Vrijdag 28 September 2012

Ook vandaag stond ik weer op om 6u, al was ik deze ochtend echt wel een wrak. Ik had enorm weinig geslapen! Maar achteraf gezien bleek dat niet zo erg te zijn, want eenmaal aangekomen op de training bleek de training niet door te gaan. En dat omdat vandaag de 2 vice presidenten van deze organisatie op pensioen zouden gaan en er dus nog heel wat voorbereidingen moesten worden getroffen. Ergens wat ik wel wat teleurgesteld natuurlijk, want ik geef wel heel graag les! Maar, er was nog een toffe manier om mijn tijd te verdrijven, Udom nam me mee naar een plaats in Surin waar ik nog nooit in mijn leven van had gehoord. Udom vroeg of mijn zus Nok me nog nooit naar zo’n plaatsen had meegebracht, waarop hij dan zei: ‘Phee Nok know only restaurant where good food!’. Ik barstte in lachen uit, want zo is ze wel, hihihihi. Hij nam me dus eerst mee naar de enigste berg in Surin, ik wist helemaal niet dat er een berg is in Surin! We kochten zo een typisch offer om te bidden, dat bestaat uit een paar wierrookstokjes aan elkaar vastgebonden met daar een kaarsje tegen gedrukt, zodat de wierook blijft branden. We moesten eerst een aantal treden omhoog stappen, en ondertussen elke bel aan de zijkant aanraken zodat elke bel een geluid meebracht. Het was mooi om te horen, omdat elke bel een ander geluid gaf. Ook had ik hier het gevoel alsof ik ergens helemaal anders was, en niet in Surin, het gaf me direct rust. Eenmaal bovenaan zag ik de grootste Boeddha van Surin, en daar moesten we even bidden.

Het uitzicht boven op de berg was ook wel mooi omdat het enigste wat je zag groene rijstvelden waren, kilometers en kilometers ver. Ik hoop dat ik hier later nog eens terug kan komen, want het is de perfecte plaats om lekker te picknicken en even te relaxen. Daarna reden we door naar het museum van Surin, daar kun je zowat alles te weten komen over de geschiedenis van Surin. De inkom was gratis, wat me verwonderde, dat zouden ze in België ook eens mogen doen, hihi. Het museum was niet om te zeggen spectaculair, maar ik ben toch wel weer wat te weten gekomen over het leven in Surin. In het museum stonden ook enkele traditionele huisjes van vroeger. Dit was wel mooi om zien, want Udom vertelde me dan ook hoe alle werd gemaakt. Na dit bezoekje was het al middag, dus zijn we naar Surin doorgereden en hebben daar iets gegeten in ‘the bowl’. Ook dit voelde weer heel familiair, want hier kwamen Sam, Nele en ik vaak. Er was nog niks veranderd, alleen het personeel. Ik wist nog vanbuiten welk nummertje van de menukaart ik het liefst at, dus heb ik dat ook deze keer besteld. Na onze lunch was het tijd om weer naar huis te gaan, maar we stonden voor een gesloten poort, want het omaatje (khun yai) was blijkbaar niet thuis. Gelukkig was het niet al te lang wachten vooraleer de gastvrouw thuiskwam, en mocht ik in udom’s auto wachten. Toen de gastvrouw aankwam ontmoette ik eindelijk haar zoon ook. Die zat tot vandaag in Bangkok. Ik was enorm blij toen hij aankwam, want hij heeft in Schotland gestudeerd en kan dus enorm goed Engels. Het duurde dus ook niet al te lang vooraleer we goed aan het babbelen sloegen. Uiteindelijk bleek het ook heel handig te zijn, want toen het omaatje later thuis kwam kon hij alles vertalen wat ze zei, en dat was ineens de eerste keer dat ik haar kon verstaan. Ik voelde me opslag rustig binnenin en voelde me plots enorm op mn gemak. Na het gezellige avondeten ben ik dan boven wat gaan vertoeven en ben ik maar eens vroeg gaan slapen, want daar had ik wel wat nood aan.