na regen komt.... nog meer regen

Na het zovele ongeluk hier in Thailand denk ik dat de tijden zijn gekeerd en dat het geluk me stilletjesaan begint toe te lachen. Hoe? Wel, dat zal ik je nu eens in detail vertellen. Zoals enkelen onder jullie waarschijnlijk wel weten is het momenteel regenseizoen hier in Thailand. Veel stelt dat niet echt voor, overdag regent het praktisch niet, en s’avonds zijn er af en toe stortbuien. Tot enkele dagen geleden, vorige woensdag om precies te zijn. Het begon te storten rond 2u in de namiddag, en met ‘storten’ bedoel ik echt wel storten. Ik kon mijn leerlingen niet verstaan tijdens de les omdat het geluid van de regen zo oorverdovend was. Toen het dan eindelijk 4u was, en tijd was om naar huis te gaan, was dat gestort nog helemaal niet gestopt. Ik besloot een half uurtje te wachten, maar er was geen beterschap in zicht. Ik waagde me dan toch maar aan de rit. Mijn huis is op nog geen 10min van school, maar in die 10min was ik wel helemaal doorweekt. Erg vond ik dat toen niet, want dat koelde wel eventjes af. Al bleek dat ‘eventjes’ niet meer eventjes te zijn. De hele nacht door bleef het donderen, bliksemen en bleef de regen maar met bakken uit de hemel vallen. Toen ik dan eindelijk in de ochtend naar school moest vertrekken was het nog altijd even slecht. Ik zou nooit of te nimmer vrijwillig door zo’n weer rijden, maar ik heb een job, en ik laat mijn leerlingen niet in de steek. Die rit bleek toch iets moeilijkers te zijn dan verwacht. De straten begonnen onder te lopen, de weerstand van het water had heel wat grip op mijn bandjes. Sneller dan 20km/u was echt niet aangeraden. Wat er dan nog bijkwam was dat ik helemaal niet ver kon zien. Eenmaal op school was ik natuurlijk doorweekt. Helaas zijn er hier geen radiatoren waar ik mijn schoenen en dergelijke op kan leggen, waardoor ik de hele dag met natte schoenen moest lesgeven. Erg leuk was dat niet, want je hebt het gevoel dat je overal kou hebt. Die hele donderdag bleef het maar gieten. Er was geen enkel moment waarop de regen eens voor een paar seconden stopte. Een raar gevoel was dat! Ook waren er heel wat leerlingen afwezig, dat omdat zij niet door dit weer op school konden geraken. Het voelde net aan als een ‘sneeuwdag’ in België. Op het einde van de dag was er heel wat ‘serieus gebabbel’ in de leraarskamer en ik hoorde de woorden ‘nam’ ‘ban’ en ‘sally’ vallen, ‘nam’ betekent water, ‘ban’ betekent huis, en Sally… ja, dat ben ik. Ik vroeg hen direct wat er gaande was. Ze namen me mee naar de zijkant van ons gebouw, wij zitten op de 4e verdieping dus hebben we daar wel een mooi uitzicht. Net naast de school loopt een kanaal, dat kanaal loopt helemaal tot bij mij thuis, er is ook een straat die aangrensd met dit kanaal, en dat is de straat die ik volg om naar school te rijden. We namen me dus mee naar de zijkant van het gebouw met het uizicht over het kanaal, en lang hoefde ik echter niet te kijken. Het kanaal begon over te lopen en het water begon de straat al te bedekken. Ik voelde echter nog geen paniek, want ik zou het wel nog wagen om daardoor te rijden. Maar mijn collega raadde me aan dat niet te doen, omdat dit nog niet het ergste was van wat er nog ging komen. Mijn collega besloot me dan met haar pick-up naar huis te brengen, en de leerlingen parkeerden mijn brommer in een gesloten lokaal. Jawadde, dat was nog eens een rit! We moesten eerst Surin uitrijden om dan aan rajabhat university in te slaan, daar begon de hel. Het water stond tot net aan de deuren van de pick-up en de golven van het water zorgden ervoor dat het voelde alsof we in een boot zaten. Toen er een andere auto ons passeerde kwam de vloed helemaal over het dak. Op dat moment gaat er zoveel door je heen. Paniek, omdat je huis onder water zal staan en je niet weet wat te doen, maar tegelijkertijd voel je ook een gevoel van adrenaline, omdat je zoveel meemaakt in 1 dag en dit iets is dat je nog nooit hebt meegemaakt. De rit naar huis duurde 1u (dat normaal in de auto 5minuten zou duren). Toen ik eindelijk aankwam zuchtte ik enorm van opluchting. Ons huis staat op een verhoogd stuk, het water kon gelukkig net niet binnen. Wij zijn helaas 1 van de gelukkigen, want in Surin zijn er misschien 2 of 3 straten niet ondergelopen. Ik heb me nog nooit zo gezegend gevoeld in mijn leven. Die hele avond bleef het dan nog regenen, en mijn collega wist niet zeker of er de volgende dag school zou zijn of niet. Ik ging dus maar vroeg gaan slapen, want ik was doodop van de hele rompslomp. De volgende dag was ik heel vroeg wakker, het was muisstil. Ik hoorde geen enkele auto, geen honden, geen vogels, niks. En dat is wel bijzonder, want ik woon naast een bos waar heel wat dierengeluiden uit komen. Mijn collega zou me om 10 voor 8 komen ophalen, dus had ik nog een half uurtje tijd om even de straat uit te lopen en te zien wat er zo nog gaande was. Alles bleek nog mee te vallen, de buren waren om de hoek aan het vissen, er liepen krabben over de straat en de honden waren in het water aan het plonsen. Maar dat gelukzalig gevoel bleef niet lang duren, want toen ik aan het einde van de straat kwam zag ik wat er echt gaande was. Ik belde mijn collega en die wist me te zeggen dat de school ondergelopen was, dus dat er onmogelijk lessen waren. Ik besloot dan maar met Jess te gaan wandelen. Vrienden van ons verklaarden ons zot, om met zo’n tonnen water te gaan ‘wandelen’, maar hey, dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak, ik wil alles dan ook met eigen ogen zien. En ik kan je zeggen, wij hebben onze ogen nogal opengetrokken. We deden eerst een van onze kortste shorts aan en besloten niks nieuw of mooi aan te doen. Met onze slippers besloten we het water te trotseren. De eerste hoek om viel het nog mee, het water was tot iets boven de enkels, maar enkele honderden meters verder begon de echte ramp. Het water kwam tot boven onze knieën, we konden de bodem niet zien, er passeerden bomen en enorm veel vuil in het water en als dat nog niet alles was, zat er nog een enorme stroming op het water ook. Mensen probeerden met al hun laatste energie nog vanalles uit hun huizen te halen, honden werden op de schouders gedragen. Sommigen probeerden nog met een brommer er door te rijden, maar die brommer geraakte niet ver, want de uitlaat zat onder water, dus viel direct uit. Sommigen hadden een bootje, waar ze moedig al hun kinderen in plaatsen om ze zo te vervoeren. Ja, ik moet je eerlijk zeggen, die beelden zal ik nooit vergeten. Van zodra er een auto probeerde te passeren moest je enorm opletten, want die zorgde voor golven en je moest zien dat je je evenwicht kon behouden, anders werd je meegesleurd door de enorme stroming. Legervoertuigen passeerden met enorme zandzakken, maar daar was het al veel te laat voor. Alle huizen hadden al zo’n enorme schade. Halverwege onze ‘wandeltocht’ of eerder ‘zwemtocht’ passeerden we een winkel. Ik besloot om vlug nog wat eten te kopen, want het was vrijwel onmogelijk om ook maar 1 winkel te bereiken. Rantsoeneren is dus wel aangeraden. De winkel was helaas al bijna helemaal leeggekocht, rekken waar amper nog iets opstond, mensen die vluchtig binnen en buiten liepen. Rampscenario zoals je dat in de films ziet! Rond 12u was ik gelukkig weer veilig thuis, droog. 1 ding, daar ben ik zeker van, ik heb een overdosis van geluk gehad! En ik hoop dat alle mensen in Surin vanavond een warm dak boven hun hoofd hebben, want we zijn er zeker van dat dit water nog enkele dagen zal blijven staan. Nu weet ik weer waarom ik in Surin ben, het is en blijft een 3e wereld, een wereld vol armoede, een wereld vol pijn en leed, maar ook een wereld waar de mensen altijd zullen blijven glimlachen, een wereld met hun eigen soort ‘geluk’. Hier enkele foto's die ik met mijn gsm heb genomen: