Woensdag 26 September 2012

Deze ochtend ben ik opgestaan om 6u. Ik mag met veel fierheid zeggen dat ik tot vandaag nog altijd geen jetlag heb, en ik ben er dus zeker van dat die ook niet meer zal komen. Om 7u20 vertrokken mijn gastvrouw en ik naar het ziekenhuis, maar eerst moest ze nog een kleine tussenstop maken op mijn nieuwe school omdat ze haar handtekening daar nog moest zetten. Dat is best wel raar hoor in Thailand, om 8u moeten alle leerkrachten hun handtekening zetten zodat er voortdurend kan gecontroleerd worden of de leerkracht wel aanwezig was op school. Zoals je weet omzeilen de Thai alles, en paraferen ze dus gewoon en zijn ze nadien weg. Ook vandaag was dat het geval. Het deed wel raar om eindelijk op mijn nieuwe school te komen, al heb ik niet zo heel veel gezien. Het is een school met 1500 leerlingen en ongeveer 70 leerkrachten, heel wat anders dan Saikaew natuurlijk. Ik wist dan ook direct dat ik Saikaew enorm hard ga missen, en dat het moeilijk zal zijn om mijn tijd in Saikaew te overtreffen! Na het paraferen nam ze mij mee naar het militair hospitaal(tje) waar ik 2u heb moeten wachten. Gelukkig heb ik altijd mijn boeken bij de hand, zodat ook die tijd weer wat vlotter verliep. Daarna zette ze mij af bij Rajabhat university. Het deed enorm fijn om daar terug te rijden, ik zag ineens weer flitsen van herinneringen met Sam en Nele op ons fietsje. Daar op het hoekje waar wij altijd onze fietsjes vastbonden, daar stond P’Eve op mij te wachten. Ze nam me mee naar haar klas, matteyom 1, het 1e middelbaar dus. Je vindt het vast raar dat ik tijdens mijn vrije tijd en vakantie nog wat naar school ga en andere leerkrachten ga assisteren, maar ik ben nu eenmaal in een klaslokaal! Het was een zeer klein klasje qua thaise norm, ongeveer 15 studenten. Ohja, om even terug te komen op de vraag van Mevrouw Vancauteren ‘waar steken ze de mensen met een handicap?’. Vandaag zat er dus een mongools leerlingetje bij in de klas. Haar praten ging echt niet, maar het was een schat van een kind! P’Eve begon om 20 na 10 aan haar les, die eigenlijk al om 10u begint. Deze keer was dat voor mij geen aanpassen meer, dat zijn we ondertussen al zo gewoon. En dan begon het, ik was al versteld dat P’Eve daadwerkelijk iets had voorbereid. Sam en Nele weten net zoals ik dat P’Eve nogal aan de luie kant is en ik had eigenlijk verwacht dat ze aan mij zou vragen wat ze zou moeten geven. Ze had zelfs een spelletje voorzien! Ik stond ervan te kijken, misschien is ze dan toch echt een betere leerkracht bij kinderen dan bij volwassenen. Al duurde mijn goede indruk niet lang, want ze wou de les beginnen met het spel. Een soort kaartjes, op de ene stapel kaartjes stonden mensen en op de andere stapel kaartjes stonden beschrijvingen van die mensen. Best wel iets fijn om te gebruiken… als de leerlingen de juiste woordenschat al gezien hebben allesinds. Ik vroeg aan P’Eve of de leerlingen die woorden wel al kenden, ze kwam even echt uit de lucht gevallen. Is dat niet zowat de basis van didactiek? Eerst de woorden kennen vooraleer je spelletjes speelt? Met een beetje help van mij heeft ze dan toch eerst wat woordenschat op bord geschreven. Daarna hebben we het spelletje gespeeld. Het viel me op hoe lui de leerlingen al waren, het was nog maar 10u. Maar ik wist direct waarom natuurlijk, bereid je je les niet voor, dan liggen de leerlingen te slapen want die voelen ook dat je dan niet zeker in je schoenen staat. Ik heb het dan even van P’Eve overgenomen en ben bij de leerlingen apart wat vragen gaan stellen met die kaartjes, vraagjes zodat zij de nieuwe woordenschat moesten gebruiken. Ze waren wel wat zenuwachtig omdat ze dat niet gewoon zijn, maar na een duim en een ‘very good’ van teacher Sally stralen de leerlingen en krijgen ze weer een boost van zelfvertrouwen. Heerlijk toch die kindertjes! Na de les liepen we nog even door de lagere school, het stormde daar van allemaal kleine thaise poppemiekes. Je zou er zo eentje uit willen pikken en mee naar huis nemen! Daar wachtten we dan op mijn gastvrouw, die mij terug ging komen ophalen. P’Eve vroeg direct of ik zin had om morgen alweer terug te komen, maar morgen en overmorgen ben ik al bezet. Ik heb dan afgesproken dat ik zeker volgende week terug kom, want dat ook ik ervan genoten heb. ‘you are a busy girl’ kreeg ik als antwoord. Liever busy dan lui, want daar kan je niks van leren! Met mijn gastvrouw ben ik dan even wat noodles gaan eten en daarna gaf ze me een lift naar huis. Thuis ben ik direct beginnen werken aan mijn voorbereidingen voor mijn training morgen. Ik had op slag alweer wat stress, want 2 dagen training steekt wel wat voorbereiding in, en dat kan je niet zomaar op een halve dag. Na enkele uren was gelukkig toch mijn eerst dag gevuld. Na het eten hielp ik nog even mijn thais mamaatje en daarna vroeg ik wat het verschil was tussen ณ en น , want die worden blijkbaar beiden uitgesproken als een ‘n’. Ik ben er niet veel wijzer uit geworden, want ze kon het in het Engels niet echt uitleggen. Voila, nu weet ik weer wat ik dit weekend aan mijn zusje Nok moet vragen, die zal me vast een heel uitgebreid antwoord kunnen geven. Ik voel stelselmatig aan dat ik toch al enkele dingen in het thais kan lezen, als ik me er in mijn vrije tijd nog wat op toespits, dan kan ik in geen tijd ook thais leren. Mijn gastvrouw heeft me dan ook nog geleerd hoe ik juist een ‘wai’ (groet) moet doen, dat had ik hier nog niet echt deftig geleerd en eigenlijk is dit best wel belangrijk. Als de persoon heel oud is, dan moet je zien dat wanneer je ‘wait’, dat je duimen net onder je neus komen en je vingers net je voorhoofd niet raken, je buigt dan ook een 45 graden. Wanneer de persoon ongeveer jouw leeftijd heeft, dan moet je zien dat de bovenkant van je duimen onderaan je kin komen en de tippen van je vingers ter hoogte van je neus, hierbij buig je maar 10 graden. Zo zie je maar weer dat je toch elke keer weer iets nieuws kan bijleren, en dat vind ik nu net het leuke aan het leven in een ander land. Met dat leuke gevoel trotseerde ik dan maar weer de zwoele nacht, vol onweders, muggen en met veel gezweet. hier een fotootje getrokken met mijn gsm door mijn raam:

Dinsdag 25 september 2012

De derde dag in Surin, en hopelijk de laatste dag zonder plannen. Deze ochtend ontbeet ik met het omaatje, die weer de hele tijd tegen mij in het thais bezig was en waar ik dus niks op terug kon zeggen. Soms is dat wel vervelend hoor, maar dan doe ik zoals de Thai dat doen, gewoon glimlachen. Na mijn ontbijt probeerde ik het internet nog eens, en wat een wonder, het werkte! Al moet ik er wel bijzeggen dat het nog altijd thais internet blijft en dus voortdurend wegvalt. Ik voelde me zoals een klein kind, enorm blij met iets heel stoms. Maar het brak mijn dag toch wat, zo eens wat mailtjes te kunnen lezen en wat met mensen te kunnen babbelen. De rest van de dag heb ik ook weer niet al te veel gedaan, en nu werd ik het wel wat beu, dus besloot ik P’Eve op te bellen. Die had me eens gevraagd of ik zin had om mee naar haar school te gaan, zij geeft nu Engelse les in de basisschool. Curieus dat ik ben, wil ik dat toch ook wel eens doen. Verstaan zullen ze me alvast niet, maar bij kinderen steekt dat niet zo nauw, speel er een leuk spelletje mee en ze zijn content. En ook ik ben blij als ik nog eens mag spelen, en alles is beter dan thuis te zitten niksen! Voila, zo heb ik dus weer een fijn plan voor morgen! Een beetje daarna kreeg ik een mailtje van Mr. Udom. Ken je die nog? Dat is die heer waarvoor ik die 3 dagen dat project heb gedaan, die bijlessen geven aan de Engelse leerkrachten. Hij vroeg me of ik interesse had om donderdag en vrijdag weer zo’n project te doen. Dat sprak me natuurlijk direct aan, al moet ik wel even naar vervoer kijken, want Prasat ligt hier wel een eindje van (zo’n 30 kilometer) en zonder eigen vervoer kom ik nergens. Ik kijk er toch al naar uit om mijn eigen brommertje te kopen, het mag dan al niet het spetterendste vervoermiddel zijn, maar het zal me toch al rond kunnen voeren (en met mijn thaise gps komt dat zeker in orde!). Toen mijn gastvrouw thuiskwam zei ze direct dat we deze avond naar een feestje zouden gaan. Ze vertelde me dat een van haar collega’s op vervroegd pensioen zou gaan (dat hebben ze hier dus blijkbaar ook) en dat we uitgenodigd waren. Ik had wel wat schrik, want een groep thaise vrouwen van rond de 50, daar zit ik niet bepaald graag tussen. Maar de schrik houdt me niet tegen om al die dingen dan daadwerkelijk wel te doen. Onderweg naar het feestje gingen we dan nog even de dochter van mijn gastvrouw ophalen. Ik was erg benieuwd om die eindelijk eens te ontmoeten. En het fijne is, dat meisje is een jaartje jonger dan ik, dus ik hoop dat dat wat klikt. Toen ze in de auto instapte zag ik direct dat dat wel goed zat, een lief meisje die wel een beetje Engels kan. Voor haar ben ik nu P’Sally, en dat is best wel grappig om te horen. We maakten al direct het plan om morgenavond samen te gaan joggen, leuk! De mama reed door naar het feestje en de dochter reed dan verder naar huis. Ik vond het best wel grappig eigenlijk hoe ik weer mee wordt genomen naar een feestje waar de dochter niet mee naar gaat. Ik wist direct waarom, ik ben een blanke en daar pronken ze graag mee. Het feestje was eigenlijk wel leuk! In een eethuisje zaten wat vrouwen van echt wel elke leeftijd, en 1 jongen. Op de achtergrond staat weer een vrouw met een micro, die zoals overal in Thailand aan karaoke doet. Ik voelde direct weer die thaise sfeer en het voelde warm aan. De vrouw die naast me zat kon zich eigenlijk wel behelpen in het Engels, en wist me zelfs een woordje Frans te zeggen! Er zat weer een grote grapjesmaker in de groep en die probeerde haar beste Engels boven te halen. Ik vind het altijd zo zalig om te zien wanneer die mensen echt hun best doen om je toch maar bij het gesprek te kunnen vermengen, ik voelde me dus direct op mijn gemak. Ze vroegen me op een gegeven moment hoe oud ik ben ‘yee sip ha’ zei ik, 25 dus. Waarop ze me allemaal bevragend aankeken, ze geloofden blijkbaar niet dat ik al 25 ben. Er zei er eentje dat ze dacht dat ik 15 was. Ik wist niet dat je leerkracht kon zijn op je 15? Haha. Velen zien dat niet echt als iets positiefs als dat over hen wordt gezegd, maar ik ben daar altijd wel blij mee. Dat betekent dat ik lang jong zal blijven. Om 8u namen we helaas al afscheid van het feestje, van mij mocht het wat langer duren, maar dat doen ze hier echt wel niet. Dat is toch iets dat ik wel wat ga missen hoor, in het weekend moet je toch niet om 8u al thuis gaan zitten? We reden dan na het feestje die straat uit, en ik herinnerde me die straat nog heel goed! Sam, Nele en ik hebben vorige keer eens door deze straat gelopen overdag en het viel ons op dat er nogal wat ‘vrouwenbars’ waren. Deze keer was het al donker en zag ik ook alle lichtjes bovenop de bars die daadwerkelijk aantoonden dat dit vooral bedoeld was voor de mannen. Mijn gastvrouw zei direct dat ik door deze straat niet s ’nachts moet lopen want dat het daar nogal ‘bad’ is. Ik zou zelf niet eens door zo’n straat willen lopen, eerlijk gezegd! Eenmaal thuis bleef ik nog even beneden zitten om nog een kleine babbel te doen met het omaatje, de gastvrouw en mijn nieuwe zus. Ik vind het wel gezellig, die sfeer hier. Je voelt direct dat dit een warm gezin is, en dat zal me wel goed doen om even in een warm gezin te zitten. Het grappige was wel dat wanneer ze iets niet konden zeggen in het Engels, het ineens ‘bedtijd’ was. Dat is dus toch duidelijk iets van de thaise cultuur, het zinnetje ‘you can relax’. En dan moet ik afdruipen. Ik ben dat nu al gelukkig zo gewoon, dat het als normaal aanvoelt, en me niet voel aangesproken. En zo ging ik dus maar naar boven, nam ik een koude douche en was ik weer klaar voor een nieuwe dag.

Maandag 24 september 2012

Mijn tweede dag in Surin zit er ook alweer op. Over vandaag kan ik eigenlijk geen lange verhalen schrijven, want vandaag was een dag om te bekomen. Om 7u werd ik wakker en was ik goed uitgeslapen. Het verwonderde me dat ik blijkbaar geen jetlag heb, of moet die nog komen? Na mijn oh zo koude douche zat ik nog even in mijn kamer, tot ineens mijn deur openging en het omaatje binnen kwam. ‘khin loey’ bleef ze maar herhalen, ‘eet nu maar’. Met nog natte haren bereid ik dus maar mijn ontbijt voor, rijst met ei. De meesten onder jullie denken vast nog altijd ‘bah, rijst als ontbijt, dat moet zwaar zijn’. Maar dat is nu eens iets waar ik nog steeds aan gewend ben, en met veel smaak at ik mijn ontbijt dan ook op. Het water dat ik wou drinken, dat was echter een ander iets! Blijkbaar kopen ze hier geen water, maar nemen ze water van de kraan, koken dit dan en doen het in een kan en zetten dit koud in de koelkast. Ik wist dit nog niet en nam dus een kan die op het aanrecht stond. Smakelijk was het allesbehalve, want het was warm water! Het omaatje gaf me ook een zakje van het een of ander, het leek wat op die zakjes instant choco, en daar had ik plots wel zin in. Ik deed de inhoud van het zakje in mijn tas (die nog enorm vuil was trouwens) en goot er kokend water overheen. Plots bedacht ik me dat de kleur toch nogal flets was voor chocomelk, en er zat ook iets raar in het mengseltje. Ik keek nog eens goed naar het pakje en zag dat het helemaal geen chocomelk was, maar een of ander drankje gemaakt van granen. Toen ik proefde wou ik het maar al te graag weer uitspuwen, maar zoiets doe je niet, die mensen moeten ook werken voor hun eten. Dus dronk ik het maar verder op, en om nu echt eerlijk te zijn, aan het eind van de tas smaakte me het. Het was waarschijnlijk weer zo een smaak die wij niet gewoon zijn en waar je tong wat aan moet wennen. Na het eten keek ik wat tv, maar omdat alles in het Thais was verveelde me dat direct. Naast de tv had ik een router gevonden, blij dat ik was, internet! Ik zette hem aan en ging direct proberen. Maar er stond me een grote teleurstelling te wachten, het internet werkte langs geen kanten! Dat zal ik dan toch weer even gewoon moeten worden denk ik. Voor de rest van de dag heb ik dan gezellig een boekje gelezen boven, en wat ukelele gespeeld buiten op het terras. Plots vroeg ik me af hoe ik 4 maanden heb kunnen overleven vorige keer. Hoe ik me 4 maanden heb kunnen bezig houden. Het zal wel weer wat wennen worden, dat ‘ontstressen’, maar ik kijk toch ook al uit naar het moment dat ik zelf kan gaan lesgeven, het kan eigenlijk niet snel genoeg beginnen! Al krijg ik toch ook wel wat kriebels hoor. Ohja, en tijdens het avondeten heb ik gehoord van mijn gastvrouw dat ik blijkbaar een ‘suit’ moet dragen. Ik hoorde het al helemaal aankomen, ze gaan mij omtoveren tot… non!

Zondag 23 September

Zoals jullie weten was mijn reis nog niet helemaal gedaan, toen ik eindelijk in Bangkok landde. Ik moest nog een laaaange rit met het busje trotseren. Dat was voor mij allemaal geregeld, want mijn lieve ex-collega (of zusje zoals wij elkaar noemen) had ervoor gezorgd dat een privé busje me zou komen ophalen. Mijn zusje Nok kon helaas niet zelf meekomen, dus had ze voorzien dat P’Eve mij kon komen ophalen. P’Eve, ken je die nog? Dat was onze ‘gekke’ collega van op het unief. Mijn zusje Nok had gezegd dat er mij wel een verrassing te wachten stond, daar was ik dus echt wel benieuwd naar! En wat een verrassing! Toen ik eindelijk P’Eve vond in de luchthaven hoorde ik iemand achter me mijn naam roepen. Ik draai me om, en daar zag ik…. Daar zag ik mijn thais mamaatje!!! Ik was natuurlijk helemaal in de wolken, en heb hen dan maar eens goed vastgenomen. En zo waren we klaar voor de lange terugrit naar Surin (althans ik dacht toch dat we naar Surin gingen). Ik kreeg plots een telefoontje van Nok om te zeggen dat we eerst naar mama Buum’s huis zouden rijden, zodat ook zij mij toch eens kon zien en me dan naar mijn nieuwe thuis zou kunnen brengen. Ik was opgetogen! Ik zou mijn klein broertje Fork eindelijk weer terug kunnen zien, en dat na 3 maanden! En ook mijn lief zusje Nok zou ik eindelijk weer terug zien. Ik heb haar sinds mijn terugkomst vanuit Thailand wel elke dag gehoord (ja, elke dag!!), maar toch keek ik er enorm naar uit om haar weer in levenden lijve te zien! De rit in het busje ging in mijn ogen veel sneller dan verwacht, waarschijnlijk omdat ik eindelijk wat heb kunnen slapen, desondanks de luide ‘tjingel tjangel’ muziek van de chauffeur. Het was weer even wennen toen we een pipi-pauze deden. Ik was alweer helemaal vergeten dat ik altijd zakdoekjes moest meedoen, en kwam tot de ontsteltenis toen ik eindelijk binnen was. Aan de wc zelf was ik gelukkig wel nog gewend ^_^ Na slechts 5u kwamen we aan bij mama Buum. Het was leuk om te zien dat de weg aan mama Buum’s huisje eindelijk af was. Het voelde ook weer helemaal ‘thuis’. Toen ik binnenkwam merkte ik dat er wel wat veranderd was. Buiten in de tuin was er een soort ‘bijgebouw’ gebouwd. In dat gebouwtje stond nu haar wasmachine en het fornuis, zodat je zoals veel Thai buiten kon koken. Ik heb gezegd dat ik het mooi vond, maar eigenlijk vond ik het zooooo erg. Zij hadden zo een gezellige tuin, zo relaxed. Maar dit gebouw nam al het zonlicht weg en brak de tuin in 2. Ook was het ‘uitzicht’ vanuit de keuken weg, wat voor mij eigenlijk een van de gezelligste troeven van het huis was. Dat was natuurlijk niet de enigste verandering, de ouders van mama Buum waren ook in het land. Haar stiefpapa die van Duitsland komt wou al direct met mij een babbeltje doen in het Duits, mijn Duits is echter zo slecht dat ons gesprek maar heel miniem bleef. Ook Fork herkende mij in het begin helemaal niet meer, en dat brak mijn hart wel een beetje. Na een tijdje durfde hij gelukkig wel weer naar mij te komen en was weer heel nieuwsgierig naar mij Ik ben er zeker van dat hij me binnen enkele maanden weer helemaal gewoon is! Er was nog iets waar ik wel wat van opkeek, mama Buum had al mijn kledij en schoenen bijgehouden. Ze zei dat ze wist dat ik ooit wel zou terugkomen, en ze niks van mij kon weggooien. Dus ging ik weer naar mijn oude kamer en vond daar mijn kledij mooi in een zak gestoken. Echt zo lief van haar! Na een uurtje hebben we bij mama Buum gegeten, mijn eerste thais avondeten! Het was overheerlijk, echt waar. Na het eten hoorde ik een auto op de tuin rijden, en ik wist direct wie dat was. P’Pat en mijn zusje Nok kwamen samen uit de auto. P’Pat (die wel al wat leeftijd heeft) kwam aangelopen en gaf me een dikke knuffel. Daarna kwam ook Nok en die gaf me de dikste knuffel die ik ooit heb gehad, wat een schatje toch! ^_^ Na nog wat getetter bij Mama Buum vertrokken we naar mijn nieuwe thuis. Ik had wel een beetje stress, want het is niet overal zoals bij mama Buum. Misschien is het wel zoals dat verblijf bij P’Daeng, waar ik constant met stress zat. Maar nu is het natuurlijk anders, ik weet dat ik binnen enkele weken mijn eigen stekje ga zoeken, en als het echt niet zou lukken bij dat nieuw gezin, dan zoek ik gewoon al wat vroeger. In de auto bij Nok had ik het gevoel alsof ik nooit weg was geweest, ik wist de weg naar Surin nog helemaal vanbuiten, en ook het ‘rijgedrag’ van Nok was ik nog helemaal gewoon. Na iets minder dan een uurtje kwamen we aan bij een typisch thais huis, en dat wordt mijn nieuwe thuis voor de volgende weken. Ik had me het huis echt wel kleiner verwacht, omdat mijn nieuwe mama in mail had gezegd dat ze een zeer klein huis heeft. Maar ik vind dit eigenlijk nog een zeer groot huis! Met mijn nieuwe mama klikte het direct, al zal het weer moeilijk worden want zij kan heel weinig Engels. Voorlopig zijn we nu met 4 in dit huis. P’Joom en haar man, haar moeder en ik. Binnen 2 weken zullen hun kinderen ook weer naar huis keren, en die hebben ongeveer dezelfde leeftijd als ik, daar ben ik wel blij om. Misschien kan ik dan al direct wat vrienden maken! Mijn kamer werd natuurlijk direct getoond, en die is ook weer lekker groot. Ik slaap op de grond, zoals jullie op de foto kunnen zien, en dat vind ik wel gezellig.

Daarna gingen we direct allemaal naar de winkel om wat inkopen te doen voor mijn eten, want overdag is alleen de grootmoeder thuis en dan zou ik voor mezelf kunnen koken. Het is duidelijk dat mijn nieuwe mama niet echt een kooktype is, want zij koopt vooral kant-en-klare maaltijden en (weeral) tv-worstjes. Na het ‘shoppen’ verlieten P’Pat, P’Eve en Nok mij. Mijn nieuwe mama toonde me hoe ik moest koken en de was doen, en daarna nam ik een lekkere frisse (vooral koude) douche. Er zijn weer enkele dingen waar ik toch weer aan moet wennen, de boiler werkt niet dus wordt het weer douchen met ijskoud water; de wc wordt niet doorgetrokken, maar doorgespoeld met een emmertje; de vloer van de badkamer ligt kletsnat, gelukkig had ik mijn slippers daarvoor voorzien. En zo ben ik dus weer helemaal klaar voor mijn nieuwe leven in Thailand. Thailand, part 2!

Zaterdag 22 September

Het begin van mijn tweede leven is vandaag begonnen. Een heus avontuur, met weer een hoop nieuwe ervaringen, maar ook een hoop bekende. Vandaag steeg mijn vlucht op om 15u, we hadden al een beetje vertraging, maar niks kon mijn goed humeur verpesten. Toen we eindelijk vertrokken was ik toch aangenaam verrast, ik had een ‘comfort’ aangevraagd, maar dat bleek uiteindelijk de ‘business class’ te zijn. Ik zat helemaal vooraan in het vliegtuig, op de vijfde rij en kon binnenkijken in de cockpit. We hadden meer beenruimte, wat echt wel van pas komt op een lange vlucht. Na een uurtje kregen we onze menukaart en een glaasje champagne.

Een luxe die ik snel gewoon zou kunnen worden, hihi! Ik zat aan het raam, waarvoor ik heel gelukkig was, en naast me zat een wat oudere man. Na een tijdje zei hij tegen mij dat er wat verderop 2 zetels vrij waren en dat hij aan de steward zou vragen of hij daar plaats mocht nemen, zodat hij beter zou kunnen slapen. Wat had ik weer geluk seg, want na 2 uurtjes had ik dus weeral 2 zetels voor mij alleen. Je zou denken ‘met zoveel beenruimte en 2 zetels, dan kan je alleen maar goed slapen’. En eigenlijk heb ik weer geen oog dicht gedaan, wat me eigenlijk verwonderde na die korte nacht van gisteren. Ik was doodop, en toch geraakte ik maar niet in slaap. Ik heb dan maar 2 films bekeken op mijn tablet (die we ook tijdens de vlucht kregen). Na enkele uurtjes kregen we onze maaltijd. Ik denk dat ik mijn hele leven nog nooit zo’n lekkere maaltijd heb gehad aan boord van een vliegtuig!

Het voorgerecht was natuurlijk niks voor mij, zalm en garnaaltjes. Voor het hoofdgerecht ging ik natuurlijk voor het vlees, en dat smaakte enorm. Maar, het nagerechtje achteraf maakte het helemaal af. Ik had even het gevoel in een restaurant te eten, en niet in een vliegtuig! Bijna een hele vlucht later kregen we ontbijt, een soort sandwich, vers gemaakte broodjes (die nog warm waren) met kaas (oh,wat ga ik kaas missen!) en vers fruit. Met zo’n lekker ontbijt kon ik er weer helemaal tegenaan. Een uur en half later landden we dan eindelijk in Phuket. Dat was wel even een rare situatie, er waren mensen aan boord die in Phuket zouden afstappen, en mensen die zoals ik zouden doorvliegen naar Bangkok. De mensen die naar Bangkok moesten, die waren verplicht eerst af te stappen. Diegene die Phuket als eindbestemming hadden, die moesten blijven zitten tot wij er allemaal uit waren. Eenmaal uit het vliegtuig herkende ik direct de kleine luchthaven van Phuket, hier hadden we vorige keer nogal wat stress en rompslomp. Ik moest hier mijn passpoort al laten afstempelen en ook hier moest ik mijn bagage weer laten checken. 10minuten later stond ik weer voor de gate om weer te vertrekken. Een half uurtje later konden we weer instappen en vertrokken we dan naar Bangkok, met hetzelfde vliegtuig! Nu waren er ook nieuwe passagiers, passagiers die via Bangkok naar Brussel zouden vliegen. Ik stond echt versteld van dit gebruik. Een vliegtuig dat gewoon constant een driehoek vliegt ‘Brussel-Phuket-Bangkok-Brussel-…’. Wanneer wordt dat vliegtuig dan gecontroleerd? Niet erg een zorg voor mij, want ik ben overal veilig aangekomen. Een uur en een kwartier later stond ik dan ook in Bangkok… Om 10u 25 Thaise tijd.

Nog 10 dagen!

Ik kan het nog steeds niet geloven, binnen 10 dagen zeg ik dit leven hier vaarwel. Ik kan het nog helemaal niet vatten, al begint er toch enige stress te komen. Ik moet nog zoveel documenten in orde krijgen!
Vandaag ben ik mijn internationaal rijbewijs gaan ophalen. Jawadde, ik had nooit verwacht dat dit een kloefer van formaat zou hebben. Praktisch is het al zeker niet, want in je portefeuille kan je zoiets niet wegmoffelen. Even ter vergelijking, dit rijbewijs is gewoon groter dan mijn laptop!
Ik besloot om toch zo'n rijbewijs te halen omdat ik het thais verkeer nu wat beter ken dan de vorige keer. Of ik effectief de grote stap durf zetten om links te rijden,dat is een andere vraag. Al heb ik wel al een tijdke het idee van een scootertje te huren of kopen, zo kan ik er toch altijd eens vantussenuit flippen. En ja, Sam en Nele weten maar al te goed wat voor een scootertje het dan zal worden ^_____^ een roze!

Aftellen!

En het aftellen is nu echt wel begonnen. Met nog 15 dagen in het verschiet, en een berg papierwinkel die nu begint te slinken, kan ik vol overtuiging zeggen dat ik er echt wel klaar voor ben!

Voor diegene die nog niet up-to-date zijn, ik ga werken in weerawatyothin, wat niet zo ver ligt van het unief waar wij in april zaten.
Ik begin 24oktober met werken ^_^
Daarvoor heb ik dus nog een maandje vakantie, er ligt daarom al een stapel boeken klaar!

Nog 2 weken, en dan begin ik aan mijn 2e leven. Een leven waarin ik voor lange tijd geen warme kledij meer moet dragen. Een leven zonder stress. Er zijn er velen die jaloers op me zijn, maar ik ben van motto 'stop saying I wish, start saying I will'.