Zaterdag 25 februari

En het is weer weekend, wat gaat de tijd toch razend snel! Langs de ene kant heb ik het gevoel dat ik hier al jaren woon, en langs de andere kant voelt alles toch nog nieuw aan. Ik hoop dat de tijd een beetje trager gaat, want ik heb het gevoel dat het einde zo veel te vlug gaat komen. Deze ochtend ben ik om 6u opgestaan, ja, je leest het goed, op een zaterdag ben ik om 6u opgestaan, en wel met een interessante reden. Om half 7 is iedereen hier wakker, want dan komen de monniken door de straat met een bokaal. Het is dan de gewoonte dat je naar buiten komt voor je deur, de monniken een offer geeft (rijst en eten) en dan voor hen knielt. Vandaag wou ik dat wel eens zien natuurlijk. Mijn gastvrouw vroeg of ik ook mee wou doen, maar ik zei dat ik deze keer enkel wou kijken omdat ik geen fouten wil doen tegenover een monnik. Daarom heb ik deze keer enkel gekeken en ga ik volgende week ook een offer doen. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar als vrouw mag je echt niet dicht bij een monnik komen en staan. Het is als buitenlander in het begin echt moeilijk om daar altijd op te letten, want in een winkel bijvoorbeeld heb je daar niet altijd oog voor. Wat ik dan weer raar vind, is dat een monnik in een bus wel dicht bij een vrouw zit. Wat is dan de grens, en voor welke situatie geldt dit? Ik ga me daar denk ik toch eens in verdiepen! Deze ochtend had ik afgesproken met Nok, zij zou mij om 9u ophalen want om 11u moest ik in Surin zijn. Maar als je Nok een beetje begint te kennen, dan weet je dat zij nooit op tijd is, en dat had ik al voorzien. Om 10u kwam ze eindelijk aan. Gelukkig had ik dan nog een uurtje om in Surin te geraken, maar plots bracht ze me eerst nog naar het Engels consulaat. Die heer wou mij graag eens ontmoeten en toonde me hoe hij les gaf enzo. Hij was erg fier op zichzelf omdat hij zichzelf Engels heeft geleerd en daar nooit een leerkracht voor heeft gehad. Op zich wel een prestatie, maar ik merkte wel direct dat hij nooit een leerkracht heeft gehad. Zijn werkblaadjes stonden bijvoorbeeld ook vol fouten, en dat is dan het Consulaat! Hij vroeg me of ik het fijn zou vinden om tijdens de zaterdagen van maart de Engelse leerkrachten zou willen bijscholen in Surin. Wow, op zich voelde ik me wel vereerd! Maar ik weet echter niet of het haalbaar is, want de eerste 2 weken ben ik op vakantie en de laatste 2 weken van maart geef ik Engelse kampen, ik zal het dus waarschijnlijk al druk genoeg hebben. We zien dus wel. In Prasat zette Pi Nok me dan uiteindelijk af en kon ik de bus nemen om kwart voor 11, veel te laat natuurlijk! Ik herinnerde me nog dat mijn vorige busrit van Surin naar Prasat maar een half uurtje duurde, maar dat bleek deze keer anders te zijn en daar was een goede reden voor. De bus! Het was eerder een stuk ijzer op wielen dat het bijna begaf onder het gewicht van 20 passagiers. Bij elke bocht trok de bus met heeeel veel moeite op en zo duurde de busrit dus 50minuten. Eenmaal aangekomen in Surin gingen Sam,Nele en ik eerst nog vlug even shoppen. Daar heb ik weer een goedkoop T-shirt, want met al dat zweten hier verwissel ik graag eens van T-shirt! Daarna zijn we gaan eten in de Bowl. Na ons lekker eten, zijn we een aircard gaan kopen. Dat is een soort usb-stick dat je in je laptop steekt en dat je internet geeft. Ik was blij toen ik dat ding gekocht had, want op lange termijn is internet toch iets dat je echt nodig hebt hoor, zeker als het internet op school bijna nooit werkt! We zijn daarna naar ons favoriet cafeetje gegaan om onze reis van volgende week te boeken. We hebben onze vliegtickets gekocht van Ubon (ligt ongeveer 2u hier vandaan) naar Phuket. We vertrekken 3 maart. Op 12 maart zouden we dan van het Zuiden naar Bangkok vliegen, waar we ook 5 daagjes blijven. We kijken er al enorm naar uit om eens wat anders te zien! Om 4u heb ik Sam en Nele afgezet aan de bushalte en ben ik naar de bus terminal gegaan om daar te wachten op Pi Geui. Zij is een leerkracht bij ons op school en moest toevallig in Surin zijn, dus kon ik met haar meerijden naar huis. Zij ging mij komen halen om half 6, maar je raadt het nooit, zij was een half uur te vroeg, wat echt ongewoon is voor een Thai! In het uurtje dat ik op haar heb gewacht, kwamen er weer 2 olifanten voorbij die om eten kwamen bedelen. Best wel grappig hoe je daar na 2 weken niet meer van opkijkt. Een mens past zich toch erg snel aan! Met Pi Geui zijn we eerst nog haar zoon gaan ophalen, die studeert in Surin. Zo heb ik ineens ook de gelegenheid gehad om een ‘studentenkot’ te zien. Jawadde, dan hebben wij echt luxe hoor. Dat ‘krot’ had geen ramen, enkel gaten in de muur, en binnen stond er echt niks. Het deed me eerder denken aan een stal, het had dezelfde sfeer. Gelukkig zijn de mensen hier blij met wat ze hebben, dat doet al enorm veel! Op weg naar huis zijn we de avondmarkt in Prasat gepasseerd, daar hebben we nog vlug even wat fruit gekocht. En ik heb weer een kilo mango’s gekocht, want die zijn hier enorm lekker. Ze kennen me daar al, op dat marktje. Dat vrouwtje dat thaise nagerechten verkoopt kent mijn naam al en zwaaide direct toen ik voorbij kwam. Enorm schattig en lief! Deze keer kocht ik geen ‘sweet potatoes’ want ik heb hier echt geen zin in zoetigheid. Ik heb zelfs geen zin in eten. Om half 7 was ik eindelijk thuis. Ik zat nog even bij mijn beste vriend, Fork (die is echt dol op mij, en ik weet niet waarom). Ineens kwam de overbuurvrouw zomaar binnen, en ze was zo zat. Ze keek me aan en begon een hele uitleg in het Thais, goed wetende dat ik geen Thais versta. Ze begon ook vragen te stellen, maar ik kon daar natuurlijk niet op antwoorden en daarom bleef ze me aanstaren met een dode blik in haar ogen. Griezelig is dat hoor, zo een oud, zwart, verrimpeld, zat vrouwtje. Ik zou er zo direct een griezelfilm mee kunnen opnemen! Gelukkig was ze het na een half uur beu en stak ze de straat over. En zo ben ik dus weer lekker gezellig onder mijn zelfgemaakt hemelbedje gekropen en heb ik mijn nieuw internet (dat toch verdomd traag werkt) uitgetest.