14 tem 27 januari 2013

Ik heb zoveel nieuws, zo weinig tijd om te schrijven, en te weinig plaats om mijn woorden neer te pennen. Maar, ik zal jullie toch mijn hoogtepunten even neer kriebelen. Na mijn niet zo toffe ervaring met de diefstallen hier in Thailand, voelde ik me natuurlijk wat triest. Op school moest ik elke dag aanhoren dat ik in een slechte buurt woon, dat het onveilig is hier te blijven. Maar ik ben echt verliefd op mijn appartement, ik wil er voor geen geld weg. Maar, als volwassene, begin je je dan toch wel vragen te stellen. Je maakt jezelf soms bang wanneer je s ’avonds in het donker rijdt. Al die verhalen van mn collega’s doen er natuurlijk geen goed aan. Na een weekje van gepreek en bezorgde gesprekken met mijn collega’s, begon ik toch in te zien dat het misschien toch niet al te veilig is waar ik woon. Iedereen kan hier zomaar op en af lopen, er is geen hekken, er zijn geen camera’s, niks! Ik besloot dan maar om op huizenjacht te gaan, kijken kan nooit kwaad, en wie weet vind ik wel een nieuwe droomplaats. Mijn collega nam me mee naar 2 plaatsen. Neen,neen,neen, dat was het echt niet! Het gevoel was alsof je in een hotel rondliep, en het ‘appartement’ bestond uit een ‘hotelkamer’ waar niks anders instond dan een bed, tv en koelkast. Ja, moest ik student zijn zou ik het misschien overwegen, maar ik begin te voelen dat ik me daar nu toch te oud voor voel. Ik ben 25, ik wil dus een eigen stekje. Deze 2 plaatsen hadden me wat ontmoedigd, want mn collega zei dat vele farang (buitenlanders) in zo’n plaatsen wonen. Ik kreeg het gevoel alsof ik ‘moeilijk’ was, maar ik weet dat ik na mn werk wil thuiskomen en me thuis wil voelen. Dat is 1 van de belangrijkste dingen die ik nu voel, thuiskomen en alles van je werk achter je kunnen laten. Tot daar dus mijn grote zoektocht naar een nieuwe plaats, ik gaf het zoeken even op. Die week was er buiten mijn zoektocht dan nog iets gebeurd op school. Toen ik aan mijn bureau zat (iedereen heeft zijn eigen bureau) zag ik dat een leerling een andere gewoonweg in het gezicht sloeg. Vermits ik als leerkracht ook een opvoeder ben ging ik direct naar die 2 leerlingen en nam ze mee naar mijn bureau. Maar dan kwam het hijkelpunt, hoe kan ik opvoeden als de leerling niet met me kan praten? Gelukkig kwam mn collega erbij en nam ze het van me over. Ze sloeg de ene leerling op zijn blote benen met haar harde bamboestok. Het blijft altijd een beetje wennen om dat te zien. Na enkele boze woorden liet ze de leerlingen doorgaan. Achteraf vertelde ze me dat die leerling blijkbaar slechte woorden over haar en mij zei, dat hij in het thais tegensprak en ons dus probeerde te ondermijnen. Gelukkig versta ik nog niet genoeg thais om die jongen te begrijpen, hij zou het anders hard te verduren gekregen hebben. Leerkrachten worden hier aanzien als een soort God, je mag er niks slechts over zeggen, en je moet steeds respect tonen aan de leerkracht. Iets waar ik al helemaal aan gewend ben geraakt! De volgende dag zat ik s’ochtends aan mn bureau, te babbelen met mijn collega Paolo. Plots komt er een vrouw binnen en zet zich voor mijn bureau. Ik wist niet wat er gaande was, wie is deze vrouw en waarom zet zij zich voor mijn bureau. Een beetje later kwam haar zoon binnen, en dat was die jongen die had geslagen de dag voorheen en had tegen gesproken. De moeder wou met mij babbelen, maar dat ging natuurlijk niet, want ik versta geen Thais. Soms is het ECHT moeilijk om hier een echte leerkracht te kunnen zijn. Mijn collega kwam gelukkig een beetje later ook binnen, dus konden zij praten. Ik verloor er natuurlijk wel een lesuur door! Nadien hoorde ik van mijn collega’s dat er 8 leerkrachten in onze school zijn die problemen hebben met deze jongen. Hij is agressief en verstoort elke les. Hij vecht met andere klassen en niemand vindt hem leuk. De leerkrachten in onze school willen hem naar een andere school doen gaan, maar de moeder wou dat helemaal niet. Ik was wel een beetje aangedaan, want mijn collega had de moeder verteld dat ik ook wou dat hij wegging, maar dat wou ik helemaal niet. Ik wou eerder dieper ingaan op de oorzaak van zijn problemen. Een jongen naar een andere school sturen helpt de problemen in mijn school, maar dat verhelpt toch helemaal niet zijn probleem? De Thai zijn soms veel te oppervlakkig, het is gemakkelijk te zeggen dat hij agressief is, maar verder kijken dan hun neus lang is kunnen ze niet. In plaats van eens naar hem te luisteren, maken ze het nog erger door hem een pak rammel te geven. Oh, wat wou ik dat ik Thais kon spreken op zo’n moment! Ik dacht dat alles geregeld was en dat ik niet meer zo’n vervelende situaties zou moeten tegenkomen. Maar dan, de volgende dag, toen ik aan het lesgeven was, kwam mijn baas me uit mijn les halen. Hij nam me mee naar onze leraarskamer (enkel leerkrachten Engels zitten daar) en er stonden 2 stoelen. Mijn collega en ik moesten daar gaan neerzitten. Dan kwam de jongen binnen met zijn ouders. Zijn ouders gingen ook zitten, rechtover ons. De jongen ging voor mij en mn collega knielen en hield een gouden kruik vast met daarin 3 offers. Hij boog voor onze voeten, bad voor ons en offerde ons zijn bloemen. Ik was wat onwennig, want ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Toen mijn baas zei dat ik ‘het’ moest aannemen, wist ik niet wat ik precies moest aannemen. De hele kruik of 1 van de bloemen. Interessant was het wel! Daarna moest de jongen helemaal hetzelfde doen bij zn ouders. Ik kan je zeggen, ik zou niet graag in zijn schoenen hebben gestaan. Dit is nu eens DE manier om beschaamd te worden. Ikzelf zou door de grond zakken van schaamte! Na dit hele gebeuren ging het schoolleven weer gewoon door. Het is en blijft nog altijd spannend, lesgeven in Thailand! Het weekend van 19 en 20 januari was enorm druk. Ik en mijn collega hebben een Engels kamp voor 200 leerlingen uit de grond moeten stampen. Mijn baas had namelijk gezien dat mijn thesis daarover ging, en had dan het fameuze idee om alles in mijn schoenen te schuiven. Enorm veel werk natuurlijk, maar gelukkig stond er wel een centje tegenover. Het kamp zelf verliep vlotjes, en ik heb er ook enorm van genoten. Mijn collega, ik en onze vrienden (die meehielpen als trainers op het kamp) vonden het zelfs zo tof dat we besloten onze eigen ‘organisatie’ op te richten. Andere scholen kunnen ons nu huren voor Engelse kampen, en mijn baas heeft al goede reclame gemaakt bij 6 andere scholen. Het zou leuk zijn moest daar iets van komen!

