Woensdag
En vandaag was het alweer de laatste dag van ons Engels
Project. We hadden besloten om hen vandaag te leren hoe ze een goede vraag
moeten stellen in het Engels, want daar hebben ze allemaal toch echt problemen
mee. De hele voormiddag hebben we daaraan besteed, met enkele spelletjes
weliswaar. Moest je zoiets geven in België, dan heb je daar echt geen 3u voor
nodig! Wat me eigenlijk verbaasde is dat de leerlingen het na een tijdje
doorhadden wat de zinstructuur is van zo’n vraag. Toen ik dan op het einde nog
eens herhaalde, wisten ze me allemaal te zeggen wat die structuur is. Maar toen
we s'middags met onze leerlingen aan het lunchen waren, waren ze blijkbaar
allemaal alweer vergeten hoe een vraag wordt gemaakt. Het is dan natuurlijk
handig om te zeggen ‘question!’ en dan verbeteren ze zichzelf wel, ik denk dat
alles hier in Thailand heel veel herhaling en oefening vraagt. In de namiddag
leerden we hen hoe ze de weg moesten uitleggen, dat ging redelijk vlot, en
daarom zat onze lesdag er echt heel snel op! Na de les gingen we nog even naar
mijn zusje Nok, want ik had gevraagd of ik niet nog tot vrijdag zou kunnen
blijven, vermits ik toch geen plannen heb. We kregen dan de taak om de
mondelinge proeven af te nemen in Matheyom 4,5 en 6. Deze tests hebben we dan s
’avonds thuis nog wat voorbereid, dus veel heb ik hierover niet meer te vertellen,
hihi!
Donderdag
Jaikes, wat heb ik slecht geslapen. Het blijft toch nog
altijd wennen voor mn rug om hier op deze houten plank te slapen. Dat even
uitgesloten, de werkers hier begonnen al om 3u te werken en hun grote machines
van de tuin te halen. Maar dat mastodontisch machine maakt enorm veel lawaai.
Was dat nu het enigste geweest, dan had ik erna misschien nog goed kunnen
slapen, maar de Thai hier waren blijkbaar even vergeten dat er nog mensen
slapen om 3u s’ nachts en ze waren luidkeels aan het roepen en praten. Dit
getater duurde tot 6u, waardoor ik dus echt wel geen oog heb dichtgedaan. Ik
hoopte maar dat dit geen invloed zou hebben op mijn tests, want als ik te
weinig slaap heb durf ik wel eens minder geduld te hebben. Om half 9 begonnen
we eraan, al bleek het snel dat mijn schema alweer zou veranderen. Niet leuk
natuurlijk, want ik had voorzien dat matheyom 5/1 eerst zou komen, omdat dit 47
leerlingen zijn en ik die vandaag echt wel wou afwerken. Blijkbaar moesten zij
plots naar de test voor scheikunde, en moest ik daarom matheyom 5/2 doen, maar
dit zijn maar 20 leerlingen. Van structuur kennen ze hier op school toch nog
altijd niks hoor. Ik vraag me voortdurend af hoe die leerlingen goed voor hun
tests kunnen leren als ze nooit echt precies weten wanneer ze een test hebben. Van
een uurregeling hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Nuja, ik besloot dan maar
om Matheyom 5/2 te doen. De test die zij moesten doen was een conversatie met
mij maken over hun levensstijl, lievelingseten, hobby’s en dergelijke. Iets wat
echt wel veel te moeilijk was voor hen. Ik besloot dan maar om wat basisvragen
op te stellen over deze topics, om dan te zien hoeveel ze erover zouden kunnen
zeggen. En dat bleek al snel heel weinig te zijn. Het bleef me toch verbazen
hoor, omdat ze die papieren al een dag op voorhand hadden gekregen, en dit
eigenlijk krak vanbuiten zouden kunnen leren. En blijkbaar zijn ze daar zelfs
nog te lui voor. Het breekt mijn hart soms wel een beetje hoor. De overgrote
meerderheid van de leerlingen is dan ook wel enorm gebuisd. Al heb ik ook 1 student
met een 17/20! Na zo’n dagje testen waren Nick en ik doodop. Ik heb nog even genoten van de laatste avond hier door nog even naar de zonsondergang te kijken met een glaasje Spy (bubbelwijn).
Vrijdag.
Het is alweer de laatste dag op mijn geliefd schooltje. Wat
ging de week weeral veel te snel! Ook vandaag moesten we nog enkele tests
afnemen. Maar eerst volgde nog de ochtendceremonie. Ik werd weer naar voren
geroepen en kreeg van de lieve directeur weer een bos bloemen. Ik moest zoals
altijd weer een kleine speech doen en die werd nadien vertaald door de
leerkracht Engels. De tests vandaag waren rampzalig. Matheyom 4 moest met mij
de weg beschrijven, of iets zeggen over hun familie, vrienden en huisdieren,
ofwel uitleggen hoe je koffie maakt. Ook deze klas had de papieren 2 dagen op
voorhand gekregen, ze hadden dit dus echt helemaal kunnen voorbereid. Wat me
opviel is dat ze allemaal de koffie wouden omschrijven en dat ze allemaal krak
hetzelfde zeiden. Dit viel vooral op omdat ze allemaal dezelfde fout maakten. ‘coffee
put in glass’. Na enkele leerlingen zei ik dat ze niet voor meer de koffie
mochten kiezen, dat ze dus iets anders moesten doen. Ik heb vandaag enorm wat
0/20 moeten geven, en dat verscheurt mijn hart. Je zou denken dat ik ook punten
moet geven op gedrag (volgens de criteria van mondelinge tests) en dat is ook
zo, maar er waren heel wat leerlingen die zelfs geen moeite deden en die de
hele tijd niks zeiden. Ik had een leerling die op elke vraag van mij ‘yes no’
antwoordde. Ik denk dat hij zelfs nog niet weet wat ‘yes no’ betekent, want je kunt
toch onmogelijk beide gebruiken als antwoord? Een beetje later had ik een
leerling en die wist echt niks te zeggen. Toen ik iets vroeg antwoordde ze ‘mai
lou’, wat betekent ‘ik weet het niet’. Maar ‘mai lou’ is eigenlijk iets wat je
gebruikt bij vrienden, maar tegen een leerkracht gebruik je de beleefdheidsvorm
‘mai saap ka’. Ik verschoot even toen die leerling ‘mai lou’ tegen me zei, en
ik keek even kwaad en verbeterde haar direct. Ik leef nu in een cultuur waar de
leerlingen een beleefdheidsvorm tegen mij moeten gebruiken, en ik verwacht dan
ook wel dat ze dat doen! Tegen de middag was ik klaar met mijn tests en ging ik
iets eten met mijn vrouwelijke collega’s waar ik zo close mee ben. Het was fijn
om nog even een laatste keer met hen samen te zitten, al weet ik dat ik nu geen
afscheid meer moet nemen omdat we slechts 50km van elkaar wonen. Er werd weer
heel wat geroddeld, zoals altijd! Ze vroegen me of ik nog altijd geen interesse
heb in Thaise mannen, en dat antwoord blijft ‘neen’! Toen we doorgingen begon
een collega me te plagen, ze vroeg aan de uitbaatster van het eetstalletje of
ze geen mooie schoondochter wou hebben en stelde me dan voor aan haar. Ik had
op dat moment natuurlijk niet door wat er gebeurde. Van plagen kennen ze hier
ook wel wat hoor! Om 2u moesten alle leerlingen van Matheyom 6 een schrijftoets
maken in het computerlokaal. Nick en ik waren daar aanwezig, dus deden wij maar
toezicht. Dat zijn ze hier blijkbaar niet gewoon, dat toezicht, want de
leerlingen wouden allemaal gaan samenwerken. Dat toont maar weer eens dat er
hier in Saikaew school echt wel geen discipline is. Ook hier was het duidelijk
dat deze test veel te moeilijk is voor hen, ze zouden kritisch moeten schrijven
en een formele brief moeten schrijven. Iets wat je zou verwachten in België,
maar toch echt wel niet hier? Toen we de tests ophaalden en deze even lazen
zagen we dat de meeste leerlingen ofwel niks hadden geschreven, ofwel slechts 1
zin waarbij je al eens goed moest nadenken over wat ze precies zouden willen
bedoelen. Zonde! Na school bracht Nok ons naar huis om onze valies te maken en
dan nam ze ons mee naar Prasat, waar Nick zijn valiezen zou achterlaten. Daarna
reden we door naar Surin, waar we nog even hebben geshopt en waar we dan een
snelle hap gingen eten vooraleer we Nick naar de bushalte brachten.
Toen we
Nick hadden uitgezwaaid gingen Nok en ik naar het hospitaal. Mijn omaatje hier
lag in het ziekenhuis en ik wou die toch eventjes gaan bezoeken. Daar kreeg ik
nog even een kleine shock, echt waar. Ik besefte al vlug dat wij in België in
het ziekenhuis echt wel worden behandeld als koningen! Hier kom je binnen en
liggen er oude zieke mensjes op de grond, je loopt dan door een gang waar
allemaal grote gezamenlijke zalen zijn waar er telkens een tiental mensen
liggen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik in een ziekenzaal zou liggen met
zoveel andere mensen. Ik hoopte al direct dat ik hier nooit ernstig ziek zou
worden! Na het bezoek aan ons omaatje bezocht ik nog een van mijn collega’s van
Saikaew, die enkele dagen geleden was bevallen. Die lag toevallig in hetzelfde
ziekenhuis, dus kon ik gemakkelijk beide bezoeken. Zij had gelukkig wel een
privé kamer, en dat komt omdat zij een ambtenaar is, die hebben hier heel wat
voordelen. Daarom denk ik dat er zoveel mensen kiezen om leerkracht te worden.
Al vond ik dat haar kamer er nog heel erbarmelijk uitzag, haar bed bestond uit
een houten plank, niet echt iets wat je wilt na een keizersnede, toch? Ook lag
haar dochtertje in een couveuse, omdat zij een maandje te vroeg werd geboren.
Maar een couveuse kon je dat ook niet echt noemen. Het was eerder een bedje dat
onder een verouderde lamp stond, waaraan oude lappen stof waren geplakt met
plakband. Ook toen verkoos ik snel om nooit een kind te baren in Thailand, haha!
Het was wel een heuse ervaring om eens een Thais baby’tje te zien dat net was
geboren, ik had niet verwacht dat zij zo ‘wit’ waren, het leek wel een Europees
baby’tje te zijn. Ik plaagde P’Lin er natuurlijk direct mee en vroeg of ze wel
zeker was dat haar man de vader was. Om 9u besloten we door te gaan, zodat onze
kersverse moeder nog wat kon rusten. Nok en ik besloten om nog even wat te gaan
drinken samen, want we wouden beiden nog niet naar huis. We gingen naar het
cafeetje waar ik af en toe naartoe ging met Sam en Nele. Ik voelde me opslag
rustig. Om 11u kwam ik thuis aan, het is raar, maar als je in Thailand
thuiskomt om 11u dan lijkt dat echt enorm laat te zijn. Dat komt vooral omdat
het hier om 6u al helemaal donker is, en je dus snel het gevoel krijgt dat het
heel laat is. Ook vandaag was ik dus lekker moe en stond me een goede nachtrust
te wachten, helemaal klaar voor het weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten