Even geen tijd

Mijn excuses voor het uitblijven van mijn verhalen, maar ik heb het op het moment nogal druk.
Tot snel!!

Woensdag 10 en donderdag 11 oktober 2012

Woensdag.

 

Wat had ik slecht geslapen deze nacht. Een oorverdovend geluid houdt me hier al enkele weken wakker, en het is echt wel geen geluid dat je graag wilt horen. Ik zal jullie even vertellen wat het precies is. Het zijn enkele varkens die dag en nacht zitten te krijsen, maar ze krijsen alsof ze erg veel pijn hebben. Ik wist echt niet dat varkens zo’n oorverdovend geluid konden produceren. Vandaag vroeg ik dan maar eens aan mijn gastvrouw wat dat verdomd geluid nu wel is, want elke keer ik het hoor verkrampt mijn hele lichaam en stopt mijn hart even met slaan. Ze wist me te vertellen dat wij eigenlijk vlak naast een varkensslachterij wonen. Niet zo erg zou je denken, maar dan denk je fout, dit is Thailand, hier worden geen dure machines of injecties gebruikt om dieren te slachten, hier wordt dat nog met de hand gedaan, of eerder met een mes! Ik kreeg even een koude rilling toen ik besefte dat ik al weken het slachten van varkens hoor, het pijnlijke gekrijs van dieren die aan het doodgaan zijn. Ik mag er echt niet aan denken, en ook deze keer beklaag ik me het dat ik een te groot verbeeldingsvermogen heb, zodat ik nu elke keer bij het horen van dat vies geluid me er een beeld bij voorstel, echt niet plezierig. Het vieze eraan is dat je ook daadwerkelijk het geluid hoort van dat mes, het ‘hakken’, en net nu ik weet wat dat geluid precies inhoudt, krijg ik tranen in de ogen elke keer dat geslacht weer terugkomt. En ik kan je zeggen, dat gebeurt echt wel dikwijls, dag en nacht!

Nu denk ik toch wel twee keer na wanneer ik een varkenskop op de marktjes zie liggen

Nuja, dat even terzijde gelaten, ik kwam dus met een suffe kop naar school. Vandaag zou mn laatste lesdag zijn, al bleek dat toch weer niet zo, omdat er niemand meer was die ik nog zou moeten lesgeven, blijkbaar had ik alle leerkrachten al eens lesgegeven. Het is altijd wel spijtig dat je dan om 6u moet opstaan om dan een uur op school te wachten en ze dan pas inzien dat je daar je tijd zit te verdoen (niet dat ik betere dingen heb te doen, maar je voelt je wel wat lullig op dat moment). Om half 10 vertrok ik dan maar weer naar huis. Ik keek er al wat tegenop, tegen dat ‘niks’ doen thuis, daarom nam mn gastvrouw me mee naar de boekenwinkel waar we 2 boeken kochten om het thais schrift te leren. Ze nam me mee naar de kinderafdeling, waar er boekjes liggen om te leren schrijven. Je weet wel, waar je zo de stippellijntjes moet volgen? Je moet natuurlijk ergens beginnen ;)

 

Daar heb ik me dan in de middag 2 uurtjes mee kunnen bezig houden, en zoals een klein kind was ik weer content. Ik vind het leuk hoe de kleine dingen me zo gelukkig kunnen maken, en elke keer besef ik weer dat dat in België niet zou kunnen. Ik heb dus een goede keuze gemaakt om hier een nieuw leven te beginnen!

Donderdag.

 

Vandaag hoefde ik dus niet naar school, ook niet om me in te klokken. Ik dacht me eens uit te slapen, maar ik vergeet voortdurend dat ik dat in Thailand niet kan. Uit automatische wordt ik vroeg wakker, en zo heb je een lekker lange dag. Ik besloot dan maar wat de was te doen, wat te lezen en tv te kijken en ukelele te spelen. Gelukkig had ik een gevraagd aan mn gastvrouw of zij geen muziekschool in de buurt wist, zodat ik wat lessen ukelele zou kunnen volgen, en ik al direct een hobby zou hebben hier in Thailand. Mijn piano zal ik enkele jaren moeten missen, en dat piekt toch een beetje, maar als ik me kan verdiepen in iets nieuws, dan zal dat gemis wel wat minderen. Daarom nam mn gastvrouw me eerst mee naar een klein muziekschooltje. Het viel me op dat er alleen maar kleutertjes rondliepen en ik hoorde direct een piano op de achtergrond. Uiteindelijk bleek het dat ze geen lesgever hadden voor ukelele, maar er werd me direct vanalles anders voorgeschoteld. Ze vroegen of ik geen zin had om les te krijgen in piano, maar dat zou wat absurd zijn vermits ik zelf pianolerares was. Viool en percussie waren een andere optie, maar dat interesseerde me zo niet. We gingen dan maar naar de plaatselijke muziekwinkel ‘siam music’ waar er enorm wat ukelele’s hingen. Eenmaal in de winkel zag ik enkele digitale piano’s staan, en ook wat keyboards. Het knaagde even vanbinnen, en ik liep mn vingers even over de toetsen rollen. De prijs leek uiteindelijk wel nog mee te vallen, 31.000 baht , en dat was eentje van de duurste. Maar ik moet mezelf inhouden, ik heb nu een ukelele, en daar kan ik even mee verder. Mijn verlangen werd direct ingewilligd, want ze hadden hier blijkbaar lessen ukelele en de leerkracht kon nog Engels ook! Ik zou wel in een groepje zitten van tieners, maar dat vind ik helemaal geen drama. Wat ik wel raar vond, is dat het systeem hier helemaal anders werkt dan bij ons. Bij ons ga je 1 keer per week naar de muziekschool en dat een heel jaar. Hier werken ze met een pakket van 10uur, en je zou 3uur per week les krijgen. Wow,3u per week!!! Gelukkig heb ik nog even vakantie! De eerste les zou al diezelfde avond doorgaan, en ik had er al enorm zin in. Helaas kregen we toen ik thuis aankwam direct een telefoontje dat de leerkracht vandaag en zaterdag geen les zou kunnen geven, dus dat mn eerste les pas op zondag zou vallen. Lap! Ook kreeg ik een telefoontje dat mijn ander plan voor deze avond niet zou kunnen doorgaan. Ik had namelijk afgesproken met de collega’s van het Unief waar we in April mee samenwerkten, maar blijkbaar moesten ze overwerken vandaag, en zat dat etentje er dus niet in. Wat een tegenslag! Gelukkig nam Maprang (dochter des huize) me mee naar talang noi (het kleine marktje) om daar wat eten te kopen. Het lijkt misschien stom, maar ook met zo’n alledaagse dingen ben ik gelukkig. Ik vind het zalig om wat rond te lopen en eten te kopen. Onderweg naar daar reden we door onze zeer donkere straat, straatlantaarns staan hier niet, je ziet dus echt bijna niks. Het is alsof je een donker gat inrijdt, en je enkel 100 meter voor je ziet door de lampen van de auto. Plots kwam er iets dichterbij en schenen onze koplampen op iets. Ik zag eerst niet goed wat het was, want het was nog heel wazig. Tot Maprang plots forsig de rem induwde. Te midden van deze donkere straat stonden gewoon 2 honden te paren. Opzij gaan deden ze niet, daar waren te ze te druk bezig voor. Het deed me zoals een tiener giechelen, maar je verwacht ook niet dat je voor zoiets stevig moet remmen. Op het marktje liep niet zoveel volk als anders, maar het was ook al redelijk laat.  Ik vroeg Maprang of ze iets te drinken wou, want overal hier zie je van die drinkstalletjes waar ze ice cocoa, ice coffee, en dergelijke verkopen. Er lagen enkele zakjes met een of ander vloeibaar iets op het tafeltje, en dat wist me direct te boeien. Blijkbaar waren dat allemaal bereide drankjes, ik koos er eentje uit. Het vrouwtje van het stalletje nam dan een mini plastiek zakje, deed dat vol met ijs en goot er dan mijn drankje bovenop, stak er een rietje in en klaar was kees! Het nadeel van zo’n zakje is dat je dat direct moet opdrinken, want je kan dat nergens opzetten.

Om half 8 waren we thuis, en dan moesten we nog eten. De avond vloog dus wel vooruit. Toen ik eenmaal in bedje lag, werd ik helaas om half 12 weer wakker van dat gekrijs van de varkentjes. Zal ik er ooit aan kunnen wennen?

Maandag 8 en dinsdag 9 oktober 2012

Vanaf nu ga ik week per week schrijven, of toch enkele dagen clusteren omdat ik niet altijd hele verhalen kan vertellen. En zo krijgen jullie toch nog wat verhaaltjes lezen!

Maandag ben ik maar weer gewoon naar school gegaan, klaar om weer les te geven. Al bleek dat ook vandaag niet al te veel te zijn, enkel in de voormiddag heb ik les gegeven en zo zat ik dus weer de hele namiddag te niksen. Gelukkig heb ik mijn collega Paolo waar ik wel een goed klapke mee kan doen. Ook kwam Nok even op bezoek bij ons op school, zij kwam net terug van haar trip naar Chaing Mai en had een souvenir voor mij dat ze wou afgeven. Het was een roze sjaal, daar zijn ze hier toch oh zo zot op! Vandaag kreeg ik ook te horen dat ik niet de hele week moest lesgeven, omdat we morgen naar de tempel zouden gaan, en woensdag zou mn laatste lesdag zijn met mn collega’s, dat omdat donderdag en vrijdag al behoort tot de vakantie van de leerkrachten. Ik was langs een kant wel blij, maar langs de andere kant ben ik toch liever bezig!

Dinsdag was al helemaal geen werkdag, alle leerkrachten moesten naar de tempel om daar te gaan bidden, ook ik ging mee, want ik vind dat hele gebeuren wel interessant.

 Je gaat dat misschien raar vinden, maar dat ‘gezang’ van die monniken brengt me in een soort roes, voor mij is dit dan ook een moment van meditatie. Het enigste waar ik natuurlijk echt wel nog een probleem mee had was het feit dat we enkele uren op onze knieën moesten zitten, en vermits wij Europeanen dat niet gewoon zijn, krijgen we eerst tintelingen en nadien zijn onze benen gevoelloos. Ze moesten daar natuurlijk weer eens mee lachen, want voor hen is dit een heel normaal iets.

Ik steel eventjes de foto's van een collega, want zelf heb ik geen foto's genomen ;) Kan je me vinden op deze foto's?

 

 

Tegen het einde van het bidden, kwam de hoofdmonnik rond met een grote ketel met water (althans, ik denk dat het water was) en een kleine bezem. Hij plaatste de bezem in de ketel met water en sloeg dan eens hard met de bezem, zodat al dat water op ons viel. Waarschijnlijk is dit een soort van zegenen. Het voelde wel verfrissend aan! Op het einde werd al het geld geteld dat we hadden geofferd aan de monniken. Het leek voor mij eerder een soort veiling ofzo, want er werd steeds geroepen hoeveel baht ze nog nodig hadden om een mooi rond getal te verkrijgen.

Na het gebed mochten we buiten gaan zitten, daar waren enkele van onze leerlingen met typische thaise instrumenten aan het spelen en een tijdje nadien kwamen ook 3 leerlingen de typische thaise dans opvoeren. Het blijft mooi om te zien hoe elegant zij hun vingertjes kunnen draaien, ik wou op slag deze dans ook wel eens leren. Zoals bij elk thais evenement was er ook nu weer tijd voor de mega saaie speeches, geef een Thai een microfoon in de hand en ze lijken maar niet te willen stoppen. Het nadeel dan ook is dat Paolo en ik niks van al dat gebroebel verstaan, wat het dan nog eens dubbel zo saai maakt. Rond 12u kwamen ze rond met pakketjes eten, dat mochten we dan op de grond opeten. Daar moest ik weer even op knieën gaan zitten, al duurde het deze keer gelukkig niet zo lang. De Thai eten niet zo uitgebreid als bij ons, zijn ze klaar met eten dan gaan ze van tafel, ook al is de rest wel nog aan het eten. Voor een Europeaan is het eten een soort ‘samen zijn’, hier is het eten gewoon ‘zich voeden’. Dit is eigenlijk een gegeven waar ik in het begin toch het meeste aan moest wennen, want het voelde zo raar om recht te staan als de rest nog aan het eten was. Nu, na het eten gingen de signeerbladeren door, waarop we ons moeten uitklokken. Het viel me op dat iedereen 16.30 opschreef, terwijl het nog maar 13u was. De Thai, hihi! Na het bezoek aan de tempel zijn we dan maar direct naar huis gereden, waar weer niet echt veel te beleven viel. Soms voel ik me een beetje een gevangene, niet alleen buitenshuis mogen, alleen binnen mogen blijven. Ik zal blij zijn als ik alleen woon, dan ben ik weer zo vrij als een vogel!

Vrijdag 5 oktober 2012

En het is vrijdag! De laatste dag van de werkweek! Nu versta ik weer hoe erg mensen soms naar het weekend snakken, voilà, nu ben ik weer een van hen. Al kijk ik wel enorm uit naar het ‘echte’ lesgeven, met jonge leerlingen die ik iets kan bijbrengen. Volwassenen lesgeven is ook leuk, maar soms heel vermoeiend. Zoals elke morgen was ik ook vandaag weer om 10 voor 8 op school, waarom om 10 voor 8? Elke leerkracht moet zich elke ochtend inschrijven. Er ligt dan een groot boek aan het secretariaat waarop je je uur van aankomst moet schrijven en je moet tekenen. Het rare is dat, ook al moet je niet op school zijn, en ook al is het vakantie, de leerkrachten moeten hier elke ochtend voor 8uur zijn en zich inschrijven. Who knows why… Ook elke avond moet je jezelf uitschrijven, dus ook weer het uur van vertrek invullen en je handtekening. Het is wel een aanpassing voor mij, en ik zou het wel nog eens kunnen vergeten ook. Deze ochtend zat ik dus zoals altijd aan het tafeltje voor het secretariaat, ik vind het zo gezellig daar, en alle leerkrachten komen daar samen om te kletsen. Phee Wee (hence the name!) wist me deze ochtend te zeggen dat alle leerkrachten een medisch onderzoek moesten ondergaan in de voormiddag. Ik was blij dat ik daar niet bijhoorde, want weer eens bloed laten trekken zag ik niet echt zitten. Ze namen me echter wel mee naar het lokaal waar dat onderzoek gebeurde, want er stonden daar tafels vol met eten dat als ontbijt diende. Ik had natuurlijk al ontbeten, dus nam enkel een broodachtig iets en een warme chocomelk. Ja, chocomelk kan ik dat eigenlijk niet noemen, want ze mengen het cacaopoeder hier met water! Na het ontbijt ben ik wat bij Paolo (collega van de Filippijnen) gaan zitten en hebben we wat over vanalles en nog wat gebabbeld. Ik vind het geweldig hoe erg ik me al thuis voel op deze school, en hoe warm ik ook hier wordt ontvangen. En elke keer komen ze wel weer aandraven hoe ‘sowai’ (mooi) ik wel ben, iets dat ik in België niet echt gewend ben. Toen het 10u was vroeg ik me af of we eigenlijk wel nog moesten lesgeven, Paolo en ik zaten daar al 2u te niksen. Uiteindelijk besloten ze om 11u dat we toch maar naar huis mochten, want in de namiddag was er blijkbaar nog een vergadering en waren de leerkrachten dus ook niet vrij. Soms bedenk je je wel eens dat je enorm wat tijd verdoet aan het wachten en het zitten, maar dat is het ritme hier, en dat wordt je wel gewoon. Moest ik dat natuurlijk in België tegenkomen, dan zou ik al helemaal gefrustreerd rondlopen, maar hier in Thailand lijkt me dat niks meer te doen. Enkele van mijn collega’s brachten me dan naar huis, en daar kon ik wat ‘relaxen’. Eenmaal thuis leerde ik weer iets nieuws kennen van de thaise cultuur. Er waren 2 leerlingen van onze school die in ons huis aan het poetsen waren en die de was en de strijk deden. Stel je je dat eens voor in België, dat er een leerling bij je thuiskomt. Je zou direct problemen kregen op school! Hier is dat allemaal normaal, de relatie tussen leerkracht en leerling is zo close dat ik het echt bewonder. Ze gaan om met de leerlingen alsof het hun vrienden zijn, en op zich vind ik dat wel beter, de leerkracht heeft zo meer invloed op het leven van de leerling, en is dus meer een ‘opvoeder’. Dit zal voor mij in het begin wel wat wennen zijn, op stap gaan met mijn leerlingen, maar ik vermoed dat ik ook daar snel aan zal wennen! Wat ik me natuurlijk wel afvroeg is, worden deze leerlingen betaald om hier te komen kuisen, of is dat een deel van hun respect tegenover hun leerkracht? De leerlingen in Thailand doen enorm veel voor hun leerkracht uit respect, maar iemand zijn huis gaan kuisen uit respect zou ik echt bewonderenswaardig vinden! Tijdens de rest van de dag heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan, ik genoot met volle teugen van de vrije tijd die ik had om nog eens op mijn gemak in mijn boek te lezen, want ook dat begon ik enorm te missen.