 

 

Van links naar rechts: Liza, ik, Paolo, mijn baas, Jessica

een kleine speech

een variatie op het spel 'wie is het'

 Maandag was ik natuurlijk enorm moe, want lesgeven en geen weekend hebben is best wel afmattend. Gelukkig had ik maandag maar 2u les, dus kon ik wat bekomen. Maar toen kwam mijn baas met het toffe idee van nog wat huizen te gaan bezoeken. Hij wist namelijk een perfect huis. Hij nam me mee naar een super locatie. Het was er heel rustig, je had niet het gevoel dat je in een stad woont. Ze toonden me eerst de ‘kleine kamer’, dat bestond uit een kleine woonkamer, 1 kamer en een badkamer. Ik had niet een wow-reactie. Maar toen ze me de ‘grote’ kamer toonden, was ik op slag verliefd. Het had 2 slaapkamers, een klein keukentje, een kleine woonkamer, maar vooral een grote oprit waar ik gemakkelijk zou kunnen ‘chillaxen’ met de vrienden. Het enige nadeel was, er was al iemand die een optie op het appartement had, maar ze waren niet zeker of die persoon wel zou opdagen. Een beetje later, toen we dan doorgingen kwam plots die persoon met al zijn spullen. Oh, ik was echt triest, dan vind ik eindelijk een perfecte plaats, dan wordt ze voor mn neus weggenomen. De eigenares van de appartementen zei dat ze nog een andere optie had, maar dat het over een huis ging. Ze nam ons mee naar een zijweg van de grote baan. Het was een zeer rustige omgeving ook, omgeven door natuurlijk. Ze toonde me het huis, het had 3 slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer, een buitenkeuken en het allerbelangrijkste, het was omgeven door hekkens en had een eigen overdekte garage. Heel veilig dus! Ik was niet direct verkocht eigenlijk. De prijs lag wat boven mn budget, 7000 baht. En dan zou ik nog elektriciteit, water en internet erbovenop moeten betalen. Dat zag ik niet echt zitten. Maar een vriendin van me wou ook verhuizen, dus belde ik haar of we geen roommates zouden worden, dan zou de prijs echt goed meevallen. Maar helaas kon ze dat nog niet omdat ze in haar huidig appartement een contract had getekend van enkele maanden. Eenmaal terug op school kreeg mijn baas een telefoontje, de eigenares wou de prijs van het huis verlagen naar 6000 baht indien ik een jaar zou blijven. Ik wist echt niet wat ik moest doen op dat moment, 6000 baht is echt een zeer goede prijs voor zo’n huis, het is een perfecte buurt, maar iets hield me tegen. Na enkele uren van gepieker en gepeins besefte ik dat ik me teveel liet leiden door het interieur. Het huis is redelijk oud en alles, maar dan ook alles, is enorm kitsch. Maar hey, dat zijn dingen die je kunt aanpassen. En daarom besloot ik om ervoor te gaan. Muren kan ik schilderen, meubels kan ik veranderen, ik kan er mijn eigen ding mee doen. Ik had wel een zeer tweestrijdig gevoel, want ik zou volgende week al moeten verhuizen, ik zou dus nog maar een weekje hebben in het appartement waar ik zo graag ben. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik het moeilijk vind om iets achter te laten, en het voelt nieuw en onzeker aan. Mijn vrienden hier wouden dat natuurlijk direct ‘vieren’ met ‘delivered food’ (oho, ik ben mijn Nederlands wat aan het vergeten) en een biertje (hier is dat met ijs!). We lagen allemaal buiten op een matje in het gras, plots haalde de moeder van de bende een soort muskietennet boven en hebben we gewoon geslapen in de open lucht. Dat is ook weer een nieuwe ervaring voor mij, en ik vond het echt zalig. Wakker worden door het gefluit van de vogeltjes, zo zou ik wel elke ochtend willen wakker worden! En dat goed gevoel deed me enorm genieten van het weekend!

2 tem 13 Januari 2013

Het waren weer 2 weken met veel ups en downs. De eerste dagen na Nieuwjaar was het heel rustig op school, en dat omdat ik mijn examens moest geven. Ik was natuurlijk heel benieuwd naar hoe goed/slecht ze het zouden doen op mijn eerste examen. Ik zal onze manier van examens even vergelijken met de examens in Thailand. Eerst en vooral hebben de leerlingen hier per dag een viertal examens, aan elk examen mogen ze maximum een uur werken. Ten tweede, alle examens bestaan enkel uit meerkeuzevragen. Ikzelf geloof niet zo in meerkeuzevragen, in mijn ogen is dat iets makkelijker omdat je dan het antwoord voor je neus hebt staan. Bij een open vraag moet je nadenken en de kans is minder dat je het juiste antwoord weet. Daarom besloot ik dus om mijn examen toch volgens de Belgische manier te doen, met vragen waarop ze een antwoord moeten schrijven. En ik deed dit vooral omdat ik een taal geef, en hoe kunnen je leerlingen spelling en zinsstructuren leren als ze nooit een zin moeten schrijven? Mijn examens zijn dan misschien wel wat moeilijker, maar ik ga het hen ook niet te gemakkelijk maken hoor, dat ze maar eens wat studeren!

De 4^e januari moesten we niet lesgeven, want er was voor de leerlingen een soort Kerst/Nieuwjaarsfeest voorzien. De hele dag werden er dansvoorstellingen gegeven en ja, ook Gangnam style ontbrak natuurlijk niet! Paolo en ik besloten om niet op school te blijven, want wij moesten dringend onze work permit gaan aanvragen. Toen we aankwamen zag ik dat het nog steeds dezelfde secretaris was als mijn vorige keer, en daar had ik niet bepaald goede ervaringen mee (die man had mij 3 keer laten terugkomen omdat hij zelf fouten had gemaakt, en liet me 4u lang in zijn bureau zitten). Deze keer had ik meer geluk, na een uur en half waren onze work permits helemaal klaar. 3100 baht kostte me dat weeral. Ik besloot om daarna direct een bankrekening te gaan openen, want dat kan enkel wanneer je een work permit kan voorleggen. Het gaf me een voldaan gevoel toen alles eindelijk in orde was. Ik kan me nu een legale burger van Thailand noemen, hihi! S’ Avonds was er op school een feestje voor alle personeelsleden. In de grote hal stonden een tiental tafels vol eten en drinken (ja, ook alcohol). Vooraan op het podium was een karaokesysteem geïnstalleerd. Paolo en ik werden elk 1 Engels lied opgelegd. Met trillende handen begon ik aan ‘my heart will go on’. Nadien bleek dat niet de beste keuze te zijn, want ze begonnen verhalen te vertellen over hoe ik ‘Kate’ zou zijn en Paolo ‘Jack’ uit de film ‘Titanic’. Aan fantasie komen ze natuurlijk ook niks te kort. Maar bon, ik zal jullie even uitleggen hoe dat hier werkt met de karaokecultuur. Wanneer de Thai vinden dat je goed zingt, dan komen ze naar voren en offeren ze je geld of een bloem terwijl je nog aan het zingen bent. Ik had 3 aanbidsters en had dus door 1 liedje even 300 baht verdient (waar ik hier 3 weken mee kan eten!). Ik was natuurlijk euforisch! Daarna kregen alle leerkrachten nog een bonus in een envelop, ook dat had ik niet zien aankomen, maar was natuurlijk zeer welkom na de dure maand december! Na al het eten en drinken haalden ze ineens een bokaal boven waarin allemaal nummers zaten. Aan de zijkant van de hal stond een enorme tafel vol met cadeaus zoals ventilators, dekens, een grill,… We moesten dan allemaal één voor één een nummertje trekken, en je raadt nooit welk geschenk ik had gewonnen! Ik had een van de duurste cadeaus, een LG microgolfoven. Het was nog een heus avontuur om die grote microgolf op mijn brommertje naar huis te vervoeren. Maar ik was natuurlijk enorm blij met wat ik vanavond allemaal had bemachtigd!

Na het weekend begon ik aan het verbeterwerk, en er stonden me nog vele hoofdpijnen te wachten. Een leerling met 0%, hoe doe je het in godsnaam! Gelukkig zijn de meeste leerlingen er wel door, en ik heb zelfs een leerling met 100% (die zelf uit het laagste niveau komt). Maar mijn hoofdpijn kwam pas achteraf, toen ik hoorde hoe het punten geven hier aan toe gaat. Blijkbaar is er een systeem dat geen enkele leerling op het einde van het jaar kan buizen. Je moet als leerkracht dan een beetje kunnen toveren, een leerling met 0 moet dan opeens 50% hebben. Ik heb er echt mijn hoofd over moeten breken! Zeker omdat de meeste jongens gewoon niet willen leren. Ik dacht eerst aan een soort taak ofzo, eentje waar ze goed op zouden scoren, maar blijkbaar mogen wij gewoon punten veranderen. In plaats van een 0 geef je hen plots een 5 ofzo. Je kunt echt niet geloven hoe slecht ik me daarbij voelde, het druist volledig in tegen mijn principes. En ja, nu snap ik natuurlijk wel waarom de overgrote meerderheid van de leerlingen zo lui en leermoe zijn, ze weten toch dat ze overgaan naar het volgende jaar, dus waarom zou je dan studeren? Erg toch?

Vrijdag was ik dan toch enorm blij toen ik thuis was en even de schoolcultuur achter me kon laten, maar helaas was alle ramp nog niet voorbij. Toen ik zaterdagochtend opstond en naar buiten keek vond ik mijn brommer nergens. Ik raasde naar buiten en stond vastgenageld aan de grond. Mijn brommer was weg, foetsie, spoorloos. Ik liep naar de achterkant van het gebouw, maar ook daar was geen spoor van mijn brommertje. Ik begreep even niet wat er gaande was, het drong helemaal niet tot me door, tot ik plots een donderslag kreeg vanbinnen. ‘Mijn brommer is gestolen’. Het eerste wat ik deed was Nok opbellen, die belde dan weer de eigenaar van mijn appartement. Nok besloot direct om naar hier te komen, 50km verder omdat ze zich zo’n zorgen over me maakte. Ik was nog steeds zielloos, er was geen manier om na te denken, het enigste wat in me opkwam was ‘ik moet die brommer nog een maand afbetalen, ik kan geen nieuwe brommer kopen, hoe geraak ik maandag op mijn werk? En hoe kan ik ergens geraken in Surin zonder transport?’ Het was even moeilijk. Ik kan het gevoel niet omschrijven, maar het voelt alsof je iemand dierbaar verliest. De eigenaar kwam dan naar mijn appartement en vertelde dat mijn buur haar brommer ook diezelfde nacht was gestolen, en dat die brommer hetzelfde type was als de mijne. We gingen dan snel naar de politie. Politie, jouw vriend. Dat is echt wel zo in Thailand. Wat een lieve mensen daar in het politiebureau, ze proberen je terug warm te voelen vanbinnen, ze glimlachen naar je. Dat is echt een goed gevoel op zo’n moment, en dat is zoveel beter dan het ‘koude onthaal’ dat je krijgt in België. De politie had er een goed oog in, ze vermoedden mijn brommer wel terug te vinden omdat ze deze dagen veel bendes gepakt hadden. Maar ikzelf hoop op niks, ik wil rationeel blijven en besef dat ik 1100€ zomaar kwijt ben. Leuk begin natuurlijk, als je weet dat je net bent beginnen met werken en dat je net 4 maand hard hebt moeten werken om dat brommertje toch maar te kunnen kopen. De rest van de dag voelde ik me enorm leeg, maar gelukkig waren Nok en Eve hier om mij op te vangen en ze bleven dan ook de rest van de dag bij mij. Het nieuws deed zich ook snel een ronde (zoals altijd in Thailand), want plots wist iedereen van mijn vroegere school over mijn brommer en kreeg ik van iedereen lieve berichtjes. Het is echt een fijn gevoel te weten dat er zoveel mensen voor je klaarstaan. En dat is echt wel iets dat je nodig hebt als je in een ver land woont!  Nok is hier gebleven tot maandagochtend, ze moest maandag toch in Surin zijn en besloot dan om me niet alleen te laten. Ook zondagavond bracht P’Eve haar brommer, die ik zolang mar gebruiken als ik wil. Ik ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar geweest, en ik voelde me ook echt goed vanbinnen. Op zo’n moment leer je je echte vrienden kennen, en ik zal bij P’Eve altijd in het krijt staan. Maar toch doet het ook raar hoor, elke keer ik haar brommer voor mn deur zag staan had ik enorme schrik dat die de volgende dag weg zou zijn. Het is alsof ik constant door het raam zou willen kijken om zeker te zijn dat er niemand aan komt. Ik ben daarom aan de huisbazin gaan vragen of ik P’Eve haar brommer niet bij haar in de tuin mag zetten, hun tuin is namelijk met een heel groot hek afgeschermd, en je kunt daar dan ook helemaal niet in. Gelukkig was dat voor onze huisbazin helemaal geen probleem, en ze gaf me ook direct de sleutel. Ik voel me toch al iets meer op mn gemak nu, wetende dat P’Eve haar brommer nu veilig staat. Maar dat rotte, lege gevoel zal nog even blijven. En of ik nu in Thailand of in België woon, beroofd worden doet altijd pijn!

Mijn eerste oudejaar in Thailand

Je vraagt je misschien af hoe oudejaar hier in Thailand gevierd wordt, en daar kan ik je direct op antwoorden: heel passief. Wat je misschien niet weet is dat het jaar 2012 hier eigenlijk al het jaar 2555 is, en dat wanneer wij overgaan naar het jaar 2013, het hier nog steeds 2555 is. En daar is een simpele verklaring voor. Thailand is een boeddhistisch land, en zij hebben hier een andere jaartelling. In april hebben zij hun Thais Nieuwjaar, en pas dan gaan zij over naar het volgend jaar. Daarom is het ook zo dat ‘ons Nieuwjaar’ niet echt een groots gebeuren is hier. Maar! Je zult de Thai nu wel al een beetje kennen van mijn verhaaltjes, ze vinden voor alles wel een reden om niet te moeten werken, en ook daarom hadden wij op 31 december en 1 januari vakantie. Ik had wat schrik eerst, want voor mij betekent oudejaar nog altijd veel, de tijd die ik altijd doorbreng bij mn vast kliekje, en dat zou nu helemaal anders zijn. Ik had schrik eenzaam weg te kwijnen en de overgang van 2012 naar 2013 te missen. Maar dat was helemaal niet het geval, ik heb namelijk een zeer gemoedelijk feestje gehad. Ok, ik begin bij het begin. 31 januari ging ik naar het huis van mn vrienden hier in Thailand. Mijn vrienden hier bestaat uit Jessica (een 29-jarige vrouw uit Boston), Paolo (mijn 24jarige collega van de Filippijnen) en Paolo’s familie (ook van de Filippijnen, maar wonen al 7jaar in Thailand) dat bestaat uit Liza (de moeder), Tony (de vader), Kyla (de oudste dochter), Angela (dochter van 13) en Ira (dochter van 10). Allemaal schatten van patatten! We besloten van bij hen thuis te vertrekken naar Huai Saneng, dat is een reservaat ongeveer 7 kilometer van mijn huisje. Je zult nu denken ‘een reservaat, wat moeten we ons daar bij voorstellen’. Wel, dat zal je straks wel duidelijk worden wanneer je de foto’s ziet. De familie zou per auto gaan, en ik zou Jessica vervoeren met mn brommer. Helaas werd er wat roet in het eten gegooid, want de auto wou helemaal niet starten. Gelukkig zijn er zo’n speciale pick-up taxi’s die je voor enkele honderden bahts naar je locatie voeren. Ik was versteld van de locatie, echt waar. Ik was al eerder naar Huai Senang geweest, maar deze verblijfplaats overtrof mijn verbeelding. Voor slechts 80 baht (€2) kan je hier overnachten!

Jessica en ik kregen een eigen hut, de hut bestond uit een slaapgedeelte waar een muskietennet inhing, en dan een balkon (dat eigenlijk groter was dan het slaapgedeelte). Het balkon was echt iets heerlijks, je zit buiten op een houten ondergrond. Ik zou er uren kunnen zitten met een goed boek!

 

 Maar dat deden we niet, want we waren op stap als ‘familie’ en dan doe je dingen als een familie. We speelden ‘stronten’ (ken je dat spel nog mama?) en een ander kaartspel dat ze ‘bluf’ noemden. Het was lang geleden dat ik nog zo hard heb moeten lachen. Ik voelde me dan ook helemaal relaxt. Toen het ongeveer etenstijd was, moesten we in onze hut op een soort bamboe slaan met een stok, en dan kwamen de mensen in de hut om je bestelling op te nemen. We besloten ons diner niet in de hut op te eten, maar in een van de drijvende restaurantjes. Ik kan je zeggen, ik voelde me in een soort resort! Je zit echt helemaal op het water, met goed gezelschap en enorm lekker eten. Dit is leven!

