Zondag 29 April

Oei, mijn excuses voor de erg late update van mijn blog. Door enkele blackouts (electriciteitspannes) en geen toegang tot het internet heb ik helaas mijn blog niet kunnen bijwerken. Ik zal er vanaf vandaag weer eens werk van maken, maar nu schrijf ik mijn bericht van vandaag, de oudere berichten volgen nog wel eens. Deze ochtend stonden we om 8u op, omdat we om 10u zouden opgehaald worden. Om nog maar weer eens te verhuizen. Terwijl ik mijn laatste douche nam in onze meidenkamer, viel nog maar eens de elektriciteit uit. Ik had het kunnen verwachten, hoe konden ze ook beter van ons afscheid nemen? Electriciteitspanne nummer 5, en dat in 3 weken. Schitterend, hihi! Het deed raar om deze kamer om 10u te verlaten. Ook al was dit echt een minimalistische kamer en waren we zo afgezonderd van alles, al bij al viel het hier nog wel goed mee. En uiteindelijk gaf het me toch weer een triest gevoel om te weten dat ik hier waarschijnlijk nooit meer zal komen. Al hoop ik natuurlijk nog altijd dat ik eens voor een langere periode mag terugkomen! Om 10u kwam Pi Ni ons halen, dat is de gastheer van Sam en Nele. Hij nam ons mee naar Lamduan, het dorpje waar Sam en Nele wonen en waar ik nu 2 weken zal verblijven. Ik verschoot toen ik Lamduan zag, ik had me echt voorgesteld dat het zoals bij mij zou zijn. Lamduan blijkt een dorp met veel bedrijvigheid te zijn, waar enorm veel winkeltjes zijn en waar je zelfs cafeetjes (op zn thais) hebt! Waaw, ik was aangenaam verrast. Sam en Nele wonen dan echt wel nog in de bewoonde wereld, al moet ik zeggen dat mijn buurt toch op nummer 1 blijft staan. Ook al zit ik dan echt wel in de onbewoonde wereld, en ook al moeten wij een half uur met de auto rijden om een dorpje tegen te komen, dat heeft toch net die charme van ‘ontwikkelingshulp’ en de rust daar doet me ook erg goed. Eenmaal aangekomen in het huis van Sam en Nele was er echter niet veel te doen, ik moest nog een hele dag daar wachten omdat ik nog niet naar mijn nieuw gastgezin kon gaan. We hebben dan maar wat gelezen, een wandelingetje gemaakt en wat lui geweest (ja, we worden echte Thaien!) Om 7u nam de gastheer van Sam en Nele me eindelijk mee naar mijn nieuwe thuis. Een eindje om de hoek en we waren er al. Waaw, wat een mooi huis! Een houten woning met 2 verdiepingen en balkonnetjes. Zeer mooi weeral! De gastvrouw zag er ook meteen heel lief uit. Toen Sam en Nele weg waren moest ik eerst nog wat bij hen in de zetel zitten en kennis maken met het gezinnetje. Vader, moeder en 2 dochtertjes van 10 en 14 jaar oud. De gastvrouw liet al meteen weten dat ze het graag zou hebben dat ik zoveel mogelijk met haar dochter van 14 in het Engels zou praten, zodat die direct nog wat haar Engels kon oefenen. Geen probleem! Dan toonde ze mijn kamer voor de volgende 2 weken, wat een mooie kamer!

Ik had weeral eens geluk denk ik, ik kreeg een kamer met een tweepersoonsbed en een eigen balkon. Hier zal ik wel weer zalig kunnen verblijven, nu hoop ik dat het met het gezin zo vlot loopt als in Prasat! Na het intromoment heb ik mijn tijd vooral gespendeerd in mijn nieuwe kamer, want het is altijd onwennig om bij je nieuw gezin direct beneden te blijven. Dat hoort zo trouwens ook niet echt in de Thaise cultuur, dat hebben we ondertussen al gemerkt. De gast hoort zichzelf wat bezig te houden op zijn kamer. Helemaal anders dan hoe dat in België zou zijn natuurlijk, maar culturen verschillen, en dat maakt het hem net zo fijn en uitdagend! Met een goed gevoel wederom en met heel veel plaats in mijn nieuw bed keek ik weer uit naar de volgende dag!