Donderdag 1 Maart

Wow, ik kan het zelf niet geloven, maar vandaag zit ik al 3 weken in Thailand! Wat gaat de tijd weer veel te snel. Vandaag was niet zo een interessante dag, want ik moest maar 1uurtje lesgeven. De meesten zullen zeggen: super! Maar ik vind dat eigenlijk niet zo super, want je bent dan wel een hele dag aanwezig op school van 8u tot en met 17u, en na een tijdje verveel je je wel hoor! Geef mij maar lekker drukke dagen, daar haal ik meer voldoening uit. Ik heb dan een hoop werkblaadjes gemaakt, die mijn collega’s hebben gekopieerd en in hun les hebben gebruikt (zonder dat echt te vragen). Ja, dat is toch een gegeven waar je niet rond kunt, maar de Thaise bevolking hier is mega tam en lui! Gelukkig hebben ze enorm veel goede kanten ook, dus dat maakt het direct goed. Vandaag heb ik weer iets nieuws ervaren naast mijn bureau. Zoals je weet moeten de leerlingen tijdens de ochtendceremonie het volkslied zingen, maar er zijn natuurlijk leerlingen die dat lied nog altijd niet kennen. De leerkrachten halen die leerlingen er dan uit, en als straf moeten zij aan het bureau van de leerkracht dat volkslied komen zingen. Ze moeten blijven staan tot ze het uiteindelijk goed zingen, en ik kan je zeggen, dat duurde echt wel een tijdje hoor. Het grappige is dat de leerkracht ondertussen verder werkt en telefoons beantwoord. Ik heb stiekem een filmpje gemaakt van die leerlingen, ik vond het zo interessant om te zien. Let niet op het geschok, want zoals ik zei, het was echt wel stiekem! De leerkrachten hier schamen zich dood voor leerlingen zoals deze, want het volkslied is echt wel iets dat je MOET kennen uit respect voor je land en koning. Ik heb dan maar niet gezegd dat ik het onze niet ken, hoewel, ik ken wel een variant erop, maar die is natuurlijk niet zo deftig, hihi.


Het lesgeven ging goed, en ik ben blij dat de leerlingen weer wat hebben bijgeleerd. Ze lijken allemaal zo triest wanneer ik zeg dat ik 2 weken op vakantie ben. Hoe zou je zelf zijn, als je eindelijk eens wat beter Engels leert. Want ik kan je zeggen, de uitspraak van de Engelse leerkrachten hier trekt toch echt op niks. Na het lesgeven ging ik normaal met Pi Nok en Pi Lin Zumba doen, dat kennen ze hier niet en ik wou het echt eens zien hoe dat zou staan bij een Thaise. Helaas is dat niet doorgegaan omdat er een leerkracht, Pi Pat, binnenkort een Engels examen. Ze kwam naar mij omdat ze de voorbije 10 keer altijd op dat examen gebuisd was en nu dus eens wat Engels met mij wou leren. Maar we zijn eigenlijk eerder een uur bezig geweest aan de uitspraak van de Engelse klanken, want dat had ze precies nooit geleerd. Toen ik vroeg waarom niemand dat eigenlijk goed kan, kreeg ik als antwoord dat hen dat nooit wordt aangeleerd. Toen besefte ik dat het heel nuttig zou zijn om dat in onze Engelse kampen te steken in een spelvorm. Want uitspraak is toch heel belangrijk om een taal een beetje onder de knie te krijgen. Vandaag waren de leerkrachten mij weer enorm aan het plagen, daar zijn ze goed in hoor. Als ik dan met Sam en Nele praat, dan zit ik toch precies wel op een speciale school hoor, haha. En dat zegt mijn collega Pi Nok ook vaak, dat dit een van de enige scholen is waar zo dubbelzinnig wordt gepraat en zoveel wordt geplaagd. En dan ben ik blij, enorm blij dat ik hier zit, want ik ben ook iemand die enorm graag plaagt en daarom aard ik hier super goed op deze school. S ’avonds heb ik voor de eerste keer alleen gegeten, mijn gastvrouw was een beetje druk bezig. Daarna heb ik 20 rondjes rond het huis gelopen, fieuw, ik was wel uitgeteld, want zweten doe je zelfs al zonder te sporten. Nele belde me vandaag om te zeggen dat hun werkvisum eindelijk in orde was gebracht, maar blijkbaar is de mijne nog niet aangevraagd. Ja, ik werk al 3 weken en ik heb nog altijd geen werkvisum, grappig toch? Blijkbaar toch helemaal geen probleem volgens de mensen hier, anders had ik niet al 3 weken gewerkt. En zo komt onze vakantie weer dichterbij en tellen we af.