woensdag 29 februari

Mijn collega's. Vooraan links met de zwarte jas en blauwe t-shirt is Pi Nok (mijn collega Engels). Achter haar, in rode t-shirt is Pi Lin (mijn 2de collega Engels), dan midden-rechts met de paarse outfit is Pi Tukta (mijn 3e collega Engels). In het midden zit de directeur en de onderdirectrice. En dan heb ik het ook vaan over Pi Noy, zij zit helemaal achteraan links, met het zwart en blauw. Voila, nu heb je een beetje een beeld van mijn super toffe collega's.


Het was een bewogen dagje vandaag. Deze ochtend werd ik wakker om half 6, omdat er beneden enorm veel gerommeld werd in de keuken met potten en pannen. Toen ik op school aankwam omhelsde Pi Noy mij plots en rook ze aan me. Ik verschoot natuurlijk wel even, want je verwacht niet dat je zoals een hond besnuffeld zal worden. ‘nice smell’ was haar uitleg. Grappige maniertjes hebben ze hier! Ik heb nadien eens rond gevraagd met welke reden ze dat doen, en blijkbaar is dat wanneer vrouwelijke vrienden enorm gehecht zijn aan elkaar, dan ‘teasen’(plagen) zij elkaar op die manier. Wel, het is dus duidelijk dat ik hier wel geapprecieerd wordt. Na al het gesnuffel vertelde Pi Noy me deze ochtend over geesten. Iets wat ik tot hier toe nog niet echt had waargenomen, maar blijkbaar zijn ze hier heel erg bijgelovig. In het huis waar ik woon spring vaak de elektriciteit uit en knipperen de lichten wel eens, de Thaien wijten dat aan het aanwezig zijn van een geest. Die geest is hier blijkbaar alleen maar omdat hier een baby woont, want bij volwassenen zouden de geesten niet komen. Het is best wel interessant te zien hoe die mensen hier echt geloven in geesten! Op weg naar de ochtendceremonie toonden de leerkrachten mij iets, en het was een mooi, maar tegelijkertijd luguber zicht. Op een boomstronk zaten allemaal lijkjes van enorme insecten. Die insecten hadden zich allemaal ontpopt, zoals een vlinder dat doet. Maar het grappige was dat al die 22 lijkjes naast elkaar zaten en op een rijtje. Helaas had ik mijn fototoestel niet bij, dus kan ik het fascinerende zicht niet tonen! De eerste 4u ging ik normaal lesgeven met Miss Tukta, maar zoals je wel weet, worden lessen af en toe wel afgeschaft. Miss Tukta bleek vandaag weg te zijn naar een andere school om daar toetsen af te nemen, en dat had ze mij natuurlijk niet op voorhand meegedeeld. Dus stond ik daar in de klas, een 1e jaartje, die niks van mij verstonden. Als je eens uitrekent, in die 3 weken dat ik hier zit, hoeveel uren dat er al afgeschaft zijn, dan versta ik waarom die leerlingen hier geen Engels kunnen. Zij hebben bijna nooit les, niet te verstaan toch! Hoewel het heel moeilijk was om mij verstaanbaar te maken, hebben we toch veel plezier gehad. Vandaag gaf ik les over de kledij en vroeg ik aan de leerlingen wat zij graag dragen. Een jongetje antwoord :’I like wearing a skirt’ ( ik draag graag rokjes). Ik vroeg me op dat moment af of hij nu een fout maakte, of hij gewoon een ladyboy was. En ik weet het nog altijd niet, hihi. De leerlingen wouden ook allemaal met mij op de foto en vroegen mijn facebook. Wat ga ik ze toch allemaal missen, mijn lieverds! Ik hoop maar dat ik ze snel weer terug zie! Vandaag was er ook een heel drama op school, en dat kwam door mij, haha! Ik verwachtte een pakket vanuit Korea, maar dat was blijkbaar naar het verkeerde adres gestuurd. Dus belden mijn collega’s naar de post, maar bleek dat dat pakket alweer op weg was naar Bangkok om terug te sturen naar Korea. Je kan je niet inbeelden hoeveel telefoontjes er deze ochtend werden gepleegd. Behulpzaam zijn ze wel, die Thain! Maar het grappige is dat zij wel overal een drama van maken, want het nieuwsje ging alweer helemaal de school rond en iedereen stond daar plots aan mijn bureau. Uiteindelijk hebben ze het nog in orde gekregen, want het hoofd van de post heeft de retour stop gezet en zodra mijn pakket in Bangkok aankomt zal het weer naar ons worden opgestuurd, hopelijk komt het voor vrijdag aan! Ik denk dat ze hier niet veel meemaken, want dit bleek voor hen een heus avontuur te zijn. Ik ben blij dat ik hen weer wat uitdaging heb bezorgd! Na school bleek het wat koeler te zijn dan anders, dus besloot ik (toen het al donker was) om enkele toertjes rond het huis te lopen. Het deed eens deugd, in dat briesje te zijn. Tijdens mijn laatste rondje kreeg ik wel een rilling. In onze tuin staat er een grote stenen kuip waarin ze zowat alles van afval verbranden. Die kuip is best wel groot zodat daar 2 personen in kunnen. Tijdens mijn laatste rondje zag ik daar plots iemand inzitten, iemand die op dat moment een stuk stof op zijn hoofd en voor zijn mond had (zoals alle boeren hier dragen tegen de zon).Ik keek 5 keer terug, om er zeker van te zijn dat ik niet verkeerd zag. Met een klein hartje ging ik naar binnen en vroeg ik aan mijn gastvrouw om naar buiten te komen. Toen ik eenmaal terug buiten was was daar plots niks te zien. Bangelijk hoor. Ik denk dat ik ook al spoken begin te zien, of zouden ze hier dan toch echt bestaan? Hihi. Met een ongerust geweten ben ik dan toch maar gaan slapen,

filmpjes olifantendorp 18 februari

Hier enkele filmpjes die ik met mijn gsm genomen heb tijdens de uitstap naar het olifantendorp in Surin.


Nele wordt aangevallen door een olifant! :)


Olifantjes kunnen ook voetballen.


en goaaaaaalllll :)


en basketballen kunnen ze blijkbaar ook.

dinsdag 28 februari

Vandaag was het een gewone dag, niet echt veel bijgeleerd en niet echt veel nieuws gezien. Deze ochtend echter verschoot ik wel even. Op weg naar de ochtendceremonie voelde Pi Noy even aan mijn achterwerk en vervolgens kneep ze erin. Waarschijnlijk benieuwt hoe dat voelt bij een westerling? Ik denk niet dat je dat moet doen bij een gewone westerling, ik kon er echter wel mee lachen. Rare situaties kom je hier wel tegen hoor, hihi. Bij de eerste 2 klassen (4uur) heb ik lesgegeven over filmgenres, dat vonden ze blijkbaar een toffe les, en zo was ik dus ook weer blij. Tijdens de lunchpauze ben ik samen met Pi Nok gaan eten. Wat ik eigenlijk raar vond, en ook niet snapte was dat toen wij aan het eten waren er andere leerkrachten toekwamen en aan een andere tafel gingen zitten. In onze cultuur zou iedereen toch samen gaan zitten, maar hier is dat blijkbaar niet van toepassing. =en dat is blijkbaar nog bij bepaalde dingen zo, want toen na school nog bij Pi Nok zat en we samen filmpjes aan het overlopen waren kwam er een leerkracht binnen en wou zij direct weer weggaan met het gedacht dat ze ons stoorde. Echt vreemd eigenlijk, want ze stoorde helemaal niet. In de middag had ik Engelse club, daar had ik weer een spel voor voorzien, en we hebben weer veel plezier gehad. Een van mijn leerlingen in de Engelse club heeft een beurs gekregen, zij zal dus onderhouden worden door de organisatie waarmee wij werken, omdat zij relatief goed Engels kan. De directeur heeft daarom ook aan mij gevraagd om zoveel mogelijk met haar te spreken, zodat haar Engels alleen maar verbetert. Na schooltijd vroeg ik aan mijn collega voor het onderwerp van vrijdag, ze verschoot omdat ik dat ‘zo vroeg’ kwam vragen. Ik vroeg haar of ze dat voor mij wou kopiëren, maar zo lui als ze is, kon ze niet even de trap op om dat te kopiëren. Echt verschrikkelijk, en de meerderheid van de leerkrachten zijn zo. Dat is echt iets dat je je als westerling niet kan voorstellen. Hier besef je wel in wat voor een gestresseerde maatschappij wij eigenlijk wel leven! Na het einde van de schooldag sloot ik samen met mijn lieve collega’s het lokaal af. Pi Noy, de grappige van de hoop zegt altijd dat ze mij wil kussen. Waarschijnlijk is dat omdat ik een witte huid heb, en daar zitten er altijd veel aan te voelen en frullen. Dus toen ik door wou gaan hield ze me tegen en gaf ze mij een kus op mijn arm. Ik vraag me af wat ik hier nog allemaal ga meemaken. Vandaag was ik ook wel een beetje triest, en dat gaat heel raar klinken. Maar deze week is de laatste week dat ik hier lesgeef (pas in mei kom ik terug voor les te geven) en ik weet nu al dat ik mijn leerlingen en lieve collega’s zo enorm ga missen. Dat is misschien de eerste keer in mijn leven dat ik op reis ga en het gevoel heb dat ik liever zou blijven waar ik ben. Ik weet dat ik me veel te snel hecht aan mensen, maar zij zijn ook al zo gehecht aan mij. Waarschijnlijk ben ik hen al snel vergeten eens ik eenmaal op vakantie ben. Want, hallo, ik ga naar Koh Phi Phi, wat een paradijs! In de avond ben ik met mijn gastvrouw en haar 2 zussen gaan eten. Op zich niet zo gezellig, omdat zij voortdurend Thais praatten. Maar langs de andere kant super gezellig, omdat we buiten zaten in de warmte, het was al donker en het bliksemde. Het eten deed me denken aan Koreaanse ‘bulgogi’, dus dat kon me ook wel bekoren! Toen we thuiskwamen was het al 8u, en zoals je misschien ondertussen doorhebt, bij de Thaien gebeurt er na 8u vrijwel niks meer. Wanneer je super vroeg moet opstaan en het om 6u al donker is, dan is 8u het moment om je kamer in te gaan en een boek of dergelijke te lezen, en voor mij is dat het perfecte moment om mijn blog te schrijven! En zo ben ik dus weer klaar met mijn verhaal van vandaag! Tot morgen lezertjes.

Maandag 27 februari

Het was een zeer interessante dag vandaag. Vandaag was het de verjaardag van onze school, dus werd er naar gewoonte geen les gegeven in de ochtend, maar was er een ceremonie. Toen ik aankwam op school zat de hele benedenruimte (ik weet niet goed hoe ik die plaats moet omschrijven) vol met leerlingen die vandaag hun proper uniform aanhadden en mooi op rijtjes zaten. Vooraan, op het podium, zaten 6 monniken. Voor het podium, en dus voor de leerlingen stond een lange tafel met 6 bordjes. De leerkrachten kwamen allemaal een voor een naar de grote tafel (zonder schoenen aan) en legden op elk bordje iets. Ik had dat natuurlijk in het begin niet door en legde alles wat ik had op 1 bordje, haha, gelukkig wist mijn collega me dat duidelijk te maken, anders had 1 monnik enorm vee te eten en de rest niks, hihi. De leerlingen offerden ook allemaal, zij verzamelden net voor het podium een hoop eten en drinken. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zo een berg eten opeen heb zien liggen. Ik hoop dat de monniken daar wel even verder mee kunnen. Dan ging iedereen weer naar zijn plaats en begon de monnik luidop te bidden en iedereen bad mee. Af en toe gingen hun handen naar hun gezicht, maar vraag me niet waarom. Ik bad mee, al ben ik geen boeddhist, ik vind het een vorm van respect tegenover hun cultuur. Ik voelde me wel heel rustig vanbinnen door dat geluid van die monnik, het brengt je in een soort roes, en zeker als je naar 1 punt blijft staren. Foto’s heb ik niet genomen, uit respect voor de godsdienst. Toen de monniken weg waren werd er een tafel klaargezet voor de leerkrachten, ook die tafel stond vol met eten. Vermits ik al gegeten had kon er echt niks meer bij. In de middag moest ik geen lesgeven, dus ben ik samen met Pi Nok en Pi Boom naar Prasat gereden. Pi Boom moest inkopen gaan doen voor de school, printpapier en dergelijke. Daar hebben ze hier blijkbaar allemaal geen koerierdienst voor, dus moeten de leerkrachten daar maar voor zorgen. Al lijkt dat een domme uitstap, ik was toch blij dat ik er eens op uit was. In Prasat heb ik een goede babbel gehad met Pi Nok over de religie die hier speelt. Ons gesprek ging zo diep dat we moeilijkheden hadden om die woorden te vinden in het Engels, want dat zijn woorden die je nooit gebruikt. Ik was verbaasd van de manier waarop zij het christendom zien, zij zien onze Bijbel en ons geloof als een soort fabeltje, of eerder sprookje. Terwijl ze in het Boeddhisme geen regels opleggen maar geloven dat je zelf wel zult aanvoelen wanneer je klaar bent voor iets. Ik vind het een zeer interessant geloof, en ik hoop dat ik er nog meer over zal leren. Ook blijkt het dat je voor ‘meditatie’ zeker een paar maand moet doen vooraleer je dat helemaal onder de knie hebt. Ik vroeg of ik dat hier ergens kon leren, maar helaas wordt dat niet gedaan in de tempel dicht bij ons! Anders had ik dat graag wel eens gedaan. Maandagavond was niet erg interessant, want ik heb de strijk gedaan met mijn ultramodern (niet) strijkijzer!

zondag 26 februari

‘To sweat like a horse’ is hier in Thailand echt wel van toepassing. Badend in een bezweet lichaam werd ik vandaag wakker om 6u, daarna kan je natuurlijk niet meer slapen want je voelt je vuil. Vandaag wou ik eens super, super lui zijn, zoals de echte Thaien dat doen op zondag. En ik moet toegeven, dat deed echt verdomd deugd. In de ochtend heb ik wat gelezen, want daar heb ik de laatste dagen geen tijd meer voor gehad. S ’middags wat ik boven op mijn privébalkon toen mijn gastvrouw haar bij mij kwam installeren. Zo hebben we samen wat op onze computer gewerkt, en eigenlijk vooral veel gebabbeld, maar met enorm veel gebruik van google translate. Wat ben ik blij dat dat ding bestaat! Ik weet niet of ik het al gezegd heb, maar de Thaien zijn heel erg open over hun gevoelens. Zo vertelde mijn gastvrouw dat haar echte vader 10 jaar geleden gestorven is en vertelde ze ook enorm veel over haar ex-man. Zij sprak daarover alsof ze me al jaren kende, en dat verwonderde me wel een beetje. Je kent het allemaal wel, die verhalen over Thailand en de prostitutie. Maar zolang je hier niet hebt gewoond en de situatie niet hebt meegemaakt, mag je daar eigenlijk geen oordeel over vellen. Want je hoort en ziet veel op een school, en zo kom je enorm veel te weten over de thuissituatie van de leerling. De meeste leerlingen hier wonen bij hun grootouders, omdat de ouders in Bangkok moeten gaan werken om toch maar rond te komen. De meisjes moeten dan vaak in Pattaya of een andere buurt als prostituee gaan werken, omdat dat makkelijk verdiend geld is, en omdat ze anders niet rondkomen. Met Pi Nok heb ik daar een heel diep gesprek over gehad een paar dagen geleden. Heel veel van die vrouwtjes die in een gogo bar (bikini club of dergelijke) werken hebben een Thaise man, maar die vrouwen gaan op zoek naar een Westerling die hen kan onderhouden. De Westerse man is blind en ziet een knappe Thaise vrouw en wil met haar trouwen, niet wetende dat die vrouw eigenlijk al getrouwd is. Rare situaties, maar als je echt geen geld hebt is dat een makkelijke uitweg. Een blanke persoon wordt hier echt wel aanzien als een bron van inkomst, en daar moet je echt wel voor oppassen! Rond 5u zijn mijn gastvrouw en ik naar haar zus gereden, maar deze keer niet met de auto, maar op haar scooter! Je weet, ikzelf rijd al sinds mijn 16e met de scooter, maar achterop heb ik zelf nooit gezeten. Het was toch wat schrikken, want die bandjes van die scooters zijn hier zo dun dat je bij elke beweging die scooter onder je voelt waggelen. Scootertjes rijden hier ook geen 50 zoals bij ons, maar eerder tegen de 100. Ook al was het dan wat griezelig, de wind deed echt wel deugd in deze hete dagen! Bij haar zus aangekomen gingen we eerst nog even naar een winkeltje in de straat. Maar, wat jij je bij een winkel voorstelt is helemaal niet hoe een winkel er hier uitziet. Het is een soort stalletje waar alles op de grond staat en ze niet meer dan 20 dingen verkopen. Best grappig hoor, die winkeltjes! Bij mijn gastvrouw haar zus staan enorm veel palmbomen in de tuin, met een massa aan kokosnoten eraan. Zo vriendelijk als ze zijn, haalden ze een grote stok om een paar kokosnoten uit de boom te meppen. De sterke man sloeg met zijn machete het bovenstuk eraf en de inhoud vloeide er mooi uit. Hij gaf me een rietje en ik mocht uit de verse kokosnoot drinken. Ik was eigenlijk verbaasd. De smaak was verre van wat ik me altijd had voorgenomen! Het sap was warm. Mijn gastvrouw en haar zus maakten ondertussen een klein vuurtje in de tuin en legden er een roostertje boven, zij gingen ‘varkensdarmen’ voor me klaarmaken. Uit een klein zakje haalden ze de ingewanden alsof het recht uit een geslacht varken kwam. Je mag er vaak niet te veel bij nadenken, want anders is je eetlust direct verdwenen! Bij de varkensdarmen kreeg ik ook nog een soep met noodles, ‘sep’(spicy) zeiden ze, maar ze verstonden zich er niet aan dat ik spicy kan eten en er geen traan bij laat. Tja, als je Koreaans eten gewoon bent, dan is niks nog spicy! Daarna heb ik met Fork gespeeld en dan was het weeral tijd om in bed te kruipen. Wat vliegen de dagen seg!

Zaterdag 25 februari

En het is weer weekend, wat gaat de tijd toch razend snel! Langs de ene kant heb ik het gevoel dat ik hier al jaren woon, en langs de andere kant voelt alles toch nog nieuw aan. Ik hoop dat de tijd een beetje trager gaat, want ik heb het gevoel dat het einde zo veel te vlug gaat komen. Deze ochtend ben ik om 6u opgestaan, ja, je leest het goed, op een zaterdag ben ik om 6u opgestaan, en wel met een interessante reden. Om half 7 is iedereen hier wakker, want dan komen de monniken door de straat met een bokaal. Het is dan de gewoonte dat je naar buiten komt voor je deur, de monniken een offer geeft (rijst en eten) en dan voor hen knielt. Vandaag wou ik dat wel eens zien natuurlijk. Mijn gastvrouw vroeg of ik ook mee wou doen, maar ik zei dat ik deze keer enkel wou kijken omdat ik geen fouten wil doen tegenover een monnik. Daarom heb ik deze keer enkel gekeken en ga ik volgende week ook een offer doen. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar als vrouw mag je echt niet dicht bij een monnik komen en staan. Het is als buitenlander in het begin echt moeilijk om daar altijd op te letten, want in een winkel bijvoorbeeld heb je daar niet altijd oog voor. Wat ik dan weer raar vind, is dat een monnik in een bus wel dicht bij een vrouw zit. Wat is dan de grens, en voor welke situatie geldt dit? Ik ga me daar denk ik toch eens in verdiepen! Deze ochtend had ik afgesproken met Nok, zij zou mij om 9u ophalen want om 11u moest ik in Surin zijn. Maar als je Nok een beetje begint te kennen, dan weet je dat zij nooit op tijd is, en dat had ik al voorzien. Om 10u kwam ze eindelijk aan. Gelukkig had ik dan nog een uurtje om in Surin te geraken, maar plots bracht ze me eerst nog naar het Engels consulaat. Die heer wou mij graag eens ontmoeten en toonde me hoe hij les gaf enzo. Hij was erg fier op zichzelf omdat hij zichzelf Engels heeft geleerd en daar nooit een leerkracht voor heeft gehad. Op zich wel een prestatie, maar ik merkte wel direct dat hij nooit een leerkracht heeft gehad. Zijn werkblaadjes stonden bijvoorbeeld ook vol fouten, en dat is dan het Consulaat! Hij vroeg me of ik het fijn zou vinden om tijdens de zaterdagen van maart de Engelse leerkrachten zou willen bijscholen in Surin. Wow, op zich voelde ik me wel vereerd! Maar ik weet echter niet of het haalbaar is, want de eerste 2 weken ben ik op vakantie en de laatste 2 weken van maart geef ik Engelse kampen, ik zal het dus waarschijnlijk al druk genoeg hebben. We zien dus wel. In Prasat zette Pi Nok me dan uiteindelijk af en kon ik de bus nemen om kwart voor 11, veel te laat natuurlijk! Ik herinnerde me nog dat mijn vorige busrit van Surin naar Prasat maar een half uurtje duurde, maar dat bleek deze keer anders te zijn en daar was een goede reden voor. De bus! Het was eerder een stuk ijzer op wielen dat het bijna begaf onder het gewicht van 20 passagiers. Bij elke bocht trok de bus met heeeel veel moeite op en zo duurde de busrit dus 50minuten. Eenmaal aangekomen in Surin gingen Sam,Nele en ik eerst nog vlug even shoppen. Daar heb ik weer een goedkoop T-shirt, want met al dat zweten hier verwissel ik graag eens van T-shirt! Daarna zijn we gaan eten in de Bowl. Na ons lekker eten, zijn we een aircard gaan kopen. Dat is een soort usb-stick dat je in je laptop steekt en dat je internet geeft. Ik was blij toen ik dat ding gekocht had, want op lange termijn is internet toch iets dat je echt nodig hebt hoor, zeker als het internet op school bijna nooit werkt! We zijn daarna naar ons favoriet cafeetje gegaan om onze reis van volgende week te boeken. We hebben onze vliegtickets gekocht van Ubon (ligt ongeveer 2u hier vandaan) naar Phuket. We vertrekken 3 maart. Op 12 maart zouden we dan van het Zuiden naar Bangkok vliegen, waar we ook 5 daagjes blijven. We kijken er al enorm naar uit om eens wat anders te zien! Om 4u heb ik Sam en Nele afgezet aan de bushalte en ben ik naar de bus terminal gegaan om daar te wachten op Pi Geui. Zij is een leerkracht bij ons op school en moest toevallig in Surin zijn, dus kon ik met haar meerijden naar huis. Zij ging mij komen halen om half 6, maar je raadt het nooit, zij was een half uur te vroeg, wat echt ongewoon is voor een Thai! In het uurtje dat ik op haar heb gewacht, kwamen er weer 2 olifanten voorbij die om eten kwamen bedelen. Best wel grappig hoe je daar na 2 weken niet meer van opkijkt. Een mens past zich toch erg snel aan! Met Pi Geui zijn we eerst nog haar zoon gaan ophalen, die studeert in Surin. Zo heb ik ineens ook de gelegenheid gehad om een ‘studentenkot’ te zien. Jawadde, dan hebben wij echt luxe hoor. Dat ‘krot’ had geen ramen, enkel gaten in de muur, en binnen stond er echt niks. Het deed me eerder denken aan een stal, het had dezelfde sfeer. Gelukkig zijn de mensen hier blij met wat ze hebben, dat doet al enorm veel! Op weg naar huis zijn we de avondmarkt in Prasat gepasseerd, daar hebben we nog vlug even wat fruit gekocht. En ik heb weer een kilo mango’s gekocht, want die zijn hier enorm lekker. Ze kennen me daar al, op dat marktje. Dat vrouwtje dat thaise nagerechten verkoopt kent mijn naam al en zwaaide direct toen ik voorbij kwam. Enorm schattig en lief! Deze keer kocht ik geen ‘sweet potatoes’ want ik heb hier echt geen zin in zoetigheid. Ik heb zelfs geen zin in eten. Om half 7 was ik eindelijk thuis. Ik zat nog even bij mijn beste vriend, Fork (die is echt dol op mij, en ik weet niet waarom). Ineens kwam de overbuurvrouw zomaar binnen, en ze was zo zat. Ze keek me aan en begon een hele uitleg in het Thais, goed wetende dat ik geen Thais versta. Ze begon ook vragen te stellen, maar ik kon daar natuurlijk niet op antwoorden en daarom bleef ze me aanstaren met een dode blik in haar ogen. Griezelig is dat hoor, zo een oud, zwart, verrimpeld, zat vrouwtje. Ik zou er zo direct een griezelfilm mee kunnen opnemen! Gelukkig was ze het na een half uur beu en stak ze de straat over. En zo ben ik dus weer lekker gezellig onder mijn zelfgemaakt hemelbedje gekropen en heb ik mijn nieuw internet (dat toch verdomd traag werkt) uitgetest.

