Maandag 22 en Dinsdag 23 oktober 2012

 

Blijkbaar hangt mijn foto's nog steeds op school.

Deze week was een heel speciale week voor me, en dat vooral omdat ik weer een weekje op mijn oude school mocht vertoeven. Zoals jullie weten ben ik verliefd op Saikaew, en daarom voelde ik me op slag weer helemaal tot rust komen deze week. Deze keer verbleef ik niet bij mijn mamaatje, niet omdat dat niet ging, maar omdat een andere volunteer (Nick) bij P’Gaew sliep en ze vroegen of ik hem daar niet gezelschap wou houden. Met veel plezier deed ik dat natuurlijk, want het klikt goed met Nick. Maandag gaven Nick en ik een soort ‘Engels project’. Dat project bestond eigenlijk uit Engelse les geven in grammatica en de leerlingen tijdens die les zoveel mogelijk de gelegenheid geven om te praten. Niet simpel natuurlijk, als je weet dat de leerlingen nog geen gewone zin kunnen maken! Het was leuk en raar om terug in school te zijn vandaag. Het voelde alsof ik nooit weg was geweest, al was er toch wel het een en het ander veranderd op school. Enkele nieuwe leerkrachten, mijn bureau was weg, … Toen ik mijn collega’s terugzag voelde het warm vanbinnen. Knuffels konden niet omschrijven wat ik voelde. Nick zag al snel wat ik bedoelde met het ‘aantastelijk’ zijn. Mijn vrouwelijke collega’s wilden mij weer zoveel mogelijk aanraken, ook werd er weer aan mij gesnuffeld door P’Noj. Die goede oude gewoontes hè,hihi. De eerste dag van ons Engels project verliep rustig en zowel de leerlingen als wij hadden veel plezier. Na het lesgeven nam Nok ons mee naar haar favoriete plaats, de grill bar. Je weet wel, dat plaatsje waar we à volonté kunnen eten voor 2,5 euro. Het was gezellig met ons drietjes, en het is leuk een andere Belg in de buurt te hebben, want zo kunnen wij Nok meer over onze cultuur tonen. Het was al redelijk laat (volgens Thaise norm) toen we doorgingen, en ik had al direct spijt dat ik weer in namped (de auto van Nok) stapte, want ik was alweer helemaal vergeten hoe slecht ze rijdt in het donker. Stel je voor dat je op een pikkedonkere baan rijdt en je ziet alleen de lichtjes van de auto’s die van de andere kant komen, je zigzagt met de auto en voelt dat ze nogal vaak op de kant van de tegenliggers rijdt. Sommige auto’s die van de andere kant komen flikkeren met hun lichten om te zeggen dat we teveel op hun rijvak rijden, en dan vraagt Nok zich af waarom ze flikkeren. Op zo’n momenten zit ik toch vaak met de tenen gekruld en ben ik heel blij wanneer ik heelhuids thuis geraak. Bij P’Gaew thuis hebben we Engelse kanalen, dus hebben we ons daar de rest van de avond mee kunnen zoet houden, maar lang duurde dat niet, want we waren allebei wel uitgeteld van al die uren lesgeven.

Na een lekkere nachtrust (eindelijk eens geen varkensgeluiden!) waren we klaar voor een rustig dagje, want vandaag was het geen lesdag. Nok zou in de voormiddag komen om samen de lesvoorbereiding van woensdag te maken. Zoals altijd was ze ook deze keer weer ruim te laat. Gelukkig hadden we direct al wat ideetjes zodat die verloren tijd niet echt erg was. Ze nam ons daarna mee om te gaan lunchen, en ik vroeg of ze ons kon meenemen naar de plaats waar ik vroeger altijd met haar gingen eten tijdens de lunchpauze. Het voelde zo warm vanbinnen toen we daar aankwamen. Je kunt dat niet omschrijven, maar het voelt alsof je weer helemaal compleet bent, alsof je thuis bent. Al besef je langs de andere kant wel dat er zoveel veranderd is, Thailand is nu mijn thuis en ik ben alles al zo gewoon. Al blijf ik toch nog genieten van alles hier. Na onze lunch kwamen enkele leerlingen ons thuis ophalen met hun scooter. We hadden afgesproken dat we ergens samen zouden naartoe gaan, alleen wisten we niet goed waar naartoe. Ik moest achterop bij Nin, een van mijn lievelingsleerlingen. Nick moest achterop bij Toey. Onderweg stopten we even aan een huis, daar haalden ze een fles met olie en goten die in hun brommer. De rit duurde best wel lang, en als je achterop zit doet je achterwerkecht wel pijn na een tijd.

 Ik genoot enorm van de rit, want we reden door de rijstvelden en zagen onderweg hoe ze de rijst aan het drogen waren, maar ik was ook wel opgelucht toen we eindelijk aankwamen in Chong Jom (de markt bij de grens met Cambodia waar alle namaakproducten worden verkocht.

 Je vindt daar bijvoorbeeld een iphone die draait op android, lachwekkend soms wel! Het was leuk om daar met mn lievelingsleerlingen te lopen, wanneer ze een woord niet wisten dan zochten ze het direct op in hun woordenboek. Moesten alle leerlingen hier zo leergierig zijn, dan zou het niveau stukken hoger liggen! Nick besloot op het marktje een rugzak te kopen. De verkoper vroeg er 400 baht voor, dat is ongeveer 10euro. Voor ons is dat enorm goedkoop, maar ik hoorde de leerlingen in het Thais zeggen hoe duur dit toch was. Ikzelf besloot wat inkopen te doen voor mijn nieuw stekje. Ik kocht 4 borden, 4 diepe borden en lepels en vorken. De leerling nam het zakje direct van me over en zorgde de hele dag dat ik niks hoefde te dragen. Dat is iets dat je snel gewoon wordt hoor, dat respect. Ik denk dat ik in België een ‘reversed culture shock’ zal krijgen wanneer ik in de toekomst terug thuis zou lesgeven. Na het marktje namen de leerlingen ons mee naar de plaatselijke dam, maar het was echt wel veel te warm dus zijn we maar direct verder naar huis gereden. De leerlingen zetten ons af bij mijn Thais mamaatje, want daar werden we om 5u verwacht. Het was een heuse aanpassing om zoveel volk te zien in mijn vorig huis. Waar ik vroeger alleen woonde met mijn mamaatje en klein broertje, zaten er nu ook de mama en stiefpapa van mijn mamaatje, de zus van mijn mamaatje en haar pasgeboren kindje. Huisje vol! Nick en ik roken direct dat het diner enorm goed ging meevallen, het rook zelfs Europees! Een schotel met frietjes en goulash passeerde onze neus, en dat deed onze maagjes toch wel grommen. Al was ik blij dat er toch ook rijst op tafel stond, want uit ondervinding kan mijn maag het Europese eten niet echt meer aan. Iedere keer ik iets vettigs probeer knijpen mijn darmen zich samen en heb ik enorme last. Ik heb dan maar besloten een beetje goulash met frietjes te eten en voor de rest toch maar bij het Thais eten te blijven. Na het eten speelde ik met mijn klein broertje, ik voelde me opslag dolgelukkig.

Mijn hart slaat een dubbele slag wanneer dat manneke uitbundig schatert door mij, ik heb nooit een broer gehad, maar met hem voel ik echt een broerliefde, ook al zijn we dan niet met hetzelfde bloed verbonden. Om 7u was echter mijn kaars uit en besloten we dan maar terug naar huis te keren, het was een druk dagje en door de warmte voel je dat nog eens dubbel zo erg. Om 9u gingen bij ons dan ook de lichten uit, en waren we klaar voor een dagje vol lesgeven.