Donderdag 5 April

Deze ochtend stonden we op met, jawel, elektriciteit! We waren helemaal klaar voor vandaag, want deze dag moesten we een hele dag lesgeven. Om 9u begonnen we met lesgeven. Hier aan de universiteit geven we les aan 5 studenten die gebuisd waren voor Engels en dus nu bijles krijgen van ons. We kregen voor vandaag 2 onderwerpen (the noun, the article). We hadden wat moeite, want hoe kan je een hele dag lesgeven over maar 2 onderwerpen? Al snel beseften we waarom we maar 2 onderwerpen kregen, de leerlingen hadden weer moeite met Engels. Een doodsimpele zin konden ze niet maken, erg toch. In het begin vonden we het zelf redelijk saai, omdat we de hele dag grammatica moesten geven. Gelukkig hadden we enkele grammaticaspelletjes voorzien, en dat leken de leerlingen ook super te vinden, want opeens durfden ze wel te spreken en kwam er een glimlach op hun gezichtjes. Wat ook wel een beetje wennen was, was dat de leerlingen onze leeftijd hadden. De jongste was 20 jaar en de oudste 24. Het blijft bizar hoor, lesgeven aan iemand die even oud is als jezelf. Toen we om 1u, na onze lunch, terug aankwamen op school bleek alles op slot te zijn. Er had blijkbaar niemand rekening gehouden met het feit dat wij daar nog moesten lesgeven. Slim zijn ze hier niet echt hoor, want we hadden het voor de lunch nog eens gevraagd of alles open blijft. We konden er natuurlijk niet echt mee lachen, want al ons materiaal lag binnen (computer inbegrepen). Ik besloot dan maar te bellen naar Pi Eve (de beste vriendin van Nok), maar die verstond niks van wat ik zei. Plots gaf ze me door aan Nok, en ik was helemaal verward. Nok… dezelfde Nok die ons gisteren heeft afgebeld omdat ze zogezegd niet in Surin kon zijn? En die zit blijkbaar toch in Surin? Ik kon er echt niet mee lachen. Nok is hier verantwoordelijk voor ons, maar ze heeft nog geen 1 keer die verantwoordelijkheid gedragen. Het voelt echt raar om zo plots te beseffen dat iemand waar je zo close mee was, blijkt te leven in haar eigen leugens. Ik vroeg me dan plots wel even af of onze hechte vriendschap dan ook een leugen was. Ik hoop alvast van niet! Nu, Pi Eve is dan gelukkig ons lokaal komen opendoen en zo konden we uiteindelijk toch doorgaan met de les. Eenmaal thuis besloten we een beetje te sporten. Nele en ik hebben een uur gepingpongd, dat deed echt deugd! Ik voelde me weer helemaal herboren, en die koude douche achteraf deed nog meer deugd (al kreeg ik wel kippenvel, want warm water zou af en toe wel eens welkom zijn). In de avond hebben we zoals altijd een film bekeken, ik denk dat wij hier grote filmkenners gaan worden! Na de film was ik uitgeteld, en dat voelde goed, want dat betekent dat we vandaag actief bezig zijn geweest! Nu ben ik klaar voor de volgende dag!

Gele watermeloen

Iets wat ik nog nooit gegeten had,best lekker!

zondag 12 februari

Vandaag hadden we niks gepland, dus werd het een zeer luie dag. Om 8u ben ik opgestaan, samen met mijn gastvrouw heb ik ontbeten. Het communiceren begint iets vlotter te gaan, mede omdat ik ondertussen een paar woordjes Thais heb geleerd. Mn gastvrouw heeft me getoond dat er op de 1ste verdiep (dat verdiep is eigenlijk helemaal voor mij alleen) een balkon is, ze heeft daar een ligzetel voor me gezet. Ik heb daar dan lekker gezellig wat zitten lezen, ik ben echt blij dat ik zoveel boeken bij heb! Daarna heb ik wat ukelele gespeeld, toen kwam een klein meisje (ik weet nog altijd niet wie zij is) bij me zitten en luisteren, ik vroeg haar in het Engels of ze eens op mn ukelele wou spelen. Ze verstaat geen Engels, maar uit mn gebaren kon ze het afleiden en ik kreeg als antwoord ‘mai’, wat neen betekent. Tegen de middag kwam Pi Lin ons bezoeken (die ene Engelse leerkracht), zij had haar dochtertjes weer bij en deze keer moesten ze eens proberen hallo in het Engels te zeggen. Best wel schattig hoe verlegen ze hier worden als ze Engels moeten spreken. Dat is denk ik ook het grootste probleem hier, zij komen nooit in contact met ‘farang’ (buitenlanders), daarom hebben zij nooit de kans/noodzaak om Engels te spreken. Zij vergeten daarom ook enorm, enorm snel wat ze geleerd hebben. En dat beschrijf ik het nog mild, maar eerlijk gezegd, die Thai hier hebben een enorm kort geheugen. Vandaag heb ik de kans gehad om de 2 zussen van mn gastvrouw te ontmoeten, de een kon nog wel een beetje Engels, mede omdat hun stiefvader Duits is. De ander kon helemaal niks zeggen. En ik kan u vandaag met blijdschap meedelen dat ik weer iets nieuws heb ervaren in de Thaise cultuur. Ik had vroeger al wel gehoord hoe transseksuelen in Thailand openlijk aanvaard worden, maar ook ‘manwijven’ en ‘verwijfde mannen’ (of laten we zeggen, homo’s en lesbiennes) worden gewoon aanvaard. Op tv was er bijvoorbeeld daarnet een zangeres, en ik kon echt niet opmaken of het nu een vrouw of man was, dus vroeg ik het aan mn gastvrouw ‘Boom’. Zij zei ‘ahja, dat is een Tomboy, een meisje dat eigenlijk een jongen wil zijn’. Moest ik dat vragen in België, dan zouden de mensen dat een beetje beschaamd antwoorden, maar zij deed of dat dat de normaalste zaak in de wereld was. Dan kwam haar 2de zus binnen, en ik zag direct, dat moest wel een Tomboy zijn. Zij kleedde zich ook nogal mannelijk. Het is enorm interessant om te zien hoe mensen daarmee omgaan in Thailand. Je stelt je dan uiteindelijk de vraag, waarom wordt dat hier zo aanvaard en in andere landen minder? Dat even gezegd zijnde, ik schrok me hier even een bult, er viel een kever ter grootte van 1 euro op mijn bed. Ik vraag me af waar die beestjes blijven vandaag komen! Er zijn nog zoveel cultuurverschillen die ik hier wil neerpennen, maar er komen nog dagen genoeg om mijn verhaal te doen. Nu ga ik slapen, want morgen moet ik lesgeven en mezelf voorstellen aan 500 leerlingen, ik wil daarom goed uitgerust zijn! Tot morgen lieve vrienden.

vrijdag 10 februari

En voila, de tweede dag zit er ook weer bijna op! Vandaag was echt een bedrijvig dagje. Deze ochtend ben ik opgestaan om 9u, Nook had voorgesteld dat ik vandaag (vrijdag) nog niet naar school moest komen, zodat ik een beetje kon rusten. Om 11uur komt er ineens een donkere Thaise naar boven, nog nooit gezien, en begint daar een ganse Thaise monoloog te geven, Engels kon ze niet, dus communiceren zat er niet in. Achteraf ben ik dan te weten gekomen dat zij de babysit is van het kindje dat hier woont. Toch is het onwennig hoor, bij een gezin toekomen waar je geen enkel woord mee kan communiceren, al gebruik ik dan wel zoveel mogelijk lichaamstaal en gebaren, en dan lijken ze het toch te verstaan. Om 12u kwam Nook me ophalen, we moesten nog zoveel doen vandaag. Ten eerste zijn we mijn Thaise simkaart gaan halen in Prasat City. Haha, ‘the city’ noemen ze dat hier, maar er is 1 straat met een paar winkeltjes. Voor degenen die mij eens willen contacteren, hier is dus mijn Thaise nummer +66837230127. Daarna gingen we naar het ziekenhuis, want om hier les te geven moet ik een volledig goedgekeurde gezondheid hebben. Het ziekenhuis zat heel raar in elkaar. We moesten van hier naar daar lopen, en bij elk bureautje werd er iets anders gedaan. Zo heb ik dus op de weegschaal gestaan (tot mijn grote spijt), hebben ze gemeten hoe groot ik ben, ze hebben bloed van me getrokken (ja,op de eerste dag in Thailand word ik al geconfronteerd met naalden), ik heb ook nog in een potje moeten plassen en uiteindelijk een x-ray moeten laten nemen. En dat allemaal in minder dan een uurtje. Ik voelde me plots wel wat duizelig worden na het nemen van mn bloed, maar de warmte zal me daar ook wel wat bij geholpen hebben. Daarna zijn Nook en ik naar een soort stadhuis ofzo gereden, vraag me niet wat het precies was. Daar gingen we eigenlijk mijn ‘work permit’ aanvragen, want zonder mag ik hier niet werken. Maar ik hoorde direct dat het niet in orde was, de man die ons hielp wist er blijkbaar zelf niet veel van, en bovendien was die ook nog eens super traag. Na een uur en half wisten we dan uiteindelijk dat ik mn werkvergunning nog niet zou krijgen, vermits ik eigenlijk nog niet afgestudeerd ben, en dat precies toch wel een probleempje blijkt. Nu moet ik naar mn school mailen (hoe doe je dat, zonder internet?) om een papier te verkrijgen waarin staat dat ik in mijn laatste jaar zit, zodat ik uiteindelijk wel nog een werkvisum zal verkrijgen. Daarna zijn Nook en ik naar een marktje gegaan, daar hebben we wat eten gekocht. Ik mocht ook iets proeven van een mevrouw, ik wist op slag wat het was, sweet potato! Ik was weer helemaal in de zevende hemel. Ik heb me daarom dus direct een zakje meegenomen. Oh, bah ,even tussendoor, terwijl ik dat hier typ loopt er hier doodrustig een sprinkhaan of dergelijke over mijn been, die deed me even verschieten! S’avonds heb ik gegeten met mn gastvrouw, haar broer (die nog maar 17 is) komt enkel in het weekend naar huis, en dus had ik de eer die vandaag te ontmoeten. Hij vroeg me direct of ik hem wou helpen bij zn taak voor Engels. Dat heb ik natuurlijk met heel veel plezier gedaan. Ik was wel een beetje verbouwereerd, zijn taak ging over de 3 types van de if-clause. Maar dat mannetje wist blijkbaar nog niet dat er bij een 3rde persoon een ‘s’ is en hij kent nog niks van de past simple. Het gaat allemaal raar hier, dat Engels. Na zijn hulp zeiden ze dat ik boven naar Engelse tv kon kijken, ik aarzelde een beetje, maar ik verstond al vlug dat dat ook hier de beleefde vorm is om te zeggen dat ze nu liever alleen zitten. Ik vind het wel spijtig, want ik ben niet naar Thailand gekomen om elke avond op mn kamer te zitten, gelukkig heb ik dan wel weer een hoop boeken bij! Aan Nook heb ik al gevraagd of er op school een muziekleerkracht is, Nook wist me te vertellen dat er een bandje is en dat ze heel blij zullen zijn dat ik een ukelele heb. Dat ga ik dus maandag eens onderhoren, zodat ik me na het lesgeven nog met iets nuttigs en fijns kan bezighouden. En voila, zo zit mn dagje er weer op en kunnen jullie weer wachten op het volgend verslag. Oh ja, voor ik het vergeet, ik neem nu nog geen foto’s omdat ik eerst de sfeer wat wil opsnuiven en de mensen wat wil leren kennen vooraleer ik mn camera in hun gezicht duw 

Arrived @ Frankfurt

Zij die vertrekken groeten u vanuit Frankfurt

There we go

Zij die vertrekken groeten u!

While my ukulele gently weeps

Vermits ik bijna naar Thailand vertrek, en ik mijn piano en keyboard teveel ga missen, heb ik mezelf overtuigd een ukelele aan te schaffen. Aanzie mijn nieuw pareltje!