Woensdag.
Wat had ik slecht geslapen deze nacht. Een
oorverdovend geluid houdt me hier al enkele weken wakker, en het is echt wel
geen geluid dat je graag wilt horen. Ik zal jullie even vertellen wat het
precies is. Het zijn enkele varkens die dag en nacht zitten te krijsen, maar ze
krijsen alsof ze erg veel pijn hebben. Ik wist echt niet dat varkens zo’n
oorverdovend geluid konden produceren. Vandaag vroeg ik dan maar eens aan mijn
gastvrouw wat dat verdomd geluid nu wel is, want elke keer ik het hoor
verkrampt mijn hele lichaam en stopt mijn hart even met slaan. Ze wist me te
vertellen dat wij eigenlijk vlak naast een varkensslachterij wonen. Niet zo erg
zou je denken, maar dan denk je fout, dit is Thailand, hier worden geen dure
machines of injecties gebruikt om dieren te slachten, hier wordt dat nog met de
hand gedaan, of eerder met een mes! Ik kreeg even een koude rilling toen ik
besefte dat ik al weken het slachten van varkens hoor, het pijnlijke gekrijs
van dieren die aan het doodgaan zijn. Ik mag er echt niet aan denken, en ook
deze keer beklaag ik me het dat ik een te groot verbeeldingsvermogen heb, zodat
ik nu elke keer bij het horen van dat vies geluid me er een beeld bij voorstel,
echt niet plezierig. Het vieze eraan is dat je ook daadwerkelijk het geluid
hoort van dat mes, het ‘hakken’, en net nu ik weet wat dat geluid precies
inhoudt, krijg ik tranen in de ogen elke keer dat geslacht weer terugkomt. En
ik kan je zeggen, dat gebeurt echt wel dikwijls, dag en nacht!
 |
| Nu denk ik toch wel twee keer na wanneer ik een varkenskop op de marktjes zie liggen |
Nuja, dat even
terzijde gelaten, ik kwam dus met een suffe kop naar school. Vandaag zou mn
laatste lesdag zijn, al bleek dat toch weer niet zo, omdat er niemand meer was
die ik nog zou moeten lesgeven, blijkbaar had ik alle leerkrachten al eens
lesgegeven. Het is altijd wel spijtig dat je dan om 6u moet opstaan om dan een
uur op school te wachten en ze dan pas inzien dat je daar je tijd zit te
verdoen (niet dat ik betere dingen heb te doen, maar je voelt je wel wat lullig
op dat moment). Om half 10 vertrok ik dan maar weer naar huis. Ik keek er al
wat tegenop, tegen dat ‘niks’ doen thuis, daarom nam mn gastvrouw me mee naar
de boekenwinkel waar we 2 boeken kochten om het thais schrift te leren. Ze nam
me mee naar de kinderafdeling, waar er boekjes liggen om te leren schrijven. Je
weet wel, waar je zo de stippellijntjes moet volgen? Je moet natuurlijk ergens
beginnen ;)
Daar heb ik me dan in de middag 2 uurtjes mee kunnen bezig houden,
en zoals een klein kind was ik weer content. Ik vind het leuk hoe de kleine
dingen me zo gelukkig kunnen maken, en elke keer besef ik weer dat dat in
België niet zou kunnen. Ik heb dus een goede keuze gemaakt om hier een nieuw
leven te beginnen!
Donderdag.
Vandaag hoefde ik dus niet naar school, ook niet om me in te klokken. Ik dacht me eens uit te slapen, maar ik vergeet voortdurend dat ik dat in Thailand niet kan. Uit automatische wordt ik vroeg wakker, en zo heb je een lekker lange dag. Ik besloot dan maar wat de was te doen, wat te lezen en tv te kijken en ukelele te spelen. Gelukkig had ik een gevraagd aan mn gastvrouw of zij geen muziekschool in de buurt wist, zodat ik wat lessen ukelele zou kunnen volgen, en ik al direct een hobby zou hebben hier in Thailand. Mijn piano zal ik enkele jaren moeten missen, en dat piekt toch een beetje, maar als ik me kan verdiepen in iets nieuws, dan zal dat gemis wel wat minderen. Daarom nam mn gastvrouw me eerst mee naar een klein muziekschooltje. Het viel me op dat er alleen maar kleutertjes rondliepen en ik hoorde direct een piano op de achtergrond. Uiteindelijk bleek het dat ze geen lesgever hadden voor ukelele, maar er werd me direct vanalles anders voorgeschoteld. Ze vroegen of ik geen zin had om les te krijgen in piano, maar dat zou wat absurd zijn vermits ik zelf pianolerares was. Viool en percussie waren een andere optie, maar dat interesseerde me zo niet. We gingen dan maar naar de plaatselijke muziekwinkel ‘siam music’ waar er enorm wat ukelele’s hingen. Eenmaal in de winkel zag ik enkele digitale piano’s staan, en ook wat keyboards. Het knaagde even vanbinnen, en ik liep mn vingers even over de toetsen rollen. De prijs leek uiteindelijk wel nog mee te vallen, 31.000 baht , en dat was eentje van de duurste. Maar ik moet mezelf inhouden, ik heb nu een ukelele, en daar kan ik even mee verder. Mijn verlangen werd direct ingewilligd, want ze hadden hier blijkbaar lessen ukelele en de leerkracht kon nog Engels ook! Ik zou wel in een groepje zitten van tieners, maar dat vind ik helemaal geen drama. Wat ik wel raar vond, is dat het systeem hier helemaal anders werkt dan bij ons. Bij ons ga je 1 keer per week naar de muziekschool en dat een heel jaar. Hier werken ze met een pakket van 10uur, en je zou 3uur per week les krijgen. Wow,3u per week!!! Gelukkig heb ik nog even vakantie! De eerste les zou al diezelfde avond doorgaan, en ik had er al enorm zin in. Helaas kregen we toen ik thuis aankwam direct een telefoontje dat de leerkracht vandaag en zaterdag geen les zou kunnen geven, dus dat mn eerste les pas op zondag zou vallen. Lap! Ook kreeg ik een telefoontje dat mijn ander plan voor deze avond niet zou kunnen doorgaan. Ik had namelijk afgesproken met de collega’s van het Unief waar we in April mee samenwerkten, maar blijkbaar moesten ze overwerken vandaag, en zat dat etentje er dus niet in. Wat een tegenslag! Gelukkig nam Maprang (dochter des huize) me mee naar talang noi (het kleine marktje) om daar wat eten te kopen. Het lijkt misschien stom, maar ook met zo’n alledaagse dingen ben ik gelukkig. Ik vind het zalig om wat rond te lopen en eten te kopen. Onderweg naar daar reden we door onze zeer donkere straat, straatlantaarns staan hier niet, je ziet dus echt bijna niks. Het is alsof je een donker gat inrijdt, en je enkel 100 meter voor je ziet door de lampen van de auto. Plots kwam er iets dichterbij en schenen onze koplampen op iets. Ik zag eerst niet goed wat het was, want het was nog heel wazig. Tot Maprang plots forsig de rem induwde. Te midden van deze donkere straat stonden gewoon 2 honden te paren. Opzij gaan deden ze niet, daar waren te ze te druk bezig voor. Het deed me zoals een tiener giechelen, maar je verwacht ook niet dat je voor zoiets stevig moet remmen. Op het marktje liep niet zoveel volk als anders, maar het was ook al redelijk laat. Ik vroeg Maprang of ze iets te drinken wou, want overal hier zie je van die drinkstalletjes waar ze ice cocoa, ice coffee, en dergelijke verkopen. Er lagen enkele zakjes met een of ander vloeibaar iets op het tafeltje, en dat wist me direct te boeien. Blijkbaar waren dat allemaal bereide drankjes, ik koos er eentje uit. Het vrouwtje van het stalletje nam dan een mini plastiek zakje, deed dat vol met ijs en goot er dan mijn drankje bovenop, stak er een rietje in en klaar was kees! Het nadeel van zo’n zakje is dat je dat direct moet opdrinken, want je kan dat nergens opzetten.
Vandaag hoefde ik dus niet naar school, ook niet om me in te klokken. Ik dacht me eens uit te slapen, maar ik vergeet voortdurend dat ik dat in Thailand niet kan. Uit automatische wordt ik vroeg wakker, en zo heb je een lekker lange dag. Ik besloot dan maar wat de was te doen, wat te lezen en tv te kijken en ukelele te spelen. Gelukkig had ik een gevraagd aan mn gastvrouw of zij geen muziekschool in de buurt wist, zodat ik wat lessen ukelele zou kunnen volgen, en ik al direct een hobby zou hebben hier in Thailand. Mijn piano zal ik enkele jaren moeten missen, en dat piekt toch een beetje, maar als ik me kan verdiepen in iets nieuws, dan zal dat gemis wel wat minderen. Daarom nam mn gastvrouw me eerst mee naar een klein muziekschooltje. Het viel me op dat er alleen maar kleutertjes rondliepen en ik hoorde direct een piano op de achtergrond. Uiteindelijk bleek het dat ze geen lesgever hadden voor ukelele, maar er werd me direct vanalles anders voorgeschoteld. Ze vroegen of ik geen zin had om les te krijgen in piano, maar dat zou wat absurd zijn vermits ik zelf pianolerares was. Viool en percussie waren een andere optie, maar dat interesseerde me zo niet. We gingen dan maar naar de plaatselijke muziekwinkel ‘siam music’ waar er enorm wat ukelele’s hingen. Eenmaal in de winkel zag ik enkele digitale piano’s staan, en ook wat keyboards. Het knaagde even vanbinnen, en ik liep mn vingers even over de toetsen rollen. De prijs leek uiteindelijk wel nog mee te vallen, 31.000 baht , en dat was eentje van de duurste. Maar ik moet mezelf inhouden, ik heb nu een ukelele, en daar kan ik even mee verder. Mijn verlangen werd direct ingewilligd, want ze hadden hier blijkbaar lessen ukelele en de leerkracht kon nog Engels ook! Ik zou wel in een groepje zitten van tieners, maar dat vind ik helemaal geen drama. Wat ik wel raar vond, is dat het systeem hier helemaal anders werkt dan bij ons. Bij ons ga je 1 keer per week naar de muziekschool en dat een heel jaar. Hier werken ze met een pakket van 10uur, en je zou 3uur per week les krijgen. Wow,3u per week!!! Gelukkig heb ik nog even vakantie! De eerste les zou al diezelfde avond doorgaan, en ik had er al enorm zin in. Helaas kregen we toen ik thuis aankwam direct een telefoontje dat de leerkracht vandaag en zaterdag geen les zou kunnen geven, dus dat mn eerste les pas op zondag zou vallen. Lap! Ook kreeg ik een telefoontje dat mijn ander plan voor deze avond niet zou kunnen doorgaan. Ik had namelijk afgesproken met de collega’s van het Unief waar we in April mee samenwerkten, maar blijkbaar moesten ze overwerken vandaag, en zat dat etentje er dus niet in. Wat een tegenslag! Gelukkig nam Maprang (dochter des huize) me mee naar talang noi (het kleine marktje) om daar wat eten te kopen. Het lijkt misschien stom, maar ook met zo’n alledaagse dingen ben ik gelukkig. Ik vind het zalig om wat rond te lopen en eten te kopen. Onderweg naar daar reden we door onze zeer donkere straat, straatlantaarns staan hier niet, je ziet dus echt bijna niks. Het is alsof je een donker gat inrijdt, en je enkel 100 meter voor je ziet door de lampen van de auto. Plots kwam er iets dichterbij en schenen onze koplampen op iets. Ik zag eerst niet goed wat het was, want het was nog heel wazig. Tot Maprang plots forsig de rem induwde. Te midden van deze donkere straat stonden gewoon 2 honden te paren. Opzij gaan deden ze niet, daar waren te ze te druk bezig voor. Het deed me zoals een tiener giechelen, maar je verwacht ook niet dat je voor zoiets stevig moet remmen. Op het marktje liep niet zoveel volk als anders, maar het was ook al redelijk laat. Ik vroeg Maprang of ze iets te drinken wou, want overal hier zie je van die drinkstalletjes waar ze ice cocoa, ice coffee, en dergelijke verkopen. Er lagen enkele zakjes met een of ander vloeibaar iets op het tafeltje, en dat wist me direct te boeien. Blijkbaar waren dat allemaal bereide drankjes, ik koos er eentje uit. Het vrouwtje van het stalletje nam dan een mini plastiek zakje, deed dat vol met ijs en goot er dan mijn drankje bovenop, stak er een rietje in en klaar was kees! Het nadeel van zo’n zakje is dat je dat direct moet opdrinken, want je kan dat nergens opzetten.
Om half 8
waren we thuis, en dan moesten we nog eten. De avond vloog dus wel vooruit.
Toen ik eenmaal in bedje lag, werd ik helaas om half 12 weer wakker van dat
gekrijs van de varkentjes. Zal ik er ooit aan kunnen wennen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten