vrijdag 14 december 2012

3 tem 7 december 2012


Een niet zo ordinaire week deze week, zoals ik meestal wel kan zeggen in Thailand ;) Zoals jullie misschien weten verjaarde de koning van Thailand op woensdag 5 december. Aangezien alle scholen dan gesloten zijn, hadden wij een uitgebreide ceremonie dinsdagochtend, wat ook nog eens ‘Vaderdag’ bleek te zijn. Onze ceremonie ging er dus geheel anders aan toe. Alle officiële leerkrachten, en daarmee bedoel ik de leerkrachten die erkend zijn door de staat, hadden vandaag een speciaal uniform aan. Het had wel iets, het straalde macht uit! Ik had direct het gevoel dat ik ook wel zo’n uniform zou willen dragen. Ja, ik ben een absolute voorstander van uniformen, vraag me niet waarom. Alle leerkrachten moesten samen gaan staan voor het podium, waarop een enorme foto van de koning was geïnstalleerd. Dan werd het volkslied zoals elke morgen gezongen, maar vandaag was daar speciaal een soort fanfare-achtige band voor voorzien. Ook dat had wel iets, want toen iedereen begon mee te zingen voel je direct een soort uniformiteit, een sterke band.
Kan je mij vinden tussen al dat wit? ^_^
 
 Nu snap ik hoe het moest gevoeld hebben toen de aanhangers van Hitler allemaal samen de groet deden. Al vind ik dit wel iets menselijker, want de koning van Thailand is echt wel een heel goed en medelevend persoon! Na dit hele tafereel van gezang, werden één voor één mannelijke personen op het podium geroepen. Ze werden een soort certificaat overhandigd (dat hier echt wel een alledaags iets is). Ik wist eerst niet wie die onbekende personen waren, maar blijkbaar waren het de vaders van de leerlingen met het beste resultaat (zowel punten als gedrag) van elk jaar, en die kregen daarvoor op Vaderdag een soort beloning. Moest ik één van die vaders zijn, ik zou met veel fierheid op dat podium stappen!!  De rest van de dag verliep nagenoeg rustig, zoals alle andere dagen. Zoals ik al zei, was het dus woensdag een vrije dag. Overal waar je ging zag je posters hangen met het hoofd van de koning op, ze zijn hier heel erg vaderlandslievend hoor, iets waar de Belgen alleen maar iets van kunnen leren. Soms vraag ik me af wat de oorzaak is van die vreselijke haat dat zoveel Belgen hebben tegenover hun vaderland, België is echt geen slecht land hoor, er zijn zoveel adembenemende gebouwen! Maar daar ga ik natuurlijk niet over uitweiden. Donderdag en vrijdag zouden een normale dag zijn, aan brugdagen wordt hier niet gedaan. Maar voor mij en mijn collega Paolo was er een heel ander gebeuren. We moesten namelijk naar Bangkok om daar een ‘leerkrachtenlicentie’ te gaan aanvragen. Ik was blij dat ik dat niet alleen moest doen, maar dat ‘alleen’ bleek al snel uit te draaien tot een groep van 8 man. Paolo zijn familie (tante, nonkel en hun kinderen) wouden ook heel erg graag mee naar Bangkok en onze vriendin Jessica wou ook mee. Dus zijn we met een hele knusse groep naar Bangkok vertrokken om half 11 donderdagavond. Zoals gewoonlijk namen we Nakhornchai Air, de beste busmaatschappij die je kunt vinden in heel Thailand. Je reist voor 405 baht (dat is 10euro) naar Bangkok, je krijgt eten, snacks en drinken. Het voordeel is dat je enooooorm veel benenruimte hebt en dat je zetel nog eens een massagefunctie heeft. Daar kan je niet voor sukkelen, toch? Het beloofde toch een lange rit te worden, want slapen op een bus is echt niet comfortabel, zelfs al heb je enorm veel ruimte. We kwamen uiteindelijk aan om 4u s ’nachts en moesten dan nog een hotel gaan zoeken. Ik denk dat we rond 6u eindelijk een soort motel hadden gevonden, waar we voor 300 baht (7,5 euro) konden overnachten. We deden even een ochtenddutje van een uur en vertrokken dan naar het ministerie van onderwijs. Daar stond me nog een koude douche te wachten, want ik kon mijn licentie niet aanvragen zonder een TOEIC test. Dat is natuurlijk even balen, want dat betekent dat ik een TOEIC test ga moeten afleggen, en dus weer naar Bangkok zal moeten reizen. Ik besloot om dat nu even helemaal te vergeten en van dit tripje te genieten. We gingen dan wat shoppen, en je kunt misschien wel raden wat mijn eerste plaats was? De enorme boekenwinkel!!! Er is in Bangkok een enorme boekenwinkel in ‘Paragon mall’ waar ze een overdosis aan Engelse boeken hebben, en niet alleen voor volwassenen, ook voor de kids. Ik vind het zalig daar te neuzen, want ik koop graag Engelstalige boekjes die ik dan in de klas kon gebruiken. Deze keer vond ik er echter geen die me interessant leken, maar ik heb wel een ander soort boek gekocht, en ik ben zo blij dat ik dit in mijn bezit heb! De leerlingen gaan dol zijn op de afbeeldingen alleen al!
 
 
 
We bezochten nog enkele andere shopping malls (dat is precies het enigste dat je in Bangkok kan vinden) tot we het uiteindelijk begaven van de vermoeidheid.
We besloten erg vroeg in te kruipen, want zaterdag beloofde het weer een drukke dag te worden. En dat was het zeker en vast! Om 8u stonden we met volle moed klaar om …. naar het pretpark te vertrekken! Zoals een klein kind voelde ik mijn hartje racen, de glimlach op mn gezicht ging maar niet weg, ik had er zin in, en dat was te merken! Toen we eenmaal (na een zeer lange rit in de taxi) aankwamen, ging mijn hartje nog sneller, want er was iets heel speciaals in dat pretpark waar ik enorm naar uitkeek… Snow Town! En dat werd meteen ook onze eerste stop. Het was een soort kerstsfeerachtig dorpje met kunstsneeuw. Je kunt echt niet geloven wat een deugd het deed even in de kou te staan. Terwijl iedereen daar stond te bibberen, deden Jessica en ik onze jassen uit en wreven de sneeuw over onze armen. Het koelde zo geweldig af. Het doet nog deugd als ik eraan denk. Je gaat het misschien raar vinden, maar je hebt echt eens nood aan verkoeling hoor! Aan de linkerzijde van snow town was er een soort sneeuwglijbaan waar je met rubberen banden van kon sleeën. In 1 woord: heerlijk! We kregen er niet genoeg van.
Jessica, Liza en ik
 Tony en de kids, Jessica en ik
Na 1u echter kregen onze Filipijnse vrienden het echter koud, en zijn we naar buiten gegaan. Vandaag heb ik gemerkt hoe grappig het eigenlijk is wanneer iemand voor de eerste keer de sneeuw ontmoet. Onze Filipijnse vrienden hadden dit natuurlijk nooit eerder gevoeld. Daarbinnen was het een 2°, wat voor mij nog best wel warm was eigenlijk. Maar onze vrienden beweerden dat hun neuzen aan het bevriezen waren en dat het enorm pijn deed. Hun handen waren ook enorm koud. Ze verschoten toen ze mij en Jessica’s handen voelden, die enorm warm waren. Je hebt er misschien nog nooit over nagedacht, maar als je woont in een land waar het sneeuwt, dan gaat je lichaam daar een soort afweermechanisme voor bouwen, het gaat automatisch je handen verwarmen. En dat hebben de Filipijnen en Thai niet, want die hebben nooit sneeuw, daarom dat hun handen enorm koud waren. We hebben weer wat bijgeleerd. De rest van de dag hebben we de andere coasters en dergelijke gedaan, maar ik kan je zeggen, de coasters in Thailand zijn echt niet schrikwekkend! Het voelt aan alsof je op een kermis loopt uit de jaren stillekes. Desondanks heb ik me enorm geamuseerd, zo zie je maar dat je niet de nieuwste en coolste stuff moet hebben om ervan te genieten. Oh, er is wel nog iets grappigs dat ik wil vertellen. Paolo is een jaartje jonger dan ik, maar hij doet zich altijd voor als een man die wel wat aankan. Hij vroeg dan ook met veel hoogmoed wie er met hem in de schommelboot wou, je weet wel, die boot die van links naar rechts schommelt en waarin je buik zo kriebelt? Ik vind dat een super attractie, dus ging ik er met veel plezier met hem in. Ik overtuigde hem om helemaal aan het uiterste te gaan zitten, omdat je daar het meeste kriebels voelt. Met veel machogedrag stapte hij in de boot, maar dat machogedrag, dat bleek al snel weg te ebben. Na slechts 1 minuut in de boot begon hij zich plots raar te gedragen. Hij kroop bijna onder de hendel heen, en lag plat op de bank, hij krijste zoals een meisje en riep ‘stop,stop, I’m gonna die’. Echt waar, ik wist niet wat ik moest doen. Langs een kant was het zooooooooooooo lachwekkend, maar langs de andere kant wou ik hem ook helpen, maar hoe? Jonges jonges, ik heb nog nooit een man zo horen gillen. Als ik terugdenk aan zijn gezicht en gedrag, dan pis ik bijna in mijn broek van het lachen. Daar gaat zijn overtuigend machogedrag! Om 7u sloot het park, dus gingen we maar weer naar huis. We reden eerst nog even rond om ons avondeten te verorberen, om dan met een goed gevoel te gaan slapen. Ook vandaag waren we zoals kleine kinderen enorm moe. Die goede nachtrust deed wel goed, want de volgende dag, de zondag, moesten we alweer naar huis en zat er weer een lange rit op ons te wachten. Zondagavond viel ik dan ook als een roos in slaap toen ik eindelijk weer in mijn knus huisje aankwam.

