3 tem 7 december 2012

Een niet zo ordinaire week deze week, zoals ik meestal wel kan zeggen in Thailand ;) Zoals jullie misschien weten verjaarde de koning van Thailand op woensdag 5 december. Aangezien alle scholen dan gesloten zijn, hadden wij een uitgebreide ceremonie dinsdagochtend, wat ook nog eens ‘Vaderdag’ bleek te zijn. Onze ceremonie ging er dus geheel anders aan toe. Alle officiële leerkrachten, en daarmee bedoel ik de leerkrachten die erkend zijn door de staat, hadden vandaag een speciaal uniform aan. Het had wel iets, het straalde macht uit! Ik had direct het gevoel dat ik ook wel zo’n uniform zou willen dragen. Ja, ik ben een absolute voorstander van uniformen, vraag me niet waarom. Alle leerkrachten moesten samen gaan staan voor het podium, waarop een enorme foto van de koning was geïnstalleerd. Dan werd het volkslied zoals elke morgen gezongen, maar vandaag was daar speciaal een soort fanfare-achtige band voor voorzien. Ook dat had wel iets, want toen iedereen begon mee te zingen voel je direct een soort uniformiteit, een sterke band.

Kan je mij vinden tussen al dat wit? ^_^

 

 Nu snap ik hoe het moest gevoeld hebben toen de aanhangers van Hitler allemaal samen de groet deden. Al vind ik dit wel iets menselijker, want de koning van Thailand is echt wel een heel goed en medelevend persoon! Na dit hele tafereel van gezang, werden één voor één mannelijke personen op het podium geroepen. Ze werden een soort certificaat overhandigd (dat hier echt wel een alledaags iets is). Ik wist eerst niet wie die onbekende personen waren, maar blijkbaar waren het de vaders van de leerlingen met het beste resultaat (zowel punten als gedrag) van elk jaar, en die kregen daarvoor op Vaderdag een soort beloning. Moest ik één van die vaders zijn, ik zou met veel fierheid op dat podium stappen!!  De rest van de dag verliep nagenoeg rustig, zoals alle andere dagen. Zoals ik al zei, was het dus woensdag een vrije dag. Overal waar je ging zag je posters hangen met het hoofd van de koning op, ze zijn hier heel erg vaderlandslievend hoor, iets waar de Belgen alleen maar iets van kunnen leren. Soms vraag ik me af wat de oorzaak is van die vreselijke haat dat zoveel Belgen hebben tegenover hun vaderland, België is echt geen slecht land hoor, er zijn zoveel adembenemende gebouwen! Maar daar ga ik natuurlijk niet over uitweiden. Donderdag en vrijdag zouden een normale dag zijn, aan brugdagen wordt hier niet gedaan. Maar voor mij en mijn collega Paolo was er een heel ander gebeuren. We moesten namelijk naar Bangkok om daar een ‘leerkrachtenlicentie’ te gaan aanvragen. Ik was blij dat ik dat niet alleen moest doen, maar dat ‘alleen’ bleek al snel uit te draaien tot een groep van 8 man. Paolo zijn familie (tante, nonkel en hun kinderen) wouden ook heel erg graag mee naar Bangkok en onze vriendin Jessica wou ook mee. Dus zijn we met een hele knusse groep naar Bangkok vertrokken om half 11 donderdagavond. Zoals gewoonlijk namen we Nakhornchai Air, de beste busmaatschappij die je kunt vinden in heel Thailand. Je reist voor 405 baht (dat is 10euro) naar Bangkok, je krijgt eten, snacks en drinken. Het voordeel is dat je enooooorm veel benenruimte hebt en dat je zetel nog eens een massagefunctie heeft. Daar kan je niet voor sukkelen, toch? Het beloofde toch een lange rit te worden, want slapen op een bus is echt niet comfortabel, zelfs al heb je enorm veel ruimte. We kwamen uiteindelijk aan om 4u s ’nachts en moesten dan nog een hotel gaan zoeken. Ik denk dat we rond 6u eindelijk een soort motel hadden gevonden, waar we voor 300 baht (7,5 euro) konden overnachten. We deden even een ochtenddutje van een uur en vertrokken dan naar het ministerie van onderwijs. Daar stond me nog een koude douche te wachten, want ik kon mijn licentie niet aanvragen zonder een TOEIC test. Dat is natuurlijk even balen, want dat betekent dat ik een TOEIC test ga moeten afleggen, en dus weer naar Bangkok zal moeten reizen. Ik besloot om dat nu even helemaal te vergeten en van dit tripje te genieten. We gingen dan wat shoppen, en je kunt misschien wel raden wat mijn eerste plaats was? De enorme boekenwinkel!!! Er is in Bangkok een enorme boekenwinkel in ‘Paragon mall’ waar ze een overdosis aan Engelse boeken hebben, en niet alleen voor volwassenen, ook voor de kids. Ik vind het zalig daar te neuzen, want ik koop graag Engelstalige boekjes die ik dan in de klas kon gebruiken. Deze keer vond ik er echter geen die me interessant leken, maar ik heb wel een ander soort boek gekocht, en ik ben zo blij dat ik dit in mijn bezit heb! De leerlingen gaan dol zijn op de afbeeldingen alleen al!

 

 

 

We bezochten nog enkele andere shopping malls (dat is precies het enigste dat je in Bangkok kan vinden) tot we het uiteindelijk begaven van de vermoeidheid.

We besloten erg vroeg in te kruipen, want zaterdag beloofde het weer een drukke dag te worden. En dat was het zeker en vast! Om 8u stonden we met volle moed klaar om …. naar het pretpark te vertrekken! Zoals een klein kind voelde ik mijn hartje racen, de glimlach op mn gezicht ging maar niet weg, ik had er zin in, en dat was te merken! Toen we eenmaal (na een zeer lange rit in de taxi) aankwamen, ging mijn hartje nog sneller, want er was iets heel speciaals in dat pretpark waar ik enorm naar uitkeek… Snow Town! En dat werd meteen ook onze eerste stop. Het was een soort kerstsfeerachtig dorpje met kunstsneeuw. Je kunt echt niet geloven wat een deugd het deed even in de kou te staan. Terwijl iedereen daar stond te bibberen, deden Jessica en ik onze jassen uit en wreven de sneeuw over onze armen. Het koelde zo geweldig af. Het doet nog deugd als ik eraan denk. Je gaat het misschien raar vinden, maar je hebt echt eens nood aan verkoeling hoor! Aan de linkerzijde van snow town was er een soort sneeuwglijbaan waar je met rubberen banden van kon sleeën. In 1 woord: heerlijk! We kregen er niet genoeg van.

Jessica, Liza en ik

 Tony en de kids, Jessica en ik

Na 1u echter kregen onze Filipijnse vrienden het echter koud, en zijn we naar buiten gegaan. Vandaag heb ik gemerkt hoe grappig het eigenlijk is wanneer iemand voor de eerste keer de sneeuw ontmoet. Onze Filipijnse vrienden hadden dit natuurlijk nooit eerder gevoeld. Daarbinnen was het een 2°, wat voor mij nog best wel warm was eigenlijk. Maar onze vrienden beweerden dat hun neuzen aan het bevriezen waren en dat het enorm pijn deed. Hun handen waren ook enorm koud. Ze verschoten toen ze mij en Jessica’s handen voelden, die enorm warm waren. Je hebt er misschien nog nooit over nagedacht, maar als je woont in een land waar het sneeuwt, dan gaat je lichaam daar een soort afweermechanisme voor bouwen, het gaat automatisch je handen verwarmen. En dat hebben de Filipijnen en Thai niet, want die hebben nooit sneeuw, daarom dat hun handen enorm koud waren. We hebben weer wat bijgeleerd. De rest van de dag hebben we de andere coasters en dergelijke gedaan, maar ik kan je zeggen, de coasters in Thailand zijn echt niet schrikwekkend! Het voelt aan alsof je op een kermis loopt uit de jaren stillekes. Desondanks heb ik me enorm geamuseerd, zo zie je maar dat je niet de nieuwste en coolste stuff moet hebben om ervan te genieten. Oh, er is wel nog iets grappigs dat ik wil vertellen. Paolo is een jaartje jonger dan ik, maar hij doet zich altijd voor als een man die wel wat aankan. Hij vroeg dan ook met veel hoogmoed wie er met hem in de schommelboot wou, je weet wel, die boot die van links naar rechts schommelt en waarin je buik zo kriebelt? Ik vind dat een super attractie, dus ging ik er met veel plezier met hem in. Ik overtuigde hem om helemaal aan het uiterste te gaan zitten, omdat je daar het meeste kriebels voelt. Met veel machogedrag stapte hij in de boot, maar dat machogedrag, dat bleek al snel weg te ebben. Na slechts 1 minuut in de boot begon hij zich plots raar te gedragen. Hij kroop bijna onder de hendel heen, en lag plat op de bank, hij krijste zoals een meisje en riep ‘stop,stop, I’m gonna die’. Echt waar, ik wist niet wat ik moest doen. Langs een kant was het zooooooooooooo lachwekkend, maar langs de andere kant wou ik hem ook helpen, maar hoe? Jonges jonges, ik heb nog nooit een man zo horen gillen. Als ik terugdenk aan zijn gezicht en gedrag, dan pis ik bijna in mijn broek van het lachen. Daar gaat zijn overtuigend machogedrag! Om 7u sloot het park, dus gingen we maar weer naar huis. We reden eerst nog even rond om ons avondeten te verorberen, om dan met een goed gevoel te gaan slapen. Ook vandaag waren we zoals kleine kinderen enorm moe. Die goede nachtrust deed wel goed, want de volgende dag, de zondag, moesten we alweer naar huis en zat er weer een lange rit op ons te wachten. Zondagavond viel ik dan ook als een roos in slaap toen ik eindelijk weer in mijn knus huisje aankwam.