Maandag 27 februari

Het was een zeer interessante dag vandaag. Vandaag was het de verjaardag van onze school, dus werd er naar gewoonte geen les gegeven in de ochtend, maar was er een ceremonie. Toen ik aankwam op school zat de hele benedenruimte (ik weet niet goed hoe ik die plaats moet omschrijven) vol met leerlingen die vandaag hun proper uniform aanhadden en mooi op rijtjes zaten. Vooraan, op het podium, zaten 6 monniken. Voor het podium, en dus voor de leerlingen stond een lange tafel met 6 bordjes. De leerkrachten kwamen allemaal een voor een naar de grote tafel (zonder schoenen aan) en legden op elk bordje iets. Ik had dat natuurlijk in het begin niet door en legde alles wat ik had op 1 bordje, haha, gelukkig wist mijn collega me dat duidelijk te maken, anders had 1 monnik enorm vee te eten en de rest niks, hihi. De leerlingen offerden ook allemaal, zij verzamelden net voor het podium een hoop eten en drinken. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zo een berg eten opeen heb zien liggen. Ik hoop dat de monniken daar wel even verder mee kunnen. Dan ging iedereen weer naar zijn plaats en begon de monnik luidop te bidden en iedereen bad mee. Af en toe gingen hun handen naar hun gezicht, maar vraag me niet waarom. Ik bad mee, al ben ik geen boeddhist, ik vind het een vorm van respect tegenover hun cultuur. Ik voelde me wel heel rustig vanbinnen door dat geluid van die monnik, het brengt je in een soort roes, en zeker als je naar 1 punt blijft staren. Foto’s heb ik niet genomen, uit respect voor de godsdienst. Toen de monniken weg waren werd er een tafel klaargezet voor de leerkrachten, ook die tafel stond vol met eten. Vermits ik al gegeten had kon er echt niks meer bij. In de middag moest ik geen lesgeven, dus ben ik samen met Pi Nok en Pi Boom naar Prasat gereden. Pi Boom moest inkopen gaan doen voor de school, printpapier en dergelijke. Daar hebben ze hier blijkbaar allemaal geen koerierdienst voor, dus moeten de leerkrachten daar maar voor zorgen. Al lijkt dat een domme uitstap, ik was toch blij dat ik er eens op uit was. In Prasat heb ik een goede babbel gehad met Pi Nok over de religie die hier speelt. Ons gesprek ging zo diep dat we moeilijkheden hadden om die woorden te vinden in het Engels, want dat zijn woorden die je nooit gebruikt. Ik was verbaasd van de manier waarop zij het christendom zien, zij zien onze Bijbel en ons geloof als een soort fabeltje, of eerder sprookje. Terwijl ze in het Boeddhisme geen regels opleggen maar geloven dat je zelf wel zult aanvoelen wanneer je klaar bent voor iets. Ik vind het een zeer interessant geloof, en ik hoop dat ik er nog meer over zal leren. Ook blijkt het dat je voor ‘meditatie’ zeker een paar maand moet doen vooraleer je dat helemaal onder de knie hebt. Ik vroeg of ik dat hier ergens kon leren, maar helaas wordt dat niet gedaan in de tempel dicht bij ons! Anders had ik dat graag wel eens gedaan. Maandagavond was niet erg interessant, want ik heb de strijk gedaan met mijn ultramodern (niet) strijkijzer!