3 tem 7 december 2012

Een niet zo ordinaire week deze week, zoals ik meestal wel kan zeggen in Thailand ;) Zoals jullie misschien weten verjaarde de koning van Thailand op woensdag 5 december. Aangezien alle scholen dan gesloten zijn, hadden wij een uitgebreide ceremonie dinsdagochtend, wat ook nog eens ‘Vaderdag’ bleek te zijn. Onze ceremonie ging er dus geheel anders aan toe. Alle officiële leerkrachten, en daarmee bedoel ik de leerkrachten die erkend zijn door de staat, hadden vandaag een speciaal uniform aan. Het had wel iets, het straalde macht uit! Ik had direct het gevoel dat ik ook wel zo’n uniform zou willen dragen. Ja, ik ben een absolute voorstander van uniformen, vraag me niet waarom. Alle leerkrachten moesten samen gaan staan voor het podium, waarop een enorme foto van de koning was geïnstalleerd. Dan werd het volkslied zoals elke morgen gezongen, maar vandaag was daar speciaal een soort fanfare-achtige band voor voorzien. Ook dat had wel iets, want toen iedereen begon mee te zingen voel je direct een soort uniformiteit, een sterke band.

Kan je mij vinden tussen al dat wit? ^_^

 

 Nu snap ik hoe het moest gevoeld hebben toen de aanhangers van Hitler allemaal samen de groet deden. Al vind ik dit wel iets menselijker, want de koning van Thailand is echt wel een heel goed en medelevend persoon! Na dit hele tafereel van gezang, werden één voor één mannelijke personen op het podium geroepen. Ze werden een soort certificaat overhandigd (dat hier echt wel een alledaags iets is). Ik wist eerst niet wie die onbekende personen waren, maar blijkbaar waren het de vaders van de leerlingen met het beste resultaat (zowel punten als gedrag) van elk jaar, en die kregen daarvoor op Vaderdag een soort beloning. Moest ik één van die vaders zijn, ik zou met veel fierheid op dat podium stappen!!  De rest van de dag verliep nagenoeg rustig, zoals alle andere dagen. Zoals ik al zei, was het dus woensdag een vrije dag. Overal waar je ging zag je posters hangen met het hoofd van de koning op, ze zijn hier heel erg vaderlandslievend hoor, iets waar de Belgen alleen maar iets van kunnen leren. Soms vraag ik me af wat de oorzaak is van die vreselijke haat dat zoveel Belgen hebben tegenover hun vaderland, België is echt geen slecht land hoor, er zijn zoveel adembenemende gebouwen! Maar daar ga ik natuurlijk niet over uitweiden. Donderdag en vrijdag zouden een normale dag zijn, aan brugdagen wordt hier niet gedaan. Maar voor mij en mijn collega Paolo was er een heel ander gebeuren. We moesten namelijk naar Bangkok om daar een ‘leerkrachtenlicentie’ te gaan aanvragen. Ik was blij dat ik dat niet alleen moest doen, maar dat ‘alleen’ bleek al snel uit te draaien tot een groep van 8 man. Paolo zijn familie (tante, nonkel en hun kinderen) wouden ook heel erg graag mee naar Bangkok en onze vriendin Jessica wou ook mee. Dus zijn we met een hele knusse groep naar Bangkok vertrokken om half 11 donderdagavond. Zoals gewoonlijk namen we Nakhornchai Air, de beste busmaatschappij die je kunt vinden in heel Thailand. Je reist voor 405 baht (dat is 10euro) naar Bangkok, je krijgt eten, snacks en drinken. Het voordeel is dat je enooooorm veel benenruimte hebt en dat je zetel nog eens een massagefunctie heeft. Daar kan je niet voor sukkelen, toch? Het beloofde toch een lange rit te worden, want slapen op een bus is echt niet comfortabel, zelfs al heb je enorm veel ruimte. We kwamen uiteindelijk aan om 4u s ’nachts en moesten dan nog een hotel gaan zoeken. Ik denk dat we rond 6u eindelijk een soort motel hadden gevonden, waar we voor 300 baht (7,5 euro) konden overnachten. We deden even een ochtenddutje van een uur en vertrokken dan naar het ministerie van onderwijs. Daar stond me nog een koude douche te wachten, want ik kon mijn licentie niet aanvragen zonder een TOEIC test. Dat is natuurlijk even balen, want dat betekent dat ik een TOEIC test ga moeten afleggen, en dus weer naar Bangkok zal moeten reizen. Ik besloot om dat nu even helemaal te vergeten en van dit tripje te genieten. We gingen dan wat shoppen, en je kunt misschien wel raden wat mijn eerste plaats was? De enorme boekenwinkel!!! Er is in Bangkok een enorme boekenwinkel in ‘Paragon mall’ waar ze een overdosis aan Engelse boeken hebben, en niet alleen voor volwassenen, ook voor de kids. Ik vind het zalig daar te neuzen, want ik koop graag Engelstalige boekjes die ik dan in de klas kon gebruiken. Deze keer vond ik er echter geen die me interessant leken, maar ik heb wel een ander soort boek gekocht, en ik ben zo blij dat ik dit in mijn bezit heb! De leerlingen gaan dol zijn op de afbeeldingen alleen al!

 

 

 

We bezochten nog enkele andere shopping malls (dat is precies het enigste dat je in Bangkok kan vinden) tot we het uiteindelijk begaven van de vermoeidheid.

We besloten erg vroeg in te kruipen, want zaterdag beloofde het weer een drukke dag te worden. En dat was het zeker en vast! Om 8u stonden we met volle moed klaar om …. naar het pretpark te vertrekken! Zoals een klein kind voelde ik mijn hartje racen, de glimlach op mn gezicht ging maar niet weg, ik had er zin in, en dat was te merken! Toen we eenmaal (na een zeer lange rit in de taxi) aankwamen, ging mijn hartje nog sneller, want er was iets heel speciaals in dat pretpark waar ik enorm naar uitkeek… Snow Town! En dat werd meteen ook onze eerste stop. Het was een soort kerstsfeerachtig dorpje met kunstsneeuw. Je kunt echt niet geloven wat een deugd het deed even in de kou te staan. Terwijl iedereen daar stond te bibberen, deden Jessica en ik onze jassen uit en wreven de sneeuw over onze armen. Het koelde zo geweldig af. Het doet nog deugd als ik eraan denk. Je gaat het misschien raar vinden, maar je hebt echt eens nood aan verkoeling hoor! Aan de linkerzijde van snow town was er een soort sneeuwglijbaan waar je met rubberen banden van kon sleeën. In 1 woord: heerlijk! We kregen er niet genoeg van.

Jessica, Liza en ik

 Tony en de kids, Jessica en ik

Na 1u echter kregen onze Filipijnse vrienden het echter koud, en zijn we naar buiten gegaan. Vandaag heb ik gemerkt hoe grappig het eigenlijk is wanneer iemand voor de eerste keer de sneeuw ontmoet. Onze Filipijnse vrienden hadden dit natuurlijk nooit eerder gevoeld. Daarbinnen was het een 2°, wat voor mij nog best wel warm was eigenlijk. Maar onze vrienden beweerden dat hun neuzen aan het bevriezen waren en dat het enorm pijn deed. Hun handen waren ook enorm koud. Ze verschoten toen ze mij en Jessica’s handen voelden, die enorm warm waren. Je hebt er misschien nog nooit over nagedacht, maar als je woont in een land waar het sneeuwt, dan gaat je lichaam daar een soort afweermechanisme voor bouwen, het gaat automatisch je handen verwarmen. En dat hebben de Filipijnen en Thai niet, want die hebben nooit sneeuw, daarom dat hun handen enorm koud waren. We hebben weer wat bijgeleerd. De rest van de dag hebben we de andere coasters en dergelijke gedaan, maar ik kan je zeggen, de coasters in Thailand zijn echt niet schrikwekkend! Het voelt aan alsof je op een kermis loopt uit de jaren stillekes. Desondanks heb ik me enorm geamuseerd, zo zie je maar dat je niet de nieuwste en coolste stuff moet hebben om ervan te genieten. Oh, er is wel nog iets grappigs dat ik wil vertellen. Paolo is een jaartje jonger dan ik, maar hij doet zich altijd voor als een man die wel wat aankan. Hij vroeg dan ook met veel hoogmoed wie er met hem in de schommelboot wou, je weet wel, die boot die van links naar rechts schommelt en waarin je buik zo kriebelt? Ik vind dat een super attractie, dus ging ik er met veel plezier met hem in. Ik overtuigde hem om helemaal aan het uiterste te gaan zitten, omdat je daar het meeste kriebels voelt. Met veel machogedrag stapte hij in de boot, maar dat machogedrag, dat bleek al snel weg te ebben. Na slechts 1 minuut in de boot begon hij zich plots raar te gedragen. Hij kroop bijna onder de hendel heen, en lag plat op de bank, hij krijste zoals een meisje en riep ‘stop,stop, I’m gonna die’. Echt waar, ik wist niet wat ik moest doen. Langs een kant was het zooooooooooooo lachwekkend, maar langs de andere kant wou ik hem ook helpen, maar hoe? Jonges jonges, ik heb nog nooit een man zo horen gillen. Als ik terugdenk aan zijn gezicht en gedrag, dan pis ik bijna in mijn broek van het lachen. Daar gaat zijn overtuigend machogedrag! Om 7u sloot het park, dus gingen we maar weer naar huis. We reden eerst nog even rond om ons avondeten te verorberen, om dan met een goed gevoel te gaan slapen. Ook vandaag waren we zoals kleine kinderen enorm moe. Die goede nachtrust deed wel goed, want de volgende dag, de zondag, moesten we alweer naar huis en zat er weer een lange rit op ons te wachten. Zondagavond viel ik dan ook als een roos in slaap toen ik eindelijk weer in mijn knus huisje aankwam.

26 november tem 2 december 2012

Ook deze week was er weer vanalles te doen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat de Thai precies elke week wel een festival or feestgelegenheid hebben. Het heeft zijn charmes, maar te veel moet dat voor mij toch ook niet voorkomen hoor, want dan valt het speciale gevoel van dat hele gebeuren weg. De 28^ste november was het hier dus een festival, we moesten maar een halve dag werken en rond 1u stopten alle leerkrachten. Dat bleek uiteindelijk al wat vroeger te zijn, want toen ik na mijn lunch naar boven wou gaan stonden alle leerkrachten al beneden (en het was nog maar 20 na 12!). Ze zijn toch allemaal liever lui dan moe hoor, haha. Al versta ik het ook wel een beetje, de warmte (of beter hitte) maakt je eigenlijk wel lui. Deze weet heb ik toch ook wat last gehad van de hitte. Ik geef les in mijn vast lokaal 331, maar helaas zijn daar de ventilators kapot. Na slechts 2 minuten voel je de druppels van je rug en benen lopen, ik snakte naar wat sneeuw, hihi. Maar het heeft zijn charmes, mij hoor je echt niet klagen. Dat even geheel ter zijde, nu even verder over dat festival. Woensdag was het hier dus Loy Kratong. Rond 1u moesten we daarom ook allemaal (de hele school) naar de nabijgelegen tempel. Ik zag er wat tegenop, want ik had echt niet de kracht om weer uren op mijn knieën te gaan zitten. Ik denk dat een goede spirit mijn wens had gehoord, want wonder bij wonder stonden er plastieken stoelen in de tempel. Er werd weer veel gebeden, en ook deze keer kwam de monnik rond met zijn bamboestok om iedereen nat te spetteren (ze noemen dat zegenen). Het bleek nog een grappige monnik te zijn, want hij klopte enkele leerkrachten op het hoofd met zijn stok. Iedereen lachte, ik vond het er eerder pijnlijk uitzien. Aan de rand van de tempel stonden hele tafels vol met bloemstukken. Het waren echte kunststukken! Je kon voor een zelf gekozen bedrag daar een bloemstukje uitnemen. Ik deed er even over om mijn kratong te kiezen, tot ik een mooie kleurige zag liggen, toen wist ik direct dat deze de mijne zou worden.

 Met alle leerkrachten gingen we dan naar de rand van de aangrenzende straat, waar het grote meer van Surin is. Er was een platform op gebouwd. Na een heuse fotoshoot waren we klaar om onze kratongs te water te laten. Eerst nog even het kaarsje aansteken, en de wierrookstokjes, daarna een wens maken vooraleer de kratongs te laten drijven.

Het was echt mooi om te zien! Het was nog maar 2u toen al dit gebeuren gedaan was, dus vroegen we of we nog moesten lesgeven. Dat bleek een domme vraag te zijn, want wie wil er nu nog lesgeven? Paolo en ik besloten dan samen nog maar een koffietje (ik een ice chocolate zoals altijd) te drinken en om 16u terug naar school te keren om ons uit te klokken.(ja, bizar he, wij moeten inklokken voor 07.50 en uitklokken na 16u). Dit was natuurlijk nog niet het hoofdgebeuren van het festival, want s ’avonds kwam Surin helemaal tot leven. Het is vreemd hoor, na 19u rijdt er in Surin bijna niemand meer op straat, het is griezelig doods, maar als er dan eens iets te doen valt, dan waan je je in Bangkok, je kunt je niet draaien of keren. Ik had s’avonds met Jessica afgesproken, want die wou dit toch ook allemaal eens meemaken. Ik ging haar oppikken (lang leve mijn brommertje!) en besefte plots hoe chaotisch het verkeer hier wel kan zijn. Uit kleine steegjes komen soms brommers gevlamd zonder eens te kijken of er iemand rijdt. Gelukkig heb ik al jaren ervaring in het rijden met een brommer, anders zouden er gegarandeerd ongevallen gebeuren. Ik besloot mijn brommer niet te parkeren tussen de mierennest van brommers, want de Thai parkeren zo verdomd dicht dat als er 1 valt, alle andere honderden brommers zoals dominoblokjes meevallen. Ik riskeer dat niet, ik stap dan liever een 200 meter. Ik moet toegeven, ook dit festival was weer denderend mooi. Aan het meer zaten duizenden mensen hun kaarsjes op hun boeket aan te steken, en lieten hun bloempjes op het water. Het meer was dus vol met lichtjes, maar ook de hemel was gekleurd met lichtjes, en dat was omdat ze hier wensballonnen verkochten. Voor diegene die me kennen, ik ben verzot op wensballonnen en kon het dus niet laten om mee te doen (voor enkel 40baht!). Jessica had dit nog nooit in haar leven gedaan, en was dus wel helemaal in de wolken.

 

 

 

 

 Op dit festival liepen natuurlijk veel van onze leerlingen, en het is echt enorm fijn als ze plots roepen ‘teacher, teacher!!!’. Ze zijn zo blij wanneer ze je zien buiten school, en mijn hart voelt dan enorm warm. Wat een verschil met België, waar de leerlingen van je gaan lopen als ze je zien op straat (of waar ze je van kop tot teen bekijken alsof je een stuk stront bent). Lang leve Thailand, echt waar! De rest van de week verliep heel vlotjes, de meerderheid van mijn leerlingen hadden deze week een test en ik was verbaasd over hoe goed ze het deden. Deze kinderen zijn echt niet dom hoor, ze moeten gewoon op de juiste manier onderwezen worden. Het doet me soms wel wat hoor, als ik bij ons departement door de gangen lopen. Alle lokalen zijn open hier, dus wanneer een leerkracht lesgeeft kan je exact zien hoe en wat ze doen. Alle leerkrachten hier zitten neer en doen bitter weinig, ofwel schrijven ze hele conversaties op het bord die de leerlingen dan moeten overpennen. Echt spreken (zonder na-apen) komt er totaal niet aan bod. En dat doet me soms wel wat, Paolo en ik zeggen vaak dat ze de leerlingen dom houden. In ons bureau zitten de leerkrachten ook vaak bezig over hoe slecht de leerlingen wel zijn en dat ze niks snappen. Ze geloven niet in hun leerlingen, en dat verscheurt mijn hart. Deze leerlingen kunnen veel, ze zijn niet dom en ze zijn goede mensen. Al ben ik deze week toch ook eens goed kwaad geweest om mijn leerlingen van het 6^e middelbaar. Het is een klas dat je kunt vergelijken met een BSO klas in België, ze hebben geen zin in school. Ze kwamen in mijn les 20 minuten te laat, 20minuten! Ik vroeg dus waarom het zo lang duurde, waarop ik als antwoord kreeg ‘drink water’. Ik heb hen goed laten voelen dat ze dat geen tweede keer moeten doen, ik vertikte het dus om les te geven en gaf hen gewoon een taak. Je had hun gezichtjes moeten zien, het was duidelijk dat dat niet hun doel was, want plots kwamen ze met puppy oogjes af en zeiden ze allemaal ‘sorry’. Ik heb gehoord van ons departementshoofd dat de leerlingen best wel genieten van mijn lessen, omdat ze op een speelse manier de vrijheid krijgen om Engels te spreken, en blijkbaar is dat de eerste keer dat ze dit ervaren. Het gaf me een goeds gevoel dit te horen. Het weekend was eigenlijk wel nog druk voor mij, op zaterdag heb ik moeten lesgeven. Ik geef bij ons op school 2 keer per maand op zaterdag les, en dat is voor de ‘beste’ klassen. Ik krijg hiervoor van de school extra geld, en ik doe dit ook met veel plezier. Al moet ik me daarna wel haasten, want ik heb slechts een half uur om van onze school tot de muziekschool te geraken (en ondertussen nog te eten). Maar je kent mij, ik houd wel van druktes. Na de muziekschool had ik afgesproken met Jessica, we zouden samen wat gaan shoppen, ze wou een gitaar kopen en daarom bracht ik haar dus naar Siam music. En kijk eens wat ik daar vond ^_^

 

S ’avonds besloten we naar Paolo te gaan, en daar wat te ‘jammen’. Paolo zelf speelt ook gitaar. Je had ons moeten zien rijden op mijn brommertje, we leken wel echte Thai. Ik aan het stuur, Jessica achterop met een gitaar op haar rug en tussen ons mijn ukelele. Het was een enorme fijne avond, en we besloten een bandje op te richten, de ‘farangs’. Ik ben benieuwd wat daarvan gaat komen, hihi. De tijd vloog razendsnel want toen we vertrokken was het al half 1 s ’nachts (het ritme ligt hier anders, daarom is dit echt enorm laat). Onderweg kwamen we nog iets grappigs tegen. Aan de kruispunten staan hier dus bijna overal verkeerslichten met daaraan een soort teller geïnstalleerd, die teller laat je zien hoeveel seconden er nog zijn vooraleer je kunt vertrekken. Ik moest dus aan een rood licht stoppen en naast ons stond een auto met de ramen open. Het rare was dat er niemand aan het stuur zat. Ik keek even rond en zag dat de bestuurder even gezellig aan de kant van de weg aan het urineren was. Ik zei tegen Jessica: ‘wel, hij heeft exact 45 seconden om zijn behoefte te doen’. Dus begonnen we samen af te tellen en te wedden of hij het zou halen in die tijd of niet. Blijkbaar niet, want plots sprong het licht op groen, en stond zijn auto daar gewoon nog te midden van de weg, zonder bestuurder. Thailand, het blijft me nog elke week verbazen! ^_^

PS: Nog even dit, ik vond het volgende deze week in de computershop in Surin. Is dat nu niet het stadhuis van Brussel?

 

19 tem 25 november 2012

Ook over deze week heb ik weer enkele leuke anekdotes die ik met jullie wil delen. Eerst en vooral heb ik een schokkend verhaal over de thaise jeugd van tegenwoordig. Een van de vorige dagen was een van onze leerlingen nog niet thuis om 8u s ’avonds. De zus van die leerling werd ongerust en kwam dan maar naar school om die leerling hier te komen zoeken. Ze vond haar zus in een van de eetstalletjes die op het grondgebied van onze school staan. Dat lijkt niet zo erg op het eerste zicht, tot je hoort wat die leerling daar precies aan het doen was. De leerling was daar duidelijk niet alleen, ze was daar met 15 klasgenoten (allemaal van het 2^e en 3^e middelbaar) en ze hadden daar allemaal samen een orgie. Een orgie! 14 jaar! Kan je je dat voorstellen? En het bizarre was dat onze leerkrachten over dit gebeuren praatten alsof het elke dag gebeurt, alsof dat helemaal niet erg is. Ik en Paolo echter hadden een shock. Moest dit in België gebeuren, dan zou de school wel een moeilijke tijd tegemoet gaan. Maar hier is dat dus helemaal niet het geval. Soms snap ik de thaise cultuur niet helemaal, ze zijn allemaal zo preuts, geen decolleté, rokken tot onder de knie, maar dan vind je wel je jonge leerlingetjes in een orgie. Het is allemaal zo tegenstrijdig! Maar ik denk dat het vooral komt omdat de ouders hier niet echt ‘opvoeden’, de jongeren doen maar wat ze willen en krijgen nooit een uitbrander van de ouders. Ze zijn niet allemaal zo laks in de opvoeding, maar de overgrote meerderheid toch wel hoor. Woensdag dan kwam er een monnik naar onze school. Ik wist eerst niet goed waarom, maar achteraf hoorde ik dat hij onze school kwam zegenen. En dat wel om een goede reden. Op onze ‘koer’ stonden er een aantal bomen die ze vorige week gewoon uitgetrokken hebben omdat ze een dak willen bouwen. Maar ze hadden die bomen zomaar ontworteld, zonder deze eerst te zegenen. Een paar dagen later had onze directeur blijkbaar een nare ervaring met een ‘bad spirit’ die zijn keel zou hebben afgesnoerd. Je weet misschien dat de Thai heel bijgelovig zijn, en dus werd dit voorgeval toegeschreven aan het feit dat ze die bomen zomaar ontworteld hadden. Daarom kwam er woensdag een monnik die onze school kwam zegenen, hij ging witte draden in de overblijvende bomen en rond de school die onze school zou behoeden van het ‘slechte’. Allemaal ok, maar dat ritueel duurde wel 2u en was helemaal in het Thais. Best wel saai na een tijdje hoor. Daardoor verloor ik weer een lesuur met mijn leerlingen, gelukkig was dat het enigste lesuur dat wegviel deze week! Deze week gaf ik enkele van mijn klassen les over voorzetsels (op, naast,…) en heb echt genoten van die les. Ik maakte er een soort luisteroefening van, zodat mijn leerlingen van de eerste jaren moesten doen wat ik zei, bijvoorbeeld ‘stand on the chair’, ‘put your hands in your backpack’, de leerlingen vonden dat blijkbaar enorm tof. Ze zijn het dan ook niet gewoon dat ze eens iets actiefs mogen doen in de les. Echter, tijdens die les heb ik weer wat geleerd over de thaise cultuur. Toen ik zei ‘put your book under your feet’ keken de leerlingen me allemaal raar aan. Ik was natuurlijk helemaal vergeten dat de Thai niks onder hun voeten leggen omdat ze de voeten zien als het vuilste deel van hun lichaam, iets ‘vies’. Haha, achteraf is het altijd wel lachen om je eigen stommiteiten, maar dat is nu net het leuke aan het leven in een andere cultuur, de confrontatie met nieuwe dingen elke dag. Ik kreeg deze week ook heel wat complimentjes van mijn collega’s, ‘you are a good teacher Sally’, en dat alleen omdat ik voortdurend lessen aan het voorbereiden ben en ze mijn werkblaadjes ook willen gebruiken. Het hoofd van het Engels departement nam bijvoorbeeld gewoon één van mijn kopijen en stak het in zijn schuif, zonder eens te vragen of hij dat mocht gebruiken, typisch! Ik kreeg ook een leuke mededeling vorige vrijdag. Binnenkort zouden er waarschijnlijk enkele stagiairs komen, en ik zou hun mentor moeten worden. Ik was hier natuurlijk dolenthousiast over, omdat dat weer een nieuwe uitdaging is en omdat ik zo de toekomstige leerkrachtjes ook iets kan bijbrengen. (didactiek is hier niet echt iets waar ze diep op ingaan en op deze manier hoop ik hen toch wat basis van didactiek bij te brengen). Er staan me dus in de toekomst nog heel wat nieuwe uitdagingen te wachten! Ik ben benieuwd.

Mijn diner, pad thai geserveerd in een krant, slechts 25 baht ^_^

 

Ik en mijn collega's van het departement talen, enkel Paolo ontbreekt.

 

 

 

Begin November

Eindelijk vind ik eens wat tijd om jullie nog eens wat over mezelf te vertellen. Ondertussen werk ik dus al 3 weekjes op mijn school. Het begin was wat wennen, want het gevoel op mijn school is helemaal anders dan op mijn klein schooltje vorige keer. Ik geef een voorbeeld. Saikaew was zo klein dat iedereen echt iedereen kende, en dat was enorm prettig. Deze school is misschien 5 keer zo groot, elke afdeling heeft dus een eigen verdieping. Wij, het ‘language department’ zitten op de vierde verdieping en komen dus weinig tot nooit in contact met de leerkrachten van andere vakken. Dit is natuurlijk erg spijtig, want je sociaal contact beperkt zich dan tot een tiental mensen.

mijn vaste klas, 331

De eerste week lesgeven was natuurlijk ook weer wennen, je moet je leerlingen leren kennen, maar je moet vooral proberen nagaan wat hun niveau is. Als we al van een niveau kunnen spreken natuurlijk, want ook hier kunnen de leerlingen geen zinnen bouwen, hun woordenkennis beperkt zich tot ‘yes’ en ‘no’. Er is dus werk aan de winkel! Maar, met deze reden ben ik ook terug naar Thailand gekomen, omdat ik dit een hele uitdaging vind, en ik ben dol op uitdagingen! Na mijn tweede week bij ons op school werd ik gevraagd of ik ook op zaterdagen wou lesgeven, ik verwoord het verkeerd, werd ik ‘opgelegd’ om op zaterdagen ook les te geven. Natuurlijk staat daar extra geld tegenover. Met veel plezier heb ik dat aanvaard, want veel grootse plannen kan je hier in Surin toch niet maken in het weekend. Onze activiteiten beperken zich meestal tot ‘shoppen in Surin Plaza’ of ‘cinema in het Thais’ of gaan eten. Veel andere dingen kan je niet doen in Surin, maar mij hoor je niet klagen, want tot hier toe heb ik me nog niet echt verveeld. Mijn derde week op school was een enorm toffe week, mijn leerlingen begonnen volledige zinnen voort te brengen, en daar was ik enorm fier op. Ik heb ook het gevoel dat ze onze manier van lesgeven wel kunnen appreciëren. En ergens kan ik dat wel begrijpen, als je dag in dag uit conversatietjes vanbuiten moet leren waar je toch niks van begrijpt of voortdurend films moet kijken waar je nog geen woord van snapt, dan is het natuurlijk een verademing als je leerkracht eens met iets komt dat aangepast is aan je niveau! Maar, mijn 3^de week op school was niet alleen fijn om die bepaalde reden, maar ook om de reden dat onze lessen op donderdag en vrijdag werden afgeschaft omdat het hier in Surin het jaarlijks olifantenfestival was. Enkele van onze leerlingen namen Paolo en mij mee naar de show op donderdag, dat stelde voor mij niet al te veel voor, want die show had ik al dikwijls gezien in het olifantendorp.

S ’avonds nam mijn vorige gastvrouw me mee naar de ‘voorstelling’. Alle belangrijke straten van Surin waren afgezet en op die straten werden voorstellingen gehouden door elke school. Elke school had zo een soort altaar gebouwd voor de olifanten. De school met het mooiste altaar kreeg een prijs. Ook dansten de leerlingen de typische thaise dans en stelden enkele leerlingen hun altaar voor. Ook onze school deed daaraan mee, en ook mijn aanwezigheid was vereist, omdat ik 2 van onze leerlingen had gecoacht om hun speech in het Engels te geven. Jonges, jonges, daar heb ik nog eens werk in moeten steken! Maar al bij al was ik fier op die 2 leerlingen, ze hebben het heel goed gedaan!

Vrijdag was voor mij een iets spectaculairdere dag. In de ochtend waren de straten nog altijd afgezet, de grootste straat niet zo ver van mijn huis was vol gezet met een rij tafels, en die rij was 2km lang. Op die tafels lag eten voor de olifanten, ik wist nog niet precies wat daarmee ging gedaan worden. En dan kwam er een fanfare, gevolgd door een 200tal olifanten. Alle mensen liepen naar de tafels met eten om daar allerlei eten van te halen en aan de olifanten te voederen, ook ik deed met veel plezier mee. Het is wel een beetje duizelingwekkend, zo’n massa olifanten te zien passeren op nog geen meter van jezelf.

Ik vond het machtig, enorm machtig!! Daarna besloten Paolo en ik nog even op de olifant te rijden, want wie kan dat nu zeggen dat hij op een olifant rijdt in zijn eigen straat! Wel, ik kan dat dus nu zeggen, hihi. De rit was enorm duur, 200 baht, maar omdat ik gelukkig mijn leerkrachtenoutfit aanhad zagen ze dat ik geen ordinaire farang (toerist) was, en daarom kregen we de rit voor 100 baht. Het was fijn, door mn straat te rijden op een olifant, iets wat ik nooit zal vergeten! Na dit olifantenbuffet mochten we gewoon naar huis gaan, geen lessen meer dus. Dit is Thailand, hier vinden ze altijd een reden om geen les te moeten geven! Je moet het toch gewoon worden hoor! Paolo en zijn familie nodigden me dan uit om s’avonds naar de ‘fair’ te gaan, al wist ik niet bepaald wat dat zou inhouden. We kwamen toe en het voelde wat aan als een kermis, maar een markt tegelijkertijd. Ze verkochten er de zotste dingen, zo zag ik bijvoorbeeld een stalletje met kleine schattige konijntjes, maar toen ik dichter ging kijken zag ik dat die konijntjes een kleedje/rokje aanhadden. Jesus, dat ging er echt wel wat over! Er stond ook een mini reuzenrad, maar ik zou er zelf echt niet op durven gaan, het piepte langs alle kanten en het zag er echt jaren stillekes uit. Het blijft zalig hoe alles hier zo middeleeuws aanvoelt, en hoe blij die kinderen er toch mee zijn. Paolo en zijn nonkel wouden zoals echte mannen toch eens met de pijltjes naar de ballonnen schieten, maar echte mannen bleken het niet want ze konden de ballonnen zelfs nog niet raken. Het is fijn om met Paolo en zijn familie op stap te zijn, zij komen van de Filippijnen en kunnen dus enorm goed Engels. Ook heb ik er door hen een nieuwe vriendin bij, een Amerikaanse die lesgeeft op Sirindhorn en die hier een jaar zou blijven. Mijn vriendengroep wordt groter, en daarom had ik dus zo weinig tijd om mijn blog bij te houden, hihi. Maar ik ben ook een vriend minder, want Nick, de vorige volunteer van Funds Isaan is vorige zondag naar huis vertrokken. Vermits ik nu mijn eigen vervoer heb, ben ik hem gaan uitwuiven aan de bushalte.

 Ik wist exact hoe hij zich op dat moment voelde, en ik kreeg alweer een steek in mijn hart als ik terugdenk aan het moment toen ik Thailand verliet. Het besef dat ik Nok en alle andere lieve mensjes hier misschien nooit meer zou terugzien, maar kijk wat de toekomst me heeft gebracht, een leven in Thailand ^_^ Voila, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn leven hier, ik hoop dat ik jullie weer snel kan schrijven en geniet nog van het warme weer in België! Tot snel.

Wat een pareltje

Even een kleine update, ik ben eergisteren mijn brommertje gaan ophalen, voor diegenen die toch zo nieuwsgierig zijn, hier een fotootje ;)

En, wat vind je ervan?

ps: mijn verhaaltjes komen binnenkort wel weer online, maar vermits ik nu ook op zaterdagen moet lesgeven bij ons op school, is er eigenlijk bitterweinig tijd over om even tot adem te komen, laat staan een uitgebreid verslag te schrijven. Maar geen zorgen, ik heb al enkele leuke anecdotes die ik met jullie wil delen!
Tot snel~

Zaterdag 27 en zondag 28 oktober 2012

Zaterdag

Vandaag moest mijn zusje Nok in Surin zijn om haar auto in te zenden voor jaarlijks onderhoud. Daarom vroeg ze of ik zin had om de dag met haar te spenderen, anders moest ze de hele dag in de garage wachten en daar had ze precies geen zin in. Ze kwam me dus ophalen om half 10 om dan door te rijden naar de Toyota garage. We deden haar auto binnen en blijkbaar is het hier de service dat de klant dan ergens naartoe wordt gebracht in Surin, zodat zij hun tijd nog nuttig kunnen besteden. We besloten dan eerst wat te ontbijten, een typisch gerecht van Isaan. Erg lekker, en dat vooral omdat het al 11u was en ik nog niet had ontbeten! Omdat de auto om 1u nog niet klaar was zijn we dan naar de cinema gegaan. Raad eens wat een cinematicket hier kost? 80 baht, dat is 2€! Voor slechts 2 euro vind ik het niet zo erg dat ik niet de hele film versta, want zoals je misschien nog niet weet, alle Engelstalige films hier zijn gedubd. Al stond ik toch wat versteld van mezelf, omdat ik toch meer verstond dat ik had gedacht. Ook was het een actiefilm, dus heb je vaak genoeg aan het visuele. Er was toch iets wat ik minder leuk vond, en dat was de airco. Ik voelde mezelf zowat bevriezen, en het was daar waarschijnlijk nog steeds 20°. Mijn handen begonnen te verkleumen en ik kreeg kippenvlees. Opmerkelijk hoe snel je toch gewoon bent aan de warmte hier! Na de film kwamen ze ons weer ophalen in Surin om Nok haar auto te gaan ophalen. Haar auto had niet alleen een onderhoud gekregen, maar was ook helemaal gewassen, vanbinnen en vanbuiten. Ik plaagde haar ermee, want normaal heeft een auto slechts 3u nodig voor het onderhoud, maar de hare had 5u nodig. Ik lachte dan en zei dat haar auto zoveel tijd nodig had omdat ze al 2u nodig hadden om haar vuile auto te kunnen opkuisen. We zijn dan nog even naar het vuilste marktje van Surin gegaan. Hier mag je echt niet nadenken over de hygiëne, of je wordt al ziek van het gedacht. Gelukkig zie je na een tijd al die dingen niet meer. Toen we dan hier thuis aankwamen was alles op slot, en niemand was thuis. Dat is ook weer een van de nadelen van het leven bij een gastgezin, je moet jezelf altijd aanpassen en zien dat je thuiskomt wanneer er iemand thuis is. Je kunt hen wel bellen, maar dat vind ik vaak nogal opdringerig. We gingen dan maar even eten in het stalletje hier rechtover. Rond 6u kon ik eindelijk binnen. Het zal je verbazen, maar om 9u viel ik al in slaap!

 

Zondag

Het beloofde een rustige dag te worden. Niemand was thuis omdat ze allemaal in het hospitaal waren bij ons omaatje. Ik kon dus eens helemaal doen wat ik wou. Ik besloot een filmpje te zien, wat te lezen en wat Thais te leren. Het deed deugd om zo eens echt niks te doen thuis. Al was ik toch blij dat een vriendin van me hier me meenam om wat te gaan pingpongen in Sirindhorn school. We waren met 3 en de verliezer moest het racket doorgeven aan de volgende. De eerste keren verloor ik, omdat het alweer een tijd geleden was dat ik had gepingpongd. Maar na een tijd stonden ze met hun mond vol tanden toen ik punt na punt binnensloeg. De nicht van mn gastgezin zei dat ze niet zou kunnen slapen als ze me niet versloeg, het was duidelijk dat zij niet tegen verliezen kon, hihi. Je zou denken, pingpong is maar een gewone sport, maar ik voel elke keer weer dat ik hier in Thailand blij ben met de kleinste dingen. Ik heb echt enorm genoten van onze spelletjes. Na onze inspanning waren de andere 2 natuurlijk doodop en hadden ze een heuse honger. Het enigste Japans restaurant in Surin bleek de juiste oplossing. Het voelde wat bizar voor mij, na het sporten gaan eten in een restaurant zonder enige douche of zonder iets anders aan te trekken. Hier kijken ze daar allemaal niet van op. En dat vind ik zo mooi aan de Thaise cultuur. Hier maakt het niet uit hoe je eruit ziet, of wat je aanhebt, de mensen zullen je daar niet op beoordelen. Iets waar ze in België nog heel wat van kunnen leren! Ik nam mijn favoriete gerecht, donkatsu.

Om 7u was ik thuis, nam ik een heerlijke douche en besloot nog wat te lezen. Wat houd ik toch nog steeds van mijn leven hier in Thailand, ik heb geen nood aan dure dingen, ik geniet gewoon van alle liefde die hier wordt gegeven!

Woensdag 24, Donderdag 25 en Vrijdag 26 oktober 2012

Woensdag

En vandaag was het alweer de laatste dag van ons Engels Project. We hadden besloten om hen vandaag te leren hoe ze een goede vraag moeten stellen in het Engels, want daar hebben ze allemaal toch echt problemen mee. De hele voormiddag hebben we daaraan besteed, met enkele spelletjes weliswaar. Moest je zoiets geven in België, dan heb je daar echt geen 3u voor nodig! Wat me eigenlijk verbaasde is dat de leerlingen het na een tijdje doorhadden wat de zinstructuur is van zo’n vraag. Toen ik dan op het einde nog eens herhaalde, wisten ze me allemaal te zeggen wat die structuur is. Maar toen we s'middags met onze leerlingen aan het lunchen waren, waren ze blijkbaar allemaal alweer vergeten hoe een vraag wordt gemaakt. Het is dan natuurlijk handig om te zeggen ‘question!’ en dan verbeteren ze zichzelf wel, ik denk dat alles hier in Thailand heel veel herhaling en oefening vraagt. In de namiddag leerden we hen hoe ze de weg moesten uitleggen, dat ging redelijk vlot, en daarom zat onze lesdag er echt heel snel op! Na de les gingen we nog even naar mijn zusje Nok, want ik had gevraagd of ik niet nog tot vrijdag zou kunnen blijven, vermits ik toch geen plannen heb. We kregen dan de taak om de mondelinge proeven af te nemen in Matheyom 4,5 en 6. Deze tests hebben we dan s ’avonds thuis nog wat voorbereid, dus veel heb ik hierover niet meer te vertellen, hihi!

Donderdag

 

 

Jaikes, wat heb ik slecht geslapen. Het blijft toch nog altijd wennen voor mn rug om hier op deze houten plank te slapen. Dat even uitgesloten, de werkers hier begonnen al om 3u te werken en hun grote machines van de tuin te halen. Maar dat mastodontisch machine maakt enorm veel lawaai. Was dat nu het enigste geweest, dan had ik erna misschien nog goed kunnen slapen, maar de Thai hier waren blijkbaar even vergeten dat er nog mensen slapen om 3u s’ nachts en ze waren luidkeels aan het roepen en praten. Dit getater duurde tot 6u, waardoor ik dus echt wel geen oog heb dichtgedaan. Ik hoopte maar dat dit geen invloed zou hebben op mijn tests, want als ik te weinig slaap heb durf ik wel eens minder geduld te hebben. Om half 9 begonnen we eraan, al bleek het snel dat mijn schema alweer zou veranderen. Niet leuk natuurlijk, want ik had voorzien dat matheyom 5/1 eerst zou komen, omdat dit 47 leerlingen zijn en ik die vandaag echt wel wou afwerken. Blijkbaar moesten zij plots naar de test voor scheikunde, en moest ik daarom matheyom 5/2 doen, maar dit zijn maar 20 leerlingen. Van structuur kennen ze hier op school toch nog altijd niks hoor. Ik vraag me voortdurend af hoe die leerlingen goed voor hun tests kunnen leren als ze nooit echt precies weten wanneer ze een test hebben. Van een uurregeling hebben ze hier ook nog nooit gehoord. Nuja, ik besloot dan maar om Matheyom 5/2 te doen. De test die zij moesten doen was een conversatie met mij maken over hun levensstijl, lievelingseten, hobby’s en dergelijke. Iets wat echt wel veel te moeilijk was voor hen. Ik besloot dan maar om wat basisvragen op te stellen over deze topics, om dan te zien hoeveel ze erover zouden kunnen zeggen. En dat bleek al snel heel weinig te zijn. Het bleef me toch verbazen hoor, omdat ze die papieren al een dag op voorhand hadden gekregen, en dit eigenlijk krak vanbuiten zouden kunnen leren. En blijkbaar zijn ze daar zelfs nog te lui voor. Het breekt mijn hart soms wel een beetje hoor. De overgrote meerderheid van de leerlingen is dan ook wel enorm gebuisd. Al heb ik ook 1 student met een 17/20! Na zo’n dagje testen waren Nick en ik doodop. Ik heb nog even genoten van de laatste avond hier door nog even naar de zonsondergang te kijken met een glaasje Spy (bubbelwijn).

Vrijdag.

Het is alweer de laatste dag op mijn geliefd schooltje. Wat ging de week weeral veel te snel! Ook vandaag moesten we nog enkele tests afnemen. Maar eerst volgde nog de ochtendceremonie. Ik werd weer naar voren geroepen en kreeg van de lieve directeur weer een bos bloemen. Ik moest zoals altijd weer een kleine speech doen en die werd nadien vertaald door de leerkracht Engels. De tests vandaag waren rampzalig. Matheyom 4 moest met mij de weg beschrijven, of iets zeggen over hun familie, vrienden en huisdieren, ofwel uitleggen hoe je koffie maakt. Ook deze klas had de papieren 2 dagen op voorhand gekregen, ze hadden dit dus echt helemaal kunnen voorbereid. Wat me opviel is dat ze allemaal de koffie wouden omschrijven en dat ze allemaal krak hetzelfde zeiden. Dit viel vooral op omdat ze allemaal dezelfde fout maakten. ‘coffee put in glass’. Na enkele leerlingen zei ik dat ze niet voor meer de koffie mochten kiezen, dat ze dus iets anders moesten doen. Ik heb vandaag enorm wat 0/20 moeten geven, en dat verscheurt mijn hart. Je zou denken dat ik ook punten moet geven op gedrag (volgens de criteria van mondelinge tests) en dat is ook zo, maar er waren heel wat leerlingen die zelfs geen moeite deden en die de hele tijd niks zeiden. Ik had een leerling die op elke vraag van mij ‘yes no’ antwoordde. Ik denk dat hij zelfs nog niet weet wat ‘yes no’ betekent, want je kunt toch onmogelijk beide gebruiken als antwoord? Een beetje later had ik een leerling en die wist echt niks te zeggen. Toen ik iets vroeg antwoordde ze ‘mai lou’, wat betekent ‘ik weet het niet’. Maar ‘mai lou’ is eigenlijk iets wat je gebruikt bij vrienden, maar tegen een leerkracht gebruik je de beleefdheidsvorm ‘mai saap ka’. Ik verschoot even toen die leerling ‘mai lou’ tegen me zei, en ik keek even kwaad en verbeterde haar direct. Ik leef nu in een cultuur waar de leerlingen een beleefdheidsvorm tegen mij moeten gebruiken, en ik verwacht dan ook wel dat ze dat doen! Tegen de middag was ik klaar met mijn tests en ging ik iets eten met mijn vrouwelijke collega’s waar ik zo close mee ben. Het was fijn om nog even een laatste keer met hen samen te zitten, al weet ik dat ik nu geen afscheid meer moet nemen omdat we slechts 50km van elkaar wonen. Er werd weer heel wat geroddeld, zoals altijd! Ze vroegen me of ik nog altijd geen interesse heb in Thaise mannen, en dat antwoord blijft ‘neen’! Toen we doorgingen begon een collega me te plagen, ze vroeg aan de uitbaatster van het eetstalletje of ze geen mooie schoondochter wou hebben en stelde me dan voor aan haar. Ik had op dat moment natuurlijk niet door wat er gebeurde. Van plagen kennen ze hier ook wel wat hoor! Om 2u moesten alle leerlingen van Matheyom 6 een schrijftoets maken in het computerlokaal. Nick en ik waren daar aanwezig, dus deden wij maar toezicht. Dat zijn ze hier blijkbaar niet gewoon, dat toezicht, want de leerlingen wouden allemaal gaan samenwerken. Dat toont maar weer eens dat er hier in Saikaew school echt wel geen discipline is. Ook hier was het duidelijk dat deze test veel te moeilijk is voor hen, ze zouden kritisch moeten schrijven en een formele brief moeten schrijven. Iets wat je zou verwachten in België, maar toch echt wel niet hier? Toen we de tests ophaalden en deze even lazen zagen we dat de meeste leerlingen ofwel niks hadden geschreven, ofwel slechts 1 zin waarbij je al eens goed moest nadenken over wat ze precies zouden willen bedoelen. Zonde! Na school bracht Nok ons naar huis om onze valies te maken en dan nam ze ons mee naar Prasat, waar Nick zijn valiezen zou achterlaten. Daarna reden we door naar Surin, waar we nog even hebben geshopt en waar we dan een snelle hap gingen eten vooraleer we Nick naar de bushalte brachten.

Toen we Nick hadden uitgezwaaid gingen Nok en ik naar het hospitaal. Mijn omaatje hier lag in het ziekenhuis en ik wou die toch eventjes gaan bezoeken. Daar kreeg ik nog even een kleine shock, echt waar. Ik besefte al vlug dat wij in België in het ziekenhuis echt wel worden behandeld als koningen! Hier kom je binnen en liggen er oude zieke mensjes op de grond, je loopt dan door een gang waar allemaal grote gezamenlijke zalen zijn waar er telkens een tiental mensen liggen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik in een ziekenzaal zou liggen met zoveel andere mensen. Ik hoopte al direct dat ik hier nooit ernstig ziek zou worden! Na het bezoek aan ons omaatje bezocht ik nog een van mijn collega’s van Saikaew, die enkele dagen geleden was bevallen. Die lag toevallig in hetzelfde ziekenhuis, dus kon ik gemakkelijk beide bezoeken. Zij had gelukkig wel een privé kamer, en dat komt omdat zij een ambtenaar is, die hebben hier heel wat voordelen. Daarom denk ik dat er zoveel mensen kiezen om leerkracht te worden. Al vond ik dat haar kamer er nog heel erbarmelijk uitzag, haar bed bestond uit een houten plank, niet echt iets wat je wilt na een keizersnede, toch? Ook lag haar dochtertje in een couveuse, omdat zij een maandje te vroeg werd geboren. Maar een couveuse kon je dat ook niet echt noemen. Het was eerder een bedje dat onder een verouderde lamp stond, waaraan oude lappen stof waren geplakt met plakband. Ook toen verkoos ik snel om nooit een kind te baren in Thailand, haha! Het was wel een heuse ervaring om eens een Thais baby’tje te zien dat net was geboren, ik had niet verwacht dat zij zo ‘wit’ waren, het leek wel een Europees baby’tje te zijn. Ik plaagde P’Lin er natuurlijk direct mee en vroeg of ze wel zeker was dat haar man de vader was. Om 9u besloten we door te gaan, zodat onze kersverse moeder nog wat kon rusten. Nok en ik besloten om nog even wat te gaan drinken samen, want we wouden beiden nog niet naar huis. We gingen naar het cafeetje waar ik af en toe naartoe ging met Sam en Nele. Ik voelde me opslag rustig. Om 11u kwam ik thuis aan, het is raar, maar als je in Thailand thuiskomt om 11u dan lijkt dat echt enorm laat te zijn. Dat komt vooral omdat het hier om 6u al helemaal donker is, en je dus snel het gevoel krijgt dat het heel laat is. Ook vandaag was ik dus lekker moe en stond me een goede nachtrust te wachten, helemaal klaar voor het weekend.

 

 

Maandag 22 en Dinsdag 23 oktober 2012

 

Blijkbaar hangt mijn foto's nog steeds op school.

Deze week was een heel speciale week voor me, en dat vooral omdat ik weer een weekje op mijn oude school mocht vertoeven. Zoals jullie weten ben ik verliefd op Saikaew, en daarom voelde ik me op slag weer helemaal tot rust komen deze week. Deze keer verbleef ik niet bij mijn mamaatje, niet omdat dat niet ging, maar omdat een andere volunteer (Nick) bij P’Gaew sliep en ze vroegen of ik hem daar niet gezelschap wou houden. Met veel plezier deed ik dat natuurlijk, want het klikt goed met Nick. Maandag gaven Nick en ik een soort ‘Engels project’. Dat project bestond eigenlijk uit Engelse les geven in grammatica en de leerlingen tijdens die les zoveel mogelijk de gelegenheid geven om te praten. Niet simpel natuurlijk, als je weet dat de leerlingen nog geen gewone zin kunnen maken! Het was leuk en raar om terug in school te zijn vandaag. Het voelde alsof ik nooit weg was geweest, al was er toch wel het een en het ander veranderd op school. Enkele nieuwe leerkrachten, mijn bureau was weg, … Toen ik mijn collega’s terugzag voelde het warm vanbinnen. Knuffels konden niet omschrijven wat ik voelde. Nick zag al snel wat ik bedoelde met het ‘aantastelijk’ zijn. Mijn vrouwelijke collega’s wilden mij weer zoveel mogelijk aanraken, ook werd er weer aan mij gesnuffeld door P’Noj. Die goede oude gewoontes hè,hihi. De eerste dag van ons Engels project verliep rustig en zowel de leerlingen als wij hadden veel plezier. Na het lesgeven nam Nok ons mee naar haar favoriete plaats, de grill bar. Je weet wel, dat plaatsje waar we à volonté kunnen eten voor 2,5 euro. Het was gezellig met ons drietjes, en het is leuk een andere Belg in de buurt te hebben, want zo kunnen wij Nok meer over onze cultuur tonen. Het was al redelijk laat (volgens Thaise norm) toen we doorgingen, en ik had al direct spijt dat ik weer in namped (de auto van Nok) stapte, want ik was alweer helemaal vergeten hoe slecht ze rijdt in het donker. Stel je voor dat je op een pikkedonkere baan rijdt en je ziet alleen de lichtjes van de auto’s die van de andere kant komen, je zigzagt met de auto en voelt dat ze nogal vaak op de kant van de tegenliggers rijdt. Sommige auto’s die van de andere kant komen flikkeren met hun lichten om te zeggen dat we teveel op hun rijvak rijden, en dan vraagt Nok zich af waarom ze flikkeren. Op zo’n momenten zit ik toch vaak met de tenen gekruld en ben ik heel blij wanneer ik heelhuids thuis geraak. Bij P’Gaew thuis hebben we Engelse kanalen, dus hebben we ons daar de rest van de avond mee kunnen zoet houden, maar lang duurde dat niet, want we waren allebei wel uitgeteld van al die uren lesgeven.

Na een lekkere nachtrust (eindelijk eens geen varkensgeluiden!) waren we klaar voor een rustig dagje, want vandaag was het geen lesdag. Nok zou in de voormiddag komen om samen de lesvoorbereiding van woensdag te maken. Zoals altijd was ze ook deze keer weer ruim te laat. Gelukkig hadden we direct al wat ideetjes zodat die verloren tijd niet echt erg was. Ze nam ons daarna mee om te gaan lunchen, en ik vroeg of ze ons kon meenemen naar de plaats waar ik vroeger altijd met haar gingen eten tijdens de lunchpauze. Het voelde zo warm vanbinnen toen we daar aankwamen. Je kunt dat niet omschrijven, maar het voelt alsof je weer helemaal compleet bent, alsof je thuis bent. Al besef je langs de andere kant wel dat er zoveel veranderd is, Thailand is nu mijn thuis en ik ben alles al zo gewoon. Al blijf ik toch nog genieten van alles hier. Na onze lunch kwamen enkele leerlingen ons thuis ophalen met hun scooter. We hadden afgesproken dat we ergens samen zouden naartoe gaan, alleen wisten we niet goed waar naartoe. Ik moest achterop bij Nin, een van mijn lievelingsleerlingen. Nick moest achterop bij Toey. Onderweg stopten we even aan een huis, daar haalden ze een fles met olie en goten die in hun brommer. De rit duurde best wel lang, en als je achterop zit doet je achterwerkecht wel pijn na een tijd.

 Ik genoot enorm van de rit, want we reden door de rijstvelden en zagen onderweg hoe ze de rijst aan het drogen waren, maar ik was ook wel opgelucht toen we eindelijk aankwamen in Chong Jom (de markt bij de grens met Cambodia waar alle namaakproducten worden verkocht.

 Je vindt daar bijvoorbeeld een iphone die draait op android, lachwekkend soms wel! Het was leuk om daar met mn lievelingsleerlingen te lopen, wanneer ze een woord niet wisten dan zochten ze het direct op in hun woordenboek. Moesten alle leerlingen hier zo leergierig zijn, dan zou het niveau stukken hoger liggen! Nick besloot op het marktje een rugzak te kopen. De verkoper vroeg er 400 baht voor, dat is ongeveer 10euro. Voor ons is dat enorm goedkoop, maar ik hoorde de leerlingen in het Thais zeggen hoe duur dit toch was. Ikzelf besloot wat inkopen te doen voor mijn nieuw stekje. Ik kocht 4 borden, 4 diepe borden en lepels en vorken. De leerling nam het zakje direct van me over en zorgde de hele dag dat ik niks hoefde te dragen. Dat is iets dat je snel gewoon wordt hoor, dat respect. Ik denk dat ik in België een ‘reversed culture shock’ zal krijgen wanneer ik in de toekomst terug thuis zou lesgeven. Na het marktje namen de leerlingen ons mee naar de plaatselijke dam, maar het was echt wel veel te warm dus zijn we maar direct verder naar huis gereden. De leerlingen zetten ons af bij mijn Thais mamaatje, want daar werden we om 5u verwacht. Het was een heuse aanpassing om zoveel volk te zien in mijn vorig huis. Waar ik vroeger alleen woonde met mijn mamaatje en klein broertje, zaten er nu ook de mama en stiefpapa van mijn mamaatje, de zus van mijn mamaatje en haar pasgeboren kindje. Huisje vol! Nick en ik roken direct dat het diner enorm goed ging meevallen, het rook zelfs Europees! Een schotel met frietjes en goulash passeerde onze neus, en dat deed onze maagjes toch wel grommen. Al was ik blij dat er toch ook rijst op tafel stond, want uit ondervinding kan mijn maag het Europese eten niet echt meer aan. Iedere keer ik iets vettigs probeer knijpen mijn darmen zich samen en heb ik enorme last. Ik heb dan maar besloten een beetje goulash met frietjes te eten en voor de rest toch maar bij het Thais eten te blijven. Na het eten speelde ik met mijn klein broertje, ik voelde me opslag dolgelukkig.

Mijn hart slaat een dubbele slag wanneer dat manneke uitbundig schatert door mij, ik heb nooit een broer gehad, maar met hem voel ik echt een broerliefde, ook al zijn we dan niet met hetzelfde bloed verbonden. Om 7u was echter mijn kaars uit en besloten we dan maar terug naar huis te keren, het was een druk dagje en door de warmte voel je dat nog eens dubbel zo erg. Om 9u gingen bij ons dan ook de lichten uit, en waren we klaar voor een dagje vol lesgeven.

Even genieten

Om jullie even te laten meegenieten van de zonsindergang hier, heb ik speciaal voor jullie een video vastgelegd. Zelfs na maanden in Thailand blijft het mooie uitzicht me verbazen!

'Sunset at Kantuatramuan' bekijken op YouTube

Even geen tijd

Mijn excuses voor het uitblijven van mijn verhalen, maar ik heb het op het moment nogal druk.
Tot snel!!

Woensdag 10 en donderdag 11 oktober 2012

Woensdag.

 

Wat had ik slecht geslapen deze nacht. Een oorverdovend geluid houdt me hier al enkele weken wakker, en het is echt wel geen geluid dat je graag wilt horen. Ik zal jullie even vertellen wat het precies is. Het zijn enkele varkens die dag en nacht zitten te krijsen, maar ze krijsen alsof ze erg veel pijn hebben. Ik wist echt niet dat varkens zo’n oorverdovend geluid konden produceren. Vandaag vroeg ik dan maar eens aan mijn gastvrouw wat dat verdomd geluid nu wel is, want elke keer ik het hoor verkrampt mijn hele lichaam en stopt mijn hart even met slaan. Ze wist me te vertellen dat wij eigenlijk vlak naast een varkensslachterij wonen. Niet zo erg zou je denken, maar dan denk je fout, dit is Thailand, hier worden geen dure machines of injecties gebruikt om dieren te slachten, hier wordt dat nog met de hand gedaan, of eerder met een mes! Ik kreeg even een koude rilling toen ik besefte dat ik al weken het slachten van varkens hoor, het pijnlijke gekrijs van dieren die aan het doodgaan zijn. Ik mag er echt niet aan denken, en ook deze keer beklaag ik me het dat ik een te groot verbeeldingsvermogen heb, zodat ik nu elke keer bij het horen van dat vies geluid me er een beeld bij voorstel, echt niet plezierig. Het vieze eraan is dat je ook daadwerkelijk het geluid hoort van dat mes, het ‘hakken’, en net nu ik weet wat dat geluid precies inhoudt, krijg ik tranen in de ogen elke keer dat geslacht weer terugkomt. En ik kan je zeggen, dat gebeurt echt wel dikwijls, dag en nacht!

Nu denk ik toch wel twee keer na wanneer ik een varkenskop op de marktjes zie liggen

Nuja, dat even terzijde gelaten, ik kwam dus met een suffe kop naar school. Vandaag zou mn laatste lesdag zijn, al bleek dat toch weer niet zo, omdat er niemand meer was die ik nog zou moeten lesgeven, blijkbaar had ik alle leerkrachten al eens lesgegeven. Het is altijd wel spijtig dat je dan om 6u moet opstaan om dan een uur op school te wachten en ze dan pas inzien dat je daar je tijd zit te verdoen (niet dat ik betere dingen heb te doen, maar je voelt je wel wat lullig op dat moment). Om half 10 vertrok ik dan maar weer naar huis. Ik keek er al wat tegenop, tegen dat ‘niks’ doen thuis, daarom nam mn gastvrouw me mee naar de boekenwinkel waar we 2 boeken kochten om het thais schrift te leren. Ze nam me mee naar de kinderafdeling, waar er boekjes liggen om te leren schrijven. Je weet wel, waar je zo de stippellijntjes moet volgen? Je moet natuurlijk ergens beginnen ;)

 

Daar heb ik me dan in de middag 2 uurtjes mee kunnen bezig houden, en zoals een klein kind was ik weer content. Ik vind het leuk hoe de kleine dingen me zo gelukkig kunnen maken, en elke keer besef ik weer dat dat in België niet zou kunnen. Ik heb dus een goede keuze gemaakt om hier een nieuw leven te beginnen!

Donderdag.

 

Vandaag hoefde ik dus niet naar school, ook niet om me in te klokken. Ik dacht me eens uit te slapen, maar ik vergeet voortdurend dat ik dat in Thailand niet kan. Uit automatische wordt ik vroeg wakker, en zo heb je een lekker lange dag. Ik besloot dan maar wat de was te doen, wat te lezen en tv te kijken en ukelele te spelen. Gelukkig had ik een gevraagd aan mn gastvrouw of zij geen muziekschool in de buurt wist, zodat ik wat lessen ukelele zou kunnen volgen, en ik al direct een hobby zou hebben hier in Thailand. Mijn piano zal ik enkele jaren moeten missen, en dat piekt toch een beetje, maar als ik me kan verdiepen in iets nieuws, dan zal dat gemis wel wat minderen. Daarom nam mn gastvrouw me eerst mee naar een klein muziekschooltje. Het viel me op dat er alleen maar kleutertjes rondliepen en ik hoorde direct een piano op de achtergrond. Uiteindelijk bleek het dat ze geen lesgever hadden voor ukelele, maar er werd me direct vanalles anders voorgeschoteld. Ze vroegen of ik geen zin had om les te krijgen in piano, maar dat zou wat absurd zijn vermits ik zelf pianolerares was. Viool en percussie waren een andere optie, maar dat interesseerde me zo niet. We gingen dan maar naar de plaatselijke muziekwinkel ‘siam music’ waar er enorm wat ukelele’s hingen. Eenmaal in de winkel zag ik enkele digitale piano’s staan, en ook wat keyboards. Het knaagde even vanbinnen, en ik liep mn vingers even over de toetsen rollen. De prijs leek uiteindelijk wel nog mee te vallen, 31.000 baht , en dat was eentje van de duurste. Maar ik moet mezelf inhouden, ik heb nu een ukelele, en daar kan ik even mee verder. Mijn verlangen werd direct ingewilligd, want ze hadden hier blijkbaar lessen ukelele en de leerkracht kon nog Engels ook! Ik zou wel in een groepje zitten van tieners, maar dat vind ik helemaal geen drama. Wat ik wel raar vond, is dat het systeem hier helemaal anders werkt dan bij ons. Bij ons ga je 1 keer per week naar de muziekschool en dat een heel jaar. Hier werken ze met een pakket van 10uur, en je zou 3uur per week les krijgen. Wow,3u per week!!! Gelukkig heb ik nog even vakantie! De eerste les zou al diezelfde avond doorgaan, en ik had er al enorm zin in. Helaas kregen we toen ik thuis aankwam direct een telefoontje dat de leerkracht vandaag en zaterdag geen les zou kunnen geven, dus dat mn eerste les pas op zondag zou vallen. Lap! Ook kreeg ik een telefoontje dat mijn ander plan voor deze avond niet zou kunnen doorgaan. Ik had namelijk afgesproken met de collega’s van het Unief waar we in April mee samenwerkten, maar blijkbaar moesten ze overwerken vandaag, en zat dat etentje er dus niet in. Wat een tegenslag! Gelukkig nam Maprang (dochter des huize) me mee naar talang noi (het kleine marktje) om daar wat eten te kopen. Het lijkt misschien stom, maar ook met zo’n alledaagse dingen ben ik gelukkig. Ik vind het zalig om wat rond te lopen en eten te kopen. Onderweg naar daar reden we door onze zeer donkere straat, straatlantaarns staan hier niet, je ziet dus echt bijna niks. Het is alsof je een donker gat inrijdt, en je enkel 100 meter voor je ziet door de lampen van de auto. Plots kwam er iets dichterbij en schenen onze koplampen op iets. Ik zag eerst niet goed wat het was, want het was nog heel wazig. Tot Maprang plots forsig de rem induwde. Te midden van deze donkere straat stonden gewoon 2 honden te paren. Opzij gaan deden ze niet, daar waren te ze te druk bezig voor. Het deed me zoals een tiener giechelen, maar je verwacht ook niet dat je voor zoiets stevig moet remmen. Op het marktje liep niet zoveel volk als anders, maar het was ook al redelijk laat.  Ik vroeg Maprang of ze iets te drinken wou, want overal hier zie je van die drinkstalletjes waar ze ice cocoa, ice coffee, en dergelijke verkopen. Er lagen enkele zakjes met een of ander vloeibaar iets op het tafeltje, en dat wist me direct te boeien. Blijkbaar waren dat allemaal bereide drankjes, ik koos er eentje uit. Het vrouwtje van het stalletje nam dan een mini plastiek zakje, deed dat vol met ijs en goot er dan mijn drankje bovenop, stak er een rietje in en klaar was kees! Het nadeel van zo’n zakje is dat je dat direct moet opdrinken, want je kan dat nergens opzetten.

Om half 8 waren we thuis, en dan moesten we nog eten. De avond vloog dus wel vooruit. Toen ik eenmaal in bedje lag, werd ik helaas om half 12 weer wakker van dat gekrijs van de varkentjes. Zal ik er ooit aan kunnen wennen?

Maandag 8 en dinsdag 9 oktober 2012

Vanaf nu ga ik week per week schrijven, of toch enkele dagen clusteren omdat ik niet altijd hele verhalen kan vertellen. En zo krijgen jullie toch nog wat verhaaltjes lezen!

Maandag ben ik maar weer gewoon naar school gegaan, klaar om weer les te geven. Al bleek dat ook vandaag niet al te veel te zijn, enkel in de voormiddag heb ik les gegeven en zo zat ik dus weer de hele namiddag te niksen. Gelukkig heb ik mijn collega Paolo waar ik wel een goed klapke mee kan doen. Ook kwam Nok even op bezoek bij ons op school, zij kwam net terug van haar trip naar Chaing Mai en had een souvenir voor mij dat ze wou afgeven. Het was een roze sjaal, daar zijn ze hier toch oh zo zot op! Vandaag kreeg ik ook te horen dat ik niet de hele week moest lesgeven, omdat we morgen naar de tempel zouden gaan, en woensdag zou mn laatste lesdag zijn met mn collega’s, dat omdat donderdag en vrijdag al behoort tot de vakantie van de leerkrachten. Ik was langs een kant wel blij, maar langs de andere kant ben ik toch liever bezig!

Dinsdag was al helemaal geen werkdag, alle leerkrachten moesten naar de tempel om daar te gaan bidden, ook ik ging mee, want ik vind dat hele gebeuren wel interessant.

 Je gaat dat misschien raar vinden, maar dat ‘gezang’ van die monniken brengt me in een soort roes, voor mij is dit dan ook een moment van meditatie. Het enigste waar ik natuurlijk echt wel nog een probleem mee had was het feit dat we enkele uren op onze knieën moesten zitten, en vermits wij Europeanen dat niet gewoon zijn, krijgen we eerst tintelingen en nadien zijn onze benen gevoelloos. Ze moesten daar natuurlijk weer eens mee lachen, want voor hen is dit een heel normaal iets.

Ik steel eventjes de foto's van een collega, want zelf heb ik geen foto's genomen ;) Kan je me vinden op deze foto's?

 

 

Tegen het einde van het bidden, kwam de hoofdmonnik rond met een grote ketel met water (althans, ik denk dat het water was) en een kleine bezem. Hij plaatste de bezem in de ketel met water en sloeg dan eens hard met de bezem, zodat al dat water op ons viel. Waarschijnlijk is dit een soort van zegenen. Het voelde wel verfrissend aan! Op het einde werd al het geld geteld dat we hadden geofferd aan de monniken. Het leek voor mij eerder een soort veiling ofzo, want er werd steeds geroepen hoeveel baht ze nog nodig hadden om een mooi rond getal te verkrijgen.

Na het gebed mochten we buiten gaan zitten, daar waren enkele van onze leerlingen met typische thaise instrumenten aan het spelen en een tijdje nadien kwamen ook 3 leerlingen de typische thaise dans opvoeren. Het blijft mooi om te zien hoe elegant zij hun vingertjes kunnen draaien, ik wou op slag deze dans ook wel eens leren. Zoals bij elk thais evenement was er ook nu weer tijd voor de mega saaie speeches, geef een Thai een microfoon in de hand en ze lijken maar niet te willen stoppen. Het nadeel dan ook is dat Paolo en ik niks van al dat gebroebel verstaan, wat het dan nog eens dubbel zo saai maakt. Rond 12u kwamen ze rond met pakketjes eten, dat mochten we dan op de grond opeten. Daar moest ik weer even op knieën gaan zitten, al duurde het deze keer gelukkig niet zo lang. De Thai eten niet zo uitgebreid als bij ons, zijn ze klaar met eten dan gaan ze van tafel, ook al is de rest wel nog aan het eten. Voor een Europeaan is het eten een soort ‘samen zijn’, hier is het eten gewoon ‘zich voeden’. Dit is eigenlijk een gegeven waar ik in het begin toch het meeste aan moest wennen, want het voelde zo raar om recht te staan als de rest nog aan het eten was. Nu, na het eten gingen de signeerbladeren door, waarop we ons moeten uitklokken. Het viel me op dat iedereen 16.30 opschreef, terwijl het nog maar 13u was. De Thai, hihi! Na het bezoek aan de tempel zijn we dan maar direct naar huis gereden, waar weer niet echt veel te beleven viel. Soms voel ik me een beetje een gevangene, niet alleen buitenshuis mogen, alleen binnen mogen blijven. Ik zal blij zijn als ik alleen woon, dan ben ik weer zo vrij als een vogel!

Vrijdag 5 oktober 2012

En het is vrijdag! De laatste dag van de werkweek! Nu versta ik weer hoe erg mensen soms naar het weekend snakken, voilà, nu ben ik weer een van hen. Al kijk ik wel enorm uit naar het ‘echte’ lesgeven, met jonge leerlingen die ik iets kan bijbrengen. Volwassenen lesgeven is ook leuk, maar soms heel vermoeiend. Zoals elke morgen was ik ook vandaag weer om 10 voor 8 op school, waarom om 10 voor 8? Elke leerkracht moet zich elke ochtend inschrijven. Er ligt dan een groot boek aan het secretariaat waarop je je uur van aankomst moet schrijven en je moet tekenen. Het rare is dat, ook al moet je niet op school zijn, en ook al is het vakantie, de leerkrachten moeten hier elke ochtend voor 8uur zijn en zich inschrijven. Who knows why… Ook elke avond moet je jezelf uitschrijven, dus ook weer het uur van vertrek invullen en je handtekening. Het is wel een aanpassing voor mij, en ik zou het wel nog eens kunnen vergeten ook. Deze ochtend zat ik dus zoals altijd aan het tafeltje voor het secretariaat, ik vind het zo gezellig daar, en alle leerkrachten komen daar samen om te kletsen. Phee Wee (hence the name!) wist me deze ochtend te zeggen dat alle leerkrachten een medisch onderzoek moesten ondergaan in de voormiddag. Ik was blij dat ik daar niet bijhoorde, want weer eens bloed laten trekken zag ik niet echt zitten. Ze namen me echter wel mee naar het lokaal waar dat onderzoek gebeurde, want er stonden daar tafels vol met eten dat als ontbijt diende. Ik had natuurlijk al ontbeten, dus nam enkel een broodachtig iets en een warme chocomelk. Ja, chocomelk kan ik dat eigenlijk niet noemen, want ze mengen het cacaopoeder hier met water! Na het ontbijt ben ik wat bij Paolo (collega van de Filippijnen) gaan zitten en hebben we wat over vanalles en nog wat gebabbeld. Ik vind het geweldig hoe erg ik me al thuis voel op deze school, en hoe warm ik ook hier wordt ontvangen. En elke keer komen ze wel weer aandraven hoe ‘sowai’ (mooi) ik wel ben, iets dat ik in België niet echt gewend ben. Toen het 10u was vroeg ik me af of we eigenlijk wel nog moesten lesgeven, Paolo en ik zaten daar al 2u te niksen. Uiteindelijk besloten ze om 11u dat we toch maar naar huis mochten, want in de namiddag was er blijkbaar nog een vergadering en waren de leerkrachten dus ook niet vrij. Soms bedenk je je wel eens dat je enorm wat tijd verdoet aan het wachten en het zitten, maar dat is het ritme hier, en dat wordt je wel gewoon. Moest ik dat natuurlijk in België tegenkomen, dan zou ik al helemaal gefrustreerd rondlopen, maar hier in Thailand lijkt me dat niks meer te doen. Enkele van mijn collega’s brachten me dan naar huis, en daar kon ik wat ‘relaxen’. Eenmaal thuis leerde ik weer iets nieuws kennen van de thaise cultuur. Er waren 2 leerlingen van onze school die in ons huis aan het poetsen waren en die de was en de strijk deden. Stel je je dat eens voor in België, dat er een leerling bij je thuiskomt. Je zou direct problemen kregen op school! Hier is dat allemaal normaal, de relatie tussen leerkracht en leerling is zo close dat ik het echt bewonder. Ze gaan om met de leerlingen alsof het hun vrienden zijn, en op zich vind ik dat wel beter, de leerkracht heeft zo meer invloed op het leven van de leerling, en is dus meer een ‘opvoeder’. Dit zal voor mij in het begin wel wat wennen zijn, op stap gaan met mijn leerlingen, maar ik vermoed dat ik ook daar snel aan zal wennen! Wat ik me natuurlijk wel afvroeg is, worden deze leerlingen betaald om hier te komen kuisen, of is dat een deel van hun respect tegenover hun leerkracht? De leerlingen in Thailand doen enorm veel voor hun leerkracht uit respect, maar iemand zijn huis gaan kuisen uit respect zou ik echt bewonderenswaardig vinden! Tijdens de rest van de dag heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan, ik genoot met volle teugen van de vrije tijd die ik had om nog eens op mijn gemak in mijn boek te lezen, want ook dat begon ik enorm te missen.

 

en hier is mijn school :)