 

 

 

 Na heten eten was het tijd voor pakjes! We hadden de week ervoor allemaal een naampje getrokken en moesten dan in het geheim voor die persoon een cadeautje kopen. Ik had de naam van de oudste dochter getrokken, maar ik was ook heel benieuwd wie mij had. Dit ‘spel’ deden we vanavond geheel volgens de Filipijnse traditie.

 

 

Er werd gezongen en 1 van ons moest in het midden dansen en zijn pakje dan afgeven aan de persoon waarvoor je het had gekocht. Toen iedereen zijn pakje had mochten we het allemaal samen opendoen. Ik had van de oudste dochter een soort klok gekregen voor in mijn huisje, en die klok was in de vorm van een gitaar. Ze kennen me hier duidelijk al goed, ze weten al hoe erg ik met muziek bezig ben.

En dan was het tijd voor vuurwerk! We gingen naar de open ruimte bij het meer en schoten ons vuurwerk af (dat deden de mannen natuurlijk). Maar ik kan je zeggen, Thais vuurwerk stelt helaas echt niks voor. Het zijn geen grote mooie vuurballen zoals je dat bij ons ziet, het is meer geluid dan effect. Maar dat maakte het niet minder fijn. Eenmaal terug in onze hut was het tijd om af te tellen en knuffelden we ons het nieuwe jaar in. Dit gebeuren was niet zo overweldigend als we dat in België zouden doen, en daarom had ik niet echt het gevoel dat er al een nieuw jaar was. Maar eigenlijk, het is ook maar een getal, niet dat er echt veel veranderd. Na deze drukke dag besloten we om in ons bedje te kruipen, gezellig kamperend onder het muskietennet. Maar jeetje, het besloot een helse oudejaarsnacht te worden. Je zult het waarschijnlijk niet geloven, maar Jessica en ik geraakten niet in slaap. We hadden het gevoel dat het aan het vriezen was (ook al was het s ’nachts iets van een 15°). Onze voeten hadden het ijskoud, onze lichamen waren aan het rillen, zelfs een trui aandoen hielp niet. En daarom lagen we de hele nacht wakker, het deed dan ook zeer om op 1 januari uit bed te komen. Ik nam direct een douche en deze was heeeeerlijk warm, ik voelde me direct een nieuwe mens. We dronken in de familiehut lekkere warme chocomelk (kan je het geloven? Warme chocomelk?) en aten brood. We waren allemaal nogal suf, dus besloten we een wandelingetje te maken in het ‘resort’ of hoe je dat ook moet noemen. Er was daar een speeltuin voor de kids, maar je zou versteld staan van wat daar daadwerkelijk stond. Het gevoel dat we kregen was het gevoel alsof je in Tsjernobil zou staan. Alles helemaal verroest, onderkomen. Het had wel iets, en zelfs ik speelde mee.

We kochten daarna wat visvoer, want in het meer aan de drijvende eethutjes zaten enorme vissen. Mooie vissen, tot ze ons helemaal nat spetterden met hun dikke vin. Ik rook helemaal naar vis, en Jessica vroeg me ‘ben je nu allergisch aan jezelf?’ ^_^

We aten dan nog heel gezellig ons middageten in de familiehut en daarna vertrokken we alweer naar huis. Eenmaal thuis was ik helaas uitgeteld, ik legde me even neer en toen ik wakker werd was het 17u. Ik schrok even, want de dag was bijna om! (ja, hier in Thailand is de dag om als het 18u is, dan is het donker en is alle leven weg). Veel heb ik dus niet meer gedaan, maar ik kan met een verzadigd gevoel terugkijken naar een gezellig en warm oudejaar.

mijn excuses

Mijn excuses voor het LANGE wachten, ik weet dat er een aantal op hete kolen zitten. Maar ik beloof dat er zondag weer iets wordt gepost! :)
Nog eventjes geduld dus...