Maandag 30 April

Vandaag noem ik het mijn leesdag! Deze ochtend stond ik op om 6u, dat wel met een houten hoofd, want ik had de afgelopen nacht enorm weinig geslapen. Gisterenavond was het plots enorm hard beginnen waaien en stormen, en vermits ik in mijn kamer halfopen ramen heb was die storm wel weer heel erg te merken. Bijgevolg kon ik dus niet slapen! Om 7u besloot ik maar eens naar beneden te gaan en zette ik me in de zetel in de woonkamer. Het is de eerste dagen altijd wat wennen bij een nieuw gastgezin, je weet niet goed wat ze van je verwachten en wat hier zoal de gewoonte is in dit huis. Al vanaf de eerste dag moest ik alleen ontbijten, en raar maar waar, er zat vis in 1 van die potjes. Gelukkig kreeg ik een bord vol rijst en heb ik dat maar lekker opgesmikkeld. Om half 8 zijn we naar school vertrokken in de meest wankelende auto ooit! Mijn deur geraakte niet toe, dus moest ik ze gewoon maar onderweg met de hand toe houden. De avonturen zijn hier nog lang niet over hoor, hihi! Eenmaal aangekomen op de Surapin Pittaya, de school waar Sam en Nele lesgeven, was ik echt overdonderd. Wat een immens grote school, wat een propere school, wat een luxe! Ik snapte even helemaal niet hoe dit een ‘arme school’ zou kunnen zijn! De ochtend viel me echt helemaal tegen, ik werd gewoon ergens op school gedropt en er werd niet naar me omgekeken. Ik was blij dat ik een boek meehad zodat ik die 4u toch kon doden met mijn spannend boek! Na 4u begon ik me helaas wel te vervelen, want ik had thuis echt wel wat beters kunnen doen. Maar ik snap ook wel dat mijn gastvrouw me niet de eerste dag alleen thuis wil laten. Om 12u werd me een plastieken bakje met eten in in de handen gestoken. Ik had geen flauw besef van waar dat opgegeten moest worden en heb me dan maar buiten gezet naast een van de Thaise leerkrachten. Het was echt niet fijn om hier zo ‘ontvangen’ te worden. Gelukkig kwamen Sam en Nele om 1u op school aan en had ik eindelijk weer wat compagnie. Zij hebben mij een snelle rondleiding gegeven op hun school en ik bleef verbaasd van de vele gebouwen en de propere tuintjes. Al moet ik zeggen dat ik nu toch wel al mijn eigen schooltje begin te missen, het is dan wel 3 keer zo klein en het is dan wel helemaal niet mooi, maar het heeft me helemaal in de ban en ik kan niet uitleggen waarom! Waarschijnlijk is het een mix van lieve leerlingen, zalige collega’s en een super Nok (die nu mijn Thaise zus is geworden). Na een korte meeting met P’Mook over ons komend Engels kamp gaven we haar even een crisistoestand. We vroegen hoe dat geregeld moest worden in verband met onze visum. Blijkbaar was daar een papier voor nodig van een of ander bureau in Bangkok en kon dat bureau niet bereikt worden. Indien het bureau niet bereikt zou kunnen worden tot vrijdag, dan zouden we vrijdag weer helemaal naar Bangkok moeten rijden om 1 papier en dan weer helemaal terug. Dat zou een rit van 14u zijn om een papier te gaan halen, stel je voor! Het was even een crisis, en hierdoor leer je weer wat van de Thaise mentaliteit. Wanneer iets niet echt gaat zoals het moet, dan is het hier direct crisis, een heus drama! Gelukkig is er een goede oplossing gevonden, maar die ga ik nog niet verklappen zodat ik aanstaande zaterdag jullie weer kan verrassen! Na school werd ik door mijn gastvrouw meegesleurd naar het huis naast ons, dat blijkt het huis te zijn van haar schoonzus. Daarna werd ik meegesleurd naar het huis daarnaast, en dat bleek dan weer het huis te zijn van haar schoonmoeder. De hele familie in 1 straat, handig toch? Onwennig was dat toch wel weer hoor, al die mensen die geen Engels kunnen en wat Thais tegen je zitten te broebelen. Je voelt je op dat moment even het 5de wiel aan de wagen. Om 6u waren we weer thuis en werd ik als het ware achtergelaten met de 2 dochtertjes en de oma van de gastheer. De gastvrouw en –heer moesten blijkbaar naar een trouwfeest. Er lag een matje voor ons klaargelegd in de woonkamer waarop we ‘gezellig’ zouden kunnen dineren. Maar met een vrouwtje van rond de negentig die bloed ophoest en 2 meisjes die je zitten aan te staren bij elke hap die je neemt voel je al direct dat het diner toch niet zo gezellig is als gedacht. Ik was opgelucht toen ik het woordje ‘relax’ hoorde, wat betekent dat ik naar boven mag gaan en op mn eentje mag gaan zitten. Daar zat ik weer helemaal op mijn gemak en keek ik al uit naar de nieuwe dag, het begin van ons 2de Engels kamp!