Zaterdag 25 februari

En het is weer weekend, wat gaat de tijd toch razend snel! Langs de ene kant heb ik het gevoel dat ik hier al jaren woon, en langs de andere kant voelt alles toch nog nieuw aan. Ik hoop dat de tijd een beetje trager gaat, want ik heb het gevoel dat het einde zo veel te vlug gaat komen. Deze ochtend ben ik om 6u opgestaan, ja, je leest het goed, op een zaterdag ben ik om 6u opgestaan, en wel met een interessante reden. Om half 7 is iedereen hier wakker, want dan komen de monniken door de straat met een bokaal. Het is dan de gewoonte dat je naar buiten komt voor je deur, de monniken een offer geeft (rijst en eten) en dan voor hen knielt. Vandaag wou ik dat wel eens zien natuurlijk. Mijn gastvrouw vroeg of ik ook mee wou doen, maar ik zei dat ik deze keer enkel wou kijken omdat ik geen fouten wil doen tegenover een monnik. Daarom heb ik deze keer enkel gekeken en ga ik volgende week ook een offer doen. Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar als vrouw mag je echt niet dicht bij een monnik komen en staan. Het is als buitenlander in het begin echt moeilijk om daar altijd op te letten, want in een winkel bijvoorbeeld heb je daar niet altijd oog voor. Wat ik dan weer raar vind, is dat een monnik in een bus wel dicht bij een vrouw zit. Wat is dan de grens, en voor welke situatie geldt dit? Ik ga me daar denk ik toch eens in verdiepen! Deze ochtend had ik afgesproken met Nok, zij zou mij om 9u ophalen want om 11u moest ik in Surin zijn. Maar als je Nok een beetje begint te kennen, dan weet je dat zij nooit op tijd is, en dat had ik al voorzien. Om 10u kwam ze eindelijk aan. Gelukkig had ik dan nog een uurtje om in Surin te geraken, maar plots bracht ze me eerst nog naar het Engels consulaat. Die heer wou mij graag eens ontmoeten en toonde me hoe hij les gaf enzo. Hij was erg fier op zichzelf omdat hij zichzelf Engels heeft geleerd en daar nooit een leerkracht voor heeft gehad. Op zich wel een prestatie, maar ik merkte wel direct dat hij nooit een leerkracht heeft gehad. Zijn werkblaadjes stonden bijvoorbeeld ook vol fouten, en dat is dan het Consulaat! Hij vroeg me of ik het fijn zou vinden om tijdens de zaterdagen van maart de Engelse leerkrachten zou willen bijscholen in Surin. Wow, op zich voelde ik me wel vereerd! Maar ik weet echter niet of het haalbaar is, want de eerste 2 weken ben ik op vakantie en de laatste 2 weken van maart geef ik Engelse kampen, ik zal het dus waarschijnlijk al druk genoeg hebben. We zien dus wel. In Prasat zette Pi Nok me dan uiteindelijk af en kon ik de bus nemen om kwart voor 11, veel te laat natuurlijk! Ik herinnerde me nog dat mijn vorige busrit van Surin naar Prasat maar een half uurtje duurde, maar dat bleek deze keer anders te zijn en daar was een goede reden voor. De bus! Het was eerder een stuk ijzer op wielen dat het bijna begaf onder het gewicht van 20 passagiers. Bij elke bocht trok de bus met heeeel veel moeite op en zo duurde de busrit dus 50minuten. Eenmaal aangekomen in Surin gingen Sam,Nele en ik eerst nog vlug even shoppen. Daar heb ik weer een goedkoop T-shirt, want met al dat zweten hier verwissel ik graag eens van T-shirt! Daarna zijn we gaan eten in de Bowl. Na ons lekker eten, zijn we een aircard gaan kopen. Dat is een soort usb-stick dat je in je laptop steekt en dat je internet geeft. Ik was blij toen ik dat ding gekocht had, want op lange termijn is internet toch iets dat je echt nodig hebt hoor, zeker als het internet op school bijna nooit werkt! We zijn daarna naar ons favoriet cafeetje gegaan om onze reis van volgende week te boeken. We hebben onze vliegtickets gekocht van Ubon (ligt ongeveer 2u hier vandaan) naar Phuket. We vertrekken 3 maart. Op 12 maart zouden we dan van het Zuiden naar Bangkok vliegen, waar we ook 5 daagjes blijven. We kijken er al enorm naar uit om eens wat anders te zien! Om 4u heb ik Sam en Nele afgezet aan de bushalte en ben ik naar de bus terminal gegaan om daar te wachten op Pi Geui. Zij is een leerkracht bij ons op school en moest toevallig in Surin zijn, dus kon ik met haar meerijden naar huis. Zij ging mij komen halen om half 6, maar je raadt het nooit, zij was een half uur te vroeg, wat echt ongewoon is voor een Thai! In het uurtje dat ik op haar heb gewacht, kwamen er weer 2 olifanten voorbij die om eten kwamen bedelen. Best wel grappig hoe je daar na 2 weken niet meer van opkijkt. Een mens past zich toch erg snel aan! Met Pi Geui zijn we eerst nog haar zoon gaan ophalen, die studeert in Surin. Zo heb ik ineens ook de gelegenheid gehad om een ‘studentenkot’ te zien. Jawadde, dan hebben wij echt luxe hoor. Dat ‘krot’ had geen ramen, enkel gaten in de muur, en binnen stond er echt niks. Het deed me eerder denken aan een stal, het had dezelfde sfeer. Gelukkig zijn de mensen hier blij met wat ze hebben, dat doet al enorm veel! Op weg naar huis zijn we de avondmarkt in Prasat gepasseerd, daar hebben we nog vlug even wat fruit gekocht. En ik heb weer een kilo mango’s gekocht, want die zijn hier enorm lekker. Ze kennen me daar al, op dat marktje. Dat vrouwtje dat thaise nagerechten verkoopt kent mijn naam al en zwaaide direct toen ik voorbij kwam. Enorm schattig en lief! Deze keer kocht ik geen ‘sweet potatoes’ want ik heb hier echt geen zin in zoetigheid. Ik heb zelfs geen zin in eten. Om half 7 was ik eindelijk thuis. Ik zat nog even bij mijn beste vriend, Fork (die is echt dol op mij, en ik weet niet waarom). Ineens kwam de overbuurvrouw zomaar binnen, en ze was zo zat. Ze keek me aan en begon een hele uitleg in het Thais, goed wetende dat ik geen Thais versta. Ze begon ook vragen te stellen, maar ik kon daar natuurlijk niet op antwoorden en daarom bleef ze me aanstaren met een dode blik in haar ogen. Griezelig is dat hoor, zo een oud, zwart, verrimpeld, zat vrouwtje. Ik zou er zo direct een griezelfilm mee kunnen opnemen! Gelukkig was ze het na een half uur beu en stak ze de straat over. En zo ben ik dus weer lekker gezellig onder mijn zelfgemaakt hemelbedje gekropen en heb ik mijn nieuw internet (dat toch verdomd traag werkt) uitgetest.