19 tem 25 november 2012

Ook over deze week heb ik weer enkele leuke anekdotes die ik met jullie wil delen. Eerst en vooral heb ik een schokkend verhaal over de thaise jeugd van tegenwoordig. Een van de vorige dagen was een van onze leerlingen nog niet thuis om 8u s ’avonds. De zus van die leerling werd ongerust en kwam dan maar naar school om die leerling hier te komen zoeken. Ze vond haar zus in een van de eetstalletjes die op het grondgebied van onze school staan. Dat lijkt niet zo erg op het eerste zicht, tot je hoort wat die leerling daar precies aan het doen was. De leerling was daar duidelijk niet alleen, ze was daar met 15 klasgenoten (allemaal van het 2^e en 3^e middelbaar) en ze hadden daar allemaal samen een orgie. Een orgie! 14 jaar! Kan je je dat voorstellen? En het bizarre was dat onze leerkrachten over dit gebeuren praatten alsof het elke dag gebeurt, alsof dat helemaal niet erg is. Ik en Paolo echter hadden een shock. Moest dit in België gebeuren, dan zou de school wel een moeilijke tijd tegemoet gaan. Maar hier is dat dus helemaal niet het geval. Soms snap ik de thaise cultuur niet helemaal, ze zijn allemaal zo preuts, geen decolleté, rokken tot onder de knie, maar dan vind je wel je jonge leerlingetjes in een orgie. Het is allemaal zo tegenstrijdig! Maar ik denk dat het vooral komt omdat de ouders hier niet echt ‘opvoeden’, de jongeren doen maar wat ze willen en krijgen nooit een uitbrander van de ouders. Ze zijn niet allemaal zo laks in de opvoeding, maar de overgrote meerderheid toch wel hoor. Woensdag dan kwam er een monnik naar onze school. Ik wist eerst niet goed waarom, maar achteraf hoorde ik dat hij onze school kwam zegenen. En dat wel om een goede reden. Op onze ‘koer’ stonden er een aantal bomen die ze vorige week gewoon uitgetrokken hebben omdat ze een dak willen bouwen. Maar ze hadden die bomen zomaar ontworteld, zonder deze eerst te zegenen. Een paar dagen later had onze directeur blijkbaar een nare ervaring met een ‘bad spirit’ die zijn keel zou hebben afgesnoerd. Je weet misschien dat de Thai heel bijgelovig zijn, en dus werd dit voorgeval toegeschreven aan het feit dat ze die bomen zomaar ontworteld hadden. Daarom kwam er woensdag een monnik die onze school kwam zegenen, hij ging witte draden in de overblijvende bomen en rond de school die onze school zou behoeden van het ‘slechte’. Allemaal ok, maar dat ritueel duurde wel 2u en was helemaal in het Thais. Best wel saai na een tijdje hoor. Daardoor verloor ik weer een lesuur met mijn leerlingen, gelukkig was dat het enigste lesuur dat wegviel deze week! Deze week gaf ik enkele van mijn klassen les over voorzetsels (op, naast,…) en heb echt genoten van die les. Ik maakte er een soort luisteroefening van, zodat mijn leerlingen van de eerste jaren moesten doen wat ik zei, bijvoorbeeld ‘stand on the chair’, ‘put your hands in your backpack’, de leerlingen vonden dat blijkbaar enorm tof. Ze zijn het dan ook niet gewoon dat ze eens iets actiefs mogen doen in de les. Echter, tijdens die les heb ik weer wat geleerd over de thaise cultuur. Toen ik zei ‘put your book under your feet’ keken de leerlingen me allemaal raar aan. Ik was natuurlijk helemaal vergeten dat de Thai niks onder hun voeten leggen omdat ze de voeten zien als het vuilste deel van hun lichaam, iets ‘vies’. Haha, achteraf is het altijd wel lachen om je eigen stommiteiten, maar dat is nu net het leuke aan het leven in een andere cultuur, de confrontatie met nieuwe dingen elke dag. Ik kreeg deze week ook heel wat complimentjes van mijn collega’s, ‘you are a good teacher Sally’, en dat alleen omdat ik voortdurend lessen aan het voorbereiden ben en ze mijn werkblaadjes ook willen gebruiken. Het hoofd van het Engels departement nam bijvoorbeeld gewoon één van mijn kopijen en stak het in zijn schuif, zonder eens te vragen of hij dat mocht gebruiken, typisch! Ik kreeg ook een leuke mededeling vorige vrijdag. Binnenkort zouden er waarschijnlijk enkele stagiairs komen, en ik zou hun mentor moeten worden. Ik was hier natuurlijk dolenthousiast over, omdat dat weer een nieuwe uitdaging is en omdat ik zo de toekomstige leerkrachtjes ook iets kan bijbrengen. (didactiek is hier niet echt iets waar ze diep op ingaan en op deze manier hoop ik hen toch wat basis van didactiek bij te brengen). Er staan me dus in de toekomst nog heel wat nieuwe uitdagingen te wachten! Ik ben benieuwd.

Mijn diner, pad thai geserveerd in een krant, slechts 25 baht ^_^

 

Ik en mijn collega's van het departement talen, enkel Paolo ontbreekt.

 

 

 

Begin November

Eindelijk vind ik eens wat tijd om jullie nog eens wat over mezelf te vertellen. Ondertussen werk ik dus al 3 weekjes op mijn school. Het begin was wat wennen, want het gevoel op mijn school is helemaal anders dan op mijn klein schooltje vorige keer. Ik geef een voorbeeld. Saikaew was zo klein dat iedereen echt iedereen kende, en dat was enorm prettig. Deze school is misschien 5 keer zo groot, elke afdeling heeft dus een eigen verdieping. Wij, het ‘language department’ zitten op de vierde verdieping en komen dus weinig tot nooit in contact met de leerkrachten van andere vakken. Dit is natuurlijk erg spijtig, want je sociaal contact beperkt zich dan tot een tiental mensen.

mijn vaste klas, 331

De eerste week lesgeven was natuurlijk ook weer wennen, je moet je leerlingen leren kennen, maar je moet vooral proberen nagaan wat hun niveau is. Als we al van een niveau kunnen spreken natuurlijk, want ook hier kunnen de leerlingen geen zinnen bouwen, hun woordenkennis beperkt zich tot ‘yes’ en ‘no’. Er is dus werk aan de winkel! Maar, met deze reden ben ik ook terug naar Thailand gekomen, omdat ik dit een hele uitdaging vind, en ik ben dol op uitdagingen! Na mijn tweede week bij ons op school werd ik gevraagd of ik ook op zaterdagen wou lesgeven, ik verwoord het verkeerd, werd ik ‘opgelegd’ om op zaterdagen ook les te geven. Natuurlijk staat daar extra geld tegenover. Met veel plezier heb ik dat aanvaard, want veel grootse plannen kan je hier in Surin toch niet maken in het weekend. Onze activiteiten beperken zich meestal tot ‘shoppen in Surin Plaza’ of ‘cinema in het Thais’ of gaan eten. Veel andere dingen kan je niet doen in Surin, maar mij hoor je niet klagen, want tot hier toe heb ik me nog niet echt verveeld. Mijn derde week op school was een enorm toffe week, mijn leerlingen begonnen volledige zinnen voort te brengen, en daar was ik enorm fier op. Ik heb ook het gevoel dat ze onze manier van lesgeven wel kunnen appreciëren. En ergens kan ik dat wel begrijpen, als je dag in dag uit conversatietjes vanbuiten moet leren waar je toch niks van begrijpt of voortdurend films moet kijken waar je nog geen woord van snapt, dan is het natuurlijk een verademing als je leerkracht eens met iets komt dat aangepast is aan je niveau! Maar, mijn 3^de week op school was niet alleen fijn om die bepaalde reden, maar ook om de reden dat onze lessen op donderdag en vrijdag werden afgeschaft omdat het hier in Surin het jaarlijks olifantenfestival was. Enkele van onze leerlingen namen Paolo en mij mee naar de show op donderdag, dat stelde voor mij niet al te veel voor, want die show had ik al dikwijls gezien in het olifantendorp.

S ’avonds nam mijn vorige gastvrouw me mee naar de ‘voorstelling’. Alle belangrijke straten van Surin waren afgezet en op die straten werden voorstellingen gehouden door elke school. Elke school had zo een soort altaar gebouwd voor de olifanten. De school met het mooiste altaar kreeg een prijs. Ook dansten de leerlingen de typische thaise dans en stelden enkele leerlingen hun altaar voor. Ook onze school deed daaraan mee, en ook mijn aanwezigheid was vereist, omdat ik 2 van onze leerlingen had gecoacht om hun speech in het Engels te geven. Jonges, jonges, daar heb ik nog eens werk in moeten steken! Maar al bij al was ik fier op die 2 leerlingen, ze hebben het heel goed gedaan!

Vrijdag was voor mij een iets spectaculairdere dag. In de ochtend waren de straten nog altijd afgezet, de grootste straat niet zo ver van mijn huis was vol gezet met een rij tafels, en die rij was 2km lang. Op die tafels lag eten voor de olifanten, ik wist nog niet precies wat daarmee ging gedaan worden. En dan kwam er een fanfare, gevolgd door een 200tal olifanten. Alle mensen liepen naar de tafels met eten om daar allerlei eten van te halen en aan de olifanten te voederen, ook ik deed met veel plezier mee. Het is wel een beetje duizelingwekkend, zo’n massa olifanten te zien passeren op nog geen meter van jezelf.

Ik vond het machtig, enorm machtig!! Daarna besloten Paolo en ik nog even op de olifant te rijden, want wie kan dat nu zeggen dat hij op een olifant rijdt in zijn eigen straat! Wel, ik kan dat dus nu zeggen, hihi. De rit was enorm duur, 200 baht, maar omdat ik gelukkig mijn leerkrachtenoutfit aanhad zagen ze dat ik geen ordinaire farang (toerist) was, en daarom kregen we de rit voor 100 baht. Het was fijn, door mn straat te rijden op een olifant, iets wat ik nooit zal vergeten! Na dit olifantenbuffet mochten we gewoon naar huis gaan, geen lessen meer dus. Dit is Thailand, hier vinden ze altijd een reden om geen les te moeten geven! Je moet het toch gewoon worden hoor! Paolo en zijn familie nodigden me dan uit om s’avonds naar de ‘fair’ te gaan, al wist ik niet bepaald wat dat zou inhouden. We kwamen toe en het voelde wat aan als een kermis, maar een markt tegelijkertijd. Ze verkochten er de zotste dingen, zo zag ik bijvoorbeeld een stalletje met kleine schattige konijntjes, maar toen ik dichter ging kijken zag ik dat die konijntjes een kleedje/rokje aanhadden. Jesus, dat ging er echt wel wat over! Er stond ook een mini reuzenrad, maar ik zou er zelf echt niet op durven gaan, het piepte langs alle kanten en het zag er echt jaren stillekes uit. Het blijft zalig hoe alles hier zo middeleeuws aanvoelt, en hoe blij die kinderen er toch mee zijn. Paolo en zijn nonkel wouden zoals echte mannen toch eens met de pijltjes naar de ballonnen schieten, maar echte mannen bleken het niet want ze konden de ballonnen zelfs nog niet raken. Het is fijn om met Paolo en zijn familie op stap te zijn, zij komen van de Filippijnen en kunnen dus enorm goed Engels. Ook heb ik er door hen een nieuwe vriendin bij, een Amerikaanse die lesgeeft op Sirindhorn en die hier een jaar zou blijven. Mijn vriendengroep wordt groter, en daarom had ik dus zo weinig tijd om mijn blog bij te houden, hihi. Maar ik ben ook een vriend minder, want Nick, de vorige volunteer van Funds Isaan is vorige zondag naar huis vertrokken. Vermits ik nu mijn eigen vervoer heb, ben ik hem gaan uitwuiven aan de bushalte.

 Ik wist exact hoe hij zich op dat moment voelde, en ik kreeg alweer een steek in mijn hart als ik terugdenk aan het moment toen ik Thailand verliet. Het besef dat ik Nok en alle andere lieve mensjes hier misschien nooit meer zou terugzien, maar kijk wat de toekomst me heeft gebracht, een leven in Thailand ^_^ Voila, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn leven hier, ik hoop dat ik jullie weer snel kan schrijven en geniet nog van het warme weer in België! Tot snel.

Wat een pareltje

Even een kleine update, ik ben eergisteren mijn brommertje gaan ophalen, voor diegenen die toch zo nieuwsgierig zijn, hier een fotootje ;)

En, wat vind je ervan?

ps: mijn verhaaltjes komen binnenkort wel weer online, maar vermits ik nu ook op zaterdagen moet lesgeven bij ons op school, is er eigenlijk bitterweinig tijd over om even tot adem te komen, laat staan een uitgebreid verslag te schrijven. Maar geen zorgen, ik heb al enkele leuke anecdotes die ik met jullie wil delen!
Tot snel~

Zaterdag 27 en zondag 28 oktober 2012

Zaterdag

Vandaag moest mijn zusje Nok in Surin zijn om haar auto in te zenden voor jaarlijks onderhoud. Daarom vroeg ze of ik zin had om de dag met haar te spenderen, anders moest ze de hele dag in de garage wachten en daar had ze precies geen zin in. Ze kwam me dus ophalen om half 10 om dan door te rijden naar de Toyota garage. We deden haar auto binnen en blijkbaar is het hier de service dat de klant dan ergens naartoe wordt gebracht in Surin, zodat zij hun tijd nog nuttig kunnen besteden. We besloten dan eerst wat te ontbijten, een typisch gerecht van Isaan. Erg lekker, en dat vooral omdat het al 11u was en ik nog niet had ontbeten! Omdat de auto om 1u nog niet klaar was zijn we dan naar de cinema gegaan. Raad eens wat een cinematicket hier kost? 80 baht, dat is 2€! Voor slechts 2 euro vind ik het niet zo erg dat ik niet de hele film versta, want zoals je misschien nog niet weet, alle Engelstalige films hier zijn gedubd. Al stond ik toch wat versteld van mezelf, omdat ik toch meer verstond dat ik had gedacht. Ook was het een actiefilm, dus heb je vaak genoeg aan het visuele. Er was toch iets wat ik minder leuk vond, en dat was de airco. Ik voelde mezelf zowat bevriezen, en het was daar waarschijnlijk nog steeds 20°. Mijn handen begonnen te verkleumen en ik kreeg kippenvlees. Opmerkelijk hoe snel je toch gewoon bent aan de warmte hier! Na de film kwamen ze ons weer ophalen in Surin om Nok haar auto te gaan ophalen. Haar auto had niet alleen een onderhoud gekregen, maar was ook helemaal gewassen, vanbinnen en vanbuiten. Ik plaagde haar ermee, want normaal heeft een auto slechts 3u nodig voor het onderhoud, maar de hare had 5u nodig. Ik lachte dan en zei dat haar auto zoveel tijd nodig had omdat ze al 2u nodig hadden om haar vuile auto te kunnen opkuisen. We zijn dan nog even naar het vuilste marktje van Surin gegaan. Hier mag je echt niet nadenken over de hygiëne, of je wordt al ziek van het gedacht. Gelukkig zie je na een tijd al die dingen niet meer. Toen we dan hier thuis aankwamen was alles op slot, en niemand was thuis. Dat is ook weer een van de nadelen van het leven bij een gastgezin, je moet jezelf altijd aanpassen en zien dat je thuiskomt wanneer er iemand thuis is. Je kunt hen wel bellen, maar dat vind ik vaak nogal opdringerig. We gingen dan maar even eten in het stalletje hier rechtover. Rond 6u kon ik eindelijk binnen. Het zal je verbazen, maar om 9u viel ik al in slaap!

 

Zondag

Het beloofde een rustige dag te worden. Niemand was thuis omdat ze allemaal in het hospitaal waren bij ons omaatje. Ik kon dus eens helemaal doen wat ik wou. Ik besloot een filmpje te zien, wat te lezen en wat Thais te leren. Het deed deugd om zo eens echt niks te doen thuis. Al was ik toch blij dat een vriendin van me hier me meenam om wat te gaan pingpongen in Sirindhorn school. We waren met 3 en de verliezer moest het racket doorgeven aan de volgende. De eerste keren verloor ik, omdat het alweer een tijd geleden was dat ik had gepingpongd. Maar na een tijd stonden ze met hun mond vol tanden toen ik punt na punt binnensloeg. De nicht van mn gastgezin zei dat ze niet zou kunnen slapen als ze me niet versloeg, het was duidelijk dat zij niet tegen verliezen kon, hihi. Je zou denken, pingpong is maar een gewone sport, maar ik voel elke keer weer dat ik hier in Thailand blij ben met de kleinste dingen. Ik heb echt enorm genoten van onze spelletjes. Na onze inspanning waren de andere 2 natuurlijk doodop en hadden ze een heuse honger. Het enigste Japans restaurant in Surin bleek de juiste oplossing. Het voelde wat bizar voor mij, na het sporten gaan eten in een restaurant zonder enige douche of zonder iets anders aan te trekken. Hier kijken ze daar allemaal niet van op. En dat vind ik zo mooi aan de Thaise cultuur. Hier maakt het niet uit hoe je eruit ziet, of wat je aanhebt, de mensen zullen je daar niet op beoordelen. Iets waar ze in België nog heel wat van kunnen leren! Ik nam mijn favoriete gerecht, donkatsu.

Om 7u was ik thuis, nam ik een heerlijke douche en besloot nog wat te lezen. Wat houd ik toch nog steeds van mijn leven hier in Thailand, ik heb geen nood aan dure dingen, ik geniet gewoon van alle liefde die hier wordt gegeven!

Woensdag 24, Donderdag 25 en Vrijdag 26 oktober 2012

Woensdag

En vandaag was het alweer de laatste dag van ons Engels Project. We hadden besloten om hen vandaag te leren hoe ze een goede vraag moeten stellen in het Engels, want daar hebben ze allemaal toch echt problemen mee. De hele voormiddag hebben we daaraan besteed, met enkele spelletjes weliswaar. Moest je zoiets geven in België, dan heb je daar echt geen 3u voor nodig! Wat me eigenlijk verbaasde is dat de leerlingen het na een tijdje doorhadden wat de zinstructuur is van zo’n vraag. Toen ik dan op het einde nog eens herhaalde, wisten ze me allemaal te zeggen wat die structuur is. Maar toen we s'middags met onze leerlingen aan het lunchen waren, waren ze blijkbaar allemaal alweer vergeten hoe een vraag wordt gemaakt. Het is dan natuurlijk handig om te zeggen ‘question!’ en dan verbeteren ze zichzelf wel, ik denk dat alles hier in Thailand heel veel herhaling en oefening vraagt. In de namiddag leerden we hen hoe ze de weg moesten uitleggen, dat ging redelijk vlot, en daarom zat onze lesdag er echt heel snel op! Na de les gingen we nog even naar mijn zusje Nok, want ik had gevraagd of ik niet nog tot vrijdag zou kunnen blijven, vermits ik toch geen plannen heb. We kregen dan de taak om de mondelinge proeven af te nemen in Matheyom 4,5 en 6. Deze tests hebben we dan s ’avonds thuis nog wat voorbereid, dus veel heb ik hierover niet meer te vertellen, hihi!

Donderdag

 

 

Jaikes, wat heb ik slecht geslapen. Het blijft toch nog altijd wennen voor mn rug om hier op deze houten plank te slapen. Dat even uitgesloten, de werkers hier begonnen al om 3u te werken en hun grote machines van de tuin te halen. Maar dat mastodontisch machine maakt enorm veel lawaai. Was dat nu het enigste geweest, dan had ik erna misschien nog goed kunnen slapen, maar de Thai hier waren blijkbaar even vergeten dat er nog mensen slapen om 3u s’ nachts en ze waren luidkeels aan het roepen en praten. Dit getater duurde tot 6u, waardoor ik dus echt wel geen oog heb dichtgedaan. Ik hoopte maar dat dit geen invloed zou hebben op mijn tests, want als ik te weinig slaap heb durf ik wel eens minder geduld te hebben. Om half 9 begonnen we eraan, al bleek het snel dat mijn schema alweer zou veranderen. Niet leuk natuurlijk, want ik had voorzien dat matheyom 5/1 eerst zou komen, omdat dit 47 leerlingen zijn en ik die vandaag echt wel wou afwerken. Blijkbaar moesten zij plots naar de test voor scheikunde, en moest ik daarom matheyom 5/2 doen, maar dit zijn maar 20 leerlingen. Van structuur kennen ze hier op school toch nog altijd niks hoor. Ik vraag me voortdurend af hoe die leerlingen goed voor hun tests kunnen leren als ze nooit echt precies weten wanneer ze een test hebben. Van een uurregeling hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Nuja, ik besloot dan maar om Matheyom 5/2 te doen. De test die zij moesten doen was een conversatie met mij maken over hun levensstijl, lievelingseten, hobby’s en dergelijke. Iets wat echt wel veel te moeilijk was voor hen. Ik besloot dan maar om wat basisvragen op te stellen over deze topics, om dan te zien hoeveel ze erover zouden kunnen zeggen. En dat bleek al snel heel weinig te zijn. Het bleef me toch verbazen hoor, omdat ze die papieren al een dag op voorhand hadden gekregen, en dit eigenlijk krak vanbuiten zouden kunnen leren. En blijkbaar zijn ze daar zelfs nog te lui voor. Het breekt mijn hart soms wel een beetje hoor. De overgrote meerderheid van de leerlingen is dan ook wel enorm gebuisd. Al heb ik ook 1 student met een 17/20! Na zo’n dagje testen waren Nick en ik doodop. Ik heb nog even genoten van de laatste avond hier door nog even naar de zonsondergang te kijken met een glaasje Spy (bubbelwijn).

Vrijdag.

Het is alweer de laatste dag op mijn geliefd schooltje. Wat ging de week weeral veel te snel! Ook vandaag moesten we nog enkele tests afnemen. Maar eerst volgde nog de ochtendceremonie. Ik werd weer naar voren geroepen en kreeg van de lieve directeur weer een bos bloemen. Ik moest zoals altijd weer een kleine speech doen en die werd nadien vertaald door de leerkracht Engels. De tests vandaag waren rampzalig. Matheyom 4 moest met mij de weg beschrijven, of iets zeggen over hun familie, vrienden en huisdieren, ofwel uitleggen hoe je koffie maakt. Ook deze klas had de papieren 2 dagen op voorhand gekregen, ze hadden dit dus echt helemaal kunnen voorbereid. Wat me opviel is dat ze allemaal de koffie wouden omschrijven en dat ze allemaal krak hetzelfde zeiden. Dit viel vooral op omdat ze allemaal dezelfde fout maakten. ‘coffee put in glass’. Na enkele leerlingen zei ik dat ze niet voor meer de koffie mochten kiezen, dat ze dus iets anders moesten doen. Ik heb vandaag enorm wat 0/20 moeten geven, en dat verscheurt mijn hart. Je zou denken dat ik ook punten moet geven op gedrag (volgens de criteria van mondelinge tests) en dat is ook zo, maar er waren heel wat leerlingen die zelfs geen moeite deden en die de hele tijd niks zeiden. Ik had een leerling die op elke vraag van mij ‘yes no’ antwoordde. Ik denk dat hij zelfs nog niet weet wat ‘yes no’ betekent, want je kunt toch onmogelijk beide gebruiken als antwoord? Een beetje later had ik een leerling en die wist echt niks te zeggen. Toen ik iets vroeg antwoordde ze ‘mai lou’, wat betekent ‘ik weet het niet’. Maar ‘mai lou’ is eigenlijk iets wat je gebruikt bij vrienden, maar tegen een leerkracht gebruik je de beleefdheidsvorm ‘mai saap ka’. Ik verschoot even toen die leerling ‘mai lou’ tegen me zei, en ik keek even kwaad en verbeterde haar direct. Ik leef nu in een cultuur waar de leerlingen een beleefdheidsvorm tegen mij moeten gebruiken, en ik verwacht dan ook wel dat ze dat doen! Tegen de middag was ik klaar met mijn tests en ging ik iets eten met mijn vrouwelijke collega’s waar ik zo close mee ben. Het was fijn om nog even een laatste keer met hen samen te zitten, al weet ik dat ik nu geen afscheid meer moet nemen omdat we slechts 50km van elkaar wonen. Er werd weer heel wat geroddeld, zoals altijd! Ze vroegen me of ik nog altijd geen interesse heb in Thaise mannen, en dat antwoord blijft ‘neen’! Toen we doorgingen begon een collega me te plagen, ze vroeg aan de uitbaatster van het eetstalletje of ze geen mooie schoondochter wou hebben en stelde me dan voor aan haar. Ik had op dat moment natuurlijk niet door wat er gebeurde. Van plagen kennen ze hier ook wel wat hoor! Om 2u moesten alle leerlingen van Matheyom 6 een schrijftoets maken in het computerlokaal. Nick en ik waren daar aanwezig, dus deden wij maar toezicht. Dat zijn ze hier blijkbaar niet gewoon, dat toezicht, want de leerlingen wouden allemaal gaan samenwerken. Dat toont maar weer eens dat er hier in Saikaew school echt wel geen discipline is. Ook hier was het duidelijk dat deze test veel te moeilijk is voor hen, ze zouden kritisch moeten schrijven en een formele brief moeten schrijven. Iets wat je zou verwachten in België, maar toch echt wel niet hier? Toen we de tests ophaalden en deze even lazen zagen we dat de meeste leerlingen ofwel niks hadden geschreven, ofwel slechts 1 zin waarbij je al eens goed moest nadenken over wat ze precies zouden willen bedoelen. Zonde! Na school bracht Nok ons naar huis om onze valies te maken en dan nam ze ons mee naar Prasat, waar Nick zijn valiezen zou achterlaten. Daarna reden we door naar Surin, waar we nog even hebben geshopt en waar we dan een snelle hap gingen eten vooraleer we Nick naar de bushalte brachten.

Toen we Nick hadden uitgezwaaid gingen Nok en ik naar het hospitaal. Mijn omaatje hier lag in het ziekenhuis en ik wou die toch eventjes gaan bezoeken. Daar kreeg ik nog even een kleine shock, echt waar. Ik besefte al vlug dat wij in België in het ziekenhuis echt wel worden behandeld als koningen! Hier kom je binnen en liggen er oude zieke mensjes op de grond, je loopt dan door een gang waar allemaal grote gezamenlijke zalen zijn waar er telkens een tiental mensen liggen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik in een ziekenzaal zou liggen met zoveel andere mensen. Ik hoopte al direct dat ik hier nooit ernstig ziek zou worden! Na het bezoek aan ons omaatje bezocht ik nog een van mijn collega’s van Saikaew, die enkele dagen geleden was bevallen. Die lag toevallig in hetzelfde ziekenhuis, dus kon ik gemakkelijk beide bezoeken. Zij had gelukkig wel een privé kamer, en dat komt omdat zij een ambtenaar is, die hebben hier heel wat voordelen. Daarom denk ik dat er zoveel mensen kiezen om leerkracht te worden. Al vond ik dat haar kamer er nog heel erbarmelijk uitzag, haar bed bestond uit een houten plank, niet echt iets wat je wilt na een keizersnede, toch? Ook lag haar dochtertje in een couveuse, omdat zij een maandje te vroeg werd geboren. Maar een couveuse kon je dat ook niet echt noemen. Het was eerder een bedje dat onder een verouderde lamp stond, waaraan oude lappen stof waren geplakt met plakband. Ook toen verkoos ik snel om nooit een kind te baren in Thailand, haha! Het was wel een heuse ervaring om eens een Thais baby’tje te zien dat net was geboren, ik had niet verwacht dat zij zo ‘wit’ waren, het leek wel een Europees baby’tje te zijn. Ik plaagde P’Lin er natuurlijk direct mee en vroeg of ze wel zeker was dat haar man de vader was. Om 9u besloten we door te gaan, zodat onze kersverse moeder nog wat kon rusten. Nok en ik besloten om nog even wat te gaan drinken samen, want we wouden beiden nog niet naar huis. We gingen naar het cafeetje waar ik af en toe naartoe ging met Sam en Nele. Ik voelde me opslag rustig. Om 11u kwam ik thuis aan, het is raar, maar als je in Thailand thuiskomt om 11u dan lijkt dat echt enorm laat te zijn. Dat komt vooral omdat het hier om 6u al helemaal donker is, en je dus snel het gevoel krijgt dat het heel laat is. Ook vandaag was ik dus lekker moe en stond me een goede nachtrust te wachten, helemaal klaar voor het weekend.

 

 

Maandag 22 en Dinsdag 23 oktober 2012

 

Blijkbaar hangt mijn foto's nog steeds op school.

Deze week was een heel speciale week voor me, en dat vooral omdat ik weer een weekje op mijn oude school mocht vertoeven. Zoals jullie weten ben ik verliefd op Saikaew, en daarom voelde ik me op slag weer helemaal tot rust komen deze week. Deze keer verbleef ik niet bij mijn mamaatje, niet omdat dat niet ging, maar omdat een andere volunteer (Nick) bij P’Gaew sliep en ze vroegen of ik hem daar niet gezelschap wou houden. Met veel plezier deed ik dat natuurlijk, want het klikt goed met Nick. Maandag gaven Nick en ik een soort ‘Engels project’. Dat project bestond eigenlijk uit Engelse les geven in grammatica en de leerlingen tijdens die les zoveel mogelijk de gelegenheid geven om te praten. Niet simpel natuurlijk, als je weet dat de leerlingen nog geen gewone zin kunnen maken! Het was leuk en raar om terug in school te zijn vandaag. Het voelde alsof ik nooit weg was geweest, al was er toch wel het een en het ander veranderd op school. Enkele nieuwe leerkrachten, mijn bureau was weg, … Toen ik mijn collega’s terugzag voelde het warm vanbinnen. Knuffels konden niet omschrijven wat ik voelde. Nick zag al snel wat ik bedoelde met het ‘aantastelijk’ zijn. Mijn vrouwelijke collega’s wilden mij weer zoveel mogelijk aanraken, ook werd er weer aan mij gesnuffeld door P’Noj. Die goede oude gewoontes hè,hihi. De eerste dag van ons Engels project verliep rustig en zowel de leerlingen als wij hadden veel plezier. Na het lesgeven nam Nok ons mee naar haar favoriete plaats, de grill bar. Je weet wel, dat plaatsje waar we à volonté kunnen eten voor 2,5 euro. Het was gezellig met ons drietjes, en het is leuk een andere Belg in de buurt te hebben, want zo kunnen wij Nok meer over onze cultuur tonen. Het was al redelijk laat (volgens Thaise norm) toen we doorgingen, en ik had al direct spijt dat ik weer in namped (de auto van Nok) stapte, want ik was alweer helemaal vergeten hoe slecht ze rijdt in het donker. Stel je voor dat je op een pikkedonkere baan rijdt en je ziet alleen de lichtjes van de auto’s die van de andere kant komen, je zigzagt met de auto en voelt dat ze nogal vaak op de kant van de tegenliggers rijdt. Sommige auto’s die van de andere kant komen flikkeren met hun lichten om te zeggen dat we teveel op hun rijvak rijden, en dan vraagt Nok zich af waarom ze flikkeren. Op zo’n momenten zit ik toch vaak met de tenen gekruld en ben ik heel blij wanneer ik heelhuids thuis geraak. Bij P’Gaew thuis hebben we Engelse kanalen, dus hebben we ons daar de rest van de avond mee kunnen zoet houden, maar lang duurde dat niet, want we waren allebei wel uitgeteld van al die uren lesgeven.

Na een lekkere nachtrust (eindelijk eens geen varkensgeluiden!) waren we klaar voor een rustig dagje, want vandaag was het geen lesdag. Nok zou in de voormiddag komen om samen de lesvoorbereiding van woensdag te maken. Zoals altijd was ze ook deze keer weer ruim te laat. Gelukkig hadden we direct al wat ideetjes zodat die verloren tijd niet echt erg was. Ze nam ons daarna mee om te gaan lunchen, en ik vroeg of ze ons kon meenemen naar de plaats waar ik vroeger altijd met haar gingen eten tijdens de lunchpauze. Het voelde zo warm vanbinnen toen we daar aankwamen. Je kunt dat niet omschrijven, maar het voelt alsof je weer helemaal compleet bent, alsof je thuis bent. Al besef je langs de andere kant wel dat er zoveel veranderd is, Thailand is nu mijn thuis en ik ben alles al zo gewoon. Al blijf ik toch nog genieten van alles hier. Na onze lunch kwamen enkele leerlingen ons thuis ophalen met hun scooter. We hadden afgesproken dat we ergens samen zouden naartoe gaan, alleen wisten we niet goed waar naartoe. Ik moest achterop bij Nin, een van mijn lievelingsleerlingen. Nick moest achterop bij Toey. Onderweg stopten we even aan een huis, daar haalden ze een fles met olie en goten die in hun brommer. De rit duurde best wel lang, en als je achterop zit doet je achterwerkecht wel pijn na een tijd.

 Ik genoot enorm van de rit, want we reden door de rijstvelden en zagen onderweg hoe ze de rijst aan het drogen waren, maar ik was ook wel opgelucht toen we eindelijk aankwamen in Chong Jom (de markt bij de grens met Cambodia waar alle namaakproducten worden verkocht.

 Je vindt daar bijvoorbeeld een iphone die draait op android, lachwekkend soms wel! Het was leuk om daar met mn lievelingsleerlingen te lopen, wanneer ze een woord niet wisten dan zochten ze het direct op in hun woordenboek. Moesten alle leerlingen hier zo leergierig zijn, dan zou het niveau stukken hoger liggen! Nick besloot op het marktje een rugzak te kopen. De verkoper vroeg er 400 baht voor, dat is ongeveer 10euro. Voor ons is dat enorm goedkoop, maar ik hoorde de leerlingen in het Thais zeggen hoe duur dit toch was. Ikzelf besloot wat inkopen te doen voor mijn nieuw stekje. Ik kocht 4 borden, 4 diepe borden en lepels en vorken. De leerling nam het zakje direct van me over en zorgde de hele dag dat ik niks hoefde te dragen. Dat is iets dat je snel gewoon wordt hoor, dat respect. Ik denk dat ik in België een ‘reversed culture shock’ zal krijgen wanneer ik in de toekomst terug thuis zou lesgeven. Na het marktje namen de leerlingen ons mee naar de plaatselijke dam, maar het was echt wel veel te warm dus zijn we maar direct verder naar huis gereden. De leerlingen zetten ons af bij mijn Thais mamaatje, want daar werden we om 5u verwacht. Het was een heuse aanpassing om zoveel volk te zien in mijn vorig huis. Waar ik vroeger alleen woonde met mijn mamaatje en klein broertje, zaten er nu ook de mama en stiefpapa van mijn mamaatje, de zus van mijn mamaatje en haar pasgeboren kindje. Huisje vol! Nick en ik roken direct dat het diner enorm goed ging meevallen, het rook zelfs Europees! Een schotel met frietjes en goulash passeerde onze neus, en dat deed onze maagjes toch wel grommen. Al was ik blij dat er toch ook rijst op tafel stond, want uit ondervinding kan mijn maag het Europese eten niet echt meer aan. Iedere keer ik iets vettigs probeer knijpen mijn darmen zich samen en heb ik enorme last. Ik heb dan maar besloten een beetje goulash met frietjes te eten en voor de rest toch maar bij het Thais eten te blijven. Na het eten speelde ik met mijn klein broertje, ik voelde me opslag dolgelukkig.

Mijn hart slaat een dubbele slag wanneer dat manneke uitbundig schatert door mij, ik heb nooit een broer gehad, maar met hem voel ik echt een broerliefde, ook al zijn we dan niet met hetzelfde bloed verbonden. Om 7u was echter mijn kaars uit en besloten we dan maar terug naar huis te keren, het was een druk dagje en door de warmte voel je dat nog eens dubbel zo erg. Om 9u gingen bij ons dan ook de lichten uit, en waren we klaar voor een dagje vol lesgeven.

Even genieten

Om jullie even te laten meegenieten van de zonsindergang hier, heb ik speciaal voor jullie een video vastgelegd. Zelfs na maanden in Thailand blijft het mooie uitzicht me verbazen!

'Sunset at Kantuatramuan' bekijken op YouTube