Het was een bedrijvige dag vandaag, zoals je eigenlijk wel van een kamp kan verwachten. Zoals elke ochtend stonden wij klaar om half 8 om te vertrekken naar school, maar mijn mama vertelde ons plots dat we maar om half 9 zouden vertrekken. Dat was even wat minder prettig nieuws, want we hadden gerust nog een uurtje kunnen slapen. Om mij wat bezig te houden heb ik dan de trap maar een geveegd, want die ligt er hier altijd heel stoffig bij. Eenmaal op school vlogen we er meteen in. Het verbaasde me dat de meerderheid van de leerlingen deze keer wel op tijd waren, want voor een Thai is dat iets zeer moeilijks. Blijkbaar hebben onze ‘westerse regels’ toch effect. Ik wou eerst nog eens ‘het kloklezen’ herhalen, maar dat bleek al snel wat moeilijk te gaan. Gisteren snapten bijna alle leerlingen het, maar vandaag was de overgrote meerderheid het alweer vergeten. Misschien maar best dat we het nog eens opfristen, zo hangt het toch weer eventjes in hun geheugen, op de hoop dat het er ooit voorgoed in blijft zitten. Maar eerlijk gezegd, daarop mag je echt niet hopen wanneer je lesgeeft in Thailand. Als leerkracht hier moet je goed beseffen dat de leerlingen hun leerstof niet verwerken en dus na 1 dag alweer alles vergeten zijn. Dat is in het begin wel een grote aanpassing en kan voor vele leerkrachten (westerse leerkrachten) voor frustraties zorgen. Al moet ik zeggen dat ik daar niet echt frustraties bij heb gehad. In de voormiddag hadden we nog wat ‘pronunciation games’ (uitspraakspelletjes) voorzien, omdat we weten dat leerlingen echt slecht zijn in het uitspreken van eindklanken. Zo zeggen zij ‘oran’ tegen ‘Orange’ en ‘rai’ tegen ‘Rice’. Omdat wij dat de basis vinden voor het spreken van een taal proberen wij hen daarin zoveel mogelijk te begeleiden, en ik moet zeggen, de leerlingen appreciëren dat enorm en je ziet hoe zij opfleuren wanneer wij met hen de uitspraak drillen. Tijdens een van ons spelletjes moesten de leerlingen zo snel mogelijk een getypt woord kunnen uitspreken en spellen. Op het scherm hadden wij het woord ‘llama’ geprojecteerd en een van mijn beste studentjes steekt haar vinger op en zegt ‘lalama’. Het was enorm schattig hoe zij vol overtuiging het woord ‘lalama’ uitvond. Dat woord zal zij nu waarschijnlijk niet snel vergeten! Tijdens de lunch gingen we eten met Pi Lin, want Pi Nok is helaas deze week niet aanwezig op school. Pi Lin had voor ons een heel menu in het Engels uitgeschreven, maar we moesten toch even lachen toen er ergens ‘holy basil’ tussenstond. In plaats van ‘holy smokes’ zeg ik nu voortdurend ‘holy basil’ en dan liggen we weer allen plat. In de namiddag hadden wij hen aangeleerd hoe je ‘instructies’ geeft in het Engels. Wij hadden daarvoor een parcours klaargelegd met allerlei obstakels. 1 leerling was geblinddoekt en een andere leerling moest in het Engels via instructies uitleggen wat die leerling precies moest doen. Niet makkelijk in het begin, maar eens ze doorhadden wat te doen waren ze op dreef. Ook Nele, Sam en ik hebben ons als slachtoffer opgegeven. Dat was voor de leerlingen natuurlijk wat toffer, want dan konden ze wat met onze voeten rammelen. Zo moest ik bijvoorbeeld 25 stappen naar voor doen, terwijl het er eigenlijk maar 2 moesten zijn. Ja, vandaag was een dag met veel voldoening en met veel gelach. Ik hoop dat volgende week weer even tof wordt. Na ons kamp zijn we nog 3uurtjes op school gebleven, want we hadden afgesproken met onze medestudenten Engels en onze leerkracht Engels, Mevrouw Peters, om eens en Skype-sessie te houden. We waren wel wat teleurgesteld dat we enkel maar stemmen hoorden, maar geen video zagen, daarom wordt de sessie volgende week herhaald. S ’avonds hebben we eindelijk eens naar de film ‘the Beach’ gekeken, die wouden we echt eens zien vermits we nu dat strand in real life hebben gezien. Ik moet eerlijk zijn, er is wel wat geprutst in de film. Ik wou alweer dat ik op Koh Phi Phi zat, met het transparante water en het zachte, witte zand. Kon ik maar weer snorkelen tussen al die prachtige vissen! Soms kan ik het niet vatten dat ik dat allemaal heb gezien en beleefd, de tijd ging toch weer veel te snel! Ik hoop dat ik er deze nacht nog even over mag dromen, zodat het vers in mijn geheugen blijft gegriefd. En zo sluit ik mijn oogjes, mijn snaveltje en beeld ik me in dat ik weer met een banana shake op het witte strand van Koh Phi Phi zit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten