14 tem 27 januari 2013

Ik heb zoveel nieuws, zo weinig tijd om te schrijven, en te weinig plaats om mijn woorden neer te pennen. Maar, ik zal jullie toch mijn hoogtepunten even neer kriebelen. Na mijn niet zo toffe ervaring met de diefstallen hier in Thailand, voelde ik me natuurlijk wat triest. Op school moest ik elke dag aanhoren dat ik in een slechte buurt woon, dat het onveilig is hier te blijven. Maar ik ben echt verliefd op mijn appartement, ik wil er voor geen geld weg. Maar, als volwassene, begin je je dan toch wel vragen te stellen. Je maakt jezelf soms bang wanneer je s ’avonds in het donker rijdt. Al die verhalen van mn collega’s doen er natuurlijk geen goed aan. Na een weekje van gepreek en bezorgde gesprekken met mijn collega’s, begon ik toch in te zien dat het misschien toch niet al te veilig is waar ik woon. Iedereen kan hier zomaar op en af lopen, er is geen hekken, er zijn geen camera’s, niks! Ik besloot dan maar om op huizenjacht te gaan, kijken kan nooit kwaad, en wie weet vind ik wel een nieuwe droomplaats. Mijn collega nam me mee naar 2 plaatsen. Neen,neen,neen, dat was het echt niet! Het gevoel was alsof je in een hotel rondliep, en het ‘appartement’ bestond uit een ‘hotelkamer’ waar niks anders instond dan een bed, tv en koelkast. Ja, moest ik student zijn zou ik het misschien overwegen, maar ik begin te voelen dat ik me daar nu toch te oud voor voel. Ik ben 25, ik wil dus een eigen stekje. Deze 2 plaatsen hadden me wat ontmoedigd, want mn collega zei dat vele farang (buitenlanders) in zo’n plaatsen wonen. Ik kreeg het gevoel alsof ik ‘moeilijk’ was, maar ik weet dat ik na mn werk wil thuiskomen en me thuis wil voelen. Dat is 1 van de belangrijkste dingen die ik nu voel, thuiskomen en alles van je werk achter je kunnen laten. Tot daar dus mijn grote zoektocht naar een nieuwe plaats, ik gaf het zoeken even op. Die week was er buiten mijn zoektocht dan nog iets gebeurd op school. Toen ik aan mijn bureau zat (iedereen heeft zijn eigen bureau) zag ik dat een leerling een andere gewoonweg in het gezicht sloeg. Vermits ik als leerkracht ook een opvoeder ben ging ik direct naar die 2 leerlingen en nam ze mee naar mijn bureau. Maar dan kwam het hijkelpunt, hoe kan ik opvoeden als de leerling niet met me kan praten? Gelukkig kwam mn collega erbij en nam ze het van me over. Ze sloeg de ene leerling op zijn blote benen met haar harde bamboestok. Het blijft altijd een beetje wennen om dat te zien. Na enkele boze woorden liet ze de leerlingen doorgaan. Achteraf vertelde ze me dat die leerling blijkbaar slechte woorden over haar en mij zei, dat hij in het thais tegensprak en ons dus probeerde te ondermijnen. Gelukkig versta ik nog niet genoeg thais om die jongen te begrijpen, hij zou het anders hard te verduren gekregen hebben. Leerkrachten worden hier aanzien als een soort God, je mag er niks slechts over zeggen, en je moet steeds respect tonen aan de leerkracht. Iets waar ik al helemaal aan gewend ben geraakt! De volgende dag zat ik s’ochtends aan mn bureau, te babbelen met mijn collega Paolo. Plots komt er een vrouw binnen en zet zich voor mijn bureau. Ik wist niet wat er gaande was, wie is deze vrouw en waarom zet zij zich voor mijn bureau. Een beetje later kwam haar zoon binnen, en dat was die jongen die had geslagen de dag voorheen en had tegen gesproken. De moeder wou met mij babbelen, maar dat ging natuurlijk niet, want ik versta geen Thais. Soms is het ECHT moeilijk om hier een echte leerkracht te kunnen zijn. Mijn collega kwam gelukkig een beetje later ook binnen, dus konden zij praten. Ik verloor er natuurlijk wel een lesuur door! Nadien hoorde ik van mijn collega’s dat er 8 leerkrachten in onze school zijn die problemen hebben met deze jongen. Hij is agressief en verstoort elke les. Hij vecht met andere klassen en niemand vindt hem leuk. De leerkrachten in onze school willen hem naar een andere school doen gaan, maar de moeder wou dat helemaal niet. Ik was wel een beetje aangedaan, want mijn collega had de moeder verteld dat ik ook wou dat hij wegging, maar dat wou ik helemaal niet. Ik wou eerder dieper ingaan op de oorzaak van zijn problemen. Een jongen naar een andere school sturen helpt de problemen in mijn school, maar dat verhelpt toch helemaal niet zijn probleem? De Thai zijn soms veel te oppervlakkig, het is gemakkelijk te zeggen dat hij agressief is, maar verder kijken dan hun neus lang is kunnen ze niet. In plaats van eens naar hem te luisteren, maken ze het nog erger door hem een pak rammel te geven. Oh, wat wou ik dat ik Thais kon spreken op zo’n moment! Ik dacht dat alles geregeld was en dat ik niet meer zo’n vervelende situaties zou moeten tegenkomen. Maar dan, de volgende dag, toen ik aan het lesgeven was, kwam mijn baas me uit mijn les halen. Hij nam me mee naar onze leraarskamer (enkel leerkrachten Engels zitten daar) en er stonden 2 stoelen. Mijn collega en ik moesten daar gaan neerzitten. Dan kwam de jongen binnen met zijn ouders. Zijn ouders gingen ook zitten, rechtover ons. De jongen ging voor mij en mn collega knielen en hield een gouden kruik vast met daarin 3 offers. Hij boog voor onze voeten, bad voor ons en offerde ons zijn bloemen. Ik was wat onwennig, want ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Toen mijn baas zei dat ik ‘het’ moest aannemen, wist ik niet wat ik precies moest aannemen. De hele kruik of 1 van de bloemen. Interessant was het wel! Daarna moest de jongen helemaal hetzelfde doen bij zn ouders. Ik kan je zeggen, ik zou niet graag in zijn schoenen hebben gestaan. Dit is nu eens DE manier om beschaamd te worden. Ikzelf zou door de grond zakken van schaamte! Na dit hele gebeuren ging het schoolleven weer gewoon door. Het is en blijft nog altijd spannend, lesgeven in Thailand! Het weekend van 19 en 20 januari was enorm druk. Ik en mijn collega hebben een Engels kamp voor 200 leerlingen uit de grond moeten stampen. Mijn baas had namelijk gezien dat mijn thesis daarover ging, en had dan het fameuze idee om alles in mijn schoenen te schuiven. Enorm veel werk natuurlijk, maar gelukkig stond er wel een centje tegenover. Het kamp zelf verliep vlotjes, en ik heb er ook enorm van genoten. Mijn collega, ik en onze vrienden (die meehielpen als trainers op het kamp) vonden het zelfs zo tof dat we besloten onze eigen ‘organisatie’ op te richten. Andere scholen kunnen ons nu huren voor Engelse kampen, en mijn baas heeft al goede reclame gemaakt bij 6 andere scholen. Het zou leuk zijn moest daar iets van komen!

 

 

Van links naar rechts: Liza, ik, Paolo, mijn baas, Jessica

een kleine speech

een variatie op het spel 'wie is het'

 Maandag was ik natuurlijk enorm moe, want lesgeven en geen weekend hebben is best wel afmattend. Gelukkig had ik maandag maar 2u les, dus kon ik wat bekomen. Maar toen kwam mijn baas met het toffe idee van nog wat huizen te gaan bezoeken. Hij wist namelijk een perfect huis. Hij nam me mee naar een super locatie. Het was er heel rustig, je had niet het gevoel dat je in een stad woont. Ze toonden me eerst de ‘kleine kamer’, dat bestond uit een kleine woonkamer, 1 kamer en een badkamer. Ik had niet een wow-reactie. Maar toen ze me de ‘grote’ kamer toonden, was ik op slag verliefd. Het had 2 slaapkamers, een klein keukentje, een kleine woonkamer, maar vooral een grote oprit waar ik gemakkelijk zou kunnen ‘chillaxen’ met de vrienden. Het enige nadeel was, er was al iemand die een optie op het appartement had, maar ze waren niet zeker of die persoon wel zou opdagen. Een beetje later, toen we dan doorgingen kwam plots die persoon met al zijn spullen. Oh, ik was echt triest, dan vind ik eindelijk een perfecte plaats, dan wordt ze voor mn neus weggenomen. De eigenares van de appartementen zei dat ze nog een andere optie had, maar dat het over een huis ging. Ze nam ons mee naar een zijweg van de grote baan. Het was een zeer rustige omgeving ook, omgeven door natuurlijk. Ze toonde me het huis, het had 3 slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer, een buitenkeuken en het allerbelangrijkste, het was omgeven door hekkens en had een eigen overdekte garage. Heel veilig dus! Ik was niet direct verkocht eigenlijk. De prijs lag wat boven mn budget, 7000 baht. En dan zou ik nog elektriciteit, water en internet erbovenop moeten betalen. Dat zag ik niet echt zitten. Maar een vriendin van me wou ook verhuizen, dus belde ik haar of we geen roommates zouden worden, dan zou de prijs echt goed meevallen. Maar helaas kon ze dat nog niet omdat ze in haar huidig appartement een contract had getekend van enkele maanden. Eenmaal terug op school kreeg mijn baas een telefoontje, de eigenares wou de prijs van het huis verlagen naar 6000 baht indien ik een jaar zou blijven. Ik wist echt niet wat ik moest doen op dat moment, 6000 baht is echt een zeer goede prijs voor zo’n huis, het is een perfecte buurt, maar iets hield me tegen. Na enkele uren van gepieker en gepeins besefte ik dat ik me teveel liet leiden door het interieur. Het huis is redelijk oud en alles, maar dan ook alles, is enorm kitsch. Maar hey, dat zijn dingen die je kunt aanpassen. En daarom besloot ik om ervoor te gaan. Muren kan ik schilderen, meubels kan ik veranderen, ik kan er mijn eigen ding mee doen. Ik had wel een zeer tweestrijdig gevoel, want ik zou volgende week al moeten verhuizen, ik zou dus nog maar een weekje hebben in het appartement waar ik zo graag ben. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik het moeilijk vind om iets achter te laten, en het voelt nieuw en onzeker aan. Mijn vrienden hier wouden dat natuurlijk direct ‘vieren’ met ‘delivered food’ (oho, ik ben mijn Nederlands wat aan het vergeten) en een biertje (hier is dat met ijs!). We lagen allemaal buiten op een matje in het gras, plots haalde de moeder van de bende een soort muskietennet boven en hebben we gewoon geslapen in de open lucht. Dat is ook weer een nieuwe ervaring voor mij, en ik vond het echt zalig. Wakker worden door het gefluit van de vogeltjes, zo zou ik wel elke ochtend willen wakker worden! En dat goed gevoel deed me enorm genieten van het weekend!