werken,werken,... en ook een tripje naar Laos

Tjonge,jonge,wat heb ik jullie weer even in de steek gelaten! Om het goed te maken zal ik hier nog eens een uitgebreid verhaal vertellen, of meer, een nieuw deel in mijn biografie,haha. 

Ik werk nu 5 maanden op de universiteit en heb nog nooit zoveel moeten lesgeven. In het begin was alles op het gemak, maar dat heeft helaas niet lang geduurd. Er werken hier op school maar 3 buitenlanders, waarvan er 2 zo’n oude mannen zijn die met een Thaise zijn getrouwd, ik moet er geen tekening bij maken denk ik. Dus, ik ben de enigste (vrouwelijke en jonge) leerkracht die ook een opleiding onderwijs heeft gehad. Ze vinden het hier dan ook logisch om me te vragen bij alle evenementen en extra lessen die gebeuren. In het begin is dat fijn, want je verdient er een centje mee. Maar de laatste maanden werd het echt zwaar, we hebben hier geen vakantie tussendoor (zoals de pietzakken in België) en ik werk dus 6/7 dagen in een week. Ja, werken doe ik genoeg! Er zitten af en toe ook wel wat leuke werkgelegenheden bij. 

Vorig weekend bijvoorbeeld moesten we een kamp geven aan onze leerlingen Engels, het was een soort kamp om hen te leren een kampleider te worden. Het was best fijn, al was het ook enorm vermoeiend vermits we om 4u s’morgends al op school moesten vertrekken. Het kamp was namelijk hier 4u vandaan. De dag erop moesten we een universiteit in Laos gaan bezoeken om de banden wat te versterken, die school had helaas die week afgezegd dus hadden we een hele dag om Laos te verkennen. Voor mij ideaal, omdat ik zelf nog nooit naar Laos was geweest, en ik dus nu op kosten van de school een tripje buiten Thailand kon maken. 

Laos is in vele opzichten hetzelfde als het Isaan gebied in Thailand. Voor diegenen die Isaan niet begrijpen, dat is het Noord-Oosten van Thailand, ook wel gekend als het landbouwersgebied of de arme regio. Wat me in Laos opviel is dat ze daar toch nog een pakje armer zijn dan in Thailand. Alle huisjes zijn nog veel typischer en er is nog minder invloed van het Westen. Voor allen die mij kennen, dit stond mij natuurlijk direct aan. 

de typische huisjes in Laos en Isarn.

de straatjes en huisjes

Onze eerste stop was aan de Pha suwam waterval. Eerst moesten we door een typisch dorpje lopen waar de vrouwtjes aan het ‘knutselen’ waren. Ik weet niet precies wat ze maakten, maar het was alleszinds iets typisch. De huisjes waren enorm speciaal, ze gebruikten moeilijke ladders om in hun huis te geraken. Kan je je voorstellen dat je dan een kilo boodschappen moet naarboven sleuren?  Eenmaal door het dorpje kwamen we aan een nogal griezelige brug. De brug was helemaal gemaakt van bamboo en bij iederen stap bengelde de hele brug. Leuk als avonturier, maar niet leuk als er enorm wat mensen tegelijk op lopen. De waterval deed me denken aan een of andere film, het leek artificieel, maar dat was het helemaal niet. De avonturier die ik ben, wou ik natuurlijk even naar de bovenkant van de waterval klauteren. Met niet voorziene kledij sprongen ik en mijn collega van rots tot rots, tot ik natuurlijk zoals een marginaal in het vuile water viel. Mijn collega lacht er nog altijd om. 

een typisch dorpje in Laos

de ladder die ze gebruiken om hun huis in te gaan

de locale bevolking doet nog aan handcrafts

een locale snack: bijenlarven (niet lekker trouwens)

de bamboo brug die we over moesten om de waterval te bereiken

de mooie waterval vanop de bamboo brug! Pha Suwam

bovenop de waterval

Onze tweede stop was een heel indrukwekkende waterval, de Tad Neuang. We moesten eerst nogal wat trappen af om eindelijk de waterval te bereiken, eenmaal daar had ik echt het gevoel dat ik direct het water in wou springen en gewoon zalig wou zwemmen. We hadden daar helaas niet de tijd voor, en dat vond ik echt enorm spijtig. Het is om die reden dat ik nooit opteer voor reizen met tours, ik wil alles op mijn eigen tempo kunnen doen, en ik spendeer liever wat meer tijd op 1 plaats dan van hier naar daar te springen en enkel tijd te hebben om vluchtig een foto te nemen. Bon, mijn collega dacht er blijkbaar anders over. Zij viel met kledij en al het water in, en besloot dan maar om van haar ongeluk het geluk te maken en lekker te plonsen. De waterval was zo adembenemend, zelfs op vele meters afstand kreeg je nog spetters in je gezicht. De tocht terug naar boven was iets moeilijker, ik wist direct dat ik al enkele jaren ouder wordt, niet echt een gevoel dat ik al te vaak wil meemaken (al doen mn studenten me er dikwijls genoeg aan denken). Toen ik weer boven was zag ik dat de meeste leerkrachten gewoon de poging niet hadden gewaagd de waterval af te dalen, zij zaten gewoon lekker te lunchen,haha. Ik ben blij dat ik toch ben gegaan, het was adembenemend!

de afdaling naar de waterval.

Tad Neuang waterval

eentje van mij,hihih

 Nadien namen de gidsen ons nog naar een lokaal marktje, maar dat sprak me ietsje minder aan, omdat de marktjes daar net hetzelfde zijn als de marktjes in Thailand, en die ben ik al zo gewoon.

Dit tripje was niet alleen leuk omdat ik nieuwe dingen kon zien, maar ook omdat het mijn banden met mijn collega’s alleen nog maar versterkte. Ik voel me echt gezegend met de leuke collega’s die ik hier heb, ik besef nu maar al te goed dat een goede werkomgeving enorm belangrijk is! Ik kijk enorm uit naar de leuke kampen en dergelijke in de toekomst, dat er nog veel tripjes mogen bijkomen! 

het marktje in Pakse

Zo, nu weten jullie wat meer over Laos en het lesgeven aan het unief, ik hoop dat jullie nu even zoet zijn tot mijn volgende update, hihi. Vele groetjes vanuit het warme Thailand!

The end...

Vorige vrijdag was het dan mijn laatste werkdag op Weerawatyothin school. Ik had verwacht dat ik me helemaal anders zou vielen, dat ik spontaan sentimenteel zou worden. Maar dat voelde ik helemaal niet, ik besefte het eigenlijk niet dat ik hier niet meer zou komen. Zelfs na het leegmaken van mijn bureau op school was er geen enkele emotie te bespeuren. Toen ik naar beneden ging en mijn leerlingen allemaal nog eens met mij op de foto wouden, toen drong het tot me door dat ik mijn schatjes van leerlingen moet achterlaten. Dat ik na zoveel gezweet en gezwoeg eindelijk een goed niveau met hen heb bereikt, en dat ik hen nu niks meer kan bijbrengen. Het doet me pijn, want ik weet zeker dat deze studenten heel wat in hun mars hebben en dat ik heel wat met hen zou kunnen doen moest ik ze nog een paar jaar hebben. Maar soms moet een mens ook aan zichzelf denken en aan zijn eigen toekomst, hoe graag je je studenten ook ziet. Soms vraag ik me af of ik diezelfde band ooit met studenten in België zou kunnen krijgen, alsof ze allemaal mijn kindjes zijn. Ik betwijfel of de leerlingen in België dat zouden toelaten. Toen ik dan eindelijk ‘byebye’ zei tegen de leerlingen, begon 1 van de jongens te wenen. Ja, je leest het goed, een jongen! Een jongen van 17 dan nog wel. Ik had het niet verwacht, want hij is de zot van de klas. Die tranen in zijn ogen waren echte krokodillentranen zoals ze dat zeggen. Deze eerlijke daad deed me beseffen dat ik toch enorm wat respect van mijn studenten heb en dat ik blij mag zijn met mezelf.

Veel tijd had ik echter niet om afscheid van hen te nemen, want ik werd verwacht op het afscheidsfeestje voor mezelf, Paolo en de Cambodiaanse leerkracht. Ik had verwacht dat dat iets miniems zou zijn met wat speeches en dergelijke. Maar ik kon niet fouter zijn. Op het podium hing er een grote banner met onze hoofden op gedrukt.

Dat voelde echt vreemd aan, alsof je zo wordt aanboden. Op de ‘speelplaats’ stonden dan een twintigtal tafels waar alle leerkrachten en de directeur (en nog een paar grote pieten die ik nog nooit had gezien) aan zaten. Ze serveerden eten, snacks en drinken. Ja, de Thai houden van hun typische thaise feestjes! Paolo, de Cambodiaanse leerkracht en ik werden op het podium geropen. Er werd een speech gehouden en toen kwam de directeur ons een geschenk overhandigen. Een envelop (met geld), een t-shirt met het logo van de school, en een poster.

