15 februari

Hihi, het was weer een dag vol avonturen, en zit ik dus weer boordevol verhalen die ik met jullie wil delen! Deze ochtend stond ik op met een milde pijn in mijn darmen. Ik dacht: het moest er ooit van komen! Ik was daarenboven nog eens super moe. En toch ging ik met volle moed naar onze wittaya (middelbare school).Ik was wel een beetje bang, want ik wou echt niet met darmklachten over zo een Thaise wc (put) gaan staan, dat lijkt me echt zo ongemakkelijk. Stel je je dat nu eens voor, je staat daar met de broek over je enkels en dan heb je spetterpoep. Volgens mij hangt dan alles vol :) Na 2u voelde ik me gelukkig alweer de oude en heb ik geen bezoek moeten brengen aan mijn aartsvijand, de pot! Normaal gezien had vandaag een drukke dag geweest, want ik zou 6u les hebben moeten geven. Maar als je de Thaise cultuur een beetje begrijpt, dan mag je dat gerust halveren, of eerder delen door 3? En dat was dus vandaag ook weer het geval. Eenmaal aangekomen op school, bleek dat 2 van mijn klassen op ‘training’ waren, een soort snelcursus om binnen te geraken in de universiteit. Voila, dat waren plots 4u minder die ik moest geven, want ik geef steeds 2u aan 1 klas. Dat was me even een tegenslag, want ik was dus weer veel te vroeg opgestaan. Maar uiteindelijk kwam het toch weer goed van pas, want Pi Tukta (mijn 3de lerares Engels waarmee ik samenwerk) stak me een boek in de handen en toonde me wat ik het volgende uur zou moeten geven. Hupla, ik kon direct aan het werk! Tijdens de ochtendceremonie hebben we ook weer hard moeten lachen. Ik moet toegeven, hier in Thailand heb ik al veel tijd gespendeerd aan lachen. Tijdens de ochtendceremonie moesten er 2 leerlingen naar voor komen, zij hadden meegedaan met een zangwedstrijd en moesten daar wat over vertellen. De 2 leerlingen waren 2 leerlingen van mij, een meisje en een homootje. Het meisje vertelde dat het een toffe wedstrijd was omdat je er veel leerde, dan zij de jongen doodserieus ‘het was er heel fijn omdat er zóóóóooveel knappe jongens waren’. Hoe schattig! Toen het tijd was om les te gaan geven, kwamen 2 studentjes mij halen in de leraarskamer. Zij moesten mij begeleiden naar het lokaal (of beter, naar de barakken). Waaw, ik voelde me even een belangrijk iemand! Aangekomen in de klas bleek het een klas te zijn van 35 leerlingen, waar ook weer 1 katoi (ladyboy) aanwezig was. Tijdens de les leerde ik de leerlingen de zin ‘What do you like?’ En het antwoord ‘I like…’ Ik vroeg aan de katoi wat hij graag deed, en hij antwoordde ‘I like dancing’. Met veel enthousiasme vertelde ik dat ik dat wel eens wou zien (met eigenlijk in het achterhoofd dat ik dat na de les wel eens wou zien). Blijft mijn katoi mooi staan en vraagt hij aan de medeleerlingen in het Thais om te zingen voor hem. Alle leerlingen begonnen te zingen en in de handen te klappen en mijn katoi begint daar een zeer vrouwelijke dans te demonstreren. Je kan het je echt niet voorstellen, maar die katoi kon veel vrouwelijker dansen dan ik, en ik ben dan een vrouw! Wel grappig hoor, hoe open zij hier naar mij toe zijn, hoe zij spontaan hun kunstjes willen tonen. Nadien heb ik natuurlijk heel hard geklapt, want dat verdiende hij/zij/het wel  . En de sfeer zat er weer goed in. Na de les zat ik weer bij mijn collega’s waar ik elke avond bijzit. Pi Na en ik hebben afgesproken dat we vanaf morgen samen gaan joggen, fijn, want ik heb soms wel het gevoel dat ik hier zo weinig doe, en dat komt vooral omdat het ritme hier zoveel lager ligt. En ik ben dan weer veel te actief daarvoor. Aan het eind van de schooldag blijf ik ook nog altijd een uurtje langer, omdat ik meerijd met mijn gastvrouw, zij blijft altijd tot 5u. Ik heb dan even een wandelingetje gemaakt in onze school. 3 van mijn leerlingen liepen voorbij me en ik hoorde ze al van ver oefenen wat ze in het Engels tegen me konden zeggen. Toen ze eindelijk dicht genoeg waren zei eentje van hen ‘I go home’, waarop ik antwoordde ‘okay, have a nice evening’. Ze gaven elkaar een high-five omdat ze zichzelf verstaanbaar hadden kunnen maken. Zo zie je maar, deze leerlingen zijn nog zo slecht niet, zij hebben gewoon nooit de kans gehad een buitenlander te ontmoeten. Wat natuurlijk wel zonde is, want er zijn er wel bij die een hoog niveau zouden kunnen halen. Ik hoop alvast dat mijn beetje help hen kan helpen om iets vlotter met het Engels te kunnen omgaan. (en nu zullen ze wel moeten, als Azië in 2014 verenigd wordt). Voila, en zo zit mijn dagje er weer op en heb ik mijn verhaal weer gedaan. Morgen geef ik normaal ook 6u, ik ben benieuwd hoeveel er zal overschieten ;) Tot morgen België.