Dinsdag 3 April

Ik kan vandaag eigenlijk in 1 zin samenvatten, want zoveel viel er echt niet te beleven. We werden verwacht om half 9 in het departement talen om onze schema’s te bekijken voor de volgende 4 weken. Om kwart na 7 stonden we op en om kwart voor 8 kreeg ik een telefoontje van P’Eve dat het plan veranderd was en we er dus maar moesten zijn om 1u in de middag. Wat een tegenvaller, we hadden gerust nog een uurtje kunnen slapen. We wouden al wat voor school beginnen werken (omdat er toch niks anders te doen valt), maar het internet werkte hier weeral niet, tegenvaller nummer 2. We gingen op zoek naar een nieuw eethutje om onze lunch te gaan eten, maar we stootten op een plaats waar ze zelfs ons Thais niet verstonden, dus werd het moeilijk om iets te bestellen. Om 1u waren we dan in het departement talen en kregen we onze schema’s, teleurstelling nummer 3. In de 30 dagen dat we hier zitten moeten we maar 10 dagen les geven. Wat gaan we dan doen tijdens al die andere verloren tijd? We hadden beter nog een weekje langer Engels kamp gegeven in mijn school, daar hadden de leerlingen veel meer baat bij gehad dan hier. Een tip voor de leerlingen die volgend jaar naar Thailand zouden komen. In de middag hebben we dan als 3 ijverige leerkrachten onze les voor donderdag voorbereid. Niet echt gemakkelijk wanneer het internet niet werkt en je af en toe wel eens iets moet opzoeken voor je les. Weet je, waar ik woon bij mijn thais mamaatje, daar valt ook niks te beleven, en dat is nog meer in ‘the middle of nowhere’. Maar daar heb ik wel een ‘huislijk gevoel’ en daar heb ik mijn collega’s. Hier zit je echt werkelijk afgesloten van de wereld omdat het hier ook vakantie is en er weinig of geen studenten zitten. Ik denk dat Sam, Nele en ik na een maand echt zot gaan worden, want we kunnen ons niet echt met iets nuttigs bezig houden. Maar geen zorgen, morgen krijgen we bezoek en zaterdag komt Mevrouw Vancauteren (leerkracht van in België) op bezoek. Het was een kort verslag van vandaag, maar als je niet veel doet kan je natuurlijk ook niet echt veel schrijven he! Ik hoop de volgende dagen wat meer te kunnen schrijven. Tot morgen~

Maandag 2 April

Het was niet echt een bijzondere dag vandaag, om eerlijk te zijn. Om half 9 werden we verwacht klaar te staan voor het basketbalplein, dat bevindt zich tussen het gebouw van Sam en het gebouw van Nele en ik. Er kwam een auto af met een thaise vrouw die ons blijkbaar kwam oppikken. Zij nam ons mee naar het gebouw van de ‘talen’. Best wel een mooi gebouw hoor! Pi Eve verwachtte ons daar, van daaruit moesten we toch nog een ‘eind’ (thaise normen), dus vroeg Pi Eve aan enkele studenten of we achterop mochten op de brommer. Altijd tof, die ritjes op een thaise brommer! We observeerden vandaag een 2u durende les van Pi Eve. Hier wordt niet echt lesgegeven zoals wij dat doen, hier zijn de lessen enkel ‘conversaties voor alle dagen’. In de praktijk wordt het dus zo gedaan dat de leerlingen een conversatie moeten vanbuiten kennen op 2u tijd. Na het ‘vanbuiten blokken’ van enkele zinnetjes moesten ze bij ons komen en die conversatie met ons maken. Sam, Nele en ik moesten dan de leerlingen beoordelen en hen punten geven. We beseften maar al te snel dat de leerlingen gewoon alles zoals een papegaai nazeggen en eigenlijk niet beseffen wat ze zeggen. Dat voelde je vooral in zinnen zoals ‘I’d like to pick you up in the evening, around 2pm.’ Na 2u zat onze lesdag er helaas al op, ik had wel wat meer verwacht van vandaag hoor. Met de scootertjes werden we weer naar huis gebracht. We besloten om onze fietsen eens te gebruiken en een ritje naar de bibliotheek van de campus te doen, gelukkig zijn we alle drie nogal boekenwurmen. Veel hebben we daar niet echt gevonden, er waren enkel studieboeken aanwezig (en in studeren hebben we niet echt veel zin). We namen dan weer onze veel te kleine fietsjes en begaven ons naar een hutje op de hoek om onze lunch binnen te spelen. Gelukkig begint ons thais al enorm te vorderen, zo konden we vandaag toch ons eten bestellen in het thais (no English hé). We waren enorm fier! Daarna hebben we nog een heuse fietstocht gedaan om de buurt eens wat te verkennen, dat deed enorm deugd, maar helaas niet aan de poep. Je moet echt zot zijn om hier te fietsen, en dat is waarschijnlijk waarom iedereen met een brommer rijdt. Wij zijn natuurlijk weer zotte farang en doen een fietstocht van een uur en half. Eenmaal terug in ons gebouw stak de verveling snel toe. Internet in de kamer hebben we niet, dus zijn we maar naar buiten moeten gaan om toch iets deftigs te kunnen opzoeken. Aan ons schoolwerk kunnen we nog niet beginnen, want we hebben geen deftige tafel. We besloten dan maar om woensdag de ‘big C’ (enorm grote supermarkt) te bezoeken en daar een bal en pingpong palletjes te gaan kopen. We beseffen dat we hier enorm zullen moeten gaan zoeken naar bezigheden, maar ik denk wel dat we ons goed zullen amuseren eens we die bal in handen zullen hebben. Ik denk dat we hier nog eens terug zullen voelen hoe het was voor de technologische revolutie. We zullen onze hersenen en lichaam nog eens ten volle kunnen gebruiken en nog eens lekker actief kunnen zijn. Wat kijk ik al uit naar woensdag, de dag dat we in het bezit zullen zijn van een domme bal. Een domme bal die ons zoals kleine kinderen dolgelukkig zal maken. Back to basics, en dat zal ons goed doen! En nu ga ik slapen, want morgen staat er weer een drukke dag voor de boeg (dat hoop ik althans). Tot morgen!

zondag 1 april

En het is weer zondag, wat vliegt de tijd weer veel te snel! Deze ochtend heb ik mijn rugzak gepakt, want vandaag vertrokken we naar Surin, waar we een maand zullen wonen. Toen mijn collega Pi Tukta ons kwam ophalen nam mijn mamaatje me nog eens goed vast, dat deed deugd, want ik ga haar enorm missen. Ook Fork ga ik verdomd missen, die staat nu met een mooi fotootje op de achtergrond van mijn gsm.



Pi Tukta en nog een andere collega kwamen ons ophalen met een pick-up, gelukkig maar, want het achterstuk lag helemaal geladen met onze rugzakken. Ze verstonden niet waarom wij zoveel bagage hadden, maar wanneer je 4 maand in het buitenland woont heb je toch wel wat kledij nodig, niet? De rit naar Surin voelde lang aan omdat de airco in de auto weer veel te hoog stond, ik voelde onmiddellijk dat mijn oog weer verslechterde. Ik denk niet dat ik het al gezegd heb, maar deze week heb ik mijn lenzen niet kunnen dragen omdat mijn ogen enorm veel pijn deden en veel te rood zagen. Het is duidelijk te wijten aan de airco. Rond 2u kwamen we aan in ons nieuwe huis, al voelt het niet echt huiselijk aan. Sam slaapt in de ‘mannenafdeling’ van de universiteit en Nele en ik delen een kamer in de ‘vrouwenafdeling’. In onze kamer staat het minimum van het minimum. Ons bed is zo hard als eens houten plank. Weet je wat een gevoel wij hier direct kregen? Het gevoel alsof we in een gevangenis verblijven. Al denken we wel dat een gevangenis in België waarschijnlijk veel meer luxe heeft.



Onze ‘badkamer’ bevindt zich buiten op het balkon, de mieren zijn er blijkbaar niet bang van het koude water, want warm water is hier niet te vinden. Ook de lavabo staat buiten op het balkon, dus iedereen die buiten loopt kan ons zien. Een frigo hebben we gelukkig wel, al moet ik toegeven dat ik er liever niks inleg. Toen ik de deur opentrok kwam er een verschrikkelijke geur op me af, en dan heb ik het nog niet over de vuilheid van de lades. Ik kreeg ineens een intense drang om te beginnen poetsen, maar helaas staat hier niks van poetsmateriaal. Van 4u tot 5u zaten we even in onze kamer, na 15 minuten verveelden we ons al rot. Het eerstvolgende wat we zullen doen wanneer we nog eens in Surin komen is een bal kopen, zodat we lekker actief kunnen zijn. Rond half 6 stond Pi Eve hier, dat is de beste vriendin van Pi Nok, mijn collega in Saekaew, en ook zij geeft Engelse les. Zij had ervoor gezorgd dat wij 3 fietsjes zouden krijgen, en ik gebruik het verkleinwoord fietsjes omdat die echt wel gemaakt zijn voor de grootte van een thai. Wanneer je als Westerling met zo een fietsje fietst dan draaien je knieën tot in je oren. We zijn met Pi Eve even gaan fietsen rond de campus. Je kan je niet inbeelden hoe groot de campus is, ongeveer 3 km². Ik voelde me goed na het fietstochtje, af en toe heb ik echt nood aan wat actiefs. Het was al donker toen we weer aankwamen in onze ‘cel’, we besloten dan maar om binnen te blijven, want in het donker ga je als ‘farang’ echt niet alleen op stap hoor. En zo zitten we hier weer, op onze houten plank, met een minimum aan entertainment. Gelukkig heb ik een stapel boeken mee, enkele taken voor school in België, en niet te vergeten: een boek om Thais te studeren! Ik kijk al uit naar morgen, onze eerste werkdag in de Rajamangala universiteit!

vrijdag 30 maart

Het was een toffe dag met een zielig begin en een hartverscheurend einde, van tegenstellingen gesproken! Deze ochtend wist mijn mamaatje te vertellen dat een van onze hondjes is gestorven, Dodo. Hij was al wel enkele weekjes ziek, dat zag je er echt wel aan. Ik vond het echt zielig voor mijn mamaatje, want het si zo’n emotioneel vrouwtje en ze heeft enkel har baby’tje en hondjes als gezelschap hier. Ik hoop dat ze er niet teveel hartzeer van heeft. Haar schoonbroer is deze ochtend een graf komen graven, het was een beeld dat ik liever niet zag eigenlijk, want hij stond te kokhalzen toen hij het dode lichaam met de schop omrolde. Ik kreeg pijn in mijn hart want ik besefte ineens dat dat lot me ook ooit te wachten staat, en plots dacht ik aan mijn eigen hondje. Echt tijd om te treuren hadden we niet, want we moesten deze ochtend nog naar het winkeltje (stalletje) om de hoek om onze voorraad ‘partydrank en –knabbels’. Het was vandaag de laatste dag van ons kamp in mijn school, Saekaew wittaya. We maakten samen met onze leerlingen een filmpje over de smurfen, en ik was echt verbaasd over hoe goed ze hun tekstje allemaal vanbuiten hadden geleerd. Echt waar, ik heb een thaise leerling nog nooit zo goed zijn best weten doen, onvoorstelbaar! Op het einde van de dag hadden we nog even een kleine party. De leerlingen zaten allemaal op de grond, helemaal anders dan een party bij ons dus. Ik nam er enkele studentjes uit om met mij te dansen. Ook mijn collega Pi Lin deed even een dansje, al was dat eerder een ‘Go-Go Dance’ (een dans die de thaise prostituees doen in zo een mannenbar). Op het einde van de dag was het een ontroerend moment. We namen afscheid van alle leerlingen en er waren een hoop leerlingen die naar ons kwamen en ons een dikke knuffel gaven. Dat gaf me echt een zalig gevoel, want zoiets verwacht je ook helemaal niet. Ik kan me niet inbeelden dat ik in België ooit een knuffel zou krijgen van mijn leerlingen!



Ja, die Thaien hier hebben mij helemaal in de ban, nu wil ik zeker niet meer vertrekken! En niet alleen voor de leerlingen, maar ook mijn toffe collega’s. Het klinkt misschien raar, maar bij mij voelt het alsof het voorbestemd was dat ik naar deze school ging. De leerkrachten zijn hier even zot als mij, even ‘tink tong (zoals ze dat in het thais zeggen). Ik denk niet dat ik ooit zo een goede band zal kunnen opbouwen met Belgische collega’s, in België is een collega meestal iemand die je op het werk ziet en daar blijft het bij. Hier is dat helemaal anders, collega’s zijn hier elkaars beste vrienden, en ik behoor nu tot die hechte groep van vrouwelijke, zotte babbelkousen. Dat ik hen ooit moet verlaten geeft me telkens een steek in het hart. Maar laten we even niet vooruit lopen op de feiten. Na school zijn we nog naar een marktje gegaan in Prasat met mijn mamaatje en mijn collega Pi Lin. Daar verkochten ze weer zowat vanalles, van elektriciteitskabels tot kledij, tot vliegen die je kunt opeten, en noem maar op. Mijn mamaatje is een echte shopaholic, maar ik zou het ook zijn moest ik haar figuurtje hebben, en de kledij maar 10 baht kostten! Ze kocht ook voor mij een T-shirtje, en ik ben er heel blij mee! We waren zo laat terug thuis dat we maar om half 9 konden eten. Mijn mamaatje wou in de woonkamer alleen gaan eten, dus ben ik haar gaan roepen zodat ze niet alleen moest zitten. Het is best wel grappig hoe zij mij als haar ‘baby’tje’ beschouwd, want elke keer ik hoest staat ze direct klaar met de hoestsiroop van haar zoontje. Een echt moedertje dus. Moest ik een man zijn, ik zou er direct mee willen trouwen, want zij heeft letterlijk alles! Het is een pracht van en vrouw, oprecht, knap, super lief, ze kookt lekker en is proper in huis. Wat wil je nog meer? Maar blijkbaar dacht haar domme ex daar anders over. Ik weet niet of ik over dat deel van de cultuur al gesproken heb, maar in Thailand bedriegen de meeste mannen hun vrouw. Gelukkig maar dat ik een trouwe Koreaan heb, en geen sluwe Thai :D

vrijdag 23 maart

Het was een bedrijvige dag vandaag, zoals je eigenlijk wel van een kamp kan verwachten. Zoals elke ochtend stonden wij klaar om half 8 om te vertrekken naar school, maar mijn mama vertelde ons plots dat we maar om half 9 zouden vertrekken. Dat was even wat minder prettig nieuws, want we hadden gerust nog een uurtje kunnen slapen. Om mij wat bezig te houden heb ik dan de trap maar een geveegd, want die ligt er hier altijd heel stoffig bij. Eenmaal op school vlogen we er meteen in. Het verbaasde me dat de meerderheid van de leerlingen deze keer wel op tijd waren, want voor een Thai is dat iets zeer moeilijks. Blijkbaar hebben onze ‘westerse regels’ toch effect. Ik wou eerst nog eens ‘het kloklezen’ herhalen, maar dat bleek al snel wat moeilijk te gaan. Gisteren snapten bijna alle leerlingen het, maar vandaag was de overgrote meerderheid het alweer vergeten. Misschien maar best dat we het nog eens opfristen, zo hangt het toch weer eventjes in hun geheugen, op de hoop dat het er ooit voorgoed in blijft zitten. Maar eerlijk gezegd, daarop mag je echt niet hopen wanneer je lesgeeft in Thailand. Als leerkracht hier moet je goed beseffen dat de leerlingen hun leerstof niet verwerken en dus na 1 dag alweer alles vergeten zijn. Dat is in het begin wel een grote aanpassing en kan voor vele leerkrachten (westerse leerkrachten) voor frustraties zorgen. Al moet ik zeggen dat ik daar niet echt frustraties bij heb gehad. In de voormiddag hadden we nog wat ‘pronunciation games’ (uitspraakspelletjes) voorzien, omdat we weten dat leerlingen echt slecht zijn in het uitspreken van eindklanken. Zo zeggen zij ‘oran’ tegen ‘Orange’ en ‘rai’ tegen ‘Rice’. Omdat wij dat de basis vinden voor het spreken van een taal proberen wij hen daarin zoveel mogelijk te begeleiden, en ik moet zeggen, de leerlingen appreciëren dat enorm en je ziet hoe zij opfleuren wanneer wij met hen de uitspraak drillen. Tijdens een van ons spelletjes moesten de leerlingen zo snel mogelijk een getypt woord kunnen uitspreken en spellen. Op het scherm hadden wij het woord ‘llama’ geprojecteerd en een van mijn beste studentjes steekt haar vinger op en zegt ‘lalama’. Het was enorm schattig hoe zij vol overtuiging het woord ‘lalama’ uitvond. Dat woord zal zij nu waarschijnlijk niet snel vergeten! Tijdens de lunch gingen we eten met Pi Lin, want Pi Nok is helaas deze week niet aanwezig op school. Pi Lin had voor ons een heel menu in het Engels uitgeschreven, maar we moesten toch even lachen toen er ergens ‘holy basil’ tussenstond. In plaats van ‘holy smokes’ zeg ik nu voortdurend ‘holy basil’ en dan liggen we weer allen plat. In de namiddag hadden wij hen aangeleerd hoe je ‘instructies’ geeft in het Engels. Wij hadden daarvoor een parcours klaargelegd met allerlei obstakels. 1 leerling was geblinddoekt en een andere leerling moest in het Engels via instructies uitleggen wat die leerling precies moest doen. Niet makkelijk in het begin, maar eens ze doorhadden wat te doen waren ze op dreef. Ook Nele, Sam en ik hebben ons als slachtoffer opgegeven. Dat was voor de leerlingen natuurlijk wat toffer, want dan konden ze wat met onze voeten rammelen. Zo moest ik bijvoorbeeld 25 stappen naar voor doen, terwijl het er eigenlijk maar 2 moesten zijn. Ja, vandaag was een dag met veel voldoening en met veel gelach. Ik hoop dat volgende week weer even tof wordt. Na ons kamp zijn we nog 3uurtjes op school gebleven, want we hadden afgesproken met onze medestudenten Engels en onze leerkracht Engels, Mevrouw Peters, om eens en Skype-sessie te houden. We waren wel wat teleurgesteld dat we enkel maar stemmen hoorden, maar geen video zagen, daarom wordt de sessie volgende week herhaald. S ’avonds hebben we eindelijk eens naar de film ‘the Beach’ gekeken, die wouden we echt eens zien vermits we nu dat strand in real life hebben gezien. Ik moet eerlijk zijn, er is wel wat geprutst in de film. Ik wou alweer dat ik op Koh Phi Phi zat, met het transparante water en het zachte, witte zand. Kon ik maar weer snorkelen tussen al die prachtige vissen! Soms kan ik het niet vatten dat ik dat allemaal heb gezien en beleefd, de tijd ging toch weer veel te snel! Ik hoop dat ik er deze nacht nog even over mag dromen, zodat het vers in mijn geheugen blijft gegriefd. En zo sluit ik mijn oogjes, mijn snaveltje en beeld ik me in dat ik weer met een banana shake op het witte strand van Koh Phi Phi zit!

donderdag 22 maart

Rara, zoek het portret van Sally :)


Het is weeral een tijdje geleden dat ik tijd had om te posten. Ik heb daar natuurlijk een gegronde verklaring voor! Mijn collega Engels hier, Miss Nok, moet volgende week haar thesis indienen voor haar masterjaar. Zij heeft mij daarom gevraagd om haar thesis te corrigeren, en dat bleek meer te zijn dan verwacht. Een Belg zou vragen om enkele delen te verbeteren, om de ander geen overlast te bezorgen, maar hier in Thailand gaat dat een beetje anders. Als een Thai ergens een voordeel uit kan halen, dan zullen ze dat wel doen, ze zijn liever lui dan moe! Vandaag was de 4e dag van ons Engels kamp. Vandaag zat de sfeer erin en waren de leerlingen enorm enthousiast. Miss Nok had ons meegedeeld dat er vandaag 30 leerlingen zouden komen, maar uiteindelijk waren dat er wel een pak meer. Dat was voor ons natuurlijk wel tof, want dat betekent dat de leerlingen ons kamp best wel leuk vinden. Na ons kamp nam mijn thaise mama ons mee naar Prasat omdat we wat knutselgerief wouden kopen voor ons kamp. Het was een fijne verrassing toen we hoorden dat de school dat materiaal zou betalen. We hebben er dan maar wat op gelet dat we niet de duurste dingen kochten. Daarna nam mijn mama ons mee naar het ziekenhuis, haar nicht was blijkbaar bevallen en die wou ze bezoeken. En, mijn andere collega (waarover je al zoveel gehoord hebt) Pi Noy, haar mama ligt ook in het ziekenhuis. In België is het niet de gewoonte om mensen te gaan bezoeken waar je niet echt dicht bij staat, maar hier bezoekt iedereen iedereen. Zo moesten wij dus mee naar de mama van Pi Noy. Dat deed best wel raar hoor, zo binnenkomen in een ziekenkamer waar een onbekende zieke vrouw op het bed ligt en waar je niks anders dan ‘hallo’ en ‘dag’ tegen kunt zeggen. Toen we eindelijk thuis waren was het al zo laat dat we vlug onze voorbereidingen voor het kamp nog moesten treffen en we daarna van vermoeidheid vroeg zijn gaan slapen.

vrijdag 16 maart, zaterdag 17 maart en zondag 18 maart

Vrijdag en zaterdag is er eigenlijk bijzonder weinig gebeurd. Sam was ziekjes vandaag, dus had ik een dagje alleen met S. Eerst zijn Nele, S. en ik onze treintickets gaan kopen om zaterdagnacht de trein te nemen naar Surin. Ik had duidelijk tegen dat dametje achter de balie gezegd dat we om 10Pm wouden vertrekken. Toen ik de tickets kreeg zagen we dat er 10u in de ochtend op stond, dat was natuurlijk niet de bedoeling, want ik wou nog zoveel mogelijk tijd met S. doorbrengen. De dame achter de balie kon er echt niet mee lachen en haar onderlip krulde op van de woede, maar ze had dan maar een beetje beter moeten luisteren! Vermits er niks te beleven valt in Bangkok zijn we daarna maar weer gaan shoppen. Weeral! Deze keer moet ik zeggen dat ik een zeer mooi shopping center heb gezien. Op elke verdieping was er een ander thema. Zo was de tweede verdieping ‘Parijs’, en het voelde echt als Parijs aan. Ik was dan ook weer even in de wolken! Na het shoppen vrijdag namen we de tuktuk naar huis, maar dat was waarschijnlijk de allerlaatste keer dat we een tuktuk namen. S. had mijn handtas vast omdat ik enkele zakken vasthad van het shoppen. Ineens kwam er een brommer af en die reed tegen onze tuktuk. S. gilde enorm hard. Ik had niet echt door wat er gebeurde, ik dacht dat er gewoon een ongeluk aan het gebeuren was en de brommer gewoon tegen ons reed. Dat was het dus helemaal niet. De persoon die achterop de brommer meereed had waarschijnlijk mijn handtas zien liggen en wou die vanop de brommer stelen. Met een snelle ruk trok die persoon aan de beugel van mijn handtas, gelukkig had S. een zeer snelle reflex en trok hij met alle macht terug, vandaar het gilletje. Dat was even een minder toffe ervaring, want S. was wel even in shock. Daarom hebben we die avond niks meer gedaan. Zaterdag was onze laatste dag in Bangkok, met spijt in het hart. In de ochtend zijn S. en ik het ‘grand palace’ gaan bezoeken.



Het is daar best wel mooi, maar het is eigenlijk wel erg hoe snel wij gewoon zijn aan al die tempels hier. Daarom voelen wij niet echt nog die verwondering die je in het begin hebt. In de middag zijn we lekker gaan dineren. De avond viel me enorm zwaar, want het afscheid met S. kwam steeds dichter. Het is altijd een vervelend moment, die uren voor het afscheid, maar deze keer viel het nog net iets zwaarder dan anders. Het afscheid zelf was niet fijn, omdat je in Thailand niet openbaar mag knuffelen als koppel, dus het enigste dat je kan doen is zwaaien. Echt wel niet leuk hoor! Enkele traantjes vloeiden, en met een gebroken hart ging ik naar het treinstation. Daar stond ons nog een enorm grote verrassing te wachten, namelijk de trein naar Surin. De rit naar Surin duurt ongeveer 8u, dus verwachtten wij dat het toch wel een mooie trein zou zijn waar je makkelijk in kan slapen. Weeral verkeerd gedacht. Ik heb nog nooit in mijn leven zo een oude trein gezien. Het deed me wat denken aan die boemeltreinen in Zwitserland, maar in Thailand rijden ze nog eens dubbel zo traag en maken ze een oorverdovend geluid. Oh, dan ben ik nog vergeten zeggen dat het er ook nog eens ijskoud is. Plaats voor onze bagage was er niet voorzien, dus propten wij die maar ergens tussen de zetels door. Door al dat daverend geluid hebben wij bijna geen oog dicht kunnen doen, we beklaagden het ons enorm dat we toch niet die bus naar Surin hadden genomen.

Ik nam even snel een fotootje met de gsm voor jullie:


Een gouden raad die ik je meegeef, neem nooit de trein in Thailand! We kwamen zondag aan in Surin met een wazig gevoel. Helaas moesten we vanuit Surin nog een bus nemen naar Prasat, waar mijn mamaatje ons zou komen ophalen. We hoopten dat we daarna direct naar huis zouden rijden en wat zouden kunnen slapen, maar zoals je weet, wat we in Thailand verwachten gebeurt nooit. Mijn mamaatje en mijn collega, Pi Lin, hadden het slimme gedacht om nog even naar de markt te gaan in Prasat. Wij liepen allemaal mee op automatische piloot, veel zat er echt niet in ons. Toen we eindelijk thuis waren was het al 10u, wat waren we blij dat we een douche konden nemen en lekker in ons bed kruipen. Al was dat niet voor lang, want we moesten ons Engels kamp voor de volgende dagen beginnen voor te bereiden. En zo kwam onze zalige vakantie tot een einde, beseffend dat de volgende vakantie pas in juli zal zijn!