Het waren weer 2 weken met veel ups en downs. De eerste
dagen na Nieuwjaar was het heel rustig op school, en dat omdat ik mijn examens
moest geven. Ik was natuurlijk heel benieuwd naar hoe goed/slecht ze het zouden
doen op mijn eerste examen. Ik zal onze manier van examens even vergelijken met
de examens in Thailand. Eerst en vooral hebben de leerlingen hier per dag een
viertal examens, aan elk examen mogen ze maximum een uur werken. Ten tweede,
alle examens bestaan enkel uit meerkeuzevragen. Ikzelf geloof niet zo in
meerkeuzevragen, in mijn ogen is dat iets makkelijker omdat je dan het antwoord
voor je neus hebt staan. Bij een open vraag moet je nadenken en de kans is
minder dat je het juiste antwoord weet. Daarom besloot ik dus om mijn examen
toch volgens de Belgische manier te doen, met vragen waarop ze een antwoord
moeten schrijven. En ik deed dit vooral omdat ik een taal geef, en hoe kunnen
je leerlingen spelling en zinsstructuren leren als ze nooit een zin moeten
schrijven? Mijn examens zijn dan misschien wel wat moeilijker, maar ik ga het
hen ook niet te gemakkelijk maken hoor, dat ze maar eens wat studeren!
De 4e januari moesten we niet lesgeven, want er
was voor de leerlingen een soort Kerst/Nieuwjaarsfeest voorzien. De hele dag
werden er dansvoorstellingen gegeven en ja, ook Gangnam style ontbrak
natuurlijk niet! Paolo en ik besloten om niet op school te blijven, want wij
moesten dringend onze work permit gaan aanvragen. Toen we aankwamen zag ik dat
het nog steeds dezelfde secretaris was als mijn vorige keer, en daar had ik
niet bepaald goede ervaringen mee (die man had mij 3 keer laten terugkomen
omdat hij zelf fouten had gemaakt, en liet me 4u lang in zijn bureau zitten).
Deze keer had ik meer geluk, na een uur en half waren onze work permits
helemaal klaar. 3100 baht kostte me dat weeral. Ik besloot om daarna direct een
bankrekening te gaan openen, want dat kan enkel wanneer je een work permit kan
voorleggen. Het gaf me een voldaan gevoel toen alles eindelijk in orde was. Ik
kan me nu een legale burger van Thailand noemen, hihi! S’ Avonds was er op
school een feestje voor alle personeelsleden. In de grote hal stonden een
tiental tafels vol eten en drinken (ja, ook alcohol). Vooraan op het podium was
een karaokesysteem geïnstalleerd. Paolo en ik werden elk 1 Engels lied
opgelegd. Met trillende handen begon ik aan ‘my heart will go on’. Nadien bleek
dat niet de beste keuze te zijn, want ze begonnen verhalen te vertellen over
hoe ik ‘Kate’ zou zijn en Paolo ‘Jack’ uit de film ‘Titanic’. Aan fantasie
komen ze natuurlijk ook niks te kort. Maar bon, ik zal jullie even uitleggen
hoe dat hier werkt met de karaokecultuur. Wanneer de Thai vinden dat je goed
zingt, dan komen ze naar voren en offeren ze je geld of een bloem terwijl je
nog aan het zingen bent. Ik had 3 aanbidsters en had dus door 1 liedje even 300
baht verdient (waar ik hier 3 weken mee kan eten!). Ik was natuurlijk
euforisch! Daarna kregen alle leerkrachten nog een bonus in een envelop, ook
dat had ik niet zien aankomen, maar was natuurlijk zeer welkom na de dure maand
december! Na al het eten en drinken haalden ze ineens een bokaal boven waarin
allemaal nummers zaten. Aan de zijkant van de hal stond een enorme tafel vol
met cadeaus zoals ventilators, dekens, een grill,… We moesten dan allemaal één
voor één een nummertje trekken, en je raadt nooit welk geschenk ik had
gewonnen! Ik had een van de duurste cadeaus, een LG microgolfoven. Het was nog
een heus avontuur om die grote microgolf op mijn brommertje naar huis te
vervoeren. Maar ik was natuurlijk enorm blij met wat ik vanavond allemaal had bemachtigd!
Na het weekend begon ik aan het verbeterwerk, en er stonden
me nog vele hoofdpijnen te wachten. Een leerling met 0%, hoe doe je het in
godsnaam! Gelukkig zijn de meeste leerlingen er wel door, en ik heb zelfs een
leerling met 100% (die zelf uit het laagste niveau komt). Maar mijn hoofdpijn
kwam pas achteraf, toen ik hoorde hoe het punten geven hier aan toe gaat.
Blijkbaar is er een systeem dat geen enkele leerling op het einde van het jaar
kan buizen. Je moet als leerkracht dan een beetje kunnen toveren, een leerling
met 0 moet dan opeens 50% hebben. Ik heb er echt mijn hoofd over moeten breken!
Zeker omdat de meeste jongens gewoon niet willen leren. Ik dacht eerst aan een
soort taak ofzo, eentje waar ze goed op zouden scoren, maar blijkbaar mogen wij
gewoon punten veranderen. In plaats van een 0 geef je hen plots een 5 ofzo. Je kunt
echt niet geloven hoe slecht ik me daarbij voelde, het druist volledig in tegen
mijn principes. En ja, nu snap ik natuurlijk wel waarom de overgrote
meerderheid van de leerlingen zo lui en leermoe zijn, ze weten toch dat ze
overgaan naar het volgende jaar, dus waarom zou je dan studeren? Erg toch?
Vrijdag was ik dan toch enorm blij toen ik thuis was en even
de schoolcultuur achter me kon laten, maar helaas was alle ramp nog niet
voorbij. Toen ik zaterdagochtend opstond en naar buiten keek vond ik mijn
brommer nergens. Ik raasde naar buiten en stond vastgenageld aan de grond. Mijn
brommer was weg, foetsie, spoorloos. Ik liep naar de achterkant van het gebouw,
maar ook daar was geen spoor van mijn brommertje. Ik begreep even niet wat er
gaande was, het drong helemaal niet tot me door, tot ik plots een donderslag
kreeg vanbinnen. ‘Mijn brommer is gestolen’. Het eerste wat ik deed was Nok
opbellen, die belde dan weer de eigenaar van mijn appartement. Nok besloot
direct om naar hier te komen, 50km verder omdat ze zich zo’n zorgen over me
maakte. Ik was nog steeds zielloos, er was geen manier om na te denken, het
enigste wat in me opkwam was ‘ik moet die brommer nog een maand afbetalen, ik
kan geen nieuwe brommer kopen, hoe geraak ik maandag op mijn werk? En hoe kan
ik ergens geraken in Surin zonder transport?’ Het was even moeilijk. Ik kan het
gevoel niet omschrijven, maar het voelt alsof je iemand dierbaar verliest. De
eigenaar kwam dan naar mijn appartement en vertelde dat mijn buur haar brommer
ook diezelfde nacht was gestolen, en dat die brommer hetzelfde type was als de
mijne. We gingen dan snel naar de politie. Politie, jouw vriend. Dat is echt
wel zo in Thailand. Wat een lieve mensen daar in het politiebureau, ze proberen
je terug warm te voelen vanbinnen, ze glimlachen naar je. Dat is echt een goed
gevoel op zo’n moment, en dat is zoveel beter dan het ‘koude onthaal’ dat je
krijgt in België. De politie had er een goed oog in, ze vermoedden mijn brommer
wel terug te vinden omdat ze deze dagen veel bendes gepakt hadden. Maar ikzelf
hoop op niks, ik wil rationeel blijven en besef dat ik 1100€ zomaar kwijt ben.
Leuk begin natuurlijk, als je weet dat je net bent beginnen met werken en dat
je net 4 maand hard hebt moeten werken om dat brommertje toch maar te kunnen
kopen. De rest van de dag voelde ik me enorm leeg, maar gelukkig waren Nok en
Eve hier om mij op te vangen en ze bleven dan ook de rest van de dag bij mij.
Het nieuws deed zich ook snel een ronde (zoals altijd in Thailand), want plots
wist iedereen van mijn vroegere school over mijn brommer en kreeg ik van
iedereen lieve berichtjes. Het is echt een fijn gevoel te weten dat er zoveel
mensen voor je klaarstaan. En dat is echt wel iets dat je nodig hebt als je in
een ver land woont! Nok is hier gebleven
tot maandagochtend, ze moest maandag toch in Surin zijn en besloot dan om me
niet alleen te laten. Ook zondagavond bracht P’Eve haar brommer, die ik zolang
mar gebruiken als ik wil. Ik ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar geweest,
en ik voelde me ook echt goed vanbinnen. Op zo’n moment leer je je echte
vrienden kennen, en ik zal bij P’Eve altijd in het krijt staan. Maar toch doet
het ook raar hoor, elke keer ik haar brommer voor mn deur zag staan had ik
enorme schrik dat die de volgende dag weg zou zijn. Het is alsof ik constant
door het raam zou willen kijken om zeker te zijn dat er niemand aan komt. Ik
ben daarom aan de huisbazin gaan vragen of ik P’Eve haar brommer niet bij haar
in de tuin mag zetten, hun tuin is namelijk met een heel groot hek afgeschermd,
en je kunt daar dan ook helemaal niet in. Gelukkig was dat voor onze huisbazin
helemaal geen probleem, en ze gaf me ook direct de sleutel. Ik voel me toch al
iets meer op mn gemak nu, wetende dat P’Eve haar brommer nu veilig staat. Maar dat
rotte, lege gevoel zal nog even blijven. En of ik nu in Thailand of in België
woon, beroofd worden doet altijd pijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten