19 tem 25 november 2012

Ook over deze week heb ik weer enkele leuke anekdotes die ik met jullie wil delen. Eerst en vooral heb ik een schokkend verhaal over de thaise jeugd van tegenwoordig. Een van de vorige dagen was een van onze leerlingen nog niet thuis om 8u s ’avonds. De zus van die leerling werd ongerust en kwam dan maar naar school om die leerling hier te komen zoeken. Ze vond haar zus in een van de eetstalletjes die op het grondgebied van onze school staan. Dat lijkt niet zo erg op het eerste zicht, tot je hoort wat die leerling daar precies aan het doen was. De leerling was daar duidelijk niet alleen, ze was daar met 15 klasgenoten (allemaal van het 2^e en 3^e middelbaar) en ze hadden daar allemaal samen een orgie. Een orgie! 14 jaar! Kan je je dat voorstellen? En het bizarre was dat onze leerkrachten over dit gebeuren praatten alsof het elke dag gebeurt, alsof dat helemaal niet erg is. Ik en Paolo echter hadden een shock. Moest dit in België gebeuren, dan zou de school wel een moeilijke tijd tegemoet gaan. Maar hier is dat dus helemaal niet het geval. Soms snap ik de thaise cultuur niet helemaal, ze zijn allemaal zo preuts, geen decolleté, rokken tot onder de knie, maar dan vind je wel je jonge leerlingetjes in een orgie. Het is allemaal zo tegenstrijdig! Maar ik denk dat het vooral komt omdat de ouders hier niet echt ‘opvoeden’, de jongeren doen maar wat ze willen en krijgen nooit een uitbrander van de ouders. Ze zijn niet allemaal zo laks in de opvoeding, maar de overgrote meerderheid toch wel hoor. Woensdag dan kwam er een monnik naar onze school. Ik wist eerst niet goed waarom, maar achteraf hoorde ik dat hij onze school kwam zegenen. En dat wel om een goede reden. Op onze ‘koer’ stonden er een aantal bomen die ze vorige week gewoon uitgetrokken hebben omdat ze een dak willen bouwen. Maar ze hadden die bomen zomaar ontworteld, zonder deze eerst te zegenen. Een paar dagen later had onze directeur blijkbaar een nare ervaring met een ‘bad spirit’ die zijn keel zou hebben afgesnoerd. Je weet misschien dat de Thai heel bijgelovig zijn, en dus werd dit voorgeval toegeschreven aan het feit dat ze die bomen zomaar ontworteld hadden. Daarom kwam er woensdag een monnik die onze school kwam zegenen, hij ging witte draden in de overblijvende bomen en rond de school die onze school zou behoeden van het ‘slechte’. Allemaal ok, maar dat ritueel duurde wel 2u en was helemaal in het Thais. Best wel saai na een tijdje hoor. Daardoor verloor ik weer een lesuur met mijn leerlingen, gelukkig was dat het enigste lesuur dat wegviel deze week! Deze week gaf ik enkele van mijn klassen les over voorzetsels (op, naast,…) en heb echt genoten van die les. Ik maakte er een soort luisteroefening van, zodat mijn leerlingen van de eerste jaren moesten doen wat ik zei, bijvoorbeeld ‘stand on the chair’, ‘put your hands in your backpack’, de leerlingen vonden dat blijkbaar enorm tof. Ze zijn het dan ook niet gewoon dat ze eens iets actiefs mogen doen in de les. Echter, tijdens die les heb ik weer wat geleerd over de thaise cultuur. Toen ik zei ‘put your book under your feet’ keken de leerlingen me allemaal raar aan. Ik was natuurlijk helemaal vergeten dat de Thai niks onder hun voeten leggen omdat ze de voeten zien als het vuilste deel van hun lichaam, iets ‘vies’. Haha, achteraf is het altijd wel lachen om je eigen stommiteiten, maar dat is nu net het leuke aan het leven in een andere cultuur, de confrontatie met nieuwe dingen elke dag. Ik kreeg deze week ook heel wat complimentjes van mijn collega’s, ‘you are a good teacher Sally’, en dat alleen omdat ik voortdurend lessen aan het voorbereiden ben en ze mijn werkblaadjes ook willen gebruiken. Het hoofd van het Engels departement nam bijvoorbeeld gewoon één van mijn kopijen en stak het in zijn schuif, zonder eens te vragen of hij dat mocht gebruiken, typisch! Ik kreeg ook een leuke mededeling vorige vrijdag. Binnenkort zouden er waarschijnlijk enkele stagiairs komen, en ik zou hun mentor moeten worden. Ik was hier natuurlijk dolenthousiast over, omdat dat weer een nieuwe uitdaging is en omdat ik zo de toekomstige leerkrachtjes ook iets kan bijbrengen. (didactiek is hier niet echt iets waar ze diep op ingaan en op deze manier hoop ik hen toch wat basis van didactiek bij te brengen). Er staan me dus in de toekomst nog heel wat nieuwe uitdagingen te wachten! Ik ben benieuwd.

Mijn diner, pad thai geserveerd in een krant, slechts 25 baht ^_^

 

Ik en mijn collega's van het departement talen, enkel Paolo ontbreekt.

 

 

 

Begin November

Eindelijk vind ik eens wat tijd om jullie nog eens wat over mezelf te vertellen. Ondertussen werk ik dus al 3 weekjes op mijn school. Het begin was wat wennen, want het gevoel op mijn school is helemaal anders dan op mijn klein schooltje vorige keer. Ik geef een voorbeeld. Saikaew was zo klein dat iedereen echt iedereen kende, en dat was enorm prettig. Deze school is misschien 5 keer zo groot, elke afdeling heeft dus een eigen verdieping. Wij, het ‘language department’ zitten op de vierde verdieping en komen dus weinig tot nooit in contact met de leerkrachten van andere vakken. Dit is natuurlijk erg spijtig, want je sociaal contact beperkt zich dan tot een tiental mensen.

mijn vaste klas, 331

De eerste week lesgeven was natuurlijk ook weer wennen, je moet je leerlingen leren kennen, maar je moet vooral proberen nagaan wat hun niveau is. Als we al van een niveau kunnen spreken natuurlijk, want ook hier kunnen de leerlingen geen zinnen bouwen, hun woordenkennis beperkt zich tot ‘yes’ en ‘no’. Er is dus werk aan de winkel! Maar, met deze reden ben ik ook terug naar Thailand gekomen, omdat ik dit een hele uitdaging vind, en ik ben dol op uitdagingen! Na mijn tweede week bij ons op school werd ik gevraagd of ik ook op zaterdagen wou lesgeven, ik verwoord het verkeerd, werd ik ‘opgelegd’ om op zaterdagen ook les te geven. Natuurlijk staat daar extra geld tegenover. Met veel plezier heb ik dat aanvaard, want veel grootse plannen kan je hier in Surin toch niet maken in het weekend. Onze activiteiten beperken zich meestal tot ‘shoppen in Surin Plaza’ of ‘cinema in het Thais’ of gaan eten. Veel andere dingen kan je niet doen in Surin, maar mij hoor je niet klagen, want tot hier toe heb ik me nog niet echt verveeld. Mijn derde week op school was een enorm toffe week, mijn leerlingen begonnen volledige zinnen voort te brengen, en daar was ik enorm fier op. Ik heb ook het gevoel dat ze onze manier van lesgeven wel kunnen appreciëren. En ergens kan ik dat wel begrijpen, als je dag in dag uit conversatietjes vanbuiten moet leren waar je toch niks van begrijpt of voortdurend films moet kijken waar je nog geen woord van snapt, dan is het natuurlijk een verademing als je leerkracht eens met iets komt dat aangepast is aan je niveau! Maar, mijn 3^de week op school was niet alleen fijn om die bepaalde reden, maar ook om de reden dat onze lessen op donderdag en vrijdag werden afgeschaft omdat het hier in Surin het jaarlijks olifantenfestival was. Enkele van onze leerlingen namen Paolo en mij mee naar de show op donderdag, dat stelde voor mij niet al te veel voor, want die show had ik al dikwijls gezien in het olifantendorp.

S ’avonds nam mijn vorige gastvrouw me mee naar de ‘voorstelling’. Alle belangrijke straten van Surin waren afgezet en op die straten werden voorstellingen gehouden door elke school. Elke school had zo een soort altaar gebouwd voor de olifanten. De school met het mooiste altaar kreeg een prijs. Ook dansten de leerlingen de typische thaise dans en stelden enkele leerlingen hun altaar voor. Ook onze school deed daaraan mee, en ook mijn aanwezigheid was vereist, omdat ik 2 van onze leerlingen had gecoacht om hun speech in het Engels te geven. Jonges, jonges, daar heb ik nog eens werk in moeten steken! Maar al bij al was ik fier op die 2 leerlingen, ze hebben het heel goed gedaan!

Vrijdag was voor mij een iets spectaculairdere dag. In de ochtend waren de straten nog altijd afgezet, de grootste straat niet zo ver van mijn huis was vol gezet met een rij tafels, en die rij was 2km lang. Op die tafels lag eten voor de olifanten, ik wist nog niet precies wat daarmee ging gedaan worden. En dan kwam er een fanfare, gevolgd door een 200tal olifanten. Alle mensen liepen naar de tafels met eten om daar allerlei eten van te halen en aan de olifanten te voederen, ook ik deed met veel plezier mee. Het is wel een beetje duizelingwekkend, zo’n massa olifanten te zien passeren op nog geen meter van jezelf.

Ik vond het machtig, enorm machtig!! Daarna besloten Paolo en ik nog even op de olifant te rijden, want wie kan dat nu zeggen dat hij op een olifant rijdt in zijn eigen straat! Wel, ik kan dat dus nu zeggen, hihi. De rit was enorm duur, 200 baht, maar omdat ik gelukkig mijn leerkrachtenoutfit aanhad zagen ze dat ik geen ordinaire farang (toerist) was, en daarom kregen we de rit voor 100 baht. Het was fijn, door mn straat te rijden op een olifant, iets wat ik nooit zal vergeten! Na dit olifantenbuffet mochten we gewoon naar huis gaan, geen lessen meer dus. Dit is Thailand, hier vinden ze altijd een reden om geen les te moeten geven! Je moet het toch gewoon worden hoor! Paolo en zijn familie nodigden me dan uit om s’avonds naar de ‘fair’ te gaan, al wist ik niet bepaald wat dat zou inhouden. We kwamen toe en het voelde wat aan als een kermis, maar een markt tegelijkertijd. Ze verkochten er de zotste dingen, zo zag ik bijvoorbeeld een stalletje met kleine schattige konijntjes, maar toen ik dichter ging kijken zag ik dat die konijntjes een kleedje/rokje aanhadden. Jesus, dat ging er echt wel wat over! Er stond ook een mini reuzenrad, maar ik zou er zelf echt niet op durven gaan, het piepte langs alle kanten en het zag er echt jaren stillekes uit. Het blijft zalig hoe alles hier zo middeleeuws aanvoelt, en hoe blij die kinderen er toch mee zijn. Paolo en zijn nonkel wouden zoals echte mannen toch eens met de pijltjes naar de ballonnen schieten, maar echte mannen bleken het niet want ze konden de ballonnen zelfs nog niet raken. Het is fijn om met Paolo en zijn familie op stap te zijn, zij komen van de Filippijnen en kunnen dus enorm goed Engels. Ook heb ik er door hen een nieuwe vriendin bij, een Amerikaanse die lesgeeft op Sirindhorn en die hier een jaar zou blijven. Mijn vriendengroep wordt groter, en daarom had ik dus zo weinig tijd om mijn blog bij te houden, hihi. Maar ik ben ook een vriend minder, want Nick, de vorige volunteer van Funds Isaan is vorige zondag naar huis vertrokken. Vermits ik nu mijn eigen vervoer heb, ben ik hem gaan uitwuiven aan de bushalte.

 Ik wist exact hoe hij zich op dat moment voelde, en ik kreeg alweer een steek in mijn hart als ik terugdenk aan het moment toen ik Thailand verliet. Het besef dat ik Nok en alle andere lieve mensjes hier misschien nooit meer zou terugzien, maar kijk wat de toekomst me heeft gebracht, een leven in Thailand ^_^ Voila, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn leven hier, ik hoop dat ik jullie weer snel kan schrijven en geniet nog van het warme weer in België! Tot snel.

Wat een pareltje

Even een kleine update, ik ben eergisteren mijn brommertje gaan ophalen, voor diegenen die toch zo nieuwsgierig zijn, hier een fotootje ;)

En, wat vind je ervan?

ps: mijn verhaaltjes komen binnenkort wel weer online, maar vermits ik nu ook op zaterdagen moet lesgeven bij ons op school, is er eigenlijk bitterweinig tijd over om even tot adem te komen, laat staan een uitgebreid verslag te schrijven. Maar geen zorgen, ik heb al enkele leuke anecdotes die ik met jullie wil delen!
Tot snel~