zondag 29 september 2013

The end...

Vorige vrijdag was het dan mijn laatste werkdag op Weerawatyothin school. Ik had verwacht dat ik me helemaal anders zou vielen, dat ik spontaan sentimenteel zou worden. Maar dat voelde ik helemaal niet, ik besefte het eigenlijk niet dat ik hier niet meer zou komen. Zelfs na het leegmaken van mijn bureau op school was er geen enkele emotie te bespeuren. Toen ik naar beneden ging en mijn leerlingen allemaal nog eens met mij op de foto wouden, toen drong het tot me door dat ik mijn schatjes van leerlingen moet achterlaten. Dat ik na zoveel gezweet en gezwoeg eindelijk een goed niveau met hen heb bereikt, en dat ik hen nu niks meer kan bijbrengen. Het doet me pijn, want ik weet zeker dat deze studenten heel wat in hun mars hebben en dat ik heel wat met hen zou kunnen doen moest ik ze nog een paar jaar hebben. Maar soms moet een mens ook aan zichzelf denken en aan zijn eigen toekomst, hoe graag je je studenten ook ziet. Soms vraag ik me af of ik diezelfde band ooit met studenten in België zou kunnen krijgen, alsof ze allemaal mijn kindjes zijn. Ik betwijfel of de leerlingen in België dat zouden toelaten. Toen ik dan eindelijk ‘byebye’ zei tegen de leerlingen, begon 1 van de jongens te wenen. Ja, je leest het goed, een jongen! Een jongen van 17 dan nog wel. Ik had het niet verwacht, want hij is de zot van de klas. Die tranen in zijn ogen waren echte krokodillentranen zoals ze dat zeggen. Deze eerlijke daad deed me beseffen dat ik toch enorm wat respect van mijn studenten heb en dat ik blij mag zijn met mezelf.
Veel tijd had ik echter niet om afscheid van hen te nemen, want ik werd verwacht op het afscheidsfeestje voor mezelf, Paolo en de Cambodiaanse leerkracht. Ik had verwacht dat dat iets miniems zou zijn met wat speeches en dergelijke. Maar ik kon niet fouter zijn. Op het podium hing er een grote banner met onze hoofden op gedrukt.
Dat voelde echt vreemd aan, alsof je zo wordt aanboden. Op de ‘speelplaats’ stonden dan een twintigtal tafels waar alle leerkrachten en de directeur (en nog een paar grote pieten die ik nog nooit had gezien) aan zaten. Ze serveerden eten, snacks en drinken. Ja, de Thai houden van hun typische thaise feestjes! Paolo, de Cambodiaanse leerkracht en ik werden op het podium geropen. Er werd een speech gehouden en toen kwam de directeur ons een geschenk overhandigen. Een envelop (met geld), een t-shirt met het logo van de school, en een poster.
Daarna werd elke afdeling op het podium geropen en kregen we hooooopen geschenken. Ik denk dat ik mijn hele leven nog nooit zoveel cadeautjes heb ontvangen. Ook krijg ik van iedereen duizenden ‘congratulations’. Ze aanbidden mij nu een beetje omdat ik aan de universiteit ga werken, een job waar zij alleen maar van kunnen dromen. Daarna moesten Paolo en ik nog een liedje zingen op het podium, gelukkig ben ik dat al helemaal gewoon geworden, want op een podium zingen voor 100 man, dat moet je altijd even wennen hoor, hihi. Rond 2u was het feestje over en bracht mijn baas mijn cadeaus naar huis, want op mijn brommer kon ik die niet allemaal vervoeren. En dat was het dan, het einde van mijn jaar in Weerawatyothin. Het einde van hopelijk heel wat administratieve problemen, maar ook het einde van heel wat mooie momenten met mijn leerlingen. Maar ook het begin van iets nieuws, iets wat op zich ook heel wat mooie momenten met zich mee kan brengen. En zoals mijn baas me ooit zei: change is just a part of life, so all we can do is accept the changes in our life (boeddhistisch geloof). En met dat motto ben ik klaar voor een nieuwe start!

zaterdag 21 september 2013

na regen komt.... nog meer regen

Na het zovele ongeluk hier in Thailand denk ik dat de tijden zijn gekeerd en dat het geluk me stilletjesaan begint toe te lachen. Hoe? Wel, dat zal ik je nu eens in detail vertellen. Zoals enkelen onder jullie waarschijnlijk wel weten is het momenteel regenseizoen hier in Thailand. Veel stelt dat niet echt voor, overdag regent het praktisch niet, en s’avonds zijn er af en toe stortbuien. Tot enkele dagen geleden, vorige woensdag om precies te zijn. Het begon te storten rond 2u in de namiddag, en met ‘storten’ bedoel ik echt wel storten. Ik kon mijn leerlingen niet verstaan tijdens de les omdat het geluid van de regen zo oorverdovend was. Toen het dan eindelijk 4u was, en tijd was om naar huis te gaan, was dat gestort nog helemaal niet gestopt. Ik besloot een half uurtje te wachten, maar er was geen beterschap in zicht. Ik waagde me dan toch maar aan de rit. Mijn huis is op nog geen 10min van school, maar in die 10min was ik wel helemaal doorweekt. Erg vond ik dat toen niet, want dat koelde wel eventjes af. Al bleek dat ‘eventjes’ niet meer eventjes te zijn. De hele nacht door bleef het donderen, bliksemen en bleef de regen maar met bakken uit de hemel vallen. Toen ik dan eindelijk in de ochtend naar school moest vertrekken was het nog altijd even slecht. Ik zou nooit of te nimmer vrijwillig door zo’n weer rijden, maar ik heb een job, en ik laat mijn leerlingen niet in de steek. Die rit bleek toch iets moeilijkers te zijn dan verwacht. De straten begonnen onder te lopen, de weerstand van het water had heel wat grip op mijn bandjes. Sneller dan 20km/u was echt niet aangeraden. Wat er dan nog bijkwam was dat ik helemaal niet ver kon zien. Eenmaal op school was ik natuurlijk doorweekt. Helaas zijn er hier geen radiatoren waar ik mijn schoenen en dergelijke op kan leggen, waardoor ik de hele dag met natte schoenen moest lesgeven. Erg leuk was dat niet, want je hebt het gevoel dat je overal kou hebt. Die hele donderdag bleef het maar gieten. Er was geen enkel moment waarop de regen eens voor een paar seconden stopte. Een raar gevoel was dat! Ook waren er heel wat leerlingen afwezig, dat omdat zij niet door dit weer op school konden geraken. Het voelde net aan als een ‘sneeuwdag’ in België. Op het einde van de dag was er heel wat ‘serieus gebabbel’ in de leraarskamer en ik hoorde de woorden ‘nam’ ‘ban’ en ‘sally’ vallen, ‘nam’ betekent water, ‘ban’ betekent huis, en Sally… ja, dat ben ik. Ik vroeg hen direct wat er gaande was. Ze namen me mee naar de zijkant van ons gebouw, wij zitten op de 4e verdieping dus hebben we daar wel een mooi uitzicht. Net naast de school loopt een kanaal, dat kanaal loopt helemaal tot bij mij thuis, er is ook een straat die aangrensd met dit kanaal, en dat is de straat die ik volg om naar school te rijden. We namen me dus mee naar de zijkant van het gebouw met het uizicht over het kanaal, en lang hoefde ik echter niet te kijken. Het kanaal begon over te lopen en het water begon de straat al te bedekken. Ik voelde echter nog geen paniek, want ik zou het wel nog wagen om daardoor te rijden. Maar mijn collega raadde me aan dat niet te doen, omdat dit nog niet het ergste was van wat er nog ging komen. Mijn collega besloot me dan met haar pick-up naar huis te brengen, en de leerlingen parkeerden mijn brommer in een gesloten lokaal. Jawadde, dat was nog eens een rit! We moesten eerst Surin uitrijden om dan aan rajabhat university in te slaan, daar begon de hel. Het water stond tot net aan de deuren van de pick-up en de golven van het water zorgden ervoor dat het voelde alsof we in een boot zaten. Toen er een andere auto ons passeerde kwam de vloed helemaal over het dak. Op dat moment gaat er zoveel door je heen. Paniek, omdat je huis onder water zal staan en je niet weet wat te doen, maar tegelijkertijd voel je ook een gevoel van adrenaline, omdat je zoveel meemaakt in 1 dag en dit iets is dat je nog nooit hebt meegemaakt. De rit naar huis duurde 1u (dat normaal in de auto 5minuten zou duren). Toen ik eindelijk aankwam zuchtte ik enorm van opluchting. Ons huis staat op een verhoogd stuk, het water kon gelukkig net niet binnen. Wij zijn helaas 1 van de gelukkigen, want in Surin zijn er misschien 2 of 3 straten niet ondergelopen. Ik heb me nog nooit zo gezegend gevoeld in mijn leven. Die hele avond bleef het dan nog regenen, en mijn collega wist niet zeker of er de volgende dag school zou zijn of niet. Ik ging dus maar vroeg gaan slapen, want ik was doodop van de hele rompslomp. De volgende dag was ik heel vroeg wakker, het was muisstil. Ik hoorde geen enkele auto, geen honden, geen vogels, niks. En dat is wel bijzonder, want ik woon naast een bos waar heel wat dierengeluiden uit komen. Mijn collega zou me om 10 voor 8 komen ophalen, dus had ik nog een half uurtje tijd om even de straat uit te lopen en te zien wat er zo nog gaande was. Alles bleek nog mee te vallen, de buren waren om de hoek aan het vissen, er liepen krabben over de straat en de honden waren in het water aan het plonsen. Maar dat gelukzalig gevoel bleef niet lang duren, want toen ik aan het einde van de straat kwam zag ik wat er echt gaande was. Ik belde mijn collega en die wist me te zeggen dat de school ondergelopen was, dus dat er onmogelijk lessen waren. Ik besloot dan maar met Jess te gaan wandelen. Vrienden van ons verklaarden ons zot, om met zo’n tonnen water te gaan ‘wandelen’, maar hey, dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak, ik wil alles dan ook met eigen ogen zien. En ik kan je zeggen, wij hebben onze ogen nogal opengetrokken. We deden eerst een van onze kortste shorts aan en besloten niks nieuw of mooi aan te doen. Met onze slippers besloten we het water te trotseren. De eerste hoek om viel het nog mee, het water was tot iets boven de enkels, maar enkele honderden meters verder begon de echte ramp. Het water kwam tot boven onze knieën, we konden de bodem niet zien, er passeerden bomen en enorm veel vuil in het water en als dat nog niet alles was, zat er nog een enorme stroming op het water ook. Mensen probeerden met al hun laatste energie nog vanalles uit hun huizen te halen, honden werden op de schouders gedragen. Sommigen probeerden nog met een brommer er door te rijden, maar die brommer geraakte niet ver, want de uitlaat zat onder water, dus viel direct uit. Sommigen hadden een bootje, waar ze moedig al hun kinderen in plaatsen om ze zo te vervoeren. Ja, ik moet je eerlijk zeggen, die beelden zal ik nooit vergeten. Van zodra er een auto probeerde te passeren moest je enorm opletten, want die zorgde voor golven en je moest zien dat je je evenwicht kon behouden, anders werd je meegesleurd door de enorme stroming. Legervoertuigen passeerden met enorme zandzakken, maar daar was het al veel te laat voor. Alle huizen hadden al zo’n enorme schade. Halverwege onze ‘wandeltocht’ of eerder ‘zwemtocht’ passeerden we een winkel. Ik besloot om vlug nog wat eten te kopen, want het was vrijwel onmogelijk om ook maar 1 winkel te bereiken. Rantsoeneren is dus wel aangeraden. De winkel was helaas al bijna helemaal leeggekocht, rekken waar amper nog iets opstond, mensen die vluchtig binnen en buiten liepen. Rampscenario zoals je dat in de films ziet! Rond 12u was ik gelukkig weer veilig thuis, droog. 1 ding, daar ben ik zeker van, ik heb een overdosis van geluk gehad! En ik hoop dat alle mensen in Surin vanavond een warm dak boven hun hoofd hebben, want we zijn er zeker van dat dit water nog enkele dagen zal blijven staan. Nu weet ik weer waarom ik in Surin ben, het is en blijft een 3e wereld, een wereld vol armoede, een wereld vol pijn en leed, maar ook een wereld waar de mensen altijd zullen blijven glimlachen, een wereld met hun eigen soort ‘geluk’. Hier enkele foto's die ik met mijn gsm heb genomen:

zondag 25 augustus 2013

How to quickly get rich in Surin

Vandaag heb ik weer een nieuwe emotie ervaren, een gevoel van machteloosheid, een gevoel dat ik niet snel zal vergeten. Wat gaf me nu eigenlijk dat gevoel? Heb ik je al verteld hoe de relatie hier tussen leerkracht en leerling helemaal anders is dan in Belgie? In Belgie, eens je buiten de schoolmuren stapt, dan 'stopt' je rol als leerkracht. Hier ben en blijf ik leerkracht, zelfs wanneer mijn studenten al jaren zijn afgestudeerd, dan blijven zij mij aanzien als leerkracht, de persoon die hen wijsheid en moralen aanleerde. En daar blijft het niet bij, hier is het normaal dat ik met mijn leerlingen buiten school om ga, dat ik een vriendschapsband met ze opbouw. Ik vind dat net wat het zo zalig maakt aan het lesgeven hier. Ik heb wat aan mijn leerlingen, ze zijn echt, en ze respecteren je. Dat maakt dat ik zielsveel van mn leerlingen hou, en dat het op het einde van het semester moeilijk is om ze te laten gaan. Nu je zowat weet hoe leerling en leerkracht met elkaar omgaan, zal ik je het verhaal vertellen van mijn oud-leerling.Een heel tof meisje, eentje met een warm karakter, een mooie glimlach, maar helaas geboren in het arme Surin. Vandaag chatte ik met haar, dat doe ik dus ook af en toe, om zowat hun Engels up-to-date te houden nadat ze zijn afgestudeerd. Ze zag dat ik enkele foto's had upgeload op mijn facebook van mn trip naar Pattaya. Ze wist me te vertellen dat ze nu zelf in Pattaya werkt. Op slag kreeg ik een benauwd gevoel. Pattaya, daar ken ik maar 1 soort werk. Dus vroeg ik haar wat meer over haar werk. En ja, uit haar arme kindermondje vloeide de woorden 'bar girl'. Het gevoel dat ik op dat moment had was echt niet te omschrijven. Het is allombekend dat de meeste bar girls in Pattaya van Surin komen, maar als je dan hoort dat het een van je leerlingen is, dan doet dat iets raars met een mens. Je beeld jezelf direct in hoe je schat van een leerling daar een oude versleten man moet versieren. Hoe dat onschuldig kind plots een volwassen vrouw moet worden. Neen, dat wens je echt niemand toe, maar dan zeker niet iemand waar je zo voor hebt geprobeerd een mooie toekomst te geven. Al moet ik zeggen dat 1 ding me staande hield, ze is daar om een Westerling te verleiden, om snel geld te verdienen. Maar zonder Engels gaat dat natuurlijk helemaal niet. Het klinkt waarschijnlijk ongelooflijk bizar, maar ik ben blij dat ik haar daar dan toch een beetje heb bij kunnen helpen, dat ze nu genoeg Engels kan om er geld mee te verdienen, en daarmee waarschijnlijk haar hele familie in Surin mee kan onderhouden. Helaas doet dat kleine sprankeltje hoop niet veel aan de grote leegte die ik nu voel. Mensen, dit kan ik u zeggen, om in Surin te werken moet je sterk in je schoenen staan, want elke week is er wel iets nieuws dat je hartje doet schudden!!

zondag 18 augustus 2013

Altijd zon na de regen

Na de zovele problemen hier in thailand (brommer gestolen, dure visumproblemen, school die maar betaalt wanneer zij het willen) besloot ik dat het tijd was om het geluk op te zoeken. Ik hoorde dat er een jobopening was in Surindra rajabhat University in Surin. Een plaats op een unief is natuurlijk wel heel hoog gegrepen, want ik heb enkel een bachelor, en normaal heb je een doctoraat nodig. Desalniettemin vond ik het toch waard eens te proberen, je weet maat nooit natuurlijk. Ik stuurde dus mijn CV in en werd uitgenodigd op een interview met nog 2 andere kandidaten (een man van the UK, en een man van the USA). Hoe kan ik daar natuurlijk van winnen? Vorige week woensdag nam ik dan een ziektedag bij ons op school en ging ik naar het interview. In nog geen 15min. was ik alweer buiten. Stress had ik gelukkig niet, want ook al kreeg ik deze job niet, ik zou nog altijd mijn huidige job hebben natuurlijk. Gisteren kreeg ik dan uiteindelijk het goede nieuws, ik ben aangenomen!! Ik voelde ineens een zware blok van mijn been vallen. In oktober mag ik al beginnen, en dat komt goed uit, want dan eindigt mijn contract op mijn huidige school. Eindelijk geen zorgen meer over 3 maanden zonder inkomen die ik moet proberen door te komen. Dat zal deugd doen!!

donderdag 13 juni 2013

de maand ... Mei ...


Wat is er zoal in de tussentijd gebeurd? Wel, ondertussen is het nieuwe schooljaar hier beginnen en geef ik dus alweer 3 weekjes les. Ik had na de vakantie enorm veel nieuwe energie, al was ik toch wat bang dat ik veel eerste jaartjes zou krijgen. In Belgie verkies ik het tweede en derde middelbaar. Maar hier ligt dat helaas wat anders. In het eerste en tweede middelbaar is het enorm moeilijk lesgeven, en dat vooral omdat ze echt niks verstaan van wat je zegt. Zelfs de vraag ‘wat is je naam?’ is al iets teveel. Daarom moet je dus echt vanuit het niks beginnen. En dat heb ik dan ook dit jaar gedaan, en tot hier toe heb ik me al enorm geamuseerd met het eerste middelbaar. Het vierde middelbaar is echter iets anders. Hier in Thailand krijgen de leerlingen in het 3de middelbaar een nationale test. Wanneer ze erdoor zijn, dan mogen ze overgaan naar het 4de middelbaar (en anders ook hoor, maar daar ga ik niet over uitweiden). Dus, na het 3de middelbaar wordt er heel wat gewisseld van school. Daarom heb je in het 4de middelbaar heel wat leerlingen uit andere scholen, die waarschijnlijk nog nooit een buitenlandse leerkrach hebben gehad, en die dus bijgevolg geen woord Engels kennen. Het is heel moeilijk om in het vierde middelbaar les te geven. Bij sommige klassen ben ik gewoon van nul begonnen, die geef ik dezelfde lessen als het 1e middelbaar. Een beetje erg, niet? Maar beter zo, dan het te moeilijk maken natuurlijk. Nu, op zich is het niet erg om van nul te beginnen, maar er zijn natuurlijk leerlingen bij die ik vorig jaar wel had en die dan al een zeker niveau hebben. Differentieren, zeg je? Dat is hier echt onmogelijk. Je mag al blij zijn als je leerlingen opletten, laat staan antwoorden. Maar, er is ook een enorm lichtpunt in het hele lesgeven. Ik heb echt het gevoel dat de leerlingen enorm vooruit gaan, en ik zie dat ze ervan genieten ook. Gelukkig kan ik net genoeg thais om ‘sanuk’ te verstaan, wat ‘leuk, plezant’ betekent.  Dit semester heb ik daarnaast ook iets nieuws ervaren. Er is een leerling van me redelijk goed in Engels, hij vertelde me dat hij elke dag chat met vrienden in rusland en dergelijke. Na de les blijft hij altijd nog wat met mij babbelen. Ik vertelde Paolo nog dat dat in Belgie wel als ‘raar’ zou aanzien worden, maar hier is dat blijkbaar doodnormaal. Op een dag kwam hij naar mijn bureau en vroeg of hij met me kon babbelen. Ik vond dat natuurlijk geen probleem. Hij vertelde me dat zijn vriendinnetje het net had uitgemaakt met hem, en dat hij niet wist wat doen. Ik voelde me wel wat vereerd eigenlijk dat die jongen direct naar mij kwam. Over problemen praten doe je normal liever in je moedertaal, niet? Ik heb hem dan wat advies gegeven, niet dat ik zelf zo’n grote liefdeskenner ben, maar bon. Het was leuk om te voelen dat je leerlingen je vertrouwen, en dat is nu net het gevoel dat ik hen wou geven.

Maar later vertel ik meer verhaaltjes over school, ik houd ondertussen wat anecdotes bij. Nu iets meer over mn thuissituatie. Sinds mei is een vriendin van Amerika bij me komen inwonen, dat drukt de kosten wat en er zijn toch 3 kamers in ons huis. In het begin verliep alles vlotjes, het was leuk wat babbel te hebben wanneer je s’avonds thuiskomt. Maar, Amerikanen blijven altijd Amerikanen, het zijn zo’n tame en slordige mensen. In de maand en half dat ze bij me woont heeft ze nog nooit gepoetst, nog nooit het vuilnis weggedaan. Ze gebruikt mijn bestek,borden en dergelijke maar wast het niet op tijd af zodat ik mn eigen spullen niet kan gebruiken. Ik voel me vaak een moeder, en het erge is dat ze 4 jaar ouder is dan mij. En dat is helaas nog niet het enigste, ze kopieert alles wat ik doe. Koop ik een printer, dan koopt ze ook plots een. Iedereen kent me als miss ‘hello kitty’, plots moet zij ook alles hebben van hello kitty. Ik koop een brommer, zij koopt er  ook een. Ik besluit naar de muziekschool te gaan, enkele weken later beslist ze ook te gaan en naar dezelfde leerkracht te gaan. Ze kopieert mijn manier van lesgeven. Verschrikkelijk! Ik weet het, ik zou me vereerd moeten voelen, ik hou van mijn levensstijl, maar ik wil echt geen 2e Sally in mijn leven hoor. Gelukkig ben ik er wel al zeker van dat zij in oktober alweer naar amerika vertrekt, dus prober ik al dat ‘vervelende’ aan de kant te schuiven en te genieten van het gezelschap. Al weet ik toch niet of ik 6 maanden het huis kan kuisen terwijl madam ligt te ‘couch potato’en’ alsof zee en koningin is. We vinden er wel iets op…

donderdag 23 mei 2013

My first Thai wedding


Ik kan weer iets nieuws aan mijn lijst toevoegen van nieuwe dingen die ik heb meegemaakt in Thailand. Een echte thaise trouw! En niet zomaar een trouw, de trouw van mijn ‘broer’ in Thailand. ‘Broer?’ zegt u? Wel, in mijn laatste gastgezin, waar ik in september verbleef, had ik 1 zus en 1 broer. En die jongeheer is dus afgelopen zondag getrouwd met zijn eerste liefje. Schattig, toch? Ik keek er eigenlijk wel naar uit, want ik was er zeker van dat ik mijn ogen weer zou kunnen opentrekken, maar langs de andere kant keek ik er ook wel erg tegenop, en dat vooral omdat de trouw in Chanthaburi doorging. Om even een afstand te kunnen schetsen, Chanthaburi ligt in het Zuiden, en is een 7-8uur rijden vanuit Surin. Die afstand zou niet zo erg zijn moest ik daar kunnen overnachten, maar vermits de trouw op een zondag doorging, moesten we dezelfde dag nog terugkomen zodat we op maandag alweer konden lesgeven. Om half 5 ben ik dus op zondag moeten opstaan, en reed ik met mijn brommertje naar school. Ik heb nog nooit zo weinig auto’s op de baan zien rijden, en ik ben nog nooit zo snel op school geweest. Voor de schoolpoort stond een immens grote (en uitgebouwde) bus waar al enorm wat van mijn collega’s en andere mensen opzaten. Ik werd naast een oudere man gezet, die natuurlijk direct uitbundig deed omdat hij naast een ‘farang’ mocht zitten. Die man had duidelijk al wat gedronken, want ik rook de alcohol zo rond hem zweven. Ik had niet liever gedaan dan nog wat geslapen natuurlijk, maar elke keer ik mijn ogen dichtdeed begon die mens weer te broebelen. Plezant was dat natuurlijk niet echt. Gelukkig hadden mijn collega’s het snel door en wouden ze dat ik naast mn collega Engels ging zitten. VEEL beter! Na een half uurtje rijden zetten ondervond ik weer iets van de thaise cultuur, de thai nemen overal hun karaoke systemen mee naartoe. Deze bus was dus ook voorzien van grote flatscreens en een zestal microfoons. Dat is natuurlijk leuk, en ik zou mezelf ook enorm kunnen amuseren, maar beeld je in dat je geen enkel teken op het scherm kan lezen en dat alle muziek diezelfde monotone beat heeft. Een uurtje hou je dat vol, maar na 8u was ik dat gejangel toch wel wat beu! Mijn collega’s wouden dat ik ook een liedje zong in het Engels, helaas mocht ik niet kiezen het welkste, bijgevolg werd er een immens oud balladetje opgezet waar ik nog nooit van mijn leven van had gehoord. Tot daar dus mijn zangtalent. Rond 14u kwamen we eindelijk aan in het hotel. (ochja, een trouw wordt hier in een hotel gevierd). Blijkbaar is het hier de gewoonte dat er enkele verdiepingen van een hotel worden afgehuurd, zodat de mensen die van ver komen daar in alle rust even kunnen vertoeven en een douche zouden kunnen nemen. Ik vond dit natuurlijk fantastisch! Ik werd in de kamer gestoken met nog 5 andere collega’s. Gelijk een blok vielen zij allemaal in slaap (verdeeld over 2 bedden) en begonnen zij figuurlijk bomen door te zagen. Een uur en half later was het tijd om ons te fatsoeneren. Er werd me gezegd dat ik mijn zijden outfit moest dragen. Iets wat ik nu niet echt een aantrekkelijke outfit vind, maar vermits ik niet wist wat te verwachten deed ik maar zoals me gezegd werd. Dat heb ik me helaas achteraf wel wat beklaagd, want iedereen had de meest girly kleedjes aan, en ik zat daar met een ouderwets kostuum. Nuja; het is nu ook niet dat ik zo’n elegant kleed in mijn garderobe hier heb hangen, dus het had toch niet zoveel uitgemaakt. Bon, nu over de trouw. Cadeau’s worden hier niet gegeven. Hetgeen hier wordt gedaan is, wanneer je de uitnodiging ontvangt moet je de envelope bijhouden. Op die envelope staat je naam. Je steekt geld in die envelope en steekt hem tijdens de trouw in een daar voor voorziene doos. Op die manier kan het koppel exact weten van wie ze dat geld krijgen. Mijn gastvrouw wou niet dat ik iets gaf, maar omdat zij allemaal al zoveel voor mij hebben gedaan, wou ik hen toch uit respect een gul bedrag geven. Na het droppen van de geldevenlope moet je je begeven naar het koppel. Het koppel staat op een bepaalde plaats waar een soort fotoset is opgesteld. Een mooie achtergrond, wat bloemen en flitslampen. Je moet dan met het koppel op de foto (ik had direct medelijden met hen, want zij hebben daar 2u moeten staan). Daarna krijg je de nummer van je tafel meegedeeld en begeef je je naar de grote zaal. Toen ik daar binnenstapte waande ik me echt in een film. Kanjers van luchters die uit het plafond puilen en die glitteren zoals parels. Enorme bloemstukken. En een vijtig tal tafels. Het was IMMENS! Ik besefte direct dat ook deze keer alles weer om het ‘imago’ gaat en ze niet naar de centjes kijken bij een trouw. Dat moet fortuinen gekost hebben! Ik zat natuurlijk bij mijn vrouwelijke collega’s aan tafel, de mannen zaten aan een tafel apart.

Zodra we gingen zitten kregen we drinken en een snack. Het eten werd ietsje later geserveerd. Ik had natuurlijk wel wat pech, want van de 7 gangen was er slechts 1 zonder vis. Ik ben dus niet zonder honger van tafel gegaan. Tijdens het eten werd er eerst een cartoon filmpje getoond dat het verloop van de relatie tussen het koppel aantoonde. Dat was echt mooi en schattig gedaan. Daarna kwam de bruidegom op het podium en gaf hij een speech. Na zijn speech begon hij zoals een echte romanticus te zingen, en toen kwamen plots de bruid en haar vader binnen. Eenmaal ze beiden op het podium waren werden ook de ouders erbij geropen en toen werd er een typische boeddhistische bloemenketting over de nek van de bruid en bruidegom gehangen. Dit is om hen een gelukkig leven te wensen.

Ik verschoot even toen de hele zaal plots allemaal iets begon te citeren. Daarna werd het glas gehoffen. Ik verwachtte een openingsdans of dergelijke, maar dat wordt hier blijkbaar niet gedaan. Zelfs dansen is hier niet gekend. Een trouwfeest bestaat hier enkel uit eten. Enorm formeel in mijn ogen, maar de thai zijn dan ook nog heel traditioneel (en wat ouderwets). Om 8u was het tijd voor ons om ons te gaan omkleden en te vertrekken. Om het kort even te schetsen, wij hebben zonet 8u gereden om hier 2u en half te verblijven en dan nog een 8u te rijden terug naar Surin. Verklaar je me zot? JA, ik geloof het zelf nog niet! Maar zoals ik eerder al zei, deze familie ligt me nauw aan het hart, en daar heb ik zoiets dan zeker wel voor over. Gelukkig was er op de terugrit geen karaoke, zodat ik toch een beetje heb kunnen slapen. Om 4u s’nachts kwamen we weer toe in Surin, dan moest ik nog met een groggy gevoel naar huis rijden, om na 2u weer op te staan en te gaan les geven. Wie ziet dat zitten?

woensdag 1 mei 2013

ukulele recital

Vandaag moest ik, na slechts 6 lessen ukulele, al een optreden geven in de universiteit van Surin. Ik had wel wat zenuwen natuurlijk, want ik was natuurlijk weer de enigste 'farang. hier het filmpje:

een nieuw begin

14 mei begint het nieuwe schooljaar weer. Wat kijk ik er enorm naar uit om weer bij mijn geliefde studentjes te zijn! Zodra het schooljaar start, begin ik weer met mijn verhaaltjes. Nog even geduld dus, maar ik ben er zeker van dat het geduld de moeite waard zal zijn!

Groetjes!!

zondag 10 februari 2013

28 januari tem 3 februari 2013


Oh oh, wat heb ik weer pikante verhalen! Maandagochtend werden 2 van onze leerlingen al slapend gevonden in één van onze lokalen. Blijkbaar waren ze zondagavond binnengeglipt omdat 1 van hen de sleutel van het hek had, en de andere leerling de sleutel van een lokaal. Op zich vind ik dat zelfs al iets grappigs, de school is nu niet echt een plaats waar je heen wilt gaan buiten de uren om. Maar bon, het volgende verhaal gaat over een jongen uit Matheyom siksa 1, eerste jaar middelbaar, en een meisje uit Matheyom siksa 4, 4e middelbaar. Ze waren samen binnengeglipt en hebben gewoon in dat lokaal een potje seks gehad. Na de ‘zware daad’ zijn ze gewoon in hun nakie in slaap gevallen, en in die toestand vond de leerkracht hen maandagochtend. Je had moeten zien hoe mijn thaise collega’s ermee lachen, ze maakten er zelfs grapjes over. Blijkbaar was die jongen de hele dag enorm moe, en ze vonden dat wel grappig. ‘ahja’, zeiden ze, ‘het was zijn eerste keer, hij zal dat nog niet gewoon zijn he.’ En ‘waarom verkiest dat meisje een jongen die zoveel jaren jonger is en nog geen ervaring heeft?’ Mijn baas zei dat de leerlingen hun ‘vreemde drang’ halen uit Korea. Het is wel gemakkelijk dit gedrag goed te keuren door het op een ander land te steken, en ze zijn er nog niet eens geweest. Ik heb die bewering natuurlijk wat tegengesproken, want uit ervaring weet ik dat dat helemaal niet klopt. Ik vraag me toch soms af waar die jonge kinderen het allemaal halen. Ik weet niet of ik het eerder al zei, maar een leerling van 18 hier is zo volwassen als een leerling van 14 in België. Ze zijn allemaal enorm kinds, maar op dat vlak willen ze precies wel heel snel volwassen zijn. Onbegrijpelijk! Donderdag ben ik dan eindelijk verhuisd. Ik verschoot ervan hoe veel gerief ik al had verzameld op die 4 maand in Thailand. We hadden er een pick-up voor nodig, en dan lag die nog boordevol. Het deed goed al dat materiaal in mijn huisje te plaatsen. Het voelde direct aan als een thuis, en ik wist meteen dat ik me hier enorm gelukkig zal voelen.
mijn living, of eerder 'balzaal' haha

 
Even later belde een collega van me, ze zei dat ze op mij aan het wachten was in school om me te helpen verhuizen. Een beetje bizar, want ik had nooit met haar het plan gemaakt om me te helpen verhuizen. Soms zijn de Thai echt niet te doorgronden. Ze was natuurlijk wat op haar tenen getrapt, maar ja, vernoem dan toch eerst dat je gaat helpen natuurlijk! De volgende dag op school was er een raar sfeertje. Toen ik aan het lesgeven vroeg mijn baas plots aan mijn collega (en goede vriend) Paolo of ik wel nog graag op school werkte. Hij had namelijk gehoord van iemand dat ik iets slechts had gezegd over school (over hem waarschijnlijk). Mijn baas was duidelijk nogal aangedaan, maar ik had nooit iets slechts over hem of school gezegd. Duidelijk een roddel natuurlijk! Dat is iets dat je na een tijd wel merkt hoor, ze zeggen ‘Thailand, the land of smiles’. Ja, dat is zeker zo, maar de Thai zijn enorm bezig met achterklap. Ze steken je graag een mes in de rug wanneer ze jaloers op je zijn. Bon, ik had natuurlijk wel wat stress, want ik wil echt mijn job hier niet verliezen. En zoals je weet werk ik enorm graag op mijn school, ik zou het voor geen geld willen wisselen met een andere school! Tijdens het weekend heb ik het er dan eens goed van genomen. Er is hier een ‘farang restaurant’(uitgebaat door een Duitser)  waar je enorm lekkere pizza’s kan eten, daar zijn we dan met de vrienden lekker gaan eten. De zondag had ik hen allen hier bij mij thuis uitgenodigd en hebben we lekker gebarbecued. Het lijken zo’n simpele dingen, maar het is dat samenzijn met mn vrienden dat me zo gelukkig maakt.
 
 
Genieten van het leven, iets dat ik in Thailand zo veel meer kan doen. Het doet me meer en meer beseffen dat het hard zal worden om ooit weer naar België te gaan, en eerlijk gezegd, de laatste tijd weet ik niet meer of ik wel wil terug keren…

woensdag 30 januari 2013

14 tem 27 januari 2013



Ik heb zoveel nieuws, zo weinig tijd om te schrijven, en te weinig plaats om mijn woorden neer te pennen. Maar, ik zal jullie toch mijn hoogtepunten even neer kriebelen. Na mijn niet zo toffe ervaring met de diefstallen hier in Thailand, voelde ik me natuurlijk wat triest. Op school moest ik elke dag aanhoren dat ik in een slechte buurt woon, dat het onveilig is hier te blijven. Maar ik ben echt verliefd op mijn appartement, ik wil er voor geen geld weg. Maar, als volwassene, begin je je dan toch wel vragen te stellen. Je maakt jezelf soms bang wanneer je s ’avonds in het donker rijdt. Al die verhalen van mn collega’s doen er natuurlijk geen goed aan. Na een weekje van gepreek en bezorgde gesprekken met mijn collega’s, begon ik toch in te zien dat het misschien toch niet al te veilig is waar ik woon. Iedereen kan hier zomaar op en af lopen, er is geen hekken, er zijn geen camera’s, niks! Ik besloot dan maar om op huizenjacht te gaan, kijken kan nooit kwaad, en wie weet vind ik wel een nieuwe droomplaats. Mijn collega nam me mee naar 2 plaatsen. Neen,neen,neen, dat was het echt niet! Het gevoel was alsof je in een hotel rondliep, en het ‘appartement’ bestond uit een ‘hotelkamer’ waar niks anders instond dan een bed, tv en koelkast. Ja, moest ik student zijn zou ik het misschien overwegen, maar ik begin te voelen dat ik me daar nu toch te oud voor voel. Ik ben 25, ik wil dus een eigen stekje. Deze 2 plaatsen hadden me wat ontmoedigd, want mn collega zei dat vele farang (buitenlanders) in zo’n plaatsen wonen. Ik kreeg het gevoel alsof ik ‘moeilijk’ was, maar ik weet dat ik na mn werk wil thuiskomen en me thuis wil voelen. Dat is 1 van de belangrijkste dingen die ik nu voel, thuiskomen en alles van je werk achter je kunnen laten. Tot daar dus mijn grote zoektocht naar een nieuwe plaats, ik gaf het zoeken even op. Die week was er buiten mijn zoektocht dan nog iets gebeurd op school. Toen ik aan mijn bureau zat (iedereen heeft zijn eigen bureau) zag ik dat een leerling een andere gewoonweg in het gezicht sloeg. Vermits ik als leerkracht ook een opvoeder ben ging ik direct naar die 2 leerlingen en nam ze mee naar mijn bureau. Maar dan kwam het hijkelpunt, hoe kan ik opvoeden als de leerling niet met me kan praten? Gelukkig kwam mn collega erbij en nam ze het van me over. Ze sloeg de ene leerling op zijn blote benen met haar harde bamboestok. Het blijft altijd een beetje wennen om dat te zien. Na enkele boze woorden liet ze de leerlingen doorgaan. Achteraf vertelde ze me dat die leerling blijkbaar slechte woorden over haar en mij zei, dat hij in het thais tegensprak en ons dus probeerde te ondermijnen. Gelukkig versta ik nog niet genoeg thais om die jongen te begrijpen, hij zou het anders hard te verduren gekregen hebben. Leerkrachten worden hier aanzien als een soort God, je mag er niks slechts over zeggen, en je moet steeds respect tonen aan de leerkracht. Iets waar ik al helemaal aan gewend ben geraakt! De volgende dag zat ik s’ochtends aan mn bureau, te babbelen met mijn collega Paolo. Plots komt er een vrouw binnen en zet zich voor mijn bureau. Ik wist niet wat er gaande was, wie is deze vrouw en waarom zet zij zich voor mijn bureau. Een beetje later kwam haar zoon binnen, en dat was die jongen die had geslagen de dag voorheen en had tegen gesproken. De moeder wou met mij babbelen, maar dat ging natuurlijk niet, want ik versta geen Thais. Soms is het ECHT moeilijk om hier een echte leerkracht te kunnen zijn. Mijn collega kwam gelukkig een beetje later ook binnen, dus konden zij praten. Ik verloor er natuurlijk wel een lesuur door! Nadien hoorde ik van mijn collega’s dat er 8 leerkrachten in onze school zijn die problemen hebben met deze jongen. Hij is agressief en verstoort elke les. Hij vecht met andere klassen en niemand vindt hem leuk. De leerkrachten in onze school willen hem naar een andere school doen gaan, maar de moeder wou dat helemaal niet. Ik was wel een beetje aangedaan, want mijn collega had de moeder verteld dat ik ook wou dat hij wegging, maar dat wou ik helemaal niet. Ik wou eerder dieper ingaan op de oorzaak van zijn problemen. Een jongen naar een andere school sturen helpt de problemen in mijn school, maar dat verhelpt toch helemaal niet zijn probleem? De Thai zijn soms veel te oppervlakkig, het is gemakkelijk te zeggen dat hij agressief is, maar verder kijken dan hun neus lang is kunnen ze niet. In plaats van eens naar hem te luisteren, maken ze het nog erger door hem een pak rammel te geven. Oh, wat wou ik dat ik Thais kon spreken op zo’n moment! Ik dacht dat alles geregeld was en dat ik niet meer zo’n vervelende situaties zou moeten tegenkomen. Maar dan, de volgende dag, toen ik aan het lesgeven was, kwam mijn baas me uit mijn les halen. Hij nam me mee naar onze leraarskamer (enkel leerkrachten Engels zitten daar) en er stonden 2 stoelen. Mijn collega en ik moesten daar gaan neerzitten. Dan kwam de jongen binnen met zijn ouders. Zijn ouders gingen ook zitten, rechtover ons. De jongen ging voor mij en mn collega knielen en hield een gouden kruik vast met daarin 3 offers. Hij boog voor onze voeten, bad voor ons en offerde ons zijn bloemen. Ik was wat onwennig, want ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Toen mijn baas zei dat ik ‘het’ moest aannemen, wist ik niet wat ik precies moest aannemen. De hele kruik of 1 van de bloemen. Interessant was het wel! Daarna moest de jongen helemaal hetzelfde doen bij zn ouders. Ik kan je zeggen, ik zou niet graag in zijn schoenen hebben gestaan. Dit is nu eens DE manier om beschaamd te worden. Ikzelf zou door de grond zakken van schaamte! Na dit hele gebeuren ging het schoolleven weer gewoon door. Het is en blijft nog altijd spannend, lesgeven in Thailand! Het weekend van 19 en 20 januari was enorm druk. Ik en mijn collega hebben een Engels kamp voor 200 leerlingen uit de grond moeten stampen. Mijn baas had namelijk gezien dat mijn thesis daarover ging, en had dan het fameuze idee om alles in mijn schoenen te schuiven. Enorm veel werk natuurlijk, maar gelukkig stond er wel een centje tegenover. Het kamp zelf verliep vlotjes, en ik heb er ook enorm van genoten. Mijn collega, ik en onze vrienden (die meehielpen als trainers op het kamp) vonden het zelfs zo tof dat we besloten onze eigen ‘organisatie’ op te richten. Andere scholen kunnen ons nu huren voor Engelse kampen, en mijn baas heeft al goede reclame gemaakt bij 6 andere scholen. Het zou leuk zijn moest daar iets van komen!
  
