Maandag 1 Oktober 2012

Naar vandaag keek ik weeral enorm uit, omdat ik vandaag Hans ging ontmoeten, een vrijwilliger die vroeger ook nog op Saikaew had gewerkt. Ik ben altijd zo enorm nieuwsgierig naar de gezichten achter de namen die steeds vernoemd worden. We hadden afgesproken om 2u aan het station, maar vermits iedereen vandaag weg was moest ik te voet gaan. Geen probleem, dacht ik, in België wandel ik ook wel eens 2 kilometer. Achteraf gezien bleek die 2 kilometer toch wel veel erger te zijn dan in België, hier zijn geen voetpaden waardoor je met je hakjes voortdurend in putten loopt en je van hier naar daar bengelt. Hier heb je dan ook nog een zon die na het middageten enorm fel brandt! Een half uurtje heb ik erover gedaan, maar ik stond onder het zweet en ook mijn voeten stonden al vol met blaren. Ik besloot dit toch nooit meer te doen, hihi. Met Hans ben ik dan naar een ice cream shop gegaan, waar ik vroeger eens met mijn zus Nok ben geweest. Ik dronk een lekkere ice chocolate (Nele, een beetje jaloers op dit?) ;) We hebben veel kunnen babbelen over Saikaew, over het leven in Thailand, het is altijd enorm fijn als je je ervaring eens kan uitdelen en wanneer er iemand is die dezelfde personen kent als jezelf. Mijn zus Nok had gebeld, want die ging met ons gaan eten die avond, maar ook deze keer was ze weer een uur te laat. Ik moest wel eens lachen, want ik had tegen Hans gezegd dat ik er zeker van was dat Nok wel een uurtje te laat ging zijn. Blijkbaar ken ik Nok toch al veeeeeel te goed! Hihi. Toen ze eindelijk doorkwam begaven we ons naar een restaurantje dat ik kende, maar dat Nok niet kende. Ook hier heb ik eens om moeten lachen, want eigenlijk zou het Nok moeten zijn die ons moet gidsen, ^_^ . Het werd uiteindelijk ‘diner by candle light’, want het werd al pikkedonker, en het is hier België niet waar na elke 20 meter een verlichtingspaal staat. Ik vond dat niet erg, want een kaars, een fonteintje en goed gezelschap maakte voor mij de sfeer compleet. Het werd al snel 9u, en we besloten maar om door te gaan, want ik wou het risico niet nemen van buiten gesloten te worden bij mijn gastgezin. Dat is soms toch wel een beetje een nadeel hoor, je moet voortdurend zien dat je je schema aanpast aan de mensen waar je bij woont, gelukkig is dat binnen een maand gedaan. Ik had wel wat spijt in het hart toen ik weer thuis was, want Hans ging met Nok op trip naar Chiang Mai, een plaats die ik ook heel graag nog zou bezoeken. Ooit, ooit zal dat er voor mij nog wel van komen, en met deze ‘droom’, dit verlangen viel ik in slaap.