dinsdag 13 maart

Voor vandaag hadden we een tour geboekt bij onze super vriendelijk, maar gedrogeerde hotelreceptioniste. Al weten wij waarschijnlijk wel waarom zij zo gedrogeerd is. Ze spuit zich elke dag vol met vrouwelijke hormonen, want het was overduidelijk een vent! Dat even terzijde, we stonden klaar om half 7 in de vroege ochtend. Een beetje vroeg, vind je niet? En toch stonden we fris en vol goede moed klaar in de lobby. We werden opgehaald door een mini van, wat hier aanzien wordt als HET transportmiddel. Ze brachten ons naar een drukke straat waar we in een typisch Thais gebouw moesten wachten. En wachten dat deden we, en het bleef maar duren… Een uur later kregen we het op onze heupen. We hadden gerust nog een uurtje langer kunnen slapen! Uiteindelijk kwam er schot in de zaak, de andere ‘farang’ waren ook aangekomen en we waren klaar om te vertrekken naar Ayuthaya (het oude Bangkok). Toen we op de andere mini van stapten bleek het dat Sam, Nele en ik uit elkaar moesten zitten, we vonden dat iets dat niet kon, want wij waren wel de eerste die ter plaatse aanwezig waren! Achteraf gezien bleek het toch niet zo erg, want ik zat tussen allemaal Koreanen. Onze eerste stop was bij een mooie oude ‘tempel’, al weet ik niet precies of je dat een tempel kan noemen. Het was een gebouw met een grote punt naar de hemel toe.
zelfportretje met de gsm:


Trapjes ontbraken er zeker niet, en die hebben wij vol overtuiging allemaal beklommen. Vol verwondering keken we naar deze gebouwen, want het is iets dat je bij ons in Surin niet tegenkomt. Tijdens de busrit naar de andere tempels verbaasde ik de Koreanen door eens iets tegen hen te zeggen. Met open mond keken ze mij aan en begonnen ze mij te overdonderen met vragen. Toen ik hen in het Koreaans vertelde dat mijn vriend Koreaans is hoorde ik in koor ‘ooooooh’. Achteraf vroeg Sam me wat ik zei, want hij vond het grappig dat ze allemaal ineens zo reageerden. In de volgende tempel moesten we onze schoenen uitdoen, en wonder bij wonder, ik had toch wel sokken aan van Hello Kitty met de vlag van Korea zeker. Ik zag de Koreanen kijken naar mijn schattige sokjes en ik hoorde hen tegen elkaar zeggen hoe ’schattig’ die wel waren. Mijn dag kon niet meer stuk, haha Ik moet zeggen, eens mensen weten dat je hun taal kan spreken, dan zijn ze plots heel vriendelijk tegen je. En dat merkte ik ook vandaag, want op het einde van de dag wensten ze mij allemaal een prettige reis en wuifden ze allemaal naar mij. Schattig hoor, die Aziaten. Nu even over de resterende tempels die wij bezochten. Naarmate we meer en meer tempels zagen, werden we minder en minder verbaasd en kregen we steeds meer het gevoel dat al die tempels toch wel heel veel op elkaar trokken. Het was misschien genoeg geweest om de 2 grootste te bezoeken, maar wij bezochten er ongeveer 5 en dat was eigenlijk wel wat veel.
met de gsm:

Tijdens onze trip hebben we ook Belgische koppels leren kennen. Sam en Nele vonden dat echt super om nog eens Belgische gezichten te zien en nog eens Vlaams tegen iemand te spreken. Maar ik heb dat eigenlijk liever niet. Wanneer ik in een ander land ben, ben ik liever zo ver mogelijk weg van Belgen en alles wat me aan ons petite Belgique doet denken. Je kan dat misschien raar vinden, maar weet je, ik ben enig kind, en ik ben dan ook altijd graag de enigste, ook in een ander land! Rond 4u waren we weer aan ons hotel, waar de stank ons weer overviel en de warmte weer op ons viel. S ’avonds zijn we naar Siam gegaan, daar valt wat meer te beleven dan waar wij zitten. We vonden daar een gigantische boekenwinkel met bijna alleen maar Engelse boeken. Sam en ik waren in onze nopjes, want daarin zijn wij echte freaks. Ik kom nooit een boekenwinkel buiten zonder een boek te kopen. Een zwakte is het, maar gelukkig wel een positief iets. Zo heb ik dus een heel leuk prentenboek gevonden over de verhalen van Shakespeare. Een super boek dat ik zeker in België tijdens mijn lessen zal kunnen gebruiken! Dan heb ik ook nog 2 graded readers gekocht, eentje van de smurfen en eentje van Tintin. Ze hebben hier echt meer boeken voor Engelse leerkrachten dan bij ons, en dan nog zeggen ze dat ze hier niks hebben. Volgens mij zijn ze gewoon te lui om eens hun huis uit te komen en eens rond te zoeken. Materiaal genoeg hoor! Maar ja, zoals ik wel al zovele keren heb vernoemd, de thaien zijn lui. Na het bezoekje aan de boekenwinkel nam ik een taxi alleen naar huis, ik zat in een taxi met een nog redelijk jonge thai. Hij begon mij echt rare vragen te stellen. Hij vroeg of ik deze avond naar een club wou gaan etc. Gelukkig heb ik hem wat kunnen afwimpelen. Ik zei dat ik deze avond een taxi nodig zou hebben om naar de luchthaven te gaan, hij zei dat hij dat wou doen voor 400 baht, ik probeerde er wat vanaf te prutsen en kreeg het op 300 baht. Hij gaf me zijn telefoonnummer en zei dat ik hem moest bellen wanneer ik wou vertrekken. Voilà, dat ook weeral gefikst dacht ik, maar toen besefte ik dat je op een Thai niet echt kunt rekenen, en dat wat hij zei echt wel eens lullekoek kon zijn. En mijn voorgevoel was juist, toen ik hem belde kwam hij met het excuus dat hij een accident had gehad, denk je nu echt dat ik een domme farang ben? Dus liep ik maar onze drukke straat over en wuifde ik naar een taxi. Ik vroeg hem voor hoeveel hij naar de luchthaven kon gaan, hij zei 500 baht. Toen ik me dan neerzette in de taxi, zei hij plots 400 baht. Dat was gemakkelijk, zonder ook maar iets te doen peuterde hij er 100 baht af. Misschien hebben vrouwelijke charmes dan toch enig effect? Maar jesus, wat een helse rit was dat. Met gekrulde tenen zat ik vooraan in de taxi. Afstand houden kennen ze niet, dus als de auto voor je plots remt zit je er gewoon in. Doe je dat tegen 20 per uur vind ik dat niet zo erg, maar tegen 140 kilometer per uur vind ik dat toch wel at griezelig. Ik had echt het gevoel dat ik in een ‘race car’ zat. Door zijn helse snelheid was ik dan natuurlijk ook weer veel te vroeg op de luchthaven. De vlucht ging aankomen om 12u en ik was er al om 11u. Gelukkig kon ik me wat bezig houden op mijn gsm, maar de spanning zat er toch in! Om 12u zag ik plots op mijn gsm verschijnen dat de vlucht vanuit Seoul geland was in Bangkok. En nu was het wachten tot ik die hemelse lach weer zou zien verschijnen.