Dinsdag 10 April

Een dag met ergernissen, een dag met vreugde, een dag met regen, een dag met zonneschijn. Het was vandaag de dag van de tegenstellingen! Deze ochtend namen we de fiets naar de dichtstbijzijnde bushalte, om naar Surin city te gaan, waar we hadden afgesproken met Mevrouw Vancauteren. Ik had daar ook afgesproken met Nok om 10u om mijn werk visum in orde te gaan maken. Eenmaal aangekomen kreeg ik natuurlijk weer een telefoontje van Nok dat we maar later konden afspreken, omdat de directeur die mijn papieren moet ondertekenen nog in vergadering was. Plannen weer helemaal gewijzigd, de dag weer helemaal in de war. Sam en Nele besloten dan maar om een lekkere frisse duik te nemen in het zwembad van het hotel waar Mevrouw Vancauteren logeert. Om 1u werden zij allemaal opgehaald door ons privé busje, die ging hen eerst naar onze universiteit brengen waar Mevrouw Vancauteren onze collega’s zou ontmoeten. Ik kon er helaas niet bij zijn, want ik moest met Nok nog naar de fotograaf voor pasfoto’s. Jawadde, dat gaat hier ook helemaal anders dan bij ons. De fotograaf was een echte neuroot, want mijn haar lag een beetje in mijn gezicht, en blijkbaar mag er geen enkel deel van je gezicht hier bedekt zijn. Ik mocht ook absoluut niet lachen, en dat is voor mij wel een probleem. Na het nemen van de foto mag je meekijken hoe ze je foto bewerken met photoshop. Voor mij was dat natuurlijk heel fijn om te zien. Ze plakten een hemdje aan mij, omdat ik geen ‘formele’ kledij droeg. Wel grappig hoe je plots thaise armen krijgt. Ook mijn haar werd aangepast, mijn krulletjes werden wat weggegomd. Daarna gingen we dan eindelijk naar het bureau voor mijn werk visum, maar ook deze keer was er weer iets verkeerds. Ze hadden op het papier geschreven dat ik hier permanent zou werken, in plaats van enkele maanden. Ik was een beetje aangedaan toen ik hoorde dat heel het proces weer opnieuw zal moeten gestart worden. Wat een miserie, het lijkt alsof die mensen daar nog nooit in hun leven zoiets hebben gedaan, en het grappige is dat zij er elke dag mee bezig zijn. De tijd drong al, want ons privé busje was me al aan het opwachten om me mee te nemen naam mijn school, Saikaew. Ik had daar namelijk afgesproken met mijn Thais mamaatje, zodat ook Mevrouw Vancauteren haar eens kon zien. Nok was ook helemaal doorgedraaid en ik had ze nooit eerder zo ‘verveeld’ gezien. Het was best wel een beetje om schrik van te krijgen. Thaise vrouwen zijn soms echte furies hoor! De chauffeur van ons busje vlamde naar mijn school, dat toch nog wel een 3 kwartier rijden was. Eenmaal aangekomen op mijn school voelde ik me alweer helemaal thuis. Mijn bloed in mijn lichaam werd weer helemaal warm en op mijn gezicht kwam weer spontaan een glimlach. Daar stond ik dan, in mijn ‘thuis’. Het eerste wat ik deed was naar mijn bureau hollen om te zien of mijn mamaatje daar nog was, en ja, daar stond ze in het licht, dat kleine thaise vrouwtje. Ze nam me direct vast en het deed goed om zo een dikke knuffel te krijgen van haar. Ook Fork was aanwezig, maar die lag helaas nog even te slapen. Mevrouw Vancauteren was direct in de ban van Fork, en ik geef haar gelijk, het is echt een drommeltje. Daarna toonde ik Mevrouw Vancauteren mijn school. Ik verschoot even toen ze toch aangedaan was van de erbarmelijke staat van de leslokalen. Blijkbaar is het nog erger dan in Suriname, iets wat ik echt niet had verwacht. Voor mij is dit nu al helemaal normaal, je kijkt er al echt wel al over. Ik denk, eenmaal ik terug in België ben ik weer ga verschieten van onze mooi afgewerkte leslokalen. Daarna zijn we nog even naar mijn mamaatje thuis geweest, ik ben blij dat Mevrouw Vancauteren dat ook even heeft mogen bezichtigen. Ik vond het ook wel grappig hoe ze opmerkte dat ik me hier al enorm thuis voel en ze zei dat ik zelfs zonder problemen zou kunnen blijven, en daar sloeg ze de nagel op de kop. Daar eindigde helaas mijn tijd met mijn mamaatje en Fork, en na een dikke knuffel reden we weer naar huis. We besloten om vroeg het bedje in te gaan, want we hadden weer een zware dag voor de boeg!