16 februari

Met een borrelende maag begon ik aan mijn donderdag. Het is verschrikkelijk opstaan met een maag die je niet toelaat te eten. Ik vroeg daarom ook aan mijn gastvrouw om niet teveel ontbijt klaar te maken, dat deed ze, maar toch was het nog teveel. Daarom had ik stiekem de helft van mijn worstjes op haar bord gelegd (terwijl zij onder de douche stond). Haha, het stiekeme was er snel af, want toen ze begon te eten vroeg ze in haar schattig gebrekkig Engels ‘you… put… here?’ wijzend naar de worstjes en met een brede glimlach. Met een misselijk gevoel ging ik naar school. Tijdens de ochtendceremonie heb ik vandaag weer wat nieuws mogen aanschouwen. De straffen! Normaal gezien moeten de leerlingen via een rolverdeling enkele taken uitvoeren, waaronder de klassen kuisen. Diegene die dat niet doen, die krijgen straf, en dat was dus vandaag het geval. Elke klas die zijn taak niet had uitgevoerd, moest rechtstaan. Zij moesten dan allemaal naast elkaar staan en de armen over de buur zijn schouders leggen. Dan moesten ze diep door de benen en zo blijven staan en dan 20 sprongetjes maken, wat erg pijnlijk is voor de benen. Wat me eigenlijk vooral opviel is dat er maar 1 klas was die die sprongetjes niet hebben moeten maken. Maar wat me eigenlijk verwonderde was dat de leerlingen dit precies niet zo erg bleken te vinden, is het dan wel een geslaagde straf? In de ochtend gaf ik normaal 4u les, maar die waren weer weggevallen voor ‘tutoring’ dus moest ik enkel een uurtje geven in de namiddag bij een klas die ik maandag al eens gehad had. Ik had een beetje schrik, want het was die klas waar geen enkele discipline heerst. Vandaag was Pi Lin er niet, dus stond ik alleen voor de klas. De leerlingen waren eerst rumoerig, maar blijkbaar zegt een blik hier echt wel genoeg. Na een 5-tal minuten waren ze zelfs heel braaf. Ook de jongens, die achteraan in een groepje zitten en normaal met het hoofd op de bank liggen, deden mee. Ik heb hen daarna een duim gegeven en dat wisten ze echt wel te appreciëren, want ze gaven elkaar direct een high-five. In de avond kwamen er bij ons thuis gasten, mijn collega Nok en dan Melissa, zij is van California en werkt in een dorpje 15minuutjes hier vandaan. Zij werkt hier nu al 2 jaar en vertrekt volgende week vrijdag. Ik weet niet waarom, maar zij wou mij heel erg graag ontmoeten. Dus kwam zij vandaag langs en hebben we allemaal samen het diner klaargemaakt. Wat een vlotte babbelaar, Melissa. Ik kende haar nog maar 5 minuten en we lagen al te gieren van het lachen. Ze wist dat ik in België ook Frans geef, dus wou ze een zinnetje demonstreren dat ze in het Frans kent. Het was zo grappig dat we samen moesten lachen, maar door haar schaterlach moest ik zelfs nog meer beginnen lachen tot er tranen in mijn ogen kwamen te staan. Lang geleden dat ik nog zo gelachen heb! Blijkbaar is zij ook nog eens een fan van french fries, dus heb ik haar gezegd dat ze dan maar eens naar het land van de frieten moet komen :) Zij heeft mij ook een paar interessante tips gegeven, bijvoorbeeld, dat ik zeker een aircard moet kopen, omdat ik thuis geen internet heb en dus niemand kan skypen. Aircard is hier heel goedkoop blijkbaar. Misschien toch het overwegen waard? Op het moment vind ik het nog niet zo een probleem, dat gebrek aan internet. Maar op lange termijn kan dat misschien wel eens handig van pas komen. We shall see. Tegen de tijd dat we haar thuis hadden afgezet was het al 10u s’avonds, daarna heb ik dus bitter weinig kunnen doen, ik ben dus maar direct in mijn lekker groot bed gekropen.