Pi Tukta en nog een andere collega kwamen ons ophalen met een pick-up, gelukkig maar, want het achterstuk lag helemaal geladen met onze rugzakken. Ze verstonden niet waarom wij zoveel bagage hadden, maar wanneer je 4 maand in het buitenland woont heb je toch wel wat kledij nodig, niet? De rit naar Surin voelde lang aan omdat de airco in de auto weer veel te hoog stond, ik voelde onmiddellijk dat mijn oog weer verslechterde. Ik denk niet dat ik het al gezegd heb, maar deze week heb ik mijn lenzen niet kunnen dragen omdat mijn ogen enorm veel pijn deden en veel te rood zagen. Het is duidelijk te wijten aan de airco. Rond 2u kwamen we aan in ons nieuwe huis, al voelt het niet echt huiselijk aan. Sam slaapt in de ‘mannenafdeling’ van de universiteit en Nele en ik delen een kamer in de ‘vrouwenafdeling’. In onze kamer staat het minimum van het minimum. Ons bed is zo hard als eens houten plank. Weet je wat een gevoel wij hier direct kregen? Het gevoel alsof we in een gevangenis verblijven. Al denken we wel dat een gevangenis in België waarschijnlijk veel meer luxe heeft.
Onze ‘badkamer’ bevindt zich buiten op het balkon, de mieren zijn er blijkbaar niet bang van het koude water, want warm water is hier niet te vinden. Ook de lavabo staat buiten op het balkon, dus iedereen die buiten loopt kan ons zien. Een frigo hebben we gelukkig wel, al moet ik toegeven dat ik er liever niks inleg. Toen ik de deur opentrok kwam er een verschrikkelijke geur op me af, en dan heb ik het nog niet over de vuilheid van de lades. Ik kreeg ineens een intense drang om te beginnen poetsen, maar helaas staat hier niks van poetsmateriaal. Van 4u tot 5u zaten we even in onze kamer, na 15 minuten verveelden we ons al rot. Het eerstvolgende wat we zullen doen wanneer we nog eens in Surin komen is een bal kopen, zodat we lekker actief kunnen zijn. Rond half 6 stond Pi Eve hier, dat is de beste vriendin van Pi Nok, mijn collega in Saekaew, en ook zij geeft Engelse les. Zij had ervoor gezorgd dat wij 3 fietsjes zouden krijgen, en ik gebruik het verkleinwoord fietsjes omdat die echt wel gemaakt zijn voor de grootte van een thai. Wanneer je als Westerling met zo een fietsje fietst dan draaien je knieën tot in je oren. We zijn met Pi Eve even gaan fietsen rond de campus. Je kan je niet inbeelden hoe groot de campus is, ongeveer 3 km². Ik voelde me goed na het fietstochtje, af en toe heb ik echt nood aan wat actiefs. Het was al donker toen we weer aankwamen in onze ‘cel’, we besloten dan maar om binnen te blijven, want in het donker ga je als ‘farang’ echt niet alleen op stap hoor. En zo zitten we hier weer, op onze houten plank, met een minimum aan entertainment. Gelukkig heb ik een stapel boeken mee, enkele taken voor school in België, en niet te vergeten: een boek om Thais te studeren! Ik kijk al uit naar morgen, onze eerste werkdag in de Rajamangala universiteit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten