vrijdag 30 maart

Het was een toffe dag met een zielig begin en een hartverscheurend einde, van tegenstellingen gesproken! Deze ochtend wist mijn mamaatje te vertellen dat een van onze hondjes is gestorven, Dodo. Hij was al wel enkele weekjes ziek, dat zag je er echt wel aan. Ik vond het echt zielig voor mijn mamaatje, want het si zo’n emotioneel vrouwtje en ze heeft enkel har baby’tje en hondjes als gezelschap hier. Ik hoop dat ze er niet teveel hartzeer van heeft. Haar schoonbroer is deze ochtend een graf komen graven, het was een beeld dat ik liever niet zag eigenlijk, want hij stond te kokhalzen toen hij het dode lichaam met de schop omrolde. Ik kreeg pijn in mijn hart want ik besefte ineens dat dat lot me ook ooit te wachten staat, en plots dacht ik aan mijn eigen hondje. Echt tijd om te treuren hadden we niet, want we moesten deze ochtend nog naar het winkeltje (stalletje) om de hoek om onze voorraad ‘partydrank en –knabbels’. Het was vandaag de laatste dag van ons kamp in mijn school, Saekaew wittaya. We maakten samen met onze leerlingen een filmpje over de smurfen, en ik was echt verbaasd over hoe goed ze hun tekstje allemaal vanbuiten hadden geleerd. Echt waar, ik heb een thaise leerling nog nooit zo goed zijn best weten doen, onvoorstelbaar! Op het einde van de dag hadden we nog even een kleine party. De leerlingen zaten allemaal op de grond, helemaal anders dan een party bij ons dus. Ik nam er enkele studentjes uit om met mij te dansen. Ook mijn collega Pi Lin deed even een dansje, al was dat eerder een ‘Go-Go Dance’ (een dans die de thaise prostituees doen in zo een mannenbar). Op het einde van de dag was het een ontroerend moment. We namen afscheid van alle leerlingen en er waren een hoop leerlingen die naar ons kwamen en ons een dikke knuffel gaven. Dat gaf me echt een zalig gevoel, want zoiets verwacht je ook helemaal niet. Ik kan me niet inbeelden dat ik in België ooit een knuffel zou krijgen van mijn leerlingen!



Ja, die Thaien hier hebben mij helemaal in de ban, nu wil ik zeker niet meer vertrekken! En niet alleen voor de leerlingen, maar ook mijn toffe collega’s. Het klinkt misschien raar, maar bij mij voelt het alsof het voorbestemd was dat ik naar deze school ging. De leerkrachten zijn hier even zot als mij, even ‘tink tong (zoals ze dat in het thais zeggen). Ik denk niet dat ik ooit zo een goede band zal kunnen opbouwen met Belgische collega’s, in België is een collega meestal iemand die je op het werk ziet en daar blijft het bij. Hier is dat helemaal anders, collega’s zijn hier elkaars beste vrienden, en ik behoor nu tot die hechte groep van vrouwelijke, zotte babbelkousen. Dat ik hen ooit moet verlaten geeft me telkens een steek in het hart. Maar laten we even niet vooruit lopen op de feiten. Na school zijn we nog naar een marktje gegaan in Prasat met mijn mamaatje en mijn collega Pi Lin. Daar verkochten ze weer zowat vanalles, van elektriciteitskabels tot kledij, tot vliegen die je kunt opeten, en noem maar op. Mijn mamaatje is een echte shopaholic, maar ik zou het ook zijn moest ik haar figuurtje hebben, en de kledij maar 10 baht kostten! Ze kocht ook voor mij een T-shirtje, en ik ben er heel blij mee! We waren zo laat terug thuis dat we maar om half 9 konden eten. Mijn mamaatje wou in de woonkamer alleen gaan eten, dus ben ik haar gaan roepen zodat ze niet alleen moest zitten. Het is best wel grappig hoe zij mij als haar ‘baby’tje’ beschouwd, want elke keer ik hoest staat ze direct klaar met de hoestsiroop van haar zoontje. Een echt moedertje dus. Moest ik een man zijn, ik zou er direct mee willen trouwen, want zij heeft letterlijk alles! Het is een pracht van en vrouw, oprecht, knap, super lief, ze kookt lekker en is proper in huis. Wat wil je nog meer? Maar blijkbaar dacht haar domme ex daar anders over. Ik weet niet of ik over dat deel van de cultuur al gesproken heb, maar in Thailand bedriegen de meeste mannen hun vrouw. Gelukkig maar dat ik een trouwe Koreaan heb, en geen sluwe Thai :D