28 januari tem 3 februari 2013

Oh oh, wat heb ik weer pikante verhalen! Maandagochtend werden 2 van onze leerlingen al slapend gevonden in één van onze lokalen. Blijkbaar waren ze zondagavond binnengeglipt omdat 1 van hen de sleutel van het hek had, en de andere leerling de sleutel van een lokaal. Op zich vind ik dat zelfs al iets grappigs, de school is nu niet echt een plaats waar je heen wilt gaan buiten de uren om. Maar bon, het volgende verhaal gaat over een jongen uit Matheyom siksa 1, eerste jaar middelbaar, en een meisje uit Matheyom siksa 4, 4^e middelbaar. Ze waren samen binnengeglipt en hebben gewoon in dat lokaal een potje seks gehad. Na de ‘zware daad’ zijn ze gewoon in hun nakie in slaap gevallen, en in die toestand vond de leerkracht hen maandagochtend. Je had moeten zien hoe mijn thaise collega’s ermee lachen, ze maakten er zelfs grapjes over. Blijkbaar was die jongen de hele dag enorm moe, en ze vonden dat wel grappig. ‘ahja’, zeiden ze, ‘het was zijn eerste keer, hij zal dat nog niet gewoon zijn he.’ En ‘waarom verkiest dat meisje een jongen die zoveel jaren jonger is en nog geen ervaring heeft?’ Mijn baas zei dat de leerlingen hun ‘vreemde drang’ halen uit Korea. Het is wel gemakkelijk dit gedrag goed te keuren door het op een ander land te steken, en ze zijn er nog niet eens geweest. Ik heb die bewering natuurlijk wat tegengesproken, want uit ervaring weet ik dat dat helemaal niet klopt. Ik vraag me toch soms af waar die jonge kinderen het allemaal halen. Ik weet niet of ik het eerder al zei, maar een leerling van 18 hier is zo volwassen als een leerling van 14 in België. Ze zijn allemaal enorm kinds, maar op dat vlak willen ze precies wel heel snel volwassen zijn. Onbegrijpelijk! Donderdag ben ik dan eindelijk verhuisd. Ik verschoot ervan hoe veel gerief ik al had verzameld op die 4 maand in Thailand. We hadden er een pick-up voor nodig, en dan lag die nog boordevol. Het deed goed al dat materiaal in mijn huisje te plaatsen. Het voelde direct aan als een thuis, en ik wist meteen dat ik me hier enorm gelukkig zal voelen.

mijn living, of eerder 'balzaal' haha

 

Even later belde een collega van me, ze zei dat ze op mij aan het wachten was in school om me te helpen verhuizen. Een beetje bizar, want ik had nooit met haar het plan gemaakt om me te helpen verhuizen. Soms zijn de Thai echt niet te doorgronden. Ze was natuurlijk wat op haar tenen getrapt, maar ja, vernoem dan toch eerst dat je gaat helpen natuurlijk! De volgende dag op school was er een raar sfeertje. Toen ik aan het lesgeven vroeg mijn baas plots aan mijn collega (en goede vriend) Paolo of ik wel nog graag op school werkte. Hij had namelijk gehoord van iemand dat ik iets slechts had gezegd over school (over hem waarschijnlijk). Mijn baas was duidelijk nogal aangedaan, maar ik had nooit iets slechts over hem of school gezegd. Duidelijk een roddel natuurlijk! Dat is iets dat je na een tijd wel merkt hoor, ze zeggen ‘Thailand, the land of smiles’. Ja, dat is zeker zo, maar de Thai zijn enorm bezig met achterklap. Ze steken je graag een mes in de rug wanneer ze jaloers op je zijn. Bon, ik had natuurlijk wel wat stress, want ik wil echt mijn job hier niet verliezen. En zoals je weet werk ik enorm graag op mijn school, ik zou het voor geen geld willen wisselen met een andere school! Tijdens het weekend heb ik het er dan eens goed van genomen. Er is hier een ‘farang restaurant’(uitgebaat door een Duitser)  waar je enorm lekkere pizza’s kan eten, daar zijn we dan met de vrienden lekker gaan eten. De zondag had ik hen allen hier bij mij thuis uitgenodigd en hebben we lekker gebarbecued. Het lijken zo’n simpele dingen, maar het is dat samenzijn met mn vrienden dat me zo gelukkig maakt.

 

 

Genieten van het leven, iets dat ik in Thailand zo veel meer kan doen. Het doet me meer en meer beseffen dat het hard zal worden om ooit weer naar België te gaan, en eerlijk gezegd, de laatste tijd weet ik niet meer of ik wel wil terug keren…

14 tem 27 januari 2013

Ik heb zoveel nieuws, zo weinig tijd om te schrijven, en te weinig plaats om mijn woorden neer te pennen. Maar, ik zal jullie toch mijn hoogtepunten even neer kriebelen. Na mijn niet zo toffe ervaring met de diefstallen hier in Thailand, voelde ik me natuurlijk wat triest. Op school moest ik elke dag aanhoren dat ik in een slechte buurt woon, dat het onveilig is hier te blijven. Maar ik ben echt verliefd op mijn appartement, ik wil er voor geen geld weg. Maar, als volwassene, begin je je dan toch wel vragen te stellen. Je maakt jezelf soms bang wanneer je s ’avonds in het donker rijdt. Al die verhalen van mn collega’s doen er natuurlijk geen goed aan. Na een weekje van gepreek en bezorgde gesprekken met mijn collega’s, begon ik toch in te zien dat het misschien toch niet al te veilig is waar ik woon. Iedereen kan hier zomaar op en af lopen, er is geen hekken, er zijn geen camera’s, niks! Ik besloot dan maar om op huizenjacht te gaan, kijken kan nooit kwaad, en wie weet vind ik wel een nieuwe droomplaats. Mijn collega nam me mee naar 2 plaatsen. Neen,neen,neen, dat was het echt niet! Het gevoel was alsof je in een hotel rondliep, en het ‘appartement’ bestond uit een ‘hotelkamer’ waar niks anders instond dan een bed, tv en koelkast. Ja, moest ik student zijn zou ik het misschien overwegen, maar ik begin te voelen dat ik me daar nu toch te oud voor voel. Ik ben 25, ik wil dus een eigen stekje. Deze 2 plaatsen hadden me wat ontmoedigd, want mn collega zei dat vele farang (buitenlanders) in zo’n plaatsen wonen. Ik kreeg het gevoel alsof ik ‘moeilijk’ was, maar ik weet dat ik na mn werk wil thuiskomen en me thuis wil voelen. Dat is 1 van de belangrijkste dingen die ik nu voel, thuiskomen en alles van je werk achter je kunnen laten. Tot daar dus mijn grote zoektocht naar een nieuwe plaats, ik gaf het zoeken even op. Die week was er buiten mijn zoektocht dan nog iets gebeurd op school. Toen ik aan mijn bureau zat (iedereen heeft zijn eigen bureau) zag ik dat een leerling een andere gewoonweg in het gezicht sloeg. Vermits ik als leerkracht ook een opvoeder ben ging ik direct naar die 2 leerlingen en nam ze mee naar mijn bureau. Maar dan kwam het hijkelpunt, hoe kan ik opvoeden als de leerling niet met me kan praten? Gelukkig kwam mn collega erbij en nam ze het van me over. Ze sloeg de ene leerling op zijn blote benen met haar harde bamboestok. Het blijft altijd een beetje wennen om dat te zien. Na enkele boze woorden liet ze de leerlingen doorgaan. Achteraf vertelde ze me dat die leerling blijkbaar slechte woorden over haar en mij zei, dat hij in het thais tegensprak en ons dus probeerde te ondermijnen. Gelukkig versta ik nog niet genoeg thais om die jongen te begrijpen, hij zou het anders hard te verduren gekregen hebben. Leerkrachten worden hier aanzien als een soort God, je mag er niks slechts over zeggen, en je moet steeds respect tonen aan de leerkracht. Iets waar ik al helemaal aan gewend ben geraakt! De volgende dag zat ik s’ochtends aan mn bureau, te babbelen met mijn collega Paolo. Plots komt er een vrouw binnen en zet zich voor mijn bureau. Ik wist niet wat er gaande was, wie is deze vrouw en waarom zet zij zich voor mijn bureau. Een beetje later kwam haar zoon binnen, en dat was die jongen die had geslagen de dag voorheen en had tegen gesproken. De moeder wou met mij babbelen, maar dat ging natuurlijk niet, want ik versta geen Thais. Soms is het ECHT moeilijk om hier een echte leerkracht te kunnen zijn. Mijn collega kwam gelukkig een beetje later ook binnen, dus konden zij praten. Ik verloor er natuurlijk wel een lesuur door! Nadien hoorde ik van mijn collega’s dat er 8 leerkrachten in onze school zijn die problemen hebben met deze jongen. Hij is agressief en verstoort elke les. Hij vecht met andere klassen en niemand vindt hem leuk. De leerkrachten in onze school willen hem naar een andere school doen gaan, maar de moeder wou dat helemaal niet. Ik was wel een beetje aangedaan, want mijn collega had de moeder verteld dat ik ook wou dat hij wegging, maar dat wou ik helemaal niet. Ik wou eerder dieper ingaan op de oorzaak van zijn problemen. Een jongen naar een andere school sturen helpt de problemen in mijn school, maar dat verhelpt toch helemaal niet zijn probleem? De Thai zijn soms veel te oppervlakkig, het is gemakkelijk te zeggen dat hij agressief is, maar verder kijken dan hun neus lang is kunnen ze niet. In plaats van eens naar hem te luisteren, maken ze het nog erger door hem een pak rammel te geven. Oh, wat wou ik dat ik Thais kon spreken op zo’n moment! Ik dacht dat alles geregeld was en dat ik niet meer zo’n vervelende situaties zou moeten tegenkomen. Maar dan, de volgende dag, toen ik aan het lesgeven was, kwam mijn baas me uit mijn les halen. Hij nam me mee naar onze leraarskamer (enkel leerkrachten Engels zitten daar) en er stonden 2 stoelen. Mijn collega en ik moesten daar gaan neerzitten. Dan kwam de jongen binnen met zijn ouders. Zijn ouders gingen ook zitten, rechtover ons. De jongen ging voor mij en mn collega knielen en hield een gouden kruik vast met daarin 3 offers. Hij boog voor onze voeten, bad voor ons en offerde ons zijn bloemen. Ik was wat onwennig, want ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Toen mijn baas zei dat ik ‘het’ moest aannemen, wist ik niet wat ik precies moest aannemen. De hele kruik of 1 van de bloemen. Interessant was het wel! Daarna moest de jongen helemaal hetzelfde doen bij zn ouders. Ik kan je zeggen, ik zou niet graag in zijn schoenen hebben gestaan. Dit is nu eens DE manier om beschaamd te worden. Ikzelf zou door de grond zakken van schaamte! Na dit hele gebeuren ging het schoolleven weer gewoon door. Het is en blijft nog altijd spannend, lesgeven in Thailand! Het weekend van 19 en 20 januari was enorm druk. Ik en mijn collega hebben een Engels kamp voor 200 leerlingen uit de grond moeten stampen. Mijn baas had namelijk gezien dat mijn thesis daarover ging, en had dan het fameuze idee om alles in mijn schoenen te schuiven. Enorm veel werk natuurlijk, maar gelukkig stond er wel een centje tegenover. Het kamp zelf verliep vlotjes, en ik heb er ook enorm van genoten. Mijn collega, ik en onze vrienden (die meehielpen als trainers op het kamp) vonden het zelfs zo tof dat we besloten onze eigen ‘organisatie’ op te richten. Andere scholen kunnen ons nu huren voor Engelse kampen, en mijn baas heeft al goede reclame gemaakt bij 6 andere scholen. Het zou leuk zijn moest daar iets van komen!

 

 

Van links naar rechts: Liza, ik, Paolo, mijn baas, Jessica

een kleine speech

een variatie op het spel 'wie is het'

 Maandag was ik natuurlijk enorm moe, want lesgeven en geen weekend hebben is best wel afmattend. Gelukkig had ik maandag maar 2u les, dus kon ik wat bekomen. Maar toen kwam mijn baas met het toffe idee van nog wat huizen te gaan bezoeken. Hij wist namelijk een perfect huis. Hij nam me mee naar een super locatie. Het was er heel rustig, je had niet het gevoel dat je in een stad woont. Ze toonden me eerst de ‘kleine kamer’, dat bestond uit een kleine woonkamer, 1 kamer en een badkamer. Ik had niet een wow-reactie. Maar toen ze me de ‘grote’ kamer toonden, was ik op slag verliefd. Het had 2 slaapkamers, een klein keukentje, een kleine woonkamer, maar vooral een grote oprit waar ik gemakkelijk zou kunnen ‘chillaxen’ met de vrienden. Het enige nadeel was, er was al iemand die een optie op het appartement had, maar ze waren niet zeker of die persoon wel zou opdagen. Een beetje later, toen we dan doorgingen kwam plots die persoon met al zijn spullen. Oh, ik was echt triest, dan vind ik eindelijk een perfecte plaats, dan wordt ze voor mn neus weggenomen. De eigenares van de appartementen zei dat ze nog een andere optie had, maar dat het over een huis ging. Ze nam ons mee naar een zijweg van de grote baan. Het was een zeer rustige omgeving ook, omgeven door natuurlijk. Ze toonde me het huis, het had 3 slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer, een buitenkeuken en het allerbelangrijkste, het was omgeven door hekkens en had een eigen overdekte garage. Heel veilig dus! Ik was niet direct verkocht eigenlijk. De prijs lag wat boven mn budget, 7000 baht. En dan zou ik nog elektriciteit, water en internet erbovenop moeten betalen. Dat zag ik niet echt zitten. Maar een vriendin van me wou ook verhuizen, dus belde ik haar of we geen roommates zouden worden, dan zou de prijs echt goed meevallen. Maar helaas kon ze dat nog niet omdat ze in haar huidig appartement een contract had getekend van enkele maanden. Eenmaal terug op school kreeg mijn baas een telefoontje, de eigenares wou de prijs van het huis verlagen naar 6000 baht indien ik een jaar zou blijven. Ik wist echt niet wat ik moest doen op dat moment, 6000 baht is echt een zeer goede prijs voor zo’n huis, het is een perfecte buurt, maar iets hield me tegen. Na enkele uren van gepieker en gepeins besefte ik dat ik me teveel liet leiden door het interieur. Het huis is redelijk oud en alles, maar dan ook alles, is enorm kitsch. Maar hey, dat zijn dingen die je kunt aanpassen. En daarom besloot ik om ervoor te gaan. Muren kan ik schilderen, meubels kan ik veranderen, ik kan er mijn eigen ding mee doen. Ik had wel een zeer tweestrijdig gevoel, want ik zou volgende week al moeten verhuizen, ik zou dus nog maar een weekje hebben in het appartement waar ik zo graag ben. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik het moeilijk vind om iets achter te laten, en het voelt nieuw en onzeker aan. Mijn vrienden hier wouden dat natuurlijk direct ‘vieren’ met ‘delivered food’ (oho, ik ben mijn Nederlands wat aan het vergeten) en een biertje (hier is dat met ijs!). We lagen allemaal buiten op een matje in het gras, plots haalde de moeder van de bende een soort muskietennet boven en hebben we gewoon geslapen in de open lucht. Dat is ook weer een nieuwe ervaring voor mij, en ik vond het echt zalig. Wakker worden door het gefluit van de vogeltjes, zo zou ik wel elke ochtend willen wakker worden! En dat goed gevoel deed me enorm genieten van het weekend!

2 tem 13 Januari 2013

Het waren weer 2 weken met veel ups en downs. De eerste dagen na Nieuwjaar was het heel rustig op school, en dat omdat ik mijn examens moest geven. Ik was natuurlijk heel benieuwd naar hoe goed/slecht ze het zouden doen op mijn eerste examen. Ik zal onze manier van examens even vergelijken met de examens in Thailand. Eerst en vooral hebben de leerlingen hier per dag een viertal examens, aan elk examen mogen ze maximum een uur werken. Ten tweede, alle examens bestaan enkel uit meerkeuzevragen. Ikzelf geloof niet zo in meerkeuzevragen, in mijn ogen is dat iets makkelijker omdat je dan het antwoord voor je neus hebt staan. Bij een open vraag moet je nadenken en de kans is minder dat je het juiste antwoord weet. Daarom besloot ik dus om mijn examen toch volgens de Belgische manier te doen, met vragen waarop ze een antwoord moeten schrijven. En ik deed dit vooral omdat ik een taal geef, en hoe kunnen je leerlingen spelling en zinsstructuren leren als ze nooit een zin moeten schrijven? Mijn examens zijn dan misschien wel wat moeilijker, maar ik ga het hen ook niet te gemakkelijk maken hoor, dat ze maar eens wat studeren!

De 4^e januari moesten we niet lesgeven, want er was voor de leerlingen een soort Kerst/Nieuwjaarsfeest voorzien. De hele dag werden er dansvoorstellingen gegeven en ja, ook Gangnam style ontbrak natuurlijk niet! Paolo en ik besloten om niet op school te blijven, want wij moesten dringend onze work permit gaan aanvragen. Toen we aankwamen zag ik dat het nog steeds dezelfde secretaris was als mijn vorige keer, en daar had ik niet bepaald goede ervaringen mee (die man had mij 3 keer laten terugkomen omdat hij zelf fouten had gemaakt, en liet me 4u lang in zijn bureau zitten). Deze keer had ik meer geluk, na een uur en half waren onze work permits helemaal klaar. 3100 baht kostte me dat weeral. Ik besloot om daarna direct een bankrekening te gaan openen, want dat kan enkel wanneer je een work permit kan voorleggen. Het gaf me een voldaan gevoel toen alles eindelijk in orde was. Ik kan me nu een legale burger van Thailand noemen, hihi! S’ Avonds was er op school een feestje voor alle personeelsleden. In de grote hal stonden een tiental tafels vol eten en drinken (ja, ook alcohol). Vooraan op het podium was een karaokesysteem geïnstalleerd. Paolo en ik werden elk 1 Engels lied opgelegd. Met trillende handen begon ik aan ‘my heart will go on’. Nadien bleek dat niet de beste keuze te zijn, want ze begonnen verhalen te vertellen over hoe ik ‘Kate’ zou zijn en Paolo ‘Jack’ uit de film ‘Titanic’. Aan fantasie komen ze natuurlijk ook niks te kort. Maar bon, ik zal jullie even uitleggen hoe dat hier werkt met de karaokecultuur. Wanneer de Thai vinden dat je goed zingt, dan komen ze naar voren en offeren ze je geld of een bloem terwijl je nog aan het zingen bent. Ik had 3 aanbidsters en had dus door 1 liedje even 300 baht verdient (waar ik hier 3 weken mee kan eten!). Ik was natuurlijk euforisch! Daarna kregen alle leerkrachten nog een bonus in een envelop, ook dat had ik niet zien aankomen, maar was natuurlijk zeer welkom na de dure maand december! Na al het eten en drinken haalden ze ineens een bokaal boven waarin allemaal nummers zaten. Aan de zijkant van de hal stond een enorme tafel vol met cadeaus zoals ventilators, dekens, een grill,… We moesten dan allemaal één voor één een nummertje trekken, en je raadt nooit welk geschenk ik had gewonnen! Ik had een van de duurste cadeaus, een LG microgolfoven. Het was nog een heus avontuur om die grote microgolf op mijn brommertje naar huis te vervoeren. Maar ik was natuurlijk enorm blij met wat ik vanavond allemaal had bemachtigd!

Na het weekend begon ik aan het verbeterwerk, en er stonden me nog vele hoofdpijnen te wachten. Een leerling met 0%, hoe doe je het in godsnaam! Gelukkig zijn de meeste leerlingen er wel door, en ik heb zelfs een leerling met 100% (die zelf uit het laagste niveau komt). Maar mijn hoofdpijn kwam pas achteraf, toen ik hoorde hoe het punten geven hier aan toe gaat. Blijkbaar is er een systeem dat geen enkele leerling op het einde van het jaar kan buizen. Je moet als leerkracht dan een beetje kunnen toveren, een leerling met 0 moet dan opeens 50% hebben. Ik heb er echt mijn hoofd over moeten breken! Zeker omdat de meeste jongens gewoon niet willen leren. Ik dacht eerst aan een soort taak ofzo, eentje waar ze goed op zouden scoren, maar blijkbaar mogen wij gewoon punten veranderen. In plaats van een 0 geef je hen plots een 5 ofzo. Je kunt echt niet geloven hoe slecht ik me daarbij voelde, het druist volledig in tegen mijn principes. En ja, nu snap ik natuurlijk wel waarom de overgrote meerderheid van de leerlingen zo lui en leermoe zijn, ze weten toch dat ze overgaan naar het volgende jaar, dus waarom zou je dan studeren? Erg toch?

Vrijdag was ik dan toch enorm blij toen ik thuis was en even de schoolcultuur achter me kon laten, maar helaas was alle ramp nog niet voorbij. Toen ik zaterdagochtend opstond en naar buiten keek vond ik mijn brommer nergens. Ik raasde naar buiten en stond vastgenageld aan de grond. Mijn brommer was weg, foetsie, spoorloos. Ik liep naar de achterkant van het gebouw, maar ook daar was geen spoor van mijn brommertje. Ik begreep even niet wat er gaande was, het drong helemaal niet tot me door, tot ik plots een donderslag kreeg vanbinnen. ‘Mijn brommer is gestolen’. Het eerste wat ik deed was Nok opbellen, die belde dan weer de eigenaar van mijn appartement. Nok besloot direct om naar hier te komen, 50km verder omdat ze zich zo’n zorgen over me maakte. Ik was nog steeds zielloos, er was geen manier om na te denken, het enigste wat in me opkwam was ‘ik moet die brommer nog een maand afbetalen, ik kan geen nieuwe brommer kopen, hoe geraak ik maandag op mijn werk? En hoe kan ik ergens geraken in Surin zonder transport?’ Het was even moeilijk. Ik kan het gevoel niet omschrijven, maar het voelt alsof je iemand dierbaar verliest. De eigenaar kwam dan naar mijn appartement en vertelde dat mijn buur haar brommer ook diezelfde nacht was gestolen, en dat die brommer hetzelfde type was als de mijne. We gingen dan snel naar de politie. Politie, jouw vriend. Dat is echt wel zo in Thailand. Wat een lieve mensen daar in het politiebureau, ze proberen je terug warm te voelen vanbinnen, ze glimlachen naar je. Dat is echt een goed gevoel op zo’n moment, en dat is zoveel beter dan het ‘koude onthaal’ dat je krijgt in België. De politie had er een goed oog in, ze vermoedden mijn brommer wel terug te vinden omdat ze deze dagen veel bendes gepakt hadden. Maar ikzelf hoop op niks, ik wil rationeel blijven en besef dat ik 1100€ zomaar kwijt ben. Leuk begin natuurlijk, als je weet dat je net bent beginnen met werken en dat je net 4 maand hard hebt moeten werken om dat brommertje toch maar te kunnen kopen. De rest van de dag voelde ik me enorm leeg, maar gelukkig waren Nok en Eve hier om mij op te vangen en ze bleven dan ook de rest van de dag bij mij. Het nieuws deed zich ook snel een ronde (zoals altijd in Thailand), want plots wist iedereen van mijn vroegere school over mijn brommer en kreeg ik van iedereen lieve berichtjes. Het is echt een fijn gevoel te weten dat er zoveel mensen voor je klaarstaan. En dat is echt wel iets dat je nodig hebt als je in een ver land woont!  Nok is hier gebleven tot maandagochtend, ze moest maandag toch in Surin zijn en besloot dan om me niet alleen te laten. Ook zondagavond bracht P’Eve haar brommer, die ik zolang mar gebruiken als ik wil. Ik ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar geweest, en ik voelde me ook echt goed vanbinnen. Op zo’n moment leer je je echte vrienden kennen, en ik zal bij P’Eve altijd in het krijt staan. Maar toch doet het ook raar hoor, elke keer ik haar brommer voor mn deur zag staan had ik enorme schrik dat die de volgende dag weg zou zijn. Het is alsof ik constant door het raam zou willen kijken om zeker te zijn dat er niemand aan komt. Ik ben daarom aan de huisbazin gaan vragen of ik P’Eve haar brommer niet bij haar in de tuin mag zetten, hun tuin is namelijk met een heel groot hek afgeschermd, en je kunt daar dan ook helemaal niet in. Gelukkig was dat voor onze huisbazin helemaal geen probleem, en ze gaf me ook direct de sleutel. Ik voel me toch al iets meer op mn gemak nu, wetende dat P’Eve haar brommer nu veilig staat. Maar dat rotte, lege gevoel zal nog even blijven. En of ik nu in Thailand of in België woon, beroofd worden doet altijd pijn!

Mijn eerste oudejaar in Thailand

Je vraagt je misschien af hoe oudejaar hier in Thailand gevierd wordt, en daar kan ik je direct op antwoorden: heel passief. Wat je misschien niet weet is dat het jaar 2012 hier eigenlijk al het jaar 2555 is, en dat wanneer wij overgaan naar het jaar 2013, het hier nog steeds 2555 is. En daar is een simpele verklaring voor. Thailand is een boeddhistisch land, en zij hebben hier een andere jaartelling. In april hebben zij hun Thais Nieuwjaar, en pas dan gaan zij over naar het volgend jaar. Daarom is het ook zo dat ‘ons Nieuwjaar’ niet echt een groots gebeuren is hier. Maar! Je zult de Thai nu wel al een beetje kennen van mijn verhaaltjes, ze vinden voor alles wel een reden om niet te moeten werken, en ook daarom hadden wij op 31 december en 1 januari vakantie. Ik had wat schrik eerst, want voor mij betekent oudejaar nog altijd veel, de tijd die ik altijd doorbreng bij mn vast kliekje, en dat zou nu helemaal anders zijn. Ik had schrik eenzaam weg te kwijnen en de overgang van 2012 naar 2013 te missen. Maar dat was helemaal niet het geval, ik heb namelijk een zeer gemoedelijk feestje gehad. Ok, ik begin bij het begin. 31 januari ging ik naar het huis van mn vrienden hier in Thailand. Mijn vrienden hier bestaat uit Jessica (een 29-jarige vrouw uit Boston), Paolo (mijn 24jarige collega van de Filippijnen) en Paolo’s familie (ook van de Filippijnen, maar wonen al 7jaar in Thailand) dat bestaat uit Liza (de moeder), Tony (de vader), Kyla (de oudste dochter), Angela (dochter van 13) en Ira (dochter van 10). Allemaal schatten van patatten! We besloten van bij hen thuis te vertrekken naar Huai Saneng, dat is een reservaat ongeveer 7 kilometer van mijn huisje. Je zult nu denken ‘een reservaat, wat moeten we ons daar bij voorstellen’. Wel, dat zal je straks wel duidelijk worden wanneer je de foto’s ziet. De familie zou per auto gaan, en ik zou Jessica vervoeren met mn brommer. Helaas werd er wat roet in het eten gegooid, want de auto wou helemaal niet starten. Gelukkig zijn er zo’n speciale pick-up taxi’s die je voor enkele honderden bahts naar je locatie voeren. Ik was versteld van de locatie, echt waar. Ik was al eerder naar Huai Senang geweest, maar deze verblijfplaats overtrof mijn verbeelding. Voor slechts 80 baht (€2) kan je hier overnachten!

Jessica en ik kregen een eigen hut, de hut bestond uit een slaapgedeelte waar een muskietennet inhing, en dan een balkon (dat eigenlijk groter was dan het slaapgedeelte). Het balkon was echt iets heerlijks, je zit buiten op een houten ondergrond. Ik zou er uren kunnen zitten met een goed boek!

 

 Maar dat deden we niet, want we waren op stap als ‘familie’ en dan doe je dingen als een familie. We speelden ‘stronten’ (ken je dat spel nog mama?) en een ander kaartspel dat ze ‘bluf’ noemden. Het was lang geleden dat ik nog zo hard heb moeten lachen. Ik voelde me dan ook helemaal relaxt. Toen het ongeveer etenstijd was, moesten we in onze hut op een soort bamboe slaan met een stok, en dan kwamen de mensen in de hut om je bestelling op te nemen. We besloten ons diner niet in de hut op te eten, maar in een van de drijvende restaurantjes. Ik kan je zeggen, ik voelde me in een soort resort! Je zit echt helemaal op het water, met goed gezelschap en enorm lekker eten. Dit is leven!

 

 

 

 Na heten eten was het tijd voor pakjes! We hadden de week ervoor allemaal een naampje getrokken en moesten dan in het geheim voor die persoon een cadeautje kopen. Ik had de naam van de oudste dochter getrokken, maar ik was ook heel benieuwd wie mij had. Dit ‘spel’ deden we vanavond geheel volgens de Filipijnse traditie.

 

 

Er werd gezongen en 1 van ons moest in het midden dansen en zijn pakje dan afgeven aan de persoon waarvoor je het had gekocht. Toen iedereen zijn pakje had mochten we het allemaal samen opendoen. Ik had van de oudste dochter een soort klok gekregen voor in mijn huisje, en die klok was in de vorm van een gitaar. Ze kennen me hier duidelijk al goed, ze weten al hoe erg ik met muziek bezig ben.

En dan was het tijd voor vuurwerk! We gingen naar de open ruimte bij het meer en schoten ons vuurwerk af (dat deden de mannen natuurlijk). Maar ik kan je zeggen, Thais vuurwerk stelt helaas echt niks voor. Het zijn geen grote mooie vuurballen zoals je dat bij ons ziet, het is meer geluid dan effect. Maar dat maakte het niet minder fijn. Eenmaal terug in onze hut was het tijd om af te tellen en knuffelden we ons het nieuwe jaar in. Dit gebeuren was niet zo overweldigend als we dat in België zouden doen, en daarom had ik niet echt het gevoel dat er al een nieuw jaar was. Maar eigenlijk, het is ook maar een getal, niet dat er echt veel veranderd. Na deze drukke dag besloten we om in ons bedje te kruipen, gezellig kamperend onder het muskietennet. Maar jeetje, het besloot een helse oudejaarsnacht te worden. Je zult het waarschijnlijk niet geloven, maar Jessica en ik geraakten niet in slaap. We hadden het gevoel dat het aan het vriezen was (ook al was het s ’nachts iets van een 15°). Onze voeten hadden het ijskoud, onze lichamen waren aan het rillen, zelfs een trui aandoen hielp niet. En daarom lagen we de hele nacht wakker, het deed dan ook zeer om op 1 januari uit bed te komen. Ik nam direct een douche en deze was heeeeerlijk warm, ik voelde me direct een nieuwe mens. We dronken in de familiehut lekkere warme chocomelk (kan je het geloven? Warme chocomelk?) en aten brood. We waren allemaal nogal suf, dus besloten we een wandelingetje te maken in het ‘resort’ of hoe je dat ook moet noemen. Er was daar een speeltuin voor de kids, maar je zou versteld staan van wat daar daadwerkelijk stond. Het gevoel dat we kregen was het gevoel alsof je in Tsjernobil zou staan. Alles helemaal verroest, onderkomen. Het had wel iets, en zelfs ik speelde mee.

We kochten daarna wat visvoer, want in het meer aan de drijvende eethutjes zaten enorme vissen. Mooie vissen, tot ze ons helemaal nat spetterden met hun dikke vin. Ik rook helemaal naar vis, en Jessica vroeg me ‘ben je nu allergisch aan jezelf?’ ^_^

We aten dan nog heel gezellig ons middageten in de familiehut en daarna vertrokken we alweer naar huis. Eenmaal thuis was ik helaas uitgeteld, ik legde me even neer en toen ik wakker werd was het 17u. Ik schrok even, want de dag was bijna om! (ja, hier in Thailand is de dag om als het 18u is, dan is het donker en is alle leven weg). Veel heb ik dus niet meer gedaan, maar ik kan met een verzadigd gevoel terugkijken naar een gezellig en warm oudejaar.

mijn excuses

Mijn excuses voor het LANGE wachten, ik weet dat er een aantal op hete kolen zitten. Maar ik beloof dat er zondag weer iets wordt gepost! :)
Nog eventjes geduld dus...

3 tem 7 december 2012

Een niet zo ordinaire week deze week, zoals ik meestal wel kan zeggen in Thailand ;) Zoals jullie misschien weten verjaarde de koning van Thailand op woensdag 5 december. Aangezien alle scholen dan gesloten zijn, hadden wij een uitgebreide ceremonie dinsdagochtend, wat ook nog eens ‘Vaderdag’ bleek te zijn. Onze ceremonie ging er dus geheel anders aan toe. Alle officiële leerkrachten, en daarmee bedoel ik de leerkrachten die erkend zijn door de staat, hadden vandaag een speciaal uniform aan. Het had wel iets, het straalde macht uit! Ik had direct het gevoel dat ik ook wel zo’n uniform zou willen dragen. Ja, ik ben een absolute voorstander van uniformen, vraag me niet waarom. Alle leerkrachten moesten samen gaan staan voor het podium, waarop een enorme foto van de koning was geïnstalleerd. Dan werd het volkslied zoals elke morgen gezongen, maar vandaag was daar speciaal een soort fanfare-achtige band voor voorzien. Ook dat had wel iets, want toen iedereen begon mee te zingen voel je direct een soort uniformiteit, een sterke band.

Kan je mij vinden tussen al dat wit? ^_^

 

 Nu snap ik hoe het moest gevoeld hebben toen de aanhangers van Hitler allemaal samen de groet deden. Al vind ik dit wel iets menselijker, want de koning van Thailand is echt wel een heel goed en medelevend persoon! Na dit hele tafereel van gezang, werden één voor één mannelijke personen op het podium geroepen. Ze werden een soort certificaat overhandigd (dat hier echt wel een alledaags iets is). Ik wist eerst niet wie die onbekende personen waren, maar blijkbaar waren het de vaders van de leerlingen met het beste resultaat (zowel punten als gedrag) van elk jaar, en die kregen daarvoor op Vaderdag een soort beloning. Moest ik één van die vaders zijn, ik zou met veel fierheid op dat podium stappen!!  De rest van de dag verliep nagenoeg rustig, zoals alle andere dagen. Zoals ik al zei, was het dus woensdag een vrije dag. Overal waar je ging zag je posters hangen met het hoofd van de koning op, ze zijn hier heel erg vaderlandslievend hoor, iets waar de Belgen alleen maar iets van kunnen leren. Soms vraag ik me af wat de oorzaak is van die vreselijke haat dat zoveel Belgen hebben tegenover hun vaderland, België is echt geen slecht land hoor, er zijn zoveel adembenemende gebouwen! Maar daar ga ik natuurlijk niet over uitweiden. Donderdag en vrijdag zouden een normale dag zijn, aan brugdagen wordt hier niet gedaan. Maar voor mij en mijn collega Paolo was er een heel ander gebeuren. We moesten namelijk naar Bangkok om daar een ‘leerkrachtenlicentie’ te gaan aanvragen. Ik was blij dat ik dat niet alleen moest doen, maar dat ‘alleen’ bleek al snel uit te draaien tot een groep van 8 man. Paolo zijn familie (tante, nonkel en hun kinderen) wouden ook heel erg graag mee naar Bangkok en onze vriendin Jessica wou ook mee. Dus zijn we met een hele knusse groep naar Bangkok vertrokken om half 11 donderdagavond. Zoals gewoonlijk namen we Nakhornchai Air, de beste busmaatschappij die je kunt vinden in heel Thailand. Je reist voor 405 baht (dat is 10euro) naar Bangkok, je krijgt eten, snacks en drinken. Het voordeel is dat je enooooorm veel benenruimte hebt en dat je zetel nog eens een massagefunctie heeft. Daar kan je niet voor sukkelen, toch? Het beloofde toch een lange rit te worden, want slapen op een bus is echt niet comfortabel, zelfs al heb je enorm veel ruimte. We kwamen uiteindelijk aan om 4u s ’nachts en moesten dan nog een hotel gaan zoeken. Ik denk dat we rond 6u eindelijk een soort motel hadden gevonden, waar we voor 300 baht (7,5 euro) konden overnachten. We deden even een ochtenddutje van een uur en vertrokken dan naar het ministerie van onderwijs. Daar stond me nog een koude douche te wachten, want ik kon mijn licentie niet aanvragen zonder een TOEIC test. Dat is natuurlijk even balen, want dat betekent dat ik een TOEIC test ga moeten afleggen, en dus weer naar Bangkok zal moeten reizen. Ik besloot om dat nu even helemaal te vergeten en van dit tripje te genieten. We gingen dan wat shoppen, en je kunt misschien wel raden wat mijn eerste plaats was? De enorme boekenwinkel!!! Er is in Bangkok een enorme boekenwinkel in ‘Paragon mall’ waar ze een overdosis aan Engelse boeken hebben, en niet alleen voor volwassenen, ook voor de kids. Ik vind het zalig daar te neuzen, want ik koop graag Engelstalige boekjes die ik dan in de klas kon gebruiken. Deze keer vond ik er echter geen die me interessant leken, maar ik heb wel een ander soort boek gekocht, en ik ben zo blij dat ik dit in mijn bezit heb! De leerlingen gaan dol zijn op de afbeeldingen alleen al!

 

 

 

We bezochten nog enkele andere shopping malls (dat is precies het enigste dat je in Bangkok kan vinden) tot we het uiteindelijk begaven van de vermoeidheid.

We besloten erg vroeg in te kruipen, want zaterdag beloofde het weer een drukke dag te worden. En dat was het zeker en vast! Om 8u stonden we met volle moed klaar om …. naar het pretpark te vertrekken! Zoals een klein kind voelde ik mijn hartje racen, de glimlach op mn gezicht ging maar niet weg, ik had er zin in, en dat was te merken! Toen we eenmaal (na een zeer lange rit in de taxi) aankwamen, ging mijn hartje nog sneller, want er was iets heel speciaals in dat pretpark waar ik enorm naar uitkeek… Snow Town! En dat werd meteen ook onze eerste stop. Het was een soort kerstsfeerachtig dorpje met kunstsneeuw. Je kunt echt niet geloven wat een deugd het deed even in de kou te staan. Terwijl iedereen daar stond te bibberen, deden Jessica en ik onze jassen uit en wreven de sneeuw over onze armen. Het koelde zo geweldig af. Het doet nog deugd als ik eraan denk. Je gaat het misschien raar vinden, maar je hebt echt eens nood aan verkoeling hoor! Aan de linkerzijde van snow town was er een soort sneeuwglijbaan waar je met rubberen banden van kon sleeën. In 1 woord: heerlijk! We kregen er niet genoeg van.

Jessica, Liza en ik

 Tony en de kids, Jessica en ik

Na 1u echter kregen onze Filipijnse vrienden het echter koud, en zijn we naar buiten gegaan. Vandaag heb ik gemerkt hoe grappig het eigenlijk is wanneer iemand voor de eerste keer de sneeuw ontmoet. Onze Filipijnse vrienden hadden dit natuurlijk nooit eerder gevoeld. Daarbinnen was het een 2°, wat voor mij nog best wel warm was eigenlijk. Maar onze vrienden beweerden dat hun neuzen aan het bevriezen waren en dat het enorm pijn deed. Hun handen waren ook enorm koud. Ze verschoten toen ze mij en Jessica’s handen voelden, die enorm warm waren. Je hebt er misschien nog nooit over nagedacht, maar als je woont in een land waar het sneeuwt, dan gaat je lichaam daar een soort afweermechanisme voor bouwen, het gaat automatisch je handen verwarmen. En dat hebben de Filipijnen en Thai niet, want die hebben nooit sneeuw, daarom dat hun handen enorm koud waren. We hebben weer wat bijgeleerd. De rest van de dag hebben we de andere coasters en dergelijke gedaan, maar ik kan je zeggen, de coasters in Thailand zijn echt niet schrikwekkend! Het voelt aan alsof je op een kermis loopt uit de jaren stillekes. Desondanks heb ik me enorm geamuseerd, zo zie je maar dat je niet de nieuwste en coolste stuff moet hebben om ervan te genieten. Oh, er is wel nog iets grappigs dat ik wil vertellen. Paolo is een jaartje jonger dan ik, maar hij doet zich altijd voor als een man die wel wat aankan. Hij vroeg dan ook met veel hoogmoed wie er met hem in de schommelboot wou, je weet wel, die boot die van links naar rechts schommelt en waarin je buik zo kriebelt? Ik vind dat een super attractie, dus ging ik er met veel plezier met hem in. Ik overtuigde hem om helemaal aan het uiterste te gaan zitten, omdat je daar het meeste kriebels voelt. Met veel machogedrag stapte hij in de boot, maar dat machogedrag, dat bleek al snel weg te ebben. Na slechts 1 minuut in de boot begon hij zich plots raar te gedragen. Hij kroop bijna onder de hendel heen, en lag plat op de bank, hij krijste zoals een meisje en riep ‘stop,stop, I’m gonna die’. Echt waar, ik wist niet wat ik moest doen. Langs een kant was het zooooooooooooo lachwekkend, maar langs de andere kant wou ik hem ook helpen, maar hoe? Jonges jonges, ik heb nog nooit een man zo horen gillen. Als ik terugdenk aan zijn gezicht en gedrag, dan pis ik bijna in mijn broek van het lachen. Daar gaat zijn overtuigend machogedrag! Om 7u sloot het park, dus gingen we maar weer naar huis. We reden eerst nog even rond om ons avondeten te verorberen, om dan met een goed gevoel te gaan slapen. Ook vandaag waren we zoals kleine kinderen enorm moe. Die goede nachtrust deed wel goed, want de volgende dag, de zondag, moesten we alweer naar huis en zat er weer een lange rit op ons te wachten. Zondagavond viel ik dan ook als een roos in slaap toen ik eindelijk weer in mijn knus huisje aankwam.

26 november tem 2 december 2012

Ook deze week was er weer vanalles te doen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat de Thai precies elke week wel een festival or feestgelegenheid hebben. Het heeft zijn charmes, maar te veel moet dat voor mij toch ook niet voorkomen hoor, want dan valt het speciale gevoel van dat hele gebeuren weg. De 28^ste november was het hier dus een festival, we moesten maar een halve dag werken en rond 1u stopten alle leerkrachten. Dat bleek uiteindelijk al wat vroeger te zijn, want toen ik na mijn lunch naar boven wou gaan stonden alle leerkrachten al beneden (en het was nog maar 20 na 12!). Ze zijn toch allemaal liever lui dan moe hoor, haha. Al versta ik het ook wel een beetje, de warmte (of beter hitte) maakt je eigenlijk wel lui. Deze weet heb ik toch ook wat last gehad van de hitte. Ik geef les in mijn vast lokaal 331, maar helaas zijn daar de ventilators kapot. Na slechts 2 minuten voel je de druppels van je rug en benen lopen, ik snakte naar wat sneeuw, hihi. Maar het heeft zijn charmes, mij hoor je echt niet klagen. Dat even geheel ter zijde, nu even verder over dat festival. Woensdag was het hier dus Loy Kratong. Rond 1u moesten we daarom ook allemaal (de hele school) naar de nabijgelegen tempel. Ik zag er wat tegenop, want ik had echt niet de kracht om weer uren op mijn knieën te gaan zitten. Ik denk dat een goede spirit mijn wens had gehoord, want wonder bij wonder stonden er plastieken stoelen in de tempel. Er werd weer veel gebeden, en ook deze keer kwam de monnik rond met zijn bamboestok om iedereen nat te spetteren (ze noemen dat zegenen). Het bleek nog een grappige monnik te zijn, want hij klopte enkele leerkrachten op het hoofd met zijn stok. Iedereen lachte, ik vond het er eerder pijnlijk uitzien. Aan de rand van de tempel stonden hele tafels vol met bloemstukken. Het waren echte kunststukken! Je kon voor een zelf gekozen bedrag daar een bloemstukje uitnemen. Ik deed er even over om mijn kratong te kiezen, tot ik een mooie kleurige zag liggen, toen wist ik direct dat deze de mijne zou worden.

 Met alle leerkrachten gingen we dan naar de rand van de aangrenzende straat, waar het grote meer van Surin is. Er was een platform op gebouwd. Na een heuse fotoshoot waren we klaar om onze kratongs te water te laten. Eerst nog even het kaarsje aansteken, en de wierrookstokjes, daarna een wens maken vooraleer de kratongs te laten drijven.

Het was echt mooi om te zien! Het was nog maar 2u toen al dit gebeuren gedaan was, dus vroegen we of we nog moesten lesgeven. Dat bleek een domme vraag te zijn, want wie wil er nu nog lesgeven? Paolo en ik besloten dan samen nog maar een koffietje (ik een ice chocolate zoals altijd) te drinken en om 16u terug naar school te keren om ons uit te klokken.(ja, bizar he, wij moeten inklokken voor 07.50 en uitklokken na 16u). Dit was natuurlijk nog niet het hoofdgebeuren van het festival, want s ’avonds kwam Surin helemaal tot leven. Het is vreemd hoor, na 19u rijdt er in Surin bijna niemand meer op straat, het is griezelig doods, maar als er dan eens iets te doen valt, dan waan je je in Bangkok, je kunt je niet draaien of keren. Ik had s’avonds met Jessica afgesproken, want die wou dit toch ook allemaal eens meemaken. Ik ging haar oppikken (lang leve mijn brommertje!) en besefte plots hoe chaotisch het verkeer hier wel kan zijn. Uit kleine steegjes komen soms brommers gevlamd zonder eens te kijken of er iemand rijdt. Gelukkig heb ik al jaren ervaring in het rijden met een brommer, anders zouden er gegarandeerd ongevallen gebeuren. Ik besloot mijn brommer niet te parkeren tussen de mierennest van brommers, want de Thai parkeren zo verdomd dicht dat als er 1 valt, alle andere honderden brommers zoals dominoblokjes meevallen. Ik riskeer dat niet, ik stap dan liever een 200 meter. Ik moet toegeven, ook dit festival was weer denderend mooi. Aan het meer zaten duizenden mensen hun kaarsjes op hun boeket aan te steken, en lieten hun bloempjes op het water. Het meer was dus vol met lichtjes, maar ook de hemel was gekleurd met lichtjes, en dat was omdat ze hier wensballonnen verkochten. Voor diegene die me kennen, ik ben verzot op wensballonnen en kon het dus niet laten om mee te doen (voor enkel 40baht!). Jessica had dit nog nooit in haar leven gedaan, en was dus wel helemaal in de wolken.

 

 

 

 

 Op dit festival liepen natuurlijk veel van onze leerlingen, en het is echt enorm fijn als ze plots roepen ‘teacher, teacher!!!’. Ze zijn zo blij wanneer ze je zien buiten school, en mijn hart voelt dan enorm warm. Wat een verschil met België, waar de leerlingen van je gaan lopen als ze je zien op straat (of waar ze je van kop tot teen bekijken alsof je een stuk stront bent). Lang leve Thailand, echt waar! De rest van de week verliep heel vlotjes, de meerderheid van mijn leerlingen hadden deze week een test en ik was verbaasd over hoe goed ze het deden. Deze kinderen zijn echt niet dom hoor, ze moeten gewoon op de juiste manier onderwezen worden. Het doet me soms wel wat hoor, als ik bij ons departement door de gangen lopen. Alle lokalen zijn open hier, dus wanneer een leerkracht lesgeeft kan je exact zien hoe en wat ze doen. Alle leerkrachten hier zitten neer en doen bitter weinig, ofwel schrijven ze hele conversaties op het bord die de leerlingen dan moeten overpennen. Echt spreken (zonder na-apen) komt er totaal niet aan bod. En dat doet me soms wel wat, Paolo en ik zeggen vaak dat ze de leerlingen dom houden. In ons bureau zitten de leerkrachten ook vaak bezig over hoe slecht de leerlingen wel zijn en dat ze niks snappen. Ze geloven niet in hun leerlingen, en dat verscheurt mijn hart. Deze leerlingen kunnen veel, ze zijn niet dom en ze zijn goede mensen. Al ben ik deze week toch ook eens goed kwaad geweest om mijn leerlingen van het 6^e middelbaar. Het is een klas dat je kunt vergelijken met een BSO klas in België, ze hebben geen zin in school. Ze kwamen in mijn les 20 minuten te laat, 20minuten! Ik vroeg dus waarom het zo lang duurde, waarop ik als antwoord kreeg ‘drink water’. Ik heb hen goed laten voelen dat ze dat geen tweede keer moeten doen, ik vertikte het dus om les te geven en gaf hen gewoon een taak. Je had hun gezichtjes moeten zien, het was duidelijk dat dat niet hun doel was, want plots kwamen ze met puppy oogjes af en zeiden ze allemaal ‘sorry’. Ik heb gehoord van ons departementshoofd dat de leerlingen best wel genieten van mijn lessen, omdat ze op een speelse manier de vrijheid krijgen om Engels te spreken, en blijkbaar is dat de eerste keer dat ze dit ervaren. Het gaf me een goeds gevoel dit te horen. Het weekend was eigenlijk wel nog druk voor mij, op zaterdag heb ik moeten lesgeven. Ik geef bij ons op school 2 keer per maand op zaterdag les, en dat is voor de ‘beste’ klassen. Ik krijg hiervoor van de school extra geld, en ik doe dit ook met veel plezier. Al moet ik me daarna wel haasten, want ik heb slechts een half uur om van onze school tot de muziekschool te geraken (en ondertussen nog te eten). Maar je kent mij, ik houd wel van druktes. Na de muziekschool had ik afgesproken met Jessica, we zouden samen wat gaan shoppen, ze wou een gitaar kopen en daarom bracht ik haar dus naar Siam music. En kijk eens wat ik daar vond ^_^

 

S ’avonds besloten we naar Paolo te gaan, en daar wat te ‘jammen’. Paolo zelf speelt ook gitaar. Je had ons moeten zien rijden op mijn brommertje, we leken wel echte Thai. Ik aan het stuur, Jessica achterop met een gitaar op haar rug en tussen ons mijn ukelele. Het was een enorme fijne avond, en we besloten een bandje op te richten, de ‘farangs’. Ik ben benieuwd wat daarvan gaat komen, hihi. De tijd vloog razendsnel want toen we vertrokken was het al half 1 s ’nachts (het ritme ligt hier anders, daarom is dit echt enorm laat). Onderweg kwamen we nog iets grappigs tegen. Aan de kruispunten staan hier dus bijna overal verkeerslichten met daaraan een soort teller geïnstalleerd, die teller laat je zien hoeveel seconden er nog zijn vooraleer je kunt vertrekken. Ik moest dus aan een rood licht stoppen en naast ons stond een auto met de ramen open. Het rare was dat er niemand aan het stuur zat. Ik keek even rond en zag dat de bestuurder even gezellig aan de kant van de weg aan het urineren was. Ik zei tegen Jessica: ‘wel, hij heeft exact 45 seconden om zijn behoefte te doen’. Dus begonnen we samen af te tellen en te wedden of hij het zou halen in die tijd of niet. Blijkbaar niet, want plots sprong het licht op groen, en stond zijn auto daar gewoon nog te midden van de weg, zonder bestuurder. Thailand, het blijft me nog elke week verbazen! ^_^

PS: Nog even dit, ik vond het volgende deze week in de computershop in Surin. Is dat nu niet het stadhuis van Brussel?