Begin November

Eindelijk vind ik eens wat tijd om jullie nog eens wat over mezelf te vertellen. Ondertussen werk ik dus al 3 weekjes op mijn school. Het begin was wat wennen, want het gevoel op mijn school is helemaal anders dan op mijn klein schooltje vorige keer. Ik geef een voorbeeld. Saikaew was zo klein dat iedereen echt iedereen kende, en dat was enorm prettig. Deze school is misschien 5 keer zo groot, elke afdeling heeft dus een eigen verdieping. Wij, het ‘language department’ zitten op de vierde verdieping en komen dus weinig tot nooit in contact met de leerkrachten van andere vakken. Dit is natuurlijk erg spijtig, want je sociaal contact beperkt zich dan tot een tiental mensen.

mijn vaste klas, 331

De eerste week lesgeven was natuurlijk ook weer wennen, je moet je leerlingen leren kennen, maar je moet vooral proberen nagaan wat hun niveau is. Als we al van een niveau kunnen spreken natuurlijk, want ook hier kunnen de leerlingen geen zinnen bouwen, hun woordenkennis beperkt zich tot ‘yes’ en ‘no’. Er is dus werk aan de winkel! Maar, met deze reden ben ik ook terug naar Thailand gekomen, omdat ik dit een hele uitdaging vind, en ik ben dol op uitdagingen! Na mijn tweede week bij ons op school werd ik gevraagd of ik ook op zaterdagen wou lesgeven, ik verwoord het verkeerd, werd ik ‘opgelegd’ om op zaterdagen ook les te geven. Natuurlijk staat daar extra geld tegenover. Met veel plezier heb ik dat aanvaard, want veel grootse plannen kan je hier in Surin toch niet maken in het weekend. Onze activiteiten beperken zich meestal tot ‘shoppen in Surin Plaza’ of ‘cinema in het Thais’ of gaan eten. Veel andere dingen kan je niet doen in Surin, maar mij hoor je niet klagen, want tot hier toe heb ik me nog niet echt verveeld. Mijn derde week op school was een enorm toffe week, mijn leerlingen begonnen volledige zinnen voort te brengen, en daar was ik enorm fier op. Ik heb ook het gevoel dat ze onze manier van lesgeven wel kunnen appreciëren. En ergens kan ik dat wel begrijpen, als je dag in dag uit conversatietjes vanbuiten moet leren waar je toch niks van begrijpt of voortdurend films moet kijken waar je nog geen woord van snapt, dan is het natuurlijk een verademing als je leerkracht eens met iets komt dat aangepast is aan je niveau! Maar, mijn 3^de week op school was niet alleen fijn om die bepaalde reden, maar ook om de reden dat onze lessen op donderdag en vrijdag werden afgeschaft omdat het hier in Surin het jaarlijks olifantenfestival was. Enkele van onze leerlingen namen Paolo en mij mee naar de show op donderdag, dat stelde voor mij niet al te veel voor, want die show had ik al dikwijls gezien in het olifantendorp.

S ’avonds nam mijn vorige gastvrouw me mee naar de ‘voorstelling’. Alle belangrijke straten van Surin waren afgezet en op die straten werden voorstellingen gehouden door elke school. Elke school had zo een soort altaar gebouwd voor de olifanten. De school met het mooiste altaar kreeg een prijs. Ook dansten de leerlingen de typische thaise dans en stelden enkele leerlingen hun altaar voor. Ook onze school deed daaraan mee, en ook mijn aanwezigheid was vereist, omdat ik 2 van onze leerlingen had gecoacht om hun speech in het Engels te geven. Jonges, jonges, daar heb ik nog eens werk in moeten steken! Maar al bij al was ik fier op die 2 leerlingen, ze hebben het heel goed gedaan!

Vrijdag was voor mij een iets spectaculairdere dag. In de ochtend waren de straten nog altijd afgezet, de grootste straat niet zo ver van mijn huis was vol gezet met een rij tafels, en die rij was 2km lang. Op die tafels lag eten voor de olifanten, ik wist nog niet precies wat daarmee ging gedaan worden. En dan kwam er een fanfare, gevolgd door een 200tal olifanten. Alle mensen liepen naar de tafels met eten om daar allerlei eten van te halen en aan de olifanten te voederen, ook ik deed met veel plezier mee. Het is wel een beetje duizelingwekkend, zo’n massa olifanten te zien passeren op nog geen meter van jezelf.

Ik vond het machtig, enorm machtig!! Daarna besloten Paolo en ik nog even op de olifant te rijden, want wie kan dat nu zeggen dat hij op een olifant rijdt in zijn eigen straat! Wel, ik kan dat dus nu zeggen, hihi. De rit was enorm duur, 200 baht, maar omdat ik gelukkig mijn leerkrachtenoutfit aanhad zagen ze dat ik geen ordinaire farang (toerist) was, en daarom kregen we de rit voor 100 baht. Het was fijn, door mn straat te rijden op een olifant, iets wat ik nooit zal vergeten! Na dit olifantenbuffet mochten we gewoon naar huis gaan, geen lessen meer dus. Dit is Thailand, hier vinden ze altijd een reden om geen les te moeten geven! Je moet het toch gewoon worden hoor! Paolo en zijn familie nodigden me dan uit om s’avonds naar de ‘fair’ te gaan, al wist ik niet bepaald wat dat zou inhouden. We kwamen toe en het voelde wat aan als een kermis, maar een markt tegelijkertijd. Ze verkochten er de zotste dingen, zo zag ik bijvoorbeeld een stalletje met kleine schattige konijntjes, maar toen ik dichter ging kijken zag ik dat die konijntjes een kleedje/rokje aanhadden. Jesus, dat ging er echt wel wat over! Er stond ook een mini reuzenrad, maar ik zou er zelf echt niet op durven gaan, het piepte langs alle kanten en het zag er echt jaren stillekes uit. Het blijft zalig hoe alles hier zo middeleeuws aanvoelt, en hoe blij die kinderen er toch mee zijn. Paolo en zijn nonkel wouden zoals echte mannen toch eens met de pijltjes naar de ballonnen schieten, maar echte mannen bleken het niet want ze konden de ballonnen zelfs nog niet raken. Het is fijn om met Paolo en zijn familie op stap te zijn, zij komen van de Filippijnen en kunnen dus enorm goed Engels. Ook heb ik er door hen een nieuwe vriendin bij, een Amerikaanse die lesgeeft op Sirindhorn en die hier een jaar zou blijven. Mijn vriendengroep wordt groter, en daarom had ik dus zo weinig tijd om mijn blog bij te houden, hihi. Maar ik ben ook een vriend minder, want Nick, de vorige volunteer van Funds Isaan is vorige zondag naar huis vertrokken. Vermits ik nu mijn eigen vervoer heb, ben ik hem gaan uitwuiven aan de bushalte.

 Ik wist exact hoe hij zich op dat moment voelde, en ik kreeg alweer een steek in mijn hart als ik terugdenk aan het moment toen ik Thailand verliet. Het besef dat ik Nok en alle andere lieve mensjes hier misschien nooit meer zou terugzien, maar kijk wat de toekomst me heeft gebracht, een leven in Thailand ^_^ Voila, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn leven hier, ik hoop dat ik jullie weer snel kan schrijven en geniet nog van het warme weer in België! Tot snel.