vrijdag 10 februari

En voila, de tweede dag zit er ook weer bijna op! Vandaag was echt een bedrijvig dagje. Deze ochtend ben ik opgestaan om 9u, Nook had voorgesteld dat ik vandaag (vrijdag) nog niet naar school moest komen, zodat ik een beetje kon rusten. Om 11uur komt er ineens een donkere Thaise naar boven, nog nooit gezien, en begint daar een ganse Thaise monoloog te geven, Engels kon ze niet, dus communiceren zat er niet in. Achteraf ben ik dan te weten gekomen dat zij de babysit is van het kindje dat hier woont. Toch is het onwennig hoor, bij een gezin toekomen waar je geen enkel woord mee kan communiceren, al gebruik ik dan wel zoveel mogelijk lichaamstaal en gebaren, en dan lijken ze het toch te verstaan. Om 12u kwam Nook me ophalen, we moesten nog zoveel doen vandaag. Ten eerste zijn we mijn Thaise simkaart gaan halen in Prasat City. Haha, ‘the city’ noemen ze dat hier, maar er is 1 straat met een paar winkeltjes. Voor degenen die mij eens willen contacteren, hier is dus mijn Thaise nummer +66837230127. Daarna gingen we naar het ziekenhuis, want om hier les te geven moet ik een volledig goedgekeurde gezondheid hebben. Het ziekenhuis zat heel raar in elkaar. We moesten van hier naar daar lopen, en bij elk bureautje werd er iets anders gedaan. Zo heb ik dus op de weegschaal gestaan (tot mijn grote spijt), hebben ze gemeten hoe groot ik ben, ze hebben bloed van me getrokken (ja,op de eerste dag in Thailand word ik al geconfronteerd met naalden), ik heb ook nog in een potje moeten plassen en uiteindelijk een x-ray moeten laten nemen. En dat allemaal in minder dan een uurtje. Ik voelde me plots wel wat duizelig worden na het nemen van mn bloed, maar de warmte zal me daar ook wel wat bij geholpen hebben. Daarna zijn Nook en ik naar een soort stadhuis ofzo gereden, vraag me niet wat het precies was. Daar gingen we eigenlijk mijn ‘work permit’ aanvragen, want zonder mag ik hier niet werken. Maar ik hoorde direct dat het niet in orde was, de man die ons hielp wist er blijkbaar zelf niet veel van, en bovendien was die ook nog eens super traag. Na een uur en half wisten we dan uiteindelijk dat ik mn werkvergunning nog niet zou krijgen, vermits ik eigenlijk nog niet afgestudeerd ben, en dat precies toch wel een probleempje blijkt. Nu moet ik naar mn school mailen (hoe doe je dat, zonder internet?) om een papier te verkrijgen waarin staat dat ik in mijn laatste jaar zit, zodat ik uiteindelijk wel nog een werkvisum zal verkrijgen. Daarna zijn Nook en ik naar een marktje gegaan, daar hebben we wat eten gekocht. Ik mocht ook iets proeven van een mevrouw, ik wist op slag wat het was, sweet potato! Ik was weer helemaal in de zevende hemel. Ik heb me daarom dus direct een zakje meegenomen. Oh, bah ,even tussendoor, terwijl ik dat hier typ loopt er hier doodrustig een sprinkhaan of dergelijke over mijn been, die deed me even verschieten! S’avonds heb ik gegeten met mn gastvrouw, haar broer (die nog maar 17 is) komt enkel in het weekend naar huis, en dus had ik de eer die vandaag te ontmoeten. Hij vroeg me direct of ik hem wou helpen bij zn taak voor Engels. Dat heb ik natuurlijk met heel veel plezier gedaan. Ik was wel een beetje verbouwereerd, zijn taak ging over de 3 types van de if-clause. Maar dat mannetje wist blijkbaar nog niet dat er bij een 3rde persoon een ‘s’ is en hij kent nog niks van de past simple. Het gaat allemaal raar hier, dat Engels. Na zijn hulp zeiden ze dat ik boven naar Engelse tv kon kijken, ik aarzelde een beetje, maar ik verstond al vlug dat dat ook hier de beleefde vorm is om te zeggen dat ze nu liever alleen zitten. Ik vind het wel spijtig, want ik ben niet naar Thailand gekomen om elke avond op mn kamer te zitten, gelukkig heb ik dan wel weer een hoop boeken bij! Aan Nook heb ik al gevraagd of er op school een muziekleerkracht is, Nook wist me te vertellen dat er een bandje is en dat ze heel blij zullen zijn dat ik een ukelele heb. Dat ga ik dus maandag eens onderhoren, zodat ik me na het lesgeven nog met iets nuttigs en fijns kan bezighouden. En voila, zo zit mn dagje er weer op en kunnen jullie weer wachten op het volgend verslag. Oh ja, voor ik het vergeet, ik neem nu nog geen foto’s omdat ik eerst de sfeer wat wil opsnuiven en de mensen wat wil leren kennen vooraleer ik mn camera in hun gezicht duw 