 

en hier is mijn school :)

Woensdag 3 en donderdag 4 oktober 2012

Vermits er deze 2 dagen niet echt veel bijzonders is gebeurd, kan ik dus ook geen al te lange verhalen schrijven. Woensdag heb ik wel mijn collega Engels ontmoet, hij komt uit de Filippijnen en geeft hier nu 4 maand les, het deed enorm deugd om met iemand te praten die vlotjes Engels kan, zodat je niet voortdurend erop moet letten dat je makkelijke en begrijpbare woorden gebruikt. Hij wist me zowat te vertellen wat de plaatsen zijn waar de ‘farangs’ zoal uithangen, onder ‘farangs’ verstond ik natuurlijk direct gepensioneerde mannen die getrouwd zijn met een thaise. Maar blijkbaar zijn er toch ook net wat jonge mensen, zoals ik, die hier in Surin verblijven. Hij zei me daar wel eens mee naartoe te nemen, ik ben nieuwsgierig. Woensdagavond zijn we met de hele familie gaan eten, want de zoon P’bong zou terug vertrekken naar Schotland. Ik vind dat wel spijtig natuurlijk, want hij vertaalde voortdurend alles voor mij, en nu valt die zekerheid ook wel wat weg. Al moet ik toegeven dat de communicatie met khun yai (het omaatje) steeds vlotter gaat, ik begrijp nu 70% van wat ze zegt, en dit waarschijnlijk omdat ze altijd zegt dat ik meer moet eten, haha! Donderdag gaf ik ook weer 5uur les, en het begint zwaar te worden. De voortdurende conversaties die je moet uitlokken, de tientallen vereenvoudigde vragen die je moet stellen, het wikken en wegen van je woorden, het is een uitdaging, maar eveneens een uitputtingsslag. Het is nog maar donderdag en ik voelde de vermoeidheid al opkomen, dit misschien ook omdat ik heel slecht slaap in dit bed, hopelijk betert dat in mijn nieuw bed in mijn eigen stekje. Tijdens de middagpauze verbleef ik bij mijn gastvrouw in haar klaslokaal, daar leerde me ze enkele woorden in het Thais schrijven. Ik schreef ze tientallen keer achterna en kan nu met fierheid zeggen dat ik 6 woorden in het Thais kan schrijven (ik wist er al 2 te schrijven voor deze korte les).

                                                                           

 

 --> Dit is varkensvlees, ziet eruit als haar,toch?                  

 --> heeeeel lekker!                                            

 

Na deze oefening en de lunch die ik daar opat, legde ik even mijn hoofd op de bureau en weg was ik. Ik deed toch wel een dutje van 20minuten. Komt deze vermoeidheid door de warmte? Ik hoop dat het niet te lang duurt, want ik zou graag eens op een dag wakker worden zonder dat ik nog moe ben! Na school namen de dochter des huize en haar nicht me mee naar Big C, dat is zowat de grootste supermarkt hier in Surin. Ik vind het altijd heel aangenaam om daar te lopen, omdat ze echt wel alles hebben: hifi, eten, kledij,… Ik zag daar een keyboard staan en besefte plots dat ik mijn keyboard toch echt wel begin te missen! Op de terugweg zag ik plots een grote muziekschool, ik vroeg dan maar meteen aan mn 2 nieuwe vriendinnen of ze daar ook lesgeven in het Engels, het zou echt ideaal zijn om 1 keer op de week daarheen te kunnen gaan! Het was fijn met hen op stap te gaan, hun Engels is echt niet optimaal, maar ze proberen echt wel, en dat vind ik enorm fijn. Soms komen er weer grappige dingen uit, zoals ‘fish in can’, en dan giegelen we ons te pletter. Het is leuk om te zien hoe ze zelf met hun gebrekkig Engels kunnen lachen, een hele andere mentaliteit van de onze! Ik was toch ook blij toen we eindelijk thuis waren, want ik ben hier elke avond op ‘stap’, een rustige avond zit er precies nooit echt in. En toch zal ik dat binnenkort allemaal wel moeten afwijzen, want eenmaal de lessen beginnen wil ik s ’avonds goed voorbereiden, want ik wil echt wel geen Thaise leerkracht worden!

Dinsdag 2 oktober 2012

Vandaag bleek eerst een rustige dag te worden, maar draaide uiteindelijk uit op een toch wel drukke dag. Ik stond op om 8u en voelde me nog enorm moe, ik zou het niet erg gevonden hebben moest ik de hele dag thuis hebben gezeten en wat had kunnen luirikken. Om 12u ben ik gaan lunchen met de kinderen van mijn gastgezin en het omaatje. Ze wouden mij dolgraag eens meenemen naar de beste plaats om ‘somtam’ te eten. Somtam is trouwens een soort spicy salade. En ze hadden gelijk, het eetshopje had inderdaad wel lekkere somtam, al hebben ze er ook deze keer weer de vissaus moeten uitlaten voor mij! Het is echt fijn om met leeftijdsgenoten op stap te zijn, je kent mij, ik ben graag het huis uit en zie graag nieuwe dingen, en hoe kan je dat beter zien dan met jongeren? Al blijft het toch nog altijd even wennen dat ze mij Phee Sally noemen, omdat ik ouder ben. Tijdens onze lunch kreeg ik plots een telefoontje van mijn school, Weerawatyothin. Ze vroegen of ik vandaag al zou kunnen komen lesgeven, dat kwam natuurlijk wel even overwachts, want ik had voorzien dat dat maar vanaf 24 oktober zou zijn, we zijn nog maar de 2^e. Zonder enige voorbereiding begaf ik me dan maar naar school, al hopend dat alles wel vlotjes zou verlopen. Gelukkig heb ik zo’n toestanden wel al meerdere keren voor gehad, zodat ik daar wel vlug op kan inspelen. Eenmaal aangekomen op school ontmoette ik de verantwoordelijke van het talendepartement van onze school. Een heel vriendelijke man, echt waar! Hij vroeg me of ik eigenlijk direct al wou beginnen met lesgeven, maar niet zomaar lesgeven, aan de leerkrachten hier les geven. Hij zei dat ik dan elke dag 4u zou moeten lesgeven en dat 3 weken lang, tot het nieuwe semester begint. Ik schrok natuurlijk wel een beetje, want zomaar ineens je vakantie opgeven piekt toch wel een beetje. Hij vertelde me dan dat ze ook deze maand al een loon zouden geven, dus dat was natuurlijk wel mooi meegenomen. En zodus, enkele minuten later was ik dus alweer les aan het geven aan mijn nieuwe collega’s. De lessen verliepen echt vlot, en we hadden weer veel plezier. Ik hou er enorm van om aan volwassenen les te geven (in Thailand toch), omdat je daarmee ook eens goed kunt lachen. Na de lessen moest ik weer even wennen aan dat moment van glorie dat we de vorige keren ook altijd hadden. Een fotosessie!

Ik geniet er weer met volle teugen van, zelfs al ben ik niet iemand die graag in de belangstelling sta. Ik weet al meteen dat ook deze school me enorm gaat liggen, ik word hier hartelijk ontvangen, de mensen zijn enorm vriendelijk, en ook aan lachen is hier geen gebrek. Om 4u zat mijn shift erop en ben ik dan met mijn gastvrouw doorgereden. Mijn gastvrouw en haar zoon besloten om nog even naar het ‘marktje noj’ te gaan, wat letterlijk het kleine marktje betekent, al vond ik dat marktje toch niet zo klein hoor. Plots besefte ik dat ik binnen een maand al alleen marktjes ga moeten bezoeken, want dan woon ik alleen, het wordt dus dringend tijd dat ik wat meer Thais ga leren! Om half 6 kwamen we eindelijk thuis aan, ik was al wel een beetje moe, maar ik had beloofd aan de dochter des huize dat we vanavond gingen joggen. Ik vond het eigenlijk wel grappig hoe lang we moesten rijden om dan maar een half uurtje te gaan joggen. In België trek je de deur achter je dicht en begin je te joggen, hier moet je eerst 3 kilometer rijden vooraleer je in een park komt waar je kunt joggen. De mensen doen dat hier niet op straat, en ik denk dat dat vooral komt omdat ze hier geen voetpaden kennen. Woon je natuurlijk in een straat zoals bij mijn vroeger gastgezin, dan heb je kilometers uitgestrekte gebieden waar je kunt gaan joggen. Bon, om kwart na 6 zijn we dan begonnen met joggen, maar echt joggen noemde ik het niet. We liepen 200 meter en dan vroeg de dochter des huize al om te stappen. We stapten dan een 800 meter en liepen daarna nog 200 meter, enzoverder. Raar eigenlijk, want zij gaat elke dag joggen, dan zou je toch een beter uithoudingsvermogen moeten hebben? Ik voelde me helemaal niet uitgeput, maar ik was wel bezweet, en dat heb ik eigenlijk in België nooit wanneer ik sport. Zo zie je maar weer hoe vochtig het weer hier wel is! Het was 7u vooraleer we thuis waren, honger had ik nu wel gekregen! Na een gezellig avondmaal, en een goede douche was het tijd om me naar boven te begeven en eindelijk wat te rusten. Klaar voor een volgende werkdag, maar niet klaar om dan om 6u al op te staan.

 

Maandag 1 Oktober 2012

Naar vandaag keek ik weeral enorm uit, omdat ik vandaag Hans ging ontmoeten, een vrijwilliger die vroeger ook nog op Saikaew had gewerkt. Ik ben altijd zo enorm nieuwsgierig naar de gezichten achter de namen die steeds vernoemd worden. We hadden afgesproken om 2u aan het station, maar vermits iedereen vandaag weg was moest ik te voet gaan. Geen probleem, dacht ik, in België wandel ik ook wel eens 2 kilometer. Achteraf gezien bleek die 2 kilometer toch wel veel erger te zijn dan in België, hier zijn geen voetpaden waardoor je met je hakjes voortdurend in putten loopt en je van hier naar daar bengelt. Hier heb je dan ook nog een zon die na het middageten enorm fel brandt! Een half uurtje heb ik erover gedaan, maar ik stond onder het zweet en ook mijn voeten stonden al vol met blaren. Ik besloot dit toch nooit meer te doen, hihi. Met Hans ben ik dan naar een ice cream shop gegaan, waar ik vroeger eens met mijn zus Nok ben geweest. Ik dronk een lekkere ice chocolate (Nele, een beetje jaloers op dit?) ;) We hebben veel kunnen babbelen over Saikaew, over het leven in Thailand, het is altijd enorm fijn als je je ervaring eens kan uitdelen en wanneer er iemand is die dezelfde personen kent als jezelf. Mijn zus Nok had gebeld, want die ging met ons gaan eten die avond, maar ook deze keer was ze weer een uur te laat. Ik moest wel eens lachen, want ik had tegen Hans gezegd dat ik er zeker van was dat Nok wel een uurtje te laat ging zijn. Blijkbaar ken ik Nok toch al veeeeeel te goed! Hihi. Toen ze eindelijk doorkwam begaven we ons naar een restaurantje dat ik kende, maar dat Nok niet kende. Ook hier heb ik eens om moeten lachen, want eigenlijk zou het Nok moeten zijn die ons moet gidsen, ^_^ . Het werd uiteindelijk ‘diner by candle light’, want het werd al pikkedonker, en het is hier België niet waar na elke 20 meter een verlichtingspaal staat. Ik vond dat niet erg, want een kaars, een fonteintje en goed gezelschap maakte voor mij de sfeer compleet. Het werd al snel 9u, en we besloten maar om door te gaan, want ik wou het risico niet nemen van buiten gesloten te worden bij mijn gastgezin. Dat is soms toch wel een beetje een nadeel hoor, je moet voortdurend zien dat je je schema aanpast aan de mensen waar je bij woont, gelukkig is dat binnen een maand gedaan. Ik had wel wat spijt in het hart toen ik weer thuis was, want Hans ging met Nok op trip naar Chiang Mai, een plaats die ik ook heel graag nog zou bezoeken. Ooit, ooit zal dat er voor mij nog wel van komen, en met deze ‘droom’, dit verlangen viel ik in slaap.