woensdag 5 december 2012

26 november tem 2 december 2012


Ook deze week was er weer vanalles te doen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat de Thai precies elke week wel een festival or feestgelegenheid hebben. Het heeft zijn charmes, maar te veel moet dat voor mij toch ook niet voorkomen hoor, want dan valt het speciale gevoel van dat hele gebeuren weg. De 28ste november was het hier dus een festival, we moesten maar een halve dag werken en rond 1u stopten alle leerkrachten. Dat bleek uiteindelijk al wat vroeger te zijn, want toen ik na mijn lunch naar boven wou gaan stonden alle leerkrachten al beneden (en het was nog maar 20 na 12!). Ze zijn toch allemaal liever lui dan moe hoor, haha. Al versta ik het ook wel een beetje, de warmte (of beter hitte) maakt je eigenlijk wel lui. Deze weet heb ik toch ook wat last gehad van de hitte. Ik geef les in mijn vast lokaal 331, maar helaas zijn daar de ventilators kapot. Na slechts 2 minuten voel je de druppels van je rug en benen lopen, ik snakte naar wat sneeuw, hihi. Maar het heeft zijn charmes, mij hoor je echt niet klagen. Dat even geheel ter zijde, nu even verder over dat festival. Woensdag was het hier dus Loy Kratong. Rond 1u moesten we daarom ook allemaal (de hele school) naar de nabijgelegen tempel. Ik zag er wat tegenop, want ik had echt niet de kracht om weer uren op mijn knieën te gaan zitten. Ik denk dat een goede spirit mijn wens had gehoord, want wonder bij wonder stonden er plastieken stoelen in de tempel. Er werd weer veel gebeden, en ook deze keer kwam de monnik rond met zijn bamboestok om iedereen nat te spetteren (ze noemen dat zegenen). Het bleek nog een grappige monnik te zijn, want hij klopte enkele leerkrachten op het hoofd met zijn stok. Iedereen lachte, ik vond het er eerder pijnlijk uitzien. Aan de rand van de tempel stonden hele tafels vol met bloemstukken. Het waren echte kunststukken! Je kon voor een zelf gekozen bedrag daar een bloemstukje uitnemen. Ik deed er even over om mijn kratong te kiezen, tot ik een mooie kleurige zag liggen, toen wist ik direct dat deze de mijne zou worden.
 Met alle leerkrachten gingen we dan naar de rand van de aangrenzende straat, waar het grote meer van Surin is. Er was een platform op gebouwd. Na een heuse fotoshoot waren we klaar om onze kratongs te water te laten. Eerst nog even het kaarsje aansteken, en de wierrookstokjes, daarna een wens maken vooraleer de kratongs te laten drijven.


