Zaterdag 27 en zondag 28 oktober 2012

Zaterdag

Vandaag moest mijn zusje Nok in Surin zijn om haar auto in te zenden voor jaarlijks onderhoud. Daarom vroeg ze of ik zin had om de dag met haar te spenderen, anders moest ze de hele dag in de garage wachten en daar had ze precies geen zin in. Ze kwam me dus ophalen om half 10 om dan door te rijden naar de Toyota garage. We deden haar auto binnen en blijkbaar is het hier de service dat de klant dan ergens naartoe wordt gebracht in Surin, zodat zij hun tijd nog nuttig kunnen besteden. We besloten dan eerst wat te ontbijten, een typisch gerecht van Isaan. Erg lekker, en dat vooral omdat het al 11u was en ik nog niet had ontbeten! Omdat de auto om 1u nog niet klaar was zijn we dan naar de cinema gegaan. Raad eens wat een cinematicket hier kost? 80 baht, dat is 2€! Voor slechts 2 euro vind ik het niet zo erg dat ik niet de hele film versta, want zoals je misschien nog niet weet, alle Engelstalige films hier zijn gedubd. Al stond ik toch wat versteld van mezelf, omdat ik toch meer verstond dat ik had gedacht. Ook was het een actiefilm, dus heb je vaak genoeg aan het visuele. Er was toch iets wat ik minder leuk vond, en dat was de airco. Ik voelde mezelf zowat bevriezen, en het was daar waarschijnlijk nog steeds 20°. Mijn handen begonnen te verkleumen en ik kreeg kippenvlees. Opmerkelijk hoe snel je toch gewoon bent aan de warmte hier! Na de film kwamen ze ons weer ophalen in Surin om Nok haar auto te gaan ophalen. Haar auto had niet alleen een onderhoud gekregen, maar was ook helemaal gewassen, vanbinnen en vanbuiten. Ik plaagde haar ermee, want normaal heeft een auto slechts 3u nodig voor het onderhoud, maar de hare had 5u nodig. Ik lachte dan en zei dat haar auto zoveel tijd nodig had omdat ze al 2u nodig hadden om haar vuile auto te kunnen opkuisen. We zijn dan nog even naar het vuilste marktje van Surin gegaan. Hier mag je echt niet nadenken over de hygiëne, of je wordt al ziek van het gedacht. Gelukkig zie je na een tijd al die dingen niet meer. Toen we dan hier thuis aankwamen was alles op slot, en niemand was thuis. Dat is ook weer een van de nadelen van het leven bij een gastgezin, je moet jezelf altijd aanpassen en zien dat je thuiskomt wanneer er iemand thuis is. Je kunt hen wel bellen, maar dat vind ik vaak nogal opdringerig. We gingen dan maar even eten in het stalletje hier rechtover. Rond 6u kon ik eindelijk binnen. Het zal je verbazen, maar om 9u viel ik al in slaap!

 

Zondag

Het beloofde een rustige dag te worden. Niemand was thuis omdat ze allemaal in het hospitaal waren bij ons omaatje. Ik kon dus eens helemaal doen wat ik wou. Ik besloot een filmpje te zien, wat te lezen en wat Thais te leren. Het deed deugd om zo eens echt niks te doen thuis. Al was ik toch blij dat een vriendin van me hier me meenam om wat te gaan pingpongen in Sirindhorn school. We waren met 3 en de verliezer moest het racket doorgeven aan de volgende. De eerste keren verloor ik, omdat het alweer een tijd geleden was dat ik had gepingpongd. Maar na een tijd stonden ze met hun mond vol tanden toen ik punt na punt binnensloeg. De nicht van mn gastgezin zei dat ze niet zou kunnen slapen als ze me niet versloeg, het was duidelijk dat zij niet tegen verliezen kon, hihi. Je zou denken, pingpong is maar een gewone sport, maar ik voel elke keer weer dat ik hier in Thailand blij ben met de kleinste dingen. Ik heb echt enorm genoten van onze spelletjes. Na onze inspanning waren de andere 2 natuurlijk doodop en hadden ze een heuse honger. Het enigste Japans restaurant in Surin bleek de juiste oplossing. Het voelde wat bizar voor mij, na het sporten gaan eten in een restaurant zonder enige douche of zonder iets anders aan te trekken. Hier kijken ze daar allemaal niet van op. En dat vind ik zo mooi aan de Thaise cultuur. Hier maakt het niet uit hoe je eruit ziet, of wat je aanhebt, de mensen zullen je daar niet op beoordelen. Iets waar ze in België nog heel wat van kunnen leren! Ik nam mijn favoriete gerecht, donkatsu.

Om 7u was ik thuis, nam ik een heerlijke douche en besloot nog wat te lezen. Wat houd ik toch nog steeds van mijn leven hier in Thailand, ik heb geen nood aan dure dingen, ik geniet gewoon van alle liefde die hier wordt gegeven!

Woensdag 24, Donderdag 25 en Vrijdag 26 oktober 2012

Woensdag

En vandaag was het alweer de laatste dag van ons Engels Project. We hadden besloten om hen vandaag te leren hoe ze een goede vraag moeten stellen in het Engels, want daar hebben ze allemaal toch echt problemen mee. De hele voormiddag hebben we daaraan besteed, met enkele spelletjes weliswaar. Moest je zoiets geven in België, dan heb je daar echt geen 3u voor nodig! Wat me eigenlijk verbaasde is dat de leerlingen het na een tijdje doorhadden wat de zinstructuur is van zo’n vraag. Toen ik dan op het einde nog eens herhaalde, wisten ze me allemaal te zeggen wat die structuur is. Maar toen we s'middags met onze leerlingen aan het lunchen waren, waren ze blijkbaar allemaal alweer vergeten hoe een vraag wordt gemaakt. Het is dan natuurlijk handig om te zeggen ‘question!’ en dan verbeteren ze zichzelf wel, ik denk dat alles hier in Thailand heel veel herhaling en oefening vraagt. In de namiddag leerden we hen hoe ze de weg moesten uitleggen, dat ging redelijk vlot, en daarom zat onze lesdag er echt heel snel op! Na de les gingen we nog even naar mijn zusje Nok, want ik had gevraagd of ik niet nog tot vrijdag zou kunnen blijven, vermits ik toch geen plannen heb. We kregen dan de taak om de mondelinge proeven af te nemen in Matheyom 4,5 en 6. Deze tests hebben we dan s ’avonds thuis nog wat voorbereid, dus veel heb ik hierover niet meer te vertellen, hihi!

Donderdag

 

 

Jaikes, wat heb ik slecht geslapen. Het blijft toch nog altijd wennen voor mn rug om hier op deze houten plank te slapen. Dat even uitgesloten, de werkers hier begonnen al om 3u te werken en hun grote machines van de tuin te halen. Maar dat mastodontisch machine maakt enorm veel lawaai. Was dat nu het enigste geweest, dan had ik erna misschien nog goed kunnen slapen, maar de Thai hier waren blijkbaar even vergeten dat er nog mensen slapen om 3u s’ nachts en ze waren luidkeels aan het roepen en praten. Dit getater duurde tot 6u, waardoor ik dus echt wel geen oog heb dichtgedaan. Ik hoopte maar dat dit geen invloed zou hebben op mijn tests, want als ik te weinig slaap heb durf ik wel eens minder geduld te hebben. Om half 9 begonnen we eraan, al bleek het snel dat mijn schema alweer zou veranderen. Niet leuk natuurlijk, want ik had voorzien dat matheyom 5/1 eerst zou komen, omdat dit 47 leerlingen zijn en ik die vandaag echt wel wou afwerken. Blijkbaar moesten zij plots naar de test voor scheikunde, en moest ik daarom matheyom 5/2 doen, maar dit zijn maar 20 leerlingen. Van structuur kennen ze hier op school toch nog altijd niks hoor. Ik vraag me voortdurend af hoe die leerlingen goed voor hun tests kunnen leren als ze nooit echt precies weten wanneer ze een test hebben. Van een uurregeling hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Nuja, ik besloot dan maar om Matheyom 5/2 te doen. De test die zij moesten doen was een conversatie met mij maken over hun levensstijl, lievelingseten, hobby’s en dergelijke. Iets wat echt wel veel te moeilijk was voor hen. Ik besloot dan maar om wat basisvragen op te stellen over deze topics, om dan te zien hoeveel ze erover zouden kunnen zeggen. En dat bleek al snel heel weinig te zijn. Het bleef me toch verbazen hoor, omdat ze die papieren al een dag op voorhand hadden gekregen, en dit eigenlijk krak vanbuiten zouden kunnen leren. En blijkbaar zijn ze daar zelfs nog te lui voor. Het breekt mijn hart soms wel een beetje hoor. De overgrote meerderheid van de leerlingen is dan ook wel enorm gebuisd. Al heb ik ook 1 student met een 17/20! Na zo’n dagje testen waren Nick en ik doodop. Ik heb nog even genoten van de laatste avond hier door nog even naar de zonsondergang te kijken met een glaasje Spy (bubbelwijn).

Vrijdag.

Het is alweer de laatste dag op mijn geliefd schooltje. Wat ging de week weeral veel te snel! Ook vandaag moesten we nog enkele tests afnemen. Maar eerst volgde nog de ochtendceremonie. Ik werd weer naar voren geroepen en kreeg van de lieve directeur weer een bos bloemen. Ik moest zoals altijd weer een kleine speech doen en die werd nadien vertaald door de leerkracht Engels. De tests vandaag waren rampzalig. Matheyom 4 moest met mij de weg beschrijven, of iets zeggen over hun familie, vrienden en huisdieren, ofwel uitleggen hoe je koffie maakt. Ook deze klas had de papieren 2 dagen op voorhand gekregen, ze hadden dit dus echt helemaal kunnen voorbereid. Wat me opviel is dat ze allemaal de koffie wouden omschrijven en dat ze allemaal krak hetzelfde zeiden. Dit viel vooral op omdat ze allemaal dezelfde fout maakten. ‘coffee put in glass’. Na enkele leerlingen zei ik dat ze niet voor meer de koffie mochten kiezen, dat ze dus iets anders moesten doen. Ik heb vandaag enorm wat 0/20 moeten geven, en dat verscheurt mijn hart. Je zou denken dat ik ook punten moet geven op gedrag (volgens de criteria van mondelinge tests) en dat is ook zo, maar er waren heel wat leerlingen die zelfs geen moeite deden en die de hele tijd niks zeiden. Ik had een leerling die op elke vraag van mij ‘yes no’ antwoordde. Ik denk dat hij zelfs nog niet weet wat ‘yes no’ betekent, want je kunt toch onmogelijk beide gebruiken als antwoord? Een beetje later had ik een leerling en die wist echt niks te zeggen. Toen ik iets vroeg antwoordde ze ‘mai lou’, wat betekent ‘ik weet het niet’. Maar ‘mai lou’ is eigenlijk iets wat je gebruikt bij vrienden, maar tegen een leerkracht gebruik je de beleefdheidsvorm ‘mai saap ka’. Ik verschoot even toen die leerling ‘mai lou’ tegen me zei, en ik keek even kwaad en verbeterde haar direct. Ik leef nu in een cultuur waar de leerlingen een beleefdheidsvorm tegen mij moeten gebruiken, en ik verwacht dan ook wel dat ze dat doen! Tegen de middag was ik klaar met mijn tests en ging ik iets eten met mijn vrouwelijke collega’s waar ik zo close mee ben. Het was fijn om nog even een laatste keer met hen samen te zitten, al weet ik dat ik nu geen afscheid meer moet nemen omdat we slechts 50km van elkaar wonen. Er werd weer heel wat geroddeld, zoals altijd! Ze vroegen me of ik nog altijd geen interesse heb in Thaise mannen, en dat antwoord blijft ‘neen’! Toen we doorgingen begon een collega me te plagen, ze vroeg aan de uitbaatster van het eetstalletje of ze geen mooie schoondochter wou hebben en stelde me dan voor aan haar. Ik had op dat moment natuurlijk niet door wat er gebeurde. Van plagen kennen ze hier ook wel wat hoor! Om 2u moesten alle leerlingen van Matheyom 6 een schrijftoets maken in het computerlokaal. Nick en ik waren daar aanwezig, dus deden wij maar toezicht. Dat zijn ze hier blijkbaar niet gewoon, dat toezicht, want de leerlingen wouden allemaal gaan samenwerken. Dat toont maar weer eens dat er hier in Saikaew school echt wel geen discipline is. Ook hier was het duidelijk dat deze test veel te moeilijk is voor hen, ze zouden kritisch moeten schrijven en een formele brief moeten schrijven. Iets wat je zou verwachten in België, maar toch echt wel niet hier? Toen we de tests ophaalden en deze even lazen zagen we dat de meeste leerlingen ofwel niks hadden geschreven, ofwel slechts 1 zin waarbij je al eens goed moest nadenken over wat ze precies zouden willen bedoelen. Zonde! Na school bracht Nok ons naar huis om onze valies te maken en dan nam ze ons mee naar Prasat, waar Nick zijn valiezen zou achterlaten. Daarna reden we door naar Surin, waar we nog even hebben geshopt en waar we dan een snelle hap gingen eten vooraleer we Nick naar de bushalte brachten.

Toen we Nick hadden uitgezwaaid gingen Nok en ik naar het hospitaal. Mijn omaatje hier lag in het ziekenhuis en ik wou die toch eventjes gaan bezoeken. Daar kreeg ik nog even een kleine shock, echt waar. Ik besefte al vlug dat wij in België in het ziekenhuis echt wel worden behandeld als koningen! Hier kom je binnen en liggen er oude zieke mensjes op de grond, je loopt dan door een gang waar allemaal grote gezamenlijke zalen zijn waar er telkens een tiental mensen liggen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik in een ziekenzaal zou liggen met zoveel andere mensen. Ik hoopte al direct dat ik hier nooit ernstig ziek zou worden! Na het bezoek aan ons omaatje bezocht ik nog een van mijn collega’s van Saikaew, die enkele dagen geleden was bevallen. Die lag toevallig in hetzelfde ziekenhuis, dus kon ik gemakkelijk beide bezoeken. Zij had gelukkig wel een privé kamer, en dat komt omdat zij een ambtenaar is, die hebben hier heel wat voordelen. Daarom denk ik dat er zoveel mensen kiezen om leerkracht te worden. Al vond ik dat haar kamer er nog heel erbarmelijk uitzag, haar bed bestond uit een houten plank, niet echt iets wat je wilt na een keizersnede, toch? Ook lag haar dochtertje in een couveuse, omdat zij een maandje te vroeg werd geboren. Maar een couveuse kon je dat ook niet echt noemen. Het was eerder een bedje dat onder een verouderde lamp stond, waaraan oude lappen stof waren geplakt met plakband. Ook toen verkoos ik snel om nooit een kind te baren in Thailand, haha! Het was wel een heuse ervaring om eens een Thais baby’tje te zien dat net was geboren, ik had niet verwacht dat zij zo ‘wit’ waren, het leek wel een Europees baby’tje te zijn. Ik plaagde P’Lin er natuurlijk direct mee en vroeg of ze wel zeker was dat haar man de vader was. Om 9u besloten we door te gaan, zodat onze kersverse moeder nog wat kon rusten. Nok en ik besloten om nog even wat te gaan drinken samen, want we wouden beiden nog niet naar huis. We gingen naar het cafeetje waar ik af en toe naartoe ging met Sam en Nele. Ik voelde me opslag rustig. Om 11u kwam ik thuis aan, het is raar, maar als je in Thailand thuiskomt om 11u dan lijkt dat echt enorm laat te zijn. Dat komt vooral omdat het hier om 6u al helemaal donker is, en je dus snel het gevoel krijgt dat het heel laat is. Ook vandaag was ik dus lekker moe en stond me een goede nachtrust te wachten, helemaal klaar voor het weekend.

 

 

Maandag 22 en Dinsdag 23 oktober 2012

 

Blijkbaar hangt mijn foto's nog steeds op school.

Deze week was een heel speciale week voor me, en dat vooral omdat ik weer een weekje op mijn oude school mocht vertoeven. Zoals jullie weten ben ik verliefd op Saikaew, en daarom voelde ik me op slag weer helemaal tot rust komen deze week. Deze keer verbleef ik niet bij mijn mamaatje, niet omdat dat niet ging, maar omdat een andere volunteer (Nick) bij P’Gaew sliep en ze vroegen of ik hem daar niet gezelschap wou houden. Met veel plezier deed ik dat natuurlijk, want het klikt goed met Nick. Maandag gaven Nick en ik een soort ‘Engels project’. Dat project bestond eigenlijk uit Engelse les geven in grammatica en de leerlingen tijdens die les zoveel mogelijk de gelegenheid geven om te praten. Niet simpel natuurlijk, als je weet dat de leerlingen nog geen gewone zin kunnen maken! Het was leuk en raar om terug in school te zijn vandaag. Het voelde alsof ik nooit weg was geweest, al was er toch wel het een en het ander veranderd op school. Enkele nieuwe leerkrachten, mijn bureau was weg, … Toen ik mijn collega’s terugzag voelde het warm vanbinnen. Knuffels konden niet omschrijven wat ik voelde. Nick zag al snel wat ik bedoelde met het ‘aantastelijk’ zijn. Mijn vrouwelijke collega’s wilden mij weer zoveel mogelijk aanraken, ook werd er weer aan mij gesnuffeld door P’Noj. Die goede oude gewoontes hè,hihi. De eerste dag van ons Engels project verliep rustig en zowel de leerlingen als wij hadden veel plezier. Na het lesgeven nam Nok ons mee naar haar favoriete plaats, de grill bar. Je weet wel, dat plaatsje waar we à volonté kunnen eten voor 2,5 euro. Het was gezellig met ons drietjes, en het is leuk een andere Belg in de buurt te hebben, want zo kunnen wij Nok meer over onze cultuur tonen. Het was al redelijk laat (volgens Thaise norm) toen we doorgingen, en ik had al direct spijt dat ik weer in namped (de auto van Nok) stapte, want ik was alweer helemaal vergeten hoe slecht ze rijdt in het donker. Stel je voor dat je op een pikkedonkere baan rijdt en je ziet alleen de lichtjes van de auto’s die van de andere kant komen, je zigzagt met de auto en voelt dat ze nogal vaak op de kant van de tegenliggers rijdt. Sommige auto’s die van de andere kant komen flikkeren met hun lichten om te zeggen dat we teveel op hun rijvak rijden, en dan vraagt Nok zich af waarom ze flikkeren. Op zo’n momenten zit ik toch vaak met de tenen gekruld en ben ik heel blij wanneer ik heelhuids thuis geraak. Bij P’Gaew thuis hebben we Engelse kanalen, dus hebben we ons daar de rest van de avond mee kunnen zoet houden, maar lang duurde dat niet, want we waren allebei wel uitgeteld van al die uren lesgeven.

Na een lekkere nachtrust (eindelijk eens geen varkensgeluiden!) waren we klaar voor een rustig dagje, want vandaag was het geen lesdag. Nok zou in de voormiddag komen om samen de lesvoorbereiding van woensdag te maken. Zoals altijd was ze ook deze keer weer ruim te laat. Gelukkig hadden we direct al wat ideetjes zodat die verloren tijd niet echt erg was. Ze nam ons daarna mee om te gaan lunchen, en ik vroeg of ze ons kon meenemen naar de plaats waar ik vroeger altijd met haar gingen eten tijdens de lunchpauze. Het voelde zo warm vanbinnen toen we daar aankwamen. Je kunt dat niet omschrijven, maar het voelt alsof je weer helemaal compleet bent, alsof je thuis bent. Al besef je langs de andere kant wel dat er zoveel veranderd is, Thailand is nu mijn thuis en ik ben alles al zo gewoon. Al blijf ik toch nog genieten van alles hier. Na onze lunch kwamen enkele leerlingen ons thuis ophalen met hun scooter. We hadden afgesproken dat we ergens samen zouden naartoe gaan, alleen wisten we niet goed waar naartoe. Ik moest achterop bij Nin, een van mijn lievelingsleerlingen. Nick moest achterop bij Toey. Onderweg stopten we even aan een huis, daar haalden ze een fles met olie en goten die in hun brommer. De rit duurde best wel lang, en als je achterop zit doet je achterwerkecht wel pijn na een tijd.

 Ik genoot enorm van de rit, want we reden door de rijstvelden en zagen onderweg hoe ze de rijst aan het drogen waren, maar ik was ook wel opgelucht toen we eindelijk aankwamen in Chong Jom (de markt bij de grens met Cambodia waar alle namaakproducten worden verkocht.

 Je vindt daar bijvoorbeeld een iphone die draait op android, lachwekkend soms wel! Het was leuk om daar met mn lievelingsleerlingen te lopen, wanneer ze een woord niet wisten dan zochten ze het direct op in hun woordenboek. Moesten alle leerlingen hier zo leergierig zijn, dan zou het niveau stukken hoger liggen! Nick besloot op het marktje een rugzak te kopen. De verkoper vroeg er 400 baht voor, dat is ongeveer 10euro. Voor ons is dat enorm goedkoop, maar ik hoorde de leerlingen in het Thais zeggen hoe duur dit toch was. Ikzelf besloot wat inkopen te doen voor mijn nieuw stekje. Ik kocht 4 borden, 4 diepe borden en lepels en vorken. De leerling nam het zakje direct van me over en zorgde de hele dag dat ik niks hoefde te dragen. Dat is iets dat je snel gewoon wordt hoor, dat respect. Ik denk dat ik in België een ‘reversed culture shock’ zal krijgen wanneer ik in de toekomst terug thuis zou lesgeven. Na het marktje namen de leerlingen ons mee naar de plaatselijke dam, maar het was echt wel veel te warm dus zijn we maar direct verder naar huis gereden. De leerlingen zetten ons af bij mijn Thais mamaatje, want daar werden we om 5u verwacht. Het was een heuse aanpassing om zoveel volk te zien in mijn vorig huis. Waar ik vroeger alleen woonde met mijn mamaatje en klein broertje, zaten er nu ook de mama en stiefpapa van mijn mamaatje, de zus van mijn mamaatje en haar pasgeboren kindje. Huisje vol! Nick en ik roken direct dat het diner enorm goed ging meevallen, het rook zelfs Europees! Een schotel met frietjes en goulash passeerde onze neus, en dat deed onze maagjes toch wel grommen. Al was ik blij dat er toch ook rijst op tafel stond, want uit ondervinding kan mijn maag het Europese eten niet echt meer aan. Iedere keer ik iets vettigs probeer knijpen mijn darmen zich samen en heb ik enorme last. Ik heb dan maar besloten een beetje goulash met frietjes te eten en voor de rest toch maar bij het Thais eten te blijven. Na het eten speelde ik met mijn klein broertje, ik voelde me opslag dolgelukkig.

Mijn hart slaat een dubbele slag wanneer dat manneke uitbundig schatert door mij, ik heb nooit een broer gehad, maar met hem voel ik echt een broerliefde, ook al zijn we dan niet met hetzelfde bloed verbonden. Om 7u was echter mijn kaars uit en besloten we dan maar terug naar huis te keren, het was een druk dagje en door de warmte voel je dat nog eens dubbel zo erg. Om 9u gingen bij ons dan ook de lichten uit, en waren we klaar voor een dagje vol lesgeven.

Even genieten

Om jullie even te laten meegenieten van de zonsindergang hier, heb ik speciaal voor jullie een video vastgelegd. Zelfs na maanden in Thailand blijft het mooie uitzicht me verbazen!

'Sunset at Kantuatramuan' bekijken op YouTube

Even geen tijd

Mijn excuses voor het uitblijven van mijn verhalen, maar ik heb het op het moment nogal druk.
Tot snel!!

Woensdag 10 en donderdag 11 oktober 2012

Woensdag.

 

Wat had ik slecht geslapen deze nacht. Een oorverdovend geluid houdt me hier al enkele weken wakker, en het is echt wel geen geluid dat je graag wilt horen. Ik zal jullie even vertellen wat het precies is. Het zijn enkele varkens die dag en nacht zitten te krijsen, maar ze krijsen alsof ze erg veel pijn hebben. Ik wist echt niet dat varkens zo’n oorverdovend geluid konden produceren. Vandaag vroeg ik dan maar eens aan mijn gastvrouw wat dat verdomd geluid nu wel is, want elke keer ik het hoor verkrampt mijn hele lichaam en stopt mijn hart even met slaan. Ze wist me te vertellen dat wij eigenlijk vlak naast een varkensslachterij wonen. Niet zo erg zou je denken, maar dan denk je fout, dit is Thailand, hier worden geen dure machines of injecties gebruikt om dieren te slachten, hier wordt dat nog met de hand gedaan, of eerder met een mes! Ik kreeg even een koude rilling toen ik besefte dat ik al weken het slachten van varkens hoor, het pijnlijke gekrijs van dieren die aan het doodgaan zijn. Ik mag er echt niet aan denken, en ook deze keer beklaag ik me het dat ik een te groot verbeeldingsvermogen heb, zodat ik nu elke keer bij het horen van dat vies geluid me er een beeld bij voorstel, echt niet plezierig. Het vieze eraan is dat je ook daadwerkelijk het geluid hoort van dat mes, het ‘hakken’, en net nu ik weet wat dat geluid precies inhoudt, krijg ik tranen in de ogen elke keer dat geslacht weer terugkomt. En ik kan je zeggen, dat gebeurt echt wel dikwijls, dag en nacht!

Nu denk ik toch wel twee keer na wanneer ik een varkenskop op de marktjes zie liggen

Nuja, dat even terzijde gelaten, ik kwam dus met een suffe kop naar school. Vandaag zou mn laatste lesdag zijn, al bleek dat toch weer niet zo, omdat er niemand meer was die ik nog zou moeten lesgeven, blijkbaar had ik alle leerkrachten al eens lesgegeven. Het is altijd wel spijtig dat je dan om 6u moet opstaan om dan een uur op school te wachten en ze dan pas inzien dat je daar je tijd zit te verdoen (niet dat ik betere dingen heb te doen, maar je voelt je wel wat lullig op dat moment). Om half 10 vertrok ik dan maar weer naar huis. Ik keek er al wat tegenop, tegen dat ‘niks’ doen thuis, daarom nam mn gastvrouw me mee naar de boekenwinkel waar we 2 boeken kochten om het thais schrift te leren. Ze nam me mee naar de kinderafdeling, waar er boekjes liggen om te leren schrijven. Je weet wel, waar je zo de stippellijntjes moet volgen? Je moet natuurlijk ergens beginnen ;)

 

Daar heb ik me dan in de middag 2 uurtjes mee kunnen bezig houden, en zoals een klein kind was ik weer content. Ik vind het leuk hoe de kleine dingen me zo gelukkig kunnen maken, en elke keer besef ik weer dat dat in België niet zou kunnen. Ik heb dus een goede keuze gemaakt om hier een nieuw leven te beginnen!

Donderdag.

 

Vandaag hoefde ik dus niet naar school, ook niet om me in te klokken. Ik dacht me eens uit te slapen, maar ik vergeet voortdurend dat ik dat in Thailand niet kan. Uit automatische wordt ik vroeg wakker, en zo heb je een lekker lange dag. Ik besloot dan maar wat de was te doen, wat te lezen en tv te kijken en ukelele te spelen. Gelukkig had ik een gevraagd aan mn gastvrouw of zij geen muziekschool in de buurt wist, zodat ik wat lessen ukelele zou kunnen volgen, en ik al direct een hobby zou hebben hier in Thailand. Mijn piano zal ik enkele jaren moeten missen, en dat piekt toch een beetje, maar als ik me kan verdiepen in iets nieuws, dan zal dat gemis wel wat minderen. Daarom nam mn gastvrouw me eerst mee naar een klein muziekschooltje. Het viel me op dat er alleen maar kleutertjes rondliepen en ik hoorde direct een piano op de achtergrond. Uiteindelijk bleek het dat ze geen lesgever hadden voor ukelele, maar er werd me direct vanalles anders voorgeschoteld. Ze vroegen of ik geen zin had om les te krijgen in piano, maar dat zou wat absurd zijn vermits ik zelf pianolerares was. Viool en percussie waren een andere optie, maar dat interesseerde me zo niet. We gingen dan maar naar de plaatselijke muziekwinkel ‘siam music’ waar er enorm wat ukelele’s hingen. Eenmaal in de winkel zag ik enkele digitale piano’s staan, en ook wat keyboards. Het knaagde even vanbinnen, en ik liep mn vingers even over de toetsen rollen. De prijs leek uiteindelijk wel nog mee te vallen, 31.000 baht , en dat was eentje van de duurste. Maar ik moet mezelf inhouden, ik heb nu een ukelele, en daar kan ik even mee verder. Mijn verlangen werd direct ingewilligd, want ze hadden hier blijkbaar lessen ukelele en de leerkracht kon nog Engels ook! Ik zou wel in een groepje zitten van tieners, maar dat vind ik helemaal geen drama. Wat ik wel raar vond, is dat het systeem hier helemaal anders werkt dan bij ons. Bij ons ga je 1 keer per week naar de muziekschool en dat een heel jaar. Hier werken ze met een pakket van 10uur, en je zou 3uur per week les krijgen. Wow,3u per week!!! Gelukkig heb ik nog even vakantie! De eerste les zou al diezelfde avond doorgaan, en ik had er al enorm zin in. Helaas kregen we toen ik thuis aankwam direct een telefoontje dat de leerkracht vandaag en zaterdag geen les zou kunnen geven, dus dat mn eerste les pas op zondag zou vallen. Lap! Ook kreeg ik een telefoontje dat mijn ander plan voor deze avond niet zou kunnen doorgaan. Ik had namelijk afgesproken met de collega’s van het Unief waar we in April mee samenwerkten, maar blijkbaar moesten ze overwerken vandaag, en zat dat etentje er dus niet in. Wat een tegenslag! Gelukkig nam Maprang (dochter des huize) me mee naar talang noi (het kleine marktje) om daar wat eten te kopen. Het lijkt misschien stom, maar ook met zo’n alledaagse dingen ben ik gelukkig. Ik vind het zalig om wat rond te lopen en eten te kopen. Onderweg naar daar reden we door onze zeer donkere straat, straatlantaarns staan hier niet, je ziet dus echt bijna niks. Het is alsof je een donker gat inrijdt, en je enkel 100 meter voor je ziet door de lampen van de auto. Plots kwam er iets dichterbij en schenen onze koplampen op iets. Ik zag eerst niet goed wat het was, want het was nog heel wazig. Tot Maprang plots forsig de rem induwde. Te midden van deze donkere straat stonden gewoon 2 honden te paren. Opzij gaan deden ze niet, daar waren te ze te druk bezig voor. Het deed me zoals een tiener giechelen, maar je verwacht ook niet dat je voor zoiets stevig moet remmen. Op het marktje liep niet zoveel volk als anders, maar het was ook al redelijk laat.  Ik vroeg Maprang of ze iets te drinken wou, want overal hier zie je van die drinkstalletjes waar ze ice cocoa, ice coffee, en dergelijke verkopen. Er lagen enkele zakjes met een of ander vloeibaar iets op het tafeltje, en dat wist me direct te boeien. Blijkbaar waren dat allemaal bereide drankjes, ik koos er eentje uit. Het vrouwtje van het stalletje nam dan een mini plastiek zakje, deed dat vol met ijs en goot er dan mijn drankje bovenop, stak er een rietje in en klaar was kees! Het nadeel van zo’n zakje is dat je dat direct moet opdrinken, want je kan dat nergens opzetten.

Om half 8 waren we thuis, en dan moesten we nog eten. De avond vloog dus wel vooruit. Toen ik eenmaal in bedje lag, werd ik helaas om half 12 weer wakker van dat gekrijs van de varkentjes. Zal ik er ooit aan kunnen wennen?

Maandag 8 en dinsdag 9 oktober 2012

Vanaf nu ga ik week per week schrijven, of toch enkele dagen clusteren omdat ik niet altijd hele verhalen kan vertellen. En zo krijgen jullie toch nog wat verhaaltjes lezen!

Maandag ben ik maar weer gewoon naar school gegaan, klaar om weer les te geven. Al bleek dat ook vandaag niet al te veel te zijn, enkel in de voormiddag heb ik les gegeven en zo zat ik dus weer de hele namiddag te niksen. Gelukkig heb ik mijn collega Paolo waar ik wel een goed klapke mee kan doen. Ook kwam Nok even op bezoek bij ons op school, zij kwam net terug van haar trip naar Chaing Mai en had een souvenir voor mij dat ze wou afgeven. Het was een roze sjaal, daar zijn ze hier toch oh zo zot op! Vandaag kreeg ik ook te horen dat ik niet de hele week moest lesgeven, omdat we morgen naar de tempel zouden gaan, en woensdag zou mn laatste lesdag zijn met mn collega’s, dat omdat donderdag en vrijdag al behoort tot de vakantie van de leerkrachten. Ik was langs een kant wel blij, maar langs de andere kant ben ik toch liever bezig!

Dinsdag was al helemaal geen werkdag, alle leerkrachten moesten naar de tempel om daar te gaan bidden, ook ik ging mee, want ik vind dat hele gebeuren wel interessant.

 Je gaat dat misschien raar vinden, maar dat ‘gezang’ van die monniken brengt me in een soort roes, voor mij is dit dan ook een moment van meditatie. Het enigste waar ik natuurlijk echt wel nog een probleem mee had was het feit dat we enkele uren op onze knieën moesten zitten, en vermits wij Europeanen dat niet gewoon zijn, krijgen we eerst tintelingen en nadien zijn onze benen gevoelloos. Ze moesten daar natuurlijk weer eens mee lachen, want voor hen is dit een heel normaal iets.

Ik steel eventjes de foto's van een collega, want zelf heb ik geen foto's genomen ;) Kan je me vinden op deze foto's?

 

 

Tegen het einde van het bidden, kwam de hoofdmonnik rond met een grote ketel met water (althans, ik denk dat het water was) en een kleine bezem. Hij plaatste de bezem in de ketel met water en sloeg dan eens hard met de bezem, zodat al dat water op ons viel. Waarschijnlijk is dit een soort van zegenen. Het voelde wel verfrissend aan! Op het einde werd al het geld geteld dat we hadden geofferd aan de monniken. Het leek voor mij eerder een soort veiling ofzo, want er werd steeds geroepen hoeveel baht ze nog nodig hadden om een mooi rond getal te verkrijgen.

Na het gebed mochten we buiten gaan zitten, daar waren enkele van onze leerlingen met typische thaise instrumenten aan het spelen en een tijdje nadien kwamen ook 3 leerlingen de typische thaise dans opvoeren. Het blijft mooi om te zien hoe elegant zij hun vingertjes kunnen draaien, ik wou op slag deze dans ook wel eens leren. Zoals bij elk thais evenement was er ook nu weer tijd voor de mega saaie speeches, geef een Thai een microfoon in de hand en ze lijken maar niet te willen stoppen. Het nadeel dan ook is dat Paolo en ik niks van al dat gebroebel verstaan, wat het dan nog eens dubbel zo saai maakt. Rond 12u kwamen ze rond met pakketjes eten, dat mochten we dan op de grond opeten. Daar moest ik weer even op knieën gaan zitten, al duurde het deze keer gelukkig niet zo lang. De Thai eten niet zo uitgebreid als bij ons, zijn ze klaar met eten dan gaan ze van tafel, ook al is de rest wel nog aan het eten. Voor een Europeaan is het eten een soort ‘samen zijn’, hier is het eten gewoon ‘zich voeden’. Dit is eigenlijk een gegeven waar ik in het begin toch het meeste aan moest wennen, want het voelde zo raar om recht te staan als de rest nog aan het eten was. Nu, na het eten gingen de signeerbladeren door, waarop we ons moeten uitklokken. Het viel me op dat iedereen 16.30 opschreef, terwijl het nog maar 13u was. De Thai, hihi! Na het bezoek aan de tempel zijn we dan maar direct naar huis gereden, waar weer niet echt veel te beleven viel. Soms voel ik me een beetje een gevangene, niet alleen buitenshuis mogen, alleen binnen mogen blijven. Ik zal blij zijn als ik alleen woon, dan ben ik weer zo vrij als een vogel!

Vrijdag 5 oktober 2012

En het is vrijdag! De laatste dag van de werkweek! Nu versta ik weer hoe erg mensen soms naar het weekend snakken, voilà, nu ben ik weer een van hen. Al kijk ik wel enorm uit naar het ‘echte’ lesgeven, met jonge leerlingen die ik iets kan bijbrengen. Volwassenen lesgeven is ook leuk, maar soms heel vermoeiend. Zoals elke morgen was ik ook vandaag weer om 10 voor 8 op school, waarom om 10 voor 8? Elke leerkracht moet zich elke ochtend inschrijven. Er ligt dan een groot boek aan het secretariaat waarop je je uur van aankomst moet schrijven en je moet tekenen. Het rare is dat, ook al moet je niet op school zijn, en ook al is het vakantie, de leerkrachten moeten hier elke ochtend voor 8uur zijn en zich inschrijven. Who knows why… Ook elke avond moet je jezelf uitschrijven, dus ook weer het uur van vertrek invullen en je handtekening. Het is wel een aanpassing voor mij, en ik zou het wel nog eens kunnen vergeten ook. Deze ochtend zat ik dus zoals altijd aan het tafeltje voor het secretariaat, ik vind het zo gezellig daar, en alle leerkrachten komen daar samen om te kletsen. Phee Wee (hence the name!) wist me deze ochtend te zeggen dat alle leerkrachten een medisch onderzoek moesten ondergaan in de voormiddag. Ik was blij dat ik daar niet bijhoorde, want weer eens bloed laten trekken zag ik niet echt zitten. Ze namen me echter wel mee naar het lokaal waar dat onderzoek gebeurde, want er stonden daar tafels vol met eten dat als ontbijt diende. Ik had natuurlijk al ontbeten, dus nam enkel een broodachtig iets en een warme chocomelk. Ja, chocomelk kan ik dat eigenlijk niet noemen, want ze mengen het cacaopoeder hier met water! Na het ontbijt ben ik wat bij Paolo (collega van de Filippijnen) gaan zitten en hebben we wat over vanalles en nog wat gebabbeld. Ik vind het geweldig hoe erg ik me al thuis voel op deze school, en hoe warm ik ook hier wordt ontvangen. En elke keer komen ze wel weer aandraven hoe ‘sowai’ (mooi) ik wel ben, iets dat ik in België niet echt gewend ben. Toen het 10u was vroeg ik me af of we eigenlijk wel nog moesten lesgeven, Paolo en ik zaten daar al 2u te niksen. Uiteindelijk besloten ze om 11u dat we toch maar naar huis mochten, want in de namiddag was er blijkbaar nog een vergadering en waren de leerkrachten dus ook niet vrij. Soms bedenk je je wel eens dat je enorm wat tijd verdoet aan het wachten en het zitten, maar dat is het ritme hier, en dat wordt je wel gewoon. Moest ik dat natuurlijk in België tegenkomen, dan zou ik al helemaal gefrustreerd rondlopen, maar hier in Thailand lijkt me dat niks meer te doen. Enkele van mijn collega’s brachten me dan naar huis, en daar kon ik wat ‘relaxen’. Eenmaal thuis leerde ik weer iets nieuws kennen van de thaise cultuur. Er waren 2 leerlingen van onze school die in ons huis aan het poetsen waren en die de was en de strijk deden. Stel je je dat eens voor in België, dat er een leerling bij je thuiskomt. Je zou direct problemen kregen op school! Hier is dat allemaal normaal, de relatie tussen leerkracht en leerling is zo close dat ik het echt bewonder. Ze gaan om met de leerlingen alsof het hun vrienden zijn, en op zich vind ik dat wel beter, de leerkracht heeft zo meer invloed op het leven van de leerling, en is dus meer een ‘opvoeder’. Dit zal voor mij in het begin wel wat wennen zijn, op stap gaan met mijn leerlingen, maar ik vermoed dat ik ook daar snel aan zal wennen! Wat ik me natuurlijk wel afvroeg is, worden deze leerlingen betaald om hier te komen kuisen, of is dat een deel van hun respect tegenover hun leerkracht? De leerlingen in Thailand doen enorm veel voor hun leerkracht uit respect, maar iemand zijn huis gaan kuisen uit respect zou ik echt bewonderenswaardig vinden! Tijdens de rest van de dag heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan, ik genoot met volle teugen van de vrije tijd die ik had om nog eens op mijn gemak in mijn boek te lezen, want ook dat begon ik enorm te missen.

 

en hier is mijn school :)

Woensdag 3 en donderdag 4 oktober 2012

Vermits er deze 2 dagen niet echt veel bijzonders is gebeurd, kan ik dus ook geen al te lange verhalen schrijven. Woensdag heb ik wel mijn collega Engels ontmoet, hij komt uit de Filippijnen en geeft hier nu 4 maand les, het deed enorm deugd om met iemand te praten die vlotjes Engels kan, zodat je niet voortdurend erop moet letten dat je makkelijke en begrijpbare woorden gebruikt. Hij wist me zowat te vertellen wat de plaatsen zijn waar de ‘farangs’ zoal uithangen, onder ‘farangs’ verstond ik natuurlijk direct gepensioneerde mannen die getrouwd zijn met een thaise. Maar blijkbaar zijn er toch ook net wat jonge mensen, zoals ik, die hier in Surin verblijven. Hij zei me daar wel eens mee naartoe te nemen, ik ben nieuwsgierig. Woensdagavond zijn we met de hele familie gaan eten, want de zoon P’bong zou terug vertrekken naar Schotland. Ik vind dat wel spijtig natuurlijk, want hij vertaalde voortdurend alles voor mij, en nu valt die zekerheid ook wel wat weg. Al moet ik toegeven dat de communicatie met khun yai (het omaatje) steeds vlotter gaat, ik begrijp nu 70% van wat ze zegt, en dit waarschijnlijk omdat ze altijd zegt dat ik meer moet eten, haha! Donderdag gaf ik ook weer 5uur les, en het begint zwaar te worden. De voortdurende conversaties die je moet uitlokken, de tientallen vereenvoudigde vragen die je moet stellen, het wikken en wegen van je woorden, het is een uitdaging, maar eveneens een uitputtingsslag. Het is nog maar donderdag en ik voelde de vermoeidheid al opkomen, dit misschien ook omdat ik heel slecht slaap in dit bed, hopelijk betert dat in mijn nieuw bed in mijn eigen stekje. Tijdens de middagpauze verbleef ik bij mijn gastvrouw in haar klaslokaal, daar leerde me ze enkele woorden in het Thais schrijven. Ik schreef ze tientallen keer achterna en kan nu met fierheid zeggen dat ik 6 woorden in het Thais kan schrijven (ik wist er al 2 te schrijven voor deze korte les).

                                                                           

 

 --> Dit is varkensvlees, ziet eruit als haar,toch?                  

 --> heeeeel lekker!                                            

 

Na deze oefening en de lunch die ik daar opat, legde ik even mijn hoofd op de bureau en weg was ik. Ik deed toch wel een dutje van 20minuten. Komt deze vermoeidheid door de warmte? Ik hoop dat het niet te lang duurt, want ik zou graag eens op een dag wakker worden zonder dat ik nog moe ben! Na school namen de dochter des huize en haar nicht me mee naar Big C, dat is zowat de grootste supermarkt hier in Surin. Ik vind het altijd heel aangenaam om daar te lopen, omdat ze echt wel alles hebben: hifi, eten, kledij,… Ik zag daar een keyboard staan en besefte plots dat ik mijn keyboard toch echt wel begin te missen! Op de terugweg zag ik plots een grote muziekschool, ik vroeg dan maar meteen aan mn 2 nieuwe vriendinnen of ze daar ook lesgeven in het Engels, het zou echt ideaal zijn om 1 keer op de week daarheen te kunnen gaan! Het was fijn met hen op stap te gaan, hun Engels is echt niet optimaal, maar ze proberen echt wel, en dat vind ik enorm fijn. Soms komen er weer grappige dingen uit, zoals ‘fish in can’, en dan giegelen we ons te pletter. Het is leuk om te zien hoe ze zelf met hun gebrekkig Engels kunnen lachen, een hele andere mentaliteit van de onze! Ik was toch ook blij toen we eindelijk thuis waren, want ik ben hier elke avond op ‘stap’, een rustige avond zit er precies nooit echt in. En toch zal ik dat binnenkort allemaal wel moeten afwijzen, want eenmaal de lessen beginnen wil ik s ’avonds goed voorbereiden, want ik wil echt wel geen Thaise leerkracht worden!

Dinsdag 2 oktober 2012

Vandaag bleek eerst een rustige dag te worden, maar draaide uiteindelijk uit op een toch wel drukke dag. Ik stond op om 8u en voelde me nog enorm moe, ik zou het niet erg gevonden hebben moest ik de hele dag thuis hebben gezeten en wat had kunnen luirikken. Om 12u ben ik gaan lunchen met de kinderen van mijn gastgezin en het omaatje. Ze wouden mij dolgraag eens meenemen naar de beste plaats om ‘somtam’ te eten. Somtam is trouwens een soort spicy salade. En ze hadden gelijk, het eetshopje had inderdaad wel lekkere somtam, al hebben ze er ook deze keer weer de vissaus moeten uitlaten voor mij! Het is echt fijn om met leeftijdsgenoten op stap te zijn, je kent mij, ik ben graag het huis uit en zie graag nieuwe dingen, en hoe kan je dat beter zien dan met jongeren? Al blijft het toch nog altijd even wennen dat ze mij Phee Sally noemen, omdat ik ouder ben. Tijdens onze lunch kreeg ik plots een telefoontje van mijn school, Weerawatyothin. Ze vroegen of ik vandaag al zou kunnen komen lesgeven, dat kwam natuurlijk wel even overwachts, want ik had voorzien dat dat maar vanaf 24 oktober zou zijn, we zijn nog maar de 2^e. Zonder enige voorbereiding begaf ik me dan maar naar school, al hopend dat alles wel vlotjes zou verlopen. Gelukkig heb ik zo’n toestanden wel al meerdere keren voor gehad, zodat ik daar wel vlug op kan inspelen. Eenmaal aangekomen op school ontmoette ik de verantwoordelijke van het talendepartement van onze school. Een heel vriendelijke man, echt waar! Hij vroeg me of ik eigenlijk direct al wou beginnen met lesgeven, maar niet zomaar lesgeven, aan de leerkrachten hier les geven. Hij zei dat ik dan elke dag 4u zou moeten lesgeven en dat 3 weken lang, tot het nieuwe semester begint. Ik schrok natuurlijk wel een beetje, want zomaar ineens je vakantie opgeven piekt toch wel een beetje. Hij vertelde me dan dat ze ook deze maand al een loon zouden geven, dus dat was natuurlijk wel mooi meegenomen. En zodus, enkele minuten later was ik dus alweer les aan het geven aan mijn nieuwe collega’s. De lessen verliepen echt vlot, en we hadden weer veel plezier. Ik hou er enorm van om aan volwassenen les te geven (in Thailand toch), omdat je daarmee ook eens goed kunt lachen. Na de lessen moest ik weer even wennen aan dat moment van glorie dat we de vorige keren ook altijd hadden. Een fotosessie!

Ik geniet er weer met volle teugen van, zelfs al ben ik niet iemand die graag in de belangstelling sta. Ik weet al meteen dat ook deze school me enorm gaat liggen, ik word hier hartelijk ontvangen, de mensen zijn enorm vriendelijk, en ook aan lachen is hier geen gebrek. Om 4u zat mijn shift erop en ben ik dan met mijn gastvrouw doorgereden. Mijn gastvrouw en haar zoon besloten om nog even naar het ‘marktje noj’ te gaan, wat letterlijk het kleine marktje betekent, al vond ik dat marktje toch niet zo klein hoor. Plots besefte ik dat ik binnen een maand al alleen marktjes ga moeten bezoeken, want dan woon ik alleen, het wordt dus dringend tijd dat ik wat meer Thais ga leren! Om half 6 kwamen we eindelijk thuis aan, ik was al wel een beetje moe, maar ik had beloofd aan de dochter des huize dat we vanavond gingen joggen. Ik vond het eigenlijk wel grappig hoe lang we moesten rijden om dan maar een half uurtje te gaan joggen. In België trek je de deur achter je dicht en begin je te joggen, hier moet je eerst 3 kilometer rijden vooraleer je in een park komt waar je kunt joggen. De mensen doen dat hier niet op straat, en ik denk dat dat vooral komt omdat ze hier geen voetpaden kennen. Woon je natuurlijk in een straat zoals bij mijn vroeger gastgezin, dan heb je kilometers uitgestrekte gebieden waar je kunt gaan joggen. Bon, om kwart na 6 zijn we dan begonnen met joggen, maar echt joggen noemde ik het niet. We liepen 200 meter en dan vroeg de dochter des huize al om te stappen. We stapten dan een 800 meter en liepen daarna nog 200 meter, enzoverder. Raar eigenlijk, want zij gaat elke dag joggen, dan zou je toch een beter uithoudingsvermogen moeten hebben? Ik voelde me helemaal niet uitgeput, maar ik was wel bezweet, en dat heb ik eigenlijk in België nooit wanneer ik sport. Zo zie je maar weer hoe vochtig het weer hier wel is! Het was 7u vooraleer we thuis waren, honger had ik nu wel gekregen! Na een gezellig avondmaal, en een goede douche was het tijd om me naar boven te begeven en eindelijk wat te rusten. Klaar voor een volgende werkdag, maar niet klaar om dan om 6u al op te staan.

 

Maandag 1 Oktober 2012

Naar vandaag keek ik weeral enorm uit, omdat ik vandaag Hans ging ontmoeten, een vrijwilliger die vroeger ook nog op Saikaew had gewerkt. Ik ben altijd zo enorm nieuwsgierig naar de gezichten achter de namen die steeds vernoemd worden. We hadden afgesproken om 2u aan het station, maar vermits iedereen vandaag weg was moest ik te voet gaan. Geen probleem, dacht ik, in België wandel ik ook wel eens 2 kilometer. Achteraf gezien bleek die 2 kilometer toch wel veel erger te zijn dan in België, hier zijn geen voetpaden waardoor je met je hakjes voortdurend in putten loopt en je van hier naar daar bengelt. Hier heb je dan ook nog een zon die na het middageten enorm fel brandt! Een half uurtje heb ik erover gedaan, maar ik stond onder het zweet en ook mijn voeten stonden al vol met blaren. Ik besloot dit toch nooit meer te doen, hihi. Met Hans ben ik dan naar een ice cream shop gegaan, waar ik vroeger eens met mijn zus Nok ben geweest. Ik dronk een lekkere ice chocolate (Nele, een beetje jaloers op dit?) ;) We hebben veel kunnen babbelen over Saikaew, over het leven in Thailand, het is altijd enorm fijn als je je ervaring eens kan uitdelen en wanneer er iemand is die dezelfde personen kent als jezelf. Mijn zus Nok had gebeld, want die ging met ons gaan eten die avond, maar ook deze keer was ze weer een uur te laat. Ik moest wel eens lachen, want ik had tegen Hans gezegd dat ik er zeker van was dat Nok wel een uurtje te laat ging zijn. Blijkbaar ken ik Nok toch al veeeeeel te goed! Hihi. Toen ze eindelijk doorkwam begaven we ons naar een restaurantje dat ik kende, maar dat Nok niet kende. Ook hier heb ik eens om moeten lachen, want eigenlijk zou het Nok moeten zijn die ons moet gidsen, ^_^ . Het werd uiteindelijk ‘diner by candle light’, want het werd al pikkedonker, en het is hier België niet waar na elke 20 meter een verlichtingspaal staat. Ik vond dat niet erg, want een kaars, een fonteintje en goed gezelschap maakte voor mij de sfeer compleet. Het werd al snel 9u, en we besloten maar om door te gaan, want ik wou het risico niet nemen van buiten gesloten te worden bij mijn gastgezin. Dat is soms toch wel een beetje een nadeel hoor, je moet voortdurend zien dat je je schema aanpast aan de mensen waar je bij woont, gelukkig is dat binnen een maand gedaan. Ik had wel wat spijt in het hart toen ik weer thuis was, want Hans ging met Nok op trip naar Chiang Mai, een plaats die ik ook heel graag nog zou bezoeken. Ooit, ooit zal dat er voor mij nog wel van komen, en met deze ‘droom’, dit verlangen viel ik in slaap.