Woensdag 26 September 2012

Deze ochtend ben ik opgestaan om 6u. Ik mag met veel fierheid zeggen dat ik tot vandaag nog altijd geen jetlag heb, en ik ben er dus zeker van dat die ook niet meer zal komen. Om 7u20 vertrokken mijn gastvrouw en ik naar het ziekenhuis, maar eerst moest ze nog een kleine tussenstop maken op mijn nieuwe school omdat ze haar handtekening daar nog moest zetten. Dat is best wel raar hoor in Thailand, om 8u moeten alle leerkrachten hun handtekening zetten zodat er voortdurend kan gecontroleerd worden of de leerkracht wel aanwezig was op school. Zoals je weet omzeilen de Thai alles, en paraferen ze dus gewoon en zijn ze nadien weg. Ook vandaag was dat het geval. Het deed wel raar om eindelijk op mijn nieuwe school te komen, al heb ik niet zo heel veel gezien. Het is een school met 1500 leerlingen en ongeveer 70 leerkrachten, heel wat anders dan Saikaew natuurlijk. Ik wist dan ook direct dat ik Saikaew enorm hard ga missen, en dat het moeilijk zal zijn om mijn tijd in Saikaew te overtreffen! Na het paraferen nam ze mij mee naar het militair hospitaal(tje) waar ik 2u heb moeten wachten. Gelukkig heb ik altijd mijn boeken bij de hand, zodat ook die tijd weer wat vlotter verliep. Daarna zette ze mij af bij Rajabhat university. Het deed enorm fijn om daar terug te rijden, ik zag ineens weer flitsen van herinneringen met Sam en Nele op ons fietsje. Daar op het hoekje waar wij altijd onze fietsjes vastbonden, daar stond P’Eve op mij te wachten. Ze nam me mee naar haar klas, matteyom 1, het 1e middelbaar dus. Je vindt het vast raar dat ik tijdens mijn vrije tijd en vakantie nog wat naar school ga en andere leerkrachten ga assisteren, maar ik ben nu eenmaal in een klaslokaal! Het was een zeer klein klasje qua thaise norm, ongeveer 15 studenten. Ohja, om even terug te komen op de vraag van Mevrouw Vancauteren ‘waar steken ze de mensen met een handicap?’. Vandaag zat er dus een mongools leerlingetje bij in de klas. Haar praten ging echt niet, maar het was een schat van een kind! P’Eve begon om 20 na 10 aan haar les, die eigenlijk al om 10u begint. Deze keer was dat voor mij geen aanpassen meer, dat zijn we ondertussen al zo gewoon. En dan begon het, ik was al versteld dat P’Eve daadwerkelijk iets had voorbereid. Sam en Nele weten net zoals ik dat P’Eve nogal aan de luie kant is en ik had eigenlijk verwacht dat ze aan mij zou vragen wat ze zou moeten geven. Ze had zelfs een spelletje voorzien! Ik stond ervan te kijken, misschien is ze dan toch echt een betere leerkracht bij kinderen dan bij volwassenen. Al duurde mijn goede indruk niet lang, want ze wou de les beginnen met het spel. Een soort kaartjes, op de ene stapel kaartjes stonden mensen en op de andere stapel kaartjes stonden beschrijvingen van die mensen. Best wel iets fijn om te gebruiken… als de leerlingen de juiste woordenschat al gezien hebben allesinds. Ik vroeg aan P’Eve of de leerlingen die woorden wel al kenden, ze kwam even echt uit de lucht gevallen. Is dat niet zowat de basis van didactiek? Eerst de woorden kennen vooraleer je spelletjes speelt? Met een beetje help van mij heeft ze dan toch eerst wat woordenschat op bord geschreven. Daarna hebben we het spelletje gespeeld. Het viel me op hoe lui de leerlingen al waren, het was nog maar 10u. Maar ik wist direct waarom natuurlijk, bereid je je les niet voor, dan liggen de leerlingen te slapen want die voelen ook dat je dan niet zeker in je schoenen staat. Ik heb het dan even van P’Eve overgenomen en ben bij de leerlingen apart wat vragen gaan stellen met die kaartjes, vraagjes zodat zij de nieuwe woordenschat moesten gebruiken. Ze waren wel wat zenuwachtig omdat ze dat niet gewoon zijn, maar na een duim en een ‘very good’ van teacher Sally stralen de leerlingen en krijgen ze weer een boost van zelfvertrouwen. Heerlijk toch die kindertjes! Na de les liepen we nog even door de lagere school, het stormde daar van allemaal kleine thaise poppemiekes. Je zou er zo eentje uit willen pikken en mee naar huis nemen! Daar wachtten we dan op mijn gastvrouw, die mij terug ging komen ophalen. P’Eve vroeg direct of ik zin had om morgen alweer terug te komen, maar morgen en overmorgen ben ik al bezet. Ik heb dan afgesproken dat ik zeker volgende week terug kom, want dat ook ik ervan genoten heb. ‘you are a busy girl’ kreeg ik als antwoord. Liever busy dan lui, want daar kan je niks van leren! Met mijn gastvrouw ben ik dan even wat noodles gaan eten en daarna gaf ze me een lift naar huis. Thuis ben ik direct beginnen werken aan mijn voorbereidingen voor mijn training morgen. Ik had op slag alweer wat stress, want 2 dagen training steekt wel wat voorbereiding in, en dat kan je niet zomaar op een halve dag. Na enkele uren was gelukkig toch mijn eerst dag gevuld. Na het eten hielp ik nog even mijn thais mamaatje en daarna vroeg ik wat het verschil was tussen ณ en น , want die worden blijkbaar beiden uitgesproken als een ‘n’. Ik ben er niet veel wijzer uit geworden, want ze kon het in het Engels niet echt uitleggen. Voila, nu weet ik weer wat ik dit weekend aan mijn zusje Nok moet vragen, die zal me vast een heel uitgebreid antwoord kunnen geven. Ik voel stelselmatig aan dat ik toch al enkele dingen in het thais kan lezen, als ik me er in mijn vrije tijd nog wat op toespits, dan kan ik in geen tijd ook thais leren. Mijn gastvrouw heeft me dan ook nog geleerd hoe ik juist een ‘wai’ (groet) moet doen, dat had ik hier nog niet echt deftig geleerd en eigenlijk is dit best wel belangrijk. Als de persoon heel oud is, dan moet je zien dat wanneer je ‘wait’, dat je duimen net onder je neus komen en je vingers net je voorhoofd niet raken, je buigt dan ook een 45 graden. Wanneer de persoon ongeveer jouw leeftijd heeft, dan moet je zien dat de bovenkant van je duimen onderaan je kin komen en de tippen van je vingers ter hoogte van je neus, hierbij buig je maar 10 graden. Zo zie je maar weer dat je toch elke keer weer iets nieuws kan bijleren, en dat vind ik nu net het leuke aan het leven in een ander land. Met dat leuke gevoel trotseerde ik dan maar weer de zwoele nacht, vol onweders, muggen en met veel gezweet. hier een fotootje getrokken met mijn gsm door mijn raam: