donderdag 15 maart

Het was weer enorm vroeg deze ochtend, want we (Sam, Nele, S. en ik) hadden een trip geboekt bij dezelfde maatschappij als die naar Ayuthaya. Vandaag ging onze trip naar de ‘floating market’ en naar de Kanchanaburi provincie waar we de Erawan watervallen gingen bezichtigen. Deze keer moesten we gelukkig geen uur wachten op ons andere toeristen en vertrokken we onmiddellijk. We werden achteraan een busje gepropt (letterlijk gepropt, want er was nauwelijks plaats) bij een Française en een bende Italianen/Spanjaarden. Het was een lange rit, en dat vooral omdat we helemaal geen benenruimte hadden en we dus zoals varkens vervoerd werden. Toen we aankwamen aan de floating market waren we blij dat we de beentjes weer konden strekken. De floating market op zich was niet zoals je dat ziet in de boekjes. Het riviertje drijft vol toeristenbootjes, bijgevolg zie je dus meer toeristen dan mensen die iets verkopen. Best wel spijtig, want als er dan eens een verkoopster voorbij dobbert, is dat echt wel een prachtig zicht.





Maar je weet wel, je neemt dan weer een foto en er staan overal weer stukjes van toeristen op, hier en daar een hoofd, hand of voet. Je kan de weg afleggen naast het riviertje, dat hebben wij gedaan, je gaat dan te voet door een massa aan winkeltjes. Ook deze waren weer veel te toeristisch. Elk winkeltje verkoopt ook hetzelfde. Ik vraag me in Thailand wel vaker af hoe hun zaken blijven draaien, want zij zoeken nooit naar ‘het gat in de markt’, maar verkopen gewoon wat de buur verkoopt. Slim zijn ze niet altijd hoor. Na de floating market namen we een ‘long tail’ boot naar een slangenstadje. Ook al was dit nu al onze zoveelste rit in een long tail, voor mij bleef het toch nog een avontuur. We raasden door dorpjes heen die gebouwd zijn op het water. Ik bewonder de mensen die hier kunnen wonen, je huis is hier enkel bereikbaar via de boot. Kan je je voorstellen hoe je zo kan overleven? In het slangendorp zijn we niet lang gebleven, want niemand was daar echt in geïnteresseerd. We zetten de andere toeristen af aan de rivier Kwai en wij reden door naar de Erawan watervallen, dat was toch nog een uurtje rijden. Maar deze keer hadden we de hele van voor ons vier, en hadden we dus een overvloed aan benenruimte. Na een weeral lange rit waren we klaar om de erawan watervallen te beklimmen, en ja, het was een beklimming hoor. De watervallen bestaan uit 7 verdiepingen. Tussen elke verdieping moet je weer een eind stappen/klimmen. Wat ons vooral verbaasde was de hoeveelheid Russen die hier in hun bikini/speedo zomaar rondlopen. Wij waren een van de weinige ‘farangs’ die niet hun blote lijf toonden. Ik moet toegeven, we worden allemaal al een beetje Aziatisch. Hoe minder bloot ik moet tonen, hoe beter, en dat is echt wel de mentaliteit van hier. Toen ik aan mijn collega vertelde dat ik ook niet in bikini ga paraderen verschoot ze wel een beetje. Ze hebben hier allemaal het vooroordeel dat alle Westerlingen graag in bikini/zwembroek rondlopen. Verkeerd gedacht dus! Maar zoals ik al zei, mijn gedachtegang komt vaker overeen met die van een Aziaat. We zijn door tijdsgebrek helaas maar tot de 5e verdieping geraakt. Die 5e verdieping was echt zo mooi dat we besloten om hier een pootje te baden. Ik had geen bikini of dergelijke bij, dus besliste ik om gewoon tot aan de knieën in het water te gaan. Een goed voornemen, maar eentje dat snel gebroken werd. Een glibberige rots deed me al snel wankelen en zodus lag ik met mijn hele lichaam in het water. Gelukkig ben ik geen ‘stadsmens’ en kon het me op dat moment weinig schelen, het warme weer zou mijn kledij toch wel snel doen opdrogen. Zo probeerde ik dus een slagje te slaan in het iets diepere water, tot ik plots iets in mijn huid voelde prikken. En dan weer, en dan weer iets. Ik keek in het water en er zaten vissen aan mijn huid te knabbelen. Ik sloeg wel even een gilletje, omdat dat toch iets is dat je niet elke dag meemaakt.



In het midden zie je mij in het water liggen :)



Er zijn mensen die daar honderden euro’s voor betalen in een of andere spa, maar hier kom je dat gewoon tegen in de wilde natuur. Al moet ik zeggen, ik zou er absoluut geen geld voor geven, want het voelt alsof er naalden je huid in gaan, en ik heb een schrijnende hekel aan naalden. Om 4u moesten we helaas alweer vertrekken. Onderweg naar huis hadden we nog een zeer grote regenbui. Eenmaal in ons hotel waren we zo bekaf dat we na het nemen van een hele lekkere warme douche ons hotel niet meer zijn uitgekomen. Sam, Nele, S. en ik hebben dan maar simpelweg in het hotelletje gegeten en zo was ook deze dag weer om.

woensdag 14 maart

Vandaag wou ik eens een beetje langer slapen, want gisteren was een super lange dag. Het bleef helaas maar bij een wens, want mijn wederhelft wou zo vroeg mogelijk opstaan om Bangkok te gaan verkennen. Het was weer even wennen, dat ritme van Korea. Op dat vlak zijn Korea en Thailand twee uitersten. In Thailand moet alles liefst zo traag mogelijk en werken ze liefst zo weinig mogelijk, in Korea daarentegen leven de mensen om te werken en slapen zij zo weinig dat zij ook op vrije dagen zo weinig slaap nodig hebben. Bijgevolg was ik dus weer wakker om 7u. Vandaag hadden we afgesproken met Sam en Nele dat we vandaag de dag niet samen zouden doorbrengen. Mijn geliefde, zal ik hem S. noemen, en ik namen als echte Thaien een vol ontbijt met rijst. Het was heerlijk. We brachten de ochtend door in Siam Paragon, dat is een enorm groot winkelcentrum. Voor de meeste Westerlingen zal dit een hemel zijn, want het voelt heel vertrouwd aan. Het is zoals onze shopping centra, maar dan tientallen keren groter. Maar zoals je misschien al kan raden, ik vond er eigenlijk niks aan. Voor mij was het allemaal wat te Westers, iets teveel ‘comfortzone’. Na het kopen van enkele hondenkleedjes voor mijn buren was ik er dan ook vliegensvlug weer buiten. Dan ging ik maar naar MBK, een winkel centrum dat ECHT Aziatisch is.

MBK rechts:


Iets dat weinig Westerlingen misschien kan bekoren, maar waar ik me volledig thuis voelde. Het deed me ook direct denken aan Dongdaemun in Korea. De winkeltjes in zo’n centra zijn enorm, enorm klein. De winkelbedienden kunnen enkel draaien in hun winkeltje, en na 1 stap zijn ze hun hele winkel door. De kledij hangt ook allemaal heel hoog en overal kriskras, waardoor je best wel wat moet zoeken om iets te vinden. Daar heb ik wat gedroogd fruit gekocht en een t-shirtje van de smurfen voor mijn dikke vriend Fork (het zoontje van mijn thaise mama). In de avond hadden we afgesproken met Sam en Nele om de fameuze skybar te gaan bezoeken. De skybar is echt iets voor heel ‘chique’ volk, want zonder degelijke kledij kom je niet binnen. We deden onze beste kledij aan voor deze toch wel uitzonderlijke bar. Toen we aankwamen in het hotel waren we eerst al enorm verwonderd door de hoeveelheid dure luchters en dure fauteuils aanwezig. We begaven ons naar de liften, daar stonden 2 vrouwtjes die voor ons de lift openhielden en voor ons op het knopje ‘64’ drukten, je leest het goed, de 64ste verdieping. Met een enorme snelheid zoefden we naar boven en voor we het wisten waren er alweer 2 lieve vrouwtjes die voor ons de lift openhielden en ons welkom heetten. We werden begeleid naar de grote trappen van waarop je al een spetterend uitzicht had. Helaas was het daar niet toegelaten om foto’s te nemen. Eenmaal de trapjes af stond je op de bar, een bar die over een wolkenkrabber heen hing en waar ik dus wel een beetje last had van hoogtevrees wanneer ik aan de rand stond. Er kwam direct een vriendelijke vrouw, al leek ze eerder op een vent, die ons de kaart gaf en een zaklamp. Die zaklamp kwam van pas, want het was er pikkedonker. We bestelden allemaal een tamelijk goedkope cocktail, al moet ik zeggen dat het woord ‘goedkoop’ niet echt van toepassing is. Ik zeg beter ‘de minst dure’ van de kaart. Ik nam een niet-alcoholische cocktail, en die kostte bijna 10€. In Thailand is dat echt wel duur hoor. Maar hij smaakte, en dat vooral omdat we op een wel zeer unieke plek stonden.



Na een uurtje begaven we ons terug naar de uitgang en besloten we een eindje te voet te gaan. Dat was achteraf een goed gedacht, want we stootten nog op een icebar. Dat is een bar waar alles helemaal van ijs is gemaakt en het voortdurend -5° is. We moesten eerst allemaal een dikke jas aandoen en kregen er handschoenen bij. Ik had niet verwacht dat het zo koud ging zijn. Al deed het toch ook wel eens deugd om nog eens die friste door je lichaam te voelen.



We genoten allemaal van deze geslaagde avond, en met een voldaan gevoel gingen we niet al te laat gaan slapen, want voor morgen was er weer een vroege uitstap gepland.

oh, Meneer De Winter, af en toe denk ik nog wel eens aan Frans ook hoor. Hier een voorbeeldje :)

dinsdag 13 maart

Voor vandaag hadden we een tour geboekt bij onze super vriendelijk, maar gedrogeerde hotelreceptioniste. Al weten wij waarschijnlijk wel waarom zij zo gedrogeerd is. Ze spuit zich elke dag vol met vrouwelijke hormonen, want het was overduidelijk een vent! Dat even terzijde, we stonden klaar om half 7 in de vroege ochtend. Een beetje vroeg, vind je niet? En toch stonden we fris en vol goede moed klaar in de lobby. We werden opgehaald door een mini van, wat hier aanzien wordt als HET transportmiddel. Ze brachten ons naar een drukke straat waar we in een typisch Thais gebouw moesten wachten. En wachten dat deden we, en het bleef maar duren… Een uur later kregen we het op onze heupen. We hadden gerust nog een uurtje langer kunnen slapen! Uiteindelijk kwam er schot in de zaak, de andere ‘farang’ waren ook aangekomen en we waren klaar om te vertrekken naar Ayuthaya (het oude Bangkok). Toen we op de andere mini van stapten bleek het dat Sam, Nele en ik uit elkaar moesten zitten, we vonden dat iets dat niet kon, want wij waren wel de eerste die ter plaatse aanwezig waren! Achteraf gezien bleek het toch niet zo erg, want ik zat tussen allemaal Koreanen. Onze eerste stop was bij een mooie oude ‘tempel’, al weet ik niet precies of je dat een tempel kan noemen. Het was een gebouw met een grote punt naar de hemel toe.
zelfportretje met de gsm:


Trapjes ontbraken er zeker niet, en die hebben wij vol overtuiging allemaal beklommen. Vol verwondering keken we naar deze gebouwen, want het is iets dat je bij ons in Surin niet tegenkomt. Tijdens de busrit naar de andere tempels verbaasde ik de Koreanen door eens iets tegen hen te zeggen. Met open mond keken ze mij aan en begonnen ze mij te overdonderen met vragen. Toen ik hen in het Koreaans vertelde dat mijn vriend Koreaans is hoorde ik in koor ‘ooooooh’. Achteraf vroeg Sam me wat ik zei, want hij vond het grappig dat ze allemaal ineens zo reageerden. In de volgende tempel moesten we onze schoenen uitdoen, en wonder bij wonder, ik had toch wel sokken aan van Hello Kitty met de vlag van Korea zeker. Ik zag de Koreanen kijken naar mijn schattige sokjes en ik hoorde hen tegen elkaar zeggen hoe ’schattig’ die wel waren. Mijn dag kon niet meer stuk, haha Ik moet zeggen, eens mensen weten dat je hun taal kan spreken, dan zijn ze plots heel vriendelijk tegen je. En dat merkte ik ook vandaag, want op het einde van de dag wensten ze mij allemaal een prettige reis en wuifden ze allemaal naar mij. Schattig hoor, die Aziaten. Nu even over de resterende tempels die wij bezochten. Naarmate we meer en meer tempels zagen, werden we minder en minder verbaasd en kregen we steeds meer het gevoel dat al die tempels toch wel heel veel op elkaar trokken. Het was misschien genoeg geweest om de 2 grootste te bezoeken, maar wij bezochten er ongeveer 5 en dat was eigenlijk wel wat veel.
met de gsm:

Tijdens onze trip hebben we ook Belgische koppels leren kennen. Sam en Nele vonden dat echt super om nog eens Belgische gezichten te zien en nog eens Vlaams tegen iemand te spreken. Maar ik heb dat eigenlijk liever niet. Wanneer ik in een ander land ben, ben ik liever zo ver mogelijk weg van Belgen en alles wat me aan ons petite Belgique doet denken. Je kan dat misschien raar vinden, maar weet je, ik ben enig kind, en ik ben dan ook altijd graag de enigste, ook in een ander land! Rond 4u waren we weer aan ons hotel, waar de stank ons weer overviel en de warmte weer op ons viel. S ’avonds zijn we naar Siam gegaan, daar valt wat meer te beleven dan waar wij zitten. We vonden daar een gigantische boekenwinkel met bijna alleen maar Engelse boeken. Sam en ik waren in onze nopjes, want daarin zijn wij echte freaks. Ik kom nooit een boekenwinkel buiten zonder een boek te kopen. Een zwakte is het, maar gelukkig wel een positief iets. Zo heb ik dus een heel leuk prentenboek gevonden over de verhalen van Shakespeare. Een super boek dat ik zeker in België tijdens mijn lessen zal kunnen gebruiken! Dan heb ik ook nog 2 graded readers gekocht, eentje van de smurfen en eentje van Tintin. Ze hebben hier echt meer boeken voor Engelse leerkrachten dan bij ons, en dan nog zeggen ze dat ze hier niks hebben. Volgens mij zijn ze gewoon te lui om eens hun huis uit te komen en eens rond te zoeken. Materiaal genoeg hoor! Maar ja, zoals ik wel al zovele keren heb vernoemd, de thaien zijn lui. Na het bezoekje aan de boekenwinkel nam ik een taxi alleen naar huis, ik zat in een taxi met een nog redelijk jonge thai. Hij begon mij echt rare vragen te stellen. Hij vroeg of ik deze avond naar een club wou gaan etc. Gelukkig heb ik hem wat kunnen afwimpelen. Ik zei dat ik deze avond een taxi nodig zou hebben om naar de luchthaven te gaan, hij zei dat hij dat wou doen voor 400 baht, ik probeerde er wat vanaf te prutsen en kreeg het op 300 baht. Hij gaf me zijn telefoonnummer en zei dat ik hem moest bellen wanneer ik wou vertrekken. Voilà, dat ook weeral gefikst dacht ik, maar toen besefte ik dat je op een Thai niet echt kunt rekenen, en dat wat hij zei echt wel eens lullekoek kon zijn. En mijn voorgevoel was juist, toen ik hem belde kwam hij met het excuus dat hij een accident had gehad, denk je nu echt dat ik een domme farang ben? Dus liep ik maar onze drukke straat over en wuifde ik naar een taxi. Ik vroeg hem voor hoeveel hij naar de luchthaven kon gaan, hij zei 500 baht. Toen ik me dan neerzette in de taxi, zei hij plots 400 baht. Dat was gemakkelijk, zonder ook maar iets te doen peuterde hij er 100 baht af. Misschien hebben vrouwelijke charmes dan toch enig effect? Maar jesus, wat een helse rit was dat. Met gekrulde tenen zat ik vooraan in de taxi. Afstand houden kennen ze niet, dus als de auto voor je plots remt zit je er gewoon in. Doe je dat tegen 20 per uur vind ik dat niet zo erg, maar tegen 140 kilometer per uur vind ik dat toch wel at griezelig. Ik had echt het gevoel dat ik in een ‘race car’ zat. Door zijn helse snelheid was ik dan natuurlijk ook weer veel te vroeg op de luchthaven. De vlucht ging aankomen om 12u en ik was er al om 11u. Gelukkig kon ik me wat bezig houden op mijn gsm, maar de spanning zat er toch in! Om 12u zag ik plots op mijn gsm verschijnen dat de vlucht vanuit Seoul geland was in Bangkok. En nu was het wachten tot ik die hemelse lach weer zou zien verschijnen.

Maandag 12 maart

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb kunnen posten, en dat om verschillende reden. Ten eerste, in Bangkok hebben we het nogal druk gehad en was ik tijdens de avond best wel uitgeteld. Maandag 12 februari hadden we onze vlucht vanuit Phuket naar Bangkok. Die dag zat alles een beetje tegen. We wilden in de ochtend nog even genieten en voor de laatste keer op het strand een ontbijt eten. Dat ging blijkbaar niet, want we waren te vroeg. Dan maar vertrekken naar de luchthaven, en daar liep alles een beetje in het honderd. Onze vlucht had een vertraging van 1u (werd eerst aangegeven), al moet ik zeggen dat de borden niet echt heel duidelijk waren en we dus eerst wat onzeker waren of er echt wel vertraging was. Gelukkig hadden we onze computer en ‘aircard’ mee zodat we lekker wat konden surfen. Na een uurtje besloten we om eens een kijkje te nemen naar onze gate, maar plots was onze vlucht verdwenen. Het stond er vol met mensen die een andere vlucht moesten hebben. Er kwam een beetje paniek in ons op, want een vliegtuig wil je toch echt niet missen in een land waar ze je niet begrijpen! Uiteindelijk bleek het dat het vliegtuig er nog stond, maar dat we eerst door de massa heen moesten (die op een andere vlucht stonden te wachten), er stond ook nergens iets aangeduid dat onze vlucht daar nog was ofzo. Hectisch is het daar wel, in Phuket airport! Qua organisatie trekt het daar echt op niks. Uiteindelijk, na toch wel een hoop vertraging, kwamen we aan in Bangkok. Ons hotel was echt wel een aanrader. Het bevond zich rechtover het grootste station in Bangkok, en was echt wel proper (toch als je weet hoe de thaise bevolking is). We besloten om s ’avonds eerst even naar Chinatown te gaan, maar daar viel helaas niks te beleven. Alle winkels waren dicht en zonder winkeltjes is daar niks te zien. Dat was even een tegenvaller. We gingen dan maar iets eten, maar er was niks beters te vinden dan een ‘Hongkong noodle’ waar ze enorm onvriendelijk waren en er bijna niks op ons bord lag. Met een nog lege maag kochten we dan maar wat snacks in de 7/11 (een mini supermarktje dat je in heel Azië vindt en dat 24u op 24 open is. Dat was dan best wel nog gezellig! Onze eerst indruk over Bangkok is echt wel niet positief. Ik had verwacht dat Bangkok op Seoul ging lijken. In zekere zin lijkt het wel op Seoul, qua structuur van de stad en het zicht lijkt ook op Seoul. Maar qua& technologie en stank/vuilheid is het toch een groot verschil. Bangkok is echt een vuile stad, je loopt over de straten en de walmen dringen je neus binnen. Je probeert je neus toe te houden, maar je kunt niet door je mond ademen want dat is veel te warm. Onze ogen deden ook zeer van de warmte. Neen, Bangkok was op het eerste zich niet bepaald ons ding. Dan moet ik zeggen dat het ruraal gedeelte van Thailand toch veel interessanter is. Morgen staat er een uitstap op de planning, dus ga ik vroeg slapen vandaag! Tot morgen~

Zondag 11 maart

En het is 'zondag', voor ons wel in de letterlijke betekenis. Vandaag besloten we een dagje te luirikken, want dat heb je wel even nodig als je voortdurend van hier naar daar trekt. We huurden een ligzetel en parasol voor maar 2,5 euro voor een hele dag. Zalig toch? We zijn gaan lunchen in ons favoriet restaurantje, Baan Ra Tree. Een restaurantje dat ik echt iedereen kan aanraden! Je zit letterlijk op het strand en het personeel is super vriendelijk. De man kent ons al goed, want we komen er al enkele dagen. Hij had ons beloofd een tafeltje te reserveren voor het avondeten. En hij heeft zijn woord gehouden. Toen we aankwamen om 8u zat het daar helemaal vol, op het strand stond er 1 tafeltje gedekt met een mooi boeket erop. Wat een service! Het eten was weer adembenemend lekker. We hadden alledrie vlees met 'Mass Potatoes' erbij, in plaats van 'Mashed potatoes'. Dat was smullen, want het was gemaakt van zoete aardappel, en zoals je weet, ik ben dol op sweet potato! Na het eten zijn we even een souveniertje gaan kopen. Ze maken van kokosnoten een potje en maken daarin met kaarsvet een bloemetje. Echt mooi, en het ruikt heerlijk. Er was daar een man/vrouw, die ons hielp. Best wel een raar zicht, want zijn gezicht was enorm mannelijk, maar zijn lichaam was dan weer vrouwelijk. Van tegenstrijdigheid gesproken. Ik vroeg me op dat moment af wat hij zou zeggen. Hier in Thailand heb je de beleefdheidsvorm 'ka' (voor de vrouwen) en 'krab' (voor de mannen). En daarom vroeg ik me af welke vorm hij/zij zou gebruiken. En ja, toch wel de vrouwelijke vorm. Wat een interessante cultuur. We zijn het al zo gewoon, maar het blijft toch elke dag interessant. Zoals ik vorige week tijdens een interview van een vriend zei 'aan een cultuur kan je nooit helemaal wennen, er zijn altijd nieuwe dingen en nieuwe ervaringen en die zullen er altijd blijven komen!'. En zo zijn we helemaal klaar om morgen naar Bangkok te trekken.

zaterdag 10 maart

Vandaag was niet zo een bijzonder speciale dag, qua uitstappen gezien dan toch. We zijn opgestaan om 8u en moesten dan nog beslissen wat we vandaag zouden doen. Maar aangezien hier weeral niks actiefs in de buurt te doen valt, besloten we dan maar een fietstochtje te maken. Deze ochtend was onze wc nog steeds verstopt, dus moesten we weer heel inventief zijn. Maar hoe doe je dat als je dringend een grote boodschap moet doen? Wel, mijn oplossing, je boodschap in de vuilbak doen! Niet direct een ideale situatie, maar je moet je behoefte toch ergens achterlaten. Wees gerust, er zat een zakje in zodat ik dat zakje achteraf direct in de container kon droppen. Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo gelachen na het bezoeken van het kleine kamertje. Rond 10u zijn we dan aan onze fietstocht begonnen, voor 3€ konden we een fiets huren voor een hele dag. Tijdens onze fietstocht hebben we een klein ongeluk gezien. Het was even verschieten toen 2 onnozelaars gewoon ‘baf’ op elkaar reden met de brommer. Na onze fietstocht hebben we wat gewandeld op het strand. Tijdens ons avondeten (op het strand!) werd er in de verte vuurwerk afgeschoten, dat was echt het perfecte moment! Romantisch hoor, spijtig dat mijn grote liefde er niet bij zat! Nog een paar daagjes wachten en ook wij kunnen genieten van een romantisch samenzijn!

vrijdag 9 maart

Vandaag mochten we eens wat langer slapen, tot 8u. Helaas werd ik om 6u gewekt door een persoon die mij 5 keer belde, wat een stalker! Het was een chauffeur van een tuktuk die wij gisteren eens hadden gebeld en die mij weer wat wou verkopen (of aansmeren, want daar zijn ze hier wel goed in). Om 9u 30 vertrokken we naar de busterminal, daar was een mini van voor ons voorzien die om half 11 zou vertrekken naar het Noorden van Phuket. We hadden Phuket wel al gezien, maar vermits we daar ons vliegtuig moeten nemen besloten we nog even het Noorden te bezoeken. We waren natuurlijk, zoals de meeste Belgen, veel te vroeg. We besloten dan in een heel schattig cafeetje iets te drinken. Daar heeft Nele een heel avontuur beleefd met het toilet, maar de details bespaar ik jullie! Om half 11 waren we weer aan de terminal, we hebben nog een half uur moeten wachten op die mini van. Timing kennen ze hier echt niet hoor! De busrit ging normaal 1 uurtje duren en we gingen afgezet worden aan een bushalte. Na 40minuutjes, echter, stopte ineens die mini van in ‘the middle of nowhere’ en zei de chauffeur dat we eruit moesten. Wij wisten natuurlijk helemaal niet waar we waren. We zagen gelukkig daar een hutje waar een vrouw en een man zaten en die man bood ons aan naar Nai Thong beach te brengen, hij zei dat daar veel hotelletjes zouden zijn. Hotelletjes genoeg ja, maar wat een prijzen! 3000 baht per nacht (75euro), dat ging toch echt wel net ietsje over ons budget. Wij vroegen dan ook voortdurend naar ‘a travel agency’, maar dat woord was waarschijnlijk veel te moeilijk voor hem. Gelukkig had ik een woordenboek op mijn gsm die de woorden in het thais kon uitspreken. Voila, even vlug opgezocht en hij verstond het! En we waren weer op weg. Hij nam ons dan maar mee naar een ander strand, ietsje dichter bij de luchthaven, Hai nai yang. Daar probeerde hij ons een kamer aan te smeren voor 1300 baht per nacht, maar er stonden maar 2 bedden. Dat is natuurlijk niet comfortabel als je met 3 personen op reis bent. Hij verstond het echt niet! Het was echt een avontuur iets te vinden, en vooral omdat die Thaien ons zien als een ATM. Maar wij zeiden ook ‘wij zijn maar studentjes, wij hebben geel geld!’ En dat is ook zo, ons geld vliegt er hier veel te snel vandoor, en we letten er al zo enorm op! 3e keer goede keer, want dan gaf hij ons een bungalowtje, waar we een bed extra konden inzetten. Dat kwam dan nog goedkoop uit! Enig nadeel, onze wc trekt niet door!Hij wou ons nog wat extra geld aansmeren voor de trip, maar we hebben ons niet laten doen. Afgesproken is afgesproken, seg, ze verdienen al genoeg! We zijn daarna iets lekkers gaan eten op het strand, want ondertussen was het al enorm laat en ons maagjes grommelden. We kregen 10% korting omdat we de zus van de eigenares 5minuten daarvoor hadden leren kennen in een winkeltje. Altijd handig! Na het eten hebben we een fikse wandeling gemaakt, dat deed enorm veel deugd. Wat wel bizar was eigenlijk, was dat er dode bomen op het strand lagen waar de wortels hoog boven de grond uitstaken. Het leek zowat of er daar net een tsunami was doorgespoeld. Tijdens het avondeten viel ons eten wat tegen, en bij mij vooral! Ik had een mangoslaatje besteld, want ik ben zot op mango’s hier. Echter, toen het bordje voor me kwam te staan rook ik al dat er een of ander ‘seafoodje’ in zat. Zoals je weet, ik mag dat niet eten, dus was mijn honger ook echt helemaal over. Gelukkig kregen we van het vrouwtje een gratis bordje ananas, zodat ik toch nog iets binnen had. Op het strand verkochten ze tijdens ons eten ook ‘geluksballonnen’. Voor diegenen die dat niet kennen, het is een papieren ballon met onderaan een lont. Je steekt de lont aan en laat de warmte van de vlam in je ballon komen. Na een tijd zal de ballon opstijgen en alleen gaan vliegen. Er was een koppeltje dat dat eens wou proberen, maar als je een beetje weet hoe dat werkt, dan zag je direct dat zij dat helemaal verkeerd deden. Resultaat: hun hele ballon stond in vuur en vlam! Gelukkig ging hun 2e keer beter. Hopelijk komen ze morgen nog eens rond met die ballonnen, zodat wij dat ook eens samen kunnen doen. Het was een toffe dag, maar onze vakantie begint al te korten!

5 tem 8 Maart

De laatste dagen heb ik enorm weinig tijd gehad op jullie mijn verhaaltjes te vertellen. Je weet wel, op vakantie heb je echt geen zin om je laptop te openen en een heel verhaal te schrijven. Daarom schrijf ik nu een heel kort verslagje van wat we zoal gedaan hebben. Van 4 tem 7 maart hebben we in Koh Phi Phi gezeten, dat was echt een adembenemend eiland. We hebben daar stranden gezien waar het water helder is en het zand spierwit is. Misschien heb je de film 'the beach' wel al gezien, zel, wij hebben dat strand bezocht! De stranden daar deden ons wat denken aan de reclamespotjes van 'Bounty' koekjes. We hebben ook een longtail (bootje) gehuurd en dan zijn we gaan snorkelen rond het kleine Koh Phi Phi'tje. Dat was echt super. Het weer zat alleen tijdens de avonden wat minder mee, zo hebben we een tropische regenval meegemaakt en moesten we door de straatjes lopen met water tot onder onze knieën, dat was natuurlijk wel eens een belevenis!

In de regen zijn we dan op een avond ook eens gaan zwemmen, dat leek ons kei leuk. Het was dan donker, het bliksemde en regende, maar het water was nog zalig warm. Een avontuur dat weinig zullen kunnen vertellen! Op een andere avond zijn we op de barretjes op het strand een lekkere banana shake gaan drinken. Super gezellig hoor, al die houten hutjes op het strand. 7 maart zijn we dan naar Phang Nga vertrokken. Eerst namen we de boot, dat duurde 2u, en daarna nog een busje van ook nog eens 2u. We logeren in een Nationaal Park, ja je leest het goed, met onze eigen bungalow.

8 maart hebben we een longtail gehuurd en vertrokken we om 7u smorgens om de drukte te vermijden. Al moet ik zeggen dat er hier in Phang Nga totaal geen toeristen te zien zijn. We deden een trip naar het James Bond eiland. Dat eiland is te zien in de film 'the man with the golden gun'. Adembenemend eilandje, met mooie rotsen. Diezelfde dag doolden we ook wat rond in het centrum (het is hier echt wel een verlaten iets) en plots zag ik ergens een tempel, we beslootten een kijkje te nemen. We kwamen op een verlaten Boeddhistisch iets wat best wel mooi was. Geen toeristen te zien. We konden daar ook met trapjes omhoog en hadden dan een heel mooi uitzicht, al was het wel afzien met mijn hoogtevrees!


Er was daar een Thais meisje dat ons voortdurend achtervolgde, zo een schatje.

zondag 4 maart

Vorige nacht ben ik een paar keer gewekt door vieze Westerse mannen die in het midden van de nacht thuis kwamen met een thaise vrouw. Leuk is natuurlijk anders, en zeker als je van het minste wakker wordt. Om 5u was ik daarom klaarwakker, en heb ik dan maar gedoucht. Om kwart voor 9 had ik met Sam en Nele afgesproken aan de balie, we zijn dan in een heel Westers restaurant gaan ontbijten (ja, in Patong is alles Westers). We waren blij toen de chauffeur ons kwam ophalen om kwart na 9, zodat we zo snel mogelijk uit dit lelijk gat waren. Het busje bracht ons naar een klein haventje in Phuket city waar we op een bootje mochten. Eerst moesten we wel een stikker gaan halen om op onze T-shirt te plakken. Het was een tocht van 2u, en hoe dichter we bij Koh Phi Phi kwamen, hoe mooier het uitzicht werd. Aangekomen op Koh Phi Phi moesten we nog eens 20 baht (een halve euro) betalen om het eiland proper te maken. Onze eerste indruk was enorm goed, we liepen door schattige, kleine straatjes. Ik moet toegeven, ook hier is het toeristisch, maar niet zoals in Patong. De zoektocht naar ons hotelletje was nog niet zo simpel in het begin, want het was enorm hit en we sleurden wel wat met rugzakken. Toen we aankwamen moesten we een enorme trap op, handig is dat wel niet direct. Het hotel is super, ik lig samen met Sam en Nele op een kamer en we betalen maar 15€ per nacht. Daarna zijn we gaan eten in een restaurantje, genaamd ‘the rock’. Het was gebouwd in de helling van een rots en tussen een grote boom. Echt mooi! Je vindt het misschien raar, maar wij besloten om toch maar Thais te eten, want onze maag kan blijkbaar niet meer tegen de vettigheid van het Westerse eten. Dan zijn we wat gaan wandelen, of liever, gaan zwemmen in de baai hier aan ons hotel. Jeetje, dat water is hartstikke warm. Dat was best wel zalig. We hebben een eind gezwommen, want het uitzicht was adembenemend. Toen we op weg waren naar huis stapten we een duikwinkel binnen, dat zouden we hier heel graag doen. Plots begon het echt te gieten, te bliksemen en te donderen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo een luide donder gehoord. We moesten er helaas door en gebruikten dan maar onze strandhanddoek om ons droog te houden. Het was een tof ritje naar ons hotel, want de straten waren helemaal onder geregend en we liepen tot onder onze knieën in het water. Daar moet je dan voor in het warme Thailand zijn, lol! We waren kletsnat en besloten om op het strand dan maar iets te drinken, daar zat natuurlijk geen kat! Waaw, dat leek echt even op Jamaica, want op het strand waren allemaal hele toffe barretjes waar je cocktails en dergelijke kan drinken. Wat een uitzicht! De bedienden van het barretje keken ons aan alsof we gekken waren. En eigenlijk waren we dat ook een beetje, want in de gietende regen, donder en bliksem zijn ze in het donker nog gaan zwemmen! Wie kan dat zeggen, dat hij in volle regen gaat zwemmen? Gek, dat zijn we misschien wel, maar het was een super toffe ervaring. Nu 2u later is het nog steeds aan het gieten, we krijgen al het gevoel dat de regen ons achtervolgt. Want elke keer als wij vakantie of weekend hebben is het plots kouder, overtrokken of regent het! Ons kamer is ondertussen ook helemaal doorweekt, want onze kledij hangt nu op en alles druipt nu lekker op de grond. Heerlijk hoor!

enkele fotootjes met de gsm:

zaterdag 3 maart

Vandaag begon onze vakantie! Jeej, wat hebben we uitgekeken naar deze dag. Om 5u ben ik opgestaan. Het was wel even prikken in de ogen, want ik had maar weinig geslapen. Om half 7 kwam onze privé chauffeur ons halen en waren we op weg naar de vluchthaven in Ubon Ratchatburi, dat ligt op ongeveer 2 en half uurtjes rijden van mijn huis. Toen we daar aankwamen lachten we wel even, want wat een klein luchthaventje. Je moet eerst door de bagagescanner om daarna pas te gaan inchecken. Er waren maar 3 balies, omdat er daar ook maar 3 luchtvaarmaatschappijen vliegen. Na het inchecken zijn we even iets gaan eten in de inkomsthal, een echte croque monsieur (wel zonder hesp) en da kostte echt niks. Daarna zijn we naar de ‘gate lounge’ gegaan, dat was een kamer waar een tv stond en iedereen op bankjes zat te wachten (en vooral tv zat te kijken). We moesten niet lang wachten vooraleer we mochten ‘boarden’. We stapten door de schuifdeur van de lounge om daar ons vliegtuig te zien staan. Het was best wel tof, en eens iets anders, om gewoon op begane grond naar je vliegtuig te stappen en daar gewoon de trap op te gaan. In het vliegtuig zaten we helemaal achteraan, zoals je weet, achteraan voel je echt enorm veel. En ook tijdens deze vlucht voelden we veel, vooral toen we opstegen en we tijdens het rijden precies ‘dronken’ aan het rijden waren. Tegen het einde toe zagen we allemaal eilandjes en enorme rotsen in het water, een prachtig uitzicht was dat, dus ik ben blij dat ik aan het raampje zat. Na 2u gingen we landen, het vliegtuig maakte een grote bocht en we kwamen steeds dichter bij een strand en landden we net naast de kustlijn. Ik was blij dat we er waren! Wat ons direct opviel was dat alles hier zo groen ziet, bij ons thuis is alles bruin en stoffig, maar hier zie je enorm veel palmbomen en mooie groene planten. We kochten een ticketje voor een busje (dat was maar 150baht, ongeveer 3,5 euro) en dat busje bracht ons helemaal naar ons guesthouse in Patong. De man die hier werkt is echt wel niet vriendelijk, maar toen hij hoorde dat we in Surin Provincie werken, dan klaarde hij helemaal op en was hij enorm vriendelijk, en dat vooral omdat hij zelf van Surin komt. Na het inchecken zijn we het strand eens gaan bekijken, maar wat een teleurstelling. Ik raad je aan, ga nooit naar Patong. Het voelt aan alsof je in Benidorm bent, en daar zijn we echt niet voor gekomen. Gelukkig zijn Sam, Nele en ik echt wel hetzelfde op dat gebied. Het was echt afschuwelijk om al die westerlingen hier te zien, en dan vooral omdat ze hier half naakt lopen. Wij ergerden ons enorm aan de Westerling, omdat wij nu eigenlijk al een beetje ‘Thai’ zijn, en dat verbaasde ons wel een beetje. In de thaise cultuur is het niet aanvaard dat je halfnaakt loopt, snappen die Westerlingen dan niet dat je dat niet doet in een land waar dat niet geaccepteerd is? En waarom kom je zover naar zo een mooi land om hier wat aan een Verwesterd strand te liggen. We begrepen het echt niet. Ik miste direct de rust en mijn familie in Surin. Het is hier veel te druk. Na het eten hebben we dan ook direct besloten om de volgende 2 dagen op koh Phi Phi door te brengen, hopelijk valt het daar wat beter mee. Dus zijn we in een klein tourismebureautje iets gaan vastleggen. Het was best wel grappig daar, want de vrouw van de man die ons hielp, was echt wel een slaafje. Hij deed een teken, en zij sprong voor hem. Zo nam zij water voor hem en deed het topje van de fles zodat hij er direct van kon drinken. Zij gaf hem een rekenmachine toen hij zijn hand wat wuifde. Ik kreeg direct medelijden. Wanneer dat allemaal vastlag, was onze stress een beetje weg en waren we vooral opgelucht. We zijn dan daarna iets gaan drinken. Eerst zijn we naar ‘the hard rock café’ gegaan. Dat was echt wel cool, ze waren daar aan het optreden en de sfeer zat er wel in. Op een gegeven moment komen er een tiental vrouwtjes het podium op en beginnen wat te paraderen. De gastvrouw begint een soort veiling te doen, en wij keken even raar op. Wij dachten dat ze die vrouwtjes aan het ‘verkopen’ waren, maar uiteindelijk bleek het dat het gewoon de T-shirts waren die die vrouwtjes droegen. Ja, dat heb ik nog niet gezegd, maar in Phuket is echt wel een sekstoerisme en dat zie je eraan, overal waar je kijkt zie je blanke mannen met een Thais vrouwtje. Je mag er niet teveel bij nadenken, want het is vuil eigenlijk. Daarna zijn we even door de uitgangsbuurt gestapt, daar stonden allemaal rieten hutjes met palen in, waarschijnlijk was dat voor vrouwtjes die een paaldans deden, helaas hebben we dat niet kunnen zien. Plots begon het daar te regenen, warme regen weliswaar, maar we beklaagden het ons. Nele kreeg er rillingen van, en het was waarschijnlijk nog boven de 30°! Om 11u zijn we ons bedje in gekropen, want het was een lange dag en we waren echt doodop.


Deze foto zegt denk ik genoeg over het sekstoerisme hier denk ik :)

vrijdag 2 maart

Deze ochtend werd ik wakker om 5u, badend in het zweet. Daarna kon ik helaas niet meer slapen, dus heb ik maar om half 6 in de ochtend buiten de was gedaan. Das is natuurlijk eens iets anders, en mijn gastvrouw verschoot nogal toen ze opstond. Tijdens het wachten op de was heb ik wat gespeeld met Fork, tot hij natuurlijk in zijn broek plaste. Dat had ik trouwens nog niet verteld, ze gebruiken hier heel weinig pampers. Dus elke keer een baby in zijn broekje plast of kakt, dan lopen zij vliegensvlug naar de badkamer om dat op te kuisen en een nieuw broekje aan te doen. Dat doet me zowat denken aan vroeger. Zodus, plaste hij deze ochtend de hele vloer vol, haha. Opkuisen deed mijn gastvrouw niet echt, want zoals je misschien al weet, Thaien kuisen echt wel niet. Ze legde er dan maar gewoon een vuile handdoek op. De eerste 2u heb ik lesgegeven, normaal gezien is vrijdag mijn vrije dag, maar omdat er deze week al een paar uren waren weggevallen had ik gevraagd of ik vrijdag toch nog 2u zou kunnen geven, zodat ik toch nog het gevoel heb dat ik lesgeef. Het was een klas van 37 studenten, dat zal je natuurlijk in België niet echt meemaken. Wennen is dat wel, voor een klas staan van 37 studenten die allemaal in hun pubertijd zitten. Maar op zich viel het nog heel goed mee, want ik had activiteiten mee waardoor ze voortdurend bezig waren. Mijn collega Pi Lin, zat natuurlijk weer de hele les neer, wat echt wel niet de bedoeling is. Dus heb ik op een gegeven moment gezegd dat ik mijn les heb afgerond en dat het nu haar beurt was. Ze schrok wel even, maar ze weet dat ik niet hier ben om alleen les te geven. Ze schreef dan iets op het bord en het stond vol fouten. Ik wist niet goed of ik dat direct moest verbeteren of niet, want je kan moeilijk je collega te schaamte brengen tegenover haar leerlingen, toch? Maar langs de andere kant wil je wel dat je leerlingen geen fouten aanleren, hun Engels is al zo slecht! Na het lesgeven ben ik met mijn collega’s naar de post in Prasat gegaan, daar lag eindelijk mijn pakje klaar. Daarna zijn we allemaal iets gaan eten in een heel schattig plaatsje waar je per tafel in een hutje zat. Gezellig hoor! Vermits een van onze collega’s gisteren de lotto had gewonnen trakteerde zij vandaag. Er werd natuurlijk weer veeeeeel te veel besteld en de helft werd weer niet opgegeten. Zonde van al dat lekker eten hoor. Toen we daar zaten kwam er nog een ‘farang’ (buitenlander) voorbij, wat hier echt wel uitzonderlijk is. Zij begon direct met mij te spreken. Wow, zij leeft al 18 jaar in Thailand en kon perfect Thais. Bewonderenswaardig. Ze heeft me haar telefoonnummer gegeven in geval ik hulp zou nodig hebben. Vriendelijke mensen vind je hier wel hoor, en daarvoor alleen al zou ik liever nog een jaar langer blijven. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik begin na te denken om volgend jaar misschien een sabat-jaar te nemen in België en hier een jaar te komen werken in de school waar ik nu zit. Toen ik dat hier vroeg was iedereen laaiend enthousiast en mijn gastvrouw vond dat super, want dan zou haar zoontje Fork Engels kunnen leren. Het is toch een gedachte die meer en meer in mij opkomt, ik zal er zeker eens met de organisatie over spreken. Na het eten ben ik meegegaan naar de kapper met Pi Noy. Een kapper, denk nu maar niet dat dat zoals bij ons is. Een gebouw waar op de benedenverdieping een soort ‘garage’ is geopend. Achteraan staan 3 wasbakken afgebakend door een vies, stoffig scherm. Ik had er echt een foto van moeten nemen, maar helaas had ik mijn fototoestel niet mee!


Pi Noy en ik

Om 3u waren we weer terug op school, waar we nog 1uurtje zijn gebleven en daarna zijn we naar huis gegaan. Toen ik thuis aankwam waren Sam en Nele daar al. Het was wel even wennen, want ik heb daar 3 weken als enige gast gezeten. Deze avond vertrok mijn gastvrouw naar Surin omdat ze naar een bruiloft moest, en daarom zaten wij alleen in mijn huis. Het was wel lief hoe mijn gastvrouw mij alles uitlegde en zei dat het nu ‘mijn’ huis is. Het deed wel even raar, want het is nogal een verantwoordelijkheid om even voor zo een groot en duur huis te zorgen.Toen ze vertrok gaf ze me een dikke knuffel en zag ze er echt triest uit. Zoals een echt mamaatje zei ze ook dat ik goed op mijn geld moest letten en dat ze me enorm ging missen. Het is echt zo een lieverdje, ik zeg altijd dat zij mijn Thais moedertje is, ook al is ze eigenlijk maar 1 jaartje ouder dan ik. Om half 6 ging Pi Nok ons komen ophalen om samen iets te gaan eten. Maar zoals je weet, Pi Nok komt nooit op tijd. 2u en 10min later kwam ze uiteindelijk opdagen, verschrikkelijk, want wij hadden hartstikke honger! We zijn dan gezellig naar een grillbar gegaan. Daar konden we weer zoveel eten als we wilden, als was het deze keer minder lekker dan de vorige keren. En Pi Nok was ook enorm stil, ik voelde dat er iets scheelde. Op dat moment besefte ik dat je na 3 weken echt wel iemand heel goed kan leren kennen. Zo kennen Pi Nok en ik enorm veel dingen over elkaar, en dat is hartstikke fijn. Toen we thuiskwamen zijn we eigenlijk direct gaan slapen, want morgen moeten we er vroeg uit!

Donderdag 1 Maart

Wow, ik kan het zelf niet geloven, maar vandaag zit ik al 3 weken in Thailand! Wat gaat de tijd weer veel te snel. Vandaag was niet zo een interessante dag, want ik moest maar 1uurtje lesgeven. De meesten zullen zeggen: super! Maar ik vind dat eigenlijk niet zo super, want je bent dan wel een hele dag aanwezig op school van 8u tot en met 17u, en na een tijdje verveel je je wel hoor! Geef mij maar lekker drukke dagen, daar haal ik meer voldoening uit. Ik heb dan een hoop werkblaadjes gemaakt, die mijn collega’s hebben gekopieerd en in hun les hebben gebruikt (zonder dat echt te vragen). Ja, dat is toch een gegeven waar je niet rond kunt, maar de Thaise bevolking hier is mega tam en lui! Gelukkig hebben ze enorm veel goede kanten ook, dus dat maakt het direct goed. Vandaag heb ik weer iets nieuws ervaren naast mijn bureau. Zoals je weet moeten de leerlingen tijdens de ochtendceremonie het volkslied zingen, maar er zijn natuurlijk leerlingen die dat lied nog altijd niet kennen. De leerkrachten halen die leerlingen er dan uit, en als straf moeten zij aan het bureau van de leerkracht dat volkslied komen zingen. Ze moeten blijven staan tot ze het uiteindelijk goed zingen, en ik kan je zeggen, dat duurde echt wel een tijdje hoor. Het grappige is dat de leerkracht ondertussen verder werkt en telefoons beantwoord. Ik heb stiekem een filmpje gemaakt van die leerlingen, ik vond het zo interessant om te zien. Let niet op het geschok, want zoals ik zei, het was echt wel stiekem! De leerkrachten hier schamen zich dood voor leerlingen zoals deze, want het volkslied is echt wel iets dat je MOET kennen uit respect voor je land en koning. Ik heb dan maar niet gezegd dat ik het onze niet ken, hoewel, ik ken wel een variant erop, maar die is natuurlijk niet zo deftig, hihi.


Het lesgeven ging goed, en ik ben blij dat de leerlingen weer wat hebben bijgeleerd. Ze lijken allemaal zo triest wanneer ik zeg dat ik 2 weken op vakantie ben. Hoe zou je zelf zijn, als je eindelijk eens wat beter Engels leert. Want ik kan je zeggen, de uitspraak van de Engelse leerkrachten hier trekt toch echt op niks. Na het lesgeven ging ik normaal met Pi Nok en Pi Lin Zumba doen, dat kennen ze hier niet en ik wou het echt eens zien hoe dat zou staan bij een Thaise. Helaas is dat niet doorgegaan omdat er een leerkracht, Pi Pat, binnenkort een Engels examen. Ze kwam naar mij omdat ze de voorbije 10 keer altijd op dat examen gebuisd was en nu dus eens wat Engels met mij wou leren. Maar we zijn eigenlijk eerder een uur bezig geweest aan de uitspraak van de Engelse klanken, want dat had ze precies nooit geleerd. Toen ik vroeg waarom niemand dat eigenlijk goed kan, kreeg ik als antwoord dat hen dat nooit wordt aangeleerd. Toen besefte ik dat het heel nuttig zou zijn om dat in onze Engelse kampen te steken in een spelvorm. Want uitspraak is toch heel belangrijk om een taal een beetje onder de knie te krijgen. Vandaag waren de leerkrachten mij weer enorm aan het plagen, daar zijn ze goed in hoor. Als ik dan met Sam en Nele praat, dan zit ik toch precies wel op een speciale school hoor, haha. En dat zegt mijn collega Pi Nok ook vaak, dat dit een van de enige scholen is waar zo dubbelzinnig wordt gepraat en zoveel wordt geplaagd. En dan ben ik blij, enorm blij dat ik hier zit, want ik ben ook iemand die enorm graag plaagt en daarom aard ik hier super goed op deze school. S ’avonds heb ik voor de eerste keer alleen gegeten, mijn gastvrouw was een beetje druk bezig. Daarna heb ik 20 rondjes rond het huis gelopen, fieuw, ik was wel uitgeteld, want zweten doe je zelfs al zonder te sporten. Nele belde me vandaag om te zeggen dat hun werkvisum eindelijk in orde was gebracht, maar blijkbaar is de mijne nog niet aangevraagd. Ja, ik werk al 3 weken en ik heb nog altijd geen werkvisum, grappig toch? Blijkbaar toch helemaal geen probleem volgens de mensen hier, anders had ik niet al 3 weken gewerkt. En zo komt onze vakantie weer dichterbij en tellen we af.