Het was echt mooi om te zien! Het was nog maar 2u toen al dit gebeuren gedaan was, dus vroegen we of we nog moesten lesgeven. Dat bleek een domme vraag te zijn, want wie wil er nu nog lesgeven? Paolo en ik besloten dan samen nog maar een koffietje (ik een ice chocolate zoals altijd) te drinken en om 16u terug naar school te keren om ons uit te klokken.(ja, bizar he, wij moeten inklokken voor 07.50 en uitklokken na 16u). Dit was natuurlijk nog niet het hoofdgebeuren van het festival, want s ’avonds kwam Surin helemaal tot leven. Het is vreemd hoor, na 19u rijdt er in Surin bijna niemand meer op straat, het is griezelig doods, maar als er dan eens iets te doen valt, dan waan je je in Bangkok, je kunt je niet draaien of keren. Ik had s’avonds met Jessica afgesproken, want die wou dit toch ook allemaal eens meemaken. Ik ging haar oppikken (lang leve mijn brommertje!) en besefte plots hoe chaotisch het verkeer hier wel kan zijn. Uit kleine steegjes komen soms brommers gevlamd zonder eens te kijken of er iemand rijdt. Gelukkig heb ik al jaren ervaring in het rijden met een brommer, anders zouden er gegarandeerd ongevallen gebeuren. Ik besloot mijn brommer niet te parkeren tussen de mierennest van brommers, want de Thai parkeren zo verdomd dicht dat als er 1 valt, alle andere honderden brommers zoals dominoblokjes meevallen. Ik riskeer dat niet, ik stap dan liever een 200 meter. Ik moet toegeven, ook dit festival was weer denderend mooi. Aan het meer zaten duizenden mensen hun kaarsjes op hun boeket aan te steken, en lieten hun bloempjes op het water. Het meer was dus vol met lichtjes, maar ook de hemel was gekleurd met lichtjes, en dat was omdat ze hier wensballonnen verkochten. Voor diegene die me kennen, ik ben verzot op wensballonnen en kon het dus niet laten om mee te doen (voor enkel 40baht!). Jessica had dit nog nooit in haar leven gedaan, en was dus wel helemaal in de wolken.
 
 
 
 
 Op dit festival liepen natuurlijk veel van onze leerlingen, en het is echt enorm fijn als ze plots roepen ‘teacher, teacher!!!’. Ze zijn zo blij wanneer ze je zien buiten school, en mijn hart voelt dan enorm warm. Wat een verschil met België, waar de leerlingen van je gaan lopen als ze je zien op straat (of waar ze je van kop tot teen bekijken alsof je een stuk stront bent). Lang leve Thailand, echt waar! De rest van de week verliep heel vlotjes, de meerderheid van mijn leerlingen hadden deze week een test en ik was verbaasd over hoe goed ze het deden. Deze kinderen zijn echt niet dom hoor, ze moeten gewoon op de juiste manier onderwezen worden. Het doet me soms wel wat hoor, als ik bij ons departement door de gangen lopen. Alle lokalen zijn open hier, dus wanneer een leerkracht lesgeeft kan je exact zien hoe en wat ze doen. Alle leerkrachten hier zitten neer en doen bitter weinig, ofwel schrijven ze hele conversaties op het bord die de leerlingen dan moeten overpennen. Echt spreken (zonder na-apen) komt er totaal niet aan bod. En dat doet me soms wel wat, Paolo en ik zeggen vaak dat ze de leerlingen dom houden. In ons bureau zitten de leerkrachten ook vaak bezig over hoe slecht de leerlingen wel zijn en dat ze niks snappen. Ze geloven niet in hun leerlingen, en dat verscheurt mijn hart. Deze leerlingen kunnen veel, ze zijn niet dom en ze zijn goede mensen. Al ben ik deze week toch ook eens goed kwaad geweest om mijn leerlingen van het 6e middelbaar. Het is een klas dat je kunt vergelijken met een BSO klas in België, ze hebben geen zin in school. Ze kwamen in mijn les 20 minuten te laat, 20minuten! Ik vroeg dus waarom het zo lang duurde, waarop ik als antwoord kreeg ‘drink water’. Ik heb hen goed laten voelen dat ze dat geen tweede keer moeten doen, ik vertikte het dus om les te geven en gaf hen gewoon een taak. Je had hun gezichtjes moeten zien, het was duidelijk dat dat niet hun doel was, want plots kwamen ze met puppy oogjes af en zeiden ze allemaal ‘sorry’. Ik heb gehoord van ons departementshoofd dat de leerlingen best wel genieten van mijn lessen, omdat ze op een speelse manier de vrijheid krijgen om Engels te spreken, en blijkbaar is dat de eerste keer dat ze dit ervaren. Het gaf me een goeds gevoel dit te horen. Het weekend was eigenlijk wel nog druk voor mij, op zaterdag heb ik moeten lesgeven. Ik geef bij ons op school 2 keer per maand op zaterdag les, en dat is voor de ‘beste’ klassen. Ik krijg hiervoor van de school extra geld, en ik doe dit ook met veel plezier. Al moet ik me daarna wel haasten, want ik heb slechts een half uur om van onze school tot de muziekschool te geraken (en ondertussen nog te eten). Maar je kent mij, ik houd wel van druktes. Na de muziekschool had ik afgesproken met Jessica, we zouden samen wat gaan shoppen, ze wou een gitaar kopen en daarom bracht ik haar dus naar Siam music. En kijk eens wat ik daar vond ^_^
 
S ’avonds besloten we naar Paolo te gaan, en daar wat te ‘jammen’. Paolo zelf speelt ook gitaar. Je had ons moeten zien rijden op mijn brommertje, we leken wel echte Thai. Ik aan het stuur, Jessica achterop met een gitaar op haar rug en tussen ons mijn ukelele. Het was een enorme fijne avond, en we besloten een bandje op te richten, de ‘farangs’. Ik ben benieuwd wat daarvan gaat komen, hihi. De tijd vloog razendsnel want toen we vertrokken was het al half 1 s ’nachts (het ritme ligt hier anders, daarom is dit echt enorm laat). Onderweg kwamen we nog iets grappigs tegen. Aan de kruispunten staan hier dus bijna overal verkeerslichten met daaraan een soort teller geïnstalleerd, die teller laat je zien hoeveel seconden er nog zijn vooraleer je kunt vertrekken. Ik moest dus aan een rood licht stoppen en naast ons stond een auto met de ramen open. Het rare was dat er niemand aan het stuur zat. Ik keek even rond en zag dat de bestuurder even gezellig aan de kant van de weg aan het urineren was. Ik zei tegen Jessica: ‘wel, hij heeft exact 45 seconden om zijn behoefte te doen’. Dus begonnen we samen af te tellen en te wedden of hij het zou halen in die tijd of niet. Blijkbaar niet, want plots sprong het licht op groen, en stond zijn auto daar gewoon nog te midden van de weg, zonder bestuurder. Thailand, het blijft me nog elke week verbazen! ^_^

PS: Nog even dit, ik vond het volgende deze week in de computershop in Surin. Is dat nu niet het stadhuis van Brussel?