Van links naar rechts: Liza, ik, Paolo, mijn baas, Jessica
een kleine speech
een variatie op het spel 'wie is het'

 Maandag was ik natuurlijk enorm moe, want lesgeven en geen weekend hebben is best wel afmattend. Gelukkig had ik maandag maar 2u les, dus kon ik wat bekomen. Maar toen kwam mijn baas met het toffe idee van nog wat huizen te gaan bezoeken. Hij wist namelijk een perfect huis. Hij nam me mee naar een super locatie. Het was er heel rustig, je had niet het gevoel dat je in een stad woont. Ze toonden me eerst de ‘kleine kamer’, dat bestond uit een kleine woonkamer, 1 kamer en een badkamer. Ik had niet een wow-reactie. Maar toen ze me de ‘grote’ kamer toonden, was ik op slag verliefd. Het had 2 slaapkamers, een klein keukentje, een kleine woonkamer, maar vooral een grote oprit waar ik gemakkelijk zou kunnen ‘chillaxen’ met de vrienden. Het enige nadeel was, er was al iemand die een optie op het appartement had, maar ze waren niet zeker of die persoon wel zou opdagen. Een beetje later, toen we dan doorgingen kwam plots die persoon met al zijn spullen. Oh, ik was echt triest, dan vind ik eindelijk een perfecte plaats, dan wordt ze voor mn neus weggenomen. De eigenares van de appartementen zei dat ze nog een andere optie had, maar dat het over een huis ging. Ze nam ons mee naar een zijweg van de grote baan. Het was een zeer rustige omgeving ook, omgeven door natuurlijk. Ze toonde me het huis, het had 3 slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer, een buitenkeuken en het allerbelangrijkste, het was omgeven door hekkens en had een eigen overdekte garage. Heel veilig dus! Ik was niet direct verkocht eigenlijk. De prijs lag wat boven mn budget, 7000 baht. En dan zou ik nog elektriciteit, water en internet erbovenop moeten betalen. Dat zag ik niet echt zitten. Maar een vriendin van me wou ook verhuizen, dus belde ik haar of we geen roommates zouden worden, dan zou de prijs echt goed meevallen. Maar helaas kon ze dat nog niet omdat ze in haar huidig appartement een contract had getekend van enkele maanden. Eenmaal terug op school kreeg mijn baas een telefoontje, de eigenares wou de prijs van het huis verlagen naar 6000 baht indien ik een jaar zou blijven. Ik wist echt niet wat ik moest doen op dat moment, 6000 baht is echt een zeer goede prijs voor zo’n huis, het is een perfecte buurt, maar iets hield me tegen. Na enkele uren van gepieker en gepeins besefte ik dat ik me teveel liet leiden door het interieur. Het huis is redelijk oud en alles, maar dan ook alles, is enorm kitsch. Maar hey, dat zijn dingen die je kunt aanpassen. En daarom besloot ik om ervoor te gaan. Muren kan ik schilderen, meubels kan ik veranderen, ik kan er mijn eigen ding mee doen. Ik had wel een zeer tweestrijdig gevoel, want ik zou volgende week al moeten verhuizen, ik zou dus nog maar een weekje hebben in het appartement waar ik zo graag ben. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik het moeilijk vind om iets achter te laten, en het voelt nieuw en onzeker aan. Mijn vrienden hier wouden dat natuurlijk direct ‘vieren’ met ‘delivered food’ (oho, ik ben mijn Nederlands wat aan het vergeten) en een biertje (hier is dat met ijs!). We lagen allemaal buiten op een matje in het gras, plots haalde de moeder van de bende een soort muskietennet boven en hebben we gewoon geslapen in de open lucht. Dat is ook weer een nieuwe ervaring voor mij, en ik vond het echt zalig. Wakker worden door het gefluit van de vogeltjes, zo zou ik wel elke ochtend willen wakker worden! En dat goed gevoel deed me enorm genieten van het weekend!

dinsdag 15 januari 2013

2 tem 13 Januari 2013


Het waren weer 2 weken met veel ups en downs. De eerste dagen na Nieuwjaar was het heel rustig op school, en dat omdat ik mijn examens moest geven. Ik was natuurlijk heel benieuwd naar hoe goed/slecht ze het zouden doen op mijn eerste examen. Ik zal onze manier van examens even vergelijken met de examens in Thailand. Eerst en vooral hebben de leerlingen hier per dag een viertal examens, aan elk examen mogen ze maximum een uur werken. Ten tweede, alle examens bestaan enkel uit meerkeuzevragen. Ikzelf geloof niet zo in meerkeuzevragen, in mijn ogen is dat iets makkelijker omdat je dan het antwoord voor je neus hebt staan. Bij een open vraag moet je nadenken en de kans is minder dat je het juiste antwoord weet. Daarom besloot ik dus om mijn examen toch volgens de Belgische manier te doen, met vragen waarop ze een antwoord moeten schrijven. En ik deed dit vooral omdat ik een taal geef, en hoe kunnen je leerlingen spelling en zinsstructuren leren als ze nooit een zin moeten schrijven? Mijn examens zijn dan misschien wel wat moeilijker, maar ik ga het hen ook niet te gemakkelijk maken hoor, dat ze maar eens wat studeren!

De 4e januari moesten we niet lesgeven, want er was voor de leerlingen een soort Kerst/Nieuwjaarsfeest voorzien. De hele dag werden er dansvoorstellingen gegeven en ja, ook Gangnam style ontbrak natuurlijk niet! Paolo en ik besloten om niet op school te blijven, want wij moesten dringend onze work permit gaan aanvragen. Toen we aankwamen zag ik dat het nog steeds dezelfde secretaris was als mijn vorige keer, en daar had ik niet bepaald goede ervaringen mee (die man had mij 3 keer laten terugkomen omdat hij zelf fouten had gemaakt, en liet me 4u lang in zijn bureau zitten). Deze keer had ik meer geluk, na een uur en half waren onze work permits helemaal klaar. 3100 baht kostte me dat weeral. Ik besloot om daarna direct een bankrekening te gaan openen, want dat kan enkel wanneer je een work permit kan voorleggen. Het gaf me een voldaan gevoel toen alles eindelijk in orde was. Ik kan me nu een legale burger van Thailand noemen, hihi! S’ Avonds was er op school een feestje voor alle personeelsleden. In de grote hal stonden een tiental tafels vol eten en drinken (ja, ook alcohol). Vooraan op het podium was een karaokesysteem geïnstalleerd. Paolo en ik werden elk 1 Engels lied opgelegd. Met trillende handen begon ik aan ‘my heart will go on’. Nadien bleek dat niet de beste keuze te zijn, want ze begonnen verhalen te vertellen over hoe ik ‘Kate’ zou zijn en Paolo ‘Jack’ uit de film ‘Titanic’. Aan fantasie komen ze natuurlijk ook niks te kort. Maar bon, ik zal jullie even uitleggen hoe dat hier werkt met de karaokecultuur. Wanneer de Thai vinden dat je goed zingt, dan komen ze naar voren en offeren ze je geld of een bloem terwijl je nog aan het zingen bent. Ik had 3 aanbidsters en had dus door 1 liedje even 300 baht verdient (waar ik hier 3 weken mee kan eten!). Ik was natuurlijk euforisch! Daarna kregen alle leerkrachten nog een bonus in een envelop, ook dat had ik niet zien aankomen, maar was natuurlijk zeer welkom na de dure maand december! Na al het eten en drinken haalden ze ineens een bokaal boven waarin allemaal nummers zaten. Aan de zijkant van de hal stond een enorme tafel vol met cadeaus zoals ventilators, dekens, een grill,… We moesten dan allemaal één voor één een nummertje trekken, en je raadt nooit welk geschenk ik had gewonnen! Ik had een van de duurste cadeaus, een LG microgolfoven. Het was nog een heus avontuur om die grote microgolf op mijn brommertje naar huis te vervoeren. Maar ik was natuurlijk enorm blij met wat ik vanavond allemaal had bemachtigd!

Na het weekend begon ik aan het verbeterwerk, en er stonden me nog vele hoofdpijnen te wachten. Een leerling met 0%, hoe doe je het in godsnaam! Gelukkig zijn de meeste leerlingen er wel door, en ik heb zelfs een leerling met 100% (die zelf uit het laagste niveau komt). Maar mijn hoofdpijn kwam pas achteraf, toen ik hoorde hoe het punten geven hier aan toe gaat. Blijkbaar is er een systeem dat geen enkele leerling op het einde van het jaar kan buizen. Je moet als leerkracht dan een beetje kunnen toveren, een leerling met 0 moet dan opeens 50% hebben. Ik heb er echt mijn hoofd over moeten breken! Zeker omdat de meeste jongens gewoon niet willen leren. Ik dacht eerst aan een soort taak ofzo, eentje waar ze goed op zouden scoren, maar blijkbaar mogen wij gewoon punten veranderen. In plaats van een 0 geef je hen plots een 5 ofzo. Je kunt echt niet geloven hoe slecht ik me daarbij voelde, het druist volledig in tegen mijn principes. En ja, nu snap ik natuurlijk wel waarom de overgrote meerderheid van de leerlingen zo lui en leermoe zijn, ze weten toch dat ze overgaan naar het volgende jaar, dus waarom zou je dan studeren? Erg toch?

Vrijdag was ik dan toch enorm blij toen ik thuis was en even de schoolcultuur achter me kon laten, maar helaas was alle ramp nog niet voorbij. Toen ik zaterdagochtend opstond en naar buiten keek vond ik mijn brommer nergens. Ik raasde naar buiten en stond vastgenageld aan de grond. Mijn brommer was weg, foetsie, spoorloos. Ik liep naar de achterkant van het gebouw, maar ook daar was geen spoor van mijn brommertje. Ik begreep even niet wat er gaande was, het drong helemaal niet tot me door, tot ik plots een donderslag kreeg vanbinnen. ‘Mijn brommer is gestolen’. Het eerste wat ik deed was Nok opbellen, die belde dan weer de eigenaar van mijn appartement. Nok besloot direct om naar hier te komen, 50km verder omdat ze zich zo’n zorgen over me maakte. Ik was nog steeds zielloos, er was geen manier om na te denken, het enigste wat in me opkwam was ‘ik moet die brommer nog een maand afbetalen, ik kan geen nieuwe brommer kopen, hoe geraak ik maandag op mijn werk? En hoe kan ik ergens geraken in Surin zonder transport?’ Het was even moeilijk. Ik kan het gevoel niet omschrijven, maar het voelt alsof je iemand dierbaar verliest. De eigenaar kwam dan naar mijn appartement en vertelde dat mijn buur haar brommer ook diezelfde nacht was gestolen, en dat die brommer hetzelfde type was als de mijne. We gingen dan snel naar de politie. Politie, jouw vriend. Dat is echt wel zo in Thailand. Wat een lieve mensen daar in het politiebureau, ze proberen je terug warm te voelen vanbinnen, ze glimlachen naar je. Dat is echt een goed gevoel op zo’n moment, en dat is zoveel beter dan het ‘koude onthaal’ dat je krijgt in België. De politie had er een goed oog in, ze vermoedden mijn brommer wel terug te vinden omdat ze deze dagen veel bendes gepakt hadden. Maar ikzelf hoop op niks, ik wil rationeel blijven en besef dat ik 1100€ zomaar kwijt ben. Leuk begin natuurlijk, als je weet dat je net bent beginnen met werken en dat je net 4 maand hard hebt moeten werken om dat brommertje toch maar te kunnen kopen. De rest van de dag voelde ik me enorm leeg, maar gelukkig waren Nok en Eve hier om mij op te vangen en ze bleven dan ook de rest van de dag bij mij. Het nieuws deed zich ook snel een ronde (zoals altijd in Thailand), want plots wist iedereen van mijn vroegere school over mijn brommer en kreeg ik van iedereen lieve berichtjes. Het is echt een fijn gevoel te weten dat er zoveel mensen voor je klaarstaan. En dat is echt wel iets dat je nodig hebt als je in een ver land woont!  Nok is hier gebleven tot maandagochtend, ze moest maandag toch in Surin zijn en besloot dan om me niet alleen te laten. Ook zondagavond bracht P’Eve haar brommer, die ik zolang mar gebruiken als ik wil. Ik ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar geweest, en ik voelde me ook echt goed vanbinnen. Op zo’n moment leer je je echte vrienden kennen, en ik zal bij P’Eve altijd in het krijt staan. Maar toch doet het ook raar hoor, elke keer ik haar brommer voor mn deur zag staan had ik enorme schrik dat die de volgende dag weg zou zijn. Het is alsof ik constant door het raam zou willen kijken om zeker te zijn dat er niemand aan komt. Ik ben daarom aan de huisbazin gaan vragen of ik P’Eve haar brommer niet bij haar in de tuin mag zetten, hun tuin is namelijk met een heel groot hek afgeschermd, en je kunt daar dan ook helemaal niet in. Gelukkig was dat voor onze huisbazin helemaal geen probleem, en ze gaf me ook direct de sleutel. Ik voel me toch al iets meer op mn gemak nu, wetende dat P’Eve haar brommer nu veilig staat. Maar dat rotte, lege gevoel zal nog even blijven. En of ik nu in Thailand of in België woon, beroofd worden doet altijd pijn!

zaterdag 5 januari 2013

Mijn eerste oudejaar in Thailand


Je vraagt je misschien af hoe oudejaar hier in Thailand gevierd wordt, en daar kan ik je direct op antwoorden: heel passief. Wat je misschien niet weet is dat het jaar 2012 hier eigenlijk al het jaar 2555 is, en dat wanneer wij overgaan naar het jaar 2013, het hier nog steeds 2555 is. En daar is een simpele verklaring voor. Thailand is een boeddhistisch land, en zij hebben hier een andere jaartelling. In april hebben zij hun Thais Nieuwjaar, en pas dan gaan zij over naar het volgend jaar. Daarom is het ook zo dat ‘ons Nieuwjaar’ niet echt een groots gebeuren is hier. Maar! Je zult de Thai nu wel al een beetje kennen van mijn verhaaltjes, ze vinden voor alles wel een reden om niet te moeten werken, en ook daarom hadden wij op 31 december en 1 januari vakantie. Ik had wat schrik eerst, want voor mij betekent oudejaar nog altijd veel, de tijd die ik altijd doorbreng bij mn vast kliekje, en dat zou nu helemaal anders zijn. Ik had schrik eenzaam weg te kwijnen en de overgang van 2012 naar 2013 te missen. Maar dat was helemaal niet het geval, ik heb namelijk een zeer gemoedelijk feestje gehad. Ok, ik begin bij het begin. 31 januari ging ik naar het huis van mn vrienden hier in Thailand. Mijn vrienden hier bestaat uit Jessica (een 29-jarige vrouw uit Boston), Paolo (mijn 24jarige collega van de Filippijnen) en Paolo’s familie (ook van de Filippijnen, maar wonen al 7jaar in Thailand) dat bestaat uit Liza (de moeder), Tony (de vader), Kyla (de oudste dochter), Angela (dochter van 13) en Ira (dochter van 10). Allemaal schatten van patatten! We besloten van bij hen thuis te vertrekken naar Huai Saneng, dat is een reservaat ongeveer 7 kilometer van mijn huisje. Je zult nu denken ‘een reservaat, wat moeten we ons daar bij voorstellen’. Wel, dat zal je straks wel duidelijk worden wanneer je de foto’s ziet. De familie zou per auto gaan, en ik zou Jessica vervoeren met mn brommer. Helaas werd er wat roet in het eten gegooid, want de auto wou helemaal niet starten. Gelukkig zijn er zo’n speciale pick-up taxi’s die je voor enkele honderden bahts naar je locatie voeren. Ik was versteld van de locatie, echt waar. Ik was al eerder naar Huai Senang geweest, maar deze verblijfplaats overtrof mijn verbeelding. Voor slechts 80 baht (€2) kan je hier overnachten!
Jessica en ik kregen een eigen hut, de hut bestond uit een slaapgedeelte waar een muskietennet inhing, en dan een balkon (dat eigenlijk groter was dan het slaapgedeelte). Het balkon was echt iets heerlijks, je zit buiten op een houten ondergrond. Ik zou er uren kunnen zitten met een goed boek!
 
 Maar dat deden we niet, want we waren op stap als ‘familie’ en dan doe je dingen als een familie. We speelden ‘stronten’ (ken je dat spel nog mama?) en een ander kaartspel dat ze ‘bluf’ noemden. Het was lang geleden dat ik nog zo hard heb moeten lachen. Ik voelde me dan ook helemaal relaxt. Toen het ongeveer etenstijd was, moesten we in onze hut op een soort bamboe slaan met een stok, en dan kwamen de mensen in de hut om je bestelling op te nemen. We besloten ons diner niet in de hut op te eten, maar in een van de drijvende restaurantjes. Ik kan je zeggen, ik voelde me in een soort resort! Je zit echt helemaal op het water, met goed gezelschap en enorm lekker eten. Dit is leven!
 
 
 
 Na heten eten was het tijd voor pakjes! We hadden de week ervoor allemaal een naampje getrokken en moesten dan in het geheim voor die persoon een cadeautje kopen. Ik had de naam van de oudste dochter getrokken, maar ik was ook heel benieuwd wie mij had. Dit ‘spel’ deden we vanavond geheel volgens de Filipijnse traditie.
 
 
Er werd gezongen en 1 van ons moest in het midden dansen en zijn pakje dan afgeven aan de persoon waarvoor je het had gekocht. Toen iedereen zijn pakje had mochten we het allemaal samen opendoen. Ik had van de oudste dochter een soort klok gekregen voor in mijn huisje, en die klok was in de vorm van een gitaar. Ze kennen me hier duidelijk al goed, ze weten al hoe erg ik met muziek bezig ben.
En dan was het tijd voor vuurwerk! We gingen naar de open ruimte bij het meer en schoten ons vuurwerk af (dat deden de mannen natuurlijk). Maar ik kan je zeggen, Thais vuurwerk stelt helaas echt niks voor. Het zijn geen grote mooie vuurballen zoals je dat bij ons ziet, het is meer geluid dan effect. Maar dat maakte het niet minder fijn. Eenmaal terug in onze hut was het tijd om af te tellen en knuffelden we ons het nieuwe jaar in. Dit gebeuren was niet zo overweldigend als we dat in België zouden doen, en daarom had ik niet echt het gevoel dat er al een nieuw jaar was. Maar eigenlijk, het is ook maar een getal, niet dat er echt veel veranderd. Na deze drukke dag besloten we om in ons bedje te kruipen, gezellig kamperend onder het muskietennet. Maar jeetje, het besloot een helse oudejaarsnacht te worden. Je zult het waarschijnlijk niet geloven, maar Jessica en ik geraakten niet in slaap. We hadden het gevoel dat het aan het vriezen was (ook al was het s ’nachts iets van een 15°). Onze voeten hadden het ijskoud, onze lichamen waren aan het rillen, zelfs een trui aandoen hielp niet. En daarom lagen we de hele nacht wakker, het deed dan ook zeer om op 1 januari uit bed te komen. Ik nam direct een douche en deze was heeeeerlijk warm, ik voelde me direct een nieuwe mens. We dronken in de familiehut lekkere warme chocomelk (kan je het geloven? Warme chocomelk?) en aten brood. We waren allemaal nogal suf, dus besloten we een wandelingetje te maken in het ‘resort’ of hoe je dat ook moet noemen. Er was daar een speeltuin voor de kids, maar je zou versteld staan van wat daar daadwerkelijk stond. Het gevoel dat we kregen was het gevoel alsof je in Tsjernobil zou staan. Alles helemaal verroest, onderkomen. Het had wel iets, en zelfs ik speelde mee.
We kochten daarna wat visvoer, want in het meer aan de drijvende eethutjes zaten enorme vissen. Mooie vissen, tot ze ons helemaal nat spetterden met hun dikke vin. Ik rook helemaal naar vis, en Jessica vroeg me ‘ben je nu allergisch aan jezelf?’ ^_^
We aten dan nog heel gezellig ons middageten in de familiehut en daarna vertrokken we alweer naar huis. Eenmaal thuis was ik helaas uitgeteld, ik legde me even neer en toen ik wakker werd was het 17u. Ik schrok even, want de dag was bijna om! (ja, hier in Thailand is de dag om als het 18u is, dan is het donker en is alle leven weg). Veel heb ik dus niet meer gedaan, maar ik kan met een verzadigd gevoel terugkijken naar een gezellig en warm oudejaar.

vrijdag 4 januari 2013

mijn excuses

Mijn excuses voor het LANGE wachten, ik weet dat er een aantal op hete kolen zitten. Maar ik beloof dat er zondag weer iets wordt gepost! :)
Nog eventjes geduld dus...