Vanaf nu ga ik week per week schrijven, of toch enkele dagen
clusteren omdat ik niet altijd hele verhalen kan vertellen. En zo krijgen
jullie toch nog wat verhaaltjes lezen!
Maandag ben ik maar weer gewoon naar school gegaan, klaar om
weer les te geven. Al bleek dat ook vandaag niet al te veel te zijn, enkel in
de voormiddag heb ik les gegeven en zo zat ik dus weer de hele namiddag te
niksen. Gelukkig heb ik mijn collega Paolo waar ik wel een goed klapke mee kan
doen. Ook kwam Nok even op bezoek bij ons op school, zij kwam net terug van
haar trip naar Chaing Mai en had een souvenir voor mij dat ze wou afgeven. Het
was een roze sjaal, daar zijn ze hier toch oh zo zot op! Vandaag kreeg ik ook
te horen dat ik niet de hele week moest lesgeven, omdat we morgen naar de
tempel zouden gaan, en woensdag zou mn laatste lesdag zijn met mn collega’s,
dat omdat donderdag en vrijdag al behoort tot de vakantie van de leerkrachten.
Ik was langs een kant wel blij, maar langs de andere kant ben ik toch liever
bezig!
Dinsdag was al helemaal geen werkdag, alle leerkrachten
moesten naar de tempel om daar te gaan bidden, ook ik ging mee, want ik vind
dat hele gebeuren wel interessant.
Je gaat dat misschien raar vinden, maar dat ‘gezang’
van die monniken brengt me in een soort roes, voor mij is dit dan ook een
moment van meditatie. Het enigste waar ik natuurlijk echt wel nog een probleem
mee had was het feit dat we enkele uren op onze knieën moesten zitten, en
vermits wij Europeanen dat niet gewoon zijn, krijgen we eerst tintelingen en
nadien zijn onze benen gevoelloos. Ze moesten daar natuurlijk weer eens mee
lachen, want voor hen is dit een heel normaal iets.
Ik steel eventjes de foto's van een collega, want zelf heb ik geen foto's genomen ;) Kan je me vinden op deze foto's?
Tegen het einde van het
bidden, kwam de hoofdmonnik rond met een grote ketel met water (althans, ik
denk dat het water was) en een kleine bezem. Hij plaatste de bezem in de ketel
met water en sloeg dan eens hard met de bezem, zodat al dat water op ons viel.
Waarschijnlijk is dit een soort van zegenen. Het voelde wel verfrissend aan! Op
het einde werd al het geld geteld dat we hadden geofferd aan de monniken. Het
leek voor mij eerder een soort veiling ofzo, want er werd steeds geroepen
hoeveel baht ze nog nodig hadden om een mooi rond getal te verkrijgen.
Na het
gebed mochten we buiten gaan zitten, daar waren enkele van onze leerlingen met
typische thaise instrumenten aan het spelen en een tijdje nadien kwamen ook 3
leerlingen de typische thaise dans opvoeren. Het blijft mooi om te zien hoe
elegant zij hun vingertjes kunnen draaien, ik wou op slag deze dans ook wel
eens leren. Zoals bij elk thais evenement was er ook nu weer tijd voor de mega
saaie speeches, geef een Thai een microfoon in de hand en ze lijken maar niet
te willen stoppen. Het nadeel dan ook is dat Paolo en ik niks van al dat
gebroebel verstaan, wat het dan nog eens dubbel zo saai maakt. Rond 12u kwamen
ze rond met pakketjes eten, dat mochten we dan op de grond opeten. Daar moest
ik weer even op knieën gaan zitten, al duurde het deze keer gelukkig niet zo
lang. De Thai eten niet zo uitgebreid als bij ons, zijn ze klaar met eten dan
gaan ze van tafel, ook al is de rest wel nog aan het eten. Voor een Europeaan
is het eten een soort ‘samen zijn’, hier is het eten gewoon ‘zich voeden’. Dit
is eigenlijk een gegeven waar ik in het begin toch het meeste aan moest wennen,
want het voelde zo raar om recht te staan als de rest nog aan het eten was. Nu,
na het eten gingen de signeerbladeren door, waarop we ons moeten uitklokken.
Het viel me op dat iedereen 16.30 opschreef, terwijl het nog maar 13u was. De
Thai, hihi! Na het bezoek aan de tempel zijn we dan maar direct naar huis
gereden, waar weer niet echt veel te beleven viel. Soms voel ik me een beetje
een gevangene, niet alleen buitenshuis mogen, alleen binnen mogen blijven. Ik
zal blij zijn als ik alleen woon, dan ben ik weer zo vrij als een vogel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten