Woensdag 3 en donderdag 4 oktober 2012

Vermits er deze 2 dagen niet echt veel bijzonders is gebeurd, kan ik dus ook geen al te lange verhalen schrijven. Woensdag heb ik wel mijn collega Engels ontmoet, hij komt uit de Filippijnen en geeft hier nu 4 maand les, het deed enorm deugd om met iemand te praten die vlotjes Engels kan, zodat je niet voortdurend erop moet letten dat je makkelijke en begrijpbare woorden gebruikt. Hij wist me zowat te vertellen wat de plaatsen zijn waar de ‘farangs’ zoal uithangen, onder ‘farangs’ verstond ik natuurlijk direct gepensioneerde mannen die getrouwd zijn met een thaise. Maar blijkbaar zijn er toch ook net wat jonge mensen, zoals ik, die hier in Surin verblijven. Hij zei me daar wel eens mee naartoe te nemen, ik ben nieuwsgierig. Woensdagavond zijn we met de hele familie gaan eten, want de zoon P’bong zou terug vertrekken naar Schotland. Ik vind dat wel spijtig natuurlijk, want hij vertaalde voortdurend alles voor mij, en nu valt die zekerheid ook wel wat weg. Al moet ik toegeven dat de communicatie met khun yai (het omaatje) steeds vlotter gaat, ik begrijp nu 70% van wat ze zegt, en dit waarschijnlijk omdat ze altijd zegt dat ik meer moet eten, haha! Donderdag gaf ik ook weer 5uur les, en het begint zwaar te worden. De voortdurende conversaties die je moet uitlokken, de tientallen vereenvoudigde vragen die je moet stellen, het wikken en wegen van je woorden, het is een uitdaging, maar eveneens een uitputtingsslag. Het is nog maar donderdag en ik voelde de vermoeidheid al opkomen, dit misschien ook omdat ik heel slecht slaap in dit bed, hopelijk betert dat in mijn nieuw bed in mijn eigen stekje. Tijdens de middagpauze verbleef ik bij mijn gastvrouw in haar klaslokaal, daar leerde me ze enkele woorden in het Thais schrijven. Ik schreef ze tientallen keer achterna en kan nu met fierheid zeggen dat ik 6 woorden in het Thais kan schrijven (ik wist er al 2 te schrijven voor deze korte les).

                                                                           

 

 --> Dit is varkensvlees, ziet eruit als haar,toch?                  

 --> heeeeel lekker!                                            

 

Na deze oefening en de lunch die ik daar opat, legde ik even mijn hoofd op de bureau en weg was ik. Ik deed toch wel een dutje van 20minuten. Komt deze vermoeidheid door de warmte? Ik hoop dat het niet te lang duurt, want ik zou graag eens op een dag wakker worden zonder dat ik nog moe ben! Na school namen de dochter des huize en haar nicht me mee naar Big C, dat is zowat de grootste supermarkt hier in Surin. Ik vind het altijd heel aangenaam om daar te lopen, omdat ze echt wel alles hebben: hifi, eten, kledij,… Ik zag daar een keyboard staan en besefte plots dat ik mijn keyboard toch echt wel begin te missen! Op de terugweg zag ik plots een grote muziekschool, ik vroeg dan maar meteen aan mn 2 nieuwe vriendinnen of ze daar ook lesgeven in het Engels, het zou echt ideaal zijn om 1 keer op de week daarheen te kunnen gaan! Het was fijn met hen op stap te gaan, hun Engels is echt niet optimaal, maar ze proberen echt wel, en dat vind ik enorm fijn. Soms komen er weer grappige dingen uit, zoals ‘fish in can’, en dan giegelen we ons te pletter. Het is leuk om te zien hoe ze zelf met hun gebrekkig Engels kunnen lachen, een hele andere mentaliteit van de onze! Ik was toch ook blij toen we eindelijk thuis waren, want ik ben hier elke avond op ‘stap’, een rustige avond zit er precies nooit echt in. En toch zal ik dat binnenkort allemaal wel moeten afwijzen, want eenmaal de lessen beginnen wil ik s ’avonds goed voorbereiden, want ik wil echt wel geen Thaise leerkracht worden!

Dinsdag 2 oktober 2012

Vandaag bleek eerst een rustige dag te worden, maar draaide uiteindelijk uit op een toch wel drukke dag. Ik stond op om 8u en voelde me nog enorm moe, ik zou het niet erg gevonden hebben moest ik de hele dag thuis hebben gezeten en wat had kunnen luirikken. Om 12u ben ik gaan lunchen met de kinderen van mijn gastgezin en het omaatje. Ze wouden mij dolgraag eens meenemen naar de beste plaats om ‘somtam’ te eten. Somtam is trouwens een soort spicy salade. En ze hadden gelijk, het eetshopje had inderdaad wel lekkere somtam, al hebben ze er ook deze keer weer de vissaus moeten uitlaten voor mij! Het is echt fijn om met leeftijdsgenoten op stap te zijn, je kent mij, ik ben graag het huis uit en zie graag nieuwe dingen, en hoe kan je dat beter zien dan met jongeren? Al blijft het toch nog altijd even wennen dat ze mij Phee Sally noemen, omdat ik ouder ben. Tijdens onze lunch kreeg ik plots een telefoontje van mijn school, Weerawatyothin. Ze vroegen of ik vandaag al zou kunnen komen lesgeven, dat kwam natuurlijk wel even overwachts, want ik had voorzien dat dat maar vanaf 24 oktober zou zijn, we zijn nog maar de 2^e. Zonder enige voorbereiding begaf ik me dan maar naar school, al hopend dat alles wel vlotjes zou verlopen. Gelukkig heb ik zo’n toestanden wel al meerdere keren voor gehad, zodat ik daar wel vlug op kan inspelen. Eenmaal aangekomen op school ontmoette ik de verantwoordelijke van het talendepartement van onze school. Een heel vriendelijke man, echt waar! Hij vroeg me of ik eigenlijk direct al wou beginnen met lesgeven, maar niet zomaar lesgeven, aan de leerkrachten hier les geven. Hij zei dat ik dan elke dag 4u zou moeten lesgeven en dat 3 weken lang, tot het nieuwe semester begint. Ik schrok natuurlijk wel een beetje, want zomaar ineens je vakantie opgeven piekt toch wel een beetje. Hij vertelde me dan dat ze ook deze maand al een loon zouden geven, dus dat was natuurlijk wel mooi meegenomen. En zodus, enkele minuten later was ik dus alweer les aan het geven aan mijn nieuwe collega’s. De lessen verliepen echt vlot, en we hadden weer veel plezier. Ik hou er enorm van om aan volwassenen les te geven (in Thailand toch), omdat je daarmee ook eens goed kunt lachen. Na de lessen moest ik weer even wennen aan dat moment van glorie dat we de vorige keren ook altijd hadden. Een fotosessie!

Ik geniet er weer met volle teugen van, zelfs al ben ik niet iemand die graag in de belangstelling sta. Ik weet al meteen dat ook deze school me enorm gaat liggen, ik word hier hartelijk ontvangen, de mensen zijn enorm vriendelijk, en ook aan lachen is hier geen gebrek. Om 4u zat mijn shift erop en ben ik dan met mijn gastvrouw doorgereden. Mijn gastvrouw en haar zoon besloten om nog even naar het ‘marktje noj’ te gaan, wat letterlijk het kleine marktje betekent, al vond ik dat marktje toch niet zo klein hoor. Plots besefte ik dat ik binnen een maand al alleen marktjes ga moeten bezoeken, want dan woon ik alleen, het wordt dus dringend tijd dat ik wat meer Thais ga leren! Om half 6 kwamen we eindelijk thuis aan, ik was al wel een beetje moe, maar ik had beloofd aan de dochter des huize dat we vanavond gingen joggen. Ik vond het eigenlijk wel grappig hoe lang we moesten rijden om dan maar een half uurtje te gaan joggen. In België trek je de deur achter je dicht en begin je te joggen, hier moet je eerst 3 kilometer rijden vooraleer je in een park komt waar je kunt joggen. De mensen doen dat hier niet op straat, en ik denk dat dat vooral komt omdat ze hier geen voetpaden kennen. Woon je natuurlijk in een straat zoals bij mijn vroeger gastgezin, dan heb je kilometers uitgestrekte gebieden waar je kunt gaan joggen. Bon, om kwart na 6 zijn we dan begonnen met joggen, maar echt joggen noemde ik het niet. We liepen 200 meter en dan vroeg de dochter des huize al om te stappen. We stapten dan een 800 meter en liepen daarna nog 200 meter, enzoverder. Raar eigenlijk, want zij gaat elke dag joggen, dan zou je toch een beter uithoudingsvermogen moeten hebben? Ik voelde me helemaal niet uitgeput, maar ik was wel bezweet, en dat heb ik eigenlijk in België nooit wanneer ik sport. Zo zie je maar weer hoe vochtig het weer hier wel is! Het was 7u vooraleer we thuis waren, honger had ik nu wel gekregen! Na een gezellig avondmaal, en een goede douche was het tijd om me naar boven te begeven en eindelijk wat te rusten. Klaar voor een volgende werkdag, maar niet klaar om dan om 6u al op te staan.

 

Maandag 1 Oktober 2012

Naar vandaag keek ik weeral enorm uit, omdat ik vandaag Hans ging ontmoeten, een vrijwilliger die vroeger ook nog op Saikaew had gewerkt. Ik ben altijd zo enorm nieuwsgierig naar de gezichten achter de namen die steeds vernoemd worden. We hadden afgesproken om 2u aan het station, maar vermits iedereen vandaag weg was moest ik te voet gaan. Geen probleem, dacht ik, in België wandel ik ook wel eens 2 kilometer. Achteraf gezien bleek die 2 kilometer toch wel veel erger te zijn dan in België, hier zijn geen voetpaden waardoor je met je hakjes voortdurend in putten loopt en je van hier naar daar bengelt. Hier heb je dan ook nog een zon die na het middageten enorm fel brandt! Een half uurtje heb ik erover gedaan, maar ik stond onder het zweet en ook mijn voeten stonden al vol met blaren. Ik besloot dit toch nooit meer te doen, hihi. Met Hans ben ik dan naar een ice cream shop gegaan, waar ik vroeger eens met mijn zus Nok ben geweest. Ik dronk een lekkere ice chocolate (Nele, een beetje jaloers op dit?) ;) We hebben veel kunnen babbelen over Saikaew, over het leven in Thailand, het is altijd enorm fijn als je je ervaring eens kan uitdelen en wanneer er iemand is die dezelfde personen kent als jezelf. Mijn zus Nok had gebeld, want die ging met ons gaan eten die avond, maar ook deze keer was ze weer een uur te laat. Ik moest wel eens lachen, want ik had tegen Hans gezegd dat ik er zeker van was dat Nok wel een uurtje te laat ging zijn. Blijkbaar ken ik Nok toch al veeeeeel te goed! Hihi. Toen ze eindelijk doorkwam begaven we ons naar een restaurantje dat ik kende, maar dat Nok niet kende. Ook hier heb ik eens om moeten lachen, want eigenlijk zou het Nok moeten zijn die ons moet gidsen, ^_^ . Het werd uiteindelijk ‘diner by candle light’, want het werd al pikkedonker, en het is hier België niet waar na elke 20 meter een verlichtingspaal staat. Ik vond dat niet erg, want een kaars, een fonteintje en goed gezelschap maakte voor mij de sfeer compleet. Het werd al snel 9u, en we besloten maar om door te gaan, want ik wou het risico niet nemen van buiten gesloten te worden bij mijn gastgezin. Dat is soms toch wel een beetje een nadeel hoor, je moet voortdurend zien dat je je schema aanpast aan de mensen waar je bij woont, gelukkig is dat binnen een maand gedaan. Ik had wel wat spijt in het hart toen ik weer thuis was, want Hans ging met Nok op trip naar Chiang Mai, een plaats die ik ook heel graag nog zou bezoeken. Ooit, ooit zal dat er voor mij nog wel van komen, en met deze ‘droom’, dit verlangen viel ik in slaap.

zondag 30 September 2012

Zondag, rustdag. Met een weeral korte nacht stond ik op om 7u, want mijn zus zou hier om 8u aankomen. Haar kennende wist ik dat dat wel wat later kon worden, dus bleef ik nog een half uurtje liggen. Maar een half uurtje later, bleek ineens 2u later te zijn, zo kennen we ze weer, ons Nok! ;) Vermits ze nog niet had ontbeten gingen we dan naar the bowl. Ze vertelde me dat het voelde alsof ik nooit weg was geweest, al voelde ik het nu wel wat anders aan. Toen ik vertrok  de laatste keer waren Nok en ik 2 handen op 1 buik. Ook al hoorde ik ze daarna nog elke dag, ik voelde toch weer wat ‘afstand’ deze ochtend. Niet in de slechte zin, gewoon weer dat je moet aftasten. Na haar brunch zijn we direct iets spannends gaan doen, we zijn mijn nieuw appartement gaan bekijken. Dat wou ik het liefst met Nok doen omdat zij goed Engels kan, en me dus van alles op de hoogte kan stellen. We kwamen aan in een zeer mooie straat met allemaal weelderige bloemen aan de zijkant. Ik voelde me direct op reis, maar ik had ook door dat dit duidelijk een straat was voor de ‘rijke’. We reden op een oprit van een immens grote villa, en ik kon mijn ogen maar niet afwenden van dit kot. Wat een schitterend huis, maar ik zou het zelf toch niet willen kuisen! Achter deze villa stonden 2 grote gebouwen die bestonden uit appartementen. De vrouw toonde ons direct het appartement waar net iemand uit verhuisd was. Wat me opviel was dat het appartement niet echt heel groot is, maar het heeft echt wel alles. Een microgolf, een super grote kast (voor de zovele kledij die ik bijheb), een flat screen, satelliet tv met Engelse kanalen, een koelkast, tafel,… Ik was direct verkocht, ik zag mezelf hier wel al vertoeven, en ook Nok keurde het direct goed. Ze vertelde me achteraf dat ze maar al te graag dikwijls zal willen binnen springen, waar ik zeker geen bezwaren tegen heb! Wat me ook direct opviel was de rust. Ik voelde me direct weer helemaal op mijn gemak, en dat op slechts 1 kilometer van het centrum! Wat moet je nog meer hebben? Een zwembad misschien? Ohja, ook dat is inbegrepen. De huurbaas heeft een zwembad in zijn tuin, en daar mogen we ook lekker in gaan plonsen. We maakten direct een deal dat ik 1 november mag verhuizen. Het zou ook vroeger gekund hebben, maar ik vind het beter zo omdat ik dan al een week en half heb kunnen lesgeven en de buurt en school dan zowat ken. Ohja, mijn nieuw stulpje ligt ook maar 1 kilometer van mijn school, perfect toch?

 

Met een goed humeur gingen we dan wat shoppen aan Rajabhat university. Daar hebben ze elk weekend een klein marktje waar ze kledij verkopen. Ik was nog wat op zoek naar kledij om in les te geven, want nonnekledij had ik niet bepaald mee! Ik heb 2 bloesjes gekocht, een rok, een kleedje en 3 riemen. Je raadt nooit wat ik hiervoor heb betaald! 25€ en daar zat dan nog een kleedje voor Nok bij ook. Onvoorstelbaar, toch? Mijn dag kon al niet meer stuk, zo zou ik elk weekend wel kunnen shoppen, hihihi!

Het was ondertussen al 2u s ’middags, dus hadden we nog tijd zat om samen vanalles te doen. We besloten voor een thaise massage te gaan, maar eenmaal aangekomen bleek die zaak al gesloten te zijn. We zijn dan maar gaan bowlen. En herinner je nog het verhaal van de laatste keer? Mijn laatste weekend vooraleer ik terug naar België keerde ging ik ook bowlen met Nok, het vreemde was toen dat onze techniek steeds mankeerde waardoor we lang moesten wachten vooraleer de kegels daar terug stonden. Alle andere banen hadden geen problemen, enkel die van ons. Wel, vandaag hadden we weer hetzelfde probleem, en ook alle andere banen gingen vlotjes. We konden het niet geloven, waarom overkomt dit ons elke keer?

We hebben het dan maar bij 1 spelletje gehouden, en begaven ons naar andere oorden. Nok wou me nog een park tonen dat dicht bij mijn nieuw appartement ligt, er was daar net een of andere wedstrijd bezig, dus het was redelijk druk. We huurden 2 roze fietsjes voor een halve euro en deden een klein fietstochtje. Zaaaalig, lang geleden dat ik me nog zo rustig en relaxed had gevoeld! We besloten ergens te stoppen en daar onder een prieeltje wat te tetteren. Het zou de perfecte plaats zijn voor koppeltjes! We tetterden zo lang dat we plots een zonsondergang zagen. Het is echt leuk om iemand te hebben waar het hier zo goed mee klikt! Na de zonsondergang reden we nog een toertje, met een lekker fris windje in de haren.

Vermits ik nog niet had geluncht had ik toch wel wat honger, dus gingen we nog eens grillen in de grillbar waar we altijd naartoe gingen. Je raadt het nooit! Die grillbar die altijd vol zat was gesloten, weg! Sam en Nele zullen het niet graag horen ;) Gelukkig hadden we onderweg iets anders gezien dat er ook wel leuk uitzag. Het was een ander grillrestaurant (waar je niet à volonté kon eten), maar dat een tweede verdieping had dat uitkeek over de straat. Lekker eten, een mooi uitzicht, leuk gezelschap, meer hoef ik echt niet te hebben! Ook Nok genoot er met volle teugen van, want ze kon niet stoppen met glimlachen!

Om half 8 moesten we helaas P’Pat ophalen in Surin, dus zat onze tijd er bijna op. De tijd vandaag ging weeral veel te snel. Eenmaal thuis heb ik nog even gebabbeld met de dochter des huize en haar nicht. En dan bedje in, met een glimlach op het gezicht en een warm gevoel in het hart. Waren alle dagen maar zo ;) Maar morgen heb ik ook weer leuke plannen, ik kijk er dus al naar uit! Jullie ook?

Zaterdag 29 September 2012

Om 8u ben ik opgestaan deze ochtend, met weeral een nacht met enorm weinig slaap. De hond hier, Judy, zit de hele dag en nacht vastgebonden aan een paal. Elke keer ik ernaar kijk bedenk ik me dat zo’n grote hond toch wel wat vrijheid moet krijgen, anders wordt zo’n beest depressief. En dat is hij blijkbaar wel, want de hele nacht heeft hij zitten janken. Deze ochtend gingen we op stap, met ‘we’ bedoel ik dan het omaatje, p’bong (de zoon van het gezin), Nong pibom (de dochter van het gezin) en nong nam khing (de nicht). Met een enorm oude pick-up reden we naar Surin city, daar parkeerde nong nam khing zich, zoals elke thai, in een erg miniem plaatsje. Het blijft me verbazen hoe dicht die durven rijden en hoe ze nooit iets raken! Al moet ik zeggen dat ze toch ook 5 keer naar achter moest rijden vooraleer ze deftig geparkeerd stond. Ze namen me mee naar een ‘green market’, en die naam heeft echt wel een betekenis. Het is een marktje die enkel zaterdagochtend gehouden wordt en waar je zoals op alle andere marktjes allerlei kan kopen zoals eten, kledij, drinken,… Waarom noemt dit nu de green market? Wel, wanneer je hier iets koopt, een vis bijvoorbeeld, dan wordt die gewikkeld in de bladeren van een bananenboom en niet in papier en plastic zakken. Ook worden er hier veel voedingsmiddelen verkocht die ecologischer verpakt zijn en langer kunnen vers gehouden worden. Wat me vooral opviel was dat de meeste dingen in de grote groene bladeren zaten van de bananenbomen, en dat gaf wel iets exotisch. Ik vond het zeer fijn dat ze me hier naartoe namen, omdat ik nu enorm met P’Bong kon babbelen (die in Schotland heeft gestudeerd) en hij me nu vanalles kon uitleggen over alle producten die daar te koop lagen. Ik probeerde zoveel mogelijk te onthouden, want later zal ik zelf inkopen moeten doen! We kwamen aan een kraampje waar ze ‘herbal water’ verkochten, ik wist helemaal niet wat ze daarmee bedoelden. Het was eigenlijk een drankje dat bestond uit water en daar een kruid aan toegevoegd. Nieuwsgierig als ik ben, wou ik dat toch eens uitproberen. Ze vulden een klein zakje vol met ijs en goten daar het mengseltje over, staken er een rietje in en voila, dat was mijn verfrissend drankje. Volgens P’Bong zou het goed zijn voor de vertering. Ik moet eerlijk zijn, dit drankje was enoooorm lekker! Het smaakte een beetje zoet, maar net niet zoet genoeg om een droge mond te krijgen, het verfriste daarnaast ook nog eens enorm zodat mijn lichaam even stopte met zweten. Ja, dit is een drankje dat ik in de toekomst wel nog eens zal kopen! Eenmaal thuis aangekomen, hadden we een berg met zakjes. Volgens de thaise cultuur moest ik van het omaatje direct al proeven van alle lekkernij. Ik waagde me aan ‘khao tom pat’ (in andere regio’s noemen ze het khao tom mud). Het was iets rond dat ook weer was gewikkeld in een bananenblad. Ik draaide het open en het leek sticky rice, klevende rijst, te zijn. P’Bong legde me uit dat het klevende rijst was dat werd gemengd met kokosmelk, daarna werd er binnenin nog een banaan ingestoken. Het was zelfs nog een beetje warm, en ook dit was overheerlijk. Ik had het eerlijk gezegd iets zoeter verwacht, en net daarom kon het me zo bekoren.

 

 Het gezin hier maakte zich daarna klaar voor een trip naar de andere provincie Korat, ze gingen daar wat familie bezoeken. Ik heb dan maar de was gedaan, en wat tv gekeken. Erg veel heb ik daarna niet meer gedaan, maar zo erg vond ik dat vandaag niet, want morgen zou ik de hele dag niet thuis zijn. En daarover vertel ik u…. morgen ;)

 

 

Vrijdag 28 September 2012

Ook vandaag stond ik weer op om 6u, al was ik deze ochtend echt wel een wrak. Ik had enorm weinig geslapen! Maar achteraf gezien bleek dat niet zo erg te zijn, want eenmaal aangekomen op de training bleek de training niet door te gaan. En dat omdat vandaag de 2 vice presidenten van deze organisatie op pensioen zouden gaan en er dus nog heel wat voorbereidingen moesten worden getroffen. Ergens wat ik wel wat teleurgesteld natuurlijk, want ik geef wel heel graag les! Maar, er was nog een toffe manier om mijn tijd te verdrijven, Udom nam me mee naar een plaats in Surin waar ik nog nooit in mijn leven van had gehoord. Udom vroeg of mijn zus Nok me nog nooit naar zo’n plaatsen had meegebracht, waarop hij dan zei: ‘Phee Nok know only restaurant where good food!’. Ik barstte in lachen uit, want zo is ze wel, hihihihi. Hij nam me dus eerst mee naar de enigste berg in Surin, ik wist helemaal niet dat er een berg is in Surin! We kochten zo een typisch offer om te bidden, dat bestaat uit een paar wierrookstokjes aan elkaar vastgebonden met daar een kaarsje tegen gedrukt, zodat de wierook blijft branden. We moesten eerst een aantal treden omhoog stappen, en ondertussen elke bel aan de zijkant aanraken zodat elke bel een geluid meebracht. Het was mooi om te horen, omdat elke bel een ander geluid gaf. Ook had ik hier het gevoel alsof ik ergens helemaal anders was, en niet in Surin, het gaf me direct rust. Eenmaal bovenaan zag ik de grootste Boeddha van Surin, en daar moesten we even bidden.

Het uitzicht boven op de berg was ook wel mooi omdat het enigste wat je zag groene rijstvelden waren, kilometers en kilometers ver. Ik hoop dat ik hier later nog eens terug kan komen, want het is de perfecte plaats om lekker te picknicken en even te relaxen. Daarna reden we door naar het museum van Surin, daar kun je zowat alles te weten komen over de geschiedenis van Surin. De inkom was gratis, wat me verwonderde, dat zouden ze in België ook eens mogen doen, hihi. Het museum was niet om te zeggen spectaculair, maar ik ben toch wel weer wat te weten gekomen over het leven in Surin. In het museum stonden ook enkele traditionele huisjes van vroeger. Dit was wel mooi om zien, want Udom vertelde me dan ook hoe alle werd gemaakt. Na dit bezoekje was het al middag, dus zijn we naar Surin doorgereden en hebben daar iets gegeten in ‘the bowl’. Ook dit voelde weer heel familiair, want hier kwamen Sam, Nele en ik vaak. Er was nog niks veranderd, alleen het personeel. Ik wist nog vanbuiten welk nummertje van de menukaart ik het liefst at, dus heb ik dat ook deze keer besteld. Na onze lunch was het tijd om weer naar huis te gaan, maar we stonden voor een gesloten poort, want het omaatje (khun yai) was blijkbaar niet thuis. Gelukkig was het niet al te lang wachten vooraleer de gastvrouw thuiskwam, en mocht ik in udom’s auto wachten. Toen de gastvrouw aankwam ontmoette ik eindelijk haar zoon ook. Die zat tot vandaag in Bangkok. Ik was enorm blij toen hij aankwam, want hij heeft in Schotland gestudeerd en kan dus enorm goed Engels. Het duurde dus ook niet al te lang vooraleer we goed aan het babbelen sloegen. Uiteindelijk bleek het ook heel handig te zijn, want toen het omaatje later thuis kwam kon hij alles vertalen wat ze zei, en dat was ineens de eerste keer dat ik haar kon verstaan. Ik voelde me opslag rustig binnenin en voelde me plots enorm op mn gemak. Na het gezellige avondeten ben ik dan boven wat gaan vertoeven en ben ik maar eens vroeg gaan slapen, want daar had ik wel wat nood aan.

Donderdag 27 September 2012

Deze ochtend moest ik opstaan om 6u, want om 7u zou Mister Udom mij hier thuis komen ophalen. Om 20na 7 stond hij hier met zijn grote pick-up en begonnen we aan de route naar Prasat, iets meer dan 30kilometers hier vandaan. Om iets na 8 waren we in Prasat, dat was natuurlijk nog veel te vroeg, dus hebben we daar ontbeten. Rijst met varkensvlees en holy basil, het is grappig hoe je niet meer opkijkt naar dit soort ontbijt, het is wonderbaarlijk hoe snel je je weer aanpast aan deze gewoonte. Na het ontbijt gingen we naar Udom’s office, daar zou ik 2 dagen training geven aan de collega’s van Udom. Toen ik binnenwandelde voelde het alsof ik nooit weg was geweest, alsof ik geen 3 maanden in België heb gezeten. Alle herinneringen van mijn vorige trainingen hier met mijn zus Nok kwamen weer naar boven, het bracht spontaan een glimlach op mijn gezicht. Onze training was voorzien voor om 9u, maar ook deze keer liep dat weer uit tot 20 na 9, ook hier kijk ik niet meer van op, al zal het toch geen gewoonte zijn die ik ga overnemen ;) . Het eerste deel van de training gaf Udom, hij had wat filmpjes voorzien waarin een foto stond en het Engelse woord eronder geschreven stond, de collega’s moesten dan het woord achterna zeggen. Dan werd dat filmpje herhaald, maar zonder het Engelse woord eronder, en moesten zij zelf het woord zeggen. Het viel me op dat de woorden die ze nog niet kenden, dat ze die bij de herhaling niet meer wisten. Udom ging dan al verder naar het volgende filmpje, terwijl ze eigenlijk dat nieuwe woord duidelijk nog niet kenden. Dan was het aan mij, en het eerste deel van de training ging ik nog wat introductie spelletjes doen, zodat ik de mensen wat leerde kennen en zij mij ook. Het verwonderde mij dat de overgrote meerderheid van deze mensen weeral moeilijkheden hadden met het vormen van zinnen, wetende dat deze mensen werken voor het ‘Surin educational service Area Office’. Om 12u moest onze training echter al stop gezet worden, omdat de werknemers nog voorbereidingen moesten treffen voor een of andere ceremonie.

Veel van mijn voorbereidingen had ik dus niet kunnen gebruiken, Udom heeft me dan maar na de lunch wat gegidst in Prasat. Hij bracht me naar een school dat ook gesponsord wordt door Fund Isaan. Daar zag ik plots de Engelse leerkracht, die ik nog herkende van mijn training. Het was leuk om direct een bekend gezicht te zien. Ook zij herkende me nog en ze zei me direct dat ze al enkele van mijn activiteiten uit de training had gebruikt. Ze vroegen me om hier een lesje in het Engels te geven, en die les ging 5minuten later al beginnen. Echt handig is dat niet, zo zonder enige voorbereiding en werkblaadjes iets uit je duim kunnen zuigen. Gelukkig zaten er wel nog wat activiteiten in mijn hoofd die ik dan met hen heb gedaan. Maar achteraf voel je je daar toch niet zo super over hoor, ja, ik en de leerlingen hadden veel plezier en ze hebben wat Engels moeten gebruiken en spreken (waarschijnlijk al veel meer dan in een les van een Thaise leerkracht), maar ik dacht dat ze met deze kostbare tijd veel betere dingen zouden kunnen doen, dingen waarmee ze zoveel zouden kunnen leren. Maar daar mag ik natuurlijk niet bij blijven stilstaan, want ikzelf kon er niks aan veranderen. Daarna heeft Udom me nog wat rondgetoerd in Prasat, hij toonde me ‘the office’ van Fund Isaan. Voor diegene die Fund Isaan nog niet kennen, dat is de organisatie waarmee ik vorige keer naar Thailand ben gegaan. Rond 3u stonden we bij Udom thuis, daar moest ik nog enkele uren alleen doorbrengen, want hij moest terug naar zijn kantoor. Gelukkig heb ik altijd mijn boeken bij op mijn gsm, zodat ik ook deze tijd relaxed kon doorbrengen. Rond 6u s ’avonds kwam Gino mij ophalen. Gino is diegene die ‘the office’ van Fund Isaan hier openhoudt en ook van België komt. Hij bracht zijn Thaise medewerkster mee en onderweg pikten we nog een vriendin daarvan op. Samen gingen we naar Surin om daar te dineren. Het was fijn om nog eens buiten te zijn en bij iemand te zijn die je volledig kan verstaan. Ik denk dat ook hij ervan heeft genoten. Ook vond ik het fijn omdat ik nog eens iets nieuws zag in Surin, een mooi restaurantje waar ik zeker nog zal terug naar komen ‘Green terrace coffee and restaurant’. Iets na 10 stond ik weer voor Udom’s deur, want daar zou ik blijven overnachten omdat ik de volgende dag nog in Prasat moest zijn voor de training. Omdat dit nogal ver is van Surin, nodigde hij me uit om bij zijn gezin te verblijven die nacht. Met een goed humeur en een glimlach trotseerde ik de nacht in een weeral onbekend huis.