17 februari

Vandaag was eigenlijk mijn vrije dag, maar zoals dat een vrije dag is in België, is dat geen vrije dag in Thailand. De bedoeling is dat ik dan wel aanwezig ben op onze school. Vorige nacht heb ik bijzonder weinig geslapen, door het eten gisteren had ik verdomd veel krampen in mijn maag gekregen, weeral. Ook toen ik wakker werd voelde ik me nog steeds verdwaasd. Het rare is dat die krampen enkel een uur na mijn eten opkomen en na een tijd weer weggaan. Ik vraag me af wat ik verkeerd heb gegeten om dit te doen ontstaan. Ik blijf echter positief, het zal wel overgaan! Op school wist iedereen blijkbaar dat ik maagpijn had, want iedereen kwam deze ochtend vragen of ik me al beter voelde. Hoe lief, ze zijn allemaal zo begaan! Dat heb je natuurlijk op een kleine school, iedereen kent iedereen en een nieuwsje doet direct en snel de ronde. Vermits vandaag mijn lesvrije dag was, heb ik dan op school enkele lesvoorbereidingen gemaakt voor maandag, alle ja, dat was toch het plan. Maar toen ik vroeg aan Pi Lin wat we maandag gingen geven, moest ik een hele dag wachten op een antwoord. Pas om 5u in de avond wist ze een antwoord te geven. Het zijn toch speciallekes hoor, mijn collega’s. Zo noemt Pi Lin zich bijvoorbeeld altijd ‘Miss World’, de hele dag door. Soms denk ik dat dat het enigste woordje Engels is dat ze kent  Tijdens de middagpauze ben ik gaan eten met Nok en Pi huppelepup (weer zo een thaise naam die ik niet kan onthouden). Wat ik leuk vind aan dat gaan eten, is dat je gewoon in een hutje buiten eet. Een stadsmens moet daar niks gaan zoeken, maar als niet kijkt naar de vuiligheid en de vliegen op je eten, dan is dat echt wel gezellig hoor. Er is niks beter dan in het warme weer, in een hutje, met toffe mensen te eten! Smiddags had een van mijn collega’s ook vrij, Pi Noj. Zij zit in de leraarskamer achter mij en is echt een grappig vrouwtje. Zij kan geen Engels, maar toch wil ze steeds met mij communiceren, dus probeert ze met handen en voeten uit te leggen wat ze bedoelt. Vandaag heb ik haar ‘google translate’ getoond, en hoe dat de zin ook luidop zegt. Dat kennen ze hier blijkbaar nog niet. Je zult het nooit geloven, maar Pi Noj was helemaal in de ban van google translate. 2u lang heeft ze met mij gecommuniceerd via google translate. Soms klopte het echt wel niet, en dan lagen we natuurlijk weer plat van het lachen. Ik geef een voorbeeldje, zij wou zeggen dat ze graag wat zou slapen, zei google translate ineens tegen mij ‘I want to sleep with you’. Ja, zoiets hoor je natuurlijk niet alle dagen, hihi. Dat nieuwsje van ‘google translate’ verspreidde zich zo snel dat ook de leerlingen ervan in de ban raakten. Ineens stonden ze daar allemaal aan mijn bureau (ik heb hier mijn eigen bureautje) en lieten ze hun computer vertalen. Haha, wat heb ik toch aangericht! Wat er dan wel weer positief aan was, is dat de leerlingen dan wel het vertaalde herhalen, en zo leren ze toch weer iets nieuws bij. Zo kwamen ze vandaag met de vraag of ze mijn facebook mochten hebben, ze snuffelden direct door mijn foto’s op zoek naar een eventuele ‘boyfriend’. Maar het zijn echt goede leerlingen, ze willen nu plots allemaal dat ik hen les geef. Hoezeer ik dit ook zou willen, het zou niet haalbaar zijn. Tijdens de avond was er een personeelsvergadering. Ik was natuurlijk wel eens benieuwd naar het verloop van zo een vergadering in Thailand. In België is dat allemaal heel erg officieel, met zelfs een speech van de directeur erbij. Maar zoals je weet, hier is bijna niks zoals dat bij ons verloopt. Ik kwam binnen en moest mezelf weer voorstellen, ik vond het raar, want ik werk nu al een week hier op school. Daarna werd er in het Thais gebroebeld. Wat me opviel was dat bijna geen enkele leerkracht echt luisterde naar de monoloog van de onderdirectrice. De een zat op zn laptop bezig, de ander was wat aan het tekenen, de anderen babbelden er maar op los. Wow, hoe moet die directrice zich voelen! Wat me ook opviel is dat de helft te laat is, af en toe gaat er eens iemand 5minuten buiten, er was er een die haar telefoon opnam. Rare manier van communicatie hoor. Na 10 minuten zeiden ze tegen mij dat ik mocht vertrekken, omdat het verder toch in het Thais was. Ik vond dat nogal raar, en respectloos tegenover de directeur, om plots weg te gaan. En toch heb ik dat maar gedaan, want hier is dat de gang van zaken. Zo, dat heb ik dan ook weer gezien ^.^ S’avonds besloot ik de was eens te doen, dus vroeg ik aan mn gastvrouw om dat eens uit te leggen. Uitleggen, omdat dat echt het vreemdste wasmachine is dat ik ooit gezien heb! Stel je even voor, een blauwe bak met 2 gaten. Boven het eerste gat staat een buis met daaraan een soort kraan. Je moet dan eerst het water in dat gat laten gieten, doet er je kleren bij en waspoeder. Je laat dat 10minuten draaien en dan moet je je kleren in het gat ernaast steken. Hard op duwen en dat 5 minuten laten draaien. Dan moet je je was weer in het linkse gat steken en weer 10minuten laten draaien met het water en dan in het rechtse gat zonder water laten draaien. Dat was nog eens een actieve wasbeurt! Wat ik wel grappig vond, was dat de hele roedel (gastvrouw met baby, broer van de gastvrouw en nanny) allemaal meegingen en er op stonden te kijken. Zij stonden te gapen alsof zij nog nooit iemand de was hadden zien doen. Het voelde aan als een familietrip naar de wasmachine. Wat ik dan weer iets minder prettig vond, is dat je bij de was toch een beetje privacy wilt als je je ondergoed gaat wassen. Blijkbaar generen zij zich daar niet zo over, want de nanny wou me daar zelfs bij helpen. Ik was blij dat mijn hele wasbeurt eindelijk over was. Eenmaal in mijn kamer had ik een nieuwe queeste. Er zat een enorm, enorm groot insect op mijn bed, en ik wou echt niet gaan slapen voor dat beest weg was. Ik raakte het met mijn schoen, maar het wist toch te ontsnappen. Met deo heb ik geprobeerd hem te vergassen, maar tevergeefs. Uiteindelijk was het toch 1-0 voor mij, want hij ligt nu vermorzeld in mijn vuilbak. En zo ben ik weer klaar om te gaan slapen .