling precies moest doen. Niet makkelijk in het begin, maar eens ze doorhadden wat te doen waren ze op dreef. Ook Nele, Sam en ik hebben ons als slachtoffer opgegeven. Dat was voor de leerlingen natuurlijk wat toffer, want dan konden ze wat met onze voeten rammelen. Zo moest ik bijvoorbeeld 25 stappen naar voor doen, terwijl het er eigenlijk maar 2 moesten zijn. Ja, vandaag was een dag met veel voldoening en met veel gelach. Ik hoop dat volgende week weer even tof wordt. Na ons kamp zijn we nog 3uurtjes op school gebleven, want we hadden afgesproken met onze medestudenten Engels en onze leerkracht Engels, Mevrouw Peters, om eens en Skype-sessie te houden. We waren wel wat teleurgesteld dat we enkel maar stemmen hoorden, maar geen video zagen, daarom wordt de sessie volgende week herhaald. S ’avonds hebben we eindelijk eens naar de film ‘the Beach’ gekeken, die wouden we echt eens zien vermits we nu dat strand in real life hebben gezien. Ik moet eerlijk zijn, er is wel wat geprutst in de film. Ik wou alweer dat ik op Koh Phi Phi zat, met het transparante water en het zachte, witte zand. Kon ik maar weer snorkelen tussen al die prachtige vissen! Soms kan ik het niet vatten dat ik dat allemaal heb gezien en beleefd, de tijd ging toch weer veel te snel! Ik hoop dat ik er deze nacht nog even over mag dromen, zodat het vers in mijn geheugen blijft gegriefd. En zo sluit ik mijn oogjes, mijn snaveltje en beeld ik me in dat ik weer met een banana shake op het witte strand van Koh Phi Phi zit!

donderdag 22 maart

Rara, zoek het portret van Sally :)


Het is weeral een tijdje geleden dat ik tijd had om te posten. Ik heb daar natuurlijk een gegronde verklaring voor! Mijn collega Engels hier, Miss Nok, moet volgende week haar thesis indienen voor haar masterjaar. Zij heeft mij daarom gevraagd om haar thesis te corrigeren, en dat bleek meer te zijn dan verwacht. Een Belg zou vragen om enkele delen te verbeteren, om de ander geen overlast te bezorgen, maar hier in Thailand gaat dat een beetje anders. Als een Thai ergens een voordeel uit kan halen, dan zullen ze dat wel doen, ze zijn liever lui dan moe! Vandaag was de 4e dag van ons Engels kamp. Vandaag zat de sfeer erin en waren de leerlingen enorm enthousiast. Miss Nok had ons meegedeeld dat er vandaag 30 leerlingen zouden komen, maar uiteindelijk waren dat er wel een pak meer. Dat was voor ons natuurlijk wel tof, want dat betekent dat de leerlingen ons kamp best wel leuk vinden. Na ons kamp nam mijn thaise mama ons mee naar Prasat omdat we wat knutselgerief wouden kopen voor ons kamp. Het was een fijne verrassing toen we hoorden dat de school dat materiaal zou betalen. We hebben er dan maar wat op gelet dat we niet de duurste dingen kochten. Daarna nam mijn mama ons mee naar het ziekenhuis, haar nicht was blijkbaar bevallen en die wou ze bezoeken. En, mijn andere collega (waarover je al zoveel gehoord hebt) Pi Noy, haar mama ligt ook in het ziekenhuis. In België is het niet de gewoonte om mensen te gaan bezoeken waar je niet echt dicht bij staat, maar hier bezoekt iedereen iedereen. Zo moesten wij dus mee naar de mama van Pi Noy. Dat deed best wel raar hoor, zo binnenkomen in een ziekenkamer waar een onbekende zieke vrouw op het bed ligt en waar je niks anders dan ‘hallo’ en ‘dag’ tegen kunt zeggen. Toen we eindelijk thuis waren was het al zo laat dat we vlug onze voorbereidingen voor het kamp nog moesten treffen en we daarna van vermoeidheid vroeg zijn gaan slapen.

