26 november tem 2 december 2012

Ook deze week was er weer vanalles te doen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat de Thai precies elke week wel een festival or feestgelegenheid hebben. Het heeft zijn charmes, maar te veel moet dat voor mij toch ook niet voorkomen hoor, want dan valt het speciale gevoel van dat hele gebeuren weg. De 28^ste november was het hier dus een festival, we moesten maar een halve dag werken en rond 1u stopten alle leerkrachten. Dat bleek uiteindelijk al wat vroeger te zijn, want toen ik na mijn lunch naar boven wou gaan stonden alle leerkrachten al beneden (en het was nog maar 20 na 12!). Ze zijn toch allemaal liever lui dan moe hoor, haha. Al versta ik het ook wel een beetje, de warmte (of beter hitte) maakt je eigenlijk wel lui. Deze weet heb ik toch ook wat last gehad van de hitte. Ik geef les in mijn vast lokaal 331, maar helaas zijn daar de ventilators kapot. Na slechts 2 minuten voel je de druppels van je rug en benen lopen, ik snakte naar wat sneeuw, hihi. Maar het heeft zijn charmes, mij hoor je echt niet klagen. Dat even geheel ter zijde, nu even verder over dat festival. Woensdag was het hier dus Loy Kratong. Rond 1u moesten we daarom ook allemaal (de hele school) naar de nabijgelegen tempel. Ik zag er wat tegenop, want ik had echt niet de kracht om weer uren op mijn knieën te gaan zitten. Ik denk dat een goede spirit mijn wens had gehoord, want wonder bij wonder stonden er plastieken stoelen in de tempel. Er werd weer veel gebeden, en ook deze keer kwam de monnik rond met zijn bamboestok om iedereen nat te spetteren (ze noemen dat zegenen). Het bleek nog een grappige monnik te zijn, want hij klopte enkele leerkrachten op het hoofd met zijn stok. Iedereen lachte, ik vond het er eerder pijnlijk uitzien. Aan de rand van de tempel stonden hele tafels vol met bloemstukken. Het waren echte kunststukken! Je kon voor een zelf gekozen bedrag daar een bloemstukje uitnemen. Ik deed er even over om mijn kratong te kiezen, tot ik een mooie kleurige zag liggen, toen wist ik direct dat deze de mijne zou worden.

 Met alle leerkrachten gingen we dan naar de rand van de aangrenzende straat, waar het grote meer van Surin is. Er was een platform op gebouwd. Na een heuse fotoshoot waren we klaar om onze kratongs te water te laten. Eerst nog even het kaarsje aansteken, en de wierrookstokjes, daarna een wens maken vooraleer de kratongs te laten drijven.

Het was echt mooi om te zien! Het was nog maar 2u toen al dit gebeuren gedaan was, dus vroegen we of we nog moesten lesgeven. Dat bleek een domme vraag te zijn, want wie wil er nu nog lesgeven? Paolo en ik besloten dan samen nog maar een koffietje (ik een ice chocolate zoals altijd) te drinken en om 16u terug naar school te keren om ons uit te klokken.(ja, bizar he, wij moeten inklokken voor 07.50 en uitklokken na 16u). Dit was natuurlijk nog niet het hoofdgebeuren van het festival, want s ’avonds kwam Surin helemaal tot leven. Het is vreemd hoor, na 19u rijdt er in Surin bijna niemand meer op straat, het is griezelig doods, maar als er dan eens iets te doen valt, dan waan je je in Bangkok, je kunt je niet draaien of keren. Ik had s’avonds met Jessica afgesproken, want die wou dit toch ook allemaal eens meemaken. Ik ging haar oppikken (lang leve mijn brommertje!) en besefte plots hoe chaotisch het verkeer hier wel kan zijn. Uit kleine steegjes komen soms brommers gevlamd zonder eens te kijken of er iemand rijdt. Gelukkig heb ik al jaren ervaring in het rijden met een brommer, anders zouden er gegarandeerd ongevallen gebeuren. Ik besloot mijn brommer niet te parkeren tussen de mierennest van brommers, want de Thai parkeren zo verdomd dicht dat als er 1 valt, alle andere honderden brommers zoals dominoblokjes meevallen. Ik riskeer dat niet, ik stap dan liever een 200 meter. Ik moet toegeven, ook dit festival was weer denderend mooi. Aan het meer zaten duizenden mensen hun kaarsjes op hun boeket aan te steken, en lieten hun bloempjes op het water. Het meer was dus vol met lichtjes, maar ook de hemel was gekleurd met lichtjes, en dat was omdat ze hier wensballonnen verkochten. Voor diegene die me kennen, ik ben verzot op wensballonnen en kon het dus niet laten om mee te doen (voor enkel 40baht!). Jessica had dit nog nooit in haar leven gedaan, en was dus wel helemaal in de wolken.

 

 

 

 

 Op dit festival liepen natuurlijk veel van onze leerlingen, en het is echt enorm fijn als ze plots roepen ‘teacher, teacher!!!’. Ze zijn zo blij wanneer ze je zien buiten school, en mijn hart voelt dan enorm warm. Wat een verschil met België, waar de leerlingen van je gaan lopen als ze je zien op straat (of waar ze je van kop tot teen bekijken alsof je een stuk stront bent). Lang leve Thailand, echt waar! De rest van de week verliep heel vlotjes, de meerderheid van mijn leerlingen hadden deze week een test en ik was verbaasd over hoe goed ze het deden. Deze kinderen zijn echt niet dom hoor, ze moeten gewoon op de juiste manier onderwezen worden. Het doet me soms wel wat hoor, als ik bij ons departement door de gangen lopen. Alle lokalen zijn open hier, dus wanneer een leerkracht lesgeeft kan je exact zien hoe en wat ze doen. Alle leerkrachten hier zitten neer en doen bitter weinig, ofwel schrijven ze hele conversaties op het bord die de leerlingen dan moeten overpennen. Echt spreken (zonder na-apen) komt er totaal niet aan bod. En dat doet me soms wel wat, Paolo en ik zeggen vaak dat ze de leerlingen dom houden. In ons bureau zitten de leerkrachten ook vaak bezig over hoe slecht de leerlingen wel zijn en dat ze niks snappen. Ze geloven niet in hun leerlingen, en dat verscheurt mijn hart. Deze leerlingen kunnen veel, ze zijn niet dom en ze zijn goede mensen. Al ben ik deze week toch ook eens goed kwaad geweest om mijn leerlingen van het 6^e middelbaar. Het is een klas dat je kunt vergelijken met een BSO klas in België, ze hebben geen zin in school. Ze kwamen in mijn les 20 minuten te laat, 20minuten! Ik vroeg dus waarom het zo lang duurde, waarop ik als antwoord kreeg ‘drink water’. Ik heb hen goed laten voelen dat ze dat geen tweede keer moeten doen, ik vertikte het dus om les te geven en gaf hen gewoon een taak. Je had hun gezichtjes moeten zien, het was duidelijk dat dat niet hun doel was, want plots kwamen ze met puppy oogjes af en zeiden ze allemaal ‘sorry’. Ik heb gehoord van ons departementshoofd dat de leerlingen best wel genieten van mijn lessen, omdat ze op een speelse manier de vrijheid krijgen om Engels te spreken, en blijkbaar is dat de eerste keer dat ze dit ervaren. Het gaf me een goeds gevoel dit te horen. Het weekend was eigenlijk wel nog druk voor mij, op zaterdag heb ik moeten lesgeven. Ik geef bij ons op school 2 keer per maand op zaterdag les, en dat is voor de ‘beste’ klassen. Ik krijg hiervoor van de school extra geld, en ik doe dit ook met veel plezier. Al moet ik me daarna wel haasten, want ik heb slechts een half uur om van onze school tot de muziekschool te geraken (en ondertussen nog te eten). Maar je kent mij, ik houd wel van druktes. Na de muziekschool had ik afgesproken met Jessica, we zouden samen wat gaan shoppen, ze wou een gitaar kopen en daarom bracht ik haar dus naar Siam music. En kijk eens wat ik daar vond ^_^

 

S ’avonds besloten we naar Paolo te gaan, en daar wat te ‘jammen’. Paolo zelf speelt ook gitaar. Je had ons moeten zien rijden op mijn brommertje, we leken wel echte Thai. Ik aan het stuur, Jessica achterop met een gitaar op haar rug en tussen ons mijn ukelele. Het was een enorme fijne avond, en we besloten een bandje op te richten, de ‘farangs’. Ik ben benieuwd wat daarvan gaat komen, hihi. De tijd vloog razendsnel want toen we vertrokken was het al half 1 s ’nachts (het ritme ligt hier anders, daarom is dit echt enorm laat). Onderweg kwamen we nog iets grappigs tegen. Aan de kruispunten staan hier dus bijna overal verkeerslichten met daaraan een soort teller geïnstalleerd, die teller laat je zien hoeveel seconden er nog zijn vooraleer je kunt vertrekken. Ik moest dus aan een rood licht stoppen en naast ons stond een auto met de ramen open. Het rare was dat er niemand aan het stuur zat. Ik keek even rond en zag dat de bestuurder even gezellig aan de kant van de weg aan het urineren was. Ik zei tegen Jessica: ‘wel, hij heeft exact 45 seconden om zijn behoefte te doen’. Dus begonnen we samen af te tellen en te wedden of hij het zou halen in die tijd of niet. Blijkbaar niet, want plots sprong het licht op groen, en stond zijn auto daar gewoon nog te midden van de weg, zonder bestuurder. Thailand, het blijft me nog elke week verbazen! ^_^

PS: Nog even dit, ik vond het volgende deze week in de computershop in Surin. Is dat nu niet het stadhuis van Brussel?