Daarna werd elke afdeling op het podium geropen en kregen we hooooopen geschenken. Ik denk dat ik mijn hele leven nog nooit zoveel cadeautjes heb ontvangen. Ook krijg ik van iedereen duizenden ‘congratulations’. Ze aanbidden mij nu een beetje omdat ik aan de universiteit ga werken, een job waar zij alleen maar van kunnen dromen. Daarna moesten Paolo en ik nog een liedje zingen op het podium, gelukkig ben ik dat al helemaal gewoon geworden, want op een podium zingen voor 100 man, dat moet je altijd even wennen hoor, hihi. Rond 2u was het feestje over en bracht mijn baas mijn cadeaus naar huis, want op mijn brommer kon ik die niet allemaal vervoeren. En dat was het dan, het einde van mijn jaar in Weerawatyothin. Het einde van hopelijk heel wat administratieve problemen, maar ook het einde van heel wat mooie momenten met mijn leerlingen. Maar ook het begin van iets nieuws, iets wat op zich ook heel wat mooie momenten met zich mee kan brengen. En zoals mijn baas me ooit zei: change is just a part of life, so all we can do is accept the changes in our life (boeddhistisch geloof). En met dat motto ben ik klaar voor een nieuwe start!

na regen komt.... nog meer regen

Na het zovele ongeluk hier in Thailand denk ik dat de tijden zijn gekeerd en dat het geluk me stilletjesaan begint toe te lachen. Hoe? Wel, dat zal ik je nu eens in detail vertellen. Zoals enkelen onder jullie waarschijnlijk wel weten is het momenteel regenseizoen hier in Thailand. Veel stelt dat niet echt voor, overdag regent het praktisch niet, en s’avonds zijn er af en toe stortbuien. Tot enkele dagen geleden, vorige woensdag om precies te zijn. Het begon te storten rond 2u in de namiddag, en met ‘storten’ bedoel ik echt wel storten. Ik kon mijn leerlingen niet verstaan tijdens de les omdat het geluid van de regen zo oorverdovend was. Toen het dan eindelijk 4u was, en tijd was om naar huis te gaan, was dat gestort nog helemaal niet gestopt. Ik besloot een half uurtje te wachten, maar er was geen beterschap in zicht. Ik waagde me dan toch maar aan de rit. Mijn huis is op nog geen 10min van school, maar in die 10min was ik wel helemaal doorweekt. Erg vond ik dat toen niet, want dat koelde wel eventjes af. Al bleek dat ‘eventjes’ niet meer eventjes te zijn. De hele nacht door bleef het donderen, bliksemen en bleef de regen maar met bakken uit de hemel vallen. Toen ik dan eindelijk in de ochtend naar school moest vertrekken was het nog altijd even slecht. Ik zou nooit of te nimmer vrijwillig door zo’n weer rijden, maar ik heb een job, en ik laat mijn leerlingen niet in de steek. Die rit bleek toch iets moeilijkers te zijn dan verwacht. De straten begonnen onder te lopen, de weerstand van het water had heel wat grip op mijn bandjes. Sneller dan 20km/u was echt niet aangeraden. Wat er dan nog bijkwam was dat ik helemaal niet ver kon zien. Eenmaal op school was ik natuurlijk doorweekt. Helaas zijn er hier geen radiatoren waar ik mijn schoenen en dergelijke op kan leggen, waardoor ik de hele dag met natte schoenen moest lesgeven. Erg leuk was dat niet, want je hebt het gevoel dat je overal kou hebt. Die hele donderdag bleef het maar gieten. Er was geen enkel moment waarop de regen eens voor een paar seconden stopte. Een raar gevoel was dat! Ook waren er heel wat leerlingen afwezig, dat omdat zij niet door dit weer op school konden geraken. Het voelde net aan als een ‘sneeuwdag’ in België. Op het einde van de dag was er heel wat ‘serieus gebabbel’ in de leraarskamer en ik hoorde de woorden ‘nam’ ‘ban’ en ‘sally’ vallen, ‘nam’ betekent water, ‘ban’ betekent huis, en Sally… ja, dat ben ik. Ik vroeg hen direct wat er gaande was. Ze namen me mee naar de zijkant van ons gebouw, wij zitten op de 4e verdieping dus hebben we daar wel een mooi uitzicht. Net naast de school loopt een kanaal, dat kanaal loopt helemaal tot bij mij thuis, er is ook een straat die aangrensd met dit kanaal, en dat is de straat die ik volg om naar school te rijden. We namen me dus mee naar de zijkant van het gebouw met het uizicht over het kanaal, en lang hoefde ik echter niet te kijken. Het kanaal begon over te lopen en het water begon de straat al te bedekken. Ik voelde echter nog geen paniek, want ik zou het wel nog wagen om daardoor te rijden. Maar mijn collega raadde me aan dat niet te doen, omdat dit nog niet het ergste was van wat er nog ging komen. Mijn collega besloot me dan met haar pick-up naar huis te brengen, en de leerlingen parkeerden mijn brommer in een gesloten lokaal. Jawadde, dat was nog eens een rit! We moesten eerst Surin uitrijden om dan aan rajabhat university in te slaan, daar begon de hel. Het water stond tot net aan de deuren van de pick-up en de golven van het water zorgden ervoor dat het voelde alsof we in een boot zaten. Toen er een andere auto ons passeerde kwam de vloed helemaal over het dak. Op dat moment gaat er zoveel door je heen. Paniek, omdat je huis onder water zal staan en je niet weet wat te doen, maar tegelijkertijd voel je ook een gevoel van adrenaline, omdat je zoveel meemaakt in 1 dag en dit iets is dat je nog nooit hebt meegemaakt. De rit naar huis duurde 1u (dat normaal in de auto 5minuten zou duren). Toen ik eindelijk aankwam zuchtte ik enorm van opluchting. Ons huis staat op een verhoogd stuk, het water kon gelukkig net niet binnen. Wij zijn helaas 1 van de gelukkigen, want in Surin zijn er misschien 2 of 3 straten niet ondergelopen. Ik heb me nog nooit zo gezegend gevoeld in mijn leven. Die hele avond bleef het dan nog regenen, en mijn collega wist niet zeker of er de volgende dag school zou zijn of niet. Ik ging dus maar vroeg gaan slapen, want ik was doodop van de hele rompslomp. De volgende dag was ik heel vroeg wakker, het was muisstil. Ik hoorde geen enkele auto, geen honden, geen vogels, niks. En dat is wel bijzonder, want ik woon naast een bos waar heel wat dierengeluiden uit komen. Mijn collega zou me om 10 voor 8 komen ophalen, dus had ik nog een half uurtje tijd om even de straat uit te lopen en te zien wat er zo nog gaande was. Alles bleek nog mee te vallen, de buren waren om de hoek aan het vissen, er liepen krabben over de straat en de honden waren in het water aan het plonsen. Maar dat gelukzalig gevoel bleef niet lang duren, want toen ik aan het einde van de straat kwam zag ik wat er echt gaande was. Ik belde mijn collega en die wist me te zeggen dat de school ondergelopen was, dus dat er onmogelijk lessen waren. Ik besloot dan maar met Jess te gaan wandelen. Vrienden van ons verklaarden ons zot, om met zo’n tonnen water te gaan ‘wandelen’, maar hey, dit is de eerste keer dat ik zoiets meemaak, ik wil alles dan ook met eigen ogen zien. En ik kan je zeggen, wij hebben onze ogen nogal opengetrokken. We deden eerst een van onze kortste shorts aan en besloten niks nieuw of mooi aan te doen. Met onze slippers besloten we het water te trotseren. De eerste hoek om viel het nog mee, het water was tot iets boven de enkels, maar enkele honderden meters verder begon de echte ramp. Het water kwam tot boven onze knieën, we konden de bodem niet zien, er passeerden bomen en enorm veel vuil in het water en als dat nog niet alles was, zat er nog een enorme stroming op het water ook. Mensen probeerden met al hun laatste energie nog vanalles uit hun huizen te halen, honden werden op de schouders gedragen. Sommigen probeerden nog met een brommer er door te rijden, maar die brommer geraakte niet ver, want de uitlaat zat onder water, dus viel direct uit. Sommigen hadden een bootje, waar ze moedig al hun kinderen in plaatsen om ze zo te vervoeren. Ja, ik moet je eerlijk zeggen, die beelden zal ik nooit vergeten. Van zodra er een auto probeerde te passeren moest je enorm opletten, want die zorgde voor golven en je moest zien dat je je evenwicht kon behouden, anders werd je meegesleurd door de enorme stroming. Legervoertuigen passeerden met enorme zandzakken, maar daar was het al veel te laat voor. Alle huizen hadden al zo’n enorme schade. Halverwege onze ‘wandeltocht’ of eerder ‘zwemtocht’ passeerden we een winkel. Ik besloot om vlug nog wat eten te kopen, want het was vrijwel onmogelijk om ook maar 1 winkel te bereiken. Rantsoeneren is dus wel aangeraden. De winkel was helaas al bijna helemaal leeggekocht, rekken waar amper nog iets opstond, mensen die vluchtig binnen en buiten liepen. Rampscenario zoals je dat in de films ziet! Rond 12u was ik gelukkig weer veilig thuis, droog. 1 ding, daar ben ik zeker van, ik heb een overdosis van geluk gehad! En ik hoop dat alle mensen in Surin vanavond een warm dak boven hun hoofd hebben, want we zijn er zeker van dat dit water nog enkele dagen zal blijven staan. Nu weet ik weer waarom ik in Surin ben, het is en blijft een 3e wereld, een wereld vol armoede, een wereld vol pijn en leed, maar ook een wereld waar de mensen altijd zullen blijven glimlachen, een wereld met hun eigen soort ‘geluk’. Hier enkele foto's die ik met mijn gsm heb genomen:

How to quickly get rich in Surin

Vandaag heb ik weer een nieuwe emotie ervaren, een gevoel van machteloosheid, een gevoel dat ik niet snel zal vergeten. Wat gaf me nu eigenlijk dat gevoel? Heb ik je al verteld hoe de relatie hier tussen leerkracht en leerling helemaal anders is dan in Belgie? In Belgie, eens je buiten de schoolmuren stapt, dan 'stopt' je rol als leerkracht. Hier ben en blijf ik leerkracht, zelfs wanneer mijn studenten al jaren zijn afgestudeerd, dan blijven zij mij aanzien als leerkracht, de persoon die hen wijsheid en moralen aanleerde. En daar blijft het niet bij, hier is het normaal dat ik met mijn leerlingen buiten school om ga, dat ik een vriendschapsband met ze opbouw. Ik vind dat net wat het zo zalig maakt aan het lesgeven hier. Ik heb wat aan mijn leerlingen, ze zijn echt, en ze respecteren je. Dat maakt dat ik zielsveel van mn leerlingen hou, en dat het op het einde van het semester moeilijk is om ze te laten gaan. Nu je zowat weet hoe leerling en leerkracht met elkaar omgaan, zal ik je het verhaal vertellen van mijn oud-leerling.Een heel tof meisje, eentje met een warm karakter, een mooie glimlach, maar helaas geboren in het arme Surin. Vandaag chatte ik met haar, dat doe ik dus ook af en toe, om zowat hun Engels up-to-date te houden nadat ze zijn afgestudeerd. Ze zag dat ik enkele foto's had upgeload op mijn facebook van mn trip naar Pattaya. Ze wist me te vertellen dat ze nu zelf in Pattaya werkt. Op slag kreeg ik een benauwd gevoel. Pattaya, daar ken ik maar 1 soort werk. Dus vroeg ik haar wat meer over haar werk. En ja, uit haar arme kindermondje vloeide de woorden 'bar girl'. Het gevoel dat ik op dat moment had was echt niet te omschrijven. Het is allombekend dat de meeste bar girls in Pattaya van Surin komen, maar als je dan hoort dat het een van je leerlingen is, dan doet dat iets raars met een mens. Je beeld jezelf direct in hoe je schat van een leerling daar een oude versleten man moet versieren. Hoe dat onschuldig kind plots een volwassen vrouw moet worden. Neen, dat wens je echt niemand toe, maar dan zeker niet iemand waar je zo voor hebt geprobeerd een mooie toekomst te geven. Al moet ik zeggen dat 1 ding me staande hield, ze is daar om een Westerling te verleiden, om snel geld te verdienen. Maar zonder Engels gaat dat natuurlijk helemaal niet. Het klinkt waarschijnlijk ongelooflijk bizar, maar ik ben blij dat ik haar daar dan toch een beetje heb bij kunnen helpen, dat ze nu genoeg Engels kan om er geld mee te verdienen, en daarmee waarschijnlijk haar hele familie in Surin mee kan onderhouden. Helaas doet dat kleine sprankeltje hoop niet veel aan de grote leegte die ik nu voel. Mensen, dit kan ik u zeggen, om in Surin te werken moet je sterk in je schoenen staan, want elke week is er wel iets nieuws dat je hartje doet schudden!!

Altijd zon na de regen

Na de zovele problemen hier in thailand (brommer gestolen, dure visumproblemen, school die maar betaalt wanneer zij het willen) besloot ik dat het tijd was om het geluk op te zoeken. Ik hoorde dat er een jobopening was in Surindra rajabhat University in Surin. Een plaats op een unief is natuurlijk wel heel hoog gegrepen, want ik heb enkel een bachelor, en normaal heb je een doctoraat nodig. Desalniettemin vond ik het toch waard eens te proberen, je weet maat nooit natuurlijk. Ik stuurde dus mijn CV in en werd uitgenodigd op een interview met nog 2 andere kandidaten (een man van the UK, en een man van the USA). Hoe kan ik daar natuurlijk van winnen? Vorige week woensdag nam ik dan een ziektedag bij ons op school en ging ik naar het interview. In nog geen 15min. was ik alweer buiten. Stress had ik gelukkig niet, want ook al kreeg ik deze job niet, ik zou nog altijd mijn huidige job hebben natuurlijk. Gisteren kreeg ik dan uiteindelijk het goede nieuws, ik ben aangenomen!! Ik voelde ineens een zware blok van mijn been vallen. In oktober mag ik al beginnen, en dat komt goed uit, want dan eindigt mijn contract op mijn huidige school. Eindelijk geen zorgen meer over 3 maanden zonder inkomen die ik moet proberen door te komen. Dat zal deugd doen!!

de maand ... Mei ...

Wat is er zoal in de tussentijd gebeurd? Wel, ondertussen is het nieuwe schooljaar hier beginnen en geef ik dus alweer 3 weekjes les. Ik had na de vakantie enorm veel nieuwe energie, al was ik toch wat bang dat ik veel eerste jaartjes zou krijgen. In Belgie verkies ik het tweede en derde middelbaar. Maar hier ligt dat helaas wat anders. In het eerste en tweede middelbaar is het enorm moeilijk lesgeven, en dat vooral omdat ze echt niks verstaan van wat je zegt. Zelfs de vraag ‘wat is je naam?’ is al iets teveel. Daarom moet je dus echt vanuit het niks beginnen. En dat heb ik dan ook dit jaar gedaan, en tot hier toe heb ik me al enorm geamuseerd met het eerste middelbaar. Het vierde middelbaar is echter iets anders. Hier in Thailand krijgen de leerlingen in het 3de middelbaar een nationale test. Wanneer ze erdoor zijn, dan mogen ze overgaan naar het 4de middelbaar (en anders ook hoor, maar daar ga ik niet over uitweiden). Dus, na het 3de middelbaar wordt er heel wat gewisseld van school. Daarom heb je in het 4de middelbaar heel wat leerlingen uit andere scholen, die waarschijnlijk nog nooit een buitenlandse leerkrach hebben gehad, en die dus bijgevolg geen woord Engels kennen. Het is heel moeilijk om in het vierde middelbaar les te geven. Bij sommige klassen ben ik gewoon van nul begonnen, die geef ik dezelfde lessen als het 1e middelbaar. Een beetje erg, niet? Maar beter zo, dan het te moeilijk maken natuurlijk. Nu, op zich is het niet erg om van nul te beginnen, maar er zijn natuurlijk leerlingen bij die ik vorig jaar wel had en die dan al een zeker niveau hebben. Differentieren, zeg je? Dat is hier echt onmogelijk. Je mag al blij zijn als je leerlingen opletten, laat staan antwoorden. Maar, er is ook een enorm lichtpunt in het hele lesgeven. Ik heb echt het gevoel dat de leerlingen enorm vooruit gaan, en ik zie dat ze ervan genieten ook. Gelukkig kan ik net genoeg thais om ‘sanuk’ te verstaan, wat ‘leuk, plezant’ betekent.  Dit semester heb ik daarnaast ook iets nieuws ervaren. Er is een leerling van me redelijk goed in Engels, hij vertelde me dat hij elke dag chat met vrienden in rusland en dergelijke. Na de les blijft hij altijd nog wat met mij babbelen. Ik vertelde Paolo nog dat dat in Belgie wel als ‘raar’ zou aanzien worden, maar hier is dat blijkbaar doodnormaal. Op een dag kwam hij naar mijn bureau en vroeg of hij met me kon babbelen. Ik vond dat natuurlijk geen probleem. Hij vertelde me dat zijn vriendinnetje het net had uitgemaakt met hem, en dat hij niet wist wat doen. Ik voelde me wel wat vereerd eigenlijk dat die jongen direct naar mij kwam. Over problemen praten doe je normal liever in je moedertaal, niet? Ik heb hem dan wat advies gegeven, niet dat ik zelf zo’n grote liefdeskenner ben, maar bon. Het was leuk om te voelen dat je leerlingen je vertrouwen, en dat is nu net het gevoel dat ik hen wou geven.

Maar later vertel ik meer verhaaltjes over school, ik houd ondertussen wat anecdotes bij. Nu iets meer over mn thuissituatie. Sinds mei is een vriendin van Amerika bij me komen inwonen, dat drukt de kosten wat en er zijn toch 3 kamers in ons huis. In het begin verliep alles vlotjes, het was leuk wat babbel te hebben wanneer je s’avonds thuiskomt. Maar, Amerikanen blijven altijd Amerikanen, het zijn zo’n tame en slordige mensen. In de maand en half dat ze bij me woont heeft ze nog nooit gepoetst, nog nooit het vuilnis weggedaan. Ze gebruikt mijn bestek,borden en dergelijke maar wast het niet op tijd af zodat ik mn eigen spullen niet kan gebruiken. Ik voel me vaak een moeder, en het erge is dat ze 4 jaar ouder is dan mij. En dat is helaas nog niet het enigste, ze kopieert alles wat ik doe. Koop ik een printer, dan koopt ze ook plots een. Iedereen kent me als miss ‘hello kitty’, plots moet zij ook alles hebben van hello kitty. Ik koop een brommer, zij koopt er  ook een. Ik besluit naar de muziekschool te gaan, enkele weken later beslist ze ook te gaan en naar dezelfde leerkracht te gaan. Ze kopieert mijn manier van lesgeven. Verschrikkelijk! Ik weet het, ik zou me vereerd moeten voelen, ik hou van mijn levensstijl, maar ik wil echt geen 2e Sally in mijn leven hoor. Gelukkig ben ik er wel al zeker van dat zij in oktober alweer naar amerika vertrekt, dus prober ik al dat ‘vervelende’ aan de kant te schuiven en te genieten van het gezelschap. Al weet ik toch niet of ik 6 maanden het huis kan kuisen terwijl madam ligt te ‘couch potato’en’ alsof zee en koningin is. We vinden er wel iets op…

My first Thai wedding

Ik kan weer iets nieuws aan mijn lijst toevoegen van nieuwe dingen die ik heb meegemaakt in Thailand. Een echte thaise trouw! En niet zomaar een trouw, de trouw van mijn ‘broer’ in Thailand. ‘Broer?’ zegt u? Wel, in mijn laatste gastgezin, waar ik in september verbleef, had ik 1 zus en 1 broer. En die jongeheer is dus afgelopen zondag getrouwd met zijn eerste liefje. Schattig, toch? Ik keek er eigenlijk wel naar uit, want ik was er zeker van dat ik mijn ogen weer zou kunnen opentrekken, maar langs de andere kant keek ik er ook wel erg tegenop, en dat vooral omdat de trouw in Chanthaburi doorging. Om even een afstand te kunnen schetsen, Chanthaburi ligt in het Zuiden, en is een 7-8uur rijden vanuit Surin. Die afstand zou niet zo erg zijn moest ik daar kunnen overnachten, maar vermits de trouw op een zondag doorging, moesten we dezelfde dag nog terugkomen zodat we op maandag alweer konden lesgeven. Om half 5 ben ik dus op zondag moeten opstaan, en reed ik met mijn brommertje naar school. Ik heb nog nooit zo weinig auto’s op de baan zien rijden, en ik ben nog nooit zo snel op school geweest. Voor de schoolpoort stond een immens grote (en uitgebouwde) bus waar al enorm wat van mijn collega’s en andere mensen opzaten. Ik werd naast een oudere man gezet, die natuurlijk direct uitbundig deed omdat hij naast een ‘farang’ mocht zitten. Die man had duidelijk al wat gedronken, want ik rook de alcohol zo rond hem zweven. Ik had niet liever gedaan dan nog wat geslapen natuurlijk, maar elke keer ik mijn ogen dichtdeed begon die mens weer te broebelen. Plezant was dat natuurlijk niet echt. Gelukkig hadden mijn collega’s het snel door en wouden ze dat ik naast mn collega Engels ging zitten. VEEL beter! Na een half uurtje rijden zetten ondervond ik weer iets van de thaise cultuur, de thai nemen overal hun karaoke systemen mee naartoe. Deze bus was dus ook voorzien van grote flatscreens en een zestal microfoons. Dat is natuurlijk leuk, en ik zou mezelf ook enorm kunnen amuseren, maar beeld je in dat je geen enkel teken op het scherm kan lezen en dat alle muziek diezelfde monotone beat heeft. Een uurtje hou je dat vol, maar na 8u was ik dat gejangel toch wel wat beu! Mijn collega’s wouden dat ik ook een liedje zong in het Engels, helaas mocht ik niet kiezen het welkste, bijgevolg werd er een immens oud balladetje opgezet waar ik nog nooit van mijn leven van had gehoord. Tot daar dus mijn zangtalent. Rond 14u kwamen we eindelijk aan in het hotel. (ochja, een trouw wordt hier in een hotel gevierd). Blijkbaar is het hier de gewoonte dat er enkele verdiepingen van een hotel worden afgehuurd, zodat de mensen die van ver komen daar in alle rust even kunnen vertoeven en een douche zouden kunnen nemen. Ik vond dit natuurlijk fantastisch! Ik werd in de kamer gestoken met nog 5 andere collega’s. Gelijk een blok vielen zij allemaal in slaap (verdeeld over 2 bedden) en begonnen zij figuurlijk bomen door te zagen. Een uur en half later was het tijd om ons te fatsoeneren. Er werd me gezegd dat ik mijn zijden outfit moest dragen. Iets wat ik nu niet echt een aantrekkelijke outfit vind, maar vermits ik niet wist wat te verwachten deed ik maar zoals me gezegd werd. Dat heb ik me helaas achteraf wel wat beklaagd, want iedereen had de meest girly kleedjes aan, en ik zat daar met een ouderwets kostuum. Nuja; het is nu ook niet dat ik zo’n elegant kleed in mijn garderobe hier heb hangen, dus het had toch niet zoveel uitgemaakt. Bon, nu over de trouw. Cadeau’s worden hier niet gegeven. Hetgeen hier wordt gedaan is, wanneer je de uitnodiging ontvangt moet je de envelope bijhouden. Op die envelope staat je naam. Je steekt geld in die envelope en steekt hem tijdens de trouw in een daar voor voorziene doos. Op die manier kan het koppel exact weten van wie ze dat geld krijgen. Mijn gastvrouw wou niet dat ik iets gaf, maar omdat zij allemaal al zoveel voor mij hebben gedaan, wou ik hen toch uit respect een gul bedrag geven. Na het droppen van de geldevenlope moet je je begeven naar het koppel. Het koppel staat op een bepaalde plaats waar een soort fotoset is opgesteld. Een mooie achtergrond, wat bloemen en flitslampen. Je moet dan met het koppel op de foto (ik had direct medelijden met hen, want zij hebben daar 2u moeten staan). Daarna krijg je de nummer van je tafel meegedeeld en begeef je je naar de grote zaal. Toen ik daar binnenstapte waande ik me echt in een film. Kanjers van luchters die uit het plafond puilen en die glitteren zoals parels. Enorme bloemstukken. En een vijtig tal tafels. Het was IMMENS! Ik besefte direct dat ook deze keer alles weer om het ‘imago’ gaat en ze niet naar de centjes kijken bij een trouw. Dat moet fortuinen gekost hebben! Ik zat natuurlijk bij mijn vrouwelijke collega’s aan tafel, de mannen zaten aan een tafel apart.

Zodra we gingen zitten kregen we drinken en een snack. Het eten werd ietsje later geserveerd. Ik had natuurlijk wel wat pech, want van de 7 gangen was er slechts 1 zonder vis. Ik ben dus niet zonder honger van tafel gegaan. Tijdens het eten werd er eerst een cartoon filmpje getoond dat het verloop van de relatie tussen het koppel aantoonde. Dat was echt mooi en schattig gedaan. Daarna kwam de bruidegom op het podium en gaf hij een speech. Na zijn speech begon hij zoals een echte romanticus te zingen, en toen kwamen plots de bruid en haar vader binnen. Eenmaal ze beiden op het podium waren werden ook de ouders erbij geropen en toen werd er een typische boeddhistische bloemenketting over de nek van de bruid en bruidegom gehangen. Dit is om hen een gelukkig leven te wensen.

Ik verschoot even toen de hele zaal plots allemaal iets begon te citeren. Daarna werd het glas gehoffen. Ik verwachtte een openingsdans of dergelijke, maar dat wordt hier blijkbaar niet gedaan. Zelfs dansen is hier niet gekend. Een trouwfeest bestaat hier enkel uit eten. Enorm formeel in mijn ogen, maar de thai zijn dan ook nog heel traditioneel (en wat ouderwets). Om 8u was het tijd voor ons om ons te gaan omkleden en te vertrekken. Om het kort even te schetsen, wij hebben zonet 8u gereden om hier 2u en half te verblijven en dan nog een 8u te rijden terug naar Surin. Verklaar je me zot? JA, ik geloof het zelf nog niet! Maar zoals ik eerder al zei, deze familie ligt me nauw aan het hart, en daar heb ik zoiets dan zeker wel voor over. Gelukkig was er op de terugrit geen karaoke, zodat ik toch een beetje heb kunnen slapen. Om 4u s’nachts kwamen we weer toe in Surin, dan moest ik nog met een groggy gevoel naar huis rijden, om na 2u weer op te staan en te gaan les geven. Wie ziet dat zitten?