vrijdag 16 maart, zaterdag 17 maart en zondag 18 maart

Vrijdag en zaterdag is er eigenlijk bijzonder weinig gebeurd. Sam was ziekjes vandaag, dus had ik een dagje alleen met S. Eerst zijn Nele, S. en ik onze treintickets gaan kopen om zaterdagnacht de trein te nemen naar Surin. Ik had duidelijk tegen dat dametje achter de balie gezegd dat we om 10Pm wouden vertrekken. Toen ik de tickets kreeg zagen we dat er 10u in de ochtend op stond, dat was natuurlijk niet de bedoeling, want ik wou nog zoveel mogelijk tijd met S. doorbrengen. De dame achter de balie kon er echt niet mee lachen en haar onderlip krulde op van de woede, maar ze had dan maar een beetje beter moeten luisteren! Vermits er niks te beleven valt in Bangkok zijn we daarna maar weer gaan shoppen. Weeral! Deze keer moet ik zeggen dat ik een zeer mooi shopping center heb gezien. Op elke verdieping was er een ander thema. Zo was de tweede verdieping ‘Parijs’, en het voelde echt als Parijs aan. Ik was dan ook weer even in de wolken! Na het shoppen vrijdag namen we de tuktuk naar huis, maar dat was waarschijnlijk de allerlaatste keer dat we een tuktuk namen. S. had mijn handtas vast omdat ik enkele zakken vasthad van het shoppen. Ineens kwam er een brommer af en die reed tegen onze tuktuk. S. gilde enorm hard. Ik had niet echt door wat er gebeurde, ik dacht dat er gewoon een ongeluk aan het gebeuren was en de brommer gewoon tegen ons reed. Dat was het dus helemaal niet. De persoon die achterop de brommer meereed had waarschijnlijk mijn handtas zien liggen en wou die vanop de brommer stelen. Met een snelle ruk trok die persoon aan de beugel van mijn handtas, gelukkig had S. een zeer snelle reflex en trok hij met alle macht terug, vandaar het gilletje. Dat was even een minder toffe ervaring, want S. was wel even in shock. Daarom hebben we die avond niks meer gedaan. Zaterdag was onze laatste dag in Bangkok, met spijt in het hart. In de ochtend zijn S. en ik het ‘grand palace’ gaan bezoeken.



Het is daar best wel mooi, maar het is eigenlijk wel erg hoe snel wij gewoon zijn aan al die tempels hier. Daarom voelen wij niet echt nog die verwondering die je in het begin hebt. In de middag zijn we lekker gaan dineren. De avond viel me enorm zwaar, want het afscheid met S. kwam steeds dichter. Het is altijd een vervelend moment, die uren voor het afscheid, maar deze keer viel het nog net iets zwaarder dan anders. Het afscheid zelf was niet fijn, omdat je in Thailand niet openbaar mag knuffelen als koppel, dus het enigste dat je kan doen is zwaaien. Echt wel niet leuk hoor! Enkele traantjes vloeiden, en met een gebroken hart ging ik naar het treinstation. Daar stond ons nog een enorm grote verrassing te wachten, namelijk de trein naar Surin. De rit naar Surin duurt ongeveer 8u, dus verwachtten wij dat het toch wel een mooie trein zou zijn waar je makkelijk in kan slapen. Weeral verkeerd gedacht. Ik heb nog nooit in mijn leven zo een oude trein gezien. Het deed me wat denken aan die boemeltreinen in Zwitserland, maar in Thailand rijden ze nog eens dubbel zo traag en maken ze een oorverdovend geluid. Oh, dan ben ik nog vergeten zeggen dat het er ook nog eens ijskoud is. Plaats voor onze bagage was er niet voorzien, dus propten wij die maar ergens tussen de zetels door. Door al dat daverend geluid hebben wij bijna geen oog dicht kunnen doen, we beklaagden het ons enorm dat we toch niet die bus naar Surin hadden genomen.

Ik nam even snel een fotootje met de gsm voor jullie:


Een gouden raad die ik je meegeef, neem nooit de trein in Thailand! We kwamen zondag aan in Surin met een wazig gevoel. Helaas moesten we vanuit Surin nog een bus nemen naar Prasat, waar mijn mamaatje ons zou komen ophalen. We hoopten dat we daarna direct naar huis zouden rijden en wat zouden kunnen slapen, maar zoals je weet, wat we in Thailand verwachten gebeurt nooit. Mijn mamaatje en mijn collega, Pi Lin, hadden het slimme gedacht om nog even naar de markt te gaan in Prasat. Wij liepen allemaal mee op automatische piloot, veel zat er echt niet in ons. Toen we eindelijk thuis waren was het al 10u, wat waren we blij dat we een douche konden nemen en lekker in ons bed kruipen. Al was dat niet voor lang, want we moesten ons Engels kamp voor de volgende dagen beginnen voor te bereiden. En zo kwam onze zalige vakantie tot een einde, beseffend dat de volgende vakantie pas in juli zal zijn!