Donderdag 27 September 2012

Deze ochtend moest ik opstaan om 6u, want om 7u zou Mister Udom mij hier thuis komen ophalen. Om 20na 7 stond hij hier met zijn grote pick-up en begonnen we aan de route naar Prasat, iets meer dan 30kilometers hier vandaan. Om iets na 8 waren we in Prasat, dat was natuurlijk nog veel te vroeg, dus hebben we daar ontbeten. Rijst met varkensvlees en holy basil, het is grappig hoe je niet meer opkijkt naar dit soort ontbijt, het is wonderbaarlijk hoe snel je je weer aanpast aan deze gewoonte. Na het ontbijt gingen we naar Udom’s office, daar zou ik 2 dagen training geven aan de collega’s van Udom. Toen ik binnenwandelde voelde het alsof ik nooit weg was geweest, alsof ik geen 3 maanden in België heb gezeten. Alle herinneringen van mijn vorige trainingen hier met mijn zus Nok kwamen weer naar boven, het bracht spontaan een glimlach op mijn gezicht. Onze training was voorzien voor om 9u, maar ook deze keer liep dat weer uit tot 20 na 9, ook hier kijk ik niet meer van op, al zal het toch geen gewoonte zijn die ik ga overnemen ;) . Het eerste deel van de training gaf Udom, hij had wat filmpjes voorzien waarin een foto stond en het Engelse woord eronder geschreven stond, de collega’s moesten dan het woord achterna zeggen. Dan werd dat filmpje herhaald, maar zonder het Engelse woord eronder, en moesten zij zelf het woord zeggen. Het viel me op dat de woorden die ze nog niet kenden, dat ze die bij de herhaling niet meer wisten. Udom ging dan al verder naar het volgende filmpje, terwijl ze eigenlijk dat nieuwe woord duidelijk nog niet kenden. Dan was het aan mij, en het eerste deel van de training ging ik nog wat introductie spelletjes doen, zodat ik de mensen wat leerde kennen en zij mij ook. Het verwonderde mij dat de overgrote meerderheid van deze mensen weeral moeilijkheden hadden met het vormen van zinnen, wetende dat deze mensen werken voor het ‘Surin educational service Area Office’. Om 12u moest onze training echter al stop gezet worden, omdat de werknemers nog voorbereidingen moesten treffen voor een of andere ceremonie.

Veel van mijn voorbereidingen had ik dus niet kunnen gebruiken, Udom heeft me dan maar na de lunch wat gegidst in Prasat. Hij bracht me naar een school dat ook gesponsord wordt door Fund Isaan. Daar zag ik plots de Engelse leerkracht, die ik nog herkende van mijn training. Het was leuk om direct een bekend gezicht te zien. Ook zij herkende me nog en ze zei me direct dat ze al enkele van mijn activiteiten uit de training had gebruikt. Ze vroegen me om hier een lesje in het Engels te geven, en die les ging 5minuten later al beginnen. Echt handig is dat niet, zo zonder enige voorbereiding en werkblaadjes iets uit je duim kunnen zuigen. Gelukkig zaten er wel nog wat activiteiten in mijn hoofd die ik dan met hen heb gedaan. Maar achteraf voel je je daar toch niet zo super over hoor, ja, ik en de leerlingen hadden veel plezier en ze hebben wat Engels moeten gebruiken en spreken (waarschijnlijk al veel meer dan in een les van een Thaise leerkracht), maar ik dacht dat ze met deze kostbare tijd veel betere dingen zouden kunnen doen, dingen waarmee ze zoveel zouden kunnen leren. Maar daar mag ik natuurlijk niet bij blijven stilstaan, want ikzelf kon er niks aan veranderen. Daarna heeft Udom me nog wat rondgetoerd in Prasat, hij toonde me ‘the office’ van Fund Isaan. Voor diegene die Fund Isaan nog niet kennen, dat is de organisatie waarmee ik vorige keer naar Thailand ben gegaan. Rond 3u stonden we bij Udom thuis, daar moest ik nog enkele uren alleen doorbrengen, want hij moest terug naar zijn kantoor. Gelukkig heb ik altijd mijn boeken bij op mijn gsm, zodat ik ook deze tijd relaxed kon doorbrengen. Rond 6u s ’avonds kwam Gino mij ophalen. Gino is diegene die ‘the office’ van Fund Isaan hier openhoudt en ook van België komt. Hij bracht zijn Thaise medewerkster mee en onderweg pikten we nog een vriendin daarvan op. Samen gingen we naar Surin om daar te dineren. Het was fijn om nog eens buiten te zijn en bij iemand te zijn die je volledig kan verstaan. Ik denk dat ook hij ervan heeft genoten. Ook vond ik het fijn omdat ik nog eens iets nieuws zag in Surin, een mooi restaurantje waar ik zeker nog zal terug naar komen ‘Green terrace coffee and restaurant’. Iets na 10 stond ik weer voor Udom’s deur, want daar zou ik blijven overnachten omdat ik de volgende dag nog in Prasat moest zijn voor de training. Omdat dit nogal ver is van Surin, nodigde hij me uit om bij zijn gezin te verblijven die nacht. Met een goed humeur en een glimlach trotseerde ik de nacht in een weeral onbekend huis.