dinsdag 28 februari

Vandaag was het een gewone dag, niet echt veel bijgeleerd en niet echt veel nieuws gezien. Deze ochtend echter verschoot ik wel even. Op weg naar de ochtendceremonie voelde Pi Noy even aan mijn achterwerk en vervolgens kneep ze erin. Waarschijnlijk benieuwt hoe dat voelt bij een westerling? Ik denk niet dat je dat moet doen bij een gewone westerling, ik kon er echter wel mee lachen. Rare situaties kom je hier wel tegen hoor, hihi. Bij de eerste 2 klassen (4uur) heb ik lesgegeven over filmgenres, dat vonden ze blijkbaar een toffe les, en zo was ik dus ook weer blij. Tijdens de lunchpauze ben ik samen met Pi Nok gaan eten. Wat ik eigenlijk raar vond, en ook niet snapte was dat toen wij aan het eten waren er andere leerkrachten toekwamen en aan een andere tafel gingen zitten. In onze cultuur zou iedereen toch samen gaan zitten, maar hier is dat blijkbaar niet van toepassing. =en dat is blijkbaar nog bij bepaalde dingen zo, want toen na school nog bij Pi Nok zat en we samen filmpjes aan het overlopen waren kwam er een leerkracht binnen en wou zij direct weer weggaan met het gedacht dat ze ons stoorde. Echt vreemd eigenlijk, want ze stoorde helemaal niet. In de middag had ik Engelse club, daar had ik weer een spel voor voorzien, en we hebben weer veel plezier gehad. Een van mijn leerlingen in de Engelse club heeft een beurs gekregen, zij zal dus onderhouden worden door de organisatie waarmee wij werken, omdat zij relatief goed Engels kan. De directeur heeft daarom ook aan mij gevraagd om zoveel mogelijk met haar te spreken, zodat haar Engels alleen maar verbetert. Na schooltijd vroeg ik aan mijn collega voor het onderwerp van vrijdag, ze verschoot omdat ik dat ‘zo vroeg’ kwam vragen. Ik vroeg haar of ze dat voor mij wou kopiëren, maar zo lui als ze is, kon ze niet even de trap op om dat te kopiëren. Echt verschrikkelijk, en de meerderheid van de leerkrachten zijn zo. Dat is echt iets dat je je als westerling niet kan voorstellen. Hier besef je wel in wat voor een gestresseerde maatschappij wij eigenlijk wel leven! Na het einde van de schooldag sloot ik samen met mijn lieve collega’s het lokaal af. Pi Noy, de grappige van de hoop zegt altijd dat ze mij wil kussen. Waarschijnlijk is dat omdat ik een witte huid heb, en daar zitten er altijd veel aan te voelen en frullen. Dus toen ik door wou gaan hield ze me tegen en gaf ze mij een kus op mijn arm. Ik vraag me af wat ik hier nog allemaal ga meemaken. Vandaag was ik ook wel een beetje triest, en dat gaat heel raar klinken. Maar deze week is de laatste week dat ik hier lesgeef (pas in mei kom ik terug voor les te geven) en ik weet nu al dat ik mijn leerlingen en lieve collega’s zo enorm ga missen. Dat is misschien de eerste keer in mijn leven dat ik op reis ga en het gevoel heb dat ik liever zou blijven waar ik ben. Ik weet dat ik me veel te snel hecht aan mensen, maar zij zijn ook al zo gehecht aan mij. Waarschijnlijk ben ik hen al snel vergeten eens ik eenmaal op vakantie ben. Want, hallo, ik ga naar Koh Phi Phi, wat een paradijs! In de avond ben ik met mijn gastvrouw en haar 2 zussen gaan eten. Op zich niet zo gezellig, omdat zij voortdurend Thais praatten. Maar langs de andere kant super gezellig, omdat we buiten zaten in de warmte, het was al donker en het bliksemde. Het eten deed me denken aan Koreaanse ‘bulgogi’, dus dat kon me ook wel bekoren! Toen we thuiskwamen was het al 8u, en zoals je misschien ondertussen doorhebt, bij de Thaien gebeurt er na 8u vrijwel niks meer. Wanneer je super vroeg moet opstaan en het om 6u al donker is, dan is 8u het moment om je kamer in te gaan en een boek of dergelijke te lezen, en voor mij is dat het perfecte moment om mijn blog te schrijven! En zo ben ik dus weer klaar met mijn verhaal van vandaag! Tot morgen lezertjes.