zaterdag 11 februari

Vandaag heb ik veel gedaan in de ogen van een Thai, maar in de ogen van een westerling heb ik helemaal niks gedaan! Bun (de jongere broer van mn gastvrouw) kwam me wakker maken om 8u, dat was even pieken, want ik was pas in slaap gevallen om 2u door een of andere vogel die hier naast mn raam een raar melodietje zat te verzinnen. Mn ontbijt stond al klaar, je raadt nooit wat het was! Rijst natuurlijk. In Thailand wordt je namelijk 3 keer per dag rijst voorgeschoteld, ik ben benieuwd of het me ooit zal tegensteken. Ik voel me toch wat onwennig, omdat mn gastvrouw niet wilt dat ik help, zelfs het bord mag ik niet afruimen. Om half 10 zijn we dan naar Surin vertrokken,dat is ongeveer een 25minuutjes met de auto. Vooraleer mn gastvrouw de baan op ging, groette ze op een Boeddhistische wijze haar geluksbrenger in de auto. Wat een interessant ritueel, en het heeft er uiteindelijk toch voor gezorgd dat we de helse rit doorstaan hebben. Een helse rit zeg ik, omdat ze hier kriskras door elkaar rijden en je niet weet waar je moet kijken, dat is dan op het platteland, ik ben benieuwd hoe dat in Bangkok zou zijn. Allereerst moest mn gastvrouw nog naar haar ex-man, we komen aan aan een stenen muur met daaraan overal netten gehangen. Onder die netten zit een gast,iets ouder dan ik, op een mega oude tv met een playstation te spelen. Ik sta er toch nog altijd versteld van hoe de bevolking hier hun prioriteiten stellen, ze hebben praktisch geen huis, maar ze hebben wel allemaal een luxe auto en een van de nieuwste gsm’s. Onvoorstelbaar! Van daaruit zijn we door gereden naar een winkelcentrum, daar mocht ik wat eten kopen samen met Pi Lin (een andere Engelse leerkracht van bij ons op school). Eigenlijk is haar naam Lin, maar bij de Thaise beleefheid zet je ‘pi’ voor de naam als die ouder dan je is. Pi Lin had haar 2 kindjes mee, en dat gaf me ineens de gelegenheid om eens te kijken naar hoe het gezin er in Thailand uitziet. Pi Lin haar man werkt in Bangkok, ze ziet hem zelf maar 6 maanden in een jaar, ze woont thuis bij haar ouders en met haar kinderen. Zelf kookt ze niet, maar ze noemt zichzelf wel een shopaholic. Haar kinderen krijgen alles wat ze willen, of ze beginnen gewoon te midden van de winkel te wenen. Voila, even een korte schets van een moeilijke situatie. Iedereen hier kampt wel met een of ander probleem. En toch voel ik geen medelijden, het klinkt misschien hard, maar die mensen hier zijn gelukkig met wat ze hebben, ze weten ook niet beter natuurlijk. Vandaag nog vroeg Pi Lin of ik een grote tuin heb thuis, ik antwoordde daar maar heel vaag op, want je moet toch oppassen met wat je zegt. Het is niet de bedoeling dat ik hier wat ga opscheppen, want dat zal de relatie met deze mensen alleen maar vertroebelen. Ik geef en voorbeeld, alle vrouwen hier willen een Westerse man, door de wisselkoers kunnen ze dan een heel groot huis bouwen. Eens zij weten dat ik dit en dat heb, dan zal mijn vertrouwensband groeien tot een geldrelatie, en dat is niet wat ik wil. Ik wil dat de mensen mij hier aanvaarden voor mijn persoonlijkheid en voor wat ik met hen doe! Tijdens het avondeten heb ik ook nog iets grappigs voor, ik had kip opgegeten met een bot erin, bij ons is het de gewoonte van dat bot gewoon uit je mond te halen, maar uit ervaring weet ik dat dat niet in elke cultuur aanvaard wordt. Daarom vroeg ik aan mn gastvrouw wat ik met dat bot moest doen, maar vermits onze talen zo verschillen, verstond ze helemaal iets anders. Eerst verstond ze niet wat een bot is, dus heb ik op mn arm getoond wat een bot is. Dan moest ik uitleggen dat een beentje van een kip in mn mond zat, ik duid dus mn mond en keel aan. Bijgevolg verstond zij dat er zo een botje vast zat in mn keel en dat ze me naar het ziekenhuis moest voeren. Haha, heb ik even gelachen toen ze het uiteindelijk toch verstond. Moeilijke communicatie hoor. Ik heb dan maar besloten om een beetje basis Thais te leren, aan het geschrift ga ik me niet wagen, maar kwa communicatie kan het zeker geen kwaad. Vandaag heb ik dus 5 woordjes geleerd. Vandaag heb ik ook voor het eerst Sam en Nele gehoord, zij hebben blijkbaar meer geluk dan mij, zij hebben toch nog een internetaansluiting, als is die blijkbaar wel onstabiel. Ik zou al blij zijn als ik toch eens een mailtje of dergelijk kan sturen, of mn blog kan bijhouden. Een internetcafe is hier ook niet, je kan het je niet voorstellen hoe verlaten het hier is! Het enigste geluid dat ik hoor is dat van krekels en exotische vogels. Maar ik moet eerlijk zijn, dat klinkt als